~Open Voor Iedereen~ Aangezien Romano maar eens nieuwe mensjes moet leren kennen :3 ~

Met een uitgebreid gegaap was hij opgestaan, nou ja, uit zijn bed gerold vanochtend. Ochtend. Was dat het ook nog na zes uur? Romano had de avond ervoor een feest gehad tot in de vroege ochtend, ja, want tot 5.00 was wel degelijk 's ochtends. Alleen het uitslapen was ietwat uit de hand gelopen, al vond hij dat geen probleem. Relax! Het was toch zaterdag. Maar het probleem was nu dat hij way teveel energie had om vanavond nog te slapen. Langzaamaan was hij begonnen met aankleden - zomaar iets aantrekken dat toevallig bovenop lag - en wat eten - koffie telde niet als eten, wel als drinken, maar goed - en daarna had hij zijn huiswerk gedaan - ernaar gekeken - en dat was wel zo'n beetje alles wat hij uitgevoerd had. Al zijn vrienden bleken nog met een kater in bed te liggen, dus had Romano besloten met zijn kater gezellig het bos in te gaan. Het Duistere Bos, nou en? Het was vast zo eng om meisjes bang te maken, niet hém. Hij had zelfs het spookhuis van de Academy overleefd, dus, kom maar op! Gewapend met een grote zelfoverschatting en een flinke dosis hoofdpijn was hij vertrokken, slenterend, vijf keer de verkeerde afslag nemend en uiteindelijk meer per ongeluk tussen de donkere bomen belandend. Romano kreeg het pas door toen hij praktisch over een boomwortel viel en gelijk zijn kleding onder de herfstbladeren kreeg. Er zat er zelfs nog één in zijn haren, maar die had hij nog even gemist. Ach ja, je kon niet alles hebben. Met een lichte frons wreef hij over zijn hoofd en krabbelde overeind. Gelukkig was er niemand! Hij keek even omhoog. Hé, er was geen licht meer.. Was hij dan toch aangekomen waar hij wilde zijn? Ja, die kater sloeg in als een bom.. Romano rekte zich even uit en glimlachte; was het hem toch maar weer eens gelukt hoor. Nu eens kijken, wat hier allemaal was..

[Sorry, faal in beginposts~ Volgende wordt beter :3]

Toen Soul zijn ogen opendeed, licht zag schijnen in de zaal en opmerkte dat hij te laat was, schoot hij overeind. Toen hij echter opnieuw besefte dat hij geen les had vandaag, liet hij zich weer zakken. Toen hij tot het besef kwam dat hij moest trainen met Mineko, schoot hij weer overeind. Toen hij echter tot het besef kwam dat zes uur al voorbij was en Mineko waarschijnlijk bij Mizuki was, liet hij zich weer zakken.
En zo ging zijn ritueel wel vaker, ’s morgens. Toen hij dat een paar keer gedaan had, kwam hij toch maar overeind. Nadat hij al het gebruikelijke had gedaan – zijn kapsel in orde gebracht, nou ja, wat toch het meest in orde genoemd kon worden, zijn kleren aan gedaan, een blauw shirt met een spijkerbroek, zijn haarband om had gedaan, zoals ninja’s die omhadden, niet zoals meisjes die omhadden en zijn tanden gepoetst had – ging hij naar buiten.
Nou ja, hij kwam eerst natuurlijk nog in een of andere gang en dan pas kwam hij buiten, maar om het kort te omvatten, ging hij naar buiten. En hij had, zoals te lezen was, weer een hoop nuttige gedachten. Not. Zich uitrekkend liep Soul over het gras heen en wreef door zijn gezicht. Hij had echt geen idee wat hij vandaag kon gaan doen.
Zoals eerder gebleken was, was Mineko weer bij Mizuki – hoe kon het ook anders? – Hidan was vast aan het trainen ergens en hij had geen lessen, dus daarmee kon hij zich ook weer niet vervelen. Dan zat er maar een ding op: naar buiten gaan – waar hij al was – en opzoek gaan naar iemand anders waarmee hij bevriend kon raken. Hidan en Mineko vonden hem niet raar of schrokken niet van zijn uiterlijk, dus zouden anderen dat ook wel niet doen.
Nou, die vriend, de reden eigenlijk waarom hij naar deze academie gekomen was, was hij nog steeds niet tegengekomen, niet dat hem dat wat uitmaakte. Kalm liep Soul richting een bos waar hij laatst nog een meisje had ontmoet en waar hij Hidan tegengekomen was. Hidan leek hij elke keer wel tegen te komen, wat best wel grappig was.
Een geluid ving zijn oren op en hij keek om zich heen. Hij trok de conclusie dat het uit het bos kwam en liep dus richting het bos. Hij was hier graag, als half-Shadraan. Hij was natuurlijk een Novaan, maar duistere magie lag hem ook wel. Soms nog meer dan zijn eigen Novaanse magie zelfs.
Toen hij iemand zag, begon hij zijn pas sneller te maken, totdat hij bij die persoon was. Bruin haar, kort en gewone kleding. Soul ging voor hem staan en stak zijn hand op als een soort groet, zoals hij iedereen groette: ‘Hoi!’

