Avalache stond 's morgens vroeg haar chocoladebruine haren voor de spiegel te kammen. Haar chocoladebruine keken zichzelf aan. Ze had een beetje oogschaduw gebruikt, had een nette lijn boven haar oog met eyeliner getrokken en mascara op gedaan. Twijfelend keek ze naar het oogpotloodje, maar besloot om die ook meteen aan te brengen. Haar lippen liet ze gewoon donkerrood zoals ze waren. Ze had geluk dat haar lippen vanzelf al een rode kleur hadden. Voor de gelegenheid had ze een nette, strakke jeans aangetrokken met een topje erop. Ze bestudeerde zichzelf in de spiegel en besefte dat ze niet meer op dat schattige meisje leek van helemaal in het begin van het jaar. Ze leek nu meer op de dame die ze wilde zijn, die ze benijdde. Ze hoopte dat Miles de make-up niet zo erg vond, maar hij had haar toch eerder gezien met make-up op? Bovendien Miles alles leuk wat ze deed en aandeed, had ze het gevoel. Het meisje draaide haar hoofd om toen ze een ronkend geluid van het bed vandaan hoorde komen en grinnikte. Ze was dan ook weer veel te vroeg opgestaan. Miles lag nog lekker te slapen. Ze schrok zich te pletter toen een luide bonk van rechts kwam, Miles' luidruchtige buur was weer bezig zo te horen. Met een enorme kracht sloeg ze haar vuist tegen de muur. Haar vuist deed ontzettend veel pijn, maar het had wel resultaat. Een tikkeltje verbaasd hoorde ze hoe er een luidruchtige 'Sorry, Miles!' werd geroepen en daarna werd het stil. Avalanche stond van zichzelf te kijken. Er leek precies niks meer over te zijn van het schattige, onzekere meisje. Zo voelde ze zich ook niet echt op het moment. Ze voelde zich meer de dame waarvan ze al heel lang wilde dat ze het was. Ze keek naar haar vuist, welke een beetje rood zag. Great. Haar vader zou helemaal flippen. Ach, het zou wel goed komen. Miles mocht het trouwens ook niet zien, ze wilde niet dat hij té bezorgd zou zijn en ze zich weer liet opnemen in zijn bezorgdheid. Het liefst wilde ze zich soms op laten sluiten in zijn veilige, warme armen, maar ze moest sterk zijn. Ze wierp een blik op de tassen die klaarstonden. Ze had met haar vader gebeld om te vragen of het goed was en hij had heel enthousiast gereageerd. Avalanche wist niet waarom, maar Chase had minder enthousiast geklonken toen ze hem aan de lijn had gehad. Of was dat soms verbeelding geweest?

Het was eigenlijk heel anders gegaan dan ze had verwacht. In plaats van dat ze hem zwoel zou wakker maken, haar vinger zacht bewegend over zijn wang, moest ze natuurlijk weer midden in het gangpad struikelen en op zijn bed vallen. Gelukkig viel ze net voor hem en ze moest met alle moeite haar lach inhouden, al zeker toen ze het serieuze, gefronste gezicht van Miles zag. Ze hield haar hand voor haar mond en probeerde te voorkomen dat ze begon te schudden. Ze moest ook geen tranen in haar ogen krijgen van het lachen, want dat zou niet goed zijn voor de make-up. Ze bedwong zich dus en kroop voorzichtig naast Miles onder de dekens. Omdat Miles om de een of andere reden helemaal tegen de rand van het bed lag, tegen de muur aan, kon ze makkelijk naast hem liggen. Ze voelde zijn benen langs de hare strijken en huiverde. Met een blos merkte ze op dat hij alleen in zijn boxershort lag. Glimlachend boog het meisje haar lippen naar de jongen zijn oor. 'Miles,' fluisterde ze zwoel in zijn oor, wat haar weer deed denken aan haar val en opnieuw deed ze de grootste moeite om haar lach in te houden. 'Wakker worden schatje.' Haar wangen werden rood door het koosnaampje. Oké, misschien schuilde de 'oude' Avalanche daar nog steeds wel. Ze legde haar hoofd op Miles' borstkas en kroop dicht tegen hem aan toen ze merkte dat hij eigenlijk gewoon op zijn rug lag. Hoe hij in deze positie in slaap gevallen was, was haar een raadsel. Misschien had haar vuist op de muur hem onbewust laten schrikken. Over haar vuist gesproken trouwens, deze deed ontzettend veel pijn. Oh well. Ze tekende figuurtjes op zijn toch wel gespierde borstkas en snoof zijn lekkere geur op, waarna ze wachtte tot hij wakker zou worden.

Het was vrij laat geworden voor Miles, hij had de laatste pagina’s van zijn boek uitgelezen en had tevreden naar Avalanche gekeken. Het feit dat hij het zo gemakkelijk vol had gehouden waren zijn zenuwen. Hij twijfelde even of hij daadwerkelijk wel moest gaan slapen. Even schoot zijn blik naar zijn nachtkastje waar zijn pakje met sigareten onaangeraakt had gelegen de afgelopen week. Hij had het met een taperandje op de tafel geplakt, zodat Avalanche kon zien als hij het er af had gehaald. Het was echter niet gebeurd, in tegenstelling daarvan was hij regelmatig in de gymzaal te vinden. Het had zijn voordelen gehad. In een week was hij licht fitter geworden en het compenseerde zijn eetgedrag die meer werd. Hij was in feite weinig veranderd, alleen het roken moest hij met moeite laten liggen. Hij besefte dat hij aan het staren was naar de sigaretten. Hij zweerde dat ze zowat zijn naam aan het roepen waren. Hij had geruisloos zijn hoofd geschud en had het lampje uitgeklikt. Zijn boek lag parmantig boven op zijn sigaretten. Ongetwijfeld dat Avalanche dat de volgende ochtend zou gaan zien. Ze mocht van hem controleren of hij niet stiekem had gerookt, hij had niets te verbergen. Het had nog uren geduurd voor hij daadwerkelijk in slaap viel. Hij had onrustig lopen woelen en zijn slaap was de gehele nacht ook rustig. Pas toen hij in de diepere fase van zijn slaap kwam was hij rustig blijven liggen. Miles had vanaf dat moment rustig gelegen, in een vreemde houding. Hij lag pal tegen de muur, zijn bovenlichaam plat en zijn benen wat gedraaid richting Avalanche. Hij had zoals gebruikelijk zijn tas ingepakt de avond er voor. Had alles drie keer gecontroleerd en was toen gaan lezen. Avalanche leek zijn voorbeeld verassend te hebben gevolgd.

