De verwarring bleef, bleef voordduren in haar hoofd. Haar eigen drang die werd onderdrukt door de dikke muur uit Deshas hart. Haar handen bleven doorgaan, haar lippen bleven bewegen onder haar woorden totdat ze een kleine breuk in die meur kon vinden. Ze wist van zichzelf dat ze er dan met volle kracht tegenaan zou beuken, net zolang tot het kapot was. De verwarring bleef hoog, en voor een moment concentreerde Neara zich op al het innerlijk van Deshas. Langzaam kwam er zekerheid, tot het punt dat Deshas het besluit nam. Alsof haar hoofd een keiharde klap had gekregen suisde alles door haar heen. Gevoelens die haar eigen verlangen opwakkerde, draaikolken die met elkaar leken te spelen in haar hoofd. Ze kuste hem terug, sloeg haar arm om zijn nek, om de ander naast haar hoofd omhoog gebogen te laten liggen. Haar ademhaling werd sneller, deels door Deshas lippen die zich langzaam een weg naar beneden werkte, deels omdat ze de emoties bijna niet bijhield. 'Deshas,' kwam de zachte kreun over haar lippen voordat ze het wist, waarin haar opluchting, verbaasdheid, verlangen en verwarring te horen was. Haar vingers gleden over zijn blote rug, haar hoofd wat naar achter gekanteld, haar ogen gesloten en haar mond een stukje open. Haar been gleed van hem af, bleef wat opgetrokken op het bed staan. Haar lichaam kwam in beweging, wist dat ze vrij spel had nu Deshas toe gegeven had en door zijn eigen barriëre heen was gebroken. Haar ogen opende zich waarna een verwilderde, verlangende blik gleed naar Deshas. Haar armen vergrote de kracht, duwde hem op zijn rug en rolde mee. Voorovergebogen, haar lippen op die van hem en haar handen naast zijn hoofd. Langzaam gleed haar ene hand strelend langs zijn borst naar beneden, waarna ze haar rug rechtte en Deshas aankeek. Haar armen kruisde zich voorlangs, pakte de onderkant van haar shirt en trekte deze langzaam omhoog, over haar hoofd waarna ze hem in de soepele beweging uittrok en zonder te kijken ergens weggooide. Haar smalle lichaam met de egale huid was zichtbaar, haar boezem in een kante BH gestoken. Daarna boog ze weer naar voren, zag op zijn heupen, waarna haar lippen zijn borst streelde. Langzaam werkte ze omhoog, naar zijn nek en verder omhoog. 'Het werkt al,' fluisterde ze in zijn oor, doelend op het gelijk worden van de emoties, waarna ze zich terug trok en haar gezicht boven die van hem liet hangen. Haar blik gepassioneerd, op haar lippen een verlangende glimlach.

Het horen van Neara's stem die zijn naam sprak gaf Deshas nog meer aansporing om door te gaan. Hij bood haar ook geen weerstand toen ze hem op zijn rug draaide. Hij kuste haar terug en streelde langs haar zij. Hij slikte even bij haar handelingen. Zijn hoofd ging haast automatisch iets opzij toen hij haar zachte lippen in zijn nek voelde. Hij sloeg zijn blik naar haar op toen ze weer boven hem hing. Hij bleef haar vanonder zijn lokken en wenkbrauwen aankijken terwijl hij een van haar handen pakte en zonder zijn blik los te scheuren zachtjes een kus op haar hand drukte. Hij kuste daarna zachtjes één voor één haar vingers. Zijn hand was door gegleden naar haar rug terwijl hij weer wat overeind kwam. Hij bleef haar hand vasthouden en bracht zijn gezicht zo dichtbij dat hij haar haast kuste. Hij liet haar naar achteren leunen terwijl hij haar rug ondersteunde met zijn arm. Hij hield haar andere arm naar achteren gestrekt en gaf zacht een kus op haar buik, net boven haar navel. Hij ging steeds verder naar boven en trok haar daarmee ook zacht verder overeind tot hij bij haar bh kwam. Hij nam de kanten stof tussen zijn tanden en trok er even plagend aan. Zijn hand op haar rug had de sluiting opgezocht en open gemaakt terwijl zijn tanden van de stof afgleden. Deshas liet Neara's hand los en legde de zijne op haar heup. Hij moest wat omhoog kijken nu ze zo ongeveer op zijn schoot zat. Hij drukte opnieuw gepassioneerd een kus op haar lippen.