- Hopelijk kun je er wat mee... -

Kanda werd wakker in een boom, wat wel vaker gebeurt was. Hij is nieuw dus niemand hoefte hem te vinden. Liever allen dan verlaten. dacht hij telkens en liet hij zichzelf geloven. Om zich heen kijkend pakte hij zijn jas -wat half over hem heen lag- en wreef in zijn ogen. Hij hoorde iemand tamelijk hard hoi schreeuwen naar een andere persoon. Geen idee hebbend waar hij was klom hij maar naar beneden, pakte zijn tas en katana van dan grond. Zwaar chagrijnig -zoals bijna altijd-. Zijn lange, zwarte haar viel voor zijn gezicht. Uit irritatie gooide hij zijn spullen weer op de grond en zuchte hard. In een snelle beweging deed hij zijn haar in een hoge staart. Pakte alles weer op en ging lopen. Naar de plek waar hij stemmen hoorden, maar omdat hij een heel sterk gehoor heeft leek het geluid verder weg te zijn dan gedacht. Slenterend naar en open plek zag hij twee jongens.

{heeyey! Ik ben nieuw hier op deze site (met hulp van Noah) en dit is mijn eerste stuk wat ik op deze site heb geschreven... Ik heb geen idee wat jullie ervan vinden maar geef a.u.b. commentaar over wat ik kan verbeteren enzo Ik weet dat ik nog heel veel moet doen....}

- Dit is waarschijnlijk het meest falende ooit.. Heel topic vergeten! D: Sorry, Soul&Kanda!~

'Hoi!' Wie the.. Okay, hij had niet verwacht nu iemand tegen te komen, eigenlijk. Nou ja, een helder iemand zou niet in de kou zomaar een koud bos inlopen. Iemand met een kater wel. Mensen zonder kater dus blijkbaar ook, aangezien die jongen daar nu was. Misschien was het wel een heel aardige gast, wie zou het zeggen. Hé, daar kwam nog iemand aan.. of hij was zo dronken dat hij het niet zag, maar goed. Romano stak terug zijn hand op, zwaaide een beetje op zijn benen. Wow, hoofdpijn. Goed, dat was pas een feest geweest. 'Haalloooo,' rekte hij zijn begroeting jolig. 'En jij ook haaaai,' riep hij naar achteren, waar nog iemand leek te zijn. 'Romano Vargas.. en wie zijn jullie?' Hij kwam vast heel intelligent over, net zoals altijd. Nothing to worry about. Romano deed zijn sjaal een beetje goed en giechelde een beetje, er was waarschijnlijk wel een roes van de alcohol blijven hangen. Had hij altijd. 'Ik had niet verwacht iemand tegen te komen,' merkte hij op, voelde zich steeds helderder worden naarmate hij verder communiceerde. 'Want het is nu niet echt het perfecte weer.' Het was begonnen met miezeren, merkte hij. Zijn brillenglazen merkten het zeker. God, het was hier wel donker zeg. Zeker voor iemand met Lichtmagie. Misschien moest hij een vuurtje maken. Romano rekte zich even overdreven uit en stak toen zijn hand uit naar de dichtstbijzijnde jongen, om hem te schudden. 'Sorry, dat vergeet ik altijd,' lachte hij erachter aan.

Misschien moest hij een vuurtje maken. Romano rekte zich even overdreven uit en stak toen zijn hand uit naar de dichtstbijzijnde jongen, om hem te schudden. 'Sorry, dat vergeet ik altijd,' lachte hij erachter aan. Daphne kwam rustig aan gelopen en hoorde paar jongens kletsen dus ging ze kijken uit nieuwsgierigheid. Ze glimlachde lieftallig naar de jongens en keke hun aan met haar gouden ogen die duister uit straalde. "Heey guys lekker weertje he?" Sprak ze moedig uit en liep dichter naar hun toe. Daphne bleef hun letten maar wou geen angst uitjagen of laten merken. Toen ze eenmala dicht bij stond zag ze de jongens duidelijke maar probeerde hara eigen haar voor haar ogen weg te blazen die doorweekt was van het honden weer wat er heerste. Daphne glimlachde lief naar hun en stak hara hand uit. "Ik ben Daphne."




(flut en eerste post hier op sorry jongens maar me inspiratie word hier uit em kop gezogen)

Kanda liep op de jongens af, hij vond het maar niks. Het was donker en er waren vreemde personen. Stevig hield hij zijn katana vast, klaar om aan te vallen. 'Yo, ik ben Kanda.' zei hij. Hij liep verder tot hij op twee meter afstand was. Dichtbij genoeg... dacht hij. Een stukje verder hoorde hij een stem van een meisje. Jong zo te horen zeker niet ouder dan dat hij was. 'Kunen jullie mij zeggen waar ik ben?' Hij wou heel graag weten waar hij was wakker geworden. Hij keek om zich heen. Best mooi hier... Hij kon zich natuurlijk niet te veel laten afleiden dus keek hij weer terug naar de twee jongens. In afwachting wat er ging gebeuren.


(whaaaa mijn pc was gecrasht... Dus heb ik uiteindelijk de I-pad moeten gebruiken wat dus heel vervelend is '>,< in ieder geval heb ik weer gepost, ik ben nu heel trots op mijzelf XD)