Woedend

Woedend liep Shemoa stampvoetend, nachts, buiten rond. Het was midden in de nacht en je zag, geen hand voor ogen. Maar, Shemoa, wist dat ze de kant van het donkere bos was gelopen. Het was koud… Maar, Shemoa was zo woedend. Dat ze de koude tocht, niet voelde. Ook al, had ze alleen een fluwelen nacht japon aan. Ze wist ook, dat Shanira, nog, vredig lag te slapen, in de slaapzaal. Aan het voeteinde van haar bed. Boos trapte ze stokjes en andere ‘natuur’ weg. Inmiddels, was ze in het bos. Ze zag de bomen niet staan, maar voelde hun aanwezigheid. Ze wou rust en zocht een open plek, of een plek om tot rust te komen. Maar, waarom was ze, zo boos. Opeens? Ze schudde, wild met haar hoofd… Nee… Het was weer een nachtmerrie. Die haar woedend, wakker liep ‘schrikken’. Ze zag haar vader weer… Schreeuwend en scheldend… Hij haalde uit naar haar. Opeens, voelde ze ijskoud water en hoorde ze een luid geluid, van vallend water. Ze was zo ver weg, dat ze niet opletten. Ze was in een beek, rivier, of een meer gelopen. In ieder geval, iets waar een waterval is. Ze schudde wild met haar hoofd en drukte, met platte handen, haar handen tegen haar hoofd aan. En zakte huilend in elkaar. Een paar minuten zat ze gehurkt, te huilen. Ook voelde ze zich alleen… Eenzaam. Ze haalde haar hoofd uit haar handen en keek naar de maan, die vol was. Ze zag een weerspiegeling van zichzelf in het water. Haar ogen waren felrood, in plaats van paars. Haar haren, zaten wild, door elkaar. Ze haalde haar voeten uit het ijskoude water, en legde haar handen over haar knieën. Met twee doven ogen, bleef ze star voor zich uit kijken.

Ryan liep door het duistere bos heen, nadenkend. Zou de zuster al weg zijn bij de ziekenzaal? Dan kon hij naar Avalana toe, haar bezoeken. Afschuwelijk dat ze daar zolang moest blijven. Een hele week voor alleen maar een gebroken arm. Hij begreep nu niet helemaal hoe zijn arm was gebroken, waarschijnlijk niet helemaal door midden. Een paar flinke pijnstillers en hij voelde er niets meer van, ookal kreeg hij wel een paar keer een waarschuwing van de zuster dat hij voorzichtig moest zijn anders brak het bot alsnog door midden. En dan kon hij net als Avalana daar een week blijven. Een paar uilen vlogen door het duistere bos heen, ergens verderop zag hij een schaduw. Stil liep hij eropaf. Het was iemand, huilend. Ryan bleef staan. Ze liep naar het water toe. Ryan deed weer een paar stappen naar voren en bleef vlak achter haar staan. De maan weerkaatste op het glanzende oppervlak van het water. Hij zag zijn spiegelbeeld. Ook zag hij het meisje in het spiegelbeeld, roodomrande ogen van het huilen. Ryan zweeg, ergens verderop hoorde hij het gekraak van een takje. Zijn wolf Desley zwierf hier ergens rond door de bossen, op zoek naar een of ander konijn dat hier ooit langs was gekomen. Zijn capuchon was over zijn hoofd heen getrokken, je kon maar een deel van zijn gezicht zien in het water. Nog steeds had hij niet geleerd voor dat proefwerk, pech dan maar. Één onvoldoende erbij kon hij nog wel hebben, later zou hij het wel ophalen.

Opeens, hoorde Shemoa… Geluiden, voetstappen en iemand die adem haalde, vlak achter haar. Ze gluurde, voorzichtig, in het water. Niet alleen haar spiegelbeeld, was nu in het water zichtbaar. Maar, er was er een bij gekomen… Ze wou weg springen, maar bevroor. Ze wou weg, naar een schaduw van een boom. Om zich ‘te verstoppen’, te verbergen zodat… De jongen haar niet zag. De jongen mocht, haar littekens en blauwe plekken, niet zien. Maar, ze wist, dat het al te laat was. Meestal, had ze van alles aan, zodat, dat niet zo opviel. Maar nu. Had ze alleen een fluweel, zwarte, nacht japon aan. Ze keek de jongen, via het water, verschrikt aan. Hij droeg precies dezelfde uitstraling als haar: de ‘laat me alleen’ – uitstraling. Vandaar, dat de jongen ook niets zei. Hij had zijn capuchon op, een teken van: ‘ik verberg iets’. Shemoa, keek in het gezicht van de jongen, via het water. Maar, zijn gezicht… Lag in de schaduw van zijn capuchon. Aarzelt deed ze haar mond open en dicht, maar er kwam geen geluid uit. Ze haalde een hand van haar knie, en legde die gebald naast haar neer, in het zand. Versteent, vastgenageld aan de grond, waarop ze zat, niet wetend wat te doen. Keek ze de jongen, haast smekend aan.

