PortalIndexThey say it's not the kids, the parents are the problem HpD5UwnThey say it's not the kids, the parents are the problem 2q24v8xLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen



 

Deel
 

 They say it's not the kids, the parents are the problem

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Kailee
.
.
Kailee

They say it's not the kids, the parents are the problem UTL8oxA PROFILENovice
Real Name : Ez
Posts : 1449
Points : 38
They say it's not the kids, the parents are the problem UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Air
Klas: Master Geralt - 6th
Partner: Broken memories consume me

They say it's not the kids, the parents are the problem Empty
BerichtOnderwerp: They say it's not the kids, the parents are the problem   They say it's not the kids, the parents are the problem Icon_minitimema dec 28 2015, 16:52

broken boy meets broken boy - Kai

"They say it's not the kids, the parents are the problem, then if you taught the kids to parent that's the problem solved then."

Er waren meer manieren om gewekt worden dan door het geluid van een wekker. Er was bijvoorbeeld, in dit geval, het geluid van ruzie makende buren. Kai kneep zijn ogen direct stevig dicht toen hij wakker werd, omdat hij bang was dat hij het gordijn open gelaten had en dat het licht in zijn ogen zou schijnen. Met een geërgerde kreun draaide hij op zijn zij en probeerde hij te geloven dat hij niet in zijn eigen bed lag, gestoord door de jongens in de kamer naast hem. Blijkbaar waren er toch veel studenten die niet om konden met hun kamergenoot. Wel, gelukkig had hij er zelf geen, dan zou hij zelf ook veel ruzie maken, wist hij. Toen na zo'n vijftal minuten er nog steeds lawaai klonk, duwde Kailee het deken van zich af. Nog nooit was hij zo snel opgestaan zonder enkele keren te moeten geeuwen, trekken en lastig vloeken omdat hij te snel opgestaan was en er zwart door zag of duizelig was. De jongeman liep zijn deur uit en wandelde naar de kamer naast zich. Hij klopte op de deur, die bijna direct openging. Een onvriendelijke "Wat" werd naar hem gegooid, waardoor de blauwharige jongen fronste. "Kunnen jullie, like, ergens heel ver weg ruzie gaan maken, of een nieuwe kamergenoot zoeken." De jongen keek Kai lastig aan. Die laatste keek naast de ander door, naar de andere ruziemaker die nog verder in de kamer stond. "Sorry, Kailee." De jongen met de neuspiercing rolde zijn ogen kort met een zucht en draaide zich weer om. De deur ging dicht, zodra hij zich omgedraaid had, maar hij was wel zeker dat het nu even stil zou zijn. Even, lang genoeg om zich aan te kleden en in rust weg te gaan van zijn kamer.
Terug op zijn kamer zuchtte de jongen een keer diep. Geen les, maar hij had zichzelf wel wat voorgenomen. Hij had zich voorgenomen dat hij naar de gymzaal ging, om toch een beetje te sporten. De jongeman haalde een joggingbroek uit zijn kast. Zijn pyjamabroek werd snel omgewisseld in de joggingbroek. Als ik snel zeg, bedoel ik ook snel. Hij haatte het om geen kleren aan te hebben, hij haatte het om zichzelf te moeten zien. Hij beet hard op zijn onderlip toen hij merkte dat zijn joggingbroek eigenlijk te los zat om zijn middel. Zijn moeder had h'm al ingenomen aan de middel, hij was al smaller gemaakt. Hij veranderde ook zijn T-shirt, hij trok een ouder T-shirt aan, een met korte mouwen, maar die wel lang genoeg waren om een groot deel van zijn bovenarmen te bedekken. De jongen prulde het ringetje uit zijn neus en legde het op zijn nachttafel. Hij wou niet per ongeluk zijn neuspiercing er uit scheuren. De kerel trok twee rolletjes verband uit zijn lade en deed ze om zijn handen en polsen, zoals boxer bandage, maar in plaats van aan zijn pols te stoppen, of net daar iets boven, verbond hij tot bijna aan zijn ellebogen. Hij had nog dingen op zijn armen staan die hij liever wou verbergen tot ze genezen waren. Hij grimaste en probeerde er verder niet meer aan te denken. Kailee bond zijn veters en en krabde kort aan zijn nek. Zou hij in een spiegel kijken om te kijken of hij er oké uit zag? Of het 'door de beugel' kon? Nee. Natuurlijk niet. Zijn blauwige rugzak trok hij onder zijn bed uit. Nog steeds dezelfde rugzak, ja. Al zo lang. Maar het was een cadeau van zijn vader. Kai plooide een trui op, helemaal niet netjes, en hij - letterlijk - propte de trui in de rugzak, samen met een flesje water. En een pakje sigaretten. Dat had hij ook nodig, die had hij gewoon nodig. Terwijl hij ook dat pakje er met een aansteker bij stak, besefte hij dat hij de laatste tijd veel vaker was gaan roken. Zijn tante zou teleurgesteld zijn. Zijn moeder was dat toch al. Hij veranderde gauw zijn gedachten, hij wou aan iets anders denken. Ging hij nog ontbijten? Hij keek neer, naar zijn heupen en middel. Hij zou wel eten kunnen gebruiken, zijn broeken moesten terug strakker komen te zitten. Maar hij besloot om het toch niet te doen. Hij trok de rugzak op zijn rug en sloot de deur achter zijn rug. Zodra hij de trappen af begon te lopen, hoorde hij dat het geruzie op de kamer weer begon. Met een halve glimlach, al was he een zeer waterachtige glimlach, liep hij verder.

Zijn rugzak stond in de kleedkamer, hij kon het ding toch niet bijhouden. Zijn pakje sigaretten en zijn aansteker zaten in de zak van zijn joggingbroek. Hij wou zodadelijk nog eentje gaan roken, maar natuurlijk zou hij eerst sporten, of iets doen, bewegen. Hij had een boxbal voor zich staan, maar God, hij wist niets van hoe je moest slaan. Hij wist niets van eender welke sport. Hij kon niet op de boxbal slaan zonder dat hij pijn door zijn polsen heen voelde trekken. Kai wreef over zijn linkerpols en schudde zijn hoofd voor hij weer een keer een mep gaf tegen de bal. Hij beet hard op zijn onderlip toen hij weer pijn voelde. Zo hard dat hij zelfs bloed proefde. De jongeman slaakte een zucht en likte het bloed weg. De metaalachtige smaak bleef wel hangen, maar alles was beter dan er als een vampier uitzien, ook al bloedde het niet zo ontzettend hard. Kailee haalde een hand door zijn haar en gaf op. Hij deed wel alsof hij sportief was. Waarom wou hij zelfs sportief zijn? Afvallen? Slecht idee. Spieren aankweken? Hij vond zichzelf gespierd genoeg, al was hij echt niet bijzonder gespierd. De kerel twijfelde even of hij naar buiten zou gaan, of hij nu ook al of zou geven, maar dat zag hij ook niet direct zitten. Hij ging gewoon een beetje aan de kant staan en bekeek het wedstrijdje basket dat er gespeeld werd door enkele jongens. Lang deed hij dat echter niet, hij liep naar achter, achter de netten, waar de ballen, sportattributen, boxen, boxballen, etc. stonden en bewaard werden. Er was een achteruitgang, wist hij. Hij verdween achter de netten in en wrong zich tussen enkele turnmatten door. De achteruitgang werd een beetje open gezet door hem, en hij stak gewoon die sigaret op die hij al van bij de boxbal op wou steken. Als hij echt wou, kon hij nog nét de gymzaal inkijken, maar waarom zou hij? Weer eens slaakte hij een zucht en stak de sigaret tussen zijn lippen.

OOC: Tári~ Hoop dat je er wat mee kan.

Terug naar boven Ga naar beneden
Tári
.
.
Tári

They say it's not the kids, the parents are the problem UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Betsie
Posts : 4699
Points : 15
They say it's not the kids, the parents are the problem UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Duister
Klas:
Partner: Life. It singularly fails to reward good intensions

They say it's not the kids, the parents are the problem Empty
BerichtOnderwerp: Re: They say it's not the kids, the parents are the problem   They say it's not the kids, the parents are the problem Icon_minitimema dec 28 2015, 21:57

De warme lakens boden haar de bescherming die ze miste, de bescherming die ze niet kreeg van haar omgeving. Ze lag tot aan haar ogen onder de lakens en luisterde naar het gedempte geluid van beneden. Ze hoorde geen stemmen, maar ze kon horen dat er glazen braken, dat er borden tegen de muren vlogen en dat er andere voorwerpen die ze niet kon benoemen van de ene kant van de kamer naar de andere kant vlogen. Ze wist wel wat er aan de hand was: haar ouders hadden ruzie en ze uitte dat door met het meubilair te gaan smijten. Wendy was weg en had ruimte vrij gelaten voor onveiligheid. De vrouw had haar nog heel even aangekeken voordat ze de deur uit gelopen was en gezegd had er morgen weer te zijn. Een oppas. Hoe belachelijk had het geklonken? Het had net zo belachelijk geklonken als hoe blij ze nu was met Wendy. Wendy was haar reddingsboei, de enige reden waarom ze enkel vreesde voor de nacht en niet voor de dag.
Nog één keer hoorde ze glas breken en toen werd het stil. Waar de meeste mensen blij zouden worden van de stilte, werd zij er doodsbenauwd van. Ze schoot onder de dekens vandaan en haar rode ogen gleden door de donkere kamer heen op zoek naar een plek waar ze zich kon verstoppen. Het had geen zin, dat wist zij ook wel. Als een klein kind sloeg ze de lakens weer over zich heen. Zij kon een ander niet zien, de ander haar niet. Zulke simpele logica. De logica van een kind. Jammer genoeg was ze dat al heel lang niet meer.. Haar leeftijd zij daarbij niks. Ze was elf, maar haar moeder had alle kinderlijkheid er al uitgeslagen. Letterlijk.
Ze hoorde de trap en kneep haar ogen stijf dicht. Ze kon haar hart in haar keel voelen kloppen en niet lang daarna hoorde ze de deur van haar slaapkamer open gaan.

Met een gil schoot ze omhoog. Haar ademhaling ging snel en ze kon een bepaald punt op haar rug voelen prikken. Ze wist dat het prikkende gevoel tussen haar oren zat en er helemaal niet was. Ja, er zat een litteken, nee dat ding deed geen pijn na een nachtmerrie. Dat bleef ze tegen zichzelf zeggen dan. Ze haalde diep adem en wreef door haar gezicht. Het was maar een droom.. Nee, het was een herinnering. Bij die gedachte pakte ze haar kussen en smeet die tegen de deur aan. Ze trok haar benen op en legde haar hoofd erop. Ze kon haar pyjama aan haar lichaam voelen plakken en ze moest op haar lip bijten om de tranen die in haar ogen prikte weg te krijgen. Ze trapte haar dekens kwaad van zich af en schudde haar hoofd. De lakens die ooit zo veilig waren geweest, waren nu haar grootste vijand. Van een veilige plek was en gegaan naar een plek waar ze alles opnieuw kon beleven. Vroeger was haar omgeving niet veilig geweest en haar bed de meest veilige plek op de hele aarde en nu was het andersom. Ze ging niet meer met een veilig gevoel naar bed, de nachtmerries waren elke dag hetzelfde. Ze waren een periode minder geweest, om daarna weer erger te worden. Zeker de laatste maanden waren de nachtmerries erger geworden. Alle gevoel van veiligheid die ze had gehad, was verdwenen. Misschien was alles zelfs wel erger geworden.
Ze bleef even op bed zitten voordat ze langzaam opstond en naar de spiegel liep. In haar weg door de kamer liet ze haar vingertoppen kort over de piano glijden die in haar kamer stond. De klep zat dicht en niemand zou er last van hebben als haar vingers over het houten oppervlak gleden. Ze moest de drang om op het ding te spelen onderdrukken. De piano was haar enige uitvlucht, maar ze kon het niet maken iedereen wakker te maken met de noten die uit het pracht ding zouden komen. Mensen zouden het gaan haten en dat was wel het laatste wat ze wilde.
Bij de spiegel aangekomen keek ze er in. De randen onder haar ogen waren zwart en haar gezicht was bleek. Ze kreunde zacht en besloot zich te douchen. Nadat ze gedoucht had en zich aangekleed had, hield ze haar hoofd nog even onder de ijskoude kraan. Toen ze weer in de spiegel keek zag ze dat ze meer kleur gekregen had en de zwarte randen onder haar ogen ook verdwenen waren. Ze keek even naar de kleren die ze aan had, maar besloot toen maar meteen haar sportkleren aan te trekken. Een korte broek en een shirtje dat net niet over haar navel viel. Het was geen naveltruitje, meer een te kort shirt. Haar blik gleed naar buiten en ze zag dat het nog donker was. De meeste leerlingen zouden nog aan het slapen zijn. Ze wisselde de kleding en trok een trui over het shirt heen. Ze klakte met haar tong en Terra volgde haar naar buiten. Ze wilde eerst een stuk gaan rennen en daarna wilde ze naar de gymzaal om zichzelf nog eens extra uit te putten. Veel deed ze niet aan sporten, niet in de gymzaal in elk geval. Ze had nu alleen een uitlaatklep nodig en haar piano was niet echt een goede optie op dit moment. Niet als ze enigszins nog de kans wilde hebben om vrienden te maken op deze school.. ooit.