Glimlachend streelde haar vingers en hand zijn wang, nadat Deshas zijn lippen erop had gedrukt. Haar andere hand bleef op zijn borst liggen terwijl Deshas omhoog kwam en zijn gezicht dichtbij bracht. Genietend van zijn gezicht zo dichtbij bleef ze hem aankijken, terwijl ze zijn hand over haar huid voelde strelen. Al even begerig ging ze mee in zijn handeling, leunde achterover waarbij ze tegen werd gehouden door zijn hand. Met haar hoofd in haar nek, haar ogen gesloten en haar sneeuwwitte haren die zachtjes golfde zuchtte ze zachtjes, verlangend toen zijn lippen haar buik raakte. Zonder enige tegensparteling liet ze zich leiden door hem, kwam langzaam omhoog terwijl zijn lippen een weg omhoog werkte. Haar arm kwam over zijn schouder te liggen, haar lippen bij zijn voorhoofd. Ze merkte hoe zijn hand omhoog was gegaan, terwijl haar geest afgeleid werd - deels nog steeds door de wervelwind die ze probeerde te negeren om zich op andere dingen te concentreren - door zijn tanden en hoe haar BH los gemaakt werd. Zonder enige aarzeling liet ze het van haar schouders afgleiden en zorgde ervoor dat het niet meer in de weg lag. Terwijl ze omlaag keek voelde ze zijn lippen weer op de hare, sloeg haar armen om hem heen en drukte haar naakte bovenlichaam tegen die van hem. Langzaam drukte ze hem weer met haar bovenlichaam naar achter, totdat hij weer op zijn rug lag en zij boven op hem lag. Met haar andere arm nog om zijn nek, gleed haar weer vrije hand naar zijn onderbuik. Strelend haakte haar vinger rond de rand van zijn broek, waarna ze zonder protest de knoop losmaakte. Langzaam gleed haar hand naar beneden, over zijn broek tussen zijn benend, om weer omhoog te komen en haar zoenen verlangender te maken.

Deshas zag vanuit zijn ooghoek hoe Neara haar bh van zich af liet glijden. Even later voelde hij de warmte van haar bovenlichaam tegen de zijne drukken en sloeg zijn armen iets steviger om haar heen. Hij ging zachtjes naar achteren toen ze hem terug duwde op het matras. Hij voelde aangename rillingen over zijn rug lopen toen ze over zijn buik streelde. Deshas liet het toe dat ze de knoop van zijn broek losmaakte. Hij voelde zijn maag pijnlijk langzaam samentrekken toen haar hand steeds verder naar beneden afdwaalde. Hij liet haar. Zelf zochten zijn handen haar zachte lokken weer op. Hij liet haar lokken zacht door zijn vingers glijden terwijl hij meeging met haar zoenen. Uiteindelijk liet hij haar haren met rust. Zijn handen lagen stil op haar rug waarna hij met zijn volle gewicht naar één kant helde zodat hij nu bovenop haar lag. Deshas lette er wel op zijn gewicht goed te verdelen zodat Neara geen last ervan zou hebben. Hij kust zachtjes in een rechte lijn haar lichaam alsof hij haar wilde proeven. Hij gaf zachtjes kusjes op haar decolleté om daarna weer terug naar boven te gaan en haar zachtjes in haar nek te zoenen. Eén van zijn handen gleed langzaam langs haar lichaam en streelde haar been.

{Sorry voor de late reactie}

[ Is al goed :3 ]

Ondanks haar bewegingen en haar handelingen bleef haar geest voornamelijk gefocust op haar innerlijk, combineerde Deshas uitdrukkingen met gevoelens om niet weer verward te raken. Merkte hoe langer het duurde, hoe meer ze op één lijn kwamen. Met haar blik op zijn gezicht gericht zag ze zijn verkramping, voelde zijn verkramping. Haar ogen sloten zich weer toen zijn handen langs haar huid streken. De rest zou ze aan hem overlaten, gaf hem de touwtjes in handen. Verlangend streelde haar hand zijn borst, waarna ze onder Deshas' druk weer terug rolde. Haar ogen sloten zich weer, haar rug holde zich onder een verlichtende en trillerige uitademing toen zijn lippen hun eigen weg leken te vinden. Haar hand gleed naar zijn nek, haar vingers in zijn haarlijn om daar te verkrampen. Haar hand kwam weer rustig te liggen toen zijn lippen in haar nek kwamen waarbij haar andere hand naast haar hoofd op het bed kwam te liggen. Haar been kwam langs hem omhoog onder zijn aanraking, haar ademhaling versnelde zich. 'Laat me niet wachten,' fluisterde ze in een zucht, op een toon alsof Deshas haar tot het uiterste plaagde waarbij ze haar bovenlichaam tegen hem aan drukte. Haar lippen zochten die van hem weer op, verlangend en hongerig naar hem.

Deshas schrok zich half dood toen hij een felle pijnscheut door zijn lijf voelde trekken. Alsof iemand met een gigantische hakbijl dwars door hem heen ging. Het vertelde hem, zonder te hoeven kijken, dat Neara per ongeluk zijn brandmerk opnieuw geraakt had. Deshas probeerde het te negeren, het van zich af te schudden. Hij zou die herinneringen niet doorlaten. Hij concentreerde zich volledig op Neara. Legde zijn vingers om de rand van haar broek en ondergoed en schoof dat in een vloeiende beweging naar beneden. Terwijl hij dat aan de kant gooide ritste hij met zijn andere hand zijn rits naar beneden en trok zijn eigen overige kledingstukken uit. Hij kuste Neara zacht op haar lippen terwijl hij zijn onderarmen aan weerszijde van haar hoofd plaatste. Met zijn been schoof hij de hare zacht iets uit elkaar. Daarna drong hij voorzichtig binnen.

{De rest wordt niet toegestaan op deze site xD}

Zwaar hijgend had Deshas zijn gezicht naast dat van Neara. Hij steunde trillend op zijn armen. Het leek wel of hij achter elkaar kilometers gerend had. Zijn hele lichaam was bezweet en de punten van zijn zwarte lokken waren vochtig en plakte aan zijn rug. Hij rolde zacht van Neara af en staarde naar het plafon terwijl zijn ademhaling weer normaal werd. Maar zijn hart ging nog even door met de extra snelle slagen. Deshas' blik was op het plafon gericht terwijl zijn ogen zich half gesloten hadden. Hij ging met een hand door zijn vochtige lokken en bleef een handvol haar even vasthouden.

Neara's ogen vlogen voor een een moment ogen, het zelfde moment toen Deshas onder de hevige pijnscheut zich dood schok. Een heftige emotie die haar voor een moment in haar greep hield. Haar blik gleed naar haar hand, liet haar blik langs het brandmerk glijden. Ze stelde geen vragen, tenminste niet op dit moment. Vervolgens onstpande ze weer, werd het weer rustig en kon ze door gaan waarmee ze bezig was geweest. Haar lichaam ontspande, haar aandacht weer op Deshas gericht terwijl ze zijn handen volgde via zijn aanrakingen. Haar woorden werden gehoord, waarbij Deshas handelingen versnelde. Liet het toe, kwam bij het hoogtepunt van haar spel. Gewillig gingen haar benen mee, kwam haar ene knie omhoog en zochten haar lippen die van hem bij het verlichtende gevoel.

{ Ö }

Haar handen nog zijn rug, haar vingers gebogen en haar ogen dicht. Haar borstkas veerde nog op en neer onder haar hijgerige ademhaling, nagenietend. Het was te lang geleden geweest dat haar spel voltooid was, hoewel dit iets speciaals had. De emoties, geheel op een lijn, zelfs nu zaten er grote gelijkenissen in. Ze voelde hoe de kou haar lichaam weer in beslag nam toen Deshas lichaam van haar af gleed, waarbij haar ogen zich weer opende. Haar blik volgde hem, merkte en zag zijn snel bonkende hart. Ze draaide zich op haar zij, steunde hierbij op een van haar ellebogen. Haar andere hand kwam op zijn buik te liggen, haar blik die net nog vol passie had gezeten weer rustig en kalm, hoewel de ontspanning ook te zien was. Zelfs haar eigen lichaam was wat klammig, speelde haar haren niet meer zo levendig en hingen erbij als een normaal warrig kapsel. Terwijl haar hand verder over Deshas heen gleed, uiteindelijk op de andere kant van het bed weer neer kwam bracht ze haar lippen bij zijn oor en nek. 'Alles is nu wel weer rustig,' sprak ze fluisterend, waarna haar lippen even zachtjes zijn hals kuste, doelend op de chaos in haar hoofd die de verschillende emoties hadden gekweekt. Ze boog zich weer terug, keek hem met een charmante glimlach aan waarna ze op haar zij zakte, haar hoofd op zijn borst legde en haar hand op zijn buik. Zo snel was hij niet van haar af, ze had nog alle tijd.

Deshas hoorde aan het geluid dat het bed maakte dat Neara zich op haar zijn draaide. Zijn kant op wel te verstaan want vanuit zijn ooghoeken zag hij haar zilveren irissen en niet veel later voelde hij haar hand op zijn buik rustte. Maar zijn blik bleef op het plafon gericht. En zijn gedachten konden maar niet ophouden met de afgelopen momenten te overdenken. Maar niet voornamelijk die van hun gepassioneerde spel. Meer die stekende pijn die zich als een bliksemschicht dwars door hem heen gejaagd had, het moment dat Neara het brandmerk geraakt had. Hij had niet gedacht er na al die jaren nog steeds last van te hebben. Lichamelijk deed dat ding allang geen pijn meer. Maar als iemand anders dan hij het aanraakte leefde die pijn ineens weer op. Alsof hij telkens opnieuw het gloeiende staal kon voelen. En iedere keer weer als hij zijn ogen sloot kon hij het neerkomen van de bijl weer zien. Hij wist dat dit soort brandmerken speciaal waren, omdat ze magisch waren. Maar dat deze zo krachtig en lang zou overleven. Dat had Deshas niet verwacht. Zijn hoofd draaide zich een beetje naar Neara toen hij haar zachte stem hoorde. 'Goed' sprak hij zelf eveneens fluisterend op haar woorden. Hoe voelde daarna haar zachte lippen in zijn nek. Dat en het rustige ritme van haar pulserende hartslag nu ze dicht tegen hem aanlag was genoeg om zijn gedachten de kop in te drukken en tot rust te laten komen. Deshas' blik gleed even naar beneden naar Neara toen hij voelde dat ze haar hoofd zachtjes neerlegde. Hij legde zijn arm aan de kant waar zij lag over haar heen en liet zijn hand op haar schouder rustte.

