Koffers....

Stil liep ze met Torak mee. Hij wist de weg vast beter dan zij, al kende zij de weg ook. Maar ze vond het fijn om begelid te worden. Ze opende de deur van de meisjes kamer. Haar koffers stonden al bij haar bed. Stil ging ze op het witte matras zitten. Wat moest ze nu zeggen ..'wil je me helpen met de koffers?' of 'Ga maar ik zie je straks nog wel'. Ze was een persoon dat haar gevoelens niet kon uitten als ze niet op haar gemak was. En dat was ze nu ook niet. Ze vond het wel fijn dat Torak er was. Dan was er tenminste iemand die op de Academie een beetje wegwijs was. Maar nu wist ze het niet meer. Maar een ding wist ze wel. Ze had nu 6 broers,want Torak was er een van geworden. Ze keek met een bedroefd gezicht naar Torak,ze mistte haar huis. Al mistte ze haar stiefmoeder niet. Ze wildde op dit moment zo snel mogelijk naar huis. Kunnen zitten op haar eigen bed en wakker worden van de uil die altijd in de boom naast haar raam zat. Ze trok haar knieen op, begroef haar gezicht in haar armen en begon te snikken. Wat moest ze nu toch doen?

Torak liep geheel op zijn gemak mee met Jadira. Rustig keek hij haar aan en hij zag haar vragende blik. Hijzelf wist ook niet echt wat hij ermee aan moest. Zijn blik dwaalde rond in de meisjeszaal. Toen Jadira haar knieën optrok keek hij enigzins bezorgd en al helemaal toen hij haar hoorde snikken. 'Héé!' zei Torak voorzichtig en hij ging naast haar zitten. Troostend sloeg hij zijn arm om haar schouders heen en keek haar aan, terwijl zijn hand over haar schouder wreef. Hij aaide haar wang even. Troosten kon hij dan gelukkig weer wel, als het goed was dan. Bij elk iemand verschilde dat natuurlijk. 'Gaat het wel met je? Moet ik je soms ergens mee helpen?' vroeg hij bezorgd. Hij trok haar wat meer naar zich toe, zich meer zorgen makend over haar en hij keek haar rustig aan.

Ze haalde diep adem. Waarom moest ze nu huilen? Nu net als Torak erbij is? Ze pakte een koffer en opende hem. Erin zat een foto van toen Jadira nog jong was...en gellukig. Toen leefde haar moeder nog. Haar stemming veranderde weer,dit keer naar heel kalm en koest maar alert. Ze stond op om haar koffers uit te pakken. Ze dacht na over alles wat gebeurt was deze dagen. Over Kijito leren kennen,en Torak natuurlijk. Haar week was perfect! Al was er toch iets met haar. Ze voeldde een golf van woede opkomen. Woede om alles en niets. Woede om de dood van haar moeder,en de ruzie's met haar stiefmoeder. Ze dacht aan de toekomst. Ooit zal er en dag komen dat ze wraak zal nemen op de moordenaars en op haar stiefmoeder. Met kille ogen keek ze naar Torak. Dit was geen goed om aan wraak te denken. Een traan droop over haar wang.

Torak keek nieuwsgierig naar de koffer. Er zat een foto van een mooi meisje in. Ze leek heel erg jong. Was het Jadira die jong was? Ze leek vroeger ook al zo mooi... Torak bleef er even gefascineerd naar kijken, maar keek toen weer richting Jadira. Er droop een traan van haar wang en Torak sloeg zijn arm om haar heen, haar dichter tegen zich aandrukkend en glimlachend. Wat was er toch met haar aan de hand? Was ze ziek of zo? Of was er iets met haar verleden? Stilletjes keek Torak naar Jadira, over haar rug wrijvend. 'Hé, wat het ook is, het komt allemaal wel goed! Neem dat maar van me aan,' glimlachte hij, terwijl hij haar weer tegen zich aandrukte. Arme Jadira. Ze heeft veel moeten meemaken. Of ja, dat was bij dit schouwspel toch aan Torak te denken. Torak wreef over Jadira's schouders en wreef de traan van haar wang. Als er nog meer zouden komen, zou Torak die opdrogen. 'Wat er ook is gebeurd, ik beloof je dat ik je altijd bescherm,' zei Torak fluisterend. Hij gaf haar een zachte kus op zijn hoofd om haar te troosten en zijn handen gingen troostend over haar rug.

Ze was blij met zulke lieve vrienden en liefst zou ze willen dat Torak en Kijito haar echte familie waren. Maar voor haar gevoel waren ze dat ook. Ze stond op en liep naar de badkamer. Ze gooide wat water in haar gezicht. Ze moest kalmeren. Ze was nu veilig. Er was geen moeder of vader hier. Nee,ze was veilig bij Kijito en Torak. Stil kwam ze naar binnen en ze plofte op bed. ''Ik verveel me.....zullen we de kantine juf gaan plagen?''ze knipoogde. Wat had dat mens trouwens? Telkens als Torak er was begon ze te blozen of wat dan ook. ''Is dat mens op jou ofzo?Ze is toch veel te oud!riep ze uit. Het leek alsof heel de school het had gehoord omdat het opeens heel stil was. Ze grinnikte,ze dacht aan de leuke grappen die ze konden uithalen. Ze was thuis,Shadra bestond niet meer dit was haar huis.

Torak keek verschrikt op toen Jadira wegliep naar de badkamer. Met grote ogen keek Torak haar na. Torak keek richting Jadira toen ze terugkwam. Hij schoof een eindje op zodat zij kon zitten. Hij grinnikte bij haar woorden. Hij had ook wel zin om de kantinejuffrouw even te plagen. 'Mij best,' zei hij toen luchtig. Bij haar volgende woorden werden zijn ogen even groot. 'Ja, soms lijkt het wel zo, of ze plaagt me juist. Maar ik vind haar niet leuk zoals zij mij misschien vindt hoor,' knipoogde hij terug en hij lachte even. Een kuiltje werd in zijn wang vervormd. Hij keek haar aan. Toen stond hij op, trok haar mee en keek haar even in haar ogen aan. Een huivering ging door zijn lichaam en hij was even onzeker, maar toen trok hij haar tegen zich aan en sloeg zijn armen rond haar heen. Hij begroef zijn gezicht in haar haren. 'En nu moet je me niet meer zo laten schrikken want ik zie je veel liever lachen,' zei hij. Hij omhelsde haar nog even, liet haar los, hield een arm om haar heen geslagen en liep toen de Shadrakamer uit.

EINDE!!!I LOVE IT Wink

PROFILE MAGICIAN