Exploring.

Verveeld staarde ze voor zich uit. Haar benen bungelden vrolijk heen en weer. De duisternis leek haar te roepen zoals altijd. Ze gooide haar ene been over haar andere. Ze had kippenvel. Het was koud, maar dat deed haar niets. Ze vond het leuk om gewoon op de vensterbank van haar raam te zitten. Ja, háár raam. Het was haar kamer, dus ook haar raam. Zo simpel was het. Ze verwachtte geen kamergenoot; was liever gewoon alleen. Haar benen tintelden; ze wilden bewegen. Ze zuchtte wanneer ze haar lippen krulde tot een geamuseerde glimlach. Ze keek eventjes over haar schouder naar de eenzame kamer. Ze haalde haar schouders op, waarna ze uit het sprong. Geruisloos en zonder enige moeite landde ze op de grond. Ze kon het zich niet meer herinneren; maar ze had een goede conditie en was erg lenig… Misschien zou ze er ooit achterkomen waarom. Rustig ging ze weer rechtop staan. Ze hield een hand voor zich en prevelde iets onverstaanbaars. Langzaam vormde zich een paarsachtig vlammetje boven haar hand. Paarse lichtstralen vielen op haar en gaven alles een paarsachtig tintje. Tevreden zette ze een stap in de richting langs het gebouw. Maar ze stopte meteen daarna met lopen, waarna ze een frons op haar gezicht liet verschijnen. Waarom bleef ze altijd zo braafjes bij het gebouw? Ze had al vele tochtjes eromheen gemaakt en was nog nooit een docent of zo tegen gekomen. Dus wat kon er misgaan als ze ergens anders naartoe ging? Daar zou de kans zelfs kleiner zijn! Vastberaden draaide ze zich en keek ze voor zich uit. Nieuwsgierig bekeek ze alles een beetje; waar te beginnen… Toen wist ze het.

Haar eens zo witte laarzen waren bijna helemaal bruin door de vieze modder. Lichtjes rende ze langs de bomen, terwijl ze de frisse boslucht inademde. Ze had het opgegeven om dat vlammetje aan te houden; dat was haar veel te veel moeite. Ze wou gewoon lekker door het bos rennen, de boel verkennen. Al die tijd in rondom dat gebouw had haar gesloopt. Hoe had ze dat ooit kunnen uithouden vroeger? Wel wist ze dat ze dit jaar overdeed; alles klonk haar bekend in de oren. En toch herinnerde ze het zich niet meer. Het enige wat ze zich in het begin herinnerde was haar naam: Alice Abyss. Het duurde een tijd voordat ze de belangrijkste dingen weer terug wist te vinden in haar geheugen. Maar nu was ze voldoende hersteld om weer naar een school te kunnen. Ze was overgeplaatst; voor een nieuwe start. Omdat ze haar geheugen niet meer had leek het volgens haar vorige school het beste om met alles opnieuw te beginnen. Langzaam hield ze op met rennen. Het was aardedonker; maar haar ogen waren nu voldoende gewend aan het schaarse licht dat de maan gaf. Wel had ze altijd al een goed getraind oog gehad; waarschijnlijk omdat ze van Shadra kwam, de planeet van de Dark magiërs. Alles was daar altijd grimmig en de meeste mensen hielden van de nacht en hingen dan ook pas rond in de straten, zover ze zich kon herinneren. Dus misschien dat ze daarom alles zo goed kon zien in het donker. Rustig liep ze door, ze wou weer eventjes gaan zitten. Eventjes rondkijken en proberen te achterhalen waar ze nu eigenlijk was. In een soort van vaag menselijk drafpasje liep ze naar een omgevallen boom om er vervolgens op te gaan zitten. Vol ontzag keek het meisje om zich heen. Dit was een fantastische plek… Misschien zou ze hier nog wel wat vaker willen komen. Al haar gedachten werden stop gezet en haar hart leek een slag over te slaan toen ze meende iets te horen. Het was het geluid van gekraak en geritsel; een persoon, concludeerde ze vastbesloten. Ze sprong op en hield haar handen in een houding alsof ze iets vast had. Een soort van zwarte rook vormde zich bij haar handen en strekte zich uit; tot een soort van stok… Al snel nam het een vorm aan; de vorm van een zeis. Met haar ogen tot spleetjes geknepen keek ze strak naar de plek waar het geluid vandaan kwam.

