Wilde hij hier zijn? Nee. Deze hele school was hem onbekend en alles was zo anders dan op zijn planeet. Of liever gezegd; het eiland waar hijzelf was opgegroeid. Want nu merkte hij pas hoe anders zijn leven was geweest vergeleken een hoop andere. Zijn land leek haast 'achter' te lopen. Het was geheel zelfvoorzienend en had totaal geen behoefte aan spullen van buitenaf en tegelijkertijd had niemand de behoefte om op hun eiland te komen. Het lag diep in de zee en niemand die er ooit naar om keek.

Zijn lange haren zaten zoals gewoonlijk in een hoge staart en zijn kleding was vrij ouderwets te noemen. Het was duidelijk, dat waar hij vandaan kwam, ze de ouderwetse kledingstijl in stand hielden.
Maar was dat was Apollo zo anders maakte? Niet alleen.
Iedereen was zo luchtig over vele zaken, ze hadden het over de kleine onnozelheden. Dingen die er totaal niet toe deden en in het niets vielen met wat er in zijn thuisland gebeurde.
Hij keek op naar de maan, opnieuw kon hij de slaap niet te pakken krijgen. Teveel gedachte stroomde door zijn hoofd.
Zijn moeder, broers en zussen. Hoe ging het daarmee? Dit was zijn tweede nacht hier en hij voelde zichzelf totaal niet op zijn plek. De vorige nacht had hij uren wakker gelegen in bed en nu leek het hem slim om een avond wandeling te maken.

De langwerpige tas die naast hem lag werd in de hand genomen. Wapens waren niet toegestaan binnen de school. Buiten de school stond echter niet in de regels en hij kon en wilde zijn training niet achterlaten. Als hij over enkele maanden terug ging en hij kon geen vijand meer raken, waar was dit alles dan goed voor?
Hij klikte de tas open, nam zijn vertrouwde boog in handen en hij sloot enkele tellen zijn ogen; thuis. Hij dwaalde terug naar zijn thuisland, de gevechten, zijn broers en zussen en een kleine glimlach was haast op zijn lippen te zien.
De boog is generaties lang in de familie en in eerste instantie lijkt het niet op iets speciaals, een kromme en sierlijke stok haast. Echter komt hier zijn adellijk bloed van toepassing. De pees van de boog zal enkel verschijnen wanneer de rechtmatige eigenaar deze gebruikt. Nu ook bij Apollo. De pees leek haast een blauwig licht te zijn en toen hij deze aanspande, verscheen de pijl.
Het was duidelijk dat hij dit vaker had gedaan, zijn concentratie was geheel terug naar waar het hoorde. Hij liet de pees los en de pijl boorde in enkele seconde de punt in de muur. Enkele tellen bleef de pijl staan, waarna hij langzaam vervaagde en een gat achter liet in de muur.

Dit wapen, zo werd er in de boeken gezegd; werd gemaakt voor de mensen om een einde te maken aan de oorlog tussen de draken. Hoeveel eeuwen dit geleden was, dat weet helaas niemand. Dit was een van de vijf wapens die waren gemaakt in die tijd om tegen deze oorlog te vechten. Nu waren er enkele in het bezit hun familie en die van de vijand. Daarom waren ze ook zo aan elkaar gewaagd.

Een geluid zorgde ervoor dat hij opkeek, in een oogwenk was de boog gespannen en richtte hij de pijl in de duisternis. Hij was er zeker van dat hij zijn boog op het geluid richtte.
"Wie?" zei hij duidelijk en hief zijn kin iets omhoog. Apolla was voor zijn doen in vijandig gebied en hoewel het waarschijnlijk niet slim was om meteen aanvallend te reageren, was dit de eerste reactie die hij had.

Tik-tak-tik-tak. Het geluid van de klok naast haar had haar nooit eerder gestoord, maar nu deed het haar denken aan thuis. Thuis.. dat was wellicht een verkeerde benoeming. Het deed haar denken aan het huis van haar grootouders. Haar nieuwe thuis.
Tik-tak-tik-tak. Heel even overwoog ze om de klok tegen de muur te gooien, maar ze hield zich in. De klok betekende teveel voor haar. Haar rode ogen gleden naar het bruine boek op haar nachtkastje en ze schudde even haar hoofd. Ze stapte vanuit haar kleermakerszit van het bed af en deed haar trainingsschoenen aan. Ze trok de cape over haar kleren aan en haalde haar handen kort door haar losse haren. Heel even keek ze naar haar eigen spiegelbeeld voordat ze haar hoofd geïrriteerd schudde en toen twee lintjes pakte. Onderweg zou ze de vlechten wel maken. Ze klakte met haar tong en Terra sprong van het bed af om achter haar bazin aan de kamer uit te lopen, op weg naar buiten.
Ze stopte een van de lintjes in haar mond, terwijl ze een vlecht maakte, waarna ze het andere lint pakte om een tweede vlecht te maken. Haar rode ogen gleden even naar Terra, die meteen haar pas inhield zodat haar bazin haar in kon halen, wat de Tasmaanse duivel de kans gaf om haar nageltjes in de broek van haar bazin te zetten en op die manier haar weg omhoog te vinden om bij de schouder van Tári uit te komen. Het witharige meisje versnelde haar pas iets. Ze moest gewoon even naar buiten, weg van haar kamer en die vervloekte klok. Ze had de hele dag geprobeerd om een stuk op papier te krijgen. De hele dag hadden de toetsen van de piano onder haar vingers gelegen, maar er was geen enkele noot op papier gekomen. Er had niet eens een noot door de kamer geklonken. Ze was afwezig geweest en ze had niet eens kunnen begrijpen wat voor een stuk ze wilde schrijven. Moest het blij zijn? Verdrietig? Boos? Wat?! Vreemd genoeg had het haar niet gefrustreerd, niet tot ze de klok had gehoord dan toch. Vanaf dat moment had ze alleen nog maar op haar bed kunnen zitten en in het niets kunnen staren.
Ze opende de buitendeuren en keek schuin naar het diertje op haar schouder. ‘Wat denk je ervan? Zullen we een wedstrijdje doen?’ Terra keek haar bazin even zwijgend aan, voordat ze op de grond sprong en zacht gromde. Tári grijnsde en maakte een kort fluitend geluid tussen haar tanden, waarna Terra begon te rennen. Tári versnelde zelf ook, wetende dat ze altijd net iets langzamer zou zijn dan het diertje, maar dit soort wedstrijdjes gaven haar de kans om sneller bij haar bestemming te komen zonder dat mensen haar vreemd aankeken. Terwijl ze rende kon ze haar riem rond haar middel voelen. De messen die erin zaten tikte zacht tegen haar middel aan. Ze zaten normaal gesproken onder haar cape, maar omdat de cape naar achteren waaide door het rennen waren ze zichtbaar.
Toen ze bijna bij de ruïnes was stopte ze en maakte ze het fluitende geluid opnieuw. Terra draaide meteen om en had haar kop in de lucht gestoken. Tári schudde haar hoofd en lachte zacht. ‘Uitslover.’ Terra piepte zacht en klom weer terug naar de schouder van haar bazin, waar ze kort haar snuit tegen diens wang duwde en warme lucht ertegenaan blies. Tári aaide het diertje kort voordat ze een paar keer diep adem hield en op een rustig tempo verder liep.
Toen ze iets verder gelopen was ging Terra kort op haar achterpoten staan om haar bazin te waarschuwen. Een zucht verliet de mond van het witharige meisje. Ze was dus niet alleen, waarom had ze dat überhaupt gedacht?
"Wie?" Ze fronste en hield haar hoofd iets schuin toen ze de stem hoorde. Ze zag blauwig licht, iets wat leek op.. een pijl? Ze knipperde even met haar ogen en begon toen te lachen. ‘Wat schattig.’ Zei ze hoorbaar terwijl ze gewoon rustig verder liep. ‘Wilde je dat ding daadwerkelijk op me afschieten of was het meer een schrikreactie?’ Ze stond nu dichtbij genoeg om de schutter te kunnen zien. ‘Want als het eerste het geval is, is dat niet heel erg vriendelijk van je.’ Ze glimlachte kort en hield haar hoofd iets schuin. Het blauwe licht ontnam haar de mogelijkheid om iets van het gezicht van de schutter te zien, maar ze wist dat het licht het wel mogelijk moest maken voor de onbekende om iets te zien van haar gezicht.

Hij had zijn ogen vernauwd tegen het zachte licht wat van de boog af kwam. De nacht liet het nog niet toe om iemand te onderscheiden in de duisternis. Apollo ging dan ook enkel op het geluid af wat hij hoorde. In gedachte stelde hij zichzelf de vraag of hij niet gewoon moest schieten. Maar hij kon zich inhouden. Dit was niet zijn planeet en dat er hier iemand van de andere 'clan' aanwezig was, leek hem erg onwaarschijnlijk. Maar je kon nooit zeker genoeg zijn en dat was dan ook de rede dat hij nu een pijl naar het meisje had gericht.
De duisternis om hen heen zorgde ervoor dat het lang duurde voordat hij een schim zag van een menselijk figuur. Dit zorgde ervoor dat hij enkel de boog nog wat strakker aanspande. Wie was dit figuur en de belangrijkste vraag was natuurlijk. Was deze persoon vriendelijk of moest hij werkelijk schieten?
De keren dat hij iemand had geschoten waren al lang niet meer op een hand te tellen. Als het moest deed hij het nog eens.
Hoewel hij niet van plan was om meteen een bloedbad aan te richten, was hij niet van plan om ook maar iets aan het lot over te laten. Andere waren bewapend met magie, hij had daar zijn boog voor.
De ademhaling van de jongen was rustig, zijn houding was recht en er was geen angst in zijn postuur te zien. Hij wist duidelijk hoe met zijn wapen om te gaan. Woorden bereikte zijn oren, wat schattig. Wat-schattig? Wat was schattig?
Hij wist nu in ieder geval dat het een vrouwelijk figuur was. Maar de jongen had al gemerkt dat je daar geen onderscheid in moest maken. Hij had in een gevecht al genoeg vrouwelijke strijders gezien die gewetenloos de koppen insloegen van de vijand.
Nu kwam de dame dichterbij en was er iets meer van haar te zien. Haar haren waren licht, al maakte de blauwe gloed het er niet makkelijker op om de juiste kleur te identificeren. Haar oogkleur leek in de duisternis vrij donker.
Opnieuw kwamen er woorden, of hij werkelijk van plan was te schieten, of dat het een schrik reactie was? Hij had willen schieten, hij had op ieder gewenst moment de pijl haar richting in kunnen sturen. Maar zij was geen vijand, al was ze ook geen vriend. Ze was op dit moment nog een neutrale partij en hij was niet van plan om iemand zomaar de dood in te jagen voor lopen over het schoolterrein. Hij kwam daar vast niet mee weg.
De pijl flitste uit de boog, maar de snelle arm beweging van Apollo naar rechts; zorgde ervoor dat de pijl niet op het meisje af ging, maar met een klap en het geluid van brokkelende stenen kwam de pijl langs haar in een pilaar terecht. Het duurde enkele tellen voordat de pijl verdween en de twee het weer met het licht van de maan moesten doen.
"Ik heb nooit beweerd vriendelijk te zijn." Zei Apollo rustig. Hij was niet van plan om een vriendelijk gezicht op te zetten en te doen alsof hij de meest aardige jongen was van de school. Die onnozele dingen iet hij aan andere over. Hij was hier om te leren, niet om gezellig achter meiden aan te rennen als een dom beest. Hij ging op een van de stenen zitten, hoewel hij rustig was. Zag je nog steeds de alertheid, hij hield haar met zijn oranje/bruine ogen in de gaten. Iedere verkeerde beweging kon ertoe leiden dat hij een pijl weer net zo makkelijk op haar gezicht richtte.
"Maar wie zegt dat jij vriendelijk bent en geen pijl door je hoofd verdiend?" Hij keek in haar richting, zijn ogen waren iets gewend aan de duisternis en hij kon haar nu zien staan.
Was hij een goed iemand? Nee, zo bestempelde hij zichzelf niet. Hij moest nog veel leren en de gewonden die hij op zijn naam had staan liepen hoog op. Toch zag hij zichzelf niet als 'slecht'. Het ging nu eenmaal zo in een oorlog en er waren geen winnaars of verliezers totdat de strijd over was. Dus ze had gelijk, hij was niet echt vriendelijk als hij er zo over nadacht.

Ze moest gewoon even naar buiten, even weg van haar kamer, weg van die vervloekte klok die alsmaar in haar oren bleef tikken en heel ver weg van die piano en haar bladmuziek. Ze werd gek van haar eigen besluiteloosheid. Ze had even de koude lucht van de nacht horen. Gelukkig liepen er niet veel mensen meer in de gangen en de mensen die wel in de gangen liepen lieten haar links liggen. Ze wilde allemaal terug naar hun kamer om nog wat te doen aan huiswerk of om gewoon hun bed in te duiken. Ze wist dat ze nu eigenlijk ook naar haar kamer zou moeten. Over niet al te lange tijd zouden alle leerlingen op hun kamer moeten zijn, maar opnieuw waren dat regels en gingen zij en regels nooit goed samen.
Eenmaal buiten besloot ze dat een wedstrijdje doen met Terra de beste manier was om snel bij haar bestemming te komen zonder last te hebben van andere. Iedereen die nog buiten zou lopen zou de moeite niet doen om een rennend meisje tegen te houden en een preek te geven over het belang van de regels. Zelfs als er al mensen waren die die moeite wel wilde doen zou ze enkel haar hand op hoeven te steken. Lopend ging dat gewoon een stuk moeilijker.
Toen ze eenmaal bij haar bestemming was en de rotsblokken kon zien staan en het ruis onder haar voeten kon voelen riep ze Terra terug, die toen weer op haar schouder klom en triomfantelijk liet weten dat zij gewonnen had. Alweer. Tári kon niks anders dan het diertje een uitslover noemen, want dat was ze nou eenmaal. Terra was een uitslover en waarschijnlijk zou dat ook nooit veranderen, dus ze moest er maar mee leren leven.
Na een stukje verder gelopen te zijn liet Terra merken dat ze niet alleen waren. Fijn. Kon ze misschien alsnog gaan uitleggen waarom ze niet op haar kamer was. "Wie?" Werd haar toegeroepen. Ze fronste en hield haar hoofd iets schuin. Het blauwig licht dat ze zag leek op een pijl en ze knipperde even met haar ogen en begon toen te lachen. ‘Wat schattig.’ Ze liep rustig verder. Als de onbekende daadwerkelijk de pijl zou lossen zou hij het weten ook. Bovendien waren ze nog op schoolterrein en je moest behoorlijk gek zijn om zonder reden een pijl op iemand af te lossen. Een simpel excuus als “ik voelde me bedreigd” zou het waarschijnlijk niet doen als je op het matje geroepen werd.
‘Wilde je dat ding daadwerkelijk op me afschieten of was het meer een schrikreactie?’ Ze stond nu dichtbij genoeg om de schutter te kunnen zien. ‘Want als het eerste het geval is, is dat niet heel erg vriendelijk van je.’ Ze glimlachte kort en hield haar hoofd iets schuin. Ze had geen idee hoe de onbekende eruit zag, maar nu gaf ze deze wel de kans om haar te zien. Wellicht niet zo goed als de ander onder het normale maanlicht zou kunnen, maar toch gaf ze de onbekende er zijn voordeel mee.
De pees werd losgelaten en de pijl maakte zijn weg richting zijn doel, maar een zwaai naar de andere kant voorkwam dat de pijl haar raakte. Haar rode ogen keken emotieloos naar de nu iets wat zichtbare onbekende. "Ik heb nooit beweerd vriendelijk te zijn." Ze bleef hem zwijgend aankijken terwijl hij op de stenen ging zitten. Ze dacht heel even aan de woorden van haar grootvader. Ze moest zich gedragen, maar ze wist zeker dat hij niet bedoelde in een situatie als deze. Nee, in een situatie als deze was het enige wat Mikis zou zeggen dat ze de jongen eens op zijn plek moest zetten.
"Maar wie zegt dat jij vriendelijk bent en geen pijl door je hoofd verdiend?" Een lach ontsnapte aan haar mond en ze schudde geamuseerd haar hoofd. ‘Ik zou bijna gaan denken dat je je bedreigd voelt.’ Ze deed een paar stappen naar de jongen toe en grinnikte zacht. ‘Heeft niemand je ooit uitgelegd dat je op moet passen wat je zegt? Voordat je het weet staat de verkeerde voor je.’ Terra, die de bui al aan voelde komen, sprong van de schouder van haar bazin en deed precies dat wat Tári van haar verwachtte. Ze verdween tussen de rotsblokken om zich verscholen te houden totdat haar bazin haar nodig had. Als het zo ver zou komen zou de jongen het dier niet aan zien komen. Niet met het beperkte licht dat hier was. Wellicht was het niet nodig en zou dit gewoon goed aflopen, maar ze voelde er niks voor om risico’s te nemen.
Haar blik was emotieloos, zelfs toen ze lachte, maar haar mond stond in een valse grijns. ‘Maar als ik jou was, zou ik proberen ietsje minder over te komen als een pup met zijn staart tussen zijn poten, misschien dat het dan ook echt over zou komen als een bedreiging. Nu kom je meer over als.. een pup.’ Ze haalde kort haar schouders op en hield haar blik op de jongen gericht. Welke belofte ze ook gemaakt had aan haar grootvader, ze wist nog precies wat Damian en haar meester haar geleerd

