Myst strekte zich langzaam uit toen ze wakker werd. Jézus wat had ze een honger. Ze rolde uit haar bed en strompelde slapend naar haar kast, op zoek naar de lichtknop en een trui en een legging. Toen ze eenmaal een lange trui en een zwarte legging had gevonden, trok ze die snel aan over het ondergoed waar ze in geslapen had, haalde een borstel door haar haar, en strompelde naar beneden. Érg actief zag het er niet uit, maar voordat ze gegeten had, had ze dan ook geen energie. Toen ze eenmaal beneden kwam veegde ze gapend haar haar voor haar ogen weg. Daarna hobbelde ze naar te tafel, waar ze haar ogen sloot en snoof. Automatisch hobbelde ze achter de geur van gebakken eieren, en vaagjes de geur van bacon. Ze opende haar ogen voor gebakken eieren staan, maar de bacon was op. Ze gromde even wat en keek toen met een pruillipje naar de vrouw bij de kantine. Ze wees met een hangend handje naar de baconschaal. 'Op?' Zei ze zielig. De vrouw glimlachte naar haar. 'Nog even wachten schat, een paar minuutjes.' Myst liet haar schouders hangen en pakte een bord. Sloom schepte zei eieren op, en deed er zout en peper op. Daarna liep ze door naar de broodtafel, waar ze 2 plakjes toast pakte. Daarna liep ze in slowmotion pas - ja, letterlijk :') - terug naar de baconschaal, die nog steeds leeg was. Met een pruillipje keek ze weer naar de vrouw. 'Dertig seconden!' Antwoordde de vrouw lachend. Myst haar gezicht klaarde op en ze vertoonde haar beste ik-ben-pas-net-wakker-glimlach. Daarna keek ze levenloos naar de schaal, tot hij gevuld was. Ze pakte véél plakjes bacon, en liep toen naar een tafeltje, waar ze alles met een vorkje tussen de 2 toastplakjes propte, drukte het op elkaar, en zette gulzig haar tanden erin. Héérlijk. Hmmmm... Dwaalden haar gedachten droogjes, nog in de ochtendstand, af.

Natuurlijk was hij Nearvus ergens kwijt geraakt, had zich maar even voor een moment omgedraaid om een meisje na te kijken. Toen hij zich weer omdraaide was de gestalte van zijn tweelingbroer foetsie, en het was nog wel ochtend ook. Met zijn handen diep in zijn zakken gestoken, zijn groengele ogen wat norsig voor zich uitgericht tussen een paar blonde lokken door liep hij naar de aula. Het was ochtend, dat betekende ontbijten. Misschien zou hij Nearvus daar vinden. De geur van eten sloeg hem in zijn gezicht, waardoor er een dromerige glimlach op zijn lippen sprong en hij gauw doorliep met een nonchalante houding. Zijn ogen gingen vluchtig door de aula, zag een paar andere jongens zitten maar niet het identieke uiterlijk van zichzelf. Bij de balie keek hij even naar het assortiment eten, misde op dit moment zijn rijke thuis met een uitgebreid ontbijt op aanvraag. Wat zuchtend pakte hij een bord en schepte een berg eten op. Honger, ja dat was duidelijk. Met zijn andere hand nog in zijn broekzak draaide hij zich om, zijn blik op het bord in zijn andere hand gericht. Langzaam kropen zijn groengele ogen omhoog, werden gevangen door het groene haar van een meisjes rug, het enige meisje in de aula. Maar voordat hij zijn charmante glimlach op kon zetten en nonchalant naar de tafel kon lopen voelde hij een klap op zijn schouder. 'Jézus...' kwam het er geschokken uit toen zijn bord bijna uit zijn handen viel. Toen hij zijn hoofd met een ruk omdraaide keek hij in een paar vrolijke ogen, een paar die hij ook zou zien als hij in de spiegel zou kijken.

Nearvus was samen met Bellingar naar de aula gelopen voor ontbijt. Normaal gesproken volgde Bellingar hem wel maar toen hij zelf even een wc binnen geschoten was om zijn haar wat te fatsoeneren. Een snelle uit bed komer was hij niet echt en had zich dus wat moeten haasten zodat hij met Bellingar mee kon lopen. Voorzichtig deed hij de deur van de wc weer open en keek de gangen door maar zag zijn broertje niet. Een zachte zucht gleed over zijn lippen en een hand legde hij op zijn voorhoofd. Zijn handen lied hij langs zijn lichaam hangen en liep verder. In zijn ooghoeken zag hij de aula en rook de geur van eieren en bakon. Daar zal hij wel heen zijn. Met een abrupte draai ging hij de aula in en zach inderdaad bij het bufed zijn indentieke broer staan. Zijn ogen stonden vrolijk omdat hij hem weer terug gevonden had maar die blik sloeg om nadat het bord met een knal op de grond kapot sprong. 'Ow, sorry. Mijn schuld.' Half strelend gleed zijn hand van zijn schouder. 'Blijf staan dadelijk bezeer je je nog.' Hij hurkte neer en voorzichtig pakte hij de scherven tussen duim en wijsvinger en legde ze op zijn vrije hand die hij gestrekt hield. Na alle stukjes te hebben opgeraapt stond hij weer op en gooide het in een prullenbak die niet zo ver van hun vandaan stond. Hand afkloppend liep hij terug naar Bellingar. 'Waar was jij zo plots heen. Ik dacht die volgt me wel.'

[Hm. Schrijf ik een beginpost, gaat het ineens helemaal niet meer over mij :') ]

Myst nam was pas halverwege, maar zat eigenlijk al vol. Moet je niet zo veel opscheppen, tut. Ze nam zuchtend nog een hap en kauwde langzaam. Ze vond het zo stom staan om half leeg je bord weg te zetten, alsof je anorexia had ofzo. Dus, nam ze met gesloten ogen, daarna nog een hap, slechts genietend van de smaak en het daarna moeilijk doorslikkend. De rest van de aula was net als altijd, besteedde geen aandacht aan haar. Dan kon ze in ieder geval in alle rust ontbijten. Ineens, gelukkig vlak nadat ze haar hap doorgeslikt had, viel er een bord op de grond. Ze haalde, verschrikt, scherp adem en draaide zich met een ruk om. Ze zag twee bijna identieke jongens, beide staand naast een hoopje scherven. Haar ogen knepen samen, ze leken écht op elkaar. Ze stond op, zette haar bord weg en liep erheen. Vriendelijk glimlachte ze lichtjes, en op een meter afstand ongeveer bleef ze staan. 'Alles goed hier?' Vroeg ze zachtjes, wat onzeker, maar wel verstaanbaar voor de jongens. Haar ene hand wat hulpeloos opgetild, ze wilde graag helpen. Haar andere ging langzaam door haar lange, groene haar. 'Moet ik even stoffer en blik pakken anders?' Ze keek even naar de jongen die met de scherven in zijn handen stond, zichzelf afvragend of het wel veilig was om zo met scherven te lopen.

[ Arm schaaaaap ;D ]

Met een wat norsige blik staarde Bellingar naar zijn eten, dat nu verspreid op de grond lag. 'Nearvus..' bromde hij, niet echt duidelijk of het als boze reactie was of als begroeting dat hij zijn broer weer zag. Hij keek om bij Nearvus woorden, kneep zijn mond even samen maar gaf het toen gelijk maar weer op. 'Yes sir,' sprak hij tegen zijn broer, waarna hij op comando doodstil bleef staan. 'Pas nou maar op,' sprak hij wat hopeloos terwijl Nearvus de grote scherven opruimde en hij er maar doelloos bij stond, stilstaand op zijn plaats. 'Ja, ik keek even de andere kant op en toen ik me terug draaide was je weg. Dus dacht ik dat ik je vast wel bij de plek waar het ontbijt wordt geserveerd kon vinden. Toen ik je daar niet zag, ging ik alvast wat eten halen,' grijnsde hij nonchalant, waarbij hij even zijn hand uit zijn broekzak haalde en deze droogjes op en neer wapperde. Zijn blik schoot omhoog bij het horen van een wat hogere stem, wat aanduide dat een meisje in het gezeldschap was gekomen. Meteen krulde zijn lippen om, het was het meisje waar hij in eerst instantie bij wilde gaan zitten. 'Nu jij in ons gezeldschap bent wel, mylady,' beantwoorde hij haar vraag met een charmant glimlachje waarbij zijn groengele ogen al even vrolijk tussen een paar blonde lokken door haar aankeken. 'We kunnen jou niet dit werk laten doen..' begon hij terwijl hij met hoog opgetrokken knieën tussen de nog kleine scherfjes door stapte richting het meisje. 'Wat is een stoffer en blik,' fluisterde hij naar Nearvus, aangezien hij zo gauw geen idee kreeg bij de woorden. Door het opgroeien in een behoorlijk rijke familie had hij niets zelf hoeven doen, waardoor hij nu ook de neiging had om even om zich heen te kijken; zoekend naar conciërges. 'Dan nog maar even geen ontbijt,' sprak hij hardop, waarna hij omdraaide naar Nearvus. 'Ga je mee, dan vergezellen we deze dame terug naar haar ontbijt, wat jíj verstoord hebt,' grijnsde hij plagend naar zijn broer, waarna hij zijn arm opende om het groenharige meisje als het waren de kans te geven die van haar in de zijne te steken. Met een schuin, charmant lachje keek hij op haar neer, zijn ogen nog even vrolijk.

Nearvus zat nog op zijn knieën de scherven op te ruimen. Wat een stoffer en blik was? Zijn mond krulde om in een grijns. 'Een klein vegertje en een opschuif ding waar je kruimels en andere dingen snel op kunt vegen en weggooien zodat je het zelf niet hoeft aan te raken, wijsneus.' zei hij half fluisterend terug. Geconsentreerd keek hij naar zijn hand terwijl hij opstond. Zijn ogen zochten even die van het meisje op maar schoten al snel weg toen hun blikken kruisten. 'Tuurlijk ga maar alvast. Ik zal dit even verder opruimen en wat ontbijt mee nemen.' Zijn blik zocht die van zijn broer en maakte zijn blik wat strenger. 'Je moet ontbijten en dat weet je best.' Met een voorzichtig pasje liep hij naar de prullenbak en gooide de scherven weg. Met een vriendelijke glimlach liep hij naar de kantiene vrouw toe. 'Excuzeer me, mevrouw? Mijn broer is zo onhandig geweest om een bord met eten te laten vallen.' Hij kneep zijn ogen wat toe om het wat vriendelijker over te laten komen en totaal niet zenuwachtig. 'Tuurlijk jongen.' Even liep de vrouw weg en kwam terug met een veger en blik.'Alsublieft.' Nearvus nam het aan en liep terug naar de plaats waar het voetsel nog op de grond lag. Best wel sonde eigenlijk. Hij probeerde het zo goed mogelijk op te vegen en stond weer op om het weg te gooien. De kantine vrouw stond plots achter hem met een dwijl. 'Ga maar wat eten. Ik ruim dit verder wel op. Met een klein buiginkje als dankbaarheid liep hij weer naar de prullenbak en gooide het blik leeg. Het blik en veger legde hij op een vetriene zodat de vrouw het daar zou zien. Liep daarna verder naar de borden en pakte er daar twee van af. Ze hielden gelukkig ongeveer van het zelfde dus het was nog al makelijk kiezen voor hem. Aangezien hij net eieren van de grond had staan vegen schepte hij dit maar weer opnieuw op voor bellingar. Zelf had hij wat toast en jam gepakt. Hij liep verder naar de bestekbakken en grabbelde daar nog wat messen en vroken uit. Met zijn handen vol liep hij naar het tweetal toe.