Toen ze eenmaal bij de gymzaal aangekomen was, was het duidelijk dat er al meer leven in de school was ontstaan. Mensen waren uit bed gerold en liepen nu door de school heen. Ook in de gymzaal was er leven ontstaan. Ze glimlachte even kort toen ze in de kleedkamer kwam. Ze kon aan de kleren en tassen zien dat ze niet de enige was die wilde gaan sporten vandaag. Ze trok de trui uit, waardoor ze enkel nog stond in het shirt en de korte broek.
Ze opende de deur naar de gymzaal en werd verwelkomd door het typische lawaai van een gymzaal. Schreeuwende mensen, het geluid van zolen op de vloer en ballen die stuiterden. Haar oog viel op een blauwharige jongen die net verdween in een van de berghokken. Ze fronste even toen de jongen niet terug kwam. Haar nieuwsgierigheid won het en ze besloot hem achterna te gaan. Bovendien was het een goede smoes om even bij te komen van het rondje rennen. Ze had meer gerend dan ze had verwacht te gaan rennen. Terra kwam nieuwsgierig achter haar aan, maar bleef bij haar bazin in de buurt, een beetje angstig voor alle geluiden om haar heen.
Ze leunde tegen de muur aan en keek naar de deur. ‘Goede reden om naar een gymzaal te komen.’ Zei ze met een grijns op haar gezicht terwijl ze naar de sigaret knikte. Ze was al bijna vergeten hoe slecht deze dag voor haar begonnen was. Bijna.
Terug naar boven Ga naar beneden
Kailee
.
.
Kailee

They say it's not the kids, the parents are the problem UTL8oxA PROFILENovice
Real Name : Ez
Posts : 1449
Points : 38
They say it's not the kids, the parents are the problem UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Air
Klas: Master Geralt - 6th
Partner: Broken memories consume me

They say it's not the kids, the parents are the problem Empty
BerichtOnderwerp: Re: They say it's not the kids, the parents are the problem   They say it's not the kids, the parents are the problem Icon_minitimedi dec 29 2015, 20:10

broken boy meets broken boy - Kai

Gymzalen hadden bepaalde factoren die Kai zich ongemakkelijk deden voelen. meer dan één factor, ja. Eén, de overweldigende geur van zweet. Het schrok hem af, hij kon er niet tegen. Twee, de geur van deo, hij werd altijd misselijk van de vele verschillende soorten deo door elkaar. Drie, zo veel mensen die er beter uitzagen dan hijzelf, vooral de jongens van de school dan. Ja, er liepen wel de 'nerds' rond, maar er liepen ook enkele kerels rond met enorm atletische lichamen. Misschien was het jaloezie, misschien was het afkeer. Vier, mensen hielden niet op met staren, zeker niet als je blauw haar had en een gezicht had dat duidelijk vertelde dat je ergens anders wenste te zijn. Vijf, als je niet echt goed was in sporten, hoorde je er niet bij en kon je beter weggaan. Hij had even op de boksbal staan meppen en doen, maar uiteindelijk verveelde het hem toch wel, deed het hem pijn en kon hij wijn frustraties er niet zo op uitoefenen als hij gehoopt had. Andere mensen konden hun woede kwijt erdoor, maar hij werd enkel kwader omdat het zijn polsen pijn deed. De jongeman was achter de netten in verdwenen, na even naar de basketters gekeken te hebben, wetende dat er een achteruitgang was. Die was vanaf nu zijn beste vriend, want het wou zeggen dat mensen dachten dat hij sportief was (hij bevond zich immers nog steeds in de gymzaal) maar terwijl kon hij lekker ongezond roken aan die deur. Het was ook beter dan eender wat, hier hoefde hij niet met mensen te praten. Hier hoefde hij gen kritiek aan te horen. En dat vond hij helemaal top. Een beetje nonchalant stond hij tegen de deur van de achteruitgang te leunen, de sigaret tussen zijn vingers en af en toe bracht hij die naar zijn lippen om een trek te nemen. Erg dat hij dat stond te doen aan de gymzaal. Hij kon overal roken, maar nee, hij moest het weer doen op een plaats waar iedereen gezond aan het zijn was. Hij haatte dat iedereen er zo gezond was. Waarom was hij niet gezond? Want het was niet dat hij zo mager was doordat hij al zijn vet weggesport had, nee. Maaltijden overslaan. 'Have you ever took a blade to your wrist, have you been skipping meals? We're gonna trying something new today - how does that make you feel?' Dat nieuwe iets was hij al aan het doen. Kailee was vrijwillig naar hier gekomen. En hij nam zichzelf voor dat hij na zijn peuk verder zou gaan sporten. Wat hij precies zou gaan doen, wist hij wel nog niet. Want hij had geen zin meer in boxen, het deed zijn polsen enorm veel pijn en hij had nog last van toen hij zo achterlijk was om zijn hand keihard tegen het hoofdeinde van zijn bed te slaan.  ‘Goede reden om naar een gymzaal te komen’, hoorde hij plots gezegd worden, waardoor hij zijn ogen oprichtte naar de richting waaruit het geluid kwam. De sigaret hing in zijn mondhoek, maar hij haalde hem er tussenuit toen hij besloot antwoord te geven. "Ja toch, hier kan ik tenminste doen alsof ik goede voornemens heb en aan mijn conditie werk", antwoordde hij met een halve lach. Hij herkende haar, plots. Hij had haar een keer gezien in de Kovomaka's Gardens, maar maar even, kort, en ze had hem wel begroet maar tot namen noemen waren ze nooit gekomen. Wel, dan maakte het eigenlijk niet zo veel uit, hij voelde zich ook niet verplicht om extra vriendelijk te doen door hun korte ontmoeting. Hij nam weer een trek van de sigaret en wachtte met de rook uitblazen tot het zo hard kriebelde en prikte dat hij haast moest hoesten. Het meisje had witte haren, dus dat was helemaal niet te vergelijken met zijn eigen haar dat blauwgeverfd was. Ze had rode ogen, ook dat leek helemaal niet op zijn blauwe ogen. Hij had eigenlijk ook geen reden om zichzelf met haar te vergelijken. Het enige wat ze gelijk hadden, waren donkere kringen onder hun ogen. En dat ze beiden redelijk bleek waren. Maar Kai zijn immuunsysteem was slecht. Hij leefde ongezond, hij was ongezond en hij had ook geen zin, motivatie of reden om zich beter te verzorgen. Nee, dat was gelogen, hij zou dat allemaal doen voor Ryan, maar voor zichzelf zou hij het niet doen. Het interesseerde hem niet bijzonder hoe het ging. Hij perste zijn lippen op elkaar om de sigaret ertussen te houden terwijl hij het verband om zijn polsen/armen heen terug strakker bond. "Je zegt het toch niet tegen de leerkrachten, huh?" vroeg hij waarna hij kort grinnikte, al was de grinnik misschien meer veroorzaakt door nervositeit, twijfel en hoop dan dat het hem werkelijk amuseerde. "Mijn naam is Kailee, by the way, aangenaam." Hij verwijderde de sigaret van zijn lippen en hield hem tussen wijs en middelvinger terwijl hij het meisje aankeek.

Terug naar boven Ga naar beneden
Tári
.
.
Tári

They say it's not the kids, the parents are the problem UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Betsie
Posts : 4699
Points : 15
They say it's not the kids, the parents are the problem UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Duister
Klas:
Partner: Life. It singularly fails to reward good intensions

They say it's not the kids, the parents are the problem Empty
BerichtOnderwerp: Re: They say it's not the kids, the parents are the problem   They say it's not the kids, the parents are the problem Icon_minitimevr jan 08 2016, 11:34

De nachtmerrie zou haar de rest van de dag bezig houden, onbewust. Ze had te vaak last van nachtmerries om zich er bewust druk om te maken. Haar moeder had haar het leven zuur gemaakt, bijna haar hele leven. Ze had ermee leren leven. Ze had leren leven met het gevoel van leer op haar rug, de klappen die ze in haar oren na kon horen zoemen. Nee, dat hield haar niet meer bezig. Het was haar eigen gedrag dat haar bezig hield. Onbewust lette ze na een nachtmerrie op haar gedrag. Was ze snauwerig of kil? Dan was dat volgens haar een voorteken dat ze weer op haar moeder ging lijken. Als ze de gedachte kreeg om iemand pijn te doen ging er een steek van woede door haar heen. Ze was een en al haar moeder. Onbewust ging ze erop letten, wat ze deed, hoe ze het deed en waarom ze het deed.
Het rondje rennen en terug komen bij de gymzaal komen deed ze enkel om haar hoofd leeg te krijgen. Lukte het haar? Waarschijnlijk niet, nee. Het zat te diep in haar systeem om het eruit te werken. Het was sowieso een beter idee om hulp te gaan zoeken, maar dat vertikte ze. Ze wilde hier zelf overheen komen, zonder de bemoeienis van de buitenwereld.
Ze was niet zo dol op het geluid van een gymzaal. Ze vond het prettig om in een gymzaal te zijn, maar dat kwam dan door de gezellige sfeer die er hing en absoluut niet door het geluid. Het was te hard. Ze maakte nooit zo een punt van lawaaierige omgevingen, maar een gymzaal stond wel in haar lijstje als optie voor mogelijk klagen.
Haar aandacht werd getrokken door een blauwharige jongen die wel heel fanatiek het berghok in dook. Opzoek naar een bal misschien? Of wilde hij kijken naar een ander attribuut? Hoe dan ook, haar nieuwsgierigheid was gewekt en ze wilde een kijkje gaan nemen. Veel moeite kostte het haar niet om de jongen bij de deur te vinden. ‘Goede reden om naar een gymzaal te komen.’ Sprak ze terwijl ze tegen de muur leunde en naar de deur keek. De jongen keek op en ze moest een grijns onderdrukken toen ze hem aankeek. Zo, met de sigaret in zijn mondhoek, zag hij eruit als iemand met een geweldige reden om hier te zijn. Of ze dat in de sarcastische zin dacht mag je voor jezelf bepalen.
Hij haalde de sigaret uit zijn mond en sprak: "Ja toch, hier kan ik tenminste doen alsof ik goede voornemens heb en aan mijn conditie werk" De halve lach op zijn gezicht zorgde ervoor dat het knikken waar ze in zijn zin al mee begonnen was in snelheid afnam en er een lichte frons op haar gezicht verscheen. Niet veel mensen hadden blauw haar en het was dus ook niet zo heel moeilijk om een enkele herinnering naar boven te halen waarin hij voor kwam. In een flits, alsof het te snel ging om vastgelegd te worden, maar langzaam genoeg om herinnerd te worden bij een tweede ontmoeting. Toch was het niet zozeer het besef dat ze hem herkende wat de frons veroorzaakte, nee dat was vooral een onnodig feitje. Wat de frons veroorzaakte waren zijn woorden. Goede voornemens? Hemel.. alsof ze daar aan gedacht had. Het enige wat ze zichzelf wilde beloven was dat ze niks stoms zou doen, maar ook daar was ze nog niet eens zeker van. Op dit moment ging alles toch alleen maar bergafwaarts en ze had geen reden om te vermoeden dat het beter zou gaan. De eeuwige strijd in haar hoofd zei al genoeg.
"Je zegt het toch niet tegen de leerkrachten, huh?" Ze schudde meteen haar hoofd en negeerde het gegrinnik. ‘Zie ik eruit alsof ik iets tegen leerkrachten vertel?’ Ze grijnsde. ‘Dit, roken – technisch gezien zelfs buiten – is wel het minste wat ik heb zien gebeuren of zelf heb gedaan op deze school. Geen zorgen, mijn lippen blijven gesloten.’ Ze glimlachte even geruststellend. Ze had geen intentie om hem te verklikken. Ze had zelf ergere dingen gedaan en had ervoor gezorgd dat dat stil bleef en ze hield niet van hypocriete acties. Ze zou haar mond houden.
"Mijn naam is Kailee, by the way, aangenaam." Ze bekeek hem even bedenkelijk en knikte toen. ‘Insgelijks, Tári is de naam. Bijzondere naam voor een jongen. Hoe zijn je ouders erop gekomen?’ Het was meer de nieuwsgierigheid die de vraag stelde dan de verbazing over de naam. Ze had eerder jongens ontmoet met een naam die je eerder bij een vrouw zou plaatsen. Het was niet alsof het kind iets aan zijn naamgeving kon doen, bovendien hadden de meeste ouders een prima reden om hun zoon een redelijk vrouwelijke naam te geven. Zo had je ook uniseksnamen. Ah, ze wilde niet zomaar conclusies gaan trekken. Ze zou wachten op het antwoord van de jongen en tot die tijd haar brein stil zetten op de vraag waarom zijn ouders deze naam gekozen hadden.
Terug naar boven Ga naar beneden
Kailee
.
.
Kailee

They say it's not the kids, the parents are the problem UTL8oxA PROFILENovice
Real Name : Ez
Posts : 1449
Points : 38
They say it's not the kids, the parents are the problem UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Air
Klas: Master Geralt - 6th
Partner: Broken memories consume me

They say it's not the kids, the parents are the problem Empty
BerichtOnderwerp: Re: They say it's not the kids, the parents are the problem   They say it's not the kids, the parents are the problem Icon_minitimedi jan 12 2016, 19:54

kailee rietz // six words story
“His silence was the loudest noise.”
Ze had hem aangesproken over hoe goed de reden was geweest. De reden dat hij naar de sportzaal gekomen was. Om te roken. Wel, dat was natuurlijk niet zijn hoofdbedoeling geweest, maar wat gebeurde, gebeurde, en hij vond het best zo. Hij antwoordde dat hij zo kon doen alsof hij goede voornemens had en aan zijn conditie werkte. Jammer genoeg leek ze het niet eens te zijn, of zo kwam het toch over, want haar geknik - ja, ze was aan het knikken terwijl hij sprak - hield op, door zijn lach, dacht hij. Ach wel, pech dan maar. Niet lang daarna vroeg hij haar of ze het niet tegen de leerkrachten ging zeggen, met een licht nerveuze grinnik. Hij wou niet verklapt worden, hij wou geen straf, geen studie, geen taken. Het meisje met de witte haren schudde meteen haar hoofd, gelukkig. ‘Zie ik eruit alsof ik iets tegen leerkrachten vertel?’ Haar grijns zorgde ervoor dat hij even glimlachte, geamuseerd.  ‘Dit, roken – technisch gezien zelfs buiten – is wel het minste wat ik heb zien gebeuren of zelf heb gedaan op deze school. Geen zorgen, mijn lippen blijven gesloten.’ Haar glimlach had een kalmerende invloed op hem - en hij geloofde haar ook.
Kailee stelde zichzelf ook voor, en negeerde de blik die hij kreeg. ‘Insgelijks, Tári is de naam. Bijzondere naam voor een jongen. Hoe zijn je ouders erop gekomen?’ Hij beet zijn tanden op elkaar en prijsde zichzelf gelukkig dat hij de sigaret op dat moment tussen zijn vingers had en niet tussen zijn tanden. Hij nam nog één trek en gooide de peuk toen naar buiten, niet echt van plan die uit te trappen, die ging vanzelf wel uit, sooner or later. "Mensen willen altijd origineel doen, niet", sprak hij, ook al leek het een beetje op een vraag. Hij wou geen antwoord. "En het is gespeld als K-A-I-L-E-E," ging de kerel verder, terwijl de letters tekenend in de lucht, "niet als Keyleigh." Hij glimlachte kort, al was er een zekere grimmigheid in terug te vinden. "Precies om de reden dat jij nu vraagt 'hoe zijn je ouders er bij gekomen' zorgt ervoor dat ik het afkort tot Kai." Hij wiebelde even van het ene been naar het andere. "En mijn moeder koos. Denk niet dat mijn vader überhaupt betrokken was bij het kiezen. Ik kan jou wel hetzelfde vragen, Tári is ook niet zo... doodnormaal." Hij glimlachte om te laten zien dat hij het niet rot bedoelde.

