Anouchka schreef:

‘Ik weet dingen over je dossier die jij niet weet,’ fluisterde hij zachtjes, kon het niet helpen dat hij zich schaamde voor het feit dat hij het had gezien. Zodra hij klaar was geweest met zijn school had hij zijn ouders zowat gesmeekt om te regelen dat hij hun dossiers mocht zien. Hij had zijn eigen niet gezien, had hem het liefst weg gegooid. Maar hij had hem nodig voor zijn studie. Hij had alleen die van Anouchka bekeken, keer op keer. Het frustreerde hem over het gemak waarop men omging met die dingen. Het enige wat er opstond was dat het meisje ‘wat problemen’ had met haar gezondheid. Meer niet. Er was meer, veel meer, dan alleen wat probleempjes. ‘En ik kan je zeggen dat er lang niet alles instaat wat erin zou moeten staan, geloof me.’
‘Je kunt me altijd opzoeken, wanneer je maar wilt. Ik ben vrijwel altijd in de ziekenzaal, het is een wonder dat ik daar nog niet overnacht.’ Misschien was hij iets te enthousiast bezig met zijn studie, als je het enthousiast kon noemen. Eigenlijk was hij gewoon doodsbang, niet alleen dat hij Anouchka iets aan zou doen; maar ook zijn toekomstige patiënten. Hij had al voorgenomen alleen magie toe te passen bij behandelingen als het niet anders kom; was te bang dat hij iets fout zou doen. En hoewel het vele malen sneller en handiger zou zijn, weigerde hij het ook maar te proberen. Enkel op zichzelf. Maar hij was niet echt het persoon dat zich opzettelijk pijn ging doen, want dat kon hij gewoon niet. Was weer zijn lichaam dat weigerde, zijn gezonde verstand.
Hij grinnikte zachtjes door haar reactie. ‘Rustig nou maar, ik heb nog genoeg speling qua de tijd. Je weet hoe ik ben; altijd een half uur te vroeg. En het is meer zelfstudie, die ik heb gepland in een schema… En je weet hoe panisch ik word als het me niet lukt om dat schema op de minuut te volgen. En pas nou op, dadelijk val je weer – en nu heb ik mijn hand… -en vol dus als je valt kan ik je niet opvangen.’ Het was allemaal lief en aardig, maar haar veiligheid ging voorop. Zelfs nog voor het zijne. Maar vrijwel iedereens veiligheid ging voor het zijne. Hij was nou eenmaal het type dat weinig dunk van zichzelf had. En dan nog niet eens opzettelijk; wat wou je zonder liefde van je ouders.

‘Tadaah,’ klonk zijn stem ietwat droogjes, terwijl hij een sierlijk gebaartje maakte met zijn vrij arm richting de deur die hij had opgemaakt. ‘Het is de meisjes slaapzaal, dus… Daar ga ik liever niet naar binnen, wie weet wat daar binnen allemaal te vinden is.’ Maar te zwijgen over het feit dat als er een meisje was deze hem vreemd zou gaan staan aangapen, tenzij deze zich aan het omkleden was – en dan verschilde het qua karakter. De een zou dingen naar hem gooien, hem uitschelden voor pervert. Terwijl de ander onder de dekens zou duiken, of weg zou rennen, omdat ze zich schaamde. Maar hij riskeerde het liever niet.
Hij zette de tas neer, keek naar zijn zusje. ‘Nu moet je hem zelf weer dragen, de zaal in. Voor zover ik weet mag je gewoon zelf een bed uitzoeken.’ Hij zweeg eventjes, draaide zich een kwartslag. ‘Wil je hier blijven, kijken of er anderen zijn en een praatje met ze maken? Of zal ik je gelijk door begeleiden naar het kantoor van de directeur?’

» Anouchka eerst alstublieft (;
En daarna wss een ander persoontje [À]

Hij lachte zachtjes, legde een hand op haar hoofd en haalde haar haar door de war. ‘Oké, oké,’ mompelde hij, ‘Ik ben weer eens aan het overreageren. Maar alsnog, er staan niet eens al de medicijnen op. Hoewel ik mij nog goed kan herinneren dat dat ook deels kwam door mam.’ Hij zweeg abrupt na die woorden. Zijn ouders mochten hem dan niet zien staan, hij zag hun weldegelijk. Hij kon het zichzelf nog steeds niet vergeven dat hij zo wanhopig naar hun aandacht had verlangd. Hij was toen nog jong, maar alsnog. Het was een soort obsessie geworden. En nu was zijn nieuwe obsessie de gezondheid van zijn zusje. En ten kosten van hem kon zij geen normaal leven leidden. Of ja, deels door hem. Als hij afgestudeerd zou zijn geweest zou hij haar waarschijnlijk hebben ‘ontvoerd’. En het ergste van alles bleef het feit dat ondanks dat hij dit allemaal wist; hij er niets aan deed. Aan kón doen. Het was hoe hij in elkaar zat. En het was ook geen wonder dat hij zich soms haatte door al die domme dingetjes.
‘Als je het kan vinden,’ merkte hij op, ‘Het gebouw is erg groot. En ik raad je aan om eerst eventjes iemand te vinden die je verder rond kan leidden. Want ik heb er helaas de tijd niet voor.’ Het zou toch wat zijn als uitgerekend zij verdwaalde. Er waren hier zoveel gevaarlijke plekken, er kon haar van alles en nog wat gebeuren. En hij zou het zichzelf natuurlijk weer verwijten als er ook daadwerkelijk iets gebeurde. Want ze bleef zijn zusje, zijn Anouchka. En hij was haar… Bodyguard. Of zo. De held op sokken die uit man en macht probeerde haar te beschermen tegen de gevaren van de buitenwereld.

Hij fronste zijn wenkbrauwen bij het horen van haar vraag. Hoe moest hij daar nou weer op reageren? Anouchka kennende zou ze, ondanks al zijn waarschuwende woorden, toch zeggen: ‘Zo erg kan hij toch niet zijn?’ En dan was er weer die kans dat hij haar huilend tegemoet zou komen omdat het niet was gegaan zoals ze hoopte. En dat wou hij niet. ‘Laten we het erop houden dat jij gemakkelijk door zou kunnen gaan als tegenpool in vergelijking met hem,’ besloot hij het daar maar op te houden.
‘En wat is hier? De gang?’ Ja, hij kon soms nogal dom overkomen. Maar dat kwam enkel omdat hij duidelijke antwoorden wou. Of het nou om een willekeurig persoon ging of zijn zusje. Hij vond dat mensen meer initiatief moesten nemen wat dat betreft. Hij was geen wonder, kon niet in de hoofden van anderen kijken. Dus moesten ze dat ook niet verwachten.

» Sorry voor de late flut post x')
» Moet eventjes inkomen D: