PortalIndexThe last ray of sunshine - Rinn HpD5UwnThe last ray of sunshine - Rinn 2q24v8xLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen



 

Deel
 

 The last ray of sunshine - Rinn

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Micah
.
.
Micah

The last ray of sunshine - Rinn UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Aswin
Posts : 29
Points : 0
The last ray of sunshine - Rinn UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Earth and Dark
Klas: -
Partner:

The last ray of sunshine - Rinn Empty
BerichtOnderwerp: The last ray of sunshine - Rinn   The last ray of sunshine - Rinn Icon_minitimedo mei 11 2017, 20:36

De etage was stil. Ze waren de middag gepasseerd, hij had de klonk in de hal horen slaan. Statig en roerloos. Het enige teken van leven...was hij. Het paars van zijn lokken brak met het grijs van het gesteente. Twee stenen vertoonden barsten. Hij voelde ze toen zijn vingers langs het oppervlak streken. Thuis, of wat door voor door had moeten gaan, had hij aan de scheuren de meters kunnen tellen tot de toegangspoort van de villa. Vijftien en een losse steen. Hij hoefde niet eens zijn ogen te sluiten om het voor zich te zien. Verlaten in de hete namiddagzon van de zomer. De zon die de stenen van de huizen in brand leek te zetten. De weg naar de markt waar altijd iemand liep. Een vrouw met een mand aan haar arm en haar dochtertje aan de hand. Kooplui die een wagen voor zich uit duwde. Achter de villa de landweg. Wagens, hoefgetrappel. Hij kon de geur van kamperfoelie nog ruiken.
Op de markt was het altijd druk. Een schreeuwende menigte waar je goed in kon verdwijnen. De kleine steegjes om het marktplein heen waarvan niemand echt de naam meer wist. Verdwijnen tot de zon onderging om pas wanneer iedereen weer in had gepakt en naar huis was vertrokken tevoorschijn te komen om in dat laatste licht van de ondergaande zon, de warmte nog in de aarde, terug te slenteren over die stoffige landweg...naar huis.
De markt. Waar altijd de bakker stond met vers waar. Waar kinderen tussen je benen door renden en gilden en speelden. De marktkraam met stoffen en, met haar. Haar blonde lokken die altijd eigenwijs een andere kant op sprongen en die eeuwige geruststellende glimlach op haar gezicht. Een paar keer had hij iets bij haar moeten kopen. Soms konden ze samen in de menigte verdwijnen. Langs de kraam met kaas en noten en genietend van straatartiesten. Totdat hij de moed had opgebouwd om haar de waarheid te vertellen. In haar uiterlijk was niets veranderd. Ze had hem aangekeken, het begrepen. Althans, dat had ze gezegd. De volgende marktdag ontweek ze hem. Die daarna ook. Steeds vaker verdween ze zonder een woord te zeggen om later dan weer ergens op te duiken, te laat. Ze had het niet hardop gezegd, maar haar blik had alles verrraden. Haar angsten, haar onzekerheden. Hij deed haar pijn door alleen maar in haar buurt te komen. Ze had hem de rug toegekeerd en was zonder om te kijken weg gelopen. Dat was de laatste keer geweest dat hij haar had gezien. Hij was terug gekeerd naar zijn eigen leven. Tot vandaag...
Ze was hier. Van alle plekken was ze hier. Hij had niet geweten wat hij ermee aan had gemoeten. Had hij hallo moeten zeggen of doorlopen en net doen alsof hij haar niet zag? Maar ze had naar hem gezwaaid met een glimlach zoals hij die van haar kende. Ze had hem omhelsd alsof ze elkaar gisteren nog gesproken hadden. Daarna was ze verder gegaan naar haar volgende les. Ze had hem achter gelaten. Opnieuw. Verloren in de menigte, haar na starend. Waar hij nog dagelijks kampte met zijn schuldgevoel en zijn onbegrip....leek zij hem volledig te zijn vergeten. Alles wat ze samen hadden gedeeld had zijn waarde verloren. Met een brok in zijn keel was hij terug gelopen naar de etage. Hij voelde zich...leeg. Nu stond hij, ergens in een verlaten gang op de etage van Erd, het licht om hem heen dat in smalle stroken door de ramen scheen, met zijn hand tegen de muur. Niet wetend wat hij hiermee van plan was geweest. Haar aanwezigheid had zijn rotsvaste zelfvertrouwen doen afbrokkelen. Een leeg omhulsel...dat was hij. Een leeg omhulsel in de laatste stralen van die dag.
Terug naar boven Ga naar beneden
Rinn
.
.
Rinn

The last ray of sunshine - Rinn UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Sansan
Posts : 110
Points : 0
The last ray of sunshine - Rinn UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Woud × Water
Klas: Miss Roxanne
Partner: Hahahahahaha.. No.

