PortalIndexThe blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| HpD5UwnThe blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| 2q24v8xLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen



 

Deel
 

 The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil|

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Kallista
.
.
Kallista

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Ruka
Posts : 51
Points : 0
The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Dark
Klas:
Partner: I'm the last one to care but I don't care

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Empty
BerichtOnderwerp: The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil|   The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Icon_minitimewo dec 27 2017, 15:12

Met klapperende tanden had ze op bed gezeten. Het kleine kistje wat in de hoek van haar kamer stond was al weken naar haar aan het fluisteren. Bloed, het heerlijke bloed van The old ones. Ze verlangde ernaar, sinds dat ze gevonden was; had ze maar een flesje gedronken. Haar handen trilde, terwijl ze als in hypnose over een plekje wreef onder haar elleboogholte. Daar moest het teken zijn gekomen, daar had het teken gezeten als ze Yahar’gul niet met de grond gelijk hadden gemaakt. Haar vingers streelde over het litteken van haar nek, zochten ook de andere littekens op. Nergens stond dat je het ritueel niet zelf uit mocht voeren, hoewel het niet gedaan werd, was het nooit een regel geweest. Het was simpel, je leermeester deed het, je hoefde het teken niet in je eigen lichaam te snijden. In deze paar seconde had ze duidelijk in haar hoofd wat ze ging doen. De stenen die ze eerder in het bos had gezien waren zeker van de tombes. The old ones wachtte op haar, ze zouden niet blij zijn met deze afwezigheid. Ze slikte dan ook, terwijl ze richting het kleine kistje liep. Nieuwe tekeningen waren aan de stapel toegevoegd, iedere keer wanneer ze zichzelf weer iets kon herinneren of weer iets bedacht, schreef ze dit of tekende ze dit direct. Alle herinneringen waren zo fragiel te noemen en soms tastte ze ook in het duister als ze iets terug wilde halen van vroeger. Iets wat gepaard ging met frustratie en op die momenten was ze ook zeker wat makkelijker uit te dagen. Een van haar boeken werden uit het kistje gehaald, een dolk en een klein flesje met rode vloeistof. De rituelen stonden gelukkig nog in haar geheugen gegrift, hoewel alle kleine details ook in haar boek stonden.
De voorbereidingen waren nooit heel lang, maar nu ze haar zinnen erop had gezet, wilde ze het ritueel uitvoeren. Ze had alles in de leren tas gegooid en liep gehaast richting het bos. Dat ze enkel een simpele strakke broek aan het en shirt was op dit moment niet belangrijk. Niks was belangrijk, enkel het ritueel. Het meisje struinde dan ook door de besneeuwde grasvlakte, de takken die ze tegen kwam werden opgeraapt waarna ze weer verder liep richting het bos. De sneeuw leek als kleine mesjes in haar huid te willen snijden, maar ze negeerde deze en drukte haar hoed echter iets verder over haar ogen. De open plek was vrij diep in het bos gevestigd en dat was op dit moment koud, maar handig. Hoe dichterbij ze kwam, hoe meer ze de kracht aan haar voelde trekken. Ze glimlachte toen ze de kracht dichterbij voelde komen. Het likte aan haar, het riep om haar en haar pas versnelde dan ook. Het ging een volle maan worden, een van de belangrijke onderdelen aan zo’n ritueel, de kracht die de maan met zich mee bracht zorgde voor verbinding met The old ones. Zo werd er gezegd althans. De open plek was nog geheel wit, geen menselijke voetstappen waren in de omgeving te vinden. Hier en daar wel van enkele dieren, de voeten van Kallista waren de eerste die dit prachtige en rustgevende beeld beschadigde met haar schoenen. Aangekomen bij de plek zorgde ze ervoor dat cirkel sneeuwvrij was. De adrenaline hield haar warm en hoewel ze de kou van haar handen wel degelijk voelde, was haar enthousiasme voor dit ritueel vele malen belangrijker en kon ze de kou negeren. Takken werden om de cirkel gelegd, een ongebroken cirkel, zoals de maan. De donkerte had al zijn intrede gedaan zonder dat het meisje dit geheel in de gaten had. Een glimlach schonk ze aan de maan, terwijl ze op iedere steen een zwarte kaars zette en deze aan stak. Zo zat ze in de cirkel, omringd door de vrolijke vuurtjes. Haar witte haren werden in een staart gedaan, ze moest krachtiger worden. Sinds dat ze uit het ijs was had ze niet het gevoel te zijn wie ze daarvoor was en ze kon het de goden niet kwalijk nemen boos op haar te zijn. The old ones waren geen goden waarbij je offers ter handen hoefde te hebben. In principe offerde je je eigen bloed en daarbij ook een deel van je ziel bij ieder ritueel.
De nacht was duister en de maan viel soms weg door de dikke wolken die de lucht versierde. Een glimlach was op haar lippen verschenen, ze moest gek zijn om dit te doen, vooral omdat het geen kleine wond was die ze in haar arm moest kerven. Een stapel sneeuw en een doek lag langs haar, zo werd ze niet afgeleid door het bloed en kon ze doorgaan.
Ze knikte richting de maan, vertelde klaar te zijn, enkele kaarsjes leken hierop te reageren en brandde voor een tel wat feller.
Woorden kwamen al rijmend uit haar mond, de woorden waren duidelijk, maar je moest de taal wel kennen. Ze werden zacht en hoopvol uitgesproken. De vragen die ze aan de goden stelde, die haar kracht en snelheid gaven, vroeg ze nu ook om haar opnieuw verder te helpen. Haar de krachten te geven die ze nodig had. Om haar heen werden de kaarsjes verslonden door het vuur, de takken die in een cirkel lagen werden door een vallende vlam aangestoken. Deze langzaam rondom haar begonnen te branden. Kwaad, dat was wat de goden waren. Ze had zo lang niks van zich laten horen. Maar ondanks dat, was zij hun enige hoop, dus ze gunde haar de kracht. Ze opende haar ogen en knikte, alsof iets tegen haar had gesproken. De dolk werd opgepakt, het lemmet was smal en scherp. Zacht sprak ze woorden, duwde ze het mes door haar huid heen en maakte zo in langzame bewegingen de vorm die het moest hebben. Ze beet op haar onderlip, boos op de pijn die het bracht, haar stem sloeg hier en daar over tijdens het zetten en tranen waren in haar ogen ontstaan. Maar ze bleef doorgaan terwijl ze soms het bloed wegveegde om te kunnen zien welke lijnen ze nog meer moest zetten.
De dolk werd neergelegd, waarna het meisje weer opkeek naar de lucht. Haar ogen leken haast een gloed af te staan, terwijl ze het buisje bloed pakte en enkele druppels op de wond liet druppen. Het prikte zoals gewoonlijk en in plaats van dat dit bloed meeging met het bloed wat al uit de wond kwam, leek het een soort laagje te vormen in de wond. Beet het zichzelf vast aan haar huid en na nog enkele druppels lag er een laagje bloed op de wond. Nu was de vorm van de wond goed waar te nemen.  Dit bloed werd langzaam opgenomen door het bloed van Kallista en mengde zich alsof het bij haar eigen bloed hoorde. Dit zorgde dan ook voor haar kracht en dat dit weer nieuw leven in geblazen werd. Zo lang in het ijs zitten had vervelende gevolgen voor je spieren en dit ritueel zou ook weer een nieuwe kikstart geven. Dat hadden ze haar althans beloofd… Toch leek het ritueel nog niet helemaal klaar te zijn. Het flesje zette ze aan haar lippen, de laatste paar woorden werden uitgesproken en het bloed werd achterover gegoten. De vloeistof kleefde aan haar lippen en tanden, waarna het zijn weg door haar lichaam vond. Enkele littekens die ze al op haar huid had, werden wat voor enkele tellen donkerder, leken haast opnieuw geactiveerd te worden.
“The Hunters van Yahar’gul zullen u voor eeuwig dienen.” Waren de laatste woorden, de woorden die ervoor zorgde dat alles weer terug naar normaal leek te zijn, maar ook die alles af leken te sluiten. Alle kaarsjes verloren hun vuur, evenals de takken die op de grond hadden gelegen. Het vuur was verdwenen, enkel Kallista die nog in het midden van dit alles zat. Haar ogen waren waterig, tranen van blijdschap, omdat de goden dit offer nog hadden geaccepteerd. Dit terwijl Yahar’gul al jaren verdwenen was. Een geluid deed haar opkijken, het boek werd dichtgeslagen en het mes werd vluchtig aan haar broek afgesmeerd. De duisternis inkijken was altijd lastig en zo was het ook nu lastig om iets te kunnen zien.
“Laat je zien.” Haar stem klonk direct, misschien een tikje chagrijnig zelfs. Kallista stond op, terwijl ze met wat sneeuw haar arm weer bloedvrij maakte. De wond die ze net had gezet was gitzwart, alsof de duisternis zelf een halt had gezet tegen het bloed.

(Het nieuwe teken)
@vergil
Terug naar boven Ga naar beneden
Vergil

Vergil

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA PROFILENovice
Real Name : Rilana
Posts : 106
Points : 0
The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Vuur en licht
Klas: None
Partner: If you know the demons inside me, would you still love me?

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Empty
BerichtOnderwerp: Re: The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil|   The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Icon_minitimewo dec 27 2017, 21:48

De rust die hier hing het kon soms verstikkend werken, maar daar had Vergil gelukkig was op kunnen vinden. Behalve op Missies te gaan die vaak maar half zo gevaarlijk waren dan die van de Witchers gilde. Had het duistere bos ook nog een afleidende werking. Zo ook deze keer kon Vergil niet rustig in zijn bed blijven liggen. Jax lag heerlijk rustig te snorken aan het voeten einde, maar zelf stond de kleine jonge man voor het raam op een kist zodat hij gemakkelijker naar buiten kon kijken. Daardoor werd zijn aandacht getrokken door een eenzaam figuur die door de sneeuw liep. Zo te zien zonder jas. Wilde die ziek worden met dit weer? Vergil kon wel een docent gaan waarschuwen, maar hij kon het zelf ook goed af. Dus klom Vergil van de kist en liep door de statigere vertrek om de gang daarna op te lopen. Daar om sneller te zijn veranderde Vergil zich in zijn dierlijke form en sloeg zijn vleugels half uit om al laag door de gangen te scheren naar de trappenhuis te komen en dook naar beneden naar de grote binnenkomst hal waar de deur net open ging en een grote wit harige gebruinde vrouw binnen kwam. Ze vroeg niets, maar liet de uil griffioen door de deur opening naar buiten vliegen. Waarna ze zelf de deur dicht maakte en verder naar de LM toren toe liep. Vergil won hoogte door zijn witte vleugels krachtig uit te slaan. In de verte zag hij nog net iets bewegen, maar of het de persoon was die hij vanuit het raam had zien lopen? Toch zetten Vergil daar koers naar toe en zag hoe een spoor in de sneeuw richting het donkere bos toe ging. Hij had Master Gerald niet zien lopen die herkende hij wel ook vanuit de verte die hij vanuit het raam had kunnen herkennen. Dit was iemand anders! En hij ging uitzoeken wie er op dit uur nog zonder jas naar buiten ging! Gelukkig hield zijn veren pak hem heerlijk warm, want dit weer was echt niks voor hem. Niet dat Vergil een kou kleum was of snel ging klagen. Hij had wel koudere nachten meegemaakt. Hm... het bos mocht dan de meeste bladeren verloren zijn, toch was het pad wie de mysterieuze persoon had gelopen was nauwelijks te zien door de verzameling aan takkenkronen van de bomen zelf. Dus was Vergil gedwongen om de landing in te zetten. Met rustige vleugel slag landen het grote dier en vouwde zijn vleugels netjes op terwijl Vergil begon te lopen en het pad in de sneeuw volgde als een bloedhond. De twee grote geel/oranje ogen leken als twee lampjes in de nacht te stralen, maar dat was maar schijn. De owl griffon stapte op de al plat getrapte sneeuw om minder geluid te maken dan zelf op de nieuwe sneeuw te trappen. Zijn blik was gericht op het pad voor hem, maar ondertussen stonden zijn andere zintuigen open. Hoe verder de stagiaire vuur magie dieper het bos in liep des te sterker werd de lucht. Er was iets gaande daar was Vergil zeker van. Iets ouds dat de lucht vervuilde met zijn aanwezigheid! Oh het iets goeds was wist hij nog niet precies, maar meestal draaide het wel die kant op. Toen hij een stem begon te horen liep Vergil wat sneller, maar nog even behoedzaam. Dar kwam een open plek vrij met daar stenen in staand. Zijn pas werd weer rustiger... nee nu sluipend. De persoon in het midden van een sneeuwvrij gemaakte cirkel was zowaar klaar met het afronden met een of ander ritueel. Nu zag hij dat het een om een meid ging. Hoewel hij haar leeftijd nog niet direct kon inschatten, maar nu maakte hij net een mis stap en knerpte de sneeuw onder zijn poot. Dat werd meteen opgemerkt en voor heel even bleef Vergil doodstil staan om te zien wat ze ging doen, mocht het een magische aanval zijn dan kon hij in zijn dierlijke vorm meteen weg springen. Maar dat was iets wat de dame niet deed, maar ze vroeg wel of hij zich wilde tonen. Hoewel ze direct klonk wat hem weinig deed net als haar geïrriteerde toon die in haar stem door klonk alsof ze chagrijnig erover was dat hij haar mogelijk gestoord had. Vergil gaf geen kik, maar deed een paar stappen naar voren. Nog in de schaduwen van de bomen was nog net zijn dierlijke silhouet waar te nemen voor de jonge witcher zich weer in zijn menselijke vorm terug veranderde. 'Niet een beetje te koud om nu zonder jas in deze kou rond te lopen?' vroeg Vergil op een bijna verveelde toon. Het kon hem eigenlijk weinig schelen dat zij het koud kon hebben, wat hem meer interesseerde was het teken dat ze op haar arm had staan die goed afstak op haar huid.

(@Kallista)
Terug naar boven Ga naar beneden
Kallista
.
.
Kallista

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Ruka
Posts : 51
Points : 0
The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Dark
Klas:
Partner: I'm the last one to care but I don't care

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Empty
BerichtOnderwerp: Re: The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil|   The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Icon_minitimewo dec 27 2017, 22:27

Ze had niet kunnen horen of het een mens of dier was in eerste instantie, maar ook niet of degene goed of slecht was. Vandaar haar alerte houding. Wie weet hoe lang diegene al had gekeken, ze had misschien wel een vlugge blik om zich heen geworpen voordat ze begon, toch gaf het korte ritueel mogelijkheid genoeg om iemand naar haar toe te lokken. Zowel met het vuur, als met de woorden die gesproken werden. Een dier die keek was natuurlijk minder erg in zekere zin. Al leek het normaal te zijn dat hier mensen in dieren konden veranderen, dus was het nog de vraag of het wel werkelijk een dier was. Toch kreeg ze al snel antwoord, het leek op een jongeman die enkele passen naar voren deed. Het zorgde ervoor dat het meisje iets ontspande. Ze pakte haar boek in, de kaarsjes waren geheel opgebrand, net zoals de takken deze tot as waren vergaan. Enkel het bloed wat zich in de donkere aarde had gezogen vertelde dat hier iets gebeurd was. De meeste mensen zouden een dier de schuld geven, dat deze een prooidier hier had verslonden. Heel bang was ze dan ook niet dat iemand haar de schuld ging geven, tenzij deze heer meer had gezien dan ze had gewild... De woorden die hij sprak kwamen iets laat bij haar binnen en het meisje keek dan ook iets later dan nodig op.
Of het niet koud was om zo rond te lopen en met die woorden kreeg het meisje inderdaad een kleine rilling over haar rug. Het was inderdaad niet warm en de sneeuw die weer langzaam neerdaalde zorgde er niet voor dat het warmer oogde.
“Dat was inderdaad niet al te slim.” Mijmerde ze bedenkelijk en sloeg de tas over haar schouder heen. Een kleine glimlach sierde haar lippen toen ze het teken vanuit haar ooghoek zag. De donkere verkleuring op haar spijkerbroek gaf aan dat het bloed wat aanwezig was geweest van haar was. Maar het was moeilijk te zien in deze donkere nacht. Toen ze naar de sneeuw keek die op de grond viel bij bloedvlek, kleurde de onderste laag lichtroze. Oeps, dat was niet handig, gelukkig dat het niet ontzettend opviel als je er niet naar keek… Het meisje stapte de cirkel uit om iets dichter naar de andere persoon te lopen.
“Het bos is een plek waar ik zonder nadenken weleens uitkom en dan zonder jas.” Ze haalde haar schouders op. “Hopelijk heb ik je niet in een nachtelijke wandeling gestoord.” Deze vraag was om af te tasten hoeveel hij had gezien, maar ook uit interesse; wie waren er nog meer aangetrokken tot dit bos?  Zichzelf voorstellen was ze even vergeten in de wirwar van deze vreemde ontmoeting.

@vergil
Terug naar boven Ga naar beneden
Vergil

Vergil

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA PROFILENovice
Real Name : Rilana
Posts : 106
Points : 0
The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Vuur en licht
Klas: None
Partner: If you know the demons inside me, would you still love me?

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Empty
BerichtOnderwerp: Re: The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil|   The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Icon_minitimeza dec 30 2017, 20:46

De reactie van het meisje was iets later dan normaal komen zou, iets wat Vergil ook gelijk op voel net als de geur van vers bloed dat in de lucht hing. Normale mensen zouden dit op in de open lucht niet meteen kunnen ruiken, maar aangezien dat Vergil met het eind ritueel van de Witchers zelf had geknoeid die niet langer gehouden zou worden in de tijd dat hij er les had gekregen was Vergil niet geheel menselijk te noemen. Zijn instinken en zintuigen waren 2 keer scherper dan die van de meeste mensen, al wilde dit niet zeggen dat de jonge witcher heel erg goed in het donker kon zien, maar de details waren wel scherper voor hem dan voor de gemiddelde light magican. Wat ze hier precies gedaan had kon Vergil niet meteen openlijk vertellen, maar toch had het iets met bloed te maken gehad. Maar een dier als bloed offer  zag hij niet meteen liggen of ze moest die al weg gegooid hebben... De stagiaire vuur magie vermoeden dat het haar eigen bloed was wat hij rook. Maar de jonge man zei er niets over. De dikte in de lucht vervaagde langzaam, maar er lag nog genoeg in de lucht. Haar vraag was simpel, maar voor wie er niet in vertrouwd was zou de hint erachter niet horen. Deze meid probeerde te achterhalen wat Vergil wel eens gezien zou kunnen hebben. Er waren geen sporen van het ritueel dan de verbranden takken en wat sneeuw weg geschept te zijn en dan de geur van bloed samen met de dikheid die nog in de lucht hing. Zijn blik gleed richting haar gezicht, ze had een vreemd accent. Iets dat Vergil eigenlijk nog nooit gehoord had. En dat terwijl hij op de school van de wolf op Razen had gezeten, waar je wel meer vreemde talen en accenten tegen kon komen als er nog les gegeven zou worden natuurlijk. Maar Vergil hield er wijselijk zijn mond over. Ze hoefde niet te weten wat hij dacht. Een nachtelijke wandeling zou ik het niet noemen, ik zag je weg snieken richting het bos en ben je gevolgd.' was zijn eerste reactie. Goed ze had dan al eerder gezegd dat het bos een plek waar ik zonder nadenken weleens uitkomt en dan zonder jas. Dat was niet alleen een vreemde verwoording, maar ook dom om tijdens de winter zo wie zo zonder jas buiten te komen. Nu waren de Dark en water Magicans wel beter bestand tegen de kou, maar dan nog. toch kon Vergil niet zeggen dat hij had gezien wat deze dame gedaan had. 'Maar wat je ook gedaan hebt kan ik je niet vertellen en dat is wat je horen wil of niet jonge dame.' zijn toon bleef hetzelfde, maar gaf verder niet weg dat Vergil licht geïrriteerd raakte. 'Al kan ik je wel zeggen dat het met iets zeer ouds te maken heeft. Een oud ritueel waar weinig mensen nog weet van hebben.' moest de stagiaire eerlijk bekennen, maar hij bleef haar scherp in de gaten houden. Wat het ritueel ook in mocht houden het was iets wat hem nog onbekend was. Er waren vele oude ritten die in de vergetelheid waren geraakt en er waren nog maar zeer weinig mensen die wisten waar ze voor diende of hoe ze uit te voeren. Voor wie er pas ermee in aanraking was gekomen zou helemaal niet weten waar ze zich mee bezig zouden houden. De jonge witcher kon wel zien dat deze dame er meer van af scheen te weten!
Terug naar boven Ga naar beneden
Kallista
.
.
Kallista

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Ruka
Posts : 51
Points : 0
The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Dark
Klas:
Partner: I'm the last one to care but I don't care

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Empty
BerichtOnderwerp: Re: The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil|   The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Icon_minitimeza jan 06 2018, 18:39

I SWEAR THAT I'M OKAY, SELFISH BASTARD
You're falling faster than me
SUCH A NEW DISASTER, COME IN LAST AND THEN BLEED. DON'T WASTE YOUR TIME. YOU CAN'T SAVE ME.
I'm my own worst enemy

 
Hij was haar gevolgd, ze beet op haar onderlip. Hij had dus gezien wat ze had gedaan en enkele tellen keek ze hem nadenkend aan. Wachtend op de vragen die komen zouden, vragen die ze niet allemaal zou kunnen beantwoorden. Kallista kon delen vertellen, maar zou niet de gehele waarheid kunnen zeggen. Het was te vreemd voor de meeste mensen, zo leek het. Ze wist hoe fronsend mensen naar de littekens keken en ze wilde niet dat andere het haar zouden verbieden om nog zo’n ritueel te houden. Ze was opgelucht, de stress die ze had leek als een pak van haar schouders te zijn gevallen. De tinteling die de nieuwe wond met zich mee bracht zorgde voor een warm gevoel door haar lichaam. Hoewel de warmte afgewisseld werd door prikkels die net tegen de pijngrens aanduwde. Het leek alsof er iets was wat zich door haar lichaam roerde en het meisje werd uit haar gedachte gehaald doordat de jongen tegenover haar begon te praten.
Hij kon niet vertellen wat ze had gedaan en dat was precies wat ze wilde horen. Waarna hij vertelde over dat het een oud ritueel moest zijn. Een kleine glimlach, dat maakte alles er iets makkelijker op, maar toch wist hij dat ze een ritueel had gedaan.
“Het is vrij oud.” Beaamde ze, maar hoe oud kon zelfs zij niet zeggen. Niemand had haar kunnen vertellen hoe lang ze in het ijs had gezeten. Dus hoe lang geleden dat alles met Yahar’gul gebeurd was, kon ze niet zeggen. Al hadden enkele mensen al aangegeven dat hoe ze sprak en wat ze aan had iets was van misschien wel honderd jaar geleden. Het was honderdvijftig jaar geleden dat ze ingevroren werd, had al die tijd opgesloten gezeten in dromen, nachtmerries en haar eigen gedachtes. Vandaar dat drukte voor haar nog een groot probleem was. Een ritueel, hij had gelijk en ze knikte.
“Het is geen ritueel om andere pijn te doen.” Begon ze rustig en keek over hem heen door de bomen, ergens begon de adrenaline op te lopen en had ze de behoefte om te rennen. Haar ogen hadden een twinkeling en gingen van tak naar tak, alsof ze er ieder moment op een af wilde springen. Maar na een kleine zucht keek ze terug naar de jongen.
“Het is van mijn familie, het is in zekere zin om sterker te worden en de goden te eren.” Mompelde ze wat zachter, haast als een fluistering. Ze verwachtte dat ze misschien van school af zou moeten, terug naar het weeshuis, dit terwijl ze voor het eerst in jaren weer herenigd was met iets uit haar thuisstad. Maar meer kon ze hem niet uitleggen, hij zou het niet begrijpen. Even wilde haar brein terugdenken aan de laatste dag op het eiland, maar ze trok haar gedachte daarvan af. Het was te pijnlijk.
“Ik ben Kallista.” Bedacht ze zichzelf opeens voor te stellen en ze overbrugde de afstand door naar hem toe te lopen en ze stak haar hand uit met een vriendelijke glimlach. Hij wist wat ze hier deed en hoewel ze liever weg had gelopen en gedaan alsof dit alles niet gebeurd was, kon ze beter vriendelijk tegen hem zijn. Weer iemand leren kennen die haar misschien kon helpen.

MADE BY MINNIE OF BTN
Terug naar boven Ga naar beneden
Vergil

Vergil

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA PROFILENovice
Real Name : Rilana
Posts : 106
Points : 0
The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Vuur en licht
Klas: None
Partner: If you know the demons inside me, would you still love me?

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Empty
BerichtOnderwerp: Re: The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil|   The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Icon_minitimeza jan 06 2018, 20:08

Ze bevestigde zijn vermoedens en Vergil bleef haar kalm aan kijken. Er lag al iets van een mindere kilte in zijn ogen te lezen, al kon de Stagiaire nog prima al zijn emoties verbergen. Niets aan het toeval overlaten zo was het dat geleerd. Maar toch bleef hij op een neutrale toon tegen haar spreken. Hoewel de meeste en vooral de oude Witchers in een koude toon tegen de andere spreken of het nu mensen waren, monsters of tegen mede Witchers. Al was de dame tegenover hem wel blij om te horen dat Vergil niets gezien had. Daar kon hij eigenlijk best wel in komen. Rituelen uit voeren was vaak persoonlijk en even kon hij enkel kort knikken. Toch kon Vergil merken dat ze nog genoeg voor hem verborgen hield. Natuurlijk wilde hij graag weten waarom en waar ze zo bang voor was dat hij het misschien niet zou begrijpen, maar besloot daar niet verder op in te hakken. Dat zou juist het ongewenste blokkades opwerpen. Toch kon hij meer hebben dan menig persoon en besloot om iets bloot te geven wat voor de meeste hier verborgen bleef. Nou ja... enkele die het wisten, maar dat was enkel voor hun oren bestemd. Het meisje vertelde dat ze met het ritueel niemand schaden wilde en het enkel een ritueel was die voor het eren van de goden was. Dit was niets nieuws voor hem. In sommige culturen was het zelfs gewoon om dieren aan de goden te offeren. Dus wat zij gedaan had was dan misschien geen dier geofferd, maar wel wat van haar eigen bloed al kende Vergil haar cultuur dan niet, maar hij knikte begrijpend. Nadat ze zich had voorgesteld besloot de jonge witcher om haar wat meer gerust te stellen. 'Aangenaam Kallista. Ik ben Vergil Titan, Stagiaire vuur magie en voor ik hier kwam al 3 jaar als Witcher door het heelal gereisd.' stelde Vergil zichzelf voor en nam haar uit gestoken had aan en probeerde vriendelijk te glimlachen, maar meer dan een lichte op krulling van zijn mond hoeken kwam hij nog niet. Misschien dat ze ooit van de witchers had gehoord? Maar voor het geval niet? 'Wees gerust ik ben bekent met oude gebruiken en rituelen, net als met eeuwen oude wezens die overal hun leefgebieden hebben. Waar kom je vandaan?' voegde Vergil eraan toe en nam een wat meer ontspannende houding aan. Zijn groene blik zag hoe rusteloos de ogen van Kallista langs de takken op gingen. Hij kreeg het idee dat ze wat energie kwijt moest. Zelf zat hij niet verlegen om een uitdaging en als Kallista hem voor een goede uitdaging zou kunnen stellen? Wie weet konden ze wel eens vaker samen trainen? Niet dat hij op haar aan het vallen was of zo, maar een goede sparringspartner was deze dagen moeilijk te vinden. 'Zins in een ren wedstrijd?' vroeg Vergil en zijn ogen begonnen te glimmen. Ze straalde uitdagend om te zien of ze hier in mee zou stemmen?
Terug naar boven Ga naar beneden
Kallista
.
.
Kallista

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Ruka
Posts : 51
Points : 0
The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Dark
Klas:
Partner: I'm the last one to care but I don't care

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Empty
BerichtOnderwerp: Re: The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil|   The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Icon_minitimezo jan 07 2018, 17:11



I SWEAR THAT I'M OKAY, SELFISH BASTARD
You're falling faster than me
SUCH A NEW DISASTER, COME IN LAST AND THEN BLEED. DON'T WASTE YOUR TIME. YOU CAN'T SAVE ME.
I'm my own worst enemy

 

Ze keek hem onderzoekend aan, ze verachtte een frons. Iets van ongenoegen, maar tot haar verbazing kwam deze niet. Hij knikte zelfs en hierdoor hield ze haar hoofd iets schuin. Hij stelde zichzelf voor als Vergil, ze liet de naam even in haar gedachte ronddwalen voordat ze hem opsloeg. Een stagiaire, even moest ze langer nadenken. Wat betekende dat woord ook al weer? Een hulp leraar, iets in die trant. Haar ogen vernauwde zich iets, een witcher… Het was duidelijk dat ze daar nog nooit van gehoord had. Ze nam zijn hand aan om deze te schudden en toen hij aangaf kennis te hebben van gebruiken en rituelen en klonk het haast alsof hij het niet erg vond dat ze dit had gedaan. Dat was vreemd te noemen, maar weinig mensen hadden er zo neutraal op gereageerd. Maar ze waardeerde het, een gevoel van opluchting viel over haar heen. Hoewel ze nog steeds niet van plan was om alles te vertellen, zag het ernaar uit dat de jongeman tegenover haar niet meteen zijn neus ophaalde. Ze ontspande iets, terwijl ze enkele woorden herhaalde.
“Een witcher?” Vroeg ze dan ook met onbegrip in haar stem. Zijzelf kende enkel The Hunters, misschien dat het dus ook een soort groep was? Zijzelf werd Hunter genoemd, misschien in zijn groep dat je een Witcher werd genoemd. Het klonk logisch, maar ze was er vrij zeker van dat er meer verschillen zouden zijn dan enkel de benaming.
Even tikte ze met haar voet op de grond, haast ongeduldig was ze te noemen. Toen hij het had over het kennen van monsters keek ze ietwat hoopvol, zou het zo zijn? Maar toen vroeg hij waar ze vandaan kwam en de twijfeling was weer terug in haar ogen te zien, waar kwam ze vandaan?
“Ik kom van Shadra.” Waren haar woorden, duidelijk dat ze er iets over na moest denken. Niet helemaal wetend hoe ze zichzelf nu het beste kon verwoorden. Maar ze wist niet of ze meer wilde vertellen. Yahar’gul was niet meer en het leek haar niet veel toevoegen om erbij te vertellen van welke plaats ze precies kwam.
“Jij?” Vroeg ze hem daarna, waar zal de jongen tegenover haar vandaan komen. Haar ogen werden net weer afgeleid door de omgeving, totdat hij weer sprak Een wedstrijd? Een grijns kwam op haar lippen en een twinkeling ontstond in haar ogen. Ze was altijd in voor een oefening, of dit nu voor vechten was of voor snelheid. Het meisje hield van bewegen en vooral nu ze hernieuwde en opgekropte energie had, maakte ze haast een sprongetje bij zijn woorden. Ze knikte dan ook enthousiast, terwijl ze naar het bos keek.
“Wat voor soort wedstrijd?” Er waren zoveel mogelijkheden, de grond niet raken, de bomen die je langs kwam aantikken die een meter van je af stonden. Maar het kon ook een simpele rechte lijn zijn.
“Wie het eerst bij het meer is?” Het was te zien dat ze ongeduldig was en het liefst meteen een sprint maakte. Maar ze kon zichzelf nog inhouden en wachtte op zijn antwoord.

MADE BY MINNIE OF BTN
Terug naar boven Ga naar beneden
Vergil

Vergil

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA PROFILENovice
Real Name : Rilana
Posts : 106
Points : 0
The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Vuur en licht
Klas: None
Partner: If you know the demons inside me, would you still love me?

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Empty
BerichtOnderwerp: Re: The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil|   The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Icon_minitimezo jan 07 2018, 23:04

De onderzoekende blik van kallista liet hij heen gaan, Het was niets waar hij zich zorgen over hoefde te maken, ze was gewoon benieuwd of hij zou reageren op haar woorden, maar dat deed Vergil niet. Hij was gewend aan zulke gebruiken. Maar ze vernauwde haar ogen wat toen hij zei dat hij een witcher was. Heel even had de jonge witcher verwacht dat ze weg zou stappen en hem verschrikt aan zou kijken zoals de meeste mensen zouden doen die de naam alleen al zouden horen, maar ze herhaalde met onbegrip de naam. iets wat Vergil wel heel erg opviel... Zouden er echt nog mensen bestaan die geen weet hadden van het bestaan van de Witchers? Vergil kon het haar niet geloven, maar zei er verder niets van. 'Witchers waren vroeger monster jagers die de mensheid dreigende uit te laten sterven.' Meer hoefde ze nog niet te weten. De meeste mensen waren zo bang voor de witchers dat ze zelfs er spook verhalen over vertelde. Haar hoopvolle blik liet vraag tekens bij hem achter al liet Vergil niet doorschemeren waarom hij zich afvroeg waarom ze zo keek. Ach het was vast iets wat je kon labelen onder wat bij het vrouwelijk geslacht hoorde? Niet dat de stagiaire wist of dit wel daar onder hoorde te staan natuurlijk. Dus Kallista kwam dus van Shadra, niet echt specifiek, maar dat kwam vast ooit nog wel. 'Razen is mijn thuis planeet.' reageerde hij neutraal op haar vraag toen ze vroeg waar hij vandaan kwam. Razen was zijn thuis, maar het dorpje bestond vast nog wel, maar Vergil was er al zo lang niet meer geweest. Maar ze was nog ongeduldig en dus vroeg Vergil haar of ze zin had in een wedstrijdje. Haar woorden wie het eerste bij het meer zou zijn liet hem even breder glimlachen. Ze wist dus precies hoe ze het spannend moest maken. 'Wie er als eerste aan de andere kant van het meer is.' antwoorden Vergil en maakte zich klaar om te vertrekken.

@Kallista
Terug naar boven Ga naar beneden
Kallista
.
.
Kallista

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Ruka
Posts : 51
Points : 0
The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Dark
Klas:
Partner: I'm the last one to care but I don't care

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Empty
BerichtOnderwerp: Re: The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil|   The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Icon_minitimewo jan 17 2018, 01:12



I SWEAR THAT I'M OKAY, SELFISH BASTARD
You're falling faster than me
SUCH A NEW DISASTER, COME IN LAST AND THEN BLEED. DON'T WASTE YOUR TIME. YOU CAN'T SAVE ME.
I'm my own worst enemy

 
 Monster jagers, ze knikte begrijpelijk. Daar hadden ze bij Yahar’gul ook last van gehad. Maar ze moest toegeven maar weinig te weten van buitenaf. Enkel de details van het eiland waar zijzelf op leefde. Dus op andere delen waren er ook monsters en Hunters… Witchers in dit geval. Maar ze hoefde er verder geen woorden aan vuil te maken, monsters hadden altijd eenzelfde soort vervelende doodswens. Razen was zijn thuisplaneet, zo vertelde hij. Ja, ze had te horen gekregen over de meerdere planeten, planeten waar zijzelf eigenlijk nog nooit van gehoord had. Allemaal hadden ze zo hun eigen specialiteiten, maar het leek erop dat Yahar’gul hier niks van had meegekregen. Ze hadden zo’n obsessie voor wat er op hun eiland was, dat eigenlijk niks ertoe deed. Sowieso waren de kleine boten die over waren niet geschikt om de zee over te varen. Alle grote schepen waar ze ooit mee op het eiland waren gekomen, waren ondertussen gezonken. De lach op haar gezicht zei genoeg, dit was iets waar ze plezier aan beleefde. Het meisje hoorde zijn woorden en de twinkeling verdween niet.
“Door het meer, zwemmend?” Ze grijnsde naar hem, wilde zien hoe ver hij zou gaan. Ze duwde haar hoed iets beter op haar hoofd, deze wilde ze niet verliezen. Haar ogen zochten de jongen weer op, zou hij de uitdaging aan gaan? Ze hoopte het. Het meisje had haast dierlijke reflexen en zintuigen, vooral nu het nieuwe bloed aan inwerken was, was ze sneller dan de meeste mensen. Of ze sneller was dan Vergil? Dat was nog maar de vraag, ze was geen al te beste zwemmer, maar ze hield van een uitdaging.  
“Laten we gaan.” Met die woorden zette ze zichzelf af, eerlijkheid? Nee, er bestond niet zoiets als eerlijk. Ze gebruikte de bomen in haar voordeel, zette zichzelf hier en daar af op uitstekende wortels en boomstronken. Maar ze probeerde hem soms ook met laaghangende takken te raken als ze hem vanuit haar ooghoek zag. Hoewel het kleine takjes waren, zouden ze als zweepjes kunnen voelen. Er stond een lach op haar gezicht en ondertussen wist ze niet of ze nog voor of achter stond. Iets wat haar eigenlijk weinig uitmaakte; ze werd meegenomen in de adrenaline die het rennen met zich meebracht. Soms sprong ze over een dikkere tak heen, waarna ze zich daarop weer af kon zetten. Het was duidelijk dat ze getraind was, dat ze behendigheid en snelheid had. Voordat ze in het water dook, gooide ze de hoed langs de kant en een plons in het water zorgde ervoor dat de stilte voor even weg was. Een stilte die over de donkere gronden van Starshine Academy lagen. Enkele meters zwom ze onder water, om vervolgens af en toe naar adem te happen. Ze hield van onder water zwemmen, de vissen die als verschrikt wegzwommen wanneer ze weer een grote slag maakte met haar armen. Het was te zien dat zwemmen haar niet al te goed af ging, maar dat kon de pret voor Kallista niet drukken. Ze wist niet hoe lang het duurde, maar aan de overkant van het meer hees ze zichzelf uit het water. Haar ademhaling was jachtig en haar lichte ogen zochten naar Vergil. De twinkeling was er nog steeds en de grijns op haar gezicht was er niet minder op geworden.
“Dat is leuk.” Zei ze en achterom naar het meer keek, aan de andere kant lag haar hoed nog steeds en even beet ze op haar lip. De kou merkte ze nu pas op en even wreef ze over haar armen heen. Kallista keek op naar de maan, deze hoog aan de hemel stond en een prachtig lichtspel op het water weerkaatste.


OOC: Als hij niet toegeeft aan het water gebeuren, PM even, dan kunnen we even bespreken hoe en wat Wink (Maar anders blijven we zo lang op hetzelfde stukje hangen dacht ik. (: Dus, als hij nog meer wilde zeggen/doen Please een PM en ik pas het meteen aan <3 Owja en ik neem aan dat hij wint, maar ik heb het even open gelaten voor het geval dat.)
MADE BY MINNIE OF BTN
Terug naar boven Ga naar beneden
Vergil

Vergil

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA PROFILENovice
Real Name : Rilana
Posts : 106
Points : 0
The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Vuur en licht
Klas: None
Partner: If you know the demons inside me, would you still love me?

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Empty
BerichtOnderwerp: Re: The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil|   The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Icon_minitimezo jan 21 2018, 23:01

Het was te merken dat Kallista anders was dan andere mensen die hij tot nu toe ontmoet had. Vergil hoorde haar uitdaging aan, maar had ook gezien hoe ze hem op nam. Ze scheen nieuwschierig te zijn naar wat hij haar vertelde en dat was voor de verandering eens fijn niet dat zoals de meeste mensen deden een paar stappen bij hem vandaan deden als ze hoorde wie en wat hij ooit gedaan had. Maar nog voor de Stagiaire antwoord kon geven was de leerling er al vandoor. Eerlijkheid stond kennelijk niet in haar boekje. Iets wat je als Witcher wel leerde dat het leven nooit om eerlijkheid ging, dan zou de wereld er heel anders uit zien als dit wel zo was natuurlijk. Maar hij liet zich niet op zijn kop zitten en rende achter Kallista aan. Hij zag hoe ze de bomen gebruikte in haar voordeel en ontweek de meeste takken die ze op hem lot liet wanneer Vergil te dicht bij haar kwam, maar als ze hem toch raakte schrok De jonge Witcher er niet van terug en wierp hooguit zijn arm op om de takjes niet in zijn groene ogen te krijgen. Vergil kon haar prima bij houden, maar wist dat het water ook een vijandig element was, zeker nu in de winter. Dus riep hij zijn innerlijke vlam aan om meer hitte door zijn lichaam te laten stromen nadat Vergil in het water gesprongen was. Het water om hem heen begon zachtjes te borrelen met kleine belletjes, maar nu kon Vergil de kou best hebben. al zwom hij niet veel, maar de jongeman kende de basis goed en zwom de jonge dame voorbij. Aan de andere kant liet hij de warmte die door zijn lichaam stroomde wat minderen, maar nog genoeg warmte zodat hij het niet koud zou krijgen en schudden zijn hoofd even om het meeste water uit zijn haar te krijgen. Toen Vergil Kallista weer hoorde spreken keek hij om en liet wat naar haar toe. 'JA dit was zeker leuk.' beaamde Vergil eerlijk. Hij had dit wel gemist op de sparren met Geralt na natuurlijk, maar nu kon hij vast met Kallista zijn andere kwaliteiten goed op peil houden. De grijns op haar gezicht verried hoe leuk ze dit vond. Eerlijk gezegd was het meer dan leuk. Het was geweldig al was het tegen de regels om dit na de avond klok te doen daar was Vergil zich meer dan bewust van. 'Maar we kunnen dit soort dingen beter overdag doen, als je tenminste wil? buiten schooltijd om en als jij je huiswerk af hebt?' stelde Vergil voor zonder er even bij stil te staan. Leerlingen konden gaan praten natuurlijk en Vergil wilde niet de verkeerde indrukken wekken. Het waren enkel trainingen los van de lessen natuurlijk en los van de school. De jonge witcher had nog gezien gehad voor ze het water in gesprongen waren hoe Kallista haar hoed af gegooid had. Met een kleine hand gebaar lichte haar hoed op en zweefde rustig boven het water van het meer naar hen toe. De lichtgevende hoed die gehuld was in een warm zacht licht bleef voor Kallista hangen. Het licht zou verdwijnen zodra ze haar hoed vast zou pakken, maar Vergil keek naar de nacht die de kalm en rustig was, met alle wezens die er in sliepen of het zachte geritsel van de nog wakkere dieren die nu wakker waren.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA PROFILE
The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| UTL8oxA MAGICIAN

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Empty
BerichtOnderwerp: Re: The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil|   The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil| Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 

The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more. |Vergil|

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» Bijles Blood Moon, Blood stone {Aiden & Theneras}
» Blood, I want your blood |Rhine|
» Vergil Titan
» Privéles Blazing Flame [Vergil] || Olivia
» [E-Missie] The Princess and the Dragon (Vergil & Olivia)

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Starshine Academy ::  :: Dark Forest-