[Sorry, beetje insp - loos, Homework, to do. ;p]

Ze keek hem verschrikt aan. Ryan zag een paar littekens. Zijn uitdrukking bleef nogal neutraal. Ze leek hem niet echt het type dat meteen door iedereen getroost zou willen worden. Bovendien was hij er nog slecht in ook. Ze leek nogal radeloos. Twijfelend wat ze zou moeten doen. Ryan bleef staan, zwijgend. Toen bracht hij toch een paar woorden uit. ‘Wat doe je hier?’ zijn stem klonk rauw. Hij sprak niet vaak en daardoor klonk het ook niet erg goed. Het was misschien raar dat hij hier ook midden in de nacht stond maar hij had een reden, zo meteen zou hij naar Avalana toegaan. Het meisje keek hem weer aan, smekend haast. Bang dat hij haar zou aanvallen? Ryan grinnikte. Nog steeds wachtend op een antwoord bleef hij staan. Iedereen had zijn eigen verleden, sommigen konden erover praten omdat die een goed verleden hadden. En anderen wilden hun verleden het liefste zo snel mogelijk vergeten. Maar nog steeds: iedereen had zijn eigen littekens, lichamelijk en mentaal. Een koude wind ging door het duistere bos heen. Dag of nacht, het was hier altijd donker en guur. Een plek waar weinig mensen kwamen. En als er hier mensen kwamen was het ook bijna altijd met een goede reden. Niet veel mensen kwamen hier voor hun lol, met uitzondering van de mensen van Shadra.

(is niet zo erg, ik heb ook huiswerk en inspiloosheid)

Een paar minuten lang, bleef ze hem zo aankijken. Maar al snel keek ze, een andere kant op. Hoorde ze, nou, iets? Of was het enkel verbeelding. Ze schudde lichtjes met haar hoofd, en met de hand, die ze op de grond had gezet, veegde ze, de tranen weg. Het was een tijdlang stil… Maar, het duurde niet lang. Door de weerspiegeling, in het water, van de jongen, zag ze, dat hij iets ging zeggen. Hij vroeg iets, op een toon, die ze niet vertrouwde. Hij vroeg, wat ze hier deed… Ze zocht rust, maar ging dat hem iets aan? Ze kende hem niet eens. Een vreemdeling, was de jongen voor haar. Maar ze kon moeilijk haar mond dicht houden. Dat was nog onbeleefder, en misschien zou dat uitkomen op een ruzie. En bepaald zin, had ze daar, nu, niet in. ‘Wat ik hier doe…?’ Herhaalde ze hem, op een kille toon, met haar zachte stem. ‘Dat kan ik, eigenlijk, ook aan jou vragen. Maar ik zal je vraag beantwoorden… Ik zoek... Rust.’ Het woordje: Rust, zei ze, op een mysterieuze manier. Van de spanning, ging ze met haar handen draaide, zonder helemaal door te hebben wat ze deed. Kleine zwartige wolkjes dreven, haar hand, in en uit. Ze legde haar hoofd op haar knieën… En begon, op de dezelfde mysterieuze manier te praten. ‘Rust, om te kunnen nadenken. Wat mij vroeger is aangedaan. Het is een tijd geleden. Maar het blijft hangen. Ik zie hem, in mijn dromen, en als ik heel erg kwaad wordt. Je begrijpt me vast niet, waarover ik het nu heb. Maar… Mag ik zo vriendelijk zijn, om te vragen. Wat jij midden in de nacht buiten doet?’ Ze richtte haar ogen, weer op de zijne, via het water. Ze keek hem aan, met een vragende blik. Ze voelde, hoe een koude wind, tegen haar lichaam vloog en met haar haar speelde. De wind kon het blijven proberen, om haar het koud te laten hebben. Maar, dat had ze het niet. De woede die ze had, was er nog steeds…

PROFILE MAGICIAN