[ sorry daar voor,
ik wist trouwens niet of je zou gaan zitten of nog bij de troep zou staan maar op deze manier kan het bijden ]

Ze bloosde lichtjes en haar ogen begonnen te schitteren toen de eerste woorden van de jongen uit zijn mond kwamen. Ze keek naar zijn ogen, deze hadden ook iets groenigs. Ze zag dat hij charmant deed, en misschien ook wel was. Een beetje ongemakkelijk, zo werd ze slechts behandeld bij een speciale gelegenheid, glimlachte ze warm terug. Toen hij zei dat ze haar dat werk niet konden laten doen werden haar ogen groot. Ze wilde bijna sarcastisch vragen of hij iemand van de schoonmaakdienst wilde roepen, tot ze zag dat hij echt rondkeek naar iemand om hem te helpen. Ze giechelde onwillekeurig en keek naar de jongens. Toen de ene wegliep keek ze hem kort na, waarna ze haar blik weer op de ander vestigde. Toen hij zijn arm zo opende dat hij ze de hare erin kon, bloosde ze nog roder. Waar had ze dit aan verdient? Ze was toch niet ineens veranderd? Zo werd ze nóóit behandeld. Ja alleen door Laurens op het Gala, maar dat was ook geen normaal gedrag voor Laurens. Dat was omdat het een Gala was. Heel kort betrok haar gezicht iets toen ze aan Laurens dacht, maar ze waren inmiddels bij de tafel aangekomen en schoof een stoel naar achter en ging langzaam en gecontroleerd zitten. Daarna keek ze even om, zoekend naar de andere jongen. Ze zag dat hij ontbijt aan het pakken was, maar zij had al ontbeten. Nou dan eet hij het toch op. Dacht haar geweten droogjes en ze rolde in gedachten met haar ogen. Ze draaide zich om naar de jongen en glimlachte vriendelijk. ‘Jullie zijn nieuw hier, neem ik aan? Ik heb jullie nog nooit eerder hier gezien.’ De laatste zin ook ietwat vragend, keek ze hem nieuwsgierig aan. Ze was wel benieuwd wie deze jongens waren en waarvandaan ze kwamen, welk jaar ze zaten et cetera. Ze kon zich prima normaal gedragen in het bijzijn van jongens, behalve natuurlijk als het om die éne jongen ging. Haar ogen versmalden iets, en ze liet een langdurige blik over de jongen glijden. Lang, mooi figuur, shirt laat helaas veel te verbeelden over… Ze keek naar zijn charmante glimlach en vrolijke ogen. Hij was vast een jongen waar veel meisjes als een blok voor zouden vallen. En als ze niet verliefd was geweest, wie weet zij ook wel. Maarja als je verliefd was, gierden de hormonen door je lijf. Er konden altijd onvoorspelbare dingen gebeuren, of je het nou wilde of niet. Ze had totáál geen ervaring op jongensgebied, ze zag ze meestal meer als vrienden. Behalve die éne dan, van wie ik zó graag zou willen dat hij mij niet als een vriendin zag. Toen ze zag dat de andere jongen aan kwam lopen glimlachte ze vriendelijk naar hem. Ze zag hoe hij het eten aan zijn broer gaf. Mooi zo. Hoef ik niet nóg meer eten naar binnen te stouwen. Ze bekeek de jongens samen, ze leken echt op elkaar. ‘En in welk jaar zitten jullie? En kunnen jullie al wat met jullie magie?’ Vroeg ze, haar ogen nieuwsgierig. Gezien Bellingar zo aardig tegen haar was geweest, toch meer kijkend naar hem.

Wat onwetend keek Bellingar Nearvus aan toen zijn broer hem fluisterend antwoorde. 'Dat is toch onhandig?' hij vergat voor een moment om te fluisteren, keek Nearvus aan alsof hij net had gezegt dat mensen onder water makkelijk konden leven. 'Weet je het zeker?' vroeg hij nog, maar zag Nearvus al weg lopen naar de balie om tegen de vrouw te praten. Hij haalde zijn schouders bijna onzichtbaar op en richtte zijn aandacht weer op het meisje. Toen ze zijn arm in de zijne stak glimlachte hij breed op haar neer en liep toen door naar de tafel waar ze aan had gezeten. De rode blos op haar wangen was hem niet ontgaan, was de reactie waar hij alles voor deed. 'Dat heb je heel goed gezien. Beauty and brains, zie je niet vaak,' klonk het gerecht verbaasd, waarna hij haar op een brede lach trakteerde. 'Ik ben Bellingar Cruentus. Dat prachtige spiegelbeeld daar van me is Nearvus,' stelde hij zichzelf en zijn broer glimlachend voor. 'En wat is jou naam mejuffrouw?' vroeg hij nieuwschierig toen hij haar arm rustig losliet en de stoel voor haar naar achter schoof. Goed opgevoed was hij zeker, dat was te zien. Zodra ze ging zitten schoof hij de stoel voorzichtig mee naar voren, waarna hij om de tafel heen liep en tegenover haar plaats nam. Hij sloeg zijn armen over elkaar en leunde op te tafel, bracht zijn bovenlichaam wat naar voren en bleef het meisje geïntresseerd aankijken. 'Near, je bent geweldig,' grijnsde hij breed naar zijn broer toen deze met twee borden aan kwam lopen, nam het bord aan en zette het met een hongerig gezicht voor hem neer waarna hij gebaarde dat zijn broer moest gaan zitten. Al even gulzig nam hij een hap, keek bedenkelijk in het niets terwijl hij het eten proefte. Thuis was het een stuk beter, dat moest hij toegeven. Hij haalde zijn schouders op, meer voor zichzelf hoewel Nearvus vast wel zou kunnen indenken wat zijn broertje dacht, en nam nog een hap. Bij de vraag van het meisje keek hij op en slikte hij. 'We hebben ons ingescheven in het vijfde jaar... tenminste dat dacht ik,' sprak hij het laatste met een vragende blik op Nearvus. Zijn broer was de meest heldere van de twee, terwijl Bellingar liever alles deed in een volgorde van eerst doen en dan pas denken. Bij haar tweede vraag keek hij haar wat bedenkelijk aan, scheurde zijn blik niet van haar af in de seconden dat hij nadacht. 'Mwja.. ligt eraan op welk gebied. Ik ben thuis vooral getraind op de vechtstijlen. Vuur is een effectief wapen tegen ongedierte,' sprak hij luchtig, waarna hij met een schuin, charmant glimlachje opkeek naar het meisje.

Nearvus kreeg een blije glimlach op zijn gezicht toen Bellingar blij was dat hij eten voor hem mee had genomen. Bij het gebaar van hem dat hij moest gaan zitten zetten hij zijn bord naast die van Bell en ging naast hem zitten. 'Het spijt me mejuffrouw. Wilde u ook iets?' Hij kneep wat in zijn vork om zijn stem niet trillerig te laten klinken. Met een geconcentreerde blik keek hij naar de toast die hij besmeurde met jam. Bij de vraag van het meisje stopte hij even met smeren. Nadat Bell was uitgepraat sprak hij met kalme en ruste stem. 'Inderdaad. Bijden zitten we in het 5e jaar.' Rustig ging hij weer verder met smeren totdat het meisje weer een vraag stelde. 'Ik studeer voor professor voor onderzoeken. Aan magie doe ik niet zo veel.' Hij bleef naar zijn toast met jam kijken en prikte zijn vork er in. Hij sneed een klein stukje af en stak het in zijn mond. Als het kon zouden zijn smaakpupillen gaan huilen, maar hij had dit al wel verwacht. Zonder iets aan de twee te laten merken sneed hij weer een stukje af en begon zijn toast op te eten.