Dustan was er tussen uit geknepen en liep door het bos. Sullivan vladderde om hem heen en nam een steurt vooruit. Dustan grinnikte en rende er half achter aan. Zijn ogen gewend aan de duister nis, en een vlammetje, vuur rood met een beetje oranje, op de top van zijn vinger. Sullivan kom terug Riep hij op fluister toon. Hij wilde absoluut niet gesnapt worden. Met een tempo dat iets hader was dan een loop pas probeerde Dustan de vleermuis bij te houden. Struikelde zowat over een paar takken die hij niet opgemerkt had en vloekte zachtjes. Floot tussen zijn tanden waardaar Sullivan binnen enkele seconden op zijn schouder zat. En nu, verdomme, niet meer wegvliegen oke?! zei hij op een fluisterede maar strenge toon tegen de vleermuis. In de verte hoorde Dustan wat geruis tussen de bomen en al snel versnelde hij zijn pas. Hij stuurde Sullivan er op af en die kwam enkele minuten later terug. Met een hoog gepiep begreep Dustan al snel wat er aan de hand was. Er was een meisje, En volgens Sullivan had ze een wapen. Stond zijn kant op. Dustan grinnikte en probeerde geruisloos van positie te veranderen. En al snel kwam hij het stuk bos uit, op het pad terecht, welliswaar aan de andere kant dan het meisje zou vermoeden. Stilletjes bleef hij staan en bekeek hoe het meisje de kant op keek waat hij zojuist nog had gestaan. Een zachtte maar zware stem verliet zijn mond. Boe! Voor een normaal iemand zou het angstaanjagend hebben geklonken en was dus ook benieuwd wat het meisje zou doen. Jij durft, zo alleen in dit bos. Zijn stem klonk kil en zwaar en zachtjes grinnikte hij. Iets wat hij maar al te graag deed, kinderen pesten in de nacht. Een grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij het meisje van top tot teen bekeek. Duidelijk 2e of 3e jaars. Altijd leuk. Dustan keek op haar neer terwijl Sullivan op zijn schouder kwam zitten. Een hoog gepiep, wat op gekrijs leek, verliet de mond van de vleer muis en Dustan moest even lachen.

Alice omklemde de steel van haar donkerrode zeis wat vaster. Ze klemde haar tanden op elkaar. Ze hoorde bewegingen; nog meer geritsel. Ze haalde er het ritme van voetstappen uit, een o zo bekend ritme. Ook al was ze dan veel kwijt van haar geheugen; dat wist ze wel. Traag ging ze weer normaal staan, met haar voeten strak naast elkaar en haar zeis schuin voor zich. Ze hoorde de voetstappen nog steeds; maar nu achter zich. Ze kwamen naar haar toe. Ze liet haar kin wat zakken en keek een beetje onopvallend over haar schouder. Een wazig gestalte werd zichtbaar in haar ooghoeken. Omdat ze weigerde haar hoofd helemaal te draaien kon ze de persoon niet goed zien. Maar een ding wist ze wel; hij was groter. Bang maakte het haar eigenlijk niet. Ze was niet zo snel bang of paniekerig. ’Boe!’ klonk een lage stem die eenzaam door het bos verder galmde. Fel kneep Alice haar paarse ogen tot spleetjes. Opnieuw iemand die de spot met me drijft… dacht ze nogal chagrijnig. Meende hij nou echt haar de stuipen op het lijf te jagen met dit gedrag? Het terug krijgen van haar verscheurde verleden was enger, vele malen zelfs. ’Jij durft, zo alleen in het bos,’ merkte de persoon op met een koude toon in zijn stem. Alice draaide zich honderdtachtig graden, doormiddel van een stap te zetten. Ze draaide haar hoofd en keek hem aan met ogen fel tot spleetjes geknepen. Hij bekeek haar; maar zij nam niet de moeite hem te bekijken. Na zijn gedrag vond ze hem dat niet eens waard. Hij behandelde haar als een kind! Misschien was ze dat dan ook nog wel… Maar voor haar eigen gevoel niet, ze was uiterst volwassen, vond ze zelf dan. De grijns die zijn gezicht sierde deed haar een wenkbrauw optrekken en hem met grote ogen aankijken. Wat een- voor ze, veel te vroeg getrokken, conclusie kon sluiten over hem werd haar aandacht door iets getrokken door iets dat op zijn schouder rustte. Ze kende het gestalte min of meer… De grote oren, de neiging om haar aan een vampier te laten denken; overduidelijk een vleermuis. Het diertje krijste nogal hoog, waarna de adolescent eventjes lachte. Dit zinde haar niets. Helemaal niets zelfs. Ze omklemde de rode steel van haar zeis weer en keek hem fel aan, beledigd. ’Wat wil je daarmee zeggen? Dat ik het hulpeloze bange meisje zou moeten uithangen of zo?’ beet ze hem toe. Ze had het gevoel dat ze die gast nu al niet mocht, en een paar minuten later vast ook niet. Zijn gedrag stond haar helemaal niet aan. Hij bespotte haar, onderschatte haar… Als ze nu haar volledige geheugen maar had gehad…

- Gelieve apostrofs te gebruiken als je personage wat zegt, Graag en Danku ^^-

Dustan haalde zijn wenkbrauw op bij het horen van het meisje. Dat had hij niet verwacht, ze zag er minder stoer uit, jaa door haar Zeis zag ze er anders uit dan andere, dat is waar. Hij kriebelde Sullivan achterzijn kleine oortjes, waar hij duidelijk van genoot. Ze glimlachtge even naar het diertje, daarna keek hij naar het meisje. "Dat wilde ik helemaal niet zeggen, ik vraag me af hoe je daar bij komt." Hij keek het meisje aan. "Je bent gewoon.. uhm.. anders dan de andere meiden hier op school." Zei hij lichtelijk van zijn stuk gebracht door het meisje. "Ze zeis is anders mooi, zou ik niet verwachten, eerlijk gezegt." Okee hij had al weer te veel gezegt en kon zich nu wel op zijn kop slaan. Domme domme Dustan. Hij grinnikte uit het niets en was lichtelijk berbaasd om zijn reactie, al liet hij het niet merken. Sullivan vloog nu omhoog en ging aan een tak hangen, Dustan gooide een stuk appel omhoog die Sullivan meteen ving. Hij keek daarna weer naar het meisje die blijkbaar ouder was dan ze leek, in ieder geval mentaal ouder.

Haar reactie had hij blijkbaar niet verwacht, te zien aan hoe hij zijn wenkbrauw omhoog trok. Alice fronste en keek hem geërgerd aan. Ze mocht hem niet. Dat wist ze nu al. Zwijgend keek ze toe hoe hij zijn vleermuis… Was het kriebelen? Ach, wat zou het. Het zou haar een biet zijn wat hij deed met zijn huisdier. ’Dat wilde ik helemaal niet zeggen, ik vraag me af hoe daar bij komt.’ Alice haar ogen werden groter. Had hij zelf wel door wat hij zei, hoe het overkwam? Uit frustratie omklemde ze de donkerrode steel nog steviger. Als ze haar witte handschoenen nu niet aanhad had je duidelijk kunnen zien dat haar knokkels wit kleurde door de druk. ’Je bent gewoon… Uhm… Anders dan de andere meiden hier op school?’ Nu was het de beurt aan het meisje om een van haar wenkbrauwen op te trekken. Wat was hij nu weer uit zijn nek aan het kletsen? Oké, ze had paarse ogen. Maar was dat dan zo speciaal tegenwoordig? Ze wist, heel zeker van haar zaak, dat als ze haar geheugen compleet had gehad dat ze iemand had kunnen herinneren met paarse ogen. ’Je zeis is anders mooi, zou ik niet verwachten, eerlijk gezegd.’ Een tikje droogjes keek Alice naar de adolescent. Yea right… Die heeft dus absoluut geen idee wat hij aan het zeggen is noch wat hij überhaupt moet zeggen, dacht ze spottend. Ze hapte één keer naar adem en liet haar handen, met de zeis haar losjes in, zakken. Ze besteedde geen aandacht aan hoe hij zijn vleermuis een of ander trucje liet doen, maar hield haar blik strak op de jongen. ’Luister, maat, het is heel simpel hoe het bij me overkomt: beledigend. Beetje logisch toch? Alsof ik een bang verdwaald kippetje ben dat niet weet wat ze aanmoet,’ haar stem was vast en kil. ’Verder; is iedereen op deze school niet anders? We are magicans for god sake. Wij horen anders te zijn dan normale mensen. Enkel om het feit dat ik een zeis heb betekend dat niet dat ik extra anders ben. Dat betekend alleen dat ik weet hoe ik een wapen moet hanteren,’ ze pauzeerde eventjes om haar longen weer te vullen met lucht, doormiddel van één grote hap adem te nemen. ’Ten slotte: mijn zeis is alles voor me. Het enige wat ik nog heb. En een wapen is als een extra ledemaat, dat verwaarloos je niet. Tenzij je jezelf natuurlijk ook gewoon verwaarloost. Lijkt me logisch toch?’ Ze had haar zegje gedaan en was er trots op. Met een nogal triomfantelijke grijns keek ze naar de adolescent; nogal nieuwsgierig naar zijn reactie. Misschien zou ze hem zijn mond hebben gesnoerd of iets dergelijks. Ze vond het altijd leuk om zoiets voor elkaar te kunnen krijgen.