OOC: Beetje kort en flut, sauwrry.
robb stark
Terug naar boven Ga naar beneden
Tári
.
.
Tári

They say it's not the kids, the parents are the problem UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Betsie
Posts : 4699
Points : 15
They say it's not the kids, the parents are the problem UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Duister
Klas:
Partner: Life. It singularly fails to reward good intensions

They say it's not the kids, the parents are the problem Empty
BerichtOnderwerp: Re: They say it's not the kids, the parents are the problem   They say it's not the kids, the parents are the problem Icon_minitimewo jan 20 2016, 21:34

Natuurlijk was ze nieuwsgierig naar zijn naam, ze was altijd nieuwsgierig. De jongen gaf haar antwoord op de vraag hoe hij heette en meteen werd ze overvallen door een tweede vraag die haar hoofd vulde. Hoe waren zijn ouders op die naam gekomen? "Mensen willen altijd origineel doen, niet" Ze grijnsde kort en knikte. Hij had een goed punt, mensen wilde altijd uniek zijn in alles. "En het is gespeld als K-A-I-L-E-E," Ze volgde zijn getekende letters en grinnikte zacht. Het was mooi om te zien hoeveel moeite de jongen deed om af te komen van de naam die zoveel op dat van een meisje leek. "niet als Keyleigh." Ze glimlachte en knikte even. "Precies om de reden dat jij nu vraagt 'hoe zijn je ouders er bij gekomen' zorgt ervoor dat ik het afkort tot Kai." Ze bleef nog even stil, wilde de jongen de kans geven om nog wat te zeggen als hij dat wilde. "En mijn moeder koos. Denk niet dat mijn vader überhaupt betrokken was bij het kiezen. Ik kan jou wel hetzelfde vragen, Tári is ook niet zo... doodnormaal." Ze lachte zacht en keek hem quasi-bedenkelijk aan. ‘Nou nou, dat is aardig van je.’ Ze grijnsde. ‘Om te beginnen is de naam Kailee helemaal geen vreemde naam voor een jongen. Ik ken jongens met vreemdere namen.’ Ze hield haar hoofd schuin. ‘En Kai geeft een ander gevoel.. ik weet niet waarom en je moet vooral niet naar me luisteren, maar Kailee klinkt.. krachtiger.’ Ze keek even bedenkelijk en knikte toen. ‘Mijn naam betekend koningin..’ Ze keek afwezig voor zich uit en beet zacht op haar lip. ‘En mijn ouders, vooral mijn moeder, hoopte blijkbaar dat ik meer zou worden dan ik ben, beter zou worden dan ik ben..’ Ze schudde haar hoofd en keek Kai aan. ‘Maar wat maakt het eigenlijk uit. De enige reden dat een naam bij je past is omdat mensen het gewend zijn voor je te gebruiken. Je maakt de naam eigen.’ Ze slikte even, moest even terug denken aan de droom die haar lastig had gevallen die ochtend. Ze had een poging gedaan om de nachtmerrie te vergeten.. goed gelukt. ‘Weet je.. een naam maakt je tot een eigendom, het eigendom van je ouders.’ Ze fronste en klakte met haar tong. ‘Willen we dat werkelijk?’ Ze keek de jongen aan, hem zonder woorden vragend of het echt nodig was je zo druk te maken om een naam.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



They say it's not the kids, the parents are the problem UTL8oxA PROFILE
They say it's not the kids, the parents are the problem UTL8oxA MAGICIAN

They say it's not the kids, the parents are the problem Empty
BerichtOnderwerp: Re: They say it's not the kids, the parents are the problem   They say it's not the kids, the parents are the problem Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 

They say it's not the kids, the parents are the problem

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» Yang's Fragments
» Kids in the dark
» I'm just your problem
» big problem
» Got a problem, girl? [&ALEX]

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Starshine Academy ::  :: Gymnasium-