Waarom dacht de dame tegenover hem dat hij vriendelijk wilde zijn? Wat maakte het zo interessant om de waanzin van 'aardigheid' hoog te houden?
Als hij het jaarlijkse bal had van hun natie, dan snapte hij het. Maar waarom moest hij aardig doen tegen mensen die hij niet kende?
Het gegniffel en de houding van de dame tegenover hem was haast irritant te noemen. Ze leek om alles te moeten lachen, ieder ding vond ze blijkbaar amuserend genoeg om het uit haar mond te laten komen.
Hij voelde zich bedreigd? Was dat het juiste woord.. Niet bepaald. Hij ging simpelweg geen risico's nemen. Hij fronste vragend naar haar. Is dat waar deze houding over ging? Ze moest zichzelf bewijzen en daarom hield ze deze houding aan? Hij rolde met zijn ogen om vervolgens weer terug naar haar te kijken toen ze een tweede zin erbij betrok. Of niemand hem geleerd had op te letten met wat hij zei. Hoeveel had ze uit deze twee zinnen gehaald. Het leek erop dat deze dame enkel aannames kon maken. Dit terwijl ze zelf zo nep oogde als het maar zijn kon. Het lacherige, hem neer willen halen met woorden. Dit alles kende hij maar al te goed. Maar het waren woorden van iemand die hij nog geen minuut had gezien. Dacht ze hiermee werkelijk zijn aanzien te krijgen? Waar hij vandaan kwam, leerde je te vechten en wanneer je dit kon, dan kreeg je aanzien.
Had niemand hem dat geleerd? Ze moest eens weten, hij was ermee opgegroeid. Hij was opgegroeid met de verkeerde mensen tegenover zich. Opnieuw woorden en Apollo klemde zijn kaken op elkaar, wat was dit meisje irritant en ontzettend onnozel. Hij moest zich inhouden om zijn boog niet te pakken en een pijl door haar hoofd te schieten. Maar ze was geen vijand, irritant, maar een vijand. Ze had hem niet gepijnigd, geen van zijn familieleden fysiek pijn gedaan. Dus ging hij zich inhouden. Hij was ook weer niet zo barbaars.
Blijkbaar wilde dit meisje ontzettend graag laten merken hoe koelbloedig ze was en toen hij met een frons naar haar keek, was er enkel een valse grijns op haar gezicht te zien. Moest dit uitdagen voorstellen? Moesten haar woorden hem pijn doen? Moest hij gaan huilen omdat hij in haar ogen een 'pup' was. Terwijl zij degene was die aannames maakte en slecht over hem praatte.
Waar ze wel voor had gezorgd, was dat Apollo meer zal trainen. Want hoewel haar woorden niet zoveel pijn deden. Zorgde ze er wel voor dat hij zichzelf wilde bewijzen en er een vlam ontstond in zijn lichaam om zichzelf te verbeteren. Tegenover haar? Nee, dat kon hem een zorg zijn. Maar tegenover zijn famile, zijn vrienden die op hem moesten rekenen in deze oorlog.
Enkele tellen gingen dan ook in gedachte voorbij en hij keek van haar weg, keek weer voor zich uit.
"Het doet er niet toe hoe ik eruit zie in jou ogen." Zei hij nors. Hij had kunnen en willen schieten. Maar hij had zich ingehouden, ergens tot zijn spijt op dit moment. Maar hoewel ze heel koelbloedig reageerde, waren andere die hem angstig aan hadden gekeken toen ze zijn boog zagen. De pijl was snel en omdat hij uit licht bestond, was het moeilijk deze tegen te houden door de snelheid en omdat het geen fysiek object was. Nog steeds keek hij voor zich uit, had eigenlijk geen behoefte om naar haar te kijken.
"Als je enkel aannames over iemand maakt, dan kun je dat ergens anders voort zetten. Je kent me niet, kan waarschijnlijk ook mijn gedachte niet lezen." Door de manier van spreken op dit moment was het ietwat te merken dat hij van hoger komaf kwam. Hoewel hij bozig klonk, was het nog vrij netjes te noemen. Als ze zijn gedachte had kunnen lezen, dan had ze geweten hoe dichtbij hij was om zijn boog te gebruiken. Hij zat nog zo in de strijd van zijn planeet met zijn gedachte, dat het haast als vanzelf klonk dat hij een vreemdeling zal schieten.
"Dus ik snap niet wat je hiermee wil bereiken. Je wil vechten? Leuk, dan gaan we vechten. Wil je iets anders? Zeg het dan." Hij schudde geïrriteerd zijn hoofd.
"Je kan mij een pup noemen, maar zelf oog je zo oppervlakkig als het maar zijn kan en kan ik er niet eens een woord van maken." Misschien een kinderbadje? Maar die gedachte waren al snel verdwenen om plaats te maken voor dingen die er toe deden voor hem. Nu keek hij naar haar op, aangezien zij stond en hij zat, was ze groter als hem. Hij hoefde zichzelf niet groter voor te doen als dat hij was, niet bedreigender voor te doen als dat hij was. Als hij had willen schieten, had hij geschoten. Zo simpel was het en dat een kreng zoals deze dame het nodig vond om hem allerlei benamingen te geven, verbaasde hem haast. Hij had haar niet geschoten, ze was geen bedreiging voor hem. Dus hij wist niet waarom ze er al deze woorden aan vuil wilde maken. Was hij een bedreiging voor haar? Was dat waar dit alles over ging?

Hoewel ze de belofte aan haar grootvader aan de kant schoof met als reden de pijl die rakelings langs haar geschoten was, kon ze niet ontkennen dat ze genoot van dit gesprek. Ze hield wel van treiteren, het gaf haar nou eenmaal een goed gevoel en ze had het geluk dat woorden van andere haar weinig deden. Goed, ze had zo haar breekbare plekjes, dingen die ze niet kon aanhoren zonder uit haar slof te schieten, maar voor zover zij wist liep er niemand rond op de school die die plekken kende. De mensen die het wel wisten waren van de school af, dood of zaten ergens in een gevangenis. Morgen zou er een nieuwe dag komen om die belofte na te streven, maar voor nu zou ze deze naast zich neerleggen en gewoon een nacht genieten van het heerlijke getreiter.
Toen de jongen haar vroeg of ze geen pijl door haar hoofd verdiende kon ze er niks aan doen dat ze begon te lachen. Het was gewoon zo een hopeloze poging om woorden terug te kaatsen. Het was gewoon bijna schattig, alsof de jongen echt probeerde niet te laten blijken dat hij baalde dat hij niet meer alleen was. ‘Ik zou bijna gaan denken dat je je bedreigd voelt.’ Ze liep een paar stappen richting de jongen en een zachte grinnik gleed over haar lippen. ‘Heeft niemand je ooit uitgelegd dat je op moet passen wat je zegt? Voordat je het weet staat de verkeerde voor je.’ Terra verdween tussen de rotsblokken en haar bazin bleef emotieloos naar de jongen kijken. Haar ogen zouden hem niet uit het oog verliezen, voorlopig dan toch.
‘Maar als ik jou was, zou ik proberen ietsje minder over te komen als een pup met zijn staart tussen zijn poten, misschien dat het dan ook echt over zou komen als een bedreiging. Nu kom je meer over als.. een pup.’ Haar schouders gingen kort omhoog. De jongen keek van haar weg en met een norse stem zei hij: "Het doet er niet toe hoe ik eruit zie in jou ogen." Tári’s ogen glinsterde even en toen knikte ze. ‘Ik ben blij dat je zo zeker bent van jezelf.’ In haar stem klonk een sarcastische toon. Ze geloofde er niks van dat het de jongen niks deed, als het klopte wat hij zei dan was zijn norsheid overbodig geweest.
"Als je enkel aannames over iemand maakt, dan kun je dat ergens anders voort zetten. Je kent me niet, kan waarschijnlijk ook mijn gedachte niet lezen." Haar hoofd werd iets schuin gehouden en ze had bijna een sprongetje gemaakt. Meneer was geen straatrat. Heerlijk, ze kon zich eindelijk uitleven op iemand die nog eens iets geleerd had. Dat nam ze tenminste aan aangezien zijn toon genoeg zei over zijn afkomst. Het was bijna als vroeger, een tijd waarin haar enige slachtoffers mensen met geld waren geweest. Haar eigen mensen. Haar grijns was gegroeid op haar gezicht en haar ogen vonkelde in het maanlicht. "Dus ik snap niet wat je hiermee wil bereiken. Je wil vechten? Leuk, dan gaan we vechten. Wil je iets anders? Zeg het dan." Het hoofd van de jongen werd geïrriteerd heen en weer geschud, wat haar alleen maar nog meer plezier deed. De jongen kon overduidelijk heel moeilijk verbergen hoe hij zich voelde. Of hij was heel goed in het laten zien van een hele andere emotie dan degene die hij voelde, maar daar had ze zo haar twijfels over.
"Je kan mij een pup noemen, maar zelf oog je zo oppervlakkig als het maar zijn kan en kan ik er niet eens een woord van maken." Ze had de jongen zijn zegje laten doen en overbrugde nu zwijgend de laatste paar meters tussen hen in. Ze keek hem kalm aan en trok haar wenkbrauwen op. ‘Ongeveer twee meter.’ Zei ze rustig. ‘Dat is wat je nodig hebt om je boog te gebruiken, om hem fatsoenlijk aan te spannen. Tegen de tijd dat je die afstand weer gecreëerd hebt, ben je al in het nadeel.’ Ze keek hem aan met een zwakke glimlach. Ze wist dat ze zelf ongeveer een seconde á twee nodig had om de cape aan de kant te slaan, een of meer van haar messen uit de riem te halen en vervolgens afstand te creëren of meteen in de aanval te gaan. Ze had geen idee hoe lang de jongen precies nodig had om zijn boog aan te spannen, maar hij had sowieso een seconde nodig om de afstand tussen hen beide terug te krijgen. ‘Het leuke is dat die oppervlakkigheid die je zojuist noemde, enkel aangeeft dat jij heel moeilijk mensen kan lezen. Of ik goed ben in het verbergen van de achterliggende gedachten.’ Ze trok vragend een wenkbrauw op en schudde toen haar hoofd. ‘Bovendien hoef ik je niet te vertellen wat ik wil, kijken hoe jij je opvreet aan de irritatie is leuk genoeg.’ Haar ogen leken door dwars door de jongen heen te gaan. Ze was niet nieuw in dit spelletje en ze genoot ervan.

Blij dat hij zo zeker was van zichzelf? Het sarcasme droop haast van haar woorden af. Maar in plaats van te zeggen wat er was, leek ze er opnieuw omheen te draaien.
Ze kwam dichterbij, te dichtbij in zijn ogen. Met zijn duim streelde hij langs het hout van zijn boog. Ze kwam in zijn privé gebied. Met zijn oranje kleurige ogen bleef hij naar haar kijken. Wat was de bedoeling van dit mens?
Woorden bereikte hem, ongeveer twee meter. Hij keek haar vragend aan, tegen die tijd dat hij de afstand gecreëerd had, was hij al in zijn nadeel? Wat wilde ze daarmee zeggen? Dacht ze werkelijk dat hij een boog bij had voor de sier? Om mooi op muren te schieten. Het meisje was inderdaad wat dommer als hij had ingeschat.
Ruimte kon je op zoveel manieren krijgen en dat gaf de ander weer een achterstand. Hij kon zijn voet gebruiken om haar naar achteren te duwen en zelf naar achter te springen, hij kon zijn boog gebruiken om tegen haar kin aan te slaan en hierdoor kon hij ook ruimte creëren. Nog maar te zwijgen van een kopstoot of een elleboog, dan had hij nog niet eens zijn creativiteit gebruikt tijdens het vechten. Zag ze werkelijk niet in dat het niet uitmaakte hoe ver weg ze stond? Hij had zijn hele leven getraind en hoewel hij niet zo sterk was als zijn broer om een krijger op de eerste lijn te worden, was dat wel zijn doel geweest toen hij jonger was. Hierdoor heeft hij vaak genoeg getraind en is hij na een paar jaar pas over gewoon op pijl en boog. Iets waar hij meer talent in had, zo bleek het. Hij zal ook nooit vergeten dat hij een keer van zijn broer tijdens het sparren gewonnen had. Al was dat dan ook de enige keer geweest.
Toen had ze over het 'leuke'. Of hij was slecht in mensen lezen of ze was goed in het verbergen van de achterliggende gedachten. Hij had een goed idee over haar achterliggende gedachte, het enige wat ze in deze korte periode had gedaan, was hem irriteren en uitdagen. Waarschijnlijk had ze ontzettend graag gezien dat hij uitviel. Hoe graag hij dat ook wilde, was hij hier niet om de oorlog voort te zetten. of om dit meisje het bij de ziekenboeg te laten belanden. Ze vond het al leuk genoeg om te zien hoe hij zichzelf opvrat aan irritatie. Dit soort onnozelheden bedoelde hij nu, hoe baldadig en puberaal was je om zo mensen uit te dagen.
"Hoewel ik je woorden heel aandoenlijk vind, ben ik hier niet voor deze nonsens." Weer die beleefde toon. Een toon die ook strengheid en zekerheid met zich meebracht. Hij was er duidelijk klaar mee.
Er was een land met grotere problemen die zijn aandacht veel harder nodig had. Die zijn trainingen beter konden gebruiken als hier met de dame praten.
Hij stond dan ook op om iets verder te lopen naar andere pilaren die er nog stonden. Een zucht ontsnapte zijn lippen om zichzelf tot rust te krijgen en toen hij zijn boog ophief, ontstond het blauwe licht weer. In enkele seconde hadden verschillende pilaren een pijl ontvangen en door het licht wat gebundeld werd, ontstond er voor enkele tellen een gloed die de ruïnes haast iets dromerigs gaven. Hij wist niet wat voor type de dame was en zijn aandacht was dan ook zeker nog gevestigd op de geluiden die hij hoorde. Hij was niet meer dan tien meter verder gelopen namelijk. Ook zag hij er de dame best voor aan om hem te volgen. Hij wilde niet dat ze het deed en waarschijnlijk vond zij het maar al te leuk om daar opnieuw tegenin te gaan.
Opnieuw spande hij zijn boog aan om zijn pijlen op precies dezelfde plek te laten landen, de gaten die hij al had gemaakt, werden hierdoor enkel dieper en het geluid van brokkelende stenen vulde voor enkele tellen de omgeving.
Hij was ten alle tijden klaar voor een aanval, een stem of ook maar geluid van de dame en hij ging zichzelf dan ook zeker niet laten verassen door haar aanwezigheid.

Zou de jongen het doorhebben? Dat zijn eigen gedrag alles alleen nog maar leuker maakte voor het witharige meisje? Ze betwijfelde het, als je het haar vroeg was het enige wat de jongen doorhad dat ze een irritant wicht was en dat hij zo snel mogelijk bij haar vandaag wilde. Ze vond het geweldig. Hij deed echt zijn best om haar duidelijk te maken dat hij hier geen zin in had en dat hij er zo snel mogelijk mee klaar wilde zijn. Het enige wat hij daarmee deed was water op het vuur gooien.
De jongen gaf aan dat ze gewoon moest zeggen wat ze wilde. Hm, ja tuurlijk, ze zou het hem op een dienblad voorschotelen. Ze zag het al voor zich. Een zilveren dienblad met een brief erop. Als de jongen de brief zou openen zou er met sierlijke letters op gestaan hebben “Beste onbekende, ik treiter graag andere en jij bent enkel een nieuw slachtoffer om mij deze nacht te vermaken.” Hmja, dat zou het wel doen. Ze had altijd een hekel gehad aan dat soort brieven, alleen al omdat er maar al te graag een zegel achterop gepland was en ze liever niet naar haar eigen familiewapen keek. Ze had veel liever gehad dat ze de naam van haar moeder had gehad. Niet omdat ze die vrouw uit kon staan, maar omdat ze dan dezelfde achternaam als haar grootouders had gehad. Ah, wie weet zou ze het ooit nog wel doen.
Ze was naar de jongen toegelopen met de intentie om hem de afstand de hij had af te nemen. Om zijn boog daadwerkelijk te kunnen aanspannen had hij ruimte nodig. Ze zag dat hij het hout van de boog streelde, maar ze negeerde het. Ze kon vinden wat ze wilde van de jongen, maar ze was er vrij zeker van dat hij wel discipline had. ‘Ongeveer twee meter.’ Zei ze rustig. ‘Dat is wat je nodig hebt om je boog te gebruiken, om hem fatsoenlijk aan te spannen. Tegen de tijd dat je die afstand weer gecreëerd hebt, ben je al in het nadeel.’ Ze was zich ervan bewust dat ze een gevaarlijk spelletje speelde, maar ze zocht nou eenmaal graag de grenzen op. Natuurlijk was ze zich ervan bewust dat hij op meerdere manieren gebruik kon maken van zijn wapen zonder deze aan te spannen, maar ze hield zijn bewegingen in de gaten. Ze was niet erg sterk, maar ze compenseerde dat met haar snelheid en lichtvoetigheid. Als het een kwestie was van kracht zou ze verliezen, maar in dit geval, waarin het meer om snelheid en behendigheid zou gaan, schatte ze haar kansen nog wel goed in.
‘Het leuke is dat die oppervlakkigheid die je zojuist noemde, enkel aangeeft dat jij heel moeilijk mensen kan lezen. Of ik goed ben in het verbergen van de achterliggende gedachten.’ Ze trok vragend een wenkbrauw op en schudde toen haar hoofd. ‘Bovendien hoef ik je niet te vertellen wat ik wil, kijken hoe jij je opvreet aan de irritatie is leuk genoeg.’ Haar ogen leken door dwars door de jongen heen te gaan. Ze had wel een vermoeden wat de jongen dacht, zeker kon ze het niet weten, maar haar irritante gedrag zou waarschijnlijk doen vermoeden dat ze alleen maar een van die tuttebelletjes was met een aandacht tekort. Zij wist wel beter. Ja, ze deed het voor haar plezier, maar de jongen had een fout begaan door de pijl te laten vliegen. Hij had de pijl dan weliswaar de andere kant op begeleid, maar hij had geschoten. Dat was genoeg om een reactie te krijgen. Tári was niet iemand die makkelijk dingen vergaf en iets als dit kwam bovenaan aan lijstje te staan van prioriteiten. Ze had ervoor kunnen kiezen om daadwerkelijk terug te vallen in oude gewoontes en te wachten tot de jongen zijn eigen acties vergeten was voordat ze wraak nam, Maar in dat geval zou Mikis zijn hoofd schudde en haar vertellen dat het een slap excuus was om terug te vallen in oude gewoontes. Als ze er meteen op reageerde kon hij geen kant op, dan werd het immers zelfverdediging. Ook al wist ze maar al te goed dat ook haar grootvader door zou hebben dat het niet meer was dan een pleziertje dat ze niet had kunnen laten schieten.
"Hoewel ik je woorden heel aandoenlijk vind, ben ik hier niet voor deze nonsens." Oh wat zou deze jongen goed overweg kunnen met haar ouders. Heerlijk dat hooghartige gedoe. Ze kon het wel waarderen als iemand uit kwam voor zijn afkomst, dat gaf haar de kans om al die mooie maniertjes de grond in te stampen. De jongen stond op en liep weg van haar. Ze bleef even naar de jongen kijken en grijnsde toen, haar witte tanden zichtbaar in het maanlicht. Ze bleef even kijken hoe hij verschillende pijlen richting pilaren schoot.
In de weken dat ze bij haar grootouders was geweest had ze haar oude meester ook weer een paar keer opgezocht en hij had haar gewezen op een paar imperfecties die in de loop van de tijd ontstaan waren. Hij had haar geholpen terug te komen op het niveau wat ze had gehad toen ze bij hem weg gegaan was en hij had haar een paar extraatjes meegegeven. Hetgene waar hij het hardst op gehamerd had was het geluid dat ze maakte. Na een afspraak of acht was ze weer net zo stil als de dief die ze ooit geweest was. Iets wat haar overigens in de verleiding gebracht had om weer te gaan stelen, maar de kille blik van haar grootmoeder was genoeg geweest om de appel rustig weer terug te leggen. Haar grootmoeder was een vrouw waar je goed mee kon lachen en die niet bang was om de wet zo nu en dan.. anders te interpreteren, maar ze keurde het af als het verkeerd toegepast werd. Het was een eigenaardige vrouw.
Tári liet haar ogen even over het terrein glijden. Het was donker genoeg om te verdwijnen, maar licht genoeg om zichtbaar te zijn als je de lichtval verkeerd inschatte. Ze pakte met beide handen de kap van haar cape vast en trok die over haar hoofd, zodat haar bleke huid en witte haren niet meer de kans kregen het maanlicht aan te trekken en extra op te vallen. Ze plaatste haar voeten voor elkaar en liep vrijwel compleet onhoorbaar een deel achter de jongen langs, zodat ze recht achter hem stond. Ze liet haar linkerhand zakken en maakte een vuist van haar hand, waarna ze haar hand weer opende met de vingers gespreid. Een warme vacht streelde kort langs haar benen als een teken dat het diertje begrepen had wat haar bazin wilde. Zonder nog op te letten wat Terra deed pakte ze een van haar messen uit haar riem, keek ze er even emotieloos naar voordat ze hem naar de jongen wierp. Het enige geluid dat ze geproduceerd had was de wind dat langs het lemmet gleed. Het mes vloog langs het hoofd van de jongen en Tári liet een korte zucht uit haar mond ontsnappen. ‘Arg, wat jammer dat je nu niet ietsjes meer naar links stond. Dat had een hoop op kunnen lossen.’ Ze hield haar hoofd iets schuin. Haar cape was weer voor de andere messen gevallen en het had nu net zo goed kunnen zijn dat ze haar enige mes naar de jongen had gegooid. ‘Of misschien moet ik beter oefenen en kan ik gewoon niet gooien.. wie zal het zeggen.’ Ze maakte een afkeurend geluid en schudde teleurgesteld haar hoofd, terwijl haar rode ogen die nu deels verborgen waren onder de kap, de jongen bleven aankijken. Ze speelde een gevaarlijk spelletje met de jongen en ze was zich ervan bewust dat het moment dat ze haar ogen van de jongen af zou halen een grote fout zou zijn.

Hij bekeek de pijlen, deze langzaam wegvaagde. Hoewel hij nog steeds oplette op alles wat hij zag en hoorde, was het op dit moment vrij lastig. De vallende brokstukken van de stenen maakte het er dan ook niet makkelijker op. Vooral niet toen hij opnieuw pijlen schoot, dit zorgde ervoor dat hij de windvlaag net op het laatste moment hoorde, echter verroerde hij zich niet. Hij wachtte op de pijn, maar in plaats daarvan kwam er enkel iets vlak langs zijn oor af. Als het hem had geraakt, dan had hij haar geschoten. Dan was ze de vijand en als je zijn vijand was, dan waren er maar weinig dingen die hem tegen hielden.
Maar ondertussen was hij in een tweestrijd, hij was hier naartoe gestuurd om te leren. Om te leren hoe met alles om te gaan, aangezien ze maar weinig van hun krachten gebruikte op het eiland waar hij vandaan kwam. Hij kon zijn familie niet ten schande maken nu. Hij moest rustig blijven, er was nog niks gebeurt en er hoefde ook niks te gebeuren. Hij dacht aan zijn moeder, ze rekende op hem. Zijn oudere broer en zus rekende op hem en dan had hij nog een jongere zus die op hem rekende. Die misschien de dood in gejaagd konden worden als hij roekeloos mensen dood ging schieten. Niet doodschieten, dat was het idee dus. Maar als ze echt te ver ging, dan was een pijl door haar been het minste wat hij kon doen.
De wind langs zijn oor en het suizende geluid van de wind, zorgde ervoor dat een geïrriteerde zucht uit zijn mond ontsnapte. Had ze hem nu teruggepakt? De pijl die hij langs haar schoot en nu zij een mes. Hij bukte om het mes op te pakken. Minachtend keek hij naar het ding en draaide zich om richting de dame. Langzaam liep hij naar haar toe en reikte haar het mes terug.
"Je zal nooit een echte krijger zijn als je iemand in de rug aan wil vallen. Zelfs de ninja's in onze natie vallen niet zo laag." Hij legde de boog op zijn schouder. Zodat ze zag dat hij niet van plan was om aan te vallen. Niet van plan? Hij wilde het wel graag, maar dat werkte niet echt goed mee dat ze hem nog niet kende. Zij had daar sowieso al een groot voordeel mee.
"Als je me zo graag als vijand wil. Nu sta ik voor je, als je de behoefte hebt om me iets te doen, doe het dan terwijl je de tegenstander aan kijkt." Er stond haast een kleine glimlach op zijn gezicht. Niet om haar uit te lachen, niet om gemeen te doen. Simpelweg omdat hij meende wat hij zei.
Het is zielig en achterbaks om je tegenstander iets aan te doen wanneer deze er niks van weet. Dat is in hun natie algemeen bekend, je valt niemand aan in de rug. Je moet de ander de kans geven om terug te vechten, ook al heeft deze persoon nog zoveel slechts gedaan. Durf de persoon in de ogen te kijken die je aanvalt, wanneer je dan nog steeds iemand pijn kan doen. Dan weet je in ieder geval dat het oprecht is dat je diegene iets hebt aangedaan.

Ze had dankbaar gebruik gemaakt van de kans om nog eens naar haar oude meester te gaan. Meredith was een.. bijzondere man. Voordat ze naar Shadra was gegaan had ze niet eens zeker geweten of de man nog in leven was. Heel erg oud was hij nou ook weer niet, maar met de manier waarop die man leefde wist je het maar nooit. Hij was nog fit genoeg om de trainingen die hij gaf zelf te geven, maar je kon wel aan hem zien dat hij minder bewoog dan vroeger. Hij bewaarde zijn energie nu voor belangrijkere momenten.
Meredith was er altijd voor haar geweest en toen ze nog bij haar ouders gewoond had was hij een toevluchtsoord geweest. Daar was ze veilig en ze wist dat hij altijd voor haar klaar zou staan. Toen haar grootmoeder haar de brief gegeven had waarin stond dat Meredith haar graag weer eens zag had ze geen moment getwijfeld en was ze meteen naar hem toe gegaan. Hij had haar verhaal aangehoord en had voorgesteld om weer wat te trainen samen. Ze had graag ingestemd en voordat ze het had geweten had ze weer haar oude trainingspak aan gehad en had ze met haar messen op een mat gestaan terwijl de kille ogen van Meredith haar aangekeken hadden. Hij had haar een aantal keren afgestraft voor verkeerde houdingen, maar over het algemeen had hij met een vage glimlach langs de kant gestaan.
Nu kon ze zijn extra lessen goed gebruiken. Het gaf haar de kans om bijna geruisloos van plaats te veranderen en achter de jongen terecht te komen, waar ze een van haar messen pakte en deze naar de jongen wierp. De jongen reageerde amper op haar actie. Haar mondhoeken trokken iets omhoog, ze had dus gelijk dat de jongen op zijn minst discipline had. Dat was dan tenminste iets wat ze aan hem kon waarderen. Oprecht kon waarderen.
‘Arg, wat jammer dat je nu niet ietsjes meer naar links stond. Dat had een hoop op kunnen lossen.’ Ze hield haar hoofd iets schuin. ‘Of misschien moet ik beter oefenen en kan ik gewoon niet gooien.. wie zal het zeggen.’ Ze maakte een afkeurend geluid en schudde teleurgesteld haar hoofd. Haar ogen weken niet van de jongen af. Ze had er geen behoefte aan om bij haar volgende bezoek aan Shadra aan Meredith uit te moeten leggen dat ze zo stom was geweest om haar ogen van de ander af te halen. Nee, ze wist al precies hoe hij erop zou reageren en daar voelde ze bar weinig voor.
Toen ze zag dat de jongen haar mes opraapte werd haar grijns nog groter dan deze al was. De jongen kwam naar haar toe lopen en reikte haar het mes aan. Tári keek er even naar en maakte toen een halve buiging om het mes vervolgens aan te pakken. Wat schattig, de pup deed precies wat pups doen.
"Je zal nooit een echte krijger zijn als je iemand in de rug aan wil vallen. Zelfs de ninja's in onze natie vallen niet zo laag." De jongen legde de boog op zijn schouder. Tári maakte tussen haar tanden door een geluid alsof je iets hoorde vallen, voordat ze haar hoofd schuin hield en haar blik afwende. Ze schudde haar hoofd. ‘Maar ik ben ook niet van plan om ooit een krijger te worden.’ Ze keek de jongen weer aan. ‘Je hebt niks aan eer in een gevecht. Bovendien was het je eigen fout om je rug mijn kant op te draaien.’ Ze haalde haar schouders op. Eer deed haar niet zoveel op dit gebied. Ze was immers geen krijger noch was ze van plan er ooit een te worden. Ze was een dief, een schaduw in de nacht. Ze stond niet bekend om haar eer, maar juist om haar achterbakse gedrag. Ze werkte liever vanuit de schaduwen en sloeg dan toe in plaats van haar armen te spreiden en zichzelf helemaal bloot te geven. Eer redde geen levens.
"Als je me zo graag als vijand wil. Nu sta ik voor je, als je de behoefte hebt om me iets te doen, doe het dan terwijl je de tegenstander aan kijkt." Ze keek toe hoe de gezichtsuitdrukking van de jongen bijna deed denken dat hij heel trots op zichzelf was nu. Ze liet haar ogen nog eens naar de maan schijnen en schudde grinnikend haar hoofd. ‘Is het dat je denkt dat ik je niet aan durf te kijken als ik je iets aan zou doen?’ Ze keek hem kalm aan. Ze draaide een kwart slag op haar hakken en begon een rondje om de jongen heen te lopen. ‘Als jij denkt dat ik je tot vijand wil maken, denk ik eerder dat jij degene bent die zijn ogen moet gaan gebruiken.’ Ze klakte met haar tong en kwam weer voor de jongen staan. ‘Je weet nu dat je het niet van mij af moeten laten hangen.’ Ze ging op een rotsblok zitten en keek de jongen met een emotieloze blik aan. ‘Al zou ik wellicht ook geen risico’s nemen als ik jou was.’ Haar tanden werden zichtbaar in de grijns die volgde. Ze had geen reden om energie te verspillen aan het verwonden van de jongen, maar als hij haar woorden dusdanig oppakte dat hij haar een reden zou geven het wel te doen, zou ze ook niet twijfelen. Ze had immers ergere dingen gedaan dan iemand enkel een paar schrammetjes bezorgen.

De dame nam met een buiging haar mes terug en een kleine frons ontstond op zijn gezicht. Wat had dat te betekenen? Het was voor hem een teken van fatsoen om iets op te rapen wat de ander had 'laten vallen' want hoewel ze waarschijnlijk met opzet naast had geschoten, aan haar houding en toon te horen. Maar waarom zij overal een groter ding van moest maken was hem een raadsel. Ze draaide overal zo ontzettend omheen en was zo omslachtig. De woorden die ze sprak verbaasde hem niet. Vechten voor eer vond ze onnodig. Terwijl dat iets was wat in Apollo's familie hoog in het vaandel stond. Als je uiteindelijk met eer won, dan kon je aantonen hoe goed je was geworden. Dat je met de kracht waar je zoveel voor getraind had kon winnen. Zo werkte zelfs de ninja's in zijn natie. Ze leerde snelheid en behendigheid, leerde in de schaduwen te lopen; maar dat werd voornamelijk gebruikt om vooruit te kijken en andere in de gaten te houden. Niet als vecht tactiek, dan stonden ze net als alle andere in het gevecht.
Ze was niet van plan een krijger te worden. Het verbaasde hem niet, deze dame zag er niet uit alsof ze van plan was dingen op een eerlijke manier af te handelen. Dat ze een mes naar hem toe gooide was daar een goed voorbeeld van. Maar dat was zijn eigen schuld? Omdat hij zijn rug naar haar toe draaide.
Hij sloeg zijn ogen neer en schudde zijn hoofd met een kleine glimlach, die beredenering.
"Wat verdien je met achterbaks vechten? Je hebt iemand vermoord die het zelf niet in de gaten had." Hij haalde zijn schouders op. "Eer is een bewijs dat jaren trainen heeft gewerkt. Dat het niet voor niks is geweest. Maar ook dat je krachtig genoeg bent om een op een met iemand te vechten en te winnen." Hij keek haar rustig aan en glimlachte half. Dit doordat hij aan vroeger terug dacht en aan alle trainingen die hun vruchten hadden afgeworpen. Wat dat betreft waren de twee personen die nu tegenover elkaar stonden tegenpolen. "Daarbij, keerde ik mijn rug om de simpele rede dat ik je vertrouwde. Ik verwachtte dat als je me iets aan ging doen, je toch niet zo zwak was om me in de rug aan te vallen." Hij had het mis gehad, hij had haar verkeerd ingeschat. Haar houding en woorden deden hem denken aan iemand die toch eerlijk zal vechten. Helaas. Ze liep een rondje om hem heen, hij bleef echter voor zich kijken. Luisterde naar de voetstappen en haar ademhaling. Hij dacht aan haar woorden.
"Ik ben ervan overtuigd dat je me in de ogen kan kijken en iets aan kan doen. De vraag is alleen; waarom doe je dat niet?"
Apollo was ondertussen bij een vraagstuk beland. Wat was er met deze dame aan de hand? Hij dacht dat hij moeilijk was, maar zij trok het nog wat verder uit verband. Wilde ze nu vechten of was dat juist iets wat ze niet wilde? Ze wilde geen krijger worden, tegelijkertijd dreigde ze in zijn gezicht en gooide een mes langs hem af. Interessant, was het haast te noemen als ze niet zo vreselijk irritant was.
Hij moest het niet van haar af laten hangen? Opnieuw een frons.
"Ik moet het niet van jou af laten hangen, maar als ik weg loop dan gooi je een mes mijn richting op. Logisch." Het laatste woordje was sarcastisch en misschien was er een beetje minachting in te horen. Weer een bedreiging, geen risico's nemen? Waar had ze het nu weer over. Wat de dame zei en deed waren twee totaal verschillende dingen en Apollo vroeg zich dan ook af of ze wel goed in haar hoofd was. De jongen liet de boog langs zich rusten en keek het terrein over, misschien moest hij ergens anders gaan trainen.
"De naam is Apollo." Zei hij nu rustig en hij liep enkele meters van haar weg om zijn boog richting de bomen verderop te richten. Als ze hem dan graag wilde vermoorden, dan wist ze in ieder geval zijn naam. Het licht dat over het gras schoot was binnen enkele tellen al bij de bomen en bleef daar hangen. De pijl was sneller als een houten pijl, sterker en groter. Het zal voor de meeste mensen een aparte aanblik zijn om te zien, de boog was namelijk de enige in zijn soort.