Dustan grijnsde naar haar betoog. Ook hij nam nu een hap adem om zijn zegje te doen. "Met het anders zijn bedoel ik niet je uiterlijk of iets. Ik bedoel dat je Volwassener bent, en dat had ik niet verwacht." Hij bekeek het meisje voor zich even. " En dit bedoel ik niet beledegend maar dat is een compliment. Ik had dat niet verwacht als ik jou zo zie. En dat die zeis voor jou als een extra ledemaat is, vind ik tof. Het is net als dat mijn Vleermuis mijn rechterhand is. Die verwaarloos je toch ook niet. Dustan stond er zelfverzekerd bij. Door zijn hoofd gingen allerlei gedachten. Zoals een ontzettend beidehand meisje voor hem stond, met een grote bek. Daar kon hij van genieten. Zich niet zomaar uit het veld laten staan. Al kon het hem ook frustreren. Want dit meisje had wel een erg grote mond. En die had ook allemaal woorden voor hem klaar, Waar hij niet zo goed en snel antwoord op wist te geven. Normaal had hij altijd een weerwoord klaar. Wellicht dat het kwam omdat hij emotioneel een wrak was. Net je tweelingzus verliezen en je broertje is ook niks. Di bracht Dustan weer aan het denken aan die vreselijke nacht en werd binnen in woedend. Zomaar. Alhoewel hij wist het te bedrukken en grijnsde alleen. Een grijns die je niet zo snel als een bepaalde uitdrukking kon plaatsen, zeg maar een mislukte grijns?

Het duurde een tijdje voordat Alice een reactie kreeg op haar woorden. Een trots gevoel bekroop het meisje. Ze vond het altijd fijn als ze zo tegen mensen kon zijn. Tegen docenten en dat soort mensen moest je respect hebben, en kon ze dus niet gewoon zeggen wat zij vond. Wat eigenlijk ook veel belangrijker was in haar ogen. ’Met het anders zijn bedoel ik niet je uiterlijk of iets, ik bedoel dat je volwassener bent, en dat had ik niet verwacht.’ Alice trok een wenkbrauw op terwijl hij zijn ogen de kotst gaf aan haar uiterlijk. Ze snoof, volwassen? Niet dat ze het erg vond om zo gezien te worden. Maar meestal zeiden mensen dat ze nogal onvolwassen en kinderachtig was, dat ze juist nooit volwassen zou worden. ’En dit bedoel ik niet beledigend maar dat is een compliment,’ goh, zou je niet zeggen zo, dacht ze oppervlakkig, ’En dat die zeis voor jou als een extra ledemaat is, vind ik tof. Het is net als dat mijn vleermuis mijn rechterhand is. Die verwaarloos je toch niet.’ Opnieuw kwam een droge uitdrukking op haar gezicht. De woorden van de jongen waren niet echt speciaal… Logisch dat hij haar woordgebruik en zinsopbouw aanzag als dat van een volwassene. Oké, misschien was ze gewoon weer iemand aan het beledigen, zoals altijd, in zichzelf. Maar zo was ze nou eenmaal. Ze mocht hem niet; ze moesten blij zijn dat ze dat niet openlijk liet blijken. ’Nou, ik denk dat je vleermuis dan allang weg was gevlogen als je hem had verwaarloosd,’ sprak ze nuchter. ’En als je zelf een wapen wist te hanteren, dan zou je snappen dat je dat niet iets is wat je zelf wilt. Het is een verplichting en later weet je ook niet anders meer…’ Haar woorden ging verloren in het niets terwijl ze haar blik liet afzakken naar haar zeis. Ze haalde diep adem en liet hem vervolgens in rook veranderen, die daarna weer verdween. Toen ze hem weer aankeek schrok ze zich zowat een ongeluk, maar ze liet er niets van merken. Hij had een nogal misvormde geforceerde grijns op zijn gezicht. Waardoor er een nogal angstaanjagende grimas op zijn gezicht was ontstaan. Met een overduidelijk frons keek Alice ernaar. Wat een vreemde gast… was de eerste de beste spottende gedachte die in haar hoofd opkwam duiken.

PROFILE MAGICIAN

» Exploring~ [Luca]
» Exploring. [&DRAKE]

Exploring.

Exploring.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen