Órelinde rende over het terrein van school. Af en toe wierp ze een snelle blik naar achteren. Ze zag haar niet rennen over het gras en lachte even. Ze was te snel voor haar en maakte haar passen groter. Ze stopte totdat ze een grote boom zag. Ze klom erin en legde haar hand op de stam van de boom. Ze kon de trillingen van iedereen voelen die op het gras liep. Ze voelde de kat eerder dan dat ze haar zag en hield zich stil. Ze hield heel veel van de kat, maar hiervoor wilde ze even alleen zijn. Ze moest zich kunnen concentreren. Ze voelde hoe de kat wegging en liet zich uit de boom zakken. Ze trok haar kleren recht. Ze had gekozen voor een makkelijk zittende broek met haar altijd witte blouse. Ze liep nu rustig naar de kassen. Ze opende de deur en meteen kwam er een geur van bloemen op haar af. Ze sloot de deur en liep door de kassen naar een plek waar alleen maar aarde was en de bloemen en planten allemaal waren weggehaald. Dit was precies de plek wat ze nodig had. Ze had vannacht een goed idee gekregen over hoe ze haar dans kon verrijken, maar had geen idee of het wel mogelijk was. Als het haar zou lukken dan was de winst sowieso al binnen. Ze deed haar sandalen uit en zette haar voeten stevig neer op de grond. Ze sloot haar ogen en haalde het beeld voor haar ogen. Ze opende haar ogen weer en begon met haar handen de aarde te bewegen. Er kwam een creatuur te voorschijn die dezelfde bouw had als zij had. ‘Nou, dat is in ieder geval al gelukt.’, zei ze zuchtend. Ze liet zichzelf vallen op de grond en keek naar het figuur. Ze liet het voorzichtig bewegen. Ze was bang dat het uit elkaar zou vallen, want de aarde was niet super vochtig.

-Beslis zelf maar wat Bell wel heeft gezien of niet.

Voor Belltje en (voor één keer) Oreo!

Op zijn buik lag hij tussen de tafels vol met planten van de kassen. De victory grijns lag de afgelopen minuten al op zijn lippen vast gepijkert terwijl zijn handen plukte aan een bepaald plantje waarvan hij de bladeren nam. Nooit gedacht deze fantastische plant hier te vinden, een plant die hem de grappigste momenten gaf met zijn vrienden vroeger op Razen, waarvan hij de meeste maar vaag kon herinneren. Dit spul bracht je heel ver weg, maar toch - als je wist hoe je er mee om moest gaan - bracht het geen grote gevaren met zich mee. Zijn handen stopte abrubt toen de kasdeur open ging, de grijns van zijn lippen was in een keer weg. Ook zijn handen waren stil blijven hangen, waarna de voetstappen hoorbaar waren. Bellingar zelf lag uit het zicht, zijn shirt en broek verpest door de aarde op zijn plek ver achterin de kas. Vanaf zijn plek zag hij een paar beneden, dunne enkels, mooi gevormde benen. Vrouwelijke benen. Hij moest een proest onderdrukken, waarna hij de blaadjes op een veilig plekje tussen de planten legde, onzichtbaar voor het oog dat er niet naar zocht. Het meisje liep door, wist nog niet of het een lerares of leerlinge was. Maar het was een vrouw, iets wat al goed genoeg voor hem was. Voorzichtig kwam hij omhoog, maakte zo min mogelijk geluid waarna hij zachtjes de aarde van zijn shirt af klopte. Tussen de hoge planten door liep hij schuin achter haar mee met het meisje, bleef stil staan zodra zij op het kleine, open plekje in de grote kassen stil bleef staan. Zachtjes drukte hij een stengel met een paar grote bladeren naar beneden toen het meisje gefocust was op zichzelf en een bepaald punt. Bij haar zuchtende stem schoot zijn blik naar de bijnakloon voor haar. Zijn wenkbrauwen kropen gefascineerd omhoog, waarna hij wat stappen naar voren zette om de tafel heen. Rustig leunde hij hiertegen, sloeg zijn armen over elkaar en keek kalmpjes toe vanaf zijn positie schuin achter haar. 'Waarom zou je een beeld van alleen aarde maken om jezelf na te bootsen, als het aanblik van de echte jij al oogstrelend is?' vroeg hij zachtjes, besloot zichzelf en zijn aanwezigheid maar te verraden. 'Modder en aarde kan jou niet na maken, waarschijnlijk is de spiegel zelfs nog niet goed genoeg,' grijnsde hij vrolijk, leunde nonchalant tegen de tafel aan. 'Sorry als ik je van belangrijk werk afhaalde, ik was alleen nieuwschierig naar je bedoelingen,' knikte hij haar daarna wat serieuzer toe, ging weer op zijn eigen voeten staan en klopte nog wat aarde van zijn kleding af met een lichte frons. Als je hem zo zag zou je niet denken dat hij uit een belangrijke en rijke familie van Razen zou komen. Maar goed dat Nearvus hier niet was, anders kwam de ouderlijke kant van zijn broer weer boven en zou hij met kleding en al onder de douche zijn gezet. Zijn groengele ogen met de zachte en charmante blik werden weer op het meisje gericht, waarna hij haar afwachtend aankeek.

Ze schoot overeind toen ze de stem hoorde en keek geschrokken om. Ze had geen idee gehad dat ze in de gaten was gehouden, maar ze wist haar schrik grotendeels te verbergen door een beleefd lachje op te zetten. Haar glimlach werd normaal bij zijn woorden en ze keek even naar de kloon van aarde. ‘Nee, modder en aarde niet, maar modder, aarde en vuur misschien wel.’ Haar stem was cryptisch alsof ze er zelf ook nog niet helemaal uit was. Ze maakte een afwerend gebaar. ‘Ik was aan het experimenteren. Ik was niet echt aan het opletten.’, zei ze en haar normale warmte scheen er weer doorheen. Ze keek naar de jongen die voor haar stond. Hij was langer dan haar, maar dat waren bijna alle jongens hier en daar lette ze al lang niet meer op. Ze was pas verbaasd als ze een vrouw zag die langer was dan zij of een jongen die kleiner was. Ze dacht zelf pas aan de aarde die aan haar kleren plakte toen ze hem zag poetsen. Voor haar was het iets gemakkelijker. Ze liet de aarde naar haar hand komen en het zo van haar kleren glijden. Ze bracht de aarde naar het beeld van aarde en schaafde het nog iets bij. Daarna veegde ze haar handen af en maakte een reverence voor de jongen. ‘Órelinde Lùinwë is de naam. En met wie heb ik de eer?’, vroeg ze plagend terwijl ze weer recht ging staan.

Zijn eigen houding ontspannen toen het meisje duidelijk schrok van zijn aanwezigheid. Al even nonchalant hield hij zijn blik in haar ogen gevestigd bij het zien van het beleefde glimlachje. Geen zenuwachtige, ook geen gebloos. Weer iets anders, maar alles was goed voor Bellingar. 'Zelfs dat niet,' beantwoorde hij haar woorden zachtjes, zeker van zichzelf en van zijn eigen woorden daarvoor. Hoe kon een levend, vrouwelijk schepsel nou na worden gemaakt van modder. Alleen het fijne van de echte rondingen, de echte slanke vormen en perfecte proporties waren in het echt te vinden. De zachte huid kon niet nagemaakt worden door steen, de kleine nuances in de blikken van een vrouw waarmee ze meer kon vertellen dan duizend woorden konden nooit nageschilderd worden. 'Als je wilt kan ik het wel warm maken voor je?' een lichte, bijna speelse grijns kwam boven bij zijn warme ogen terwijl hij sprak. Of hij het alleen voor haar beeldhouwwerk bedoelde was maar de vraag, en hoe ver het meisje zou denken bij zijn woorden. 'Experimenteren?' herhaalde hij haar daarna zachtjes, wat vragend om verdere uitleg. Nu hij weer een nieuwe aandachtspunt had gevonden waren de plantjes niet meer interessant. Bij haar volgende handelingen bewees ze haar afkomst en haar magiesoort. Aardsturing, altijd handig als je zo gauw een bank of stoel nodig had. Niet erg handig als je midden in huis was. Hij was weer op zijn eigen benen gaan staan, leunde niet meer tegen de tafel aan bij het zien van haar hoffelijke begroeting. Als geoefend, een beweging die hij vaak genoeg had moeten maken in gezelschap van zijn vader en moeder en de partijen die daarbij kwamen kijken, legde hij zijn hand op zijn rug waarbij zijn ene voet achter de ander kwam staan. Zijn andere hand kwam voor zijn buik te liggen waarna hij zelf de hoffelijke buiging afmaakte en boog. Als ze dichterbij had gestaan had hij haar hand gepakt, maar het had er nogal stom uit zien als hij eerst naar haar toe was gehuppeld om haar daarna te begroeten. Nog half in zijn beweging terug omhoog komende keken zijn groengele ogen alweer onder de charmante, schuine glimlach op naar Órelinde. 'Bellingar Cruentus, tot uw dienst,' onder zijn blik die hij niet van haar ogen afhaalde klonken zijn woorden aardig serieus. Zijn handen kwamen, toen hij weer rechtop stond, op zijn rug te liggen waar hij ze in elkaar sloeg. 'Ik hoop dat ik je daarnet niet al te veel heb laten schrikken, misschien had ik beter gelijk weg kunnen gaan,' met zijn wenkbrauwen wat opgetrokken waren zijn ogen daarna van haar af geschoten, haast pijnlijk alsof hij daarnet een grote fout was begaan. Een eenvoudige emotie die geheel in zijn houding paste. Benieuwd naar haar antwoord.

Ze keek nog steeds naar het beeld. Ze moest er nog heel wat aan doen, maar daar had ze wel zin in. Of het ook klaar zou zijn en zou lukken voordat de wedstrijd zou beginnen dat wist ze nog niet, maar dat zou ze dan wel zien. ‘Hmm… Dan moet ik nog maar wat aanpassingen maken.’ Ze vormde even een kleine beweging met haar hand en er kwam lang haar bij aan. De pony die zij had wilde ze niet vormen. Dat zou ze voor die act ook niet hebben. Ze zou haar haren helemaal strak naar achteren kammen en vastzetten. Bovendien zou ze de rest stylen en naar beneden laten hangen. Ze keek hem serieus aan, maar er kwam een kleine lach door. ‘Dat kan, maar kun je dat wel aan?’ Haar glimlach werd iets groter. ‘Ben je bekend met de danswedstrijden op Razen? Ik had vannacht een ideetje om mijn dans uit te breiden, maar heb geen idee of dat gaat lukken.’, antwoordde ze hem. Ze keek geïnteresseerd toe hoe hij haar beweging beantwoordde en ze glimlachte. Misschien waren er dan toch ook wel andere personen die hier op school zaten die iets wisten van etiquette en een goede houding. ‘Alsjeblieft, blijf. Hoe kan ik nou verder gaan met mijn experiment als je weggaat?’, vroeg ze onschuldig. ‘Had je trouwens niet aangeboden om het voor me warm te maken?’ Ze herinnerde hem aan zijn eerdere woorden en glimlachte even. Voordat ze zijn woorden kon horen draaide ze zich om naar het beeld en stak haar linkerarm uit. Met haar beweging dwong ze de aarde te gehoorzamen en hetzelfde te doen als zij. Met haar andere hand ging ze over de rafelige structuur om de arm helemaal bij te schaven. Het duurde even voordat het voor haar gevoel goed genoeg was voor dit moment en wist dat ze er nu niet meer van kon maken. Dan moest ze eerst water klaarzetten en voldoende aarde hebben.

