Na een vermoeiende middag school was Myst nog lang niet van plan zich terug te trekken op haar kamer, gezien daar toch nogal weinig mensen rondliepen. Een Nova-overbevolking zou beter zijn in plaats van Shadra... Terwijl ze dit dacht zuchtte ze diep. Ze sjouwde met haar bijna uit elkaar vallende linnen rugtasje naar het meer toe, en in het rugtasje bungelde het grote zwarte boek heen en weer. Ze wist nog niet of ze wilde gaan schrijven, maar voor als ze inspiratie kreeg was het altijd handig om bij zich te hebben. Ze liep langzaam, steeds half struikelend, diep in gedachten. Ze dacht aan Laurens en Eph, de enige twee, soort van, vrienden die ze hier had. Verder wist ze niet zo goed wat ze met de mensen hier aan moest. Ze wist dat sommige leraren bár vervelend waren. Al leek Eph Savador wel te mogen. Tss. Slijmbal. Eenmaal aangekomen bij het eerste hoge gras ging ze toch maar beter opletten waar ze liep. Anders belandde ze straks in een kuil en zompte ze ergens in weg en kon ze met vieze, natte voeten terug naar de Academy waar iedereen haar raar aan zou kijken. Had ze dus geen zin in. Voorzichtig naar de grond kijkend liep ze op haar tenen tussen de hoge grassprieten door. Ze zocht naar een plekje waar ze een beetje uit elkaar weken, waar ze kon zitten. Ze wist dat hier wel vaker mensen kwamen om tot rust te komen, dus had ze bedacht dit ook maar te doen. Stiekem hoopte ze wel nieuwe, aardige mensen tegen te komen. Maar weinig mensen waren aardig tegen haar geweest tot nu toe, ze was vaak straal genegeerd. Toen ze eenmaal een plekje had gevonden dat blijkbaar platgelopen was door een of ander beest, ging ze soepel door haar benen in kleermakerszit zitten. Ze glimlachte licht en sloot haar ogen. Ze ademde de geur van de grond, het gras en het water diep in, genietend van de schone lucht van de natuur. Ze was niet ver verwijderd van het water, en leunde even voorover om zichzelf erin te zien. Haar groene haar viel nauwelijks op tussen de kleur van het gras, al zou het, als het niet vervormd werd door de beweging van het water, natuurlijk wel opvallen dat er een open plek was met een dot wel hééééle dunne grassprietjes ertussen :'). Ze pakte haar boek uit haar tasje en begon afwezig wat te krabbelen. Ze had weinig inspiratie, dus veel soeps kwam er niet uit. Ze scheurde de bladzijde eruit en begon maar wat dingetjes te tekenen. Haar gedachten langzaam afdwalend, kwam ze erachter dat ze een jongen aan het tekenen was. Niet één jongen, maar dé jongen. Ze liep rood aan en stopte snel de tekening weg. Ze keek om zich heen, kijkend of er meer mensen deze middag hadden gepland om naar het meer te gaan.

Tomari zat lekker aan het water en zuchtte zacht terwijl hij de zorgen van de dag van zich af voelde glijden, hij hoorde wat geritsel en zag een meisje met groen haar lopen, Tomari besloot niks te zeggen, of in elk geval voorlopig nog niet, hij wist dat hier nou eenmaal wel vaker mensen kwamen voor hun rust. Tomari volgde haar echter wel met zijn ogen en zag dat ze niet eens zo gek ver van hem af ging zitten, kennelijk had ze hem niet gezien en eigelijk vond hij dat wel best. Hij keek toe hoe ze een boek te voorschijn haalde haar ze in ging zitten krabbelen, op een gegeven moment werd ze opeens rood, kennelijk had ze onbewust iets genants geschreven of getekend en nu werd Tomari nieuwsgierig genoeg om het meisje aan te spreken. Tomari stond op van zijn vertrouwde plekje en liep via een kleine omweg naar haar toe zodat hij er zeker van was dat hij geen gladde stukjes tegen kwam waar hij het water in kon glijden, het gevolg was echter ook dat hij het meisje van achter benaderde waar ze hem niet aan kon zien komen. Bij het meisje aan gekomen bleef hij even staan terwijl hij over haar schouder in het boek keek om er achter te komen waarom ze zo erg had zitten blozen, maar zag zo snel echter niks. Toen besefte hij zich echter hoe onbeschoft hij bezig was alleen maar vanwege zijn stomme nieuwsgierigheid. Tomari besloot zijn aanwezogheid aan te duiden en vroeg aan het meisje "Wat ben je aan het doen?" Tomari bedacht zich ietwat laat dat ze waarschijnlijk zou schrikken van zijn plotselinge verschijning, maar daar was nu niks meer aan te doen. "Sorry dat ik je stoor, ik ben trouwens Tomari" zei hij even later tegen het meisje

Toen Myst niemand zag, keek ze weer in haar boek. Ze had nu eigenlijk geen inspiratie meer dus krabbelde wat onzin. Pas toen ze iemand achter zich hoorde inademen om te gaan praten, draaide ze zich met een ruk om. Ze ademde scherp in en bekeek de jongen even, met toegeknepen ogen. Okee, hij zag er niet als een enge sluiper uit, al had hij dat zojuist wel gedaan. Ze glimlachte wat ongemakkelijk. 'Ik was gewoon wat aan het krabbelen, niks bijzonders. Tomari hè?' Ze stak vrolijk haar hand uit. 'Ik ben Myst. In het geheel Mystralic Nuxian, maar dat klinkt helemaal nergens maar, dus kort ik het maar in tot Myst.' Ze glimlachte opgelaten, ze praatte weer te veel. Nu hij hier toch was kon ze moeilijk zeggen dat ze wilde dat hij weer wegging, wat gezelschap was beter dan inspiratieloos krabbelen. Ze klopte naast zich op de grond, als uitnodiging voor hem daar te gaan zitten. 'En wat was jíj hier aan het doen?' Vroeg ze nieuwsgierig, als hij het aan haar vroeg, mocht ze dat toch zeker ook wel aan hem vragen? Ze stopte het boek weer in haar tasje, zodat het niet open zou waaien en al haar gevoelens open en bloot zouden liggen. Dat was nou niet helemáál de bedoeling bij een eerste ontmoeting. Daarna bekeek ze de jongen eens goed, beoordelend hoe hij eruit zag. Hm. Was het enige wat ze dacht. 'Mag ik vragen... okee misschien een stomme vraag,' zei ze blozend, 'waarom je handschoenen aan hebt? En waarom ze geen... vingers hebben?' Ze keek iets verward naar zijn handen.

Tomari nam de hand van het meisje aan dat zich nogal uitgebreid had voorgesteld als Myst aan en schudde die even kort en licht waarna hij een kleine glimlach opzette, in elk geval was ze niet al te erg geschrokken en kennelijk ook niet te verlegen om met vreemden te praten. Myst bood hem aan om naast haar te zitten en dat aanbod nam hij aan door naast haar te gaan zitten terwijl hij luisterde naar haar vraag. Tomari dacht een moment na en antwoorde eerlijk "Ik zat net daar even verderop te ontspannen met de rust, maar soms werkt goed gezelschap juist beter", Tomari glimlachtte naar het meisje dat hij net ontmoet had en kreeg toen nog een vraag, deze keer over zijn handschoen, hij had ze al zo vaak aan dat hij er bijna niet over na dacht, maar vond het dan ook absoluut niet erg om er vragen over te beantwoorden "Helemaal geen domme vraag hoor, ik draag deze eigelijk om twee redenen, ten eerste zijn deze gewoon mooi, ten tweede is omdat ze van een speciaal materiaal zijn dat mijn magiestroom beinvloed, dus zonder deze verpest ik de simpelste spreuk al. Oh ja en ze hebben geen vingers omdat je dan handschoenen kunt dragen en toch fatsoenlijk dingen kunt voelen en vastpakken" zei Tomari in een poging om goed antwoord te geven op haar vragen, hierna besloot hij zelf ook een vraag te stellen. "Mag ik vragen wat jij normaal gesproken tekent of schrijft?", vroeg hij, duidend op het boek dat ze net had weggedaan, hij was gewoon te nieuwsgierig om het niet te vragen nu

Ze keek hem geduldig aan en luisterde naar zijn antwoorden. Ze keek begrijpend, dat soort handschoenen leken haar ook wel handig. Ze glimlachte terug naar hem. Toen hij zijn vraag stelde vervaagde de glimlach en iets wat op angst leek verscheen in haar ogen. 'Ik schrijf... gedichten. Meestal.' Antwoorde ze, kijkend naar de grond. 'En ik teken alleen maar als ik er niet over na denk, dus wat mijn handen wíllen tekenen zegmaar. Soms is dat een persoon, soms is het een voorwerp, soms is het iets wat ik gedroomd heb. Het ligt er maar aan.' Ze vond dat ze wel weer erg veel aan het praten was. Ze keek naar het meer. 'Ik weet de natuurkundige verklaring ervoor, de weerkaatsing van het licht, maar is het niet bijzonder dat we onszelf kunnen zien in iets wat doorzichtig is, water bijvoorbeeld? Of soms glas?' Mompelde ze, een beetje afwezig. Vervolgens keek ze naar de grond, en pakte een pluk haar en begon die te draaien. Een handeling die vaak erop duidde dat ze niet zo goed wist waarover ze moest praten. Maar ze kende hem natuurlijk ook pas net. Af en toe gingen haar ogen even naar zijn gezicht, om zijn stemming te peilen.

Tomari zag de angstige blik in Myst haar ogen verschijnen terwijl ze uitlegde over wat ze schreef en tekende. Het was dus voor Tomari al snel duidelijk dat ze iets verborgen wilde houden dus besloot hij om niet meer verder te vragen, hij respecteerde het dat ze geheimen wilde houden, dat had iedereen eigelijk wel en bovendien kende ze elkaar pas net. Tomari zag haar blik afglijden naar het water en Tomari volgde haar voorbeeld waardoor hij al snel in de ogen van zijn reflectie staarde waarna hij door het ritme van de golven ontspande. Tomari luisterde naar Myst toen ze begon over reflecties en er kwam een glimlach op zijn gezicht, hij vondt het altijd wel gezellig als mensen gewoon rustig konden praten. In elk geval knikte hij een beetje afwezig en zei toen "Je hebt gelijk, het is een van de mysteriën van de natuur, maar zijn mysteriën en kracht zijn ook juist wat de natuur mooi maken vind je niet?" Zei Tomari eindigend met een vraag waarbij hij zijn hoofd naar haar toe draaide en zag dat ze met haar vingers haar haren aan het draaien was en hem bekeek

Ze glimlachte naar hem, hij vond haar in ieder geval niet diepzinnig of raar. 'Misschien. Misschien zijn het inderdaad de onverklaarbare dingen die ons leven mooi maken. Zoals liefde.' Zei ze, het laatste een beetje mompelend en naar haar handen kijkend. Ze stak haar hand in het schone, heldere water en haalde hem er vervolgens weer uit, kijkend naar de druppels op haar hand. Toen ze een beetje uit haar zware stemming kwam, spetterde ze snel de druppels naar Tomari, zodat hij nat zou worden. Daarna giechelde ze, kijkend naar hoe hij zou reageren. Ze schoof even snel haar tasje met het boek aan de kant, voor het geval het een watergevecht zou worden. Ze wilde niet dat het nat werd.

~mijn excuses voor de late reactie~

Tomari hoorde aan terwijl ze hardop nadacht over zijn antwoord en daar zacht 'Zoals liefde' aan toevoegde. Tomari moest even nadenken maar bedacht zich opeens dat hij haar wel eerder had gezien, met Laurens als hij het goed had. Zou ze echt verliefd ziin op Laurens vroeg Tomari zich af terwijl hij verbanden probeerde te leggen, als hij terug dacht dan leek ze inderdaad wel verliefd naar hem te kijken, maar zeker weten deed hij liet. Voordat hij het kon vragen kreeg hij echter onverwachts (doordat hij in gedachte verzonken was) een aantal koude druppels over zich heen waardoor hij de rillingen over zijn rug heen kreeg. Tomari hoorde Myst giechelen en keek haar met een grijns aan, als ze een watergevecht wou dan zou ze die krijgen. Tomari deed zijn handen en het water en vormde daar een kommetje mee om water in te houden waarna hij deze omhoog deed en de inhoud richting Myst gooide. Dit zou ongetwijfeld wel leuk worden, ondanks dat ze bijna gegarandeerd kletsnat zouden eindigen

Ze keek naar zijn grijns, en trok ondeugend haar wenkbrauwen op. Toen ze ineens twee handen water over haar heen kreeg, rilde ze lichtjes. 'Ah! Hee!' Ze giechelde en schopte haar schoenen uit. Ze rende tot haar knieën het water in, en begon vanaf daar met wilde handgebaren grote hoeveelheden water naar hem te spetteren. Ze was zwak in watermagie, maar een beetje spetteren lukte nog wel, zonder magie. :') Na een paar seconden hield ze op, met een grijns naar hem kijken. 'Kom dan. I'm not afraid.' Ze knipoogte en hield haar jurkje omhoog, waardoor ze verder het water in kon. Toen het uiteindelijk door het spetteren van haar benen toch al nat was geworden, liet ze het met een zucht in het water zakken. 'Het is zeker te koud voor je?' Ze keek hem speels aan. Haar handen waren in haar zij, één wenkbrauw opgetrokken. Ze keek naar haar weerspiegeling in het water, hoe vervormd ze was, als het bewoog. Een klein glimlachje speelde om haar lippen. 'Als liefde.' Mompelde ze zacht. Hier kon ze nog wel een gedicht over schrijven.

Tomari glimlachte toen Myst giechelde en het water in rende, en ook hij deed snel zijn schoenen uit, de rest liet hij maar aan, hij wist toch dat het toch wel nat zou worden. Toen hij klaar was rende hij achter haar aan het water in terwijl hij met water bekogeld werd door Myst. Na een paar seconden hield ze echter op en Tomari keek haar aan, half nog in de verdediging, voorbereid op een verrassingsaanval, ze keek echter alleen met een grijns naar hem en zei 'Kom dan. I'm not afraid.' waarna ze knipoogde en verder het water in ging "you should be" dacht Tomari hardop terwijl de grijns op zijn gezicht groeide. 'Het is zeker te koud voor je?' Zei Myst uitdagend tegen hem terwijl ze hem speels aan keek, Tomari was een moment verrast door haar uitdaging en keek toe hoe ze haar weerspiegeling in het water bekeek, net voordat Tomari al spetterend op haar af ging hoorde hij zacht, bijna als een fluistering van de wind, de woorden 'Als liefde'. Tomari riep nog "Ik ga die uitdaging aan!" op haar woorden of het te koud voor hem was en nam als doel voor ogen om haar helemaal doorweekt te krijgen, wat misschien nog lastig kon worden aangezien hij watermagie nauwelijks beheerste, maar hij ging het in elk geval proberen dacht hij terwijl hij zulk groot mogelijke golven water in de richting van Myst deed spatten