Haar blik kalm op zijn gezicht gefocust, haar hand op zijn buik terwijl haar geest aftastend alles in de gaten hield. Hoewel er niets op haar egale gezicht te zien was dan deze kalmpte fronsde haar wenkbrauwen in gedachte. Een verwarring speelde omhoog die samenhing met Deshas starende blik. Zachtjes bewoog haar hand, streelde haar vingers even zijn huid om zijn aandacht te trekken. Verder ging ze er niet op in, liet zich zakken om hem toe te fluisteren en haar lippen in zijn nek te drukken. Bij zijn fluisterende antwoord krulde haar lippen wat om, waarna ze haar hoofd zachtjes op zijn borst legde en haar arm over zijn buik liet rusten. Haar blik gleed naar beneden, naar het merkteken op zijn borst. De bron van zijn verwarring die ze gevoeld had, wist hoe hij deze verwarring in zijn hoofd gekoppeld had aan de helse pijn die hem voor een fractie van een seconden had getijsterd. Haar naakte lichaam tegen hem aan gedrukt fladderde de dunne deken rustig omhoog, om zich langzaam over hun heen te schuiven en hen te beschermen tegen de avond kou die door de stenen muren van het vertrek kwam. Hoewel de kalmte in hem terug leek te komen bleven haar ogen gefixeerd voor zich uit staren. 'Vanwaar die verwarring?' sprak ze zachtjes, waarna ze haar kin opligte en omhoog keek. Haar kin nog op zijn borst, haar zilvere en kalme ogen in die van hem gericht. 'Je zult me voorlopig wat verklaringen verschuldigt zijn, wil je dat ik je help,' voegde ze zachtjes toe, doelend op het feit dat ze ook zijn gevoelens nu moest delen en dat toch vragen oproepte.

Deshas had zelf amper door dat de deken zachtjes over hen heen gelegd werd. Zelfs de kou die zich als een tweede huid over hem heen gelegd had, had hij niet gevoeld. Zijn blik gleed weer naar Neara toen hij haar woorden hoorde. Hij had deze vraag aan zien komen. Nu ze alles voelde wat hij voelde was die vraag onmogelijk geweest. 'Ik haat het als je gelijk hebt' mompelde hij schor. 'Ik ben wat in de war door dat brandmerk' vervolgde hij zachtjes. 'Zo ongeveer driehonderdtwintig jaar geleden was het belabberd om als arm gezin op Shadra te wonen. Ik weet niet hoe Puffoon er in die tijd aan toe was, maar Shadra was levensgevaarlijk sinds er jacht werd gemaakt op magiërs. Helaas voor mij, bezat mijn hele familie magische krachten. Het was vrij moeilijk om te overleven en mijn vader moest vaak van baan veranderen voor zijn, en onze veiligheid. Uiteindelijk zat er voor hem niks anders op dan stelen omdat hij zijn belastingen niet kon betalen. Het werd opgespeurd, samen met mij. We werden in een kerker vastgezet en gemarteld. Uiteindelijk kreeg mijn vader zijn vonnis te horen. Op stelen stond voor de eerste keer de straf dat je hand eraf gehakt werd. Dit werd gedaan door een bepaald soort organisatie van de koning. Een groep vol beulen en ander schorem. Om het mij direct af te leren dat ik nooit in mijn vaders voetsporen zou treden dwongen ze mij om de hand van mijn eigen vader af te hakken. Het was dat of hij zou sterven. Nadat ik dat gedaan had brandmerkte ze me met hun eigen symbool, riepen dat ik een van hen was vanaf die dag. Ik was tien. De rede dat die herinnering me zo sterk is bijgebleven is omdat het brandmerk magisch is. In al die jaren ziet hij eruit alsof hij een paar dagen geleden gezet was. En zo voelt het ook als anderen hem aanraken. Ik probeer het te negeren, maar dat gaat me niet altijd zo goed af' vertelde Deshas zacht zonder Neara aan te kijken.