Een grijns kwam omhoog op Bellingars lippen, gewoonweg omdat Órelinde geheel serieus op zijn woorden inging. 'Succes,' beantwoorde hij haar hierdoor alleen maar. In zijn gedachtes zou het hem nooit lukken, daar was hij zeker van. Kalmpjes gleed zijn blik weer door naar het weerbeeld waaraan weer aanpassingen werden gedaan. Zijn ogen schoten terug, keek Órelinde vanuit zijn ooghoeken met een ontspannen blik en zijn hoofd wat schuingekanteld weer aan. 'Jou warmhouden zal niet zo moeilijk zijn,' glimlachte hij zachtjes, bijna alsof zijn woorden doodserieus waren. Ontspannen had hij zijn handen op zijn rug ineen gevouwen, hield elke beweging al even kalmpjes in de gaten. Hij was wat naar haar toe komen lopen, stond nu schuin achter haar en keek naar het beeld terwijl hij naar haar luisterde. Een glimlach speelde op, waarbij zijn blik opzij schoot en zich op haar gezicht vestigde. 'Danswedstrijden niet, ik heb op Razen me nog nooit verdiept in die dingen. Maar ik heb daarnaast genoeg feesten en bals bezocht om een beetje te kunnen dansen,' geïntresseerd trokken zijn wenkbrauwen wat omhoog. 'Welke danswedstrijden doe je?' vervolgde hij, vond een gewoon onderwerp om over te praten ook wel interessant voor het moment. Hij had wat treurig weg gekeken bij zijn oppering dat hij misschien maar gelijk had moeten weg gaan, maar bij haar snelle antwoord schoten zijn nog treurigkijkende ogen terug naar die van haar. 'Ik beging bijna te denken dat ik het expiriment ben,' de treurigheid verdween waarna de pretlichtjes boven zijn grijns in zijn ogen te zien waren. Bij haar volgende vraag keek hij haar langzaam wat schuiner aan, waarna zijn arm al even langzaam omhoog kwam en over haar schouder heen kwam te liggen. 'Mijn bedoeling was om jóu warm te houden. Ik knuffel veel liever een levende vrouw dan eentje gemaakt van modder,' sprak hij zachtjes in haar oor, stond nog schuin achter haar waarbij zijn blik vooruit was gericht en zijn rug wat gebold omdat hij voorover boog. Ze gleed onder zijn arm vandaan toen ze zich omdraaide, waarbij Bellingar zijn eigen rug weer rechtte en zijn armen nonchalant over elkaar sloeg. Alsof zij het enige waardige punt was voor zijn aandacht bleven zijn ogen op haar gericht. 'Laat me je dans eens zien,' vroeg hij zachtjes, had zijn blik weer van haar lichaam op gericht naar haar ogen waarbij hij haar met de warme glimlach aan keek.

Ze lachte zacht. Ze vond zijn toespelingen wel leuk, maar ging er niet diep op in. Terwijl ze de aanpassingen maakten voelden haar voeten de trillingen door de aarde en merkte ze dat hij dichterbij kwam. Ze dacht aan de danswedstrijden. Het was al een tijdje geleden dat ze er was geweest, maar kon niet wachten om weer te gaan. Op zijn woorden trok ze haar wenkbrauw op. ‘Je wilt me zeggen dat je nog nooit naar een danswedstrijd bent geweest?’ Ze zei het geschokt, maar de twinkeling was in haar ogen te zien. ‘Op dit moment doe ik veel Freestyle, maar ik heb thuis een opleiding gehad in bijna alle dansen. Ik ga binnenkort voor een wedstrijd en meteen een partner zoeken, want ik wil mijn kansen in de andere takken ook eens laten jureren.’ Ze moest moeite doen om hem niet te troosten om het gezicht dat hij trok, maar inwendig moest ze lachen. ‘Misschien ben je dat ook wel.’ Ze draaide zich om toen zijn arm om haar schouders kwam te liggen. Het gaf haar inderdaad warmte, maar ze was nog even bezig. Ze liet haar arm zakken en het beeld deed dat ook en ze keek even rond. ‘Hier? Moet lukken.’ Ze had geen zin om alles te verbranden dus verplaatste ze de aarde eerst allemaal naar de kant en zorgde ervoor dat geen enkele plant kapot ging. Ze had nu een grote plek om te dansen. Gelukkig had ze altijd haar kleding bij zich die ze aandeed bij het dansen. Ze wist nooit wanneer ze inspiratie kreeg. Ze haalde haar sporttopje uit een dichtgeritste zak en draaide zich met haar rug naar Bellingar. Ze deed haar blouse uit en het topje aan. Ze verbond de speciale stripjes met de bandjes van haar beha die ze daaronder aanhad en keek even naar de broek die ze aanhad. Dat zou net moeten lukken. Ze stroopte de pijpen iets op zodat ze haar hele been kon strekken in het midden van de dans. Ze trok het lint uit haar haren en liet ze los hangen nadat ze ze even had losgeschud. Ze draaide zich weer terug naar Bellingar en gaf haar blouse aan het beeld. Ze liep naar het midden van het deel dat ze had vrijgemaakt en wenkte Bellingar om bij haar te komen. Ze was niet goed genoeg opgewarmd om haar dans te doen, maar ze kon wel met hem dansen. ‘Kun je de Raziaanse tango?’, vroeg ze met een twinkeling.

-Dit geval is Raziaans een ander woord voor Argentijns.

Bij haar geschokte reactie grinnikte hij zachtjes, haalde onschuldig zijn handen omhoog waarbij hij zijn gezicht wat afwende. 'Wedstrijden niet. Opera's, balletstukken en dat soort dingen wel,' het laatste klonk wat vermoeid, kon zich alle verplichten avonden van zijn ouders nog goed herinneren. 'Maar ik leer snel,' grijnsde hij daarna onschuldig om zijn handen te laten zakken en zijn armen ontspannen over elkaar te slaan. Geïnteresseerd luisterde hij naar haar uitleg over haar dansgeschiedenis, knikte af en toe al had hij totaal geen idee wat freestyle inhield. Hij had alleen maar de klassieke dansen gehad, had deze moeten weten voor op de feesten van zijn ouders. Als hooggeplaatste mensen hadden ze een reputatie die de broers Cruentus niet mochten verpesten. Dus de allerbeste opvoeding, streng en doelgericht, en alles wat daarbij kwam kijken. Hij deed zijn gezicht in een verschrikte uitdrukking omglijden bij haar woorden. 'Nee toch, wat ga je met me doen?' vroeg hij geschokt, al was aan de rest van zijn ontspannen houding te zien dat hij het allemaal wel best vond. Hij zelf ging wat naar achter, was weer klaar met zijn toneelstukje toen ze blijkbaar voorbereidingen ging doen voor haar dans, en leunde met zijn billen tegen een van de met planten bezette tafel. Zijn armen nog steeds ontspannen over elkaar en zijn blik niet van Órelinde afhalend. Afwachtend bleef hij staan kijken toen ze wat spullen uit haar tas haalde en haar rug naar hem toe keerde. Zijn wenkbrauwen kropen omhoog, verdwenen in onder de blonde lokken van zijn warrige kapsel toen ze zonder enige waarschuwing haar blouse uitdeed. Volkomen op zijn gemak gesteld - dit was voor hem bijna het ultieme uitzicht - keek hij naar haar rug, zoekend naar een paar naakte stukjes huid tussen haar haren door. Voor zijn idee had ze al veel te gauw weer haar sportkleding aan, maar toen ze zich omdraaide bleef zijn blik nog op haar lichaam gericht waardoor deze nu naar haar ontblote buik keek. Ongegeneerd - het zou nooit in hem opkomen dat vrouwen het vervelend zouden vinden zo bekeken te worden - richtte hij zijn blik weer in haar ogen. Bij haar wenkende beweging kropen zijn wenkbrauwen weer wat vragend omhoog, maar de kleine glimlach op zijn lippen verried dat hij meteen doorhad waar ze op doelde. Nonchalant ging hij weer op zijn eigen benen staan, liet zijn armen los langs zijn lichaam hangen terwijl hij naar haar toe liep. Zo'n uiterst mannelijke pas, toch sexy en wat verlangzaamd; gewoon omdat ze erom gevraagd had. 'Tango,' klonk het mompelend terwijl hij dicht bij haar kwam staan. Zijn hand gleed over haar zij naar haar schouderblad, de ander pakte zachtjes haar hand. Een stap naar voren, dwong haar haar rug te buigen om haar bovenlichaam naar achter te kantelen waarbij zijn hand naar haar rug gleed. Na een kleine, rondgaande beweging haalde hij haar weer omhoog om haar met een brede grijns aan te kijken. 'Nee, je zal het me moeten leren,' beantwoorde hij haar zachtjes, vond het wel leuk zo. Eens zien hoe ze hem op de juiste wijze de passie van de tango wilde bijbrengen, dat kon nog voor leuke dingen zorgen als je dit met Bellingar probeerde.

Ze luisterde naar zijn woorden en keek hem daarna aan. ‘Nou, dat kan ook leuk zijn.’ Meestal hield zij zelf niet van opera, maar ze was altijd graag naar allerlei soorten voorstellingen gegaan waarin werd gedanst. Dan was ze thuis niet meer in bed te krijgen voordat ze alle pasjes in haar hoofd had zitten en haar ouders konden dan ook niet slapen omdat ze de muziek er bij moest hebben. Toch vonden ze het altijd goed. Om zijn andere woorden lachte ze. ‘Dat zul je moeten afwachten.’ Ze keek even vluchtig naar hem en zag hoe hij erbij stond. Een spelletje voor hem. Dan wilde ze best meespelen. Terwijl ze voorbereidingen maakte om te gaan dansen en daarna Bellingar wenkte om dichterbij te komen zag ze even waar hij naar keek en bloosde een beetje, maar zette daarna haar gezichtsuitdrukking vast. Het had een mengeling van warmte, maar ook van uitbundig veel genieten. Misschien was er zelfs nog wel een spoortje serieusheid in te vinden, maar dat verdween al snel toen hij haar meteen haar rug liet buigen. Ze ging makkelijk mee en zodra ze weer rechtop stond nam ze haar hand uit die van hem. Ze maakte haar haren toch maar in een knot. Als hij wilde dansen dan kon hij het krijgen, maar om hem nou meteen met haar haren te gaan slaan ging haar ook net te ver. ‘Ik had toch echt verwacht dat je het zou kennen. Maar goed dan. Voeten naast elkaar en je rechterarm op het midden van mijn rug ten hoogte van mijn schouderbladen. Ze ging iets op haar tenen staan om goed te kunnen draaien. Ze nam zijn hand weer vast en legde haar linkerarm op zijn schouder. Ze had voor nu precies de goede afstand gecreëerd. Niet te ver van hem af en ook niet zo dichtbij dat ze hem aanraakte. ‘Als je het niet kent dan zal ik je eerst de basisstappen leren. Zodra je die kent mag je zelf ook dingen inbrengen. Ik volg jouw leiding zolang je de basisstappen onthoud. Snap je?’ Ze keek hem aan in zijn ogen en zuchtte even. Ze had een keer geprobeerd haar vader de tango te leren dansen en dat was finaal gelukt. Haar moeder had het overgenomen, maar haar was het ook niet gelukt. Toen hadden ze het allebei maar opgegeven. Haar vader kon gewoon niet dansen. ‘Oke dan. De basisstappen. Je begint met je rechtervoet naar achteren en zet daarna je linkervoet opzij.’ Ze sprak rustig en vertelde eerst voordat ze het voor deed en met hem meebewoog. Aan zijn houding kon ze in ieder geval merken dat hij normaal een goede danser was en ze lachte even. Toch een goede beslissing geweest. Sommige jongens hadden gewoon geen gevoel voor ritme en dan moest je maar hopen dat je zonder al te veel blauwe plekken thuis kwam. ‘Bij de derde stap ga je met je rechtervoet naar voren en de vierde stap is met je linkervoet. Nu moet je alleen wel buitenom gaan, dus met je benen links van die van mij.’ Dit was meestal het lastigste stuk om te onthouden en ze hoopte dat hij het snapte. ‘Nu zet je je linkervoet naast je rechtervoet en stap 6 is dat je met je linkervoet naar voren gaat. Dat is een overstap. Stap zeven is dat je je rechtervoet naar rechts zet en de laatste is met je linkervoet aansluiten.’ Nadat ze alles had uitgelegd deden ze de basisstappen een paar keer opnieuw totdat ze zeker wist dat hij het helemaal doorhad. ‘Het belangrijkste bij de tango is, volgens mij dan tenminste, dat je probeert je passie erin te verwerken. Zelfs in die saaie basisstappen moet je proberen het gevoel over te brengen alsof je op het strand bent bij een mooie zonsondergang en je daar met iemand danst totdat de ochtend weer begint en niet door hebt dat je de hele nacht hebt gedanst.’, zei ze zacht. Ze droomde heel even weg naar haar trainer met wie ze inderdaad hele nachten had gedanst om die passie er helemaal in te krijgen. Hij was altijd al vol passie geweest, maar bij die saaie stappen had ze hem die passie nooit terug kunnen geven. Ze had er in totaal een week over gedaan voordat ze de passie helemaal in de vingers had zitten, maar het was het wel waard geweest. Nu kon ze als ze wilde bij ieder ding dat ze deed haar passie oproepen.

Even de blozende reactie van haar lichaam was genoeg voor hem om te besluiten in dit plaatje te blijven. Zodra Órelinde weer omhoog kwam na zijn geoefende beweging grijnsde hij breed naar haar, doorgaand in het toneelstukje dat hij zogenaamd niet kon dansen. 'Misschien leer ik graag,' had hij haar zachtjes beantwoord op haar woorden dat ze toch wat meer van hem had verwacht. Alsof hij een pop aan touwtjes was volgde hij haar woorden precies op, deed wat tegen hem gezegd werd hoewel je kon voelen dat zijn handelingen soepeltjes waren, en tegelijkertijd met haar commando's gingen. Een aanwijzing dat hij misschien toch wél wist hoe alles in elkaar zat. 'Basisstappen,' klonk zijn stem nog wat murmelend, had gehoopt dat ze met wat anders was begonnen. Maar dit was natuurlijk het meest logische. Geduldig en volgzaam deed hij de basisstappen, haalde in de tussentijd zijn ogen niet van die van haar af, hoefde niet te kijken hoe hij zijn voeten zette. De strenge dansjuffrouw die zijn moeder had ingehuurd om hem en Nearvus te leren dansen had er zowat ingeslagen je partner aan te blijven kijken, vooral bij de dansen als te tango. Even gleden zijn ogen van haar af, checkte de omgeving op hoeveel ruimte ze hadden. Een lichte grijns en een speelse twinkeling in zijn ogen toen deze weer in die van haar vestigde, waarna hij zijn lichaam naar haar toe bracht. Zijn gezicht bracht hij naar beneden zodat zijn neus bijna de huid in haar nek raakte, had zijn ogen wat gesloten waarbij er nu een bijna zwoele glimlach op zijn lippen rustte die Órelinde nog niet kon zien. 'Passie is mijn tweede natuur,' fluisterde hij zachtjes in haar oor waarna hij even zijn lippen er tegenaan duwde en zijn slappe ik-dans-voor-de-eerste-keer-houding omtoverde in een geoefende en strakke houding. Misschien niet die van een beroepsdanser of wedstrijddanser, maar genoeg om haar in zijn ogen ervan te overtuigen dat ze niet met een beginnetje te maken had. Hun lichamen tegen elkaar, zijn benen doorgebogen om de golvende bewegingen van de passen te kunnen voltooien. Zijn armen op de juiste hoogte, bijna stil hangend op de goeie punten waarna hij uit het basisstukje brak. Zijn passen langer, ritmisch met haar lichaam meegaand. Elke draai met elegantie waarbij hij zijn ogen niet van haar af haalde. De lichte glimlach, de warme blik in zijn ogen waren op die van haar gelijmt. Uiteindelijk midden in een draai zakte zijn hand op haar rug, omwikkelde hij haar middel waarna er een grijns op zijn lippen doorbrak. Met de vrolijke charme weer in zijn ogen teruggekeerd tilde hij midden in het rondgaan Órelinde op, waarna hij een paar keer om zijn as draaide. Geen lift, daarvoor was dit te amateuristisch. 'Alleen liften is me nooit geleerd,' grijnde hij toen hij stopte met ronddraaide maar haar niet terug zette. Zijn hoofd wat naar achter gekanteld zodat hij haar aan kon blijven kijken waarbij de grijns op zijn lippen bleef. Hij had zijn andere hand uit die van haar gehaald, had nu zijn bijde armen om haar middel heen zodat hij haar omhoog kon houden. Rustig bleef hij staan, alsof er niets aan de hand was.


[ Ben ik even blij dat ik zelf kan stijldansen xD, heb ik nog énig idee hoe het eruit ziet ;D ]

Ondanks dat ze alleen de basisstappen deden voelde ze hoe makkelijk alles ging en hoe hij haar aan bleef kijken. Even gleed er een doordachte blik in door. Misschien kon hij wel meer dan hij zei? Maar ze sloot de gedachte weg. Ze lette alleen maar op zijn ogen en liet haar lichaam de passen maken. Ze hoefde er niet meer over na te denken. Alles ging als vanzelf, maar dat was ook niet gek als je zoveel van dansen hield als zij deed. Ze kon altijd en overal dansen en deed het zo vaak als ze kon. Ze liet hem de leiding overnemen en liet haar lichaam op die van hem reageren. Ze knipperde even verward met haar ogen toen hij wel erg dichtbij kwam. Er verscheen een warme glimlach op haar gezicht. ‘Laat maar zien dan.’, antwoordde ze hem terug. Zijn lippen lieten een brandmerk achter op haar oor, maar ze had geen tijd om over zijn bedoelingen na te denken. Ze voelde hem veranderen en haar meenemen. Haar ogen begonnen te twinkelen. Hij wilde dus echt dansen. Ze keek even naar hem en naar zijn houding, maar kon zo geen fout ontdekken waar ze hem op kon wijzen. Niet dat ze zoveel kon zien, want ze stonden helemaal tegen elkaar aan. Ze legde haar blik weer in die van hem die haar niet los leek te laten. Het enige wat ze nog zag waren zijn ogen en gezicht en daaromheen een vage omtrek van planten die telkens veranderde door de draaien die hij haar in leidde. Af en toe kon ze nog een paar gevorderde passen bij in voegen, maar meestal gaf hij haar daar niet voldoende tijd voor. Voor haar geen probleem en ze concentreerde zich op zijn danskunsten. Ze draaide met hem mee en liet haar ogen niet afdwalen of sluiten wat ze ook vaak deed als ze danste. Nu kon dat niet. Hij had haar blik vast en was niet van die los te laten. Ze voelde zijn arm zakken en zette zich af op het moment dat hij haar tilde. Haar handen had hij losgelaten en die zweefden nu een beetje doelloos in het rond. ‘Dat merk ik.’, grinnikte ze. Als hij haar echt had willen liften had hij het anders aangepakt, maar het maakte haar niets uit. Ze genoot wel en legde haar hoofd in haar nek en keek even genietend naar boven. Daarna liet ze haar gezicht langzaam naar beneden zakken totdat haar ogen weer in de zijne blikten. ‘Hoe lang hou je dat vol?’, vroeg ze zacht en liet haar armen naar beneden zakken totdat ze langs haar lichaam hingen en haar handen op zijn polsen lagen. Ze voelde de spanning die in zijn armen zaten en moest zacht lachen. Ze had hem gezegd dat hij de leiding over mocht nemen en deed daarom precies wat hij wilde dat ze deed.

-Volgende keer doe ik meer. Trouwens, het helpt ook om filmpjes te kijken op youtube.

Met de grijns op zijn lippen na haar uitdagende woorden was hij overgeschakeld in de betere versie van het dansen. Soepeler, meerdere passen, ruime draaien tot een snelle spin waaruit hij uitmondde in de geïmproviseerde lift. Lachend met de brede en bijna speelse grijns op zijn gezicht bleef hij nog een paar keer rond zijn as draaien. Een kans als dit had hij moeilijk voorbij kunnen laten gaan, een vrouw zo dichtbij te kunnen trekken was voor hem een kans die hij altijd zou grijpen. Uiteindelijk was hij stil blijven staan, stond midden in de kas en keek naar haar op. 'Ik doe mijn best,' grijnsde hij, doelend op het liften en dat ze al gemerkt had dat hij dat nooit geleerd had. Zijn ouders zouden hem vermoord hebben als hij midden op een bal in pure uiting van energie een meisje had gelift. Hij zou het vierkant naar zijn hoofd hebben gekregen, dagenlang in de kou buiten moeten staan zonder een greintje vuurmagie en zijn broer die vanuit het raam van hun kamers rustig naar beneden keek en hem alleen maar vertelde dat het zijn eigen schuld was. De strenge opvoeding had hem ook weer vele voordelen gegeven, maar zijn aandacht was bij Órelinde. 'Zo lang het kan om je dichtbij te houden,' beantwoorde hij haar zachtjes, knipoogde vaagjes om haar ontspannen aan te blijven kijken. 'Wat is er zo grappig?' vroeg hij zachtjes, de verleidelijke grijns op zijn lippen gespeld terwijl hij haar plots wat liet zakken en weer tegen zich aan drukte voordat haar voeten de grond raakte. Hun gezichten bijna op de zelfde hoogte terwijl hij haar vragend aan keek. 'Je begint je in een hele benadeelde positie voor jou,' grinnikte hij zachtjes waarna hij zich rustig omdraaide en haar omhoog getild hield. Hij liep naar achter totdat hij de tafel tegen zijn bovenbenen voelde en zat daarna half erop, hield Órelinde tegen zich aangedrukt om haar bij zich op schoot te houden. Rustig bleef hij haar eerst een tijdje aanstaren, voelde zich zelf totaal niet ongemakkelijk in de positie waarin ze zaten. Voor hem was dit de normaalste zaak van de wereld, kon zich uren vermaken op deze manier.

[ Moest weg , sorry, kun je misschien weinig mee ]

De lift die hij erin had verwerkt had haar aan het lachen gemaakt. Ze vond het heerlijk als iemand echt met haar meedanste en zelf ook nadacht. Ze kon er niets aandoen dat ze moest lachen. ‘Echt?’, vroeg ze gespeeld verbaasd. De snelheid waarmee hij haar weer naar beneden haalde zorgde voor een kleine windvlaag door haar gezicht en was even echt verbaasd. Ze voelde veel dingen van hem aan, maar dat dan weer net niet. Toch hield ze haar blik in die van hem gericht. ‘Jij!’, antwoordde ze hem op dezelfde fluistertoon waarmee hij tegen haar sprak. Ze legde haar armen om zijn nek om het hem iets makkelijker te maken en zodat ze niet naar achteren zou vallen en beantwoordde zijn blik met een warme glimlach. Terwijl hij zich omdraaide en ze zijn woorden hoorde kon ze alleen maar glimlachen. Zijn warme blik hield die van haar gevangen en hoewel ze eerst tegen hem aan was gedrukt zat ze nog op zijn schoot. Ze leunde naar voren en bracht haar lippen naar zijn oor. ‘Probeer me maar eens bij je te houden dan.’, zei ze grijnzend. Het was haar bedoeling om haar been weg te slaan en zo naast hem terecht te komen, maar hij had haar toch beter vast dan ze had verwacht. Ze kwam nog dichter tegen hem terecht en keek hem gespannen in zijn ogen. Ze vroeg zich af wat hij nu precies van plan was. Het ging hem niet om wat ze deed zolang hij haar maar kon aanraken. Die gedachte schoot in een keer door haar hoofd heen. Ze schrok even van de plotselinge verandering in haar hoofd die haar wijsmaakte dat ze daar weg moest gaan, maar dat negeerde ze. Ze had wel zin om te weten te komen waar dit naar toe ging. Net zoals je wist dat je een shuttle (trein) moest halen, maar je moest blijven staan omdat er iets voor je gebeurde waardoor je niet weg kon. Je wilde weten hoe het eindigde. Dit was het zelfde gevoel. Ze kon gewoon niet weg en liet haar blik in die van hem hangen zodat ze het meteen zou merken als hij iets ging doen. Haar armen waren weer van zijn nek gegleden en hingen nu gewoon naast haar lichaam te wachten op een commando van haar geest. Maar haar geest deed niets behalve registreren. Alles in zich opnemen en niets uitvoeren. Toch lukte het haar om enkele woorden uit te brengen. ‘Wat ben je van plan?’ Fluisterend kwamen de woorden eruit.

-Maakt niet uit. Mijn inspi was even weg. Sorry!