Ze hadden nog ruim de tijd voor dat hun shuttle zou vertrekken. Miles lag nog steeds in dezelfde houding, had geen besef van zijn omgeving. Hij leek er vredig bij te liggen en af en toe bewoog zijn mond wat. Hij had geen idee wat hem deze ochtend te wachten stond. Hij had geen besef van hoe Avalanche zich juist voelde onder de gehele relatie. Klaarblijkelijk had het een positieve invloed op haar. Het feit dat ze met alle lef die ze had haar vuist zo krachtig tegen de muur sloeg om de kerel te laten schrikken, vond hij al iets. Dat het nog overtuigend over kwam dat het Miles was voor hem was helemaal bijzonder. Het kon ook zijn dat de kerel zo dom was als maar zijn kon, maar het had voor Miles een hilarisch moment geweest. Zwijgend bleef hij wat liggen en merkte niet dat ze spontaan omviel. Het feit dat ze er niet om bloosde, maar om kon lachen was tamelijk nieuw. Miles zijn lichaam reageerde eerst niet op het feit dat zijn dekens licht werden bewogen. Hij kreeg wel een gebruikelijke frons, dat er iets veranderde tijdens zijn slaap. Miles zijn lichaam registreerde de aanraking tegen zijn benen. Vervolgens de aanraking op zijn rug. Bijna automatisch, zonder dat zijn brein controle had legde zijn hand zich op de heup van de persoon naast hem. Hij had niet door dat het Avalanche was die bij hem lag, hij sliep immers. Zijn lichaam reageerde enkel op de aanwezigheid van een persoon. Hij hoorde een mierenzoete stem zijn naam zeggen en dat hij wakker moest worden. Half slapend opende hij loom een oog. Een wazig beeld. “Goedemorgen, Aval….’ Hij hield halt toen het beeld scherper werd. Hij trok zijn hand vluchtig terug en zijn benen maakte zich los van die van haar. Hij keek even met verwijdde ogen naar de persoon. ‘Wie ben…in mijn bed….en?’ zijn ogen keken naar het bed naast hem dat compleet leeg was. Op dat moment verzachtte zijn houding geleidelijk. Hij wreef in zijn ogen en krabde daarna even over zijn stoppeltjesbaard. Hij keek haar even aan met een besturende blik. ‘Avalanche?’ sprak hij hees. Ze leek zo veel meer volwassen dan gisteren. Hij kwam overeind en tilde haar mee op. Hij legde zijn handen op haar schouders en bekeek haar even. ‘Wauw,’ sprak zijn stem met wat heldere toon. ‘Je oogt zo zekerder, zo vrouwelijk,’ het was duidelijk dat hij naar het juiste woord zocht omdat hij het niet wist te beschrijven. Hij keek haar glimlachend aan. Hij gaf haar een zacht kusje op haar wang en omhelsde haar daarna. ‘Goedemorgen, schat.’ reageerde zijn stem weer normaal. Hij geeuwde even en wreef in zijn ogen. Hij keek naar zijn boek, die onbewogen was blijven liggen. Hij stond op en pakte zijn scheermesje, die hij de vorige avond had klaargelegd. Hij pakte de kleding en de handdoek. Hij liep daarna naar Avalanche. Hij gaf haar een kusje op haar voorhoofd. ‘Ik ga mezelf snel opfrissen,’ was zijn lieve stem naar haar. Hij rende toen de kamer uit.

Het duurde een half uur toen hij de kamer weer binnen kwam. Avalanche had hem waarschijnlijk nooit zo gezien. Hij had een nette donkerblauwe spijkerbroek aan, in tegenstelling tot zijn informele broeken die door de hakken wat versleten was. Een nette riem hield hem ook op zijn plek. Hij had zijn witte shirtjes met een v-hals vervangen voor een blouse met lange mouwen, waarvan de bovenste twee knoopjes open waren. Het had een rode stiksel en afwerking. En in plaats van zijn gebruikelijke zwarte jack met lichte bondkraag, pakte hij zijn nette formelere jas die hij op zijn koffer legde. Hij knoopte de boord van zijn mouwen dicht en hing zijn handdoek netjes uit. Hij glimlachte en spreidde zijn armen wat. Hij draaide een rondje  voor Avalanche. ‘Zou hij het zo goedkeuren?’ was zijn vraag vriendelijk en keek haar aan met een tevreden blik in haar ogen. Ze leken nu al een stel die al jaren naar een net feest gingen. Hoewel Miles zich niet zo voelde, want de nervositeit leek hem naar de keel te grijpen. Hij was bang dat de vader van Avalanche misschien hem niet goedkeurde. Zijn blik ging naar Avalanche om te bepalen wat ze vond.

De reactie van Miles toen hij wakker werd was op zijn zachtst hilarisch. Als Avalanche het goed begreep, dacht de jongeman dat ze een vreemde was die in zijn bed lag. Een glimlach verspreidde om haar lippen en haar wangen bolden schattig op toen ze de hele tijd glimlachend naar hem bleef kijken. Ze volgde zijn bewegingen, hoorde zijn woorden aan en giechelde, wat hard klonk door de ruimte waar ze zich in bevonden. Zijn hese stem liet haar zachtjes trillen en riep verlangens op die ze nog nooit gevoeld had. Avalanche schrok er een beetje van en probeerde het te onderdrukken. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en wachtte tot Miles eindelijk over zijn verbazing zou zijn. 'Ik neem dat op als een compliment,' grinnikte ze, waarna ze het kusje op haar hoofd toeliet en langzaam opstond toen Miles dat ook deed. Eén blik op het nachtkastje liet haar weten dat Miles zijn belofte had volgehouden en niet gerookt had, iets waar ze zo trots op was. Ze moest hard lachen toen hij snel de kamer uitging en draaide zich toen verliefd om. Ze vouwde haar armen samen over haar borstkas, zei dromerig Miles' naam, gevolgd door een verliefde zucht en liet zich toen op haar bed vallen. Haar droom werd echter meteen aan diggelen geslagen toen haar hoofd hard haar bedrand raakte. 'Oh, die kwam iets vroeger dan verwacht,' mompelde ze, terwijl ze over haar hoofd wreef.* Ze wierp een blik over haar schouder naar het bedrand. 'Allemaal jouw schuld,' snauwde ze, waarna ze vervolgens in de lach schoot. Opeens kwam Miles binnen en probeerde ze om zich koest te houden. Hij mocht niet denken dat ze om hem moest lachen, want ze wist hoe nerveus hij was. Ze wierp een blik op zijn uiterlijk en haar mond viel open. Ze beet op haar onderlip omdat diezelfde vreemde verlangens als daarnet weer naar boven kwamen en haar hart schoot in haar keel toen ze zag dat de twee bovenste knopjes van zijn blouse nonchalant open waren. Gelukkig had hij geen vies borsthaar, anders zou het er niet uit hebben gezien. 'Wauw,' mompelde ze, waarna ze naar Miles liep en haar handen op zijn borstkas plaatste. 'Ik weet niet of ik je zo laat gaan, hoor,' grinnikte. 'Dan krijg je veel te veel bekijks van andere meisjes.' Ze sloeg haar armen om hem heen en kuste hem.