Ze keek ietwat sarcastisch toen hij zijn prachtige spiegelbeeld liet zien. Yeah right, ego. 'Mijn naam is Mystralic Nuxian, maar in het kort gewoon Myst, zo wordt ik graag genoemd.' Ze glimlachte warm naar de jongen, zijn charme had wel iets grappigs. Toen Nearvus aankwam met het eten, en haar vroeg of ze ook iets wilde, kon ze het niet laten. 'Nee hoor, ik ben verzadigd.' Zei ze alsof het het normaalste woord in de wereld was, een ondeugend glimlachje speelde om haar lippen. Maarja deze jongens waren sowieso een beetje anders. Beetje? Toen Nearvus vertelde wat hij met zijn magie deed, keek ze nogal onder de indruk. 'Professor Onderzoeksfaciliteiten? Dat was mijn oom!' Ze glimlachte, dat was echt de slimste en helderste man die ze ooit had gekend. Hierna keek ze naar Bellingar. 'Ongedierte?' Vroeg ze, ietwat vies kijkend. 'Je bedoelt ratten enzo? En vliegen en wespen en bijen en... blegh.' Ze trok echt een vies gezicht en schudde met haar hoofd. 'Van mij mag je ze allemaal verbranden.' Mompelde ze zachtjes. Hier zou ze nog problemen met Laurens mee krijgen, als die erachter kwam dat ze dit had gezegd. Ze hief haar hoofd op en begon langzaam met vertellen. 'Ik kom van Nova, en kan al wat ditjes en datjes met lichtmagie. Ik studeer hier van alles en nog wat, maar ik ben er niet echt een ster in. Alleen licht ligt mij echt, zogezegd.' Ze glimlachte licht verontschuldigend om haar komische zinconstructie en keek ze beiden aan. 'En wat waren jullie van plan na het ontbijt te gaan doen?' Ze had geen zich om zich weer een dag te gaan vervelen, en al waren deze jongens een beetje vreemd, ze had wel het idee dat ze aardig waren.

Hij glimlachte even wat onschuldig toen zijn broer bevestigde dat ze zich inderdaad in de 5e klas hadden aangemeld. Tja, die kleine details wilde hij nog wel eens vergeten. Terwijl Nearvus antwoorde stak Bellingar gauw nog een paar happen in zijn mond, om daarna hongerig de rest op te eten. Dit gesprek leek naar een vragenronde te gaan, en anders zou hij zijn ontbijt nooit naar binnen krijgen. 'Kijk Near, nog iemand gevonden die graag met vloeistofjes en formules werkt,' grijnsde hij breed, waarna hij zijn broer vriendschappelijk een klap tegen zijn schouder gaf. 'Niet alleen dat,' bromde hij wat onverstaanbaars, waarna hij Myst - hij winst nu eindelijk haar naam - een brede lach gaf, hierbij zijn witte tanden ontblootte en een charmante blik opzette tussen de paar blonde lokken door. Zijn hand gleed naar voren, kwam op de hare te liggen bij haar volgende woorden. 'Misschien kunnen we dat gezellig samen gaan doen,' knipoogte hij naar haar, doelend op haar woorden dat al die beesten platgebrand mochten worden. Hoewel hij zo min mogelijk bij dieren in de buurt wilde komen, zou hij het niet erg vinden persoonlijk te helpen in het uitroeien van die minderwaardige wezens. Zijn hand gleed weer zachtjes, bijna strelend van die van haar af om vervolgens weer verder te gaan met zijn eten. Toen zijn bord leeg was leunde hij wat achterover, legde zijn arm over een stukje rugleuning en keek geïntresseerd naar Myst terwijl ze sprak, ongecheneert elk detail van haar gezicht in zich op nemend. 'Je verlicht ook zeker het hart van elke jongen, met die glimmende ogen van je,' grijnsde hij, doelend op haar afkomst van Nova en de ditjes en datjes dat ze met haar magie kon. Alsof hij haar net niet de hemel had ingepreisd ging zijn charmante lach door, maar zijn blik ging naar Nearvus bij de vraag van Myst. 'Ik weet het eigenlijk niet, mijn gedachtes waren niet verder gekomen dan het ontbijt. Jij nog leuke plannen Neartje?' vroeg hij aan zijn broer, het denkwerk aan hem overlatend.

Nearvus zat rustig verder te eten aan het redelijk smakeloze boterhammetje. Een plotse klap zorgde er voor dat hij de vork waar mee hij net een stukje toast af wilde happen bijna achter in zijn keel stak. Zo onopvallend mogelijk probeerde de hap verder af te maken. Met zijn rug kaars recht tegen de rugleunig draaide hij zijn hoofd wat naar Bellingar. 'Dat is formidabel. Altijd handig om mensen te hebben om nuttige informatie te delen.' hij stak het laaste stukje in zijn mond en legde zijn mes en vork in elkaren in het midden van het bord. Eigenlijk zat hij nog niet vol maar dit was bijna te triest voor hem om te eten. Bellingar had er blijkbaar wat minder moeite mee gehad. Zijn blik ging wat vragend naar Bellingar toen hij vroeg of ze vanmiddag iets op de planning hadden. 'Eerlijk gezecht niet veel. Alleen voorstellen aan het schoolhoofd zoals ouders dat gevragen hebben.' Zijn blik stond gefocust op die van Bellingar. Hij wist dat hij daar niet z'n behoefte aan had. Hij wende zich verder tot myst en schonk haar een wat zenuwachtig lachtje. 'We hebben niet veel op de planning staan zoals u hoord. Als bell er naar wenst kunnen we vanmiddag wel iets gaan doen.'

Ze keek even naar haar arm, waar langzaam zijn hand vanaf gleed. Haar gedachten werden leeg en ze keek even voor zich uit. Toen hij weer begon te praten richtte ze haar aandacht weer op hem en glimachte warm. Bij zijn opmerking keek ze eerst wat verward, waarna ze dezelfde glimlach weer tevoorschijn toverde. Leuk, zoveel complimentjes. 'Was het leven maar zo makkelijk.' Zuchtte ze lachend. Ze schudde met haar hoofd, niet in staat te voorkomen dat er lichte blossen op haar wangen kwamen. Ze trok haar wenkbrauwen op toen Nearvus uiteindelijk vertelde over het schoolhoofd, en ze lachte sarcastisch. 'Veel plezier, ik hoop dat je een goede fles wijn bij je hebt, anders kom je niet erg ver.' Ze mocht Savador al iets meer dan eerst, maar dat kwam vooral door haar medelijden voor de man. Zo veel problemen. Toen Nearvus zenuwachtig naar haar lachtte en haar 'u' noemde, grinnikte ze en keek hem vriendelijk aan, maar niet al te overweldigend. 'Je hoeft me geen 'u' te noemen hoor, ik ben jonger dan jullie beiden zijn.' Ze knipoogte naar hem. Daarna keek ze even bedenkelijk en glimlachte naar Bell. 'Nou, je hoort het, als je zin hebt, kunnen we de middag wel ergens leuks doorbrengen. Hebben jullie warme jassen bij je? Buiten lijkt me wel lekker. Dan gaan we naar het grasveld ofzo of ergens bij de ruïnes hangen.’ Ze glimlachte vrolijk naar beide jongens, plannen makend voor de middag. Ze wilde wel meer te weten komen over de charmeur en zijn schattige dubbelganger, nieuwe mensen waren altijd interessant.

Wat grijnsend ging zijn blik van Myst naar Nearvus, lichtelijk geamuseerd aangezien hij zich vaak niet in de hobby van zijn broer kon vinden. Denken was niet iets voor hem, maar dat wist zijn broer. Hij richtte zijn aandacht weer op Myst toen ze blozend reageerde op zijn woorden. 'Voor zo'n schoonheid als jij móets dit wel makkelijk zijn,' kwam het er steenvast uit, alsof het de duidelijkste zaak van de wereld was. Zijn blik ging weer terug naar Nearvus toen hij opsomde wat ze nog moesten doen, waarbij hij instemmend knikte. Dat was waar ook, langs het schoolhoofd zoals vader en moeder hadden gezegt. Toch was de lichte opstandigheid, die zelfs de strenge opvoeding er niet uit had gekregen, te zien. Iets wat waarschijnlijk alleen Nearvus kon zien. Wat verbaasd keek hij Myst aan bij haar reactie op het schoolhoofd. 'Misschien wel een puik idee, een fles wijn mee nemen als cadeau. Zoiets zouden vader en moeder vast goedkeuren,' sprak hij vervolgens tegen Nearvus, alsof Myst haar waarschuwing hem niets deed. Hij zakte weer wat naar voren, leunde op zijn ellebogen naast het opzij geschoven bord dat hij toch leeg had gegeten. 'Laten we dan maar eerst iets leuks gaan doen. Dikke jas ligt volgens mij bovenop in de koffers, en heb wel zin om wat te bewegen,' sprak hij waarbij hij zijn armen omhoog bracht langs zijn hoofd en ze uitstrekte. Hierna boog hij zich weer voorover, nam een van Myst haar handen in die van hem en keek haar bijna zwoel aan. 'Zou ik je mogen verzoeken om ons rond te leiden? Nearvus raakt nogal gauw verdwaald,' loog hij het laatste, wat waarschijnlijk alleen Nearvus kon vertellen aangezien Bellingar zelf altijd de gene was die dit soort dingen flikte.

Nearvus had nadat hij zijn vrok en mes in elkaren had gelecht zijn handen in elkaar gevrouwen en zijn hoofd op zijn vingers laten leunen. Hij gaf een klein knikje van dat hij het begreep dat hij geen u hoefde te zeggen. Alwetend dat hij zich daar niet aan ging houden. Het was een taalgebruik en geen aanpassing bij mensen. Zijn ogen gleden naar de zijkand zodat hij Bellingar door zijn lokken heen bekeek. De eigenwijsheid was voor hem al te vinden in zijn woorden maar ook in zijn ogen. 'Wat moet dat moet.' Antwoorde hij droogjes. Lichterlijk gingen zijn wenkbouwen omhoog bij het horen van Myst haar reactie op het schoolhoofd. 'Laten we dat maar niet doen. Ieder persoon heeft een andere smaak voor wijn. Ze hebben te veel verschillende soorten en smaken wijn om geleik de goede wijn uit te kiezen.' Hij sloot even voor een moment zijn ogen. Een goede eerste indruk maken was belangrijk. Maar na de opmerking van Myst had hij geen zin in om bij die man met verkeerde wijn aan te komen. Met een rustige kamle stem vervolgde hij zijn woorden. 'De jassen liggen vrij boven aan in de koffer. Die we overigens ook nog uit moeten pakken, maar dat kan vanavond natuurlijk ook.' Eigenlijk wilde hij meneer de chameur er achter zeggen mij hij wist hoe erg Bellingar dat vond als hij dat bij publiek zij. Langzaam deed hij zijn ogen weer open en hief zijn hoofd op van zijn in een gevouwen handen en streek een lok uit het gezicht van Bellingar. 'Een rondleiding hier lijkt me ook wel gepast.' nadat de lok goed zat pakte hij het bord waar het ontbijd van Bellingar op had gelegen en zetten het onder zijn eigen bord.