The last ray of sunshine - Rinn Empty
BerichtOnderwerp: Re: The last ray of sunshine - Rinn   The last ray of sunshine - Rinn Icon_minitimezo mei 21 2017, 14:48

“Oh, kom op! Kijk me niet zo aan. Zo erg was het niet.” grinnikte ze zachtjes, waarbij ze een gezicht trok en het jonge vosje in haar armen aankeek. Het dier staarde verontwaardigd terug, zijn oogjes iets vernauwd. Doh! Nee…! Nee, niet die blik! Daar had ze een zwak voor… Spontaan verscheen er een ieniemienie pruillipje op haar snoet. “H-het was alleen een beetje… oké, misschien niet een 'beetje', maar het was niet super veel water. Toch?” mompelde ze verdedigend en probeerde een luchtige glimlach te tonen.
Het kletsnatte dier piepte direct protesterend terug en probeerde zich uit haar lichtelijk dwingende omhelzing te wringen. “Nee, nee, wacht! Oké, oké, sorry. Sorry, het was best veel water. Maar… maar ik maak je weer droog. Beloofd!” prevelde het bruinharige meisje direct in sneltreinvaart. Met een diepe zucht hurkte ze daarbij neer en zette haar huisdier voor haar op de grond, midden in de gang nog wel, maar dat had ze nauwelijks in de gaten. “Hm.. Eens zien… Misschien ken ik ook nog een andere spreuk die zo…” Ze maakte even een wijds gebaar met haar armen. ‘POOF!’ al het water in één keer van je af laat stromen. Klinkt goed, hm?” Als donderslag bij heldere hemel was daar niet langer enkel verontwaardiging te zien op het gezicht van de vos, maar ook… Hm… Zullen we het even beschrijven als een mix tussen “lichte doodsangst” en “achterdocht”? Nee, Felix was niet vergeten wat Rinn’s magische vaardigheden zojuist nog hadden veroorzaakt en hoe ze zijn anders zo prachtige, goedverzorgde vacht in één klap verpest had.. VERPEST zeg ik je!
“Goed. Hoe ging die ook alweer?” ging het jonge meisje echter onverstoord verder, die duidelijk nog niet had geleerd van haar eerdere falen en uiteraard de blik van het dier totaal niet had opgemerkt of… bewust negeerde. Eén van de twee. Haar handen hieven zich aansluitend. “Volgens m- Wacht… Felix? Felix, wat doe je?” Eén wenkbrauw gleed ietwat omhoog toen ze plotseling (dat wil zeggen: eindelijk. Want zo subtiel was het niet) opmerkte hoe de vos achteruit schoof. “Nee, ik ben nog niet klaar. Blijf hier.” Zichtbaar verrast kroop ze op haar knieën achter hem aan, maar direct schoot het dier ook iets verder achteruit. Dammit. Oké, heel… heeeeel geleidelijk nu… Op handen en knieën kroop Rinn verder, de starende blikken om haar heen compleet negerend, om zo voldoende in de buurt van de vos te komen om de spreuk uit te kunnen voeren. “Wacht nog eventjes…” fluisterde ze ondertussen sussend, terwijl ze door Felix aangestaard werd alsof ze op het punt stond een oorlog tussen de zeven planeten te ontketenen. “Bijna…” mompelde ze meer voor zichzelf, dan tegen hem, nu ze dichter en dichterbij kroop en de vos niet veel kanten op kon door de muur achter hem. “Nog een klein stukje en-“ Haar zin werd abrupt afgebroken toen de vos overdramatisch begon te keffen, waardoor ze even haar concentratie dreigde kwijt te raken. Haar adem stokte acuut in haar keel.
Zo snel mogelijk probeerde ze zich te herstellen, maar niet voordat Felix daarbij plotseling een stapje haar richting opzette… Wacht… Wat? Nu duidelijk verwonderd, kwam Rinn al iets overeind. Dat.. had ze beter niet kunnen doen, aangezien ze als “bedankje” bezaaid werd met grote waterdruppels toen het diertje zich eens uitgebreid uitschudde om zijn baasje volop mee te laten genieten van háár watermagiespreuk die… slechts íetsje anders had uitgepakt dan de bedoeling was geweest. Ohhh! “Stoute Felix!” piepte ze zelf direct. “Nee! Foei! Waag het niet om-“ Het hielp niks: Nog een tweede keer schudde het dier zich rijkelijk uit, wat haar nu genoeg van haar stuk bracht, zodat hij plots gemakkelijk langs haar kon glippen en zachtjes piepend (alsof hij haar notabene nog uitlachte ook…!) de gang inschoot. Wat? Wat?!
OOOH NEE! Nee nee! Dat ging zomaar niet!
In een reflex sprong Rinn op. “FELIX!” schreeuwde ze hem met hoge stem na. Haar stem schalde door de omgeving, waarbij ze haar handen mopperend in haar zij zette. Haar grote, groene ogen keken hem even na, gleden vervolgens naar de groepjes leerlingen die inmiddels om haar heen stonden, alsof ze tegen elkaar aan het fluisteren waren wat er in godsnaam met dit meisje aan de hand was.
Hierdoor kostte het haar welgeteld.. hm… zo’n tien seconden voor ze de achtervolging in zette. Zo snel als haar onhandige lichaam haar kon dragen, sprintte ze achter het kleine dier aan, zoveel mogelijk de voorbijgangers ontwijkend waar zij helaas heel wat moeilijker langs kon komen dan de vos. Het resulteerde erin dat ze hier en daar wat rugzakken had afgeslagen, bekers had omgegooid en één eerstejaars op de grond had getikt (hé, het was er maar één!), maar verder… Ze was hem tenminste niet uit het oog verloren.
Zelfs met haar conditie, die vergelijkbaar was met die van een astmatische cheeta, wist ze haar huisdier toch nog aardig bij te houden, waardoor ze hem kon volgen tot de etage van de aardemagiërs. Het moest er vrij komisch hebben uitgezien hoe het kleine, doorweekte, schattige vosje luid piepend door de gangen snelde en daar achteraan een eveneens bedruppelde, veel groter mens rende die in vele opzichten bijna zelf iets weghad van een knuffelbaar dier door de vriendelijkheid van haar gezicht en pure onschuld in haar blik. Haar uitstraling was in één woord: aandoenlijk. Maar… dat was in werkelijkheid niet in het enige wat in Rinn O’Hara te vinden was, als je haar bevlogen achtervolging mocht geloven.
Terwijl haar borstkas gejaagd op en neer ging en haar hart inmiddels al in haar keel bonkte, wist ze eindelijk meer afstand te overbruggen zodra ze samen de etage op snelden. Ja! Als ze nu nog even vol zou houden, zou het slechts een kwestie van minuten zijn voor ze het diertje kon grijpen!
Deze kans deed zich voor op het moment dat de vos ook duidelijk in de gaten leek te krijgen dat hij ieder moment gepakt kon worden en daarom vlug achter een obstakel schuilde. Ha! Maar zo makkelijk kwam hij er niet mee weg! In een -niet al te elegante- duikvlucht dook Rinn er achteraan en kwam zo op haar buik op de grond en met haar gezicht op slechts enkele centimeters van het obstakel tot stilstand. Haar handen reikten gelijk naar voren, maar ze kon er nog net niet bij…
Verdorie!
Door haar opperste concentratie en doelgerichtheid, kreeg ze pas een ruime minuut ineens in de gaten hoe het obstakel leek te bewegen en… en… wel erg… menselijk… was…
M-menselijk? Hm?
Vanuit haar liggende positie, wierp ze schichtig een vluchtige blik omhoog, waarbij haar mond spontaan iets open zakte. Oh… Oh. N-nee… Dat was géén.. voorwerp inderdaad. Verslagen staarde ze de persoon, de… jongen met paarse haren (hm, interessant!), boven haar aan, bleef even staren… en staren… terwijl ze niet in de gaten had hoe Felix direct handig van het moment van verwarring gebruik wilde maken door weer weg proberen te glippen.
Uiteindelijk slikte Rinn even moeizaam en wist iets van een maar al te schuldbewust glimlachje om haar lippen te toveren. “Ehm…” klonk het eerst zacht en ietwat aarzelend. “Hey.” kwam er al even vertwijfeld uit, waarbij ze het toch niet kon helpen licht te grijnzen toen ze zich realiseerde hoe dit er wel niet uit moest zien voor hem... “A-alles goed?” prevelde ze nu ietwat duidelijker, maar wist verder nog niet direct in beweging te komen, dus bleef ze languit op haar buik op de grond liggen, haar armen nog uitgestrekt in de richting waar Felix zich bevond, zo tussen de voeten van de jongen door.
Oeps…
Terug naar boven Ga naar beneden
Micah
.
.
Micah

The last ray of sunshine - Rinn UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Aswin
Posts : 29
Points : 0
The last ray of sunshine - Rinn UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Earth and Dark
Klas: -
Partner:

The last ray of sunshine - Rinn Empty
BerichtOnderwerp: Re: The last ray of sunshine - Rinn   The last ray of sunshine - Rinn Icon_minitimedi jun 20 2017, 12:19

Hij merkte het geluid op omdat de gang verder verlaten en doodstil was geweest op zijn eigen ademhaling na. Het getrippel van kleine pootjes. Een hond of een kat misschien. Het klonk paniekerig. Langzaam draaide Micah zich om. Achter hem was de gang nog altijd verlaten. Uit het niets leek de rood/oranje flits tevoorschijn te komen en recht op hem af te rennen. Hij kreeg de tijd niet om beter te kijken wat het was aangezien een meisje er met hoge snelheid achteraan gerend kwam. Met opgetrokken wenkbrauwen bleef hij toekijken hoe ze een duikvlucht maakte naar het dier wat tussen zijn benen doorgeschoten was en… miste. Hij zette en stap achteruit en liet zijn oranje irissen op haar rusten. Dat had er op z'n zachtst gezegd pijnlijk uitgezien. Het leek even te duren voor ze door scheen te hebben dat ze niet door hem heen kon en opkeek naar hem. Een flauwe glimlach lag om zijn lippen terwijl hij naar haar keek. Een beweging in zijn ooghoek liet hem zijn blik weer van haar afwenden en achter zich kijken. Nu pas zag hij dat het geen kat of hond was maar een.. vos? Hij knipperde kort een keer alsof hij er zeker van wilde zijn dat hij dat goed gezien had. Toen het ernaar uitzag dat het dier zich uit de voeten wilde maken schoot hij naar voren, sneller dan je van hem zou verwachten met zijn lengte. Hij greep het vosje vast, al had hij bijna meteen weer losgelaten. De vacht van het dier was doorweekt. Dat zou zijn paniek van eerder verklaard kunnen hebben.
Pas toen zij begon met spreken draaide hij zich weer om naar het meisje. Een nieuwe glimlach stond op zijn gezicht. 'Ik denk dat ik dat beter aan jou kan vragen,' zei hij kalm terwijl hij het vosje met een arm stevig tegen zich aangedrukt hield en daarna zijn andere hand uitstak om haar overeind te helpen. 'Ik geloof dat dit hier de reden is dat je languit op de vloer lag,' voegde hij eraan toe waarna hij haar de vos probeerde te geven. Op wat vochtige plekken op zijn shirt had het dier niet veel “schade” aangericht. 'Ik ben Micah,' stelde hij zichzelf daarna voor. Hij probeerde opnieuw een zelfverzekerde glimlach op zijn gezicht te zetten, maar zijn onverwachtte ontmoeting van eerder teisterde nog altijd zijn hoofd. Al was dat niet het probleem van het meisje tegenover hem. Juist niet. Dus hij hoopte dat ze de geforceerde glimlach zou ontzien.
Terug naar boven Ga naar beneden
Rinn
.
.
Rinn

The last ray of sunshine - Rinn UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Sansan
Posts : 110
Points : 0
The last ray of sunshine - Rinn UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Woud × Water
Klas: Miss Roxanne
Partner: Hahahahahaha.. No.

The last ray of sunshine - Rinn Empty
BerichtOnderwerp: Re: The last ray of sunshine - Rinn   The last ray of sunshine - Rinn Icon_minitimedo aug 17 2017, 16:40

Als een gestrande babywalvis bleef Rinn op haar buik op de grond liggen terwijl ze met haar grote, groene puppyogen naar boven staarde om daar twee andere, intrigerende ogen te ontdekken. Met een schaapachtige grijns sloeg ze de jongen gade nu ze beiden even moesten verwerken wat er zojuist gebeurd was.
Toen hij uiteindelijk in beweging kwam, leek ook het bruinharige meisje weer enigszins bij zinnen te komen. Ademloos sloeg ze gade hoe nu ook de jongen een poging deed het dier te grijpen en… er in één keer in slaagde. Hm… Misschien zou ze hem later toch eens moeten vragen wat zijn techniek was, al… lag het voor de hand dat hij motorisch sowieso beter ontwikkeld moest zijn dan zij. Maar… dat was dan ook niet heel moeilijk. Soms leken haar ledematen gewoon een eigen wil te hebben waar haar brein niet tegenop kon! Struikelend over haar eigen voeten, oplopend tegen stilstaande objecten (en personen, bleek nu)… Het was dagelijkse kost voor de opgewekte Grenaanse.
De glimlach die haar werd getoond, leek Rinn even te verrassen. Oh? Hij… hij was niet boos? Hij ging niet mopperen? Zelfs niet nadat ze à la “pinguïn-stijl” geprobeerd had tussen zijn benen door te sliden?
Én hij hielp haar nog overeind ook?! Oké. Het was officieel: Ze mocht hem. De “hem” die zichzelf voorstelde als “Micah”, waarbij ze dankbaar zijn hand had gegrepen om wiebelig op te staan. “Rinn!” Rinn… Zachtjes. Je staat niet op de markt. “…Mijn naam is Rinn O’Hara. Grenaans. Nog niet zo lang op deze school. Schrijver en… professioneel kluns. Aangenaam!” voegde ze er daarom zachter aan toe en nam het inmiddels uitgeputte vosje voorzichtig aan. “En de reden dat ik languit op de vloer lag, heet Felix. We zijn je dankbaar, persoon met snelle reflexen die zich Micah noemt!” grapte ze er nonchalant achteraan met een geïmproviseerde knipoog die leek te willen zeggen “Hey! Laten we het feit negeren dat ik je net bijna omgekegeld had en mezelf ontzettend voor schut heb gezet zelfs nog voordat ik mijn mond open had gedaan!”. Om het af te maken, ging het meisje nog even met haar vrije hand sierlijk door haar lange, bruine lokken. Tenminste… het zou wellicht sierlijk zijn geweest áls haar vingers niet halverwege vast waren komen te zitten in een knoop.
Geweldig. Echt… geweldig.
Zo onopvallend mogelijk probeerde ze haar hand los te trekken, negeerde de tranen die direct achter haar twinkelende ogen prikten en keek Micah ogenschijnlijk onverstoord aan met een oprechte, grote glimlach op haar snoet. “Volgens mij heb ik je nog niet eerder hier gezien. Ben je nieuw?” vroeg ze maar gelijk op de man af, zoals ze altijd deed, waarbij ze het eindelijk voor elkaar kreeg haar hand te bevrijden.
Terug naar boven Ga naar beneden
Micah
.
.
Micah

The last ray of sunshine - Rinn UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Aswin
Posts : 29
Points : 0
The last ray of sunshine - Rinn UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Earth and Dark
Klas: -
Partner:

The last ray of sunshine - Rinn Empty
BerichtOnderwerp: Re: The last ray of sunshine - Rinn   The last ray of sunshine - Rinn Icon_minitimeza sep 23 2017, 18:46

Zijn hand had stevig de hare omvat en had haar in een vloeiende beweging weer overeind getrokken al wiebelde ze een beetje op haar eigen benen. Nog een paar seconden bleef hij haar vasthouden, om er zeker van te zijn dat ze niet weer zou omvallen om het moment dat hij haar weer zou laten gaan. Pas daarna lieten zijn vingers de hare voorzichtig weer los. De vos, die stevig onder zijn arm geklemd zat, stribbelde een beetje tegen waardoor hij het dier nu ook met zijn tweede hand ondersteunde. Waarschijnlijk in de hoop om weg te komen zodat ze opnieuw achter hem aan kon jagen. Micah kon hem maar beter stevig vast blijven houden. Hij stelde zichzelf voor. Of ze zijn glimlach geloofde of niet was hij niet zeker over. Ze zei er in elk geval niks over waar hij haar heimelijk dankbaar voor was.
Niet veel later kwam hij heel subtiel te weten dat haar naam Rinn was. Onbewust was de gemaakte glimlach op zijn gezicht iets veranderd. Iets meer oprechtheid schemerde er voorzichtig in door terwijl hij knikte op haar woorden en de vos overhandigde. Zijn hand trok daarna vrij snel weer terug. Hoewel het uiteindelijk toch wel op zou vallen hield hij zijn linkerhand het liefst zo lang mogelijk verborgen. Dat had hij zich voorgehouden het moment dat hij op het lanceringsplatform uit de shuttle gestapt was. De mechanische variant, die nu met een leren riempje op de plek gehouden werd en waar ooit een versie van vlees en bloed moest hebben gezeten, wilde nog wel eens de aandacht trekken. Ze zou niet de eerste zijn die hij had zien kijken. Mensen wisten vaak niet meer waar ze hun blik op moesten richten als ze het eenmaal in de gaten hadden. Sommigen staarden ernaar. Anderen probeerde naar alles behalve zijn hand te kijken. En vooral hier op de school wilde hij juist een beetje opgaan in de rest van de menigte. Dat hoopte hij te doen althans.
De vos heette blijkbaar Felix. En Felix had duidelijk laten merken geen grote fan van water te zijn. Micah lachte even zacht. Hij betwijfelde of de vos hem wel zo dankbaar was dat zijn vluchtroute was afgesneden. 'Volgens mij was hij zelf al aardig uitgeput. Hij is bijzonder snel,' zei hij zacht met nog een blik op het dier. Vooral als hij zich herinnerde in wat voor vaart het dier om de hoek was komen rennen nog geen tien minuten geleden.
Zijn oranje ogen keken weer op van de vos, naar haar, toen ze hem een vraag stelde. Onbewust slikte hij even. 'Ehh nee. Of ja,' begon hij stamelend waarna hij voor een moment even stil viel en zijn blik afwendde. Dit was niet de beste introductie van zichzelf. Hij rechtte zijn rug en zijn blik keerde terug naar haar. 'Ja, ik ben nieuw. Ik ben een paar dagen geleden aangekomen,' vertelde hij nadat hij een nieuwe hap lucht had genomen en een tweede poging had gewaagd waarbij er iets meer uit hem kwam dan enkel wat stamelingen. Een nieuwe stilte viel tussen hen in.
'Dus.. schrijver? Naast professioneel kluns dan natuurlijk. Wat schrijf je zoal?' vroeg hij vervolgens om daarmee het ongemak te maskeren dat hij voelde bij alleen het antwoorden van de simpele vraag of hij nieuw was. Behalve dat wilde hij het ook graag weten. Al wilde ze misschien terug naar haar eigen etage om Felix af te drogen en bracht hij haar nu enkel in een ongemakkelijke positie door vragen te gaan stellen waar ze misschien helemaal geen antwoord op wilde geven.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



The last ray of sunshine - Rinn UTL8oxA PROFILE
The last ray of sunshine - Rinn UTL8oxA MAGICIAN

The last ray of sunshine - Rinn Empty
BerichtOnderwerp: Re: The last ray of sunshine - Rinn   The last ray of sunshine - Rinn Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 

The last ray of sunshine - Rinn

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» [Dio] a sunshine day
» Hello sunshine... oh okay?
» Little bit of sunshine
» Rinn Momoii O'Hara
» Shadow of the moon || Rinn

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Starshine Academy ::  :: Floors :: Floor I - Earth Magicians Dormitory-