Zijn grijns veranderde in een liefelijke glimlach. 'Ik ben helemaal niet grappig, ik ben bloedserieus,' glimlachte hij haar toe, keek haar recht aan doordat ze nog steeds in zijn armen hing. Onbewust wist hij dat ze haar blik geen moment van die van hem afhaalde, een feit die hem al lang niet meer opviel door de vele malen dat hij dit gedaan had. 'Ik zal het met heel mijn hart doen,' zijn glimlach werd breder, vleiender bij zijn eigen woorden. Met heel zijn hart betekende waarschijnlijk wat anders voor hem dan bij menig meisje, maar dat deerde hem niet. Hij hield zijn armen om haar middel heen, drukte haar tegen zich aan terwijl hij tegen de tafel leunde waardoor hij er een klein beetje op zat. Haar gespannen blik vertelde hem dat ze blijkbaar uit de roes was gehaald, er dingen begonnen te dagen. Geen paniek voor hem, hij had de tijd. Met haar lichaam tegen die van hem gedrukt, zijn armen om haar heen geslagen en zij steunend op zijn schoot en tegen hem aan bleef hij haar ontspannen aankijken. Hun gezichten wat dichter bij elkaar door deze positie, maar Bellingar nam niet de moeite om afstand te bewaren. Hij voelde hoe haar armen om zijn nek weg gleden, veranderde niets aan zijn eigen houding. 'Van plan?' vroeg hij haar zachtjes, uiterst verbaasd en dit alles perfect in zijn toneelstukje passend. Toneelstukjes die hij zo vaak gespeeld had dat hij ze had omgetoverd tot perfectie en geloofwaardigheid. Zijn ene hand kwam omhoog op haar rug, kwam tussen haar schouderbladen te liggen terwijl zijn groengele ogen afdwaalde naar beneden en vervolgens in haar nek bleven hangen. 'Ik ben niets van plan,' zijn ogen schoten weer omhoog, keken haar met een kleine glimlach aan hoewel zijn ogen niet mee lachte. 'Ik werd alleen meegesleurd met jou. Hoe moet ik je weerstaan als je alles zo vloeiend laat verlopen,' de glimlach was alleen maar verpakking, zijn ene wenkbrauw kroop wat omhoog om haar vragend aan te kijken. Hij trok haar tegen zich aan, een rustige omhelzing waarbij zijn voorhoofd op haar schouder kwam te liggen omdat ze hoger zat dan hij. 'Hoe zou een man als ik een prachtige vrouw als jij moeten weerstaan na zo'n tango?' vroeg hij haar weer zachtjes, had zijn lippen omhoog gebracht naar haar oor om de woorden erin te fluisteren. Hij week weer met zijn hoofd achteruit waarbij zijn lippen voor een moment nonchalant haar kaaklijn streelde alsof er geen andere mogelijkheid was om van positie te veranderen. De glimlach was verdwenen van zijn lippen, keek Órelinde nu alleen maar strak aan.

Ze kon totaal niet wegkomen daar had hij haar te strak voor vast. Zijn armen rond haar blote middel voelden rustig, maar sterk genoeg om haar tegen te houden als ze van plan was weg te gaan. Ze moest iets naar beneden kijken om zijn blik goed te kunnen zien, maar zag alleen zijn ontspannen blik die haar gek genoeg niet echt kalmeerde. Ze knikte langzaam haar hoofd. Ja inderdaad. Wat was hij van plan? Wat wilde hij precies? Haar gedachte kon ze nog steeds niet loslaten. Hij wilde haar gewoon hebben. Zo simpel was het, maar dat wilde haar bewustzijn nog niet echt binnendringen. Ze voelde hoe zijn hand langzaam en strelend over haar rug heen ging en tussen haar schouderbladen bleef liggen. Het lukte haar haar blik op een ander punt vast te zetten toen hij zijn blik van haar afhaalde. Nee hoor. Natuurlijk was hij niets van plan. Door zijn opmerking verdween de gespannenheid uit haar ogen en moest ze weer glimlachen. ‘Oh? Liet ik alles vloeiend verlopen? Wat was jij dan aan het doen?’ Haar stem klonk vrolijk en een beetje sarcastisch, maar de gespannenheid die ze eerst had was weggegaan. Ze legde haar armen weer om hem heen en vouwde ze achter zijn rug losjes in elkaar. Met haar blik op oneindig keek ze naar de ruimte achter hem. Haar beeld stond daar te wachten op een commando die ze niet wilde geven. Haar magie van Razen hield ze nog even voor hem verborgen, want hij was veel te goed in het spel dat hij speelde en waarschijnlijk wist hij precies hoe hij haar over moest halen als hij het wist. Niet dat ze niet heel erg tegen zou gaan stribbelen. Uiteindelijk zou hij haar nooit kunnen krijgen. Ze zou Caleb nooit willen kwetsen of hem pijn willen doen. Ze hield teveel van hem om hem zoiets aan te doen, maar wat ze nu deed was onschuldig. Ze waren aan het spelen en je mocht met iedereen wel eens een spelletje spelen of niet? Haar glimlach werd weer breder. Complimenten vond ze altijd leuk en het maakte haar niet uit wie het compliment maakte. Haar kippenvel begon op te spelen toen ze heel zachtjes zijn lippen voelde op haar kaaklijn. Zachtjes strelend liet hij haar lichaam automatisch reageren. Ze keek hem even quasi-boos aan, maar vond het wel grappig hoe hij haar langzaam en voorzichtig probeerde over te halen. Haar mondhoeken stonden lichtjes omhoog. ‘Zoiets noem je zelfbeheersing, Bellingar.’, antwoordde ze hem op de zachte fluistermanier die ze de hele tijd al gebruikten. Ze leunde naar hem toe en hield haar wang enkele millimeters van die van hem, maar kon wel zacht in zijn oor fluisteren. ‘Sommige plannen kunnen niet worden uitgevoerd, Bellingar. Vooral als het meisje al iemand heeft.’ Ze was benieuwd of hij daardoor terug zou schrikken of juist nog meer zou doorgaan. Op een gegeven moment zou ze hem moeten stoppen en hij zou dondersgoed begrijpen waarom. Ze leunde weer terug en liet haar armen los glijden totdat ze op zijn bovenarmen lagen. Een strategische plek voor dit moment. Ze kon ze daar gewoon laten liggen, lekker ontspannen of ze gebruiken om hem een bepaalde kant op te dwingen. Waarschijnlijk naar achteren of opzij, maar aangezien hij vol verrassingen zat durfde ze het niet met zekerheid te zeggen.