Ze haalde haar schouders op, de jongens moesten het zelf maar weten met die fles wijn. Ze knikte bij de opmerking over de dikke jassen, ze zou de hare ook nog wel even kunnen pakken. Toen Bellingar haar hand pakte verwijdden haar ogen iets, en een giechel schoot over haar lippen. 'Natuurlijk zal ik jullie even een snelle rondleiding geven. Dan kunnen we als we langs onze etages komen ook nog even onze jassen pakken.' Ze glimlachte wat ongemakkelijk naar hem, en trok in een sierlijk gebaar haar hand terug, tegelijkertijd opstaand, zodat het niet op een afwijzing zou lijken. Ze begon langzaam te lopen, af en toe omkijkend of de jongens haar wel volgden. 'Dus, hier bij de aula is ook de bibliotheek.' Ze wees even en liep toen door, ze had geen zin om uren te praten over boeken. Ze had vele boeken van deze bieb al gelezen op Nova, ze was dol op lezen. Alleen veel van de Shadraanse boeken had ze laten staan, puur en alleen omdat hun uiterlijk haar niet aanstond. Ze liep door de gang die langs alle lokalen leidde, en ze wees hier en daar wat, aanwijzend waar alles zat. Eenmaal bij het grote trappenhuis aangekomen, stond ze even stil. 'Nou, als je bij dit trappenhuis omhoog gaat, kom je langs alle etages. Ik neem aan dat we bij de vuuretage even stoppen om jullie jassen te pakken?' Ze glimlachte even naar beide jongens. Daarna liep ze naar boven, stoppend bij de vuuretage. Ze gebaarde dat de jongens voor mochten gaan, ze was nog nooit op de vuuretage geweest. Toen de jongens terugkwamen, ging ze hen voor naar de lichtetage. Ze opende de deur en liet hem open. 'Wat mij betreft mogen jullie binnen komen, ik heb de hele etage voor mezelf.' Ze glimlachte warm. 'Ik loop even naar mijn kast. Jullie mogen ook wel mee naar de meisjeszaal, maar ik denk dat het daar niet zo boeiend is. Behalve dat ik natuurlijk alles voor mezelf heb en het dus helemaal vol met mijn spullen ligt.' Ze grijnsde wat ondeugend naar Bellingar, en liep daarna snel de trap op. In een vloek en een zucht was ze weer beneden, met haar jas. 'Zullen we dan maar weer naar beneden en naar buiten gaan?'

'Maar wie houd er nou niet van Oud Razaanse wijn? Ik bedoel, als ik het goed heb komt hij van Shadra, misschien kunnen we dan een wijn van dat meenemen. Je weet wat vader en moeder zeggen, eerste indruk is alles,' beantwoorde hij zijn broers woorden wat bekakt, waarna hij Nearvus vragend aankeek in de hoop dat hij ermee in zou stemmen en het zou blijken dat hij eindelijk met een logisch idee was opgekomen. Bij Nearvus antwoord dat de jassen wel degelijk bovenop lagen glimlachte hij vrolijk, zat hij achterover geleund terwijl hij wat glunderend naar Myst keek, als teken dat dit betekende dat ze een gezellig middagje met z'n drieën door zouden brengen. Ook toen zij ermee instemde hun rond te lijden werd zijn charmante glimlach nog breder. 'Hier, laat mij maar,' grijnsde hij naar zijn broer, vond dat die wel genoeg gedaan had en greep het bord waarna hij naar een rek liep en het daar in zette. Hij draaide zich met een brede grijns om, liet zijn blik over Nearvus en Myst gaan en liep met een snelle pas mee met Myst. Zijn blik ging niet naar de ingang van de bibliotheek toen Myst voor hun uitliep, liet zijn blik daar in tegen gladjes over haar rug naar beneden glijden. Mooie benen, dat was zeker. Voordat ze omdraaide en ze het door zou hebben vestigde hij zijn blik weer op haar achterhoofd. Met zijn handen nonchalant in zijn broekzakken gestoken liep hij door de gangen, kijkend naar de wijsende handen en woorden van Myst. Toen ze bij de etage pakte gaf hij een klein tikje tegen de schouder van zijn broer. 'De rode jas is van mij!' riep hij grijnsend, waarna hij de etage in stomrde om de - in zijn ogen - leukste jas uit een van de koffers te graaien. Toen hij vrolijk terug liep, de rode jas aan zijn lichaam en de das losjes rond zijn nek geslagen wat een charmante, nonchalante look maakte glimlachte hij naar Myst. Toen hij naast haar stond sloeg hij zijn arm om haar schouders, waarna hij vrolijk met haar mee liep. Ongemerkt wierp hij een grijns naar Nearvus, als teken dat hij dit ook eens moest proberen in plaats van in boeken neuzen. 'Zozoo, klinkt spannend,' grijnsde hij vrolijk, bewust dubbelzinnig. Hij liet de arm van haar schouders af glijden, waarbij zijn hand wat te lang op haar schouder bleef liggen. 'IK ben er klaar voor, welke leuken plekken zijn er allemaal hier?' grijnsde hij, waarbij hij even charmant zijn blik naar Myst liet glijden en toen zijn elleboog tegen de bovenarm stompte. 'Dus, Nearvus, waar wil jij graag heen?' vroeg hij vrolijk aan zijn broer.

Nearvus keek verbaast naar Bellingar toen hij zij dat de hoofdmesster van Shadra kwam. Dus hij had toch wel opgeled 'Oke, wat jij wilt.' Zijn ogen gleden in de zelfde blik naar die van zijn broer toen hij de borden overnam en naar het rekje bracht. Langzaam keek hij naar Myst die opstond om haar kleine rondleiding te beginnen. Voorzichtig stond Nearvus ook op en schoof zijn stoel samen met die van Bellingar aan. Hij lied zijn handen langs zijn lichaam hangen en volgde Myst. Achter hem hoorde hij al de versnelde passen van Bellingar en glimlachte hem even toe, maar zijn aandacht werd getrokken door de stem van Myst die zei daar de bibliotheek was. Zijn ogen volgde haar hand en zag zo de deur naar de biep. Hij keek al weer snel voor hem voordat hij ergens tegen aan zou lopen. Via zijn ooghoeken keek hij even naar Bellingar en gaf hem een kleine elleboog in zijn zij toen hij merkte dat hij Myst dat uit te checken. Met een kleine glimlach en licht nee schuddend hoofd liep hij verder. Aangekomen bij de vuur etage trok hij een wenkbrouw omhoog toen Bellingar zij dat hij de rode was wilde. Met wat grotere stappen ging hij de etage op en zocht met zijn ogen de mannen slaapzaal. Die gevonden keek hij naar de bedden waar hun koffers bij stonden. De eerste koffer die hij openritste zat een groene jas in en in de tweede koffer de rode. Hij legde ze even op het bed neer en ritste de koffers weer dicht, daarna hing hij de jassen over hij arm heen en liep terug naar Bellingar en Myst. 'Alsjeblief, Bell.' en hij overhandigde de rode jas naar Bellingar.Ze liepen verder naar de verdieping van Myst. Hij wist bijna zeker dat de informatie die Myst nu vertelde dat Bellingar dat wel zou onthouden. Verbaast keek hij de ruimte rond. 'Heb je echt heel de etage voor je eigen? Zijn er geen andere lichtmagie mensen op deze school?' Het was wel appart, maar waarschijnlijk wel fijn voor Myst. Had ze lekker veel ruimte. Half zijn jas aantrekkend merte hij dat Myst en Bellingar allebij naar hem aan het kijken waren en vroeg waar hij heen wilde. 'Doe maar een plek waar op het moment niet veel mensen zijn.' zei hij met een neutrale stem en trok verder zijn jas aan. Voorzichtig deed hij de kraag goed, maar ritste zijn jas nog niet dicht. Dat zou voor hier binnen te warm zijn. Dat deed hij buiten wel.

Toen Myst zijn arm om haar schouders voelde onderdrukte ze de neiging hem aan te kijken, ze wilde eigenlijk niet weten of het plagerij, vleierij of serieuze interesse was. Ze zou er toch niet zo veel aan hebben, al was hij wel leuk. Hij heette nog steeds geen Laurens. Maar ze bleef wel bij hem en toen hij zijn arm liet zakken draaide ze zich naar de jongens om. Ze keek naar Nearvus. 'Nou... er zijn af en toe wel andere mensen, maar die zijn maar heel enkel aanwezig op de etage zelf. Ik logeer zelf ook af en toe op de luchtetage, daar slapen twee vrienden van me.' Ze had bijna vriendinnen willen zeggen, dat ging automatisch. Gelukkig wist ze er nog vrienden van te maken. Laurens verkleed als meisje was natuurlijk wel superkomisch, maar hij bleef een jongen. Ze glilmachte bedenkelijk naar Nearvus. 'Okee nou we gaan sowieso naar buiten, dan pakken we het andere trappenhuis wel.' Ze liep voor de jongens uit door de gang en keek een keer achterom om te zien of de jongens haar nog wel volgden. Ze liep rustig de trap af, ritste haar jas dicht en opende de deur naar buiten. 'Bleh. Kou.' Ze huiverde even en sloot haar ogen. Ze draaide zich om naar de jongens. 'Ik denk dat ik jullie maar even meeneem naar het meer. In deze kou zullen daar weinig mensen zijn en bovendien komen we dan langs veel plaatsen die ik jullie nog wilde laten zien.' Ze glimlachte even naar Bellingar, toch duidelijk de warmste en opvallendste van de twee. Hierna liep ze, nu iets sneller door de kou, voor ze uit. Eerst kwamen ze langs het grasveld, en in de verte kon je dan de ruïnes zien. Ze hield even haar pas in zodat ze met de jongens in een driehoekje kwam te staan en draaide zich naar hen om. ‘Dit is het grasveld, daar in de verte zie je de ruïnes. Ook wel lekker om rond te hangen, zeker rustig. En het heeft iets… magisch, bijna.’ Ze trok even uitdagend haar wenkbrauwen op, en liep toen door. Eenmaal bij het meer aangekomen, liep ze een kwart eromheen waardoor ze uiteindelijk bij de steiger kwamen. Ze ging erop zitten, haar voeten bungelend boven het water. ‘Dus, het meer. Hier liggen ook wel eens boten, vaartuigen voor op water bestuurt door watermagie.’

Wat onschuldig schoten zijn ogen naar het identieke paar van Nearvus bij het voelen van zijn stootje, alsof hij zelf wilde duidelijk maakte dat hij toch niets deed. Hij had grijnsend de rode jas van zijn broer aangepakt, was voor hem de trap af gestormd. 'Ik weet waar wij 's avonds zullen zitten,' knipoogte hij naar Myst, waarna hij ongemerkt een onschuldige grijns aan Nearvus richtte, alsof deze hem alweer met een enkele blik had bestraft voor zijn daden. Het antwoord van zijn broer had Bellingar al kunnen bedenken, maar hij vond het verder niet erg. Hoewel het soms leek dat de broers aan elkaar gegroeid waren, dit kwam vooral door het opgroeien omdat ze toen ook altijd bij elkaar waren geweest en ze het gewoon gewend waren, kon je ze ook wel eens apart van elkaar zien. Meestal zat Nearvus dan te lezen of te studeren, en zat Bellingar zijn vriendenkring uit te breiden. Hij ritste zijn jas dicht en liep achter Nearvus en Myst aan naar buiten. Door het raziaanse bloed vond hij dit weer alles behalve leuk, stopte zijn kin en neus ver weg achter zijn das en liep wat sjokkend achter de andere aan. Zijn blik volgde nu wel haar aanwijzingen, liet deze in de verte ogen het landschap glijden bij haar woorden. 'Meer...' kwam het er wat afkeurend uit, meestal vol met diertjes zoals vissen. Niets voor hem, zeker niet in dit weer. Maar hij liep sociaal mee, liet niets van zijn afhoudende houding blijken. 'Nou, Nearvus. Speciaal voor jou,' grijnsde hij naar zijn broer toen Myst het over de ruïnes had. 'Leuk om te leren, nietwaar? Je eigen, bouwvallige huisje?' vervolgde hij plagend. Hij liep door, ging naast Myst staan op de stijger en keek met zijn handen in zijn broekzakken gestoken over het meer heen. 'Nearvus, wanneer wil je langs het schoolhoofd?' richtte hij zijn aandacht nu even op zijn broer, zou Myst daarna wel voorzien.

Nearvus had een klein glimlachtje terug gegeven naar Bellingar na zijn reactie waar ze savons voortaar zouden zitten. Bij de buiten deur aangekomen ritste hij zijn jas dicht en sjorde even aan zijn kraag. Een maar buiten waaide er een klein windje, maar veel deed het Nearvus niet. Leuk vond hij het ook niet maar voor hem ging het wel. Zijn ogen gleden even naar zijn ooghoeken en zocht zijn broers indentieke gezicht. Hij zal het wel koud hebben. Daarna draaide hij zijn hoofd verder naar zijn gezicht toe nadat hij tegen hem begon te praten. Een gespeelde irritatie kwam er op zijn gezicht, maar liet het verder rusten en liet zijn ogen over de ruïnes glijden. Hij wende zich weer terug naar zijn broer toen hij verder begon te praten. 'Ik denk zo in de middag. Laten we 2 à 3 uur aan houden.' Zijn ogen gleden door naar Myst. 'Als u dat niet erg vind of eerder van ons af wil.'

Myst toonde een onschuldigde grijns toen Bellingar die opmerking tegen Nearvus maakte. Broertjes... overduidelijk. Ze volgde Bellingar met haar ogen, toen hij naast haar ging staan. Toen Nearvus er bij stond keek ze ook hem even aan, de stillere, mysterieuzere jongen. Ze glimlachte lichtjes naar hem, waarna ze naar Bellingar zijn vraag luisterde. Nieuwsgierig bleef ze naar Nearvus kijken, wachtend op zijn antwoord. Ze grinnikte. Ze trok een quasi-geïrriteerd hoofd en keek naar beide jongens. 'Ja want jullie zijn zó verschrikkelijk vervélend!' Ze lachte haar warme, lichte lach en keek met pretlichtjes in haar ogen naar de jongens. 'Natuurlijk wil ik niet eerder van jullie af. Want ik wil nog veel te veel over julie weten. Waar komen jullie vandaan? Razen waarschijnlijk, Bellingar, als je vuurmagie bezit?' Ze keek hem even alleen naar Bellingar met nieuwsgierige ogen, hierna verdeelde ze haar blik weer. 'En jullie zijn overduidelijk broertjes. Jullie zijn goed opgevoed, jullie komen uit een gezin dat het vrij breed heeft...' Ze glimlachte even naar Nearvus. 'En jij bent de minder uitbundige van de twee. Vertel me eens, Nearvus, hoe oud ben je?' Ze keek hem glimlachend aan en klopte op het hout naast haar, als teken van uitnodiging dat hij daar wel kon gaan zitten, als hij wilde.

Nearvus bleef met een neutraal gezicht Myst aan kijken toen ze haar grapje maakte. Hij zetten een flauwe glimlach op zijn gezicht. Lachen was nu niet iets waar hij goed in was. 'Dan is de keuze geheel aan Bell.' Hij draaide zijn hoofd naar hem zodat hij verder kon beslissen. Aangekomen bij de plek waar Myst was gaan zitten bleef Near nog even staan. Myst lied gelijk een waterval van woorden en vragen los. Hij trok verbaast zijn wenkbrouwen omhoog. 'Zo te zien was er iemand al geïntereseerd in ons voor we hier maar aan waren gekomen. We komen inderdaad van Razen af.' Zei hij terwijl hij ging zitten daar waar Myst nog niet zo lang geleden op had geklopt met een toon en houding alsof hij een presentatie aan het houden was. 'Ik ben even oud als mijn lieftallige tweelingbroer Bellingar, 17.' vervolgde hij en vouwde zijn handen in elkaren en lied ze op zijn schoot rusten. 'Nog meer dingen die mevrouw wil weten? We zijn bereid om ze allemaal te antwoorden.' Kwam er iets vriendelijker en losser uit als zijn woorden daarvoor.

Hij knikte als antwoord op Nearvus waarbij hij duidelijk maakte dat hij het goed vond, waarna zijn blik evenals die van Nearvus doorgleed naar Myst. Bij haar antwoord sloeg hij de rug van zijn hand tegen zijn voorhoofd en slaakte een pijnlijk kreetje. 'Nee, mejuffrouw vind ons vervelend,' kermde hij hartverscheurend, waarna hij zijn gezicht in zijn handen liet vallen en met luide geluiden gesnotter nadeed. Snuffend tilde hij zijn hoofd op, keek met zielige ogen in haar warme blik, waarna haar woorden kwamen. Zijn houding leek meteen te veranderen, waarbij hij zijn rug rechtte en zijn charmante glimlach weer opzette. 'Nee toch, zijn wij broers?' kwam het er uiterst verschrikt uit, zijn ogen verwijd terwijl hij naar Nearvus staarde die antwoord gaf op een van de vragen. 'Jup, Razen is onze thuisplaats. Hoewel mijn lieftallige assistent hier het liever bij lucht houdt,' beantwoorde hij een van Myst haar vragen. 'Je hebt een oplettend oog, mejuffrouw,' complimenteerde hij haar met een warme blik, waarna hij haar kin met een enkele vinger wat omhoog tilde zodat ze gedwongen was haar aan te kijken. 'Vertel me, wat is de bedoeling van dít,' doelend op zijn eigen handelingen waarbij hij zijn gezicht wat dichterbij had gebracht en haar met een diepe blik aan bleef kijken. Zijn gevlei werd nooit tegengehouden door de aanwezigheid van zijn broer, hij was gewend dat ze de meeste van de tijd met z'n tweeën waren. Niets bleef verborgen. 'Nog meer vragen?' herhaalde hij de vraag van Nearvus, zonder zijn positie te veranderen.

Ze kreeg van allebei de broers iedere keer antwoord op alle vragen, en ze grinnikte. Sinds het 'toneelspel' van Bell werd ze iets meliger. Ze glimlachte met een lichtroze hoofd naar hem, zijn complimentjes hadden nog steeds effect. Kreeg ik maar zo vaak complimentjes. Zuchtte ze inwendig. Ze wendde zich naar Bellingar toen ze zijn aanraking voelde. Ze zag hoe hij dichterbij kwam en hoorde zijn vraag. In haar ogen kwamen pretlichtjes, haar gezicht werd niet roder. 'Dat ligt eraan. Je lijkt me nogal een flirt, dus waarschijnlijk betekent het he-le-maal niets.' Ze grinnikte en haalde haar gezicht uit zijn hand. 'Meer vragen, jullie vragen er zelf om. Ik ben namelijk heel nieuwsgierig.' Ze glimlachte breed naar Nearvus, die nog stees niet zijn nette houding had laten varen. 'Zijn jullie allebei single? Hebben jullie huisdieren?' Ze besefte niet dat haar vraag misschien verkeerd kon vallen, en ging gewoon door. 'Waarom zijn jullie naar SSA gekomen? Zijn jullie een eeneiige tweeling? Gezien de gelijkenissen neem ik aan van wel.' Ze liet haar ogen en switchen tussen de twee jongens, een korte pauze inlassend. Even zei ze snel en zachtjes tegen Nearvus: 'Houd je het nog bij?' Waarna ze weer op normale toon verderging. 'Favoriete vakken? Hobby's? Sporten? Instrumenten?' Ze grinnikte, en werd nu toch maar stil, afwachtend naar beide jongens kijkend.