Ze wist niet hoe het kwam en wat ze opeens kreeg, maar het volgende moment was ze vrolijk door de kamer rond aan het springen. Opgewonden riep ze dat ze eindelijk nog eens naar huis ging en dat ze zo blij was dat Miles meeging. Vervolgens draaide ze zich om, rende naar Miles en sprong tegen hem aan. Ze wikkelde haar benen om zijn heupen en sloeg haar armen om zijn nek. Uiteraard vielen ze door deze actie om, maar gelukkig niet tegen het bedrand of tegen de muur. Avalanche kreeg de slappe lach, waardoor haar hoofd zo rood als een tomaat werd. 'Sorry,' lachte ze tegen Miles. 'Maar ik had net zoiets grappigs meegemaakt.' Grijnzend en stikkend van de lach vertelde ze hem het voorval van haar met het bed toen hij even weg was. Ze drukte haar lippen voorzichtig op de zijne en voelde haar hart in haar keel kloppen toen ze weer die verlangens voelde - al voor de derde keer - die ze nog nooit had meegemaakt. Hormonen, dacht ze. Ze wist echter wel nog vrij zeker dat ze niet klaar was voor het te intieme gedeelte, maar misschien konden ze klein beginnen en elkaar eens strelen? Ze vond dat echter maar een gekke gedachte om voor te leggen. 'Hé Miles,' hoorde ze haar al zeggen. 'Zullen we elkaar eens strelen?' Nee, zoiets moest spontaan komen natuurlijk. Het was wel jammer dat ze daar geen ervaring in had en nog niet wist hoe dat ging, maar alles zou op zijn tijd gaan en Miles zou niks doen wat ze niet wilde. Ze wierp een blik op de digitale klok die naast hun bedden stond en keek hem aan. 'Time's up,' zei ze grijnzend. 'We zullen toch echt moeten vertrekken.' Ze plaatste haar hand liefjes langs zijn hals en streelde hem daar vederlicht. 'Geen zorgen, Miles,' sprak ze zachtjes met - onbewust - een zwoele stem. 'Hij gaat je écht wel leuk vinden!' Ze duidde uiteraard op haar vader, waar Miles zich blijkbaar heel veel zorgen om maakte. Ze kroop van hem af en keek naar het nachtkastje, waarna ze met een snelle beweging het sigarettenpakje er vanaf graaide. Ze hield het pakje voor Miles' gezicht. 'Ik ben trots op je,' zei ze, met een hoofdknik naar het pakje. Ze gooide het pakje naast hem neer en draaide zich om. Ze wilde niet zien of hij het pakje wel mee zou nemen of niet. Ze had alleen een suggestie gedaan, het was niet de bedoeling dat hij zich echt moest ophouden met wat hij het liefste deed. Ze kon het nog altijd uitleggen aan haar vader als dat zou moeten. Ze pakte gauw de tassen, liet deze dankzij het gewicht vallen en helde zelf naar voren, waarna ze haar hand tegen de deur plaatste om niet om te vallen. Deze stond echter op een kier en Avalanche kreeg al de slappe lach nog voor op de grond neerkwam. 'Zijn we klaar voor vertrek?' vroeg ze toen ze zich weer opgekrabbeld had. Ze streek haar haren en haar kleding glad alsof er niets was gebeurd. Alleen een lichte rode blos verraadde dat ze het nog best plezierig vond. Ze wachtte af op wat Miles zou zeggen.

*I'm dying

Miles stond onder de douche te neuriën alsof hij in een goede stemming was. Het was voor hem enkel een stressverlagende remedie. Hij was in een goede bui, in een lange tijd had hij zich niet zo gevoeld. Hij kon het niet ontkennen dat hij verliefd was. Na zijn haren gewassen te hebben trok hij alle kleding aan die hij had klaarliggen. Zijn ogen gleden even naar zijn evenbeeld in de spiegel. Hij zag er prima uit. Hij knoopte zijn blouse helemaal omhoog op en schudde zijn hoofd. Hij maakte de eerste wee knoopjes open. Hij liep richting zijn kamer en deed de deur open. Hij zag dat ze op het bed lag te grinniken, maar direct ophield. Ze was in een goede bui. Ze zou ongetwijfeld haar vader gemist hebben. Miles zijn handen gleden naar haar onderrug en hij keek haar aan toen ze tegen hem aan kwam staan. ‘Dan blijven we de gehele week bivakkeren hier. Ontmoet jou vader en broer mij niet en…’ sprak hij maar grinnikte daarna omdat hij stiekem best haar vader wilde leren kennen.
Miles grinnikte toen ze zo opgewekt door de kamer ging. Ze was de zelfverzekerde en dappere vrouw, maar stiekem schuilde er nog meer vrolijkheid onder haar dan je in de ochtend had gezien. Hij was zo aan het staren geslagen dat haar handen op zijn schouders hem uit zijn gedachten trokken. Hij voelde haar bovenlichaam met een kracht tegen hem aan komen en wilde zich opvangen. Het lukte niet en hij viel met zijn achterwerk op de grond en ving zich nog net op met zijn armen. Hij voelde hoe ze tegen hem aan bleef liggen en legde een hand op haar rug. Hij liet zich met zijn andere op de grond glijden en keek naar het plafond. Hij voelde ineens een kus op zijn mond en genoot van de tedere aanraking van haar lippen. Hij grinnikte en stopte toen ze hem ineens iets vroeg. ’S-Strelen?’ sprak hij verbaasd. Waar kwam dit ineens vandaan? Ze was best snel met die vraag, sneller dan hij dacht. Hij opende zijn mond met een licht blosje, maar ze wist hem nog net in de rede te vallen. Saved by the bell, dacht hij. Hij voelde de enorm zachte streling en hij huiverde onder het genot dat het gaf. Haar zachte woorden deden hem kalmeren en hij sloot zijn ogen om alles in zich op te nemen. Hij voelde hoe ze opstond en hij kwam wat overeind. Ze haalde het boek van zijn nachtkastje en zag dat ze de sigaretten naast hem wierp. Even ging zijn hand er naar toe, maar halverwege hield hij halt. Hij keek even naar Avalanche die weg keek. Alsof ze niet wilde weten of hij het wel of niet meenam. Hij keek weer naar de sigaretten en sloot even zijn ogen toen hij ze vastpakte. Hij stond langzaam op en liep langs haar heen, zodat hij in haar zicht stond. Zijn hand had een roze vlam in zich en hij opende het raam dat er was. Hij wierp met een krachtige worp de sigaretten naar de lucht en richtte zijn andere hand er op. De vlam schoot met een snelle schot er op af en klapte uit elkaar toen hij de sigaretten raakte. De kracht zorgde er voor dat zijn haren wat wapperde en hij keek toen naar Avalanche. ‘Als ik een week vol kan houden, misschien lukt het me dan helemaal te stoppen,’ sprak hij zachtjes. Hij stond op en liep naar haar toe toen ze de tassen op probeerde te pakken. Haar trolley en de zijne waren niet de meest lichtste op het moment en hij grinnikte toen ze bijna viel. Hij genoot van haar opgewekte en vrolijke sfeer. Het was goed om de zenuwen even te vergeten. Miles pakte de rugzak en sloeg deze over zijn schouder. Vervolgens pakte hij de trolley met kleding en benodigdheden op en sloeg deze zo goed en kwaad hij kon over zijn andere schouder. Hij knikte. ‘Klaar om te gaan.’ Sprak hij kalm en liep met haar naar het lanceringsplatform. Niet veel later zaten ze in de shuttle op weg naar haar thuis. Hij haalde hun ontbijt uit de rugzak en overhandigde haar haar gedeelte. Hij glimlachte en at rustig zijn ontbijt op. Nu hij er eenmaal in de shuttle zat viel het tamelijk mee hoe zenuwachtig hij echt was.

Miles leek gelukkig niet al te veel notitie te nemen van haar val. Misschien had hij niet eens gezien dat ze echt gevallen was. In dat geval was er geen probleem meer. Ze draaide zich om en controleerde of ze echt alles bij hadden. Ze bloosde weer toen ze dacht aan het moment dat ze dacht dat ze de woorden over dat strelen had gedacht, maar het in werkelijkheid hardop had gesproken. Ze kon zich wel voor haar hoofd slaan. Gelukkig was Miles er niet te veel meer over bezig. Ach, ze zou haar woorden dadelijk wel verduidelijken, als ze een beetje uit de drukte waren. Momenteel liepen er allemaal leerlingen om hun heen en ze wist dat Miles het niet echt op zijn gemak zou doen stellen als ze weer over het gênante onderwerp begon. 'Miles,' verzuchtte ze, toen ze zag dat hij haar trolley én zijn rugzak had gepakt. Ze had deze best zelf kunnen dragen. Misschien dan wel niet allebei, maar ze had in elk geval wel haar eigen spullen kunnen dragen. Het was echter te laat om er nog iets aan te doen en niet veel later zaten de twee al in de shuttle. Ze nam het deel van haar ontbijt met een dankbare kus op zijn wang van hem aan en zette haar tanden in het tere boterhammetje, waarna ze nadacht over hoe ze haar zin ging verwoorden. Ze keek naar hem en voelde kleine blosjes op haar wangen verspreiden. 'Miles,' sprak ze zachtjes, zodat ze zijn aandacht waarschijnlijk zou hebben. 'Ik weet dat ik net iets hardop zei wat ik misschien niet hardop had moeten zeggen. Over dat strelen,' verduidelijkte ze meteen. 'Maar ik voelde me daarnet nogal raar. Ongeveer drie keer achter elkaar. Een soort van vreemde verlangens.' Ze dacht even na over hoe ze het verder moest uitleggen aan hem. 'Hoewel ik wel nog niet weet of ik er klaar voor ben, voor... je weet wel.' Ze zuchtte zachtjes. 'Maar ik bedoel..' Haar wangen werden knalrood. 'Dat ik er geen problemen mee zou hebben als we eens langzaam zouden beginnen met...' Ze kapte haar zin af omdat ze het zo gênant vond en keek met een rood hoofd naar haar boterhammetje. 'Anyway,' sprak ze er gauw overheen. 'We zullen niet al te lang doen om in Razen te geraken.' Ze wierp een blik naar het raampje en keek naar buiten. Opeens herinnerde ze zich weer iets.

Alsof het in een flits was, speelde in haar herinnering zich in slowmotion af in haar hoofd. Leerlingen schoten voorbij terwijl zij zich achter Miles baande, nadenkend over het feit dat hij die rugzakken niet allebei mee moest sleuren. Eén leerling bleef bij haar hangen, een leerling die zijn blik op haar richtte. Haar hoofd draaide opzij en ze nam notitie van hem, zag zijn gezicht, maar haar hersenen wilden nog niet meteen bevatten wie het was. Nu drongen zijn ijsblauwe ogen, zijn blonde haren en zijn forse postuur weer door haar heen, als in een film. Het was namelijk diezelfde jongen die haar in het steegje had betast. Een kleine rilling gleed door haar heen. Gelukkig had Miles er geen notitie van genomen, anders was deze vast op hem afgestormd. Jezus. Ze was nog helemaal niet mentaal genezen van heel dat gedoe in dat steegje en dan stelde zij al aan Miles voor om te gaan 'strelen'. Waar was ze mee bezig? Was ze soms een op door haar hormonen hol geslagen puber? Ze richtte haar blik op Miles. Met Miles was het anders, besefte zij zich. Het voelde veel beter aan met Miles, veiliger. Bovendien was ze nu eenmaal op zo'n leeftijd waarop dit soort dingen gebeurden. Maar dat nam nog niet weg dat ze het vreemd vond om er met hem over te praten. Het meisje stond op, zich de blik van de jongen weer herinnerend. Een huivering gleed door haar heen en snel wandelde ze naar de veilige haven, hààr veilige haven: Miles. Ze kroop op zijn schoot en legde haar hoofd tussen zijn schouder en zijn hals in. Ze moest sterk zijn. Ze mocht Miles nu geen blijk laten geven van wie ze gezien had. Ze moest het zelf aankunnen. 'Weet je, ik snap iets niet,' zei ze tegen Miles. Ze moest haar zinnen op een ander onderwerp zetten en wel nu meteen, voordat ze weer in huilen uit zou barsten. 'Mijn broer lijkt op jou. Hij lijkt niet op mij, niet op mijn vader en voor zover ik weet had mijn moeder ros haar.' Ze zei het een tikkeltje nadenkend. 'En soms voelt onze band ook anders. Alsof...' Ze keek een beetje twijfelachtig. 'Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar hij kijkt soms op een manier naar me die ik zelf niet kan neerleggen. Alsof ik het belangrijkste ben in zijn leven of zo.' Ze begon te lachen. 'Of ik verbeeld het me weer, dat kan ook goed.' Ze was benieuwd naar wat Miles zou gaan zeggen.

Miles had tijdens de rit naar de shuttle non-stop geglimlachte vriendelijk naar haar toen ze verzuchtte dat hij de tolley en de rugzak pakte. Hij vond het alleen maar natuurlijk dat de man deze dingen droeg voor zijn vriendin. Hij had er daarbij weinig moeite mee. Ze gingen rustig een eindje achterin de shuttle zitten, het was daar rustig en niemand stoorde hun daar. Hij liet haar naast het raam zitten en nam naast haar plaats. Hij haalde de boterhammen uit de tas en overhandigde dat aan haar. Hij zag dat ze er van genoot en glimlachte om het kleine kusje op zijn wang. Miles had zijn ogen opzij gericht toen ze zijn naam zei en kauwde rustig aan zijn eerste hap. Zijn kauwen stopte toen ze begon over het strelen. Zijn ogen keken haar aan met een tedere blik, alsof ze de enige waren in de ruimte. Hij keek haar oprecht aan en legde een tweetal vingers onder haar kin en trok haar hoofd zijn richting in. Hij glimlachte enkel. ‘Schat, maak je geen zorgen. Ik snap wat je wilt zeggen. We zullen wel zien hoe dingen lopen op het moment dat de tijd daar is,’ was zijn stem zachtjes en kalm en streelde met een hand over haar wang, met zijn duim. Hij knikte toen ze zei dat ze niet lang meer hadden voor ze in Razen aankwamen en hij gluurde door het raampje naar de oranje planeet.
Miles keek opzij toen ze stopte met eten, had door dat er iets niet pluis was. Zijn ogen verstarde toen hij de gezichten die langs kwamen scande. Geen waren scherp, op eentje na. Hij wist misschien feilloos aan te voelen wat ze voelde. Hij legde zijn arm om haar schouder en trok haar tegen zich aan. Hij bleef een aantal minuten met zijn hoofd tegen die van haar leunen toen ze het gesprek weer aanknoopte. ‘Soms zijn genen niet te volgen met wat ze doen,’ sprak zijn stem zacht. ‘Er zal vast een goede verklaring voor zijn rode haar zijn,’ was zijn stem kalm. Als broer en zus had je altijd best een relatie die goed aanvoelde. Het kon ook mis gaan, maar hij vermoedde niet dat bij Avalanche het geval was. Hij twijfelde wat hij moest zeggen en keek even haar aan. ‘Er zal vast een verklaring voor zijn, schat,’ zei hij glimlachend en knipoogde om haar een kusje op het voorhoofd te geven. Hij wachtte geduldig toen de shuttle langzaam landde met luid kabaal. Hij wachtte tot de rest langzaam opgestaan was en stond toen even twijfelend op. De zenuwen kickte er even in. Hij pakte de trolley van het bagagerek en kwam overeind. Hij vergat de rugzak naast hun stoel in zijn nervositeit en liep het platform op. Avalanche deed iets langer er over, maar kwam daarna naar buiten gelopen. Hij glimlachte en hield de trolley in een hand vast. Hij pakte haar hand vast en glimlachte. ‘Toon ons de weg,’ sprak hij glimlachend. Niet wetend waar ze heen moesten gaan.

Miles vatte het rustiger op dan ze van hem zou verwachten. Ze had verwacht dat hij mee zou denken, dat hij tot een logische verklaring zou komen, maar al wat hij zei was dat er wel vast wel een verklaring voor zou zijn. Avalanche liet een zachte zucht varen, maar gaf wel een knikje naar hem. Het kusje op haar voorhoofd voelde goed. Vanuit zijn ooghoeken zag ze hoe Miles nerveus werd toen de shuttle in Razen aankwam. Ze stond gauw op zodat ze niet van zijn schoot zou vallen en daarmee de zoveelste blunder zou maken. Ze liet expres de rest voorgaan om het gezicht van die ene passagier niet meer te zien en boog zich voorover. Ze pakte de rugzak op die Miles in zijn - waarschijnlijke - nervositeit was vergeten. Het meisje zocht even om zich heen, maar het was niet moeilijk om een bos rood haar te vinden tussen allerlei natuurlijke haarkleuren die varieerden van blond, bruin, zwart en wit. Ze pakte snel zijn hand vast en sloeg de rugzak om haar schouder. 'Ik dacht dat je deze ook wel handig zou vinden,' zei ze lachend, waarna ze hem de rugzak voorhield. Voordat hij deze echter uit haar handen kon graaien had ze hem alweer over haar schouder geworpen. Het was niet de bedoeling dat Miles wéér met twee rugzakken zou rond gaan lopen. Miles had haar hand weer vastgepakt die ze even had losgelaten om hem de rugzak te showen. Avalanche had het gevoel alsof ze zweefde. Hij had gelukkig ook kalm gereageerd op het streel-gedoe. Ook daarin had hij gelijk gehad. Ze zouden wel zien hoe het zou verlopen. Het meisje richtte haar blik op de omgeving, maar de jongen uit het steegje van Oak's Field was nergens meer te bekennen. Misschien had ze het zich wel verbeeld? Ze haalde het beeld opnieuw in haar hoofd. Nee, de jongen met de blonde haren had wel degelijk precies geleken op de jongen die haar had betast in het steegje. Maar nu was hij dus gelukkig weg en zouden haar geen gevaren meer te wachten staan. Geen enge jongens die haar pijn wilden doen of wilden misbruiken. Bovendien was Miles recht naast haar en die zou haar echt wel beschermen als dat nodig was, dat had ze wel gezien in dat steegje. Eigenlijk was hij gewoon haar beschermengel. Ze was echt zo verliefd op hem. Ze kon niet wachten om hem voor te stellen aan haar vader en haar broer!

Het was voor haar geen moeilijke opgave om hem de weg naar haar huis te leiden, sinds ze deze nog had bezocht de vorige vakantie. Ze haalde diep adem, kneep nog even bemoedigend in Miles' hand en drukte toen op de deurbel. Het duurde niet lang voor een bruinharige, half kalende man de deur opendeed. Zijn glimlach werd half verborgen onder de grote snor die hij op zijn bovenlip had, waardoor hij meteen ook een vriendelijke uitdrukking kreeg. 'Ava!' hoorde ze hem vrolijk roepen, waarna hij haar knuffelde. Ze begroef haar neus tegen zijn borstkas en glimlachte. Daarna maakte ze zich los en liet ze de twee mannen kennis maken. Ze hoopte dat Miles het niet al te veel bestierf, maar zo te horen reageerde haar vader al even opgewekt tegen Miles als tegen haar. Avalanche meende zelfs een spoortje van meer enthousiasme te horen. Ja, Avalanche was wel zo slim geweest om hem te vertellen hoe gelukkig Miles haar wel niet maakte en hoe goed de jongen wel niet voor haar was. Haar rugzak gleed over haar schouder toen ze haar broer, Chase, op zich af zag komen. De jongen boorde zijn groene ogen vrolijk in de haren en knuffelde haar toen. Wat Avalanche echter niet in de gaten had was dat Chase de gelegenheid gebruikte om even in haar haren te ruiken. Kort pakte hij enkele lokken teder vast en snoof er aan, maar wel zo lichtjes dat het meisje het niet merkte. Toen Avalanche zich terugtrok had hij een soort glans in zijn ogen, maar hij draaide zich om zodat Avalanche het niet kon zien. Enthousiast draaide Avalanche, zich van geen kwaad bewust, zich om naar Miles. 'Pap, mag ik Miles mijn kamer laten zien?' 'Oh, altijd weer de ongeduldige,' bromde deze, maar zelfs hij kon niet op tegen de grote bruine ogen van Avalanche en glimlachend pakte Avalanche Miles' hand, waarna ze hem mee naar boven trok. 'Dit is mijn paradijs,' zei ze lachend tegen Miles. 'Die spullen pakken we straks wel uit. Ik moet even naar de wc!' En ze drukte een kusje op Miles' wang en liet hem vervolgens alleen, hem laten doen wat hij wilde. Ze rende naar de wc toe en gooide enthousiast de deur dicht, niet in de gaten hebbend dat Chase haar vanaf een afstandje in de gaten hield. In zijn hand had hij een foto. Een foto van haar. Deze hing hij op aan zijn prikbord, waar nog tientallen andere foto's hingen. 'Welcome home, Ava,' fluisterde hij met een schorre stem en een vreemde blik in zijn ogen.

OOC: Echt weer typisch iets voor mij om de rol van de NPC-creeps op me te nemen xD

Miles kon zijn hoofd er over breken, maar had geen flauw benul waarom de kerel haar dat gevoel bezorgde. Dat betekende nog niet dat hij er geen acht op sloeg. Het hield hem aardig bezig de rest van de rit. Miles stond wat nerveus op en liep de shuttle uit. Eenmaal buiten zocht hij naar Avalanche, maar had haar al snel gevonden. Hij had gemerkt dat de kerel hem had gezien en er vondoor was gegaan. Hij keek naar Avalanche, toen ze hem de rugzak voorhield. ‘Oh, ik had hem toch…?’ hij keek opzij en wilde hem aannemen, maar ze had hem al omgedaan voor hij deze van haar kon overnemen. Hij pakte haar hand vast op het moment dat ze hem over haar schouder sloeg en glimlachte. Hij voelde zich zo gelukkig, dat hij zich afvroeg wanneer het voor het laatst was dat hij dat had gevoeld. Voor de deur staarde hij naar de wazige raam dat hij zag. Hij leek even in trance en werd er uit gehaald toen ze in zijn hand kneep.
Miles haalde even huiverend adem toen hij aan het geluid hoorde dat er een persoon naderde. Een halfkalende man met snor deed open. Zijn houding was vriendelijk en hij oogde een en al positief. Hij nam aan de leeftijd aan dat dit haar vader was en glimlachte onder de vriendelijke begroeting die hij gaf aan zijn dochter. Het was even wennen, zijn vader begroette hem standaard met een slag met de vlakke hand tegen zijn achterhoofd. ‘En jij moet Miles zijn!’ sprak zijn stem opgewekt. Miles leek even overeind te veren, maar wist het goed te verbergen. ‘Euh, ja, ze zeggen het,’ sprak hij grinnikend. ‘U moet vast de vader van Avalanche zijn,’ sprak Miles. ‘Niemand minder. De naam is Charles,’ sprak hij met krachtige maar opgewekte toon in zijn stem. Miles voelde zich gelijk op zijn gemak door zijn manier van spreken. Hij glimlachte even en keek over de schouder van de man om de broer al een eerste indruk te geven. Miles zijn ogen werden kort nauwer op het moment dat hij zag wat de broer deed. Hij had een lok vast en leek er al, genotzuchtig van de geur te genieten. ‘Miles, mijn beste kerel. Kan ik je iets te drinken aan bieden,’ en hij werd geforceerd om zich weer te richten op de vader van Avalanche. ‘Als u koffie heeft lust ik dat wel,’ sprak Miles netjes. De man lachte opgewekt en vertelde hem dat hij het direct ging zetten. Miles hoorde Avalanche hem vragen of Miles haar kamer mocht zien. Hij grinnikte om de reactie van haar vader. Miles volgde achter haar aan en keek zijn ogen uit. ‘Het straalt een en al jou uit,’ sprak Miles vriendelijk en glimlachte. Miles hoorde Charles zijn naam roepen. Waarschijnlijk had de beste man hulp nodig. Miles besloot zijn beste kant te tonen en de man gewoon te helpen. Hij liep de trap af en zag Chase naar een prikbord staren. Het moment dat hij de eerste stap zette kraakte de trap en leek hij gehaast een deur dicht te doen en Miles liep in een vloeiende beweging door en keek nog even over zijn schouder om de minachtende blik in zijn rug te voelen branden. Hij keek nog even over zijn schouder met neutrale blik. Iets was er niet kloppend aan deze kerel, maar hij kon zijn vinger er nog niet op leggen. Miles liep de trap af en zag dat de man zat in de woonkamer. Miles ging rustig zitten en keek hem even vragend aan. ‘Miles, wat vind je van Chase?’ vroeg de vader, die er geen gras over liet groeien. ‘Chase?’ herhaalde Miles hees. ‘Ik vind het een moeilijk te lezen figuur,’ sprak Miles met een zachte ondertoon. Hij hemelde zijn vermoedens een beetje op, het was niet iets wat je direct op tafel gooide. ‘Waar doelt u op?’ was Miles zijn vraag. ‘Miles, ik weet niet wat Avalanche heeft gezegd, maar ik wil je wat duidelijkheid geven,’ sprak hij kalm. ‘Chase is niet haar echte broer, wat verklaard dat zijn felrode haar afwijkt van onze gebruikelijke uiterlijk,’ was zijn woorden. ‘Hij is geadopteerd, maar Avalanche weet dit nog niet, wanneer de tijd daar is vraag ik je haar te steunen als ze het er zwaar mee heeft. Ik weet niet hoe ze het op zal vatten, maar rond haar achttiende wil ik het haar vertellen,’ sprak hij. Miles knikte even en haalde opgelucht adem toen Chase licht van het onderwerp afraakte. ‘Waar heb je mijn dochter trouwens gelaten?’ sprak hij toen. ‘Ze ging naar de toilet, net?’ sprak hij kalm en stond op om terug naar de gang te lopen. Hij keek om het hoekje en riep Avalanche. Niet wetend waar ze uithing.

Avalanche wierp, na haar behoefte te hebben gedaan, een blik op zichzelf in de spiegel. Ze glimlachte trots toen ze naar zichzelf keek. Ze leek niet meer op dat jonge meisje van vroeger, maar eerder op een beginnende jonge vrouw. Ze durfde te wedden dat ze slanker was geworden en haar chocoladebruine haren drapeerden netjes langs haar hals af richting haar schouders, maar raakten deze niet. Ze zat er over na te denken om ze te laten groeien, maar wist nog niet zeker of ze dat wel zou gaan doen. Ze haalde haar schouders op, spoelde het toilet door en kwam toen naar buiten. Ze draaide zich om en schrok zich dood. De groene ogen van Chase boorden zich in de hare en Avalanche deed een stap achteruit zodat ze tegen de deurpost botste. Er bevond zich slechts een kleine, niet erg comfortabele ruimte tussen haar en Chase. Ze voelde een huivering over haar rug lopen toen ze zag hoe zijn blik over haar gleed. 'Je bent veranderd,' concludeerde hij. Zijn stem klonk anders. Het klonk meer dieper, alsof hij met zijn gedachten ergens anders was. Dit leek nauwelijks nog op de Chase die ze kende toen ze jonger was, de Chase die grapjes met haar maakte en haar beschermde voor enge figuren. Hij leek zelf een beetje op een Halloween-figuur als hij zo deed. 'Eh.. ja,' stamelde Avalanche. 'Dat gebeurt wel eens.' Ze wist dat het een stomme opmerking was, maar ze voelde zich niet erg op haar gemak nu Chase zo dicht bij haar stond. Hij glimlachte lichtelijk, waarna hij zijn hand uitstak. Avalanche kromp een beetje in een toen zijn hand kort langs haar wang gleed en haar bruine lokken aanraakten. Ze vroeg zich voor één moment af of dit was wat een broer echt bij zijn zuster deed. Meteen beet ze zichzelf toe dat ze niet zo stom moest doen. Ze moest weer veel te veel aan die gast in dat steegje denken en dan begon ze anderen in twijfel te nemen. Maar waarom richtte Chase zijn blik dan ook op die manier op haar? 'Je bent zo mooi geworden,' klonk er als een fluistering. Avalanche's ogen schoten naar de trap toen ze Miles' stem hoorde. Opluchting verspreidde zich door haar borstkas. 'Ik moet gaan,' prevelde ze tegen Chase. 'Ik weet niet of Miles goed voor je is,' mompelde Chase zacht, maar Avalanche had hem verstaan. Ze besloot om het te negeren en trippelde gauw de trap af.

Enorme opluchting schoot door haar heen toen ze Miles zag. Ze had zin om hem te knuffelen, zich tegen hem aan te drukken en hem te vertellen wat er tussen haar en Chase net plaatsgevonden had, maar dat zou stom klonken. Het zou idioot zijn als ze Chase nu al van rare dingen ging verdenken. Het was toch zeker wel normaal als je broer even je wang liefkozend aanraakte? Wat was daar nu mis mee? Ze was dingen door elkaar aan het halen. Haar vader had haar daarnet toch ook liefkozend geknuffeld? Chase hield even veel van haar als haar vader. Ze moest eens stoppen met zo raar te doen en dingen in haar hoofd te halen. 'Hé,' sprak ze zachtjes tegen Miles, waarna ze een kus op zijn wang drukte. Ze pakte zijn hand en nam hem mee de woonkamer in. Ze grinnikte toen ze zag dat haar vader twee grote suikerklontjes met thee had gezet voor haar. 'Dat je dat onthouden hebt,' lachte ze. 'Dat heb je in elk geval niet van mij,' verzuchtte hij, waarna hij grinnikte en een slok van zijn koffie nam. 'Dus, Avalanche,' begon hij glimlachend. 'Hoe gaat het met je opleiding? Kan mijn kleine meid al meer van zich afbijten?' Avalanche's wangen werden rood toen ze zich bedacht dat ze voor elke gelegenheid Miles nodig had gehad om haar te redden. 'Ik werk er aan,' mompelde ze. 'Nou, je hebt wel een knap en goed vriendje, dus ik vermoed dat je de jongens nog altijd van je af moet slaan.' Charles' lach bulderde door de kamer. Avalanche wierp een verontschuldigende blik op Miles. Ze keek hem tegelijkertijd ook waarschuwend aan: durf hiermee te lachen. 'Oh pap,' zei Chase grijnzend, die binnenkwam en zijn zuster vrolijk aankeek, lijkend op de Chase die ze altijd al kende. 'Je weet toch hoe vaak ik haar vroeger uit de problemen heb moeten helpen met die vervelende jongens uit onze achterbuurt?' Hij grijnsde spottend naar haar en liep toen naar de koelkast om iets te drinken te pakken. 'Miles en ik gaan maar eens onze tassen uitpakken,' besloot Avalanche lachend, waarna ze Miles voor een tweede keer aan zijn hand mee de trap op sleurde, haar kamer in. 'Zo doen ze nu altijd, maar ik weet zeker dat ze diep vanbinnen hopen dat ik me ooit leer afreageren,' verzuchtte Avalanche, waarna ze haar tas begon uit te pakken en wachtte op wat Miles zou gaan zeggen.

Miles riep nog een tweede keer, maar ze leek niet te komen. Hij wilde de trap op lopen, omdat hij het niet vertrouwde, toen ze de trap af kwam. Hij zweeg even en zag nog een roodharige schim zijn kamer in schieten. Miles wilde vragen wat er gaande was, omdat zijn gevoel zei dat er iets mis was. Echter onderdrukte hij dat verlangen en liet zich meetrekken door haar. Miles zag dat Charles de koffie al had klaar staan en nam plaats naast Avalanche. Hij merkte dat ze best opgewekt was. Miles zijn houding was aardig ontspannen toen Charles het gesprek met zijn dochter aanknoopte. Miles zijn ogen keken even naar hem toen hij begon over het van zichzelf afbijten. Hij had haar meerdere malen uit de problemen gehouden. Wat zou ze zeggen? Hij keek haar aan toen ze er aan werkte en glimlachte toen teder. Haar vader wist het onderwerp op hem te draaien en hij keek op toen zijn vader begon over dat hij knap en…goed was. Miles vond zichzelf verre van goed, maar hij lachte wel om de grap die daarna kwam. Het was een klein zacht gegrinnik, maar hij hield halt toen hij de dodelijke waarschuwende blik op hem gericht zag met enige verontschuldiging. Hij knipoogde naar haar om te laten merken dat hij het niet erg vond. Zo waren ouders nu eenmaal, toch? Miles had een ander ‘normaal’ van ouders dan hij hier zag. Dus hij nam voor lief dat dit alles heel normaal was. Miles zijn blik schoot opzij toen iemand Charles als vader aansprak. Een mannenstem, tikkeltje jonger dan hem en overduidelijk van Chase. Miles zijn ogen verhardde tot op zijn netvlies. Waren emotieloos gericht op de persoon, maar wist het zo te plaatsen dat enkel Chase er weet van kreeg. De achteloze kerel dacht even heldhaftig te zijn, en de spottende grijns op zijn gezicht. Miles voelde diep van binnen een bekende woede opborrelen. Hij keek in het gezicht van eenzelfde persoon als zijn vader. Een persoon die enkel aan zichzelf dacht en trachtte zijn eigen zelfzuchtige kont te redden. ‘En Miles? Hoe gaan jou studies? Al enige toekomst op het oog?’ sprak Charles toen vragend naar hem. Miles keek op en zijn blik werd gelijk weer vriendelijk en verrast. Zou hij vertellen over zijn tekenen? Was deze man misschien net zo afstandelijk tegenover het kunstenaarsleven als zijn eigen vader? Nee, toch? Miles keek op toen hij nogmaals zijn naam hoorde van de man. ‘Ik heb nog geen specifiek pad gekozen,’ sprak Miles toen wat onzekere toon. ‘Maar mijn studies gaan prima, mijn punten liegen er niet om,’ sprak hij. ‘Ik heb een lichte voorkeur naar een…’ hij nam even pauze om de blik van Charles in te schatten. ‘…artistiek of creatief vak,’ was zijn antwoord nog steeds in onduidelijkheid gehuld.
Avalanche redde hem uit, de voor zijn gevoel, benauwde situatie. Ze zei dat ze hun tassen gingen uitpakken en Miles liet zich wederom meetrekken. Avalanche voelde zo vrolijk en positief aan op het moment. Miles zijn gedachten bleven echter knagen over Chase. Hij kon de kerel niet aankijken zonder de woede op te borrelen of het beeld van zijn vader terug voor zijn ogen te zien toen hij grijnzend in de auto werd geduwd. Miles schudde het van zich af en ging de trap rustig op naar Avalanche. Hij keek haar aan toen ze in haar kamer stonden. ‘Is jou vader er mee eens dat ik hier overnacht?’ vroeg hij zachtjes. Terwijl hij de trolleys openritste en haar kleding al klaar legde. Vervolgens haalde hij een klein magisch doosje er uit die hij zodanig opborg dat Avalanche niet zag dat hij ze had. Hij had het ingepakt toen ze al sliep, hij had voor hun tweede avond al iets leuks staan. Miles pakte zijn kleding uit en keek naar Avalanche om te zien waar hij zijn spullen netjes kon laten. Vervolgens pakte hij zijn minimale tekenspullen. Een etui met 5tal grijze potloden met verschillende hardheden. Samengevoegd bij een tekenblok met wit papier. Miles had nog nooit echt kleur gebruikt, hij was koppig er voor. Hij wist exact hoe je moest beschaduwen en belichten van foto’s zodat ze realistisch waren. Kleur zou zijn tekeningen alleen maar meer overtuigend brengen. Hij zweeg even en grinnikte toen hij er aan dacht dat zijn kunstdocent vroeger of later er over zou beginnen. Ze begonnen er allemaal over. Hij pakte nog een andere map er uit waarin verschillende tekeningen stonden. Hoe ouder de tekening hoe verder achterin, dus het werd duidelijker slechter wanneer je ze bekeek. Zijn meest recente was een beeld dat hij had bewonderd. De een na laatste avond dat ze op StarShine waren had Avalanche in een vredige houding in slaap gevallen. Het maanlicht was zo fel dat het haar zo mooi belichtte. Miles wees naar de map en glimlachte. ‘Kijk de eerste tekening,’ stelde hij voor. Hij vond hem mooi gelukt en hoopte dat Avalanche het ook mooi vond.

