Sneeuw dwarrelde naar beneden en zorgde er voor dat de dikke witte laag die er al lag enkel nog dikker werd. De sporen van de dag verdwenen. De voedstappen die iedereen had achter gelaten die was voorbij gelopen. Allemaal verdwenen ze beetje per beetje. De tijd gleed langzaam voorbij en snel genoeg was de zon verdwenen. Mensen liepen naar binnen en zouden snel genoeg zich opsluiten hier in SSA, warm en gezellig bij elkaar, warm eten, studeren en dan naar bed? De gangen die eerst vol leerlingen liepen werden stiller en stiller, tot ze helemaal leeg waren. De bibliotheek werd ook stiller en stiller en snel genoeg was er niemand meer. Net zoals de sporen in de sneeuw was iedereen verdwenen. Een leerkracht deed nog de ronde voor de kaarsen werden gedoofd en de duren werden gesloten. Een luide klang leek door de bibliotheek te glijden. Waarna de stilte kwam. De duisternis.
Maar uit één van de hoeken van de bibliotheek werd een kaars terug aangestoken. Het warme licht gloeide net voldoende om de stapel boeken naast de jongeman te onthullen en de jongen man zelf ook. Zijn rode ogen leken net zo fel te branden als het vuur de hij net ontstoken had. Het was verwonderlijk dat de leerkracht hem niet had zien zitten. Terwijl de man letterlijk voorbij was gelopen. Maar dan nog, hij was goed verstopt tussen de boeken. Meestal zou je ook verwachten dat iedereen wel naar zijn kamer zou gaan voor de nacht. Je kon de boeken hier ook gewoon mee nemen. De reden dat hij dat niet had gedaan, was omdat hij hier op zijn gemak zat. Het was warm en stil en nu met een kaars was het gewoon perfect. Niemand die hem hier ook kon storen.

Hij plaatste de kaars naast hem op de toren van boeken die hij daarvoor speciaal had geplaats. Zijn rugzak aan de andere kant. Hij liet zijn arm er op rusten. Maar zijn hand gleed in een van de zakken er van en snel genoeg ‘toverde’ hij er een chocolade bar uit. Handig opende hij de verpakking voor hij de bar in zijn mond stak. Hij zou er op kunnen kauwen. Maar dat zou een verspilling zijn. Hij liet het liever smelten over zijn tong zo dat hij langer van de smaak kon genieten. Iets wat hij wel nodig had nu. Hij had nog niet gegeten en hij was niet van plan om naar zijn kamer te gaan. Hij kon gerust de nacht hier doorbrengen. Niet om te studeren. Dat kon hij andere dagen doen, wanneer hij zin had. Hij had nu gewoon een spannend boek gevonden. Eén die je in een keer moest uitlezen. Er was geen ontsnappen aan. Misschien was het niet gebruikelijk voor iemand zoals hij, om een boek te lezen. Maar wie was hij precies. Hij had nog altijd geen antwoord op die vraag gevonden. Mensen maakte van hem wat ze maar wilden en dat vond hij ook best. Zolang ze maar respect voor hem hadden zou hij ook respect hebben. Mochten ze hem niet dan moesten ze hem maar met rust laten. Dan hadden ze beide geen probleem. Het was zo simpel als dat. Alles kon zo simpel zijn. Maar de meesten wilden er altijd iets moeilijks van. Alsof ze gewoon naar problemen of drama zochten. Waarom? Hij had geen idee. Wel misschien had hij wel een idee. Het was spannender en wie hield er niet van spanning. Mocht hij elke dag spannend kunnen maken zo spannend als dit boek. Dan zou hij erg van zijn leven kunnen genieten. Maar tot dan zou hij gewoon genieten van het boek, het kaarslicht en zijn lekker stuk chocolade.

^Niet de beste post ooit. Maar hoop toch dat je er wat mee kan. XD]

De warme dagzon verdwijnt in deze winterdagen heel vroeg, ze had er dus lang genoeg van genoten om buiten rond te lopen met Siegmund. Niet te lang, want het is in deze tijd van het jaar, met de eerste zonnestralen, dat het gevaarlijk is voor een gevoelige huid. Ook al komt ze van Razen, het is alsof haar huid er zich nooit aan heeft aangepast.Te veel zon, en ze ziet zo rood als een kreeft, om dan weer wit te zijn. Eindelijk krijgt ze de moed om tussen de boeken van de vuurmagiërs te kijken, maar wordt afgeleid door één bepaald boek. Het is een fictief verhaal over iemand die een Sarkas probeert te worden. Altijd had ze een fascinatie voor deze mensen, maar dit boek kent ze nog niet.
Olivia leest de achterflap van het boek en voelt alsof ze gelinkt is aan het personage. Je plaats in deze wereld vinden, zonder echt te weten van waar je komt of gaat. Het is eigenlijk wel een angstaanjagende gedachten, en ze voelt de troost van een fictief personage. Ze neemt niet eens de tijd om terug naar haar zetel te gaan, maar zet zich neer op de grond, in kleermakerszit tegen de boekenkast waar ze het boek vandaan heeft gehaald. Ze wordt helemaal in het verhaal meegezogen, begint meer gehecht te geraken aan het personage die voor alles vecht. Maar het lijkt maar nooit te werken, alsof het hele universum tegen hem is. Het verhaal slaagt erin een gevoelige snaar te raken bij haar. Hij probeert zijn plaats te vinden in deze wereld, iets te betekenen.

Te laat ontdekt ze dat het ineens heel stil en donker is in de bibliotheek. "Verdomme, hoe laat is dat?" maar ze kan nergens een uur aflezen. Met het boek in haar hand, zacht vloekend, loopt ze op de tast door de gangen van de bibliotheek. Ze kent de ruimte nog niet genoeg om te weten hoe ze moet lopen om naar de grote deuren te gaan. Het is dan dat ze ergens tussen de schappen met boeken een klein lichtje ziet verschijnen. Het is voorlopig nog te ver om te zien wie deze heeft aangestoken, maar is blij dat ze niet de enige is dat opgesloten is in deze ruimte. De stilte heeft een drukkend effect, maar geeft ook voor een aangenaam rust gevoel. Ze loopt de kasten voorbij, tot ze een stapel boeken kan terug vinden, met iemand die ernaast zit. Ze ziet hoe hij zijn ogen sluit, maar bij het openen merkt ze de rode ogen op. Met een kantelend hoofd kijkt ze nieuwsgierig naar hem, nog steeds verstopt achter de veel te hoge boekenrekken. "Euh, hallo,..." zegt ze dan onzeker met een heel kleine stem. Ze stapt naar voor, zodat ze zelf beter in het licht van de kaars staat. Het is niet de bedoeling om mensen een hartaanval te geven.

I think I can say the same XD