Toch nog iets voor elkaar, haar ietwat te laten ontspannen. 'Ik ging alleen maar mee met jou,' beantwoorde hij haar al even zachtjes met de bijna tedere glimlach op zijn lippen. Deze spelletjes waren altijd het leukste, al was het alleen maar om ze dichtbij te krijgen. Rustig hield hij zijn armen om haar heen, blikte ontspannen en geïnteresseerd omhoog in haar ogen. Tuurlijk hielden dingen haar tegen, al was het alleen maar om het feit haar lippen niet op de zijne te drukken. Een einddoel waar hij gerust op kon wachten, hij had alle tijd en het gehele schooljaar nog voor de boeg. Hij was vanuit de omhelzing weer naar achteren geweken, zijn lippen langs haar kaaklijn laten strelen om haar daarna weer aan te kijken. 'Hmm, zelfbeheersing,' klonk het nadenken, inclusief met bedachtzame blik. 'Die probeer ik te houden, maar je helpt me niet echt,' mompelde hij er achter aan, haalde zijn ogen geen moment uit de hare. Een kleine glimlach bleef op zijn lippen hangen toen ze zelf naar boven boog en haar lippen bij zijn oor bracht. Bij zijn woorden begonnen zijn ogen te twinkelen en speelde er een grijns omhoog. Hij bracht zijn gezicht naar de hare toe waardoor hun wangen zachtjes raken en zijn lippen weer tegen haar oor aan lagen. 'Dús?' vroeg hij zachtjes en haast ongeïnteresseerd. Vriendje of niet, dat maakte hem niet uit. Ze was al aardig ver gegaan als ze een vriendje had. Ze kwam weer terug waarbij Bellingar voelde hoe haar handen op zijn bovenarmen kwamen. Zijn armen kwamen weer krachtig om haar middel heen te liggen, waarna hij weer ging staan en haar mee nam. Zonder weg te lopen draaide hij zich om en zette haar op de tafel, stond tussen haar benen in terwijl zijn handen naast haar heupen op het tafelblad leunde waardoor hij wat naar voren moest buigen en hij haar met een schuine grijns aankeken. 'Ga me nou niet zeggen dat dit alles je niets gedaan heeft,' begon hij zachtjes, bracht zijn ene hand op om daarbij haar wang en kaak te strelen. Zijn ogen schoten van zijn eigen hand weer terug naar die van haar. 'Je vriendje zal je wel weinig aandacht geven, anders was je nooit met me mee gegaan in dit,' licht glimlachend keek hij haar aan, een licht sarcasme in zijn stem was te horen maar werd afgezwakt door de warme blik in zijn ogen. Zijn vingers gleden door naar haar nek, zijn duim nog op haar kaak en wang. 'Want zeg nou zelf, als je echt gelukkig met hem was had je me niet eens in je buurt gelaten. Als hij je echt gaf wat je nodig had, was je al weg gegaan zodra je me had gezien,' een feit die hij meerdere keren had meegemaakt. Vrouwen zochten altijd naar dat ene, al was het maar voor een keer. En als de vaste partner het niet kon geven, de passie in een enkele zoen die eigenlijk niet mocht voorkomen bijvoorbeeld, dan werd die onbewust opgezocht. Zijn duim streelde haar wang, bleef half voorover gebogen zodat zijn andere hand op de tafel kon blijven steunen. 'Schreeuwde je lichaam niet om meer zodra ik je vast had? Het foute van alles, dat dit alles eigenlijk niet mag. Julie vrouwen zijn wezens nog beter en hoger dan de goden, waarom zou dit verkeerd kunnen gaan?' vervolgde hij, had zijn gezicht iets dichterbij gebracht terwijl hij haar met zijn hoofd wat schuin gekanteld vragend aankeek, zijn wenkbrauwen opgetrokken onder de blonde lokken die in een nonchalante warrigheid zaten.

‘Natuurlijk help ik je niet, want ik liet je de tango dansen, maar het is wel een goede oefening voor je om het te leren.’, lachte ze naar hem. Blijkbaar maakte het hem allemaal niets uit, want hij ging gewoon door. Misschien maakte ze het wel extra lastig, maar hij was wel erg gemakkelijk over te halen klonk het zo. Ze voelde hoe hij nog dichterbij kwam en haar woorden en toon teniet lieten doen door het simpele woordje. Haar acties hadden hem niet doen stoppen, maar alleen maar overtuigender gemaakt. Ze veranderde niets aan haar houding toen hij haar optilde en op de tafel plaatste. Het enige wat ze deed was iets naar achteren wijken met haar bovenlichaam toen hij naar haar toeboog. Haar blik hield ze in die van hem gericht, maar af en toe sloot ze haar ogen iets langer dan normaal. Het werd steeds gemakkelijker om haar blik van hem af te houden. Misschien een soort gewenning, maar dat maakte haar niets uit. Het ging haar om het dansen en zijn bedoelingen gingen nu een stuk verder dan ze wilde. Ze was soepel met haar grenzen, kon ze uitstrekken of heel strak houden, maar op een bepaald moment was de rek eruit. Met zijn woorden en aanrakingen was hij nu te ver gegaan en ondanks dat haar lichaam gewoon op zijn hand reageerde moest hij weten dat dat voor ieder vrouwenlichaam gold. Ze liet zich niets zeggen over Caleb en haar ogen sloten zich en ze gooide haar hoofd naar achteren. Ze schoof iets naar achteren en trok daarna haar benen op en draaide zich zo dat ze op haar handen en knieën voor hem zat op de tafel. Met een kleine glimlach op haar gezicht keek ze hem recht in de ogen aan. ‘Zoals je al merkte, Bellingar, reageert mijn lichaam automatisch op je aanrakingen. Dat zou iedere vrouw doen.’, zei ze zacht. Ondertussen bracht ze haar knieën naar voren en ging zitten en keek weer op Bellingar neer. ‘Je kan veel zeggen, maar begin niet over Caleb en wat hij me wel of niet geeft. En ik denk dat je niet doorhad wat wij aan het doen waren..’ Haar stem werd harder en haar blik strak. ‘Wij waren aan het dansen. Nou ja..’ Ze rolde een klein beetje met haar ogen. ‘ik was aan het dansen en mijn lichaam wilde inderdaad dat je door zou gaan met alles wat je aan het doen was, maar op een gegeven moment realiseerde het ook dat het dansen over was.’ Ze leunde naar voren en haar blik werd iets warmer en kalmer. ‘De hoogste engel valt ook eens, maar niet vandaag.’ Ze kwam overeind en sprong aan de andere kant van de tafel af. Ze liet haar haren los en keek even over haar schouder naar hem. ‘Alles zou verkeerd gaan.’, zei ze en mompelde er voor zichzelf iets achteraan. ‘Maar niet voor mij.’ Ze liep naar het beeld van aarde en legde haar witte blouse op de grond. Daarna ging ze voor het beeld staan. Met haar ogen gesloten en haar armen uitgestrekt ging ze het commanderen en liet het hetzelfde doen wat zij deed. Na een paar bewegingen stopte ze en keek om. Het beeld had haar inderdaad nagedaan, maar had daarbij aarde verloren. Ze had dus echt Fire magie nodig om het beeld helemaal hard te maken. Ze had even niet op Bellingar gelet en kwam in de verleiding om te kijken wat hij nu precies aan het doen was. Ze kon zichzelf weerhouden en begon de afgevallen aarde er weer op te brengen.