Avalanche was nog steeds een beetje geërgerd door het feit dat Chase weer eens een duit in het zakje had gedaan om haar mee te plagen samen met hun vader. Ze vond het zelf ook vervelend dat ze nog niet van zich af kon bijten, maar moest Chase dat nu echt zeggen waar Miles bij was? Ze had het maar weggelachen, had net gedaan alsof ze het leuk had gevonden, maar diep vanbinnen had ze het gevoel dat Chase Avalanche in een slecht daglicht wilde zetten bij Miles. Was de jongen soms van plan om te stoken tussen hun? Chase had nooit blij gedaan over het idee dat Avalanche ouder werd en uiteindelijk een vriendje zou krijgen, maar daar had Avalanche eerst nog niet echt over nagedacht en ze had het zelfs wel lief van hem gevonden. Nu vond ze het echter redelijk irritant. Ze werd uit haar gedachten gerukt door Miles' vraag. 'Ja, hoor,' grinnikte ze. 'Hij zal toch ook wel beseffen dat ik geen veertien meer ben?' Ze pakte glimlachend haar spullen verder uit. 'Geloof me, hij mag je,' sprak ze met haar gezicht naar haar trolley gericht waardoor ze niet zag dat Miles een doosje uit zijn tas pakte en weglegde. 'Anders zou hij echt zo niet tegen je doen. Hij plaagt me gewoon enorm graag en Chase ook, daar zul je wel tegen moeten kunnen.' Ze wees Miles ondertussen haar lege kast toe waar hij zijn spullen kwijt kon en draaide zich om toen opnieuw haar aandacht door hem gevraagd werd. Even dreef haar blik naar Miles zelf. Hij was dan ook zo knap dat haar aandacht eerst op hem lag. Zijn rode lokken, die nu voor zijn ogen hingen omdat hij naar een stel tekeningen keek, trokken haar aandacht het eerste. Daarna zijn roodkleurige ogen die op haar gericht waren en zijn perfecte lippen die een vraag stelden. Of nee. Iets zeiden. Ze schudde haar hoofd even, herhaalde zijn woorden in haar hoofd en besefte nu pas wat hij bedoelde. Ze moest iets minder wegdromen voortaan. 'Oh nee,' kreunde ze, terwijl ze naar de tekening keek. 'Echt een sleeping beauty.' Haar stem klonk sarcastisch, maar haar ogen glansden plezierig terwijl ze naar de tekening keek. Ook zonder iets te zeggen zou haar vriendje al aan haar kunnen zien dat ze het een mooie tekening vond. Maar ja, Miles was dan ook een geweldig tekentalent, dus wat verwachtte je anders?

Een lichte glimlach gleed over Avalanche's lippen terwijl ze de map voorzichtig uit zijn handen pakte en deze op haar bureau legde. Traag duwde ze Miles naar achteren, op haar bed. Gelukkig had haar vader op haar vijftiende besloten om haar voor haar zestiende verjaardag een tweepersoonsbed te kopen. Dat kwam voornamelijk omdat het andere bed te oud was en nog eens in elkaar dreigde te zakken telkens als de kinderachtige Avalanche toen op het bed sprong. Ze moest moeite doen om haar lach in te houden bij de gedachte hoe haar vader altijd woest naar boven schreeuwde dat ze in het vervolg op de grond moest slapen als haar bed ook maar één keer dankzij haar handelingen dreigde door te zakken. Ze was wel blij dat ze toen uiteindelijk een nieuw bed had gekregen. Haar vader was vooral overgehaald door het feit omdat hij haar bed hoorde kraken vanaf zijn slaapkamer. Avalanche richtte haar aandacht weer op Miles en klom op zijn schoot, haar benen aan weerszijden van zijn lichaam. Haar handen legde ze in zijn nek en ze boog zich voorover, waarna ze traag haar lippen op de zijne drukte. Grijnzend verplaatste ze haar gewicht zo dat ze op hem viel. Ze keek hem glimlachend aan en rolde zich daarna van hem af, waarna ze haar hoofd op zijn borstkas legde en zachtjes zuchtte. 'Wat zijn de plannen voor vandaag?' vroeg ze toen grijnzend. 'Praten met mijn vader?' Ze zei het lacherig omdat ze Miles' ongemakkelijkheid net heus wel opgevangen had. Haar vinger gleed traag over zijn gespierde borstkas en een rilling ging door haar heen toen ze zijn geur rook. Ze keek met één oog naar de deur en voelde haar hart in haar keel schieten. Had ze die deur daarnet niet helemaal dichtgedaan? Ze probeerde het zich weer te herinneren, maar het lukte niet. Ze nam aan dat ze hem gewoon op een kiertje open had laten staan en speelde wat met haar vinger plagerig bij Miles' hals, wachtend op antwoord.