Met haar hoofd op zijn borst, haar gehoor die zijn hartslag in zich opnam en haar geest die zich moest verdelen over het uit elkaar houden van hun emoties en het luisteren naar Deshas schore stem. Haar mondhoeken krulde omhoog in de geamuseerde glimlach bij het horen van zijn woorden, maar bleef verder zachtjes liggen. 'Eigen schuld,' beantwoorde ze hem zachtjes, haar stem helder in tegenstelling van die van hem. Haar glimlach verdween langzaam waarbij haar zilvere ogen naar het brandmerk op zijn borst. 'Ik zou het ook niet weten,' beantwoorde ze hem zachtjes, haar blik voor een moment afwezig toen hij vertelde over de tijd van Shadra toen. Ze had werkelijk geen idee hoe de wereld er toen uitzag, daar had zij zo haar eigen geschiedenis voor. Zonder hem verder te storen luisterde Neara naar Deshas' woorden. Ongemerkt gleed haar vingertop rond de plek van het brandmerk, zorgde dat ze de zwarte lijnen ervan niet aanraakte. 'Voor elke verwonding is er een genezing,' sprak ze later zachtjes toen Deshas stil viel. 'De magie, vooral die van de geneeskunde, is in de afgelopen driehonderd jaar flink vooruit gegaan. Er zal een manier zijn om dat soort brandmerken te kunnen verwijderen, zeker eentje van zo'n oude magie,' besloot ze, haar zachte stem verzekerd van haar eigen woorden. Langzaam tilde ze haar hoofd weer op, waarbij haar hand op Deshas buik kwam te liggen. 'Of ga je me nu weer tegen spreken?' glimlachte ze, waarbij een warme blik in haar ogen onder de kalmpte vrij kwam.

Tijdens het vertellen van zijn verhaal had Deshas vanuit zijn ooghoeken wel gezien dat Neara's vingertop terug naar het brandmerk gleed maar onderbrak zichzelf niet. Ze wist nu dat het hem pijn deed dus zou er hopelijk wel vanaf blijven. Na haar eerste reactie toen hij zijn mond had gehouden keek hij haar even aan. 'Geldt dat ook voor verwondingen die niet lichamelijk zijn?' vroeg hij zacht op een toon waaraan te merken was dat hij er niet echt vertrouwen in had. Hij zweeg weer bij haar verdere woorden die nog doelde op haar eerdere zin. Maar daar zei hij zelf nies op. Haar andere woorden echter riepen wel een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Eigenlijk moet ik dat wel doen. Anders ben ik officieel mezelf niet meer' sprak hij. Hij slaakte een zachte, onhoorbare zucht en keek weer even naar het plafon. Langzaam voelde hij zijn krachten weer terug komen. Tenminste, de kracht om weer op te staan.

Ze had haar hoofd niet opgetild na haar eigen eerste woorden toen Deshas zijn verhaal stopte. Haar aandacht was met haar ogen op haar eigen vinger gericht, haar geest gericht op haar eigen woorden en zijn verhaal gericht. Haar hoofd kwam toch omhoog bij zijn zachte antwoord. Voor een moment blikte haar zilverkleurige ogen met een zachte blik in die van hem. 'Daarvoor zijn andere medicijnen,' fluisterde ze terug, waarbij ze met haar bovenlichaam omhoog kwam en zachtjes haar lippen op die van hem drukte. Even bleef ze zo hangen, om daarna haar zich weer terug te trekken en hem voor een ander moment aankeek. Daarna liet ze zich weer zakken, legde haar hoofd boven zijn schouders op het kusen, haar kind tegen zijn schouder aan en met het puntje van haar neus die bijna zijn nek aanraakte. Verder ging ze er niet op in, als hij er echt van af wilde zou hij er wel weer op door gaan. Desnoods zou ze hem naar de juiste mensen brengen. Met haar blik weer starend en afwezig in het donker gericht die deze positie van haar hoofd gaf merkte ze de glimlach in zijn stem en woorden. 'Lief blijven,' sprak ze zachtjes terug, waarbij ze waarschuwend haar hand over zijn buik heen liet glijden. Een slechte waarschuwing, maar meer kwam er niet van haar af. Met haar haren wat achter zich verspreid over het kussen bleef ze doodstil liggen in de opkomende stilte. 'Je bent een stuk rustiger,' sprak ze zachtjes, had haar ogen sloten onder de wederkomende rust in haar lichaam. In die stilte had ze zich weer op haar innerlijk gefocust, had alles geordend en er als het waren hokjes omheen gezet. Ze vroeg zich echt af of dit alles geholpen had, of zíj echt geholpen had.