Ze begon haar tikkende klok bijna dankbaar. Als dat ding niet zo vervelend was geweest was ze hier nu niet geweest en had ze niet zoveel plezier gehad. Al moest ze de jongen ook wel credits geven. Als meneer niet besloten had een pijl naar haar te schieten, dan was er waarschijnlijk niks aan de hand geweest. Ze wilde nu gewoon dat hij een reden zou hebben om haar niet te mogen, dat maakte het voor haar ook makkelijker om de jongen niet uit te kunnen staan. Ze vond hem sowieso al niet heel erg aardig meer, maar hoe langer ze hier stond en met hem sprak des te vervelender begon ze hem te vinden. Het enige waar hij nu nog goed voor was, was om haar een nacht te geven waar ze aan terug kon denken met een brede, valse grijns.
Het mes dat ze naar de jongen gegooid had, was precies terecht gekomen waar ze hem gewild had. Ze had hem niet willen raken, enkel willen duidelijk maken hoe het was om een mes langs zijn hoofd te krijgen. Het was niet hetzelfde als een lichtgevende pijl, maar het idee was wel hetzelfde.
De jongen vertelde haar dat ze nooit een krijger zou worden en dat zelfs de ninja’s in zijn natie niet zo laag waren. Zijn woordkeuze liet haar het geluid maken van een vallend voorwerp. Ze kon allicht haar lolletje uit zijn woorden halen, als ze er toch naar moest luisteren. ‘Maar ik ben ook niet van plan om ooit een krijger te worden.’ Wat had ze eraan? Plichten, eer? Ha, nee, gaf haar maar gewoon haar eigen buurt waarin ze rond kon dwalen en haar eigen gang kon gaan. Hier en daar een appel meer of minder zou niemand opvallen. Ze had niemand die ze hoefde te gehoorzamen. Nee, het leven van een simpele dief was beter dan het leven van een krijger. Bovendien zaten er veel te veel regels aan dat hele krijger gebeuren. Ze deed niet aan regels. ‘Je hebt niks aan eer in een gevecht. Bovendien was het je eigen fout om je rug mijn kant op te draaien.’ Wat had hij verwacht? Dat ze hem gewoon zijn gang zou laten gaan? Misschien moest ze het op haar voorhoofd schrijven: “wie wapens naar mijn hoofd gooit kan ruzie verwachten”. Was dat te lang voor haar voorhoofd? Ze kon altijd een bordje omhangen met dezelfde woorden. Zou het dan wel duidelijk zijn voor meneer? Ze betwijfelde het ten zeerste.
"Wat verdien je met achterbaks vechten? Je hebt iemand vermoord die het zelf niet in de gaten had." Ze keek hem even met grote ogen zwijgend aan voordat ze hard begon te lachen. Ze had een paar minuten nodig voordat ze zichzelf verstaanbaar kon maken. ‘Zonder het in de gaten te hebben?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Je denkt toch niet werkelijk dat als ik iemand zou vermoorden, die persoon het niet in de gaten zou hebben? Dat zou saai zijn en alles behalve amuserend.’ Ze trok een wenkbrauw op en grijnsde. ‘Achterbaks vechten is iets anders dan iemand vermoorden zonder dat diegene het doorheeft.’ Haar ogen twinkelde even. Ze begon zich bijna te verbazen over de onzinnige woorden van de jongen.
"Eer is een bewijs dat jaren trainen heeft gewerkt. Dat het niet voor niks is geweest. Maar ook dat je krachtig genoeg bent om een op een met iemand te vechten en te winnen." Ze rolde met haar ogen en knikte een keertje kort. ‘Eer is overbodig. Ik ben getraind, maar eer staat er los van. Eer betekent alleen maar dat je eerlijk wilt vechten en nou eenmaal niet de hele wereld zal dat op dezelfde eerlijke manier doen. Leef ermee.’ Haar stem was emotieloos, kil. Ze begon langzamerhand na te denken over de persoon voor haar neus. Een lichtgevende pijl, het constante gemijmer over eer? Zou ze dan toch weer zo’n hopeloze Novaan aangetrokken hebben? Kansloos die mensen. Het enige wat haar theorie tegensprak was die irritante toon van hem.
"Daarbij, keerde ik mijn rug om de simpele rede dat ik je vertrouwde. Ik verwachtte dat als je me iets aan ging doen, je toch niet zo zwak was om me in de rug aan te vallen." Ze grijnsde even. ‘Hoe aandoenlijk. Het is gewoon ronduit dom om iemand die je niet kent te vertrouwen. Bovendien had je beter moeten weten nadat je zo dom was geweest om die pijl van je los te laten.’ Ze haalde haar schouders op. Misschien moest ze maar gewoon accepteren dat hij niet de slimste was.
‘Is het dat je denkt dat ik je niet aan durf te kijken als ik je iets aan zou doen?’ Vroeg ze hem voordat ze een rondje om hem heen ging lopen. Ze nam de jongen in zich op en moest toegeven dat ze het wel kon waarderen dat hij bleef staan en niet met haar mee draaide. Misschien moest ze het ook wel dwaasheid noemen. Misschien leerde hij gewoon heel langzaam.. of niet.
"Ik ben ervan overtuigd dat je me in de ogen kan kijken en iets aan kan doen. De vraag is alleen; waarom doe je dat niet?" Ze ging weer voor hem staan en keek hem recht aan. ‘Heb ik je al iets aangedaan dan? Ben je al gewond? Want in dat geval wil ik er best wel een kusje op geven hoor.’ Haar stem was kalm en haar ogen emotieloos. ‘Nee? In dat geval hebben je woorden geen waarde, want ik hoef je niet aan te kijken volgens jouw stelling tenzij ik je iets aandoe.’ Ze ging op een rotsblok zitten en vertelde hem dat hij het niet van haar af moest laten hangen, maar ze waarschuwde hem ook zeker geen risico’s te nemen.
De jongen fronste en bijna wilde ze hem vertellen dat als hij zo doorging hij door het leven zou gaan als een of andere chagrijnige tuinkabouter, maar zijn woorden waren eerder dan die van haar. "Ik moet het niet van jou af laten hangen, maar als ik weg loop dan gooi je een mes mijn richting op. Logisch." Sarcasme, minachting. Muziek in haar oren. Die combinatie duidde op irritatie. Precies wat ze wilde bereiken. Ze mocht zelf misschien wel iemand zijn die beter met gevoel kon vechten dan met haar verstand, maar de jongen leek haar meer het tegenovergestelde. Als ze hem gek genoeg wist te krijgen dan zou het alles alleen nog maar makkelijker maken.
Ze keek toe hoe de jongen zijn boog naast zich liet hangen. "De naam is Apollo." Na dit gezegd te hebben liep hij weer weg. Ze schudde haar hoofd. Die jongen leerde dus gewoon niet. Ze bleef even naar Apollo en zijn pijlen kijken voordat ze haar hoofd iets naar voren boog en langzaam knikte als teken naar Terra. Ze had geen idee waar het diertje was, maar ze wist dat het diertje meteen in actie zou komen. Tári haalde nog twee messen uit de riem en sloeg haar benen over elkaar terwijl ze haar ogen opnieuw naar de jongen wendde en hem goed in de gaten hield. Een reactie kon niet uit blijven, maar als hij aanstalten zou maken om Terra iets aan te doen dan zou ze geen moment twijfelen om de messen te gebruiken. Op dit moment wilde ze de jongen enkel een lesje leren.
In het licht van de pijlen die de jongen afschoot kon ze een kleine zwarte schaduw zien die langs de benen van de jongen rende. Terra verdween weer tussen de rotsblokken en kwam na een paar seconde weer tevoorschijn om opnieuw langs de benen van Apollo te rennen en deze te strelen met haar huid. Tári keek ernaar met een grote grijns. Nu zouden ze zien hoe makkelijk de jongen gek te krijgen was en als ze haar kans zag zou ze het overnemen van de Tasmaanse duivel.