PortalIndexSave our Last Goodbye ||Tári HpD5UwnSave our Last Goodbye ||Tári 2q24v8xLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen



 

Deel
 

 Save our Last Goodbye ||Tári

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Damian
.
.
Damian

Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Anneswann
Posts : 380
Points : 5
Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Dark and self taught fire magic
Klas: Master Julius
Partner: Let's go, don't wait, this night's almost over. Honest, let's make, this night last forever

Save our Last Goodbye ||Tári Empty
BerichtOnderwerp: Save our Last Goodbye ||Tári   Save our Last Goodbye ||Tári Icon_minitimedo jan 21 2016, 17:21

Looks can be deceiving
robb stark


Het was op zich een rustige dag, lessen die hem verveelden en door zijn intelligentie had hij nog kunnen bijslapen tijdens deze lessen. Natuurlijk resulteerde dit in een slapeloze nacht waarin Damian al een hele tijd gewoon aan zijn bureau zat met jeukende vingers omdat hij viool wilde spelen. Alleen waren de leerkrachten hier die de gangen patrouilleerden er vast niet mee gediend als hij de hele etage zou wakker spelen. Een geërgerde zucht gleed over zijn lippen terwijl hij zijn blauwe ogen over zijn viool laten glijden, weer een geërgerde zucht terwijl hij op stond en toch besloot zijn viool beet te nemen. Alleen ging hij niet hier spelen, hij ging naar een lokaal. Daar liepen toch geen mensen rond op dit uur en hadden er geen mensen last van en kon hij een nablijfsessie vermijden. Hij had geen zin in nog meer nablijfsessies, echt niet. Op zijn tenen trippelde hij naar de deur en zette deze op een kier, kijkend of er nog iemand was die patrouilleerde door de gangen. Kennelijk was het laat genoeg en waren ook de leerkrachten naar bed vertrokken. Dit was zijn queue. Damian deed sandalen aan, nam zijn viooldoos in zijn handen om dan voorzichtig naar het muzieklokaal te vertrekken. De trip duurde op zich niet lang, maar hij was enorm op zijn hoede bij elk hoekje dat hij om moest.

Het was hem toch gelukt om ongemerkt naar het lokaal te sluipen dat verbazingwekkend genoeg niet op slot zat. Damian sloop naar binnen en liet een kleine vuurbol de boel verlichten, maar op zo’n manier dat het niet echt opmerkbaar was als je langs het lokaal liep. Maar pas als je echt de intentie had om naar hier te komen, dan had Damian gewoonweg een probleem. Maar het hem echt deren deed het niet. De blondharige jongen legde de vioolkoffer op tafel en haalde er de viool en zijn bijbehorende strijkstok uit. De viool bracht hij in de gewenste positie en er stond zelfs een glimlach op zijn gezicht omdat zijn handen zo hadden gejeukt omdat hij wilde spelen. Hij voelde zijn satisfaction letterlijk de hoogte in stijgen zodra hij de eerste noten liet weerklinken op zijn viool. De jongen sloot zijn ogen terwijl hij gewoon vol passie verder speelde, zich niet bewust van het feit dat er nog iemand in het lokaal was verschenen. Een witharig meisje dat hij al in geen drie jaar meer had gesproken.


// liedje: https://www.youtube.com/watch?v=9EU8UXtu-4k
//Taarsje only pls :]
Terug naar boven Ga naar beneden
http://cidsbanana.tumblr.com/
Tári
.
.
Tári

Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Betsie
Posts : 4699
Points : 15
Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Duister
Klas:
Partner: Life. It singularly fails to reward good intensions

Save our Last Goodbye ||Tári Empty
BerichtOnderwerp: Re: Save our Last Goodbye ||Tári   Save our Last Goodbye ||Tári Icon_minitimedo jan 21 2016, 19:48

Haar handen jeukten. Ze keek even naar de witte toetsen die haar bijna toeriepen. Ze had de klep van haar piano open gezet en keek er met haar rode ogen naar alsof het de laatste keer was dat ze het ding ooit kon bespelen. Ze fronste even en keek toen naar het blad dat onder haar neus lag. Ze zat op bed met een notieblok in haar handen. Ze kauwde wat op de pen en keek bedenkelijk. Ze probeerde een nummer op papier te krijgen, maar kreeg het niet voor elkaar zonder de noten te horen. Ze kon niet horen of de noten juist waren. Enkel de noten die ze door kon horen dreunen in het achterste van haar gedachtes lieten haar weten dat het nog niet zo gek klonk. Ze was alleen met hele andere dingen bezig en ze kon het gewoon niet voor elkaar krijgen om zich voor de volle honderd procent te focussen op de muziek. Er waren dingen die haar aandacht opslokte alsof het een groot zwart gat was. Ze sloot haar ogen even en zag – zoals ze altijd had – de notenbalk voor zich met de noten erop. De noten danste op de maat die zij aannam in haar hoofd. God.. ze was hier veel te lang en te vaak mee bezig.
Ze opende haar ogen en legde het blok naast zich neer met de pen erbovenop. Ze stapte uit bed en liep naar de kast toe. Ze haalde er een strakke broek uit en een rode blouse. Ze trok ze aan en stroopte de mouwen van de blouse rustig op, waardoor haar bleke armen zichtbaar werden. Ze liet haar handen er even overheen glijden en grijnsde. Ze was dol op haar bleke huid. Goed, niet als ze het warm had en begon te lijken op een porseleinen popje, maar zo vond ze haar huid prachtig. IJdel? Behoorlijk. Het maakte haar niet zoveel uit wat andere van haar ijdele gedrag vonden. Bovendien had ze altijd het idee gehad dat het toch niemand echt opviel. Niemand stond immers naast haar als ze zich in de ochtend omkleedde en voor de kast ging staan om te kijken wat ze aan zou doen. Als ze dat de ochtend van tevoren niet gedaan had althans.
Ze liet de knoopjes van de blouse los hangen, zodat eronder een zwart hemdje te zien was. Ze pakte haar borsten en zorgde ervoor dat alle klitten uit haar haren verdwenen, wat niet zo makkelijk bleek te zijn als ze in eerste instantie gedacht had. Had ze dan zoveel bewogen? Nee toch? Nou ja, met een pijnlijk gezicht en heel af en toe een zachte kreun kreeg ze alle klitten uit haar haren en besloot ze deze los te laten hangen. Hierdoor kreeg ze een bijna schilderachtig uiterlijk. Ze glimlachte even naar haar eigen spiegelbeeld en pakte toen de zwarte rugzak van de grond. Ze zette deze op het bed en stopte er het notitieboek in, de pen, haar rode sjaal en een trui. Ze kende zichzelf en ze wilde erop voorbereid zijn dat ze het koud zou krijgen.
Ze wilde net de tas dichtritsen toen ze op haar lip beet en met een moeilijk gezicht naar de lade van haar nachtkastje keek. Met een zucht liep ze erheen en opende ze de lade. Er lag een leesboek in, een stel lossen blaadjes, wat pennen, haar dagboek en een brief die duidelijk afstak tegen de rest door de velblauwe strik die eromheen zat. De kleur had haar al genoeg gezegd toen ze hem gekregen had. Ze kende maar één iemand die haar een brief zou sturen met een velblauw lint eromheen.
Met een beetje twijfel pakte ze de brief op, de reden dat ze er niet bij was met haar gedachte. Het was een brief van Sam. Sammy.. Ze miste hem, maar ze was te bang om naar Shadra te gaan en hem te ontmoeten. Om te beginnen was ze er de laatste keer geweest met de begrafenis van Mats, iets wat nog steeds pijn deed als ze erover nadacht, vooral omdat ze voor het einde van de begrafenis vertrokken was. Ten tweede woonde haar ouders nog steeds op Shadra. Ze had weliswaar met Adrian ingestemd een keer naar haar grootouders te gaan, maar ze bleef bang voor haar ouderlijk huis. Wat voor haar het belangrijkste was, was dat Sam daar begrip voor had. Ze haalde het lint voorzichtig van de brief en las hem.

Lieve Tári,

Het is alweer even geleden dat ik je een brief schreef. Sorry hiervoor. Het spijt me ook dat de brief die je gestuurd had weer terug gekomen is. Dat was mijn fout. Ik ga je niet teveel details geven, want dan blijf ik aan het schrijven. Je weet dat ik lui ben als het om schrijven gaat en bovendien is er iets belangrijkers.
Om te beginnen heb ik een gesprek met Damian gehad. Ik heb hem proberen uit te leggen naar je toe te gaan en het goed te maken met je. Noem me maar een idioot, misschien ben ik dat ook wel. Ik wil je waarschuwen, Tári. Het enige wat ik weet is dat hij naar SSA is gegaan, maar ik krijg niet echt meer hoogte van hem. Wellicht mijn fout, maar daar kan ik nu hij weg is ook niks aan veranderen. Let gewoon een beetje op jezelf, oké?
Dan heb ik ook nog ander nieuws. Herinner je je dat ik je vertelde over Lieke? Over hoe ik over haar dacht? Nou.. ze wilt me een kans geven. Ik kan niet eens beschrijven hoe ik me erbij voel. Als je mijn gezicht nu zou kunnen zien dan weet ik precies hoe je zou reageren. Oh, Tári, het lijkt of alles ineens goed gaat.
Ik hoop dat ik snel iets van je hoor en dat je me kan vertellen dat ook bij jou alles goed gaat en je gelukkig bent. Nu klink ik alsof ik je nooit meer spreek.. ah, je snapt het idee.

Liefs, Sam
PS. Op de achterkant staat het adres waar je je brieven heen kunt sturen, om een herhaling van die ene brief te voorkomen.


Ze rolde de brief weer op en stopte deze in haar tas. Waarom ze hem per se bij zich wilde hebben wist ze niet precies, ze wist alleen dat ze het dicht bij zich wilde hebben. Heel even gleden haar ogen naar de rode sjaal die over haar kussen heen lag en ze graaide het ding van het bed. Zeker nu ze de brief nog eens gelezen had wilde ze de sjaal bij zich hebben. Ze wikkelde het ding niet om haar hals, maar deed het rond haar heupen en deed de tas rond haar schouder. Ze trok platte schoenen aan en opende heel zachtjes de deur van haar slaapkamer. Ze stak haar hoofd even naar buiten en sloot de deur toen achter zich. Ze bleef even stilstaan en luisterde zonder adem te halen naar de geluiden achter de deur. Toen ze een zacht piepje hoorde zuchtte ze en opende ze de deur om de gewekte Terra naar buiten te laten en deze de kans te geven met haar mee te lopen. Het diertje zou anders waarschijnlijk teveel lawaai gaan maken omdat ze niet wist waar haar bazin was.
Met een wat vluchtige tred liep ze de gangen door, constant zichzelf verzekerend dat ze veilig was voor de priemende ogen van de leraren. Eenmaal bij de klassen in de buurt zuchtte ze zacht. Hier was ze al een heel eind en de kans nu nog betrapt te worden was een stuk kleiner. Ze liep naar het muzieklokaal en tilde Terra op om het dier op haar schouder te zetten. Ze legde haar hand op de klink en opende deze zachtjes. Ze was een klein beetje verbaasd dat de deur inderdaad meegaf, maar was er ook dankbaar voor. Haar oog viel direct op de jongen die aan het spelen was. Ze grijnsde even en besloot de deur heel zachtjes achter haar rug te sluiten. Een vals plannetje kroop haar hoofd binnen en op haar tenen sloop ze naar de piano die er stond. Zo stil als ze kon opende ze de klep. Ze bleef de jongen in de gaten houden, terwijl haar vingers opzoek gingen naar de laagste toets op de piano. Ze wendde haar blik naar de piano en beet kort op haar lip. Terwijl haar ogen terug gingen naar de jongen om zijn reactie te zien, drukte haar vinger de toets in en weergalmde het geluid kort door de ruimte heen. Ze wist niet zeker of de jongen druk genoeg in zijn spel had gezeten om haar niet te horen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Damian
.
.
Damian

Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Anneswann
Posts : 380
Points : 5
Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Dark and self taught fire magic
Klas: Master Julius
Partner: Let's go, don't wait, this night's almost over. Honest, let's make, this night last forever

Save our Last Goodbye ||Tári Empty
BerichtOnderwerp: Re: Save our Last Goodbye ||Tári   Save our Last Goodbye ||Tári Icon_minitimedo jan 21 2016, 22:33

Looks can be deceiving
robb stark

Een simpel wit shirt, een sportbroek en een paar sandalen. Zo had Damian door de gangen geslopen in het midden van de nacht met zijn vioolkoffer in zijn handen. De gangen waren verlaten en dat was net hetgene geweest wat Damian op had gehoopt. Een kleine geniepige grijns was op zijn gezicht verschenen terwijl hij voorzichtig achter de hoeken keek om te kijken of er naderende leerkrachten waren. Kennelijk was de kust veilig en trippelde hij verder door de gangen op weg naar het muzieklokaal. Waarom he per sé naar het muzieklokaal wilde? Deze was het verste verwijdert van de slaapvertrekken en was ook volgens hem een geluidsdichte kamer. Dus zodra hij zou beginnen spelen met de deur dicht, zou werkelijk niemand hem horen. Tenzij natuurlijk er iemand met opzet de kamer zou binnen komen voor zelf wat te gaan spelen. Langzaam opende hij de deur naar het muzieklokaal die verbazingwekkend gewoon open was. Misschien was Miss Eres het vergeten op slot te doen? Of was iemand ingebroken om te kunnen komen spelen? Het maakte Damian opzich niet veel uit, hij wilde nu gewoon hier een potje viool spelen op dit moment. Eenmaal de deur gesloten te hebben, legde hij de koffer op een willekeurige tafel om ze te openen en zijn viool en strijkstok er uit te halen. Eigenlijk had hij niet de moeite gedaan om de sleutel van het lokaal te zoeken hier om alles af te sluiten, het enige wat hij nog deed was een vlammetje de kamer in laten zweven dat ervoor zorgde dat hij toch nog iets beter zag dan normaal. Toen hij de viool tegen zijn kin zette en met zijn strijkstok tegen de snaren wreef, was hij haast meteen in een trance. Een glimlach sierde zijn lippen en zijn ogen waren gesloten.

Het lied was ongeveer halfweg toen hij uit zijn trance werd gehaald door een pianotoets die werd ingedrukt. Zijn blauwe ogen knipperden vaag toen hij weer even moest gewend raken aan het beetje licht dat hier was in het lokaal door het zacht flakkerend vlammetje. Zijn ogen sperden zich wijd open zodra hij zag wie het was en zijn lippen krulden zich op in een vriendelijke grijns. “Ook een goede nacht,” sprak hij tegen Taars en hij wandelde naar de raam om even naar buiten te kijken. “De sterren staan aan de hemel, wat brengt jou hier? Ook voor muziek te spelen?” vroeg hij haar met een glimlach. Hij wist goed genoeg dat hij vast onherkenbaar was, dus zolang ze niet vroeg wie hij was, kon hij zich nog wel even voor de domme houden.

Terug naar boven Ga naar beneden
http://cidsbanana.tumblr.com/
Tári
.
.
Tári

Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Betsie
Posts : 4699
Points : 15
Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Duister
Klas:
Partner: Life. It singularly fails to reward good intensions

Save our Last Goodbye ||Tári Empty
BerichtOnderwerp: Re: Save our Last Goodbye ||Tári   Save our Last Goodbye ||Tári Icon_minitimevr jan 22 2016, 09:23

De brief die ze van Sam had gekregen leidde haar af van alles. Op zich was dit een goed punt, aangezien het haar ook afleidde van alle negatieve dingen. De inhoud gaf haar een dubbel gevoel. Ze was blij voor Sam dat het plan dat hij gehad had zo goed uitgepakt was, dat hij er geen spijt van gekregen had. Het plan dat de jongen haar verteld had de dag voordat ze vertrokken was van Shadra en naar deze school was gekomen was drastisch geweest en had het hele leven van de jongen – en iedereen om wie hij gaf – compleet kunnen verwoesten. Het was een geheim geweest en hij had haar laten beloven dat ze het slechts aan één iemand zou mogen vertellen, maar enkel en alleen wanneer de tijd rijp was. Was dat nu? Was deze brief een stille hint? Misschien wilde Sam wel dat ze het nu zou gaan vertellen. Het klonk alsof hij een stuk gelukkiger was dan de dag dat ze vertrok, maar een brief zei niks. Sam was altijd goed geweest in het schrijven van brieven, het formeel houden of juist heel informeel. Als hij vrolijk was in een brief, kon het goed zijn dat hij aan het huilen was. Ze kon niet uitgaan van de lettertjes die op het papier stonden. Ze moest zijn gezicht zien om te weten of hij echt gelukkig was. Zijn donkerbruine ogen die neigde naar zwart hadden iets weg van kraaloogjes en wisten alle emoties aan te nemen. Zelfs als de rest van zijn gezicht strak gestreken was kon je het zien. Dat was als je in de diepte durfde te kijken dan toch. Sam was behoorlijk goed in het diep wegstoppen van zijn emoties en het kostte je wat staarwerk voordat je door de zwarte en moeilijk doordringbare muur heen kon komen. Het had haar altijd een rilling bezorgd om in die donkere ogen te kijken. Het was niet dat het per se iets engs had, maar het was wel een muur waar ze niet altijd doorheen kon komen. Sam was niet zo bleek als zij was, dat waren de meeste mensen niet, maar hij was ook niet echt getint. Misschien kwam het door zijn haren dat hij zo bleek leek. Hij had een bijzondere harkleur. Het neigde naar heel donker bruin, waardoor het soms zwart leek, maar als de zon scheen neigde het weer naar kastanje bruin. Bijzonder, was het enige woord dat ze voor hem kon bedenken. Zowel zijn uiterlijk als de jongen zelf. Hij was er altijd voor haar en het maakte hem niet uit of dat midden in de nacht was of midden op de dag. Ze wilde hetzelfde doen voor hem, maar daarvoor zou ze naar Shadra moeten en alleen de gedachte eraan bezorgde haar een angstig gevoel.
Ze wilde haar gevoel op papier zetten, een nieuw stuk schrijven, maar daarvoor moest ze meer horen dan alleen de klanken die in haar hoofd weergalmde en dus besloot ze naar het muzieklokaal te gaan. Het was de enige plek die ze kon bedenken binnen de school waar ze onopgemerkt zou kunnen komen en waar ze zou kunnen spelen zonder dat andere het zouden horen. Niet dat de regels haar veel uitmaakte, maar als je ze brak moest je ze wel goed breken.
Bij het muzieklokaal aangekomen opende ze de – tot haar verbazing – al geopende deur en stapte ze zachtjes naar binnen. Het was niet zozeer de gestalte van de jongen die haar liet weten dat hij het was, maar het geluid van de viool dat haar aandacht trok. Ze kon niet ontkennen dat er een korte steek door haar lichaam ging bij het horen van het instrument. Ze had het geluid geprobeerd te ontlopen voor een tijdje, maar blijkbaar zou het haar toch wel blijven achtervolgen. Ze wilde de jongen niet uit zijn stuk halen, niet met simpele woorden dan toch. Ze wilde hem laten schrikken, hem het idee geven betrapt te zijn.
Zo zacht als ze kon sloopt ze naar de piano, opende de klep en hield de jongen in de gaten terwijl ze op de laagste toets drukte. De muziek stopte en de jongen leek even te moeten wennen aan het licht dat er in de kamer scheen. Eigenlijk was het haar amper opgevallen dat het niet van het gewone licht afkomstig was. Ze grijnsde kort toen ze de ogen van de jongen groot zag worden, vermoedde dat hij toch ergens geschrokken was en het gevoel had betrapt te zijn. “Ook een goede nacht,” Ze hield haar hoofd iets schuin toen de toon van zijn stem haar oren binnen drong. Het was niet de grijns die haar de kippenvel bezorgde, maar de stem. “De sterren staan aan de hemel, wat brengt jou hier? Ook voor muziek te spelen?” Was de vraag die hij haar stelde nadat hij naar het raam was gelopen. Ze keek even naar de piano en tilde haar hand van de toetsen. ‘Ligt eraan.’ Zei ze kalm, de jongen met een onderzoekende blik aankijkende. Er was iets aan hem, iets wat pas aangewakkerd was toen hij zijn mond los getrokken had. ‘Sterren.. dat is niet iets wat de meeste mensen als eerste opvalt.’ Was het waar? Waarschijnlijk niet. Iedereen kon de lichtjes aan de hemel zien. Het was ook meer tegen zichzelf dan tegen de jongen. Sterren deden haar denken aan Shadra, aan de avonden die ze op de daken had doorgebracht. Ze schudde kort haar hoofd en keek schuin naar Terra, die al net zo verdwaasd naar de jongen stond te kijken. ‘Het ligt eraan of je het spelen kan noemen.’ Zei ze alsof ze de vorige zin nooit uitgesproken had. ‘Ik kwam niet om te spelen, eerder om muziek te maken.’ Het was maar net hoe je het opvatte. Er was maar één juiste omvatting, maar dat gaf niet de garantie dat de jongen deze ook zou raden. Waarschijnlijk zou hij – zoals zovele die opmerking niet konden laten – zeggen dat het dubbelop was en muziek maken het bespelen van een instrument was. Ze liet haar ogen van de jongen glijden en keek naar de piano, zwijgend. Ze liet de rugzak van haar schouder glijden en zette deze naast de kruk die voor de piano stond. Terra maakte gebruik van de opening en sprong op de grond, om met kleine pasjes naar de jongen te lopen. Tári keek niet op of om. Ze had het diertje van haar schouder af voelen springen en ze kon de nageltjes op de grond horen. Ze was zich ineens bewust van de riem rond haar middel en sloot even haar ogen. Terra kon zich prima redden en zo niet was de jongen niet ver van haar verwijderd. Er was iets aan hem wat ze wantrouwde, misschien de stem die haar veel te bekend voor kwam, maar die ze toch net niet kon plaatsen, of was het de manier waarop hij haar grijnzend aangekeken had. De manier waarop de grijns vriendelijk was geworden bezorgde haar een veel te bekend gevoel.
Ze zuchtte zacht en opende haar ogen, waarna ze naar de jongen keek. ‘Vertel me, had ik beter in mijn kamer kunnen blijven?’ Ze wilde het niet vragen, ze wilde hem niet naar zijn naam vragen. Ze moest en zou er zelf achter komen waarom de jongen haar zo bekend voorkwam en waarom het haar zo een ongemakkelijk gevoel bezorgde. Ze wist dat het een keer naar boven zou drijven.
Terug naar boven Ga naar beneden
Damian
.
.
Damian

Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Anneswann
Posts : 380
Points : 5
Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Dark and self taught fire magic
Klas: Master Julius
Partner: Let's go, don't wait, this night's almost over. Honest, let's make, this night last forever

Save our Last Goodbye ||Tári Empty
BerichtOnderwerp: Re: Save our Last Goodbye ||Tári   Save our Last Goodbye ||Tári Icon_minitimevr jan 22 2016, 11:28

Looks can be deceiving
robb stark

Nu dat Damian hier nu ongeveer al zo'n tweetal weken was, kon hij eerlijk zeggen dat het hem verbaasde dat hij de witharige meid nog niet had gezien op de school. Hij had haar vast gewoonweg misgelopen en dat gebeurde nu eenmaal gewoon. Het leek net gisteren toen hij afscheid had genomen van Sam en Lieke, hij was ze dankbaar geweest dat ze er voor hem waren geweest bij de begrafenis van zijn Tante en hierbij ook Jamie serieus hadden gesteund. Een kleine zucht gleed over zijn lippen toen hij de deur van het lokaal had open gedaan dat verbazingwekkend genoeg open had gestaan. Misschien was Miss Eres het lokaal vergeten op slot te doen of er was hier al iemand geweest. Niet dat het echt hem veel kon schelen. Damians blauwe ogen keken in het donkere terwijl hij de deur sloot en een vuurtje het lokaal in liet zweven voor een miniem beetje licht zodat hij niet te veel moeite moest doen om magie te utiliseren puur voor nachtvisie te hebben. Damian legde de vioolkoffer op een willekeurige tafel om zijn instrument en benodigdheden er uit te halen en dan te beginnen spelen. Zijn gedachten gingen naar Sam en Lieke die een relatie leken te willen proberen en ze waren er net mee gestart een paar dagen voor hij was vertrokken, zelfs Damian vond het quasi schattig. Er stond een glimlach op zijn gezicht terwijl hij verder speelde. Zijn strijkstok gleed harmonieus over de snaren terwijl hij terugdacht aan zijn glimlachende tante toen hij haar vertelde dat hij weer ging studeren, het wasa de dag voor ze heen was gegaan. Het had haar zo vrolijk gemaakt toen hij het haar meedeelde, het bracht hem enigszins tot rust dat ze nu met een goed hart was heen gegaan. Ze was immers een van de weinige mensen waar hij om had gegeven. Damian was stiekem ook best benieuwd naar Taars haar reactie sinds hij nu werkelijk gewoon zijn uiterlijk had dat hij altijd al hoorde te hebben, geen bruinzwart haar, geen roodroze ogen, maar blond golvend haar, blauwe ogen. Hij had een veel zachtaardiger uiterlijk en ook sinds recent een gigantisch litteken over de helft van zijn gezicht en ook nog eentje dat de helft van zijn bovenlichaam markeerde. Dit door een aanvaring met Lieke waar Sam maar uiteindelijk met moeite had kunnen tussenkomen.

Het deerde hem niet dat hij deze mankementen had aan zijn lichaam. Zijn gedachtengang en spel werd verstoord door een pianotoets die werd ingedrukt, zijn ogen openden zich en hadden even moeite met het wennen aan het licht dat zich ondertussen in het lokaal had verspreidt. Hij kon zijn ogen niet geloven, daar was ze, het witharige meisje dat hij al weken had proberen te vinden. Hij wenstte haar een goede nacht, want hij was zich er ruimschoots van bewust dat hij er onherkenbaar uit zag voor haar en alleen zijn stem zou misschien verraden wie hij werkelijk was. Misschien kon hij haar een héél kleine tip geven, waardoor hij naar de raam liep en sprak over het feit dat de sterren aan de hemel stonden om dan te vragen wat haar hier bracht. Zolang zij zijn naam niet over haar lippen kon krijgen, ging hij zich gewoon van de domme houden, observerend hoe lang het zou duren eer ze het door had tegen wie ze sprak.

‘Ligt eraan.’ Zei ze kalm, haar felrode ogen keken hem onderzoekend aan en het enige wat hij haar schonk was een charmante glimlach, niet verradend wie hij was. Het was leuk om haar zo observerend te zien, het bracht een andere kant in haar op die hij in drie jaar niet meer had gezien. ‘Sterren.. dat is niet iets wat de meeste mensen als eerste opvalt.’
Hij lachte zachtjes: "Laten we zeggen, de sterren hebben altijd iets mystiek gehad en het trekt me aan." Zijn blauwe ogen gingen naar Tári die duidelijk nog niet door had wie hij was voorlopig. Maar het zeggen ging hij niet doen, het was te amusant om haar in deze staat te zien. ‘Het ligt eraan of je het spelen kan noemen.’ Zei ze alsof ze de vorige zin nooit uitgesproken had. ‘Ik kwam niet om te spelen, eerder om muziek te maken.’ Hij knikte begrijpend. "Ben je bezig aan een muziekstuk bezig?" sprak hij haast nieuwsgierig toen hij op één van de tafels ging zitten en een lok blond haar achter zijn oor stak. Ze zette haar tas opzij, naast de kruk waar ze op ging zitten. Terra, de tasmaanse duivel sprong van haar schouder af en trippelde naar hem toe. Damian besloot van de tafel af te gaan en op één knie voor het diertje te buigen en zijn vinger over haar kopje te laten glijden. "Hey daar," sprak hij met een glimlach, geen zin hebbende om maar iets van wrede acties te doen, het amuseerde hem hoe Taars maar last leek te hebben met hem te herkennen, normaal hadden de stem en zijn kleine hint genoeg moeten zijn, want zoals hij haar kende, was ze een snugger kind dat snel veel door had. ‘Vertel me, had ik beter in mijn kamer kunnen blijven?’ om deze vraag moest hij grijnzen, ze had duidelijk haar vermoedens. "Hangt ervan af of je alleen wilde spelen of gezelschap wilde op deze prachtige nacht," waren zijn woorden terwijl hij Terra bekeek en daarna opstond, zijn blik richtende naar Taars en haar een glimlach schonk, alsof er niets aan de hand was.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://cidsbanana.tumblr.com/
Tári
.
.
Tári

Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Betsie
Posts : 4699
Points : 15
Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Duister
Klas:
Partner: Life. It singularly fails to reward good intensions

Save our Last Goodbye ||Tári Empty
BerichtOnderwerp: Re: Save our Last Goodbye ||Tári   Save our Last Goodbye ||Tári Icon_minitimevr jan 22 2016, 13:17

Muziek was haar uitvlucht, muziek was altijd haar uitvlucht. Het maakte niet uit hoe ze zich voelde. Ze kon spelen als ze boos was, verdrietig, blij. Het enige wat haar tegenhield was de stilte die door de school heerste nu. Ze kon het niet maken om op haar eigen piano te gaan spelen. Dat zou meerdere leerlingen wekken en ze zou waarschijnlijk een straf op het spel zetten. Ondanks dat regels haar niet zo heel veel deden, voelde ze er weinig voor om straf te krijgen. Ze zag het doel van regels overigens niet in. Als je regels opstelde kon je er de donder op zeggen dat mensen die regels gingen overschrijden. Als je de regels nou gewoon zou laten, dan had je een grotere kans dat men zich ging gedragen zoals ze zouden moeten, want dan was er hun geweten dat hen tegen hield. Hoe dan ook, ze had de regels nu toch al overtreden, dus waarom zou ze nog de moeite doen er over te piekeren. Ze was niet betrapt en stond nu in het lokaal waar ze had willen zijn. Ze was echter niet de enige die op deze heldere nacht besloten had om de regels te gaan overtreden. De noten die haar oren binnen drongen zouden normaal gesproken prachtig geklonken hadden, maar leken nu als kleine hamertjes om haar hart te slaan. Het instrument was onherroepelijk aan een bepaald persoon verbonden en ze kon het simpelweg niet loskoppelen. Het deed haar pijn de klanken te horen en na alles wat er gebeurd was, was het instrument dat zo ooit zo prachtig vond veranderd in een monsterlijk geluid. Het maakte haar ergens bang dat een simpele toon haar zo kon raken.
Lang dacht ze er niet over na voordat ze op de piano toets drukte. De reactie van de jongen was precies die ze verwacht had, gehoopt had dan toch. Zijn ogen verwijdde zich en in haar ogen was dat het bewijs dat haar poging hem het idee te geven betrapt te zijn geslaagd was.
De jongen begroette haar en liep naar het raam. Ze gaf geen begroeting terug, deels omdat ze in gedachte verzonken was. Het was zijn stem die haar zo bekend voor kwam, maar die ze niet kon plaatsen. Het frustreerde haar. Zijn opmerking over de sterren maakte het niet veel duidelijker, maar ze moest wel toegeven dat het leek alsof de naam waar ze op wachtte dichterbij kwam. Dat idee had ze dan toch. Toen ze hem wilde pakken was hij enkel weer verdwenen. ‘Ligt eraan.’ Begon ze. Het lag er maar net aan hoe je het zag. Ze kwam hier niet om te spelen, maar ze had de piano wel nodig voor zijn noten. ‘Sterren.. dat is niet iets wat de meeste mensen als eerste opvalt.’ Het bezorgde haar een onrustig gevoel, alsof haar lichaam naar haar schreeuwde dat ze op haar hoede moest zijn. De herinneringen die ze over zich heen kreeg bezorgde haar kippenvel, maar toch had het ook iets geruststellends.
De jongen lachte zachtjes. "Laten we zeggen, de sterren hebben altijd iets mystiek gehad en het trekt me aan." Ze fronste en knikte even kort. Alles aan de jongen was zo bekend en tegelijkertijd kon hij een wildvreemde zijn. Het bracht haar in de war, maar ze wilde hem ook niet vragen naar zijn naam. Ze wilde er zelf achter komen. Vroeger was ze goed geweest in die dingen en ondanks ze vrijwel zeker was dat ze die gave niet verleerd was wilde ze zichzelf op de proef stellen.
‘Het ligt eraan of je het spelen kan noemen.’ Zei ze alsof ze de vorige zin nooit uitgesproken had. ‘Ik kwam niet om te spelen, eerder om muziek te maken.’ De jongen ging zitten op een van de tafels, maar ze lette er niet echt op. In het moment dat ze de tas naast de kruk zette, sprong Terra van haar schouder. "Ben je bezig aan een muziekstuk bezig?" Ze knikte kort, een beetje verbaasd dat de jongen zo snel van begrip was. Ergens vermaakte het haar wel dat hij zo snel van begrip was. Ze sloot haar oren en luisterde naar het getik van de kleine nageltjes van de Tasmaanse duivel, die haar weg vond naar de jongen. De jongen begroette het diertje en Tári hield haar hoofd heel iets schuin terwijl ze haar ogen gesloten hield. ‘Vertel me, had ik beter in mijn kamer kunnen blijven?’ Vroeg ze nadat ze haar ogen geopend had en zich tot de jongen had gewend. "Hangt ervan af of je alleen wilde spelen of gezelschap wilde op deze prachtige nacht," De jongen stond op en wierp haar een glimlach. Het was die exacte glimlach die haar gevoel versterkte. Ze keek hem even zwijgend aan en knikte toen. Ze sloeg haar ogen neer en glimlachte kort. Haar ogen twinkelde even en haar mondhoeken trokken zich blijvend omhoog. Ze zette een stap naar de jongen toe, legde haar hand op zijn schouder om haar evenwicht te kunnen houden en ging toen op haar tenen staan. ‘Hallo Damian.’ Fluisterde ze in zijn oor. Ze grijnsde even en zette toen een stap naar achteren om hem te bekijken. Ze knikte een keertje en tuitte haar lippen. ‘Leg uit.’ Haar stem was omgeslagen naar kil en ze sloeg haar handen over elkaar. ‘En zeg niet dat je niet weet wat je uit moet leggen. Begin maar ergens.’ Ze fronste en keek hem kalm aan.
Terug naar boven Ga naar beneden
Damian
.
.
Damian

Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Anneswann
Posts : 380
Points : 5
Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Dark and self taught fire magic
Klas: Master Julius
Partner: Let's go, don't wait, this night's almost over. Honest, let's make, this night last forever

Save our Last Goodbye ||Tári Empty
BerichtOnderwerp: Re: Save our Last Goodbye ||Tári   Save our Last Goodbye ||Tári Icon_minitimeza jan 23 2016, 10:39

Looks can be deceiving
robb stark

Misschien wilde hij nu net muziek spelen om eventjes alles op een rij te zetten. Er was zo veel gebeurd de laatste weken dat hij er nauwelijks grip op had. De herinneringen aan zijn pas overleden tante, de beginnende relatie van Sam en Lieke en daarop boven alles dan Jamie die er vast kapot van was. Samen met Jamie hadden ze hun tante eer gedaan tijdens de dienst, over haar verteld en haar de respect gegeven die ze verdiende. De broers en zusjes van Jamie leken er moeite in te vinden om wat over hun moeder te vertellen dus Damian nam het voor hen. Damian had niet gehuild, maar de krop in zijn keel was de hele dienst aanwezig geweest. Waarom hij niet huilde? Het was voor hem iets zwaks om te huilen, dus dat was een taboe voor hem. De noten weerklonken in zijn oren terwijl hij verder speelde, zijn gedachten zweefden naar Sam en Lieke die vrolijk hadden aangekondigd dat ze het met elkaar gingen proberen. Het zat er al wel tijden aan te komen en had Damian al wel meerdere keren achter hun veren gezeten met de zinnen: 'maak er nu verdomme werk van' of 'je kan niet eeuwig in die put blijven zitten Sam, komaan.' Eindelijk was het dan toch gebeurd en het was goed om te horen. De vragen die Damian zelf naar zijn hoofd geslingerd kreeg over hoe het zat met zijn liefdesleven, bleven onbeantwoord om dan na weken de smeekbede van Sam te krijgen om het goed te maken met Taars. Nu stond hij hier, op Starshine, in de tijd dat hij hier was, had hij haar nog geen enkele keer gezien. Misschien was het puur toeval dat ze elkaar misliepen, maar Damian zou haar werkelijk overal kunnen uithalen. Ze had nogal een typisch iets dat meteen opviel in de menigte, het witte haar, de rode ogen, haar tengere gestalte, het waren elementen waar hij op had gelet toen hij na zijn uren had gezocht naar haar. Zijn spel was onderbroken en daar was ze dan, de witharige dame met de bloedrode ogen die hem verwildert aankeken na zijn begroeting, toen hij sprak over de sterren als een soort van stille hint.

Ze leek de hint niet te snappen, althans nu nog niet. Het zou haar wel duidelijk worden. Toen ze beiden de conversatie aangingen of ze hier was om te spelen en zij duidelijk maakte dat ze hier was om muziek te maken, vroeg hij haar of ze bezig was met een muziekstuk te schrijven. Er waren verschillen in muziek spelen en muziek maken, twee totaal andere dingen voor iemand die zich bezig hield met muziek. Damian kon met zekerheid zeggen dat hij niets was zonder zijn muziek, hij kon niet zonder zijn metal of zijn viool, het was deel van hem, het maakte hem tot wie hij was op deze dag. Terra was van haar afgedaald en tot hem gekomen, waarop Damian van zijn trouwe tafel was gesprongen en knielde voor de tasmaanse duivel die hem leek te herkennen. Dit kwam gewoon vast door de geur die hij met zich mee droeg, onruikbaar voor zo'n ongevoelige neus als die van een mens die kon zien. Damian liet zijn vinger over het kopje van Terra gaan en begroette haar als een oude vriend die hij al jaren niet meer had gezien. Toen Tári vroeg of ze beter in haar kamer had gebleven, kon hij het absoluut niet laten te grijnzen. Ze wist het, haar brein was op gang gekomen. . "Hangt ervan af of je alleen wilde spelen of gezelschap wilde op deze prachtige nacht," sprak hij met een glimlach, de charmante glimlach die hem typeerde, die hem mensen in zwijm voor zijn voeten liet vallen als stoffen wisdoekjes die met een kleine windstoot op de grond werden geblazen. Tári naderde hem en Damian bleef gewoon staan, ze ging hem niets doen en dat wist hij, ze kon hem niets aandoen, ook niet na wat hij drie jaar geleden had geflikt. 'Hallo Damian.' Zijn vermoedens bleken de waarheid te zijn, ze wist het. Zijn blauwe ogen gingen richting het vertrouwde witharige meisje die weer haar afstand nam en hem leek te bekijken. Ze tuitte haar lippen en de blondharige jongen die zijn viool had weggelegd, haalde een hand door zijn haren. ‘Leg uit.’ Haar stem was omgeslagen naar kil en ze sloeg haar handen over elkaar. ‘En zeg niet dat je niet weet wat je uit moet leggen. Begin maar ergens.’ Hij zuchtte en keek voor een moment lastig voor zich uit. Had het nut om dingen voor haar te verzwijgen? Nee, het zou hem alleen maar in problemen brengen, deze keer was hij hier niet zomaar voor de leut. "Er zijn werkelijk maar twee redenen waarom ik hier, voor nu dan toch, permanent ben," begon hij terwijl hij haar nog voor even aankeek om dan zijn blik naar zijn hand te richtten die de portefeuille uit zijn achterzak had gehaald. Met zijn andere hand nam hij zorgvuldig en zelfs liefkozend een kaartje tevoorschijn, het doodskaartje van zijn tante. "Het heeft geen nut dingen voor je te verzwijgen. Dit is rede één." Hij overhandigde haar een duplicaat van het doodskaartje van zijn tante. "Ze is twee weken geleden overleden en haar wens was dat ik weer naar school ging. Rede twee weet je volgens mij al: Sam," hij nam even de tijd om adem te halen en haar de tijd te geven alles te verwerken voor hij verder ging. "Hij wilde dat ik me ging verontschuldigen voor mijn gedrag drie jaar terug. Misschien wat laat, maar toepasselijk geloof ik, ook al is het onwaarschijnlijk dat je het me vergeeft en dat verwacht ik ook niet. Absoluut niet." Hij schonk haar een weifelende glimlach voor hij weer op een willekeurige tafel ging zitten en zijn portefeuille wegstak in de achterzak van zijn broek. "Heb je het al gehoord van Sam en Lieke? Ze zijn eindelijk aan de beginselen van een relatie begonnen," zelfs zijn gezicht lichtte op bij de gedachte aan die twee tortelduifjes. Damian kon een harteloos kreng zijn, maar voor zijn vrienden was hij best een zachtaardige, beschermende kerel.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://cidsbanana.tumblr.com/
Tári
.
.
Tári

Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Betsie
Posts : 4699
Points : 15
Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Duister
Klas:
Partner: Life. It singularly fails to reward good intensions

Save our Last Goodbye ||Tári Empty
BerichtOnderwerp: Re: Save our Last Goodbye ||Tári   Save our Last Goodbye ||Tári Icon_minitimema jan 25 2016, 00:19

Ze had heel even de tijd nodig om alle hints bij elkaar te plakken. Misschien duurde het te lang en had ze het meteen moeten zien, maar misschien wilde ze dat ook wel helemaal niet. Misschien wilde ze wel ontkennen dat hij hier nu voor haar stond. Ja, eigenlijk wist ze dat wel zeker. Ze had helemaal geen behoefte aan de jongen, aan zijn fratsen. Ze had al genoeg problemen zonder hem erbij.
De sterren, de stem, Terra’s reactie, zijn reactie daarop. Alles was een hint. Een hint die ze heel hard probeerde te negeren.
Eeuwig kon ze dit niet volhouden, er moest een punt komen dat ze hem zou erkennen, hoe rot ze zich er ook om voelde. De vraag of ze beter op haar kamer had kunnen blijven zou voor de jongen al genoeg moeten zijn om te weten dat ze het wist. Of nou ja, wist. Ze had een heel groot vermoeden. Het was pas na zijn antwoord dat ze het met zekerheid kon zeggen. Het was gewoon de manier van antwoorden die haar de zekerheid gaf. Ze kon het niet laten kort te glimlachen voordat ze naar hem toe liep en een begroeting in zijn oor fluisterde. Het feit dat hij bleef staan gaf haar een dubbel gevoel. Ergens vervloekte ze hem ervoor, maar aan de andere kant was ze blij dat hij haar dat vertrouwen gaf. Toen ze een stap bij hem vandaan deed en hem onderzoekend aankeek was het eerste wat ze wilde weten waarom hij hier was en dat vroeg ze hem dan ook.
Damian zuchtte even en keek wat lastig voor zich uit. Ze keek hem afwachtend aan. Ze wilde een antwoord, maar ze was de beroerdste niet. Ze wilde hem best even de tijd geven om haar een eerlijk antwoord te geven. Zolang zijn antwoord maar oprecht was. Hoe ze daar zo zeker van kon zijn als hij het haar verteld had, wist ze niet. Gevoel misschien.
"Er zijn werkelijk maar twee redenen waarom ik hier, voor nu dan toch, permanent ben," Ze keek naar het doodskaartje en nam het twijfelend aan. "Het heeft geen nut dingen voor je te verzwijgen. Dit is rede één." Ze nam het kaartje van hem aan en keek er met een moeilijk gezicht naar. "Ze is twee weken geleden overleden en haar wens was dat ik weer naar school ging. Rede twee weet je volgens mij al: Sam," Ze keek met een afwezige blik naar het kaartje en voelde een steek door zich heen trekken. Ze had zijn laatste zin amper verstaan. Ze had zijn tante niet heel goed gekend. Ze had een paar keer met de vrouw gesproken, maar meer ook niet. Natuurlijk raakte het haar dat ze overleden was, maar een andere gedachte bezorgde haar de pijnlijke steek. "Hij wilde dat ik me ging verontschuldigen voor mijn gedrag drie jaar terug. Misschien wat laat, maar toepasselijk geloof ik, ook al is het onwaarschijnlijk dat je het me vergeeft en dat verwacht ik ook niet. Absoluut niet." Wat verward keek ze op van het kaartje en knipperde ze even met haar ogen. ‘Hoe is ze overleden?’ Misschien niet het antwoord waar hij op gewacht had, maar ze wilde het weten. Ze slikte even en hield het kaartje voor hem. Ze was er niet zeker van of hij hem terug wilde of niet. Bovendien wist ze niet goed wat ze anders moest doen, ze wist niet zo goed welke houding ze aan moest nemen.
‘Is dat de enige reden dat we hier nu staan?’ Ze keek hem met samengeknepen ogen aan. ‘Want als ik je brief goed gelezen heb zou je je excuses niet maken in het echt, dus waarom nu ineens wel? Wat voor een spel speel je, Damian?’ Ze sprak kalm en niks aan haar zei dat ze vijandig tegenover hem was. Ze was boos op hem, ja, maar ze zag geen reden om hem hier de huid vol te schelden.
Ze keek hem rustig aan en hield haar hoofd iets schuin. "Heb je het al gehoord van Sam en Lieke? Ze zijn eindelijk aan de beginselen van een relatie begonnen," Ze zag zijn gezicht oplichten en ze glimlachte zwakjes. Ze kende de jongen die schuilde onder alle haat en nijd, maar ze wist ook dat die twee kanten in elkaar gevlochten konden raken. Ze knikte kort. ‘Ik hoorde het, ja.’ Ze glimlachte even en fronste. Meer zou ze hem niet vertellen. Ze wilde hem niet vertellen wat er precies in die brief stond. Onbewust speelde ze met de sjaal en keek ze er even bedenkelijk naar. Het gaf haar wat moed om de volgende vraag te stellen: ‘Hoe gaat het met Sams woedeaanvallen?’ Ze bleef naar de sjaal kijken en kauwde kort op haar lip. Ze wist het bijna zeker, dit was het moment waar Sam het over gehad had, maar kon ze het hem werkelijk vertellen? Kon ze Damian werkelijk vertellen met wat voor een geheim Sam en zij rond hadden gelopen?
Terug naar boven Ga naar beneden
Damian
.
.
Damian

Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Anneswann
Posts : 380
Points : 5
Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Dark and self taught fire magic
Klas: Master Julius
Partner: Let's go, don't wait, this night's almost over. Honest, let's make, this night last forever

Save our Last Goodbye ||Tári Empty
BerichtOnderwerp: Re: Save our Last Goodbye ||Tári   Save our Last Goodbye ||Tári Icon_minitimezo jan 31 2016, 14:42

Tári was iemand die altijd dat beetje extra tijd nodig had om alle hints van Damian aan elkaar te plakken en deze tot een mooi geheel te vormen. Hij kende haar, ze had die tijd nodig, haar hoofd was vast zo’n verschrikkelijke warboel. Ze was naar hem toe gewandelt en dat was voor hem de moment dat hij wist dat zij het eindelijk had begrepen, dat ze eindelijk de puzzel had opgelost. Damian bleef staan, terwijl ze hem een begroeting in zijn oor fluisterde. Het was leuk om te zien dat ze hem niet was vergeten na al die jaren dat ze elkaar niet hadden gezien. Damian was weer naar zijn normale uiterlijk overgeschakeld, een uiterlijk dat Taars nog nooit in haar hele leven samen met hem had gezien. Zij zou hem zich alleen maar herinneren aan een bruinharige jongen met lang haar en rode ogen. Maar hier stond hij met blond golvend haar en helderblauwe ogen. Misschien was dat de rede waarom het even langer had geduurd, maar zijn stem was hetzelfde gebleven over de jaren grotendeels. Misschien was hij ietsjes schorrer geworden, maar meer niet. Ze wilde een uitleg, een uitleg waarom hij hier was. De rede van zijn aankomst was iets waar ze recht op had. Alleen was het zo lastig om het in woorden te zeggen. De jongen keek lastig voor zich uit, de goede woorden zoekende zonder ook maar een spoor te laten zien van de droefheid die hij voelde voor zijn tante die er niet meer was. Damian besloot de directe aanpak te nemen, dat deed het minste pijn voor hem en zorgde er voor dat hij hier zo snel mogelijk vanaf was. Hij gaf haar een doodskaartje van zijn tante, vertelde dat ze was heen gegaan en ook vertelde hij over Sam. Sam die wilde dat hij het kwam goedmaken en dit ging hij ook gewoonweg doen. Ze hield het kaartje voor hem en hij duwde haar hand(en) weg richting haar borstkas. ‘Hoe is ze overleden?’ vroeg ze zich af en Damian haalde zijn hand van haar hand(en) af. “Ziekte, ze was de laatste maanden er echt verschrikkelijk aan toe,” meer wilde hij er eigenlijk niet over kwijt. Hij had een eeuwige frons op zijn gezicht terwijl hij zijn ogen gericht had op Taars die er kennelijk even duidelijk van haar melk van was.

‘Is dat de enige reden dat we hier nu staan?’ Ze keek hem met samengeknepen ogen aan. ‘Want als ik je brief goed gelezen heb zou je je excuses niet maken in het echt, dus waarom nu ineens wel? Wat voor een spel speel je, Damian?’ Hij glimlachte. Het was fijn om te weten dat ze het zich nog herinnerde. Zijn blauwe ogen twinkelden en keken haar aan. “Ooit al gehoord van verrassingselement? Misschien klinkt het bekend in de oren als ik zeg dat ik de verrassing niet wilde wegnemen,” sprak hij op een nonchalante toon om dan te gaan oplichten eenmaal hij over Sam en Lieke begon. Het had hem zo veel tijd gekost om hen beiden bij elkaar te krijgen, het was goed om te weten dat het hem eindelijk was gelukt. Ze waren een relatie begonnen vlak voor Damian vertrok en het was goed om hen zo te zien. ‘Ik hoorde het, ja.’ Ze glimlachte even en fronste. Zijn blauwe ogen keken nar hoe ze fronste en meteen kon hij er van uitgaan dat ze iets achterhield. Maar hij ging er niet op in, hij liet het hier bij. Hij had werkelijk geen zin om ergens achter te gaan zoeken, dus hij bleef haar met een aardig warme blik aankijken ook al had hij eerder nog met een frons haar aangekeken. Hij was al blij dat ze compleet in orde was. ‘Hoe gaat het met Sams woedeaanvallen?’ Zijn warme glimlach verdween voor korte moment aan de gedachte van een hysterische Lieke en een Sam die zelf op het randje van breakdown had gestaan de eerste maanden in de gevangenis. Damian had er nog al onder geleden en een half jaar terug hadden Lieke en hij nog een ruzie gehad waarbij Damian van geluk mocht spreken dat hij nog met beide ogen kon zien. Het had zijn littekens achtergelaten op zijn gezicht en op de helft van zijn bovenlichaam. “De laatste maanden was hij toch rustig. Oke we hebben onze ruzies gehad waarbij we allemaal wel een beetje hebben overreageert. Maar verder was hij oké. Vanwaar de vraag Taars?” Damian keek haar weifelend aan terwijl zijn wenkbrauw quasi automatisch de hoogte in schoot.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://cidsbanana.tumblr.com/
Tári
.
.
Tári

Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Betsie
Posts : 4699
Points : 15
Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Duister
Klas:
Partner: Life. It singularly fails to reward good intensions

Save our Last Goodbye ||Tári Empty
BerichtOnderwerp: Re: Save our Last Goodbye ||Tári   Save our Last Goodbye ||Tári Icon_minitimevr feb 05 2016, 14:45

Het was vreemd om hier nu te staan, naast de jongen waar ze zo goed bevriend mee was. Bevriend? Ja, bevriend. Hij had rot streken uitgehaald, maar hij bleef haar beste vriend. Ze haatte hem voor wat hij gedaan had, gaf hem deels de schuld van het overlijden van Mats, maar ondanks dat kon ze niet anders dan hem gewoon begroeten en hem vragen wat hij hier kwam doen.
Toen ze het doodskaartje in haar handen kreeg kon ze zijn pijn bijna voelen. Ze snapte wat hij voelde en hoe lastig hij het moest hebben. Hij was zijn ouders al verloren en nu was zijn tante ook nog eens heen gegaan. Hij hield van die vrouw, dat wist ze zeker. Hij mocht dan weliswaar meer dan genoeg gedaan hebben om de vrouw tot waanzin te drijven, hij hield van haar. Ze had niet geweten dat het slecht ging met de vrouw en de vraag hoe ze overleden was, was dan ook behoorlijk onvermijdelijk. Ze hield het kaartje voor hem uit, want zeker of ze hem mocht houden was ze niet. Ze wilde het ding niet zonder reden en toestemming houden. Hij pakte haar handen en duwde deze richting haar borstkas als tegen dat ze deze mocht houden. Ze glimlachte even dankbaar naar hem. Het was vreemd. Ze had hem net nog aangeraakt, zijn schouder, om balans te kunnen houden, maar toch was het een vreemd gevoel dat hij haar aanraakte. Het was alsof de herinneringen die ze deelde haar ineens overvielen. Of dat iets negatiefs of iets positiefs was, wist ze niet precies. Beide, wellicht.
“Ziekte, ze was de laatste maanden er echt verschrikkelijk aan toe,” Ze knikte even en glimlachte meelevend. Er was niks wat ze nu kon zeggen om hem op te beuren, woorden konden niet genoeg zijn. Ze wist dat hij niet meer zou vertellen, het had hem weken of zelfs maanden gekost haar ook maar iets te vertellen over de dood van zijn ouders. Juist die gedachte schoot door haar hoofd. Damian had er heilig in geloofd dat zijn ouders niet bij een ongeluk omgekomen waren, maar vermoordt waren. Ze wist niet of hij dat nog steeds geloofde en het leek haar ook niet het moment ernaar te vragen. Het zou de dood van zijn tante geen eer aan doen. ‘Het spijt me. Had ze.. pijn?’ Ze keek hem voorzichtig aan, wist niet zeker of dit een vraag was die hij zou willen beantwoorden.

Ze moest het hem vragen, ondanks alles. Was dit het enige waarom ze hier stonden of had hij nog meer plannen? Het was misschien een kille vraag, maar ze wilde niet riskeren nogmaals voor het blok gezet te worden met hem. Door hem.
“Ooit al gehoord van verrassingselement? Misschien klinkt het bekend in de oren als ik zeg dat ik de verrassing niet wilde wegnemen,” Ze knikte kort en schudde toen haar hoofd. Het was een beweging die ze vreemd genoeg vooral in zijn buurt leek te herhalen. ‘En je hebt mijn reactie gelezen. Ik houd niet van verassingen, zeker nier als ze afkomstig zijn van jou.’ Ze beet op haar lip, meer uit frustratie dan wat anders. ‘Ik heb geen reden meer om vrolijk te worden van jou verassingen.’ Ze deed een stap terug en leunde tegen een van de tafels aan.
Ze wist dat dit het moment was waar Sam het over gehad had. Alles leek nu goed te gaan met hem. Het ging goed tussen hem en Damian en hij leek eindelijk te hebben wat hij wilde met Lieke. Er was maar één ding waar ze niet zeker over was. Zijn woedeaanvallen.
‘Hoe gaat het met Sams woedeaanvallen?’ Ze zag hoe zijn gezicht weer vertrok bij haar vraag. “De laatste maanden was hij toch rustig. Oke we hebben onze ruzies gehad waarbij we allemaal wel een beetje hebben overreageert. Maar verder was hij oké. Vanwaar de vraag Taars?” Ze beet op haar lip en knikte kort. Ze hield de sjaal kort in haar handen en trok deze iets strakker rond haar middel. ‘Vertel me eens over de dag dat jullie opgepakt werden.’ Ze keek even naar de sjaal en toen keek ze bedenkelijk naar Damian. ‘Wat kan je me erover vertellen? Ik hoorde vaag ergens dat het tijdens een opdracht gebeurde?’ Vaag ergens gehoord, ja. Namelijk voordat het gebeurd was. Sam had haar exact verteld wat zijn plan was de avond voordat ze naar SSA vertrok. Ze wist wat zijn plan was, ze wist wat het hem zou kunnen kosten en ze wist dat hij alles kon verpesten voor zichzelf. Ondanks dat had ze hem niet tegen gehouden. Ze wist waarom hij het wilde doen en ze respecteerde zijn beslissing. Ze was zelfs bijna trots op hem dat hij de stap had durven zetten. Het was niet makkelijk je vrienden te verraadden om een andere weg in te gaan. Sam had haar wel een brief gestuurd waarin hij vaag was geweest en haar had verteld dat het gelukt was, een boodschap die haar pas na de zesde keer lezen opgevallen was.

Terug naar boven Ga naar beneden
Damian
.
.
Damian

Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Anneswann
Posts : 380
Points : 5
Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Dark and self taught fire magic
Klas: Master Julius
Partner: Let's go, don't wait, this night's almost over. Honest, let's make, this night last forever

Save our Last Goodbye ||Tári Empty
BerichtOnderwerp: Re: Save our Last Goodbye ||Tári   Save our Last Goodbye ||Tári Icon_minitimedi feb 16 2016, 18:25

Ontkennen dat het onwennig was om na drie jaren weer voor Tári te staan kon hij niet. Dan zou hij tegen zichzelf liegen. Hun laatste confrontatie met elkaar was niet bepaald van een leien dakje verlopen, zeker doordat de blondharige jongen haar had gezoend terwijl ze kennelijk nog een vriend had gehad. Hoe het nu zat met die twee vroeg hij maar best niet, wie weet was het wel een gevoelig onderwerp. Maar ook daar was hij weer niet zeker van, misschien waren ze nog steeds gelukkig samen want van hoe hij Taars kende was het duidelijk dat zij iemand was die zich echt voor de volle honderd procent voor iets inzette, zeker voor zoiets als een relatie. Iets wat Damian nooit had gekunnen. Natuurlijk had hij het al geprobeerd, maar elke keer was het na een paar weken door zijn doen compleet verpest en was er gewoon geen lekker gevoel bij gebleven. Of hij bedroog ze met een ander, of hij zette er een punt achter omdat de relatie niet spannend genoeg was voor hem. Had hij bindingsangst? Ja. Zou hij dat ooit toegeven? Nee.
Het was nog maar twee weken geleden toen zijn tante haar strijd tegen kanker had verloren. Hij had haar beloofd weer te gaan studeren en dat was dus ook de reden geweest waarom hij hier was, op SSA. Als hij niet van de vrouw had gehouden, was hij echt nooit meer naar hier gekomen en dat wist hij gewoonweg. Damian besloot Taars de uitleg te geven waarom zijn tante was heengegaan, maar hij had geen zin om er eeuwig over bezig te blijven, dus hij hield het kort en bondig. Meer was er ook niet nodig voor hem om uit te leggen want meer ging er ook gewoon niet van komen. Damian op zich was een heel gesloten persoon die weinig vertelde over zichzelf. Hij had haar het doodskaartje toegeduwd, hij had speciaal voor Taars een duplicaat kunnen te pakken krijgen die ze wel had verdiend, ook al was ze er niet bij geweest. ‘Het spijt me. Had ze.. pijn?’
Het enige wat hij deed bij die vraag, was haar kort aanstaren voor hij zijn blik afwendde. De vraag zou onbeantwoordt blijven, maar als ze goed nadacht dan wist ze al dat het een nutteloze vraag was geweest als ze zijn eerdere antwoord nog eens herhaalde in haarzelf.

Ze knikte en schudde haar hoofd toen hij sprak over the element of surprise. De brief die weken eerder was gestuurd, had niets verraden over zijn plannen om naar hier te komen. Eigenlijk was het ook nooit zijn bedoeling geweest om nog naar hier te komen, maar zijn tante en haar wens was zijn doel. Hij wilde haar gelukkig zien daarboven en als dat ging gebeuren als hij weer naar school ging, dan ging hij gewoon weer naar school. ‘En je hebt mijn reactie gelezen. Ik houd niet van verassingen, zeker nier als ze afkomstig zijn van jou.’ Ze beet op haar lip, meer uit frustratie dan wat anders. ‘Ik heb geen reden meer om vrolijk te worden van jou verassingen.’ Ah dat was een steek recht in zijn hart, ze deed een stap naar achteren en Damian hield zijn hoofd schuin en zijn blauwe ogen hielden haar elke beweging in de gaten, alsof hij haar niet vertrouwde om de een of andere reden. Toen hij haar vertelde over Sams woedeaanvallen, vertrok zijn gezicht kort, zeker omdat zijn littekens over zijn hele lichaam leken te reageren op de herinneringen van Sam die zich volop op Damian had gestort en Damian zelf de breedgeschouderde jongen met moeite maar kon afschudden. ‘Vertel me eens over de dag dat jullie opgepakt werden.’ Ze keek even naar de sjaal en toen keek ze bedenkelijk naar Damian. ‘Wat kan je me erover vertellen? Ik hoorde vaag ergens dat het tijdens een opdracht gebeurde?’
Verbaasd keek hij haar aan en een vage woede begon diep vanbinnen in hem op te borrelen. “Waarom vraag je dit Tári. Wat kan het jou opeens zo veel schelen. Jij zat mooi op deze school, wij werden opgepakt. WAT KAN HET JOU SCHELEN!” Een trillerige grimas verscheen op zijn gezicht en zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes. “Er is iets wat je me niet verteld Tári, er is iets wat je achterhoudt voor me. Ik hou niet van geheimen en bedrog, zeker niet als het met mij te maken heeft.” Zijn stem was gevaarlijk kalm geworden toen hij tot het besef was gekomen dat ze weldegelijk wat achterhield. Zijn blauwe ogen werden op haar gericht en zijn lippen werden gewoon een neutrale streep, om niet te verraden hoe razend dit hem werkelijk maakte. Ze wist overduidelijk meer van dit af.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://cidsbanana.tumblr.com/
Tári
.
.
Tári

Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Betsie
Posts : 4699
Points : 15
Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Duister
Klas:
Partner: Life. It singularly fails to reward good intensions

Save our Last Goodbye ||Tári Empty
BerichtOnderwerp: Re: Save our Last Goodbye ||Tári   Save our Last Goodbye ||Tári Icon_minitimewo feb 17 2016, 16:16

Er waren wel wat dingen die anders hadden gekund, anders hadden gemoeten. Was alles zijn fout? Nee. Het voelde alleen wel heel goed om naar hem te wijzen als het weer eens door haar hoofd spookte. Je beste vriend zoenen terwijl je een vriend hebt.. goede zet, hele goede zet. Ze wilde dat ze de tijd terug kon draaien, maar ze wist dat dat nooit zou gaan gebeuren. Het enige wat ze kon doen was het accepteren. Ze kon niet eeuwig boos op hem blijven en daar kwam ook bij dat ze zelf net zoveel schuld had.
Toen ze hem vroeg of zijn tante pijn had gehad keek hij haar alleen even aan voordat hij weer wegkeek. Ze knikte kort. De reactie op zich sprak al boekdelen.

Arg, wat kon ze gek worden van zijn gedachtegang. Hij vond iets leuk en dus moest iedereen het leuk vinden. Alsjeblieft zeg, hij had kunnen raden dat ze niet blij was hem hier te zien. Niet blij, oké, oké, misschien is dat niet helemaal eerlijk. Ze was er niet heel blij mee, maar ze moest wel zeggen dat het goed was hem weer eens te zien. Ze zou alleen willen dat hij die vrolijkheid achterwegen hield. Het was volledig overbodig. Het was bijna zielig. Ze liet het hem weten, ze herinnerde hem eraan wat haar reactie op zijn brief was. Wat was die ook alweer? Oh ja, het was een brief vol met irritatie. Ze had erin gezet dat ze zijn excuses enkel zou accepteren als hij het haar daadwerkelijk hier kwam vertellen. Had dat geholpen? Nee, ze had immers nog geen excuses gehoord en ze wist bijna zeker dat meneer die ook niet zou gaan geven. Hij was veel te druk bezig met dit “verrassingsgebeuren”. Ah bah, ze kreeg er de rillingen van. Liet ze merken hoe ze erover dacht? Ja, maar ze was niet fel tegen hem.
‘Vertel me eens over de dag dat jullie opgepakt werden.’ Ze keek even naar de sjaal en toen keek ze bedenkelijk naar Damian. ‘Wat kan je me erover vertellen? Ik hoorde vaag ergens dat het tijdens een opdracht gebeurde?’ Het was misschien wat cryptisch, maar nog veel belangrijker, het was een keiharde leugen. Ze kon precies in details vertellen wat het plan was geweest. Ze kon zich de getekende kaart van Sam voor de geest halen, ze zou hem zelfs na kunnen tekenen. Ze herinnerde zich alle kleine aantekeningen die hij erbij gemaakt had, alles waar hij rekening mee gehouden had. Ze wist alleen niet hoeveel er van dat oorspronkelijke plan over was gebleven toen deze daadwerkelijk in uitvoering werd gebracht.
“Waarom vraag je dit Tári. Wat kan het jou opeens zo veel schelen. Jij zat mooi op deze school, wij werden opgepakt. WAT KAN HET JOU SCHELEN!” Ze keek hem kalm aan terwijl ze de veranderingen in zijn gezicht volgde. Een trillerige grimas, zijn ogen die zich tot spleetjes hadden vernauwd. Ze kende de kenmerken, ze wist wat ze kon vertellen, maar het deed haar niks. Het verbaasde haar ergens. Ze had verwacht dat het wel iets met haar zou doen, dat een reactie als dat wel wat met haar zou doen.
“Er is iets wat je me niet verteld Tári, er is iets wat je achterhoudt voor me. Ik hou niet van geheimen en bedrog, zeker niet als het met mij te maken heeft.” Ze had de toon niet eens gehoord, want zodra ze zijn uitspraak had gehoord was ze in lachen uitgebarsten en schudde ze haar hoofd. ‘Typisch.’ Ze keek hem strak aan zodra ze uitgelachen was en schudde toen haar hoofd. ‘Had ik wellicht moeten verwachten, dat je nog steeds een hypocriet bent.’ Ze knikte een keer kort, meer naar zichzelf dan naar hem. Ze keek hem zwijgend aan. ‘Je laat het klinken alsof jullie me nooit wat hebben kunnen schelen.’ Haar stem was kalm en beheerst en ze keek hem aan alsof ze hem aan het vertellen was dat de lucht blauw was, alsof ze een normaal rustig gesprek met hem voerde. Ze keek even kort naar Terra, die meteen wist wat haar bazin van haar verwachtte. Terra liep bij de jongen weg en ging naast haar bazin staan. Ze klom niet op Tári’s schouder. Het diertje wist dat er dan een ander sein gegeven zou zijn geweest.
‘Zit.’ Ze maakte een gebaar dat hij op een van de tafels moest gaan zitten. Het maakte haar niet heel veel uit hoe het overkwam. Dat dat kleine woordje bijna als een commando uitgesproken was. Het was misschien ook wel zo. Ze wilde geen tegenspraak en ze wilde zichzelf ervan verzekeren dat hij niet binnen een stap bij haar was. Als hij haar na dit iets aan wilde doen, dan zou ze hem die kans geven. Het zou hem niet lukken, daar zou ze wel voor zorgen, maar daarvoor moest ze wel zeker weten dat ze de tijd had om te reageren. Zelf bleef ze in een kalme houding staan.
‘Er is zoveel wat ik je niet vertel, zoveel wat je niet weet en wellicht ook wel wat dingen die je nooit zult weten. Bedrog? Ja. Geheimen? Ik verdrink erin.’ Ze glimlachte even. ‘Het kan me schelen hoe het gegaan is. Waarom? Ik wil weten in hoeverre het plan is gelukt, in hoeverre al dat schrijf- en tekenwerk nuttig is geweest.’ Ze haalde haar schouders op en grijnsde kort. ‘Als ik de uitkomst zo hoor is het in elk geval niet voor niets geweest.’ Ze hield haar hoofd schuin en de grijns verdween compleet. ‘Maar laat me je een ding vertellen. Ik ging hierheen met een reden, eentje die je heel goed weet en god wat ben ik blij dat ik niet naar jou heb geluisterd en niet ben gebleven.’ Ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem nog steeds met die kalme blik aan, alsof het haar werkelijk niks deed.
‘Bedrog is iets vreemds. Weet je eigenlijk wel waar ik het over heb? Wat voor een soort bedrog? Wie je verraadde heeft?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, waarschijnlijk besef je nu pas dat je nog blinder bent geweest dan een mol.’ Ze keek hem strak aan. Ze leunde op haar rechterbeen en keek hem onderzoekend aan. ‘Dat jullie opgepakt zijn was geen toeval. En voordat je je grote mond lostrekt, laat je me uitpraten.’ Ze fronste en keek hem streng aan. Het was ondertussen wel duidelijk dat ze geen tegenspraak dulden. Ze had er geen zin in om naar zien gemiep te luisteren terwijl ze hem iets probeerde uit te leggen. Soort van uitleggen dan toch. Ze schudde kort met haar hoofd. ‘En nog belangrijker, voordat je gaat wijzen, ik was het niet, ik wist er alleen vanaf.’ Ze zuchtte zachtjes. ‘Het was Sams idee, hij vertelde me wat hij van plan was voordat ik jullie over mijn vertrek vertelde.’ Met jullie bedoelde ze Lieke en Damian, want Sam had het al geweten. Ander had hij haar dit geheim waarschijnlijk ook nooit verteld. ‘Hij had al plannen gemaakt en hij wist hoe en wanneer hij het ging doen. Hij had een goede reden.’ Ze ging niet verder in op Sam. Ze zuchtte zachtjes en keek met een frons de andere kant op. Misschien was het tijd om nu ook op te biechten dat het toch geen verschil had gemaakt voor haar.
‘En het had niet uitgemaakt of ik hier zou zijn of op Shadra.’ Ze keek nog even naar het raam voordat ze haar blik naar de jongen richtte. Haar ogen waren emotieloos en bijna kil, haar stem net zo. ‘Op geen enkele manier kon ik opgepakt worden.’ Een halve glimlach speelde rond haar lippen, terwijl de rest van de woorden in haar keel bleven hangen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Damian
.
.
Damian

Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Anneswann
Posts : 380
Points : 5
Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Dark and self taught fire magic
Klas: Master Julius
Partner: Let's go, don't wait, this night's almost over. Honest, let's make, this night last forever

Save our Last Goodbye ||Tári Empty
BerichtOnderwerp: Re: Save our Last Goodbye ||Tári   Save our Last Goodbye ||Tári Icon_minitimedi feb 23 2016, 18:07

De dingen die er waren gebeurd tussen Damian en Tári waren diepe wonden geweest, waarvan de meesten Damians schuld waren geweest. Het was vreemd om hier weer te zijn en eigelijk had hij drie jaar geleden gezworen hier nooit meer voet te zetten op dit terrein. Maar toch was hij weer hier, stond hij voor het witharige meisje met de rode ogen waar hij al ruimschoots een week naar aan het zoeken was. Maar dat nam het knagende gevoel van schuld niet weg. Hij had het niet mogen doen, drie jaar geleden. Hij was nog zo'n onwetend kind geweest dat hield van met andere hun gevoelens te spelen, maar wat was hij nu dan? Zelfs Damian kon hier geen antwoord op geven, simpelweg omdat hij gewoon niet meer wist wie hij was. Het klonk vaag voor hem, maar de dood van zijn tante had hem er op gewezen hoe veel hij gewoonweg niet wist, wie hij was, wat hij hier deed, waarom hij zelfs nog in godsnaam nog de moeite nam om te ademen of te overleven. Waren het instincten? Misschien. Ook daar had hij geen antwoord op en dat frustreerde hem zo enorm. Toen hij Tári het stille antwoord gaf van alleen maar wegkijken, leek het al genoeg voor haar te zijn om te weten hoe het was gegaan. De jammerende kreten van zijn tante galmden nog door zijn hoofd terwijl hij haar voor de zoveelste keer had willen doen laten eten, haar morfinezakjes ververste, haar lakens verschoonden en nog de andere zovele dingen die hij met plezier voor haar had gedaan. Het toonde voor hem alleen maar hoe graag hij haar had gezien en hoe veel pijn het hem deed beseffend dat hij haar nooit meer kon omhelzen, dat zij hem niet meer zou dwingen te eten sinds de vele trauma's die hij had opgelopen toen hij in het gevang had gezeten. Hij stond er alleen voor. Ook zijn grootvader van zijn moeders kant kon hem niet helpen met de problemen, hij was bijna altijd weg dus ook voor hem was Starshine Academy mooi meegenomen om hem daar te 'dumpen'.

Damian werd opgeschrokken uit zijn gedachten met de vraag of hij wilde vertellen over de dag dat hij opgepakt werd, de missie. Het maakte zo veel emoties bij hem los, emoties die hij niet wilde herbeleven. Het maakte hem kwaad, radeloos, nijdig, triest zelfs. Triest door het feit dat hij inderdaad zijn vrienden op het verkeerde pad had gezet en zij hem vertrouwden op alles. Hij voelde zich een verrader, een mislukkeling en alles behalve een goede leider. zijn reactie was dan ook fel geweest, een nijdig geschreeuwd antwoord wat voor Tári genoeg had moeten geweest zijn om te zien dat dit niet een geschikt onderwerp was om over te converseren op dit exacte moment. Het was ook iets waar hij zich niet lekker bij voelde. Het geschreeuw van Lieke galmde door zijn hoofd, de vage beelden van Sam die een wacht van zich afschudde en Damian die een matrak tegen zijn hoofd kreeg na een wacht met zijn mes te hadden bewerkt uit pure agressie en misschien ook deels door de borderline die hem achtervolgde, waar hij ook was. Ze barstte in lachen uit en het liefst had hij zijn vuist in haar gezicht geplant, maar hij had een belofte gemaakt, een belofte haar nooit pijn te doen. Ze maakte het hem er niet gemakkelijk op en hij voelde zich zo machteloos in haar bijzijn, iets wat hij alles behalve aangenaam vond. Het was een vreselijk gevoel dat hem zijn vuisten deed ballen, zijn tanden en kaken op elkaar liet klemmen en boven alles, bijna in huilen deed uitbarsten. ‘Typisch.’ Ze keek hem strak aan zodra ze uitgelachen was en schudde toen haar hoofd. ‘Had ik wellicht moeten verwachten, dat je nog steeds een hypocriet bent.’ Hij was alles behalve een hypocriet. Ze leek niet te willen begrijpen wat er door zijn hoofd speelde, waar hij mee zat, wat hij met zich meedroeg van ballast. Zijn wenkbrauwen vormden zich tot een frons, maar hij kon zichzelf nog net beleefd forceren om haar aan te kijken. ‘Je laat het klinken alsof jullie me nooit wat hebben kunnen schelen.’

"Je weet goed genoeg dat jij, een van de belangrijkste personen bent voor mij," kwam er uit, kalmer dan dat hij zich werkelijk voelde. Zijn blauwe ogen waren nog altijd gefocust op Tári zelf. De emoties die ze uitstraalden negeerde hij bewust, omdat hij wist dat het hem alleen maar nog gefrustreerder ging maken dan dat hij zich nu al voelde. Toen ze hem beval te gaan zitten, moest hij even lachen. Zijn focus op Terra was eventjes kort gelegd toen ze van hem weg trippelde en weer naar haar baasje ging die hem beval te gaan zitten. Het was grappig. Vroeger had ze dat niet eens durven moeten doen of ze had een mes op haar keel gekregen. Maar nu, keek hij haar gewoon aan, schonk hij haar een korte geforceerde glimlach en ging hij zitten. Het deed hem weinig, gevoel van macht was niet meer hetgene waar hij om snakte. Misschien klonk het vreemd in de oren, maar hij was echt werkelijk verandert. Zijn blik was op Tári gericht terwijl hij probeerde zo kalm mogelijk te blijven. Het verbaasde hem, dat hij gewoon wist dat ze hem wat ging vertellen en het nare gevoel in zijn onderbuik vertelde hem dat het geen goed nieuws ging worden. ‘Er is zoveel wat ik je niet vertel, zoveel wat je niet weet en wellicht ook wel wat dingen die je nooit zult weten. Bedrog? Ja. Geheimen? Ik verdrink erin.’ Ze glimlachte even. ‘Het kan me schelen hoe het gegaan is. Waarom? Ik wil weten in hoeverre het plan is gelukt, in hoeverre al dat schrijf- en tekenwerk nuttig is geweest.’ Ze haalde haar schouders op en grijnsde kort. ‘Als ik de uitkomst zo hoor is het in elk geval niet voor niets geweest.’ Ze hield haar hoofd schuin en de grijns verdween compleet. ‘Maar laat me je een ding vertellen. Ik ging hierheen met een reden, eentje die je heel goed weet en god wat ben ik blij dat ik niet naar jou heb geluisterd en niet ben gebleven.’
Damian knikte instemmend. Als ze erbij was geweest, was ze, net zoals Lieke, Sam en hij; jaren van haar jeugd kwijt geweest. Het deed wat met een mens, het vervormde hun manier van het bekijken van de wereld. In het begin had het weinig met Damian gedaan, maar nu, sinds de dood van zijn tante was er een hele puzzel in elkaar gevallen en had hij een deels klare kijk op de wereld. ‘Bedrog is iets vreemds. Weet je eigenlijk wel waar ik het over heb? Wat voor een soort bedrog? Wie je verraadde heeft?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, waarschijnlijk besef je nu pas dat je nog blinder bent geweest dan een mol.’ Moest die belediging nu per sé? Hij trok zijn wenkbrauw op, nam niet de moeite te antwoorden maar het gedacht aan dat ze wist dat ze waren verraadden, deed hem fronsen. Wat wilde ze bereiken? Dat er een verrader tussen hun vriendengroep was? Dat was gewoonweg.. verrassend. ‘Dat jullie opgepakt zijn was geen toeval. En voordat je je grote mond lostrekt, laat je me uitpraten.’ Ze herinnerde zich nog duidelijk de 'oude' Damian zoals hij deze noemde. Het verbaasde hem dat ze zelfs bereid was zo veel te vertellen over wat er was gebeurd, ook al was het iets dat hij liever achterwegen liet. Het was nu gebeurd en het was niet iets dat hij wilde oprakelen. ‘En nog belangrijker, voordat je gaat wijzen, ik was het niet, ik wist er alleen vanaf.’ Ze zuchtte zachtjes. ‘Het was Sams idee, hij vertelde me wat hij van plan was voordat ik jullie over mijn vertrek vertelde.’ Zijn ogen werde groter bij de naam die was gevallen. Sam.. was diegene die hen had gelinkt..? Al die jaren had hij gedacht dat Tári het was.. Zijn adem stokte kort in zijn keel en hij voelde de woede jegens Sams verraad opborrelen in hem. Ongemakkelijk begon hij te kauwen op zijn onderlip met zijn ogen van Tári weggedwaald, naar de grond toe. ‘En het had niet uitgemaakt of ik hier zou zijn of op Shadra.’ Het verbaasde hem zelfs niet eens meer, alles viel op zijn plek, alles werd duidelijk. Sam had ervoor gezorgd dat ze veilig was, dat ze van alle beschuldigingen werd verlost. Dat ze een schone lei kon beginnen hier. Het was een mooi gebaar geweest van Sam, maar nu was de vraag voor hem. Waarom deed hij het? Hij had het laatste van Taars geneens meer gehoord. Zijn blik werd bedenkelijk en zijn vingers wreven over zijn voorhoofd. "Heeft Sam dit al aan Lieke verteld van voor ik hier van wist? Verdorie Sam.. ik zou kwaad op hem moeten worden. Misschien ben ik het zelfs, maar het doet op één of andere manier ook iets anders met me. Ik hoor hem te bedanken want het heeft me wel degelijk wakker geschud, als dat zijn bedoeling was alleszins. Ik ben blij dat jij het gevangenisleven nooit hebt moeten zien en geen van ons had je dat gegund. Maar ik ben je nog een verontschuldiging verschuldigt dus hierbij, mijn oprechte excuses voor alles wat jou door mijn doen door hel heeft gesleurd." De blondharige jongen haalde diep adem en met zijn hand wreef hij door zijn ogen, het ene wat lichter blauw en wat doffer dan het andere. Hij keek op en gunde haar een kleine inimini glimlach. "Ik denk dat het ook meer dan normaal is dat ik uitleg hoe in godsnaam dat ik zo'n uiterlijke verandering ben doorgaan. Dit is heel simpel eigenlijk. Dit ís hoe ik er echt uitzie Taars. Die Damian die jij kende met het lange bruine haar, was ik die mijn haren kleurde en kleurlenzen droeg," hij lachte kort om de herinnering aan Sam en Lieke die compleet verbaasd waren om hem zo te zien. Hij knipperde even vaag met zijn ogen en keek een beetje bedenkelijk. "Ik ben je een hoop verschuldigt en ik weet hoe moeilijk het is om mij te vergeven om wat ik je heb geflikt. Wat ik deed hoorde gewoon niet. Ik hoop dat je het me kan vergeven, uiteindelijk," sprak hij op een zachte toon en hij wreef lichtelijk ongemakkelijk door zijn blonde haren, onzeker of ze nu vergevingsgezind was of net niet.



//ehm.. geen idee wat er is gebeurd, mijn hand schoof uit XD
Terug naar boven Ga naar beneden
http://cidsbanana.tumblr.com/
Tári
.
.
Tári

Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Betsie
Posts : 4699
Points : 15
Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Duister
Klas:
Partner: Life. It singularly fails to reward good intensions

Save our Last Goodbye ||Tári Empty
BerichtOnderwerp: Re: Save our Last Goodbye ||Tári   Save our Last Goodbye ||Tári Icon_minitimevr feb 26 2016, 12:59

Dubbel. Alles hieraan was dubbel. Ze was blij hem te zien en tegelijkertijd kon ze hem wel uitkotsen. Het was lastig om een vast besluit te nemen over wat ze precies wilde en het enige wat ze dan ook deed was het laten gaan, accepteren dat hij hier was en ze een conversatie aan het voeren waren. Was ze deze ruimte in gelopen als ze had geweten wie de blondharige jongen was? Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk had haar instinct haar de andere kant op geleid. Instinct? Ja. Die had ze al gehad toen ze nog op Shadra woonde, maar deze was alleen maar sterker geworden toen ze zag dat het leven veel rijker was dan alles wat ze kende. Ze had iets beters hier, iets moois en Damian had al eens eerder laten zien dat hij al die dingen in één keer onder haar vandaan kon slaan. Al kon hij nog zo hard schreeuwen dat hij veranderd was, het maakte niet uit. Zij zei hetzelfde, maar eens een dief is altijd een dief. Ook voor haar, ook voor hem. Ze wist niet of ze hem ooit met alles kon vertrouwen, of ze dat risico wilde nemen, maar ze kon hem een kans geven. Veel was er niet voor nodig om hem de rug toe te keren als hij ooit zou besluiten zo stom te zijn als voorheen.
Vragen over zijn tante werden weggeslagen met een snijdende stilte en ze wist genoeg. Ze wist genoeg over het lijden van de vrouw en de uiteindelijke dood van zijn tante. Meer wilde ze niet weten, meer was niet van belang.

Natuurlijk kwam de grote vraag, Wat was er precies gebeurd die dag? Was ze hem een uitleg verschuldigd? Nee, maar ze had Sam iets beloofd en daar zou ze zich wel aan houden.
Toen ze hem zei te gaan zitten was ze niet helemaal verbaasd over het feit dat hij dit ook daadwerkelijk deed. Als hij de schijn op wilde houden dat hij veranderd was, kon hij immers moeilijk tegen haar in gaan. Dat zou zijn hele spel verpesten. Was het een spel? Dat wist ze niet zeker, maar ze wist wel dat ze het niet helemaal vertrouwde. Zoals ze eerder al zei: eens een dief altijd een dief. Toch was het de geforceerde glimlach waar haar haren van overeind gingen staan. Ze had er een hekel aan. Lach oprecht of lach niet. Een geforceerde glimlach heeft geen doel, heeft geen logisch gevolg en kan dus ook nooit iets goeds betekenen. Laat het dan gewoon zoals het is.
‘Er is zoveel wat ik je niet vertel, zoveel wat je niet weet en wellicht ook wel wat dingen die je nooit zult weten. Bedrog? Ja. Geheimen? Ik verdrink erin.’ Ze glimlachte even. ‘Het kan me schelen hoe het gegaan is. Waarom? Ik wil weten in hoeverre het plan is gelukt, in hoeverre al dat schrijf- en tekenwerk nuttig is geweest.’ Ze haalde haar schouders op en grijnsde kort. ‘Als ik de uitkomst zo hoor is het in elk geval niet voor niets geweest.’ Ze hield haar hoofd schuin en de grijns verdween compleet. ‘Maar laat me je een ding vertellen. Ik ging hierheen met een reden, eentje die je heel goed weet en god wat ben ik blij dat ik niet naar jou heb geluisterd en niet ben gebleven.’ Ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem nog steeds met die kalme blik aan, alsof het haar werkelijk niks deed.
‘Bedrog is iets vreemds. Weet je eigenlijk wel waar ik het over heb? Wat voor een soort bedrog? Wie je verraadde heeft?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, waarschijnlijk besef je nu pas dat je nog blinder bent geweest dan een mol.’ Ze keek hem strak aan. Ze leunde op haar rechterbeen en keek hem onderzoekend aan. ‘Dat jullie opgepakt zijn was geen toeval. En voordat je je grote mond lostrekt, laat je me uitpraten.’ Ze fronste en keek hem streng aan. Tegenspraak wilde ze niet horen en voor nog toe liet Damian haar uitpraten, liet hij haar haar zegje doen en kon ze bijna genieten van de snijdende stilte die haar omhelsde.
‘En nog belangrijker, voordat je gaat wijzen, ik was het niet, ik wist er alleen vanaf.’ Ze zuchtte zachtjes. ‘Het was Sams idee, hij vertelde me wat hij van plan was voordat ik jullie over mijn vertrek vertelde.’ Met jullie bedoelde ze Lieke en Damian, want Sam had het al geweten. Ander had hij haar dit geheim waarschijnlijk ook nooit verteld. ‘Hij had al plannen gemaakt en hij wist hoe en wanneer hij het ging doen. Hij had een goede reden.’ Damians reactie was sterk geweest. Ze had het korte stokkende geluid de stilte horen doorbreken en ze moest moeite doen om haar gezicht strak te houden. Werkelijk? Hij ging haar echt vertellen dat hij het niet door had gehad? Dat terwijl ze naar dezelfde gevangenis waren gegaan? Ze ontzettend goede vrienden waren en Sam het niet eens had willen verbergen? Sam was een goede leugenaar, zeker, geen twijfel over mogelijk, maar als hij iets niet wilde verbergen loog hij slecht. Nu begon ze toch echt te denken dat Damian nooit goed opgelet had tijdens alle gesprekken die hij met Sam gevoerd had.
Haar laatste woorden leken gericht te zijn op dovenmansoren. Sterker nog, dat wist ze wel zeker. Hoe? Zijn reactie zei voldoende. "Heeft Sam dit al aan Lieke verteld van voor ik hier van wist? Verdorie Sam.. ik zou kwaad op hem moeten worden. Misschien ben ik het zelfs, maar het doet op één of andere manier ook iets anders met me. Ik hoor hem te bedanken want het heeft me wel degelijk wakker geschud, als dat zijn bedoeling was alleszins. Ik ben blij dat jij het gevangenisleven nooit hebt moeten zien en geen van ons had je dat gegund. Maar ik ben je nog een verontschuldiging verschuldigt dus hierbij, mijn oprechte excuses voor alles wat jou door mijn doen door hel heeft gesleurd." Ze keek hem met datzelfde kalme, strakgetrokken gezicht aan. Ze gaf geen reactie op zijn woorden, terwijl haar ogen bijna door hem heen leken te kijken. Hij had echt niet geluisterd naar haar laatste woorden. Prima, dan zou ze deze zo herhalen. Het was voor haar geen probleem meer, ze had ze al gesproken dus een tweede keer moest goed te doen zijn, Damian maakte het alleen onnodig moeilijk voor zichzelf.
"Ik denk dat het ook meer dan normaal is dat ik uitleg hoe in godsnaam dat ik zo'n uiterlijke verandering ben doorgaan. Dit is heel simpel eigenlijk. Dit ís hoe ik er echt uitzie Taars. Die Damian die jij kende met het lange bruine haar, was ik die mijn haren kleurde en kleurlenzen droeg," Ze knikte kort en fronste een beetje bij de naam die hij haar gaf. Ze had er normaal gesproken geen moeite mee gehad, maar er was iets in haar dat het verschrikkelijk vond. Het was een naam die een enkeling voor haar gebruikte en in een tijd als deze, waarin alles compleet verkeerd leek te lopen en die ene persoon die ze dat het liefst hoorde zeggen niet meer zo vaak in haar buurt was, was het vreselijk om het uit de mond te horen van iemand die – zo mooi als hij haar eraan herinnerde – alles destijds verwoest had.
"Ik ben je een hoop verschuldigt en ik weet hoe moeilijk het is om mij te vergeven om wat ik je heb geflikt. Wat ik deed hoorde gewoon niet. Ik hoop dat je het me kan vergeven, uiteindelijk," Ze rolde even met haar ogen en schudde toen haar hoofd. ‘Je hebt niet geluisterd.’ Ze liet de sjaal rond haar middel los en voelde hoe het stof rond haar been wikkelde door de snelheid waarmee deze naar beneden werd getrokken.
Ze keek hem met een emotieloos gezicht aan en schudde toen haar hoofd. ‘Verontschuldig je niet, niet nodig. Je trekt het toch weer in. Als je nou geluisterd had, had je jezelf de energie van het zeggen kunnen besparen.’ Ze wist dat hij het terug zou nemen, dat was zo duidelijk als maar zijn kon. ‘Je zegt dat je blij bent dat ik niet ook in de gevangenis terecht ben gekomen, maar Damian, dat was ook nooit gebeurd. Zelfs als ik erbij was geweest op dat moment, met die missie.’ Ze begon langzaam om hem heen te lopen en stopte weer toen ze schuin voor hem stond. ‘Herinner je je die ene jongen, die..’ Ze knipte met haar vingers. ‘God, wat was zijn naam nou.. Peter.. Pablo.. arg, het was iets met een P.’ Ze fronste even en grijnsde om het feit dat ze de jongen had gebruikt, maar nooit zijn naam goed had weten te onthouden. ‘Maakt niet uit ook, die zoon van die agent die elke avond vlakbij het steegje rond liep?’ Ze haalde haar schouders op. ‘Laten we zeggen dat hij ervoor gezorgd heeft dat het niet echt uitmaakte wat ik deed. Zie het als een soort joker, een kleine veiligheid voor het geval dat.’ Ze grijnsde breed en keek hem kalm aan. Natuurlijk wist ze dat het hem zou kwetsen, dat hij boos kon worden. Het was slechts iets geweest wat ze als noodzakelijk had beschouwd en dat deed ze nog. Ze had het nodig gehad en ze was blij dat ze die afspraken gemaakt had. Zonder die afspraken was het al veel eerder fout gegaan en had waarschijnlijk geen van de vier met opzet kunnen bedenken om opgepakt te worden. Ze zag het bijna als iets goeds.
Terug naar boven Ga naar beneden
Damian
.
.
Damian

Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Anneswann
Posts : 380
Points : 5
Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Dark and self taught fire magic
Klas: Master Julius
Partner: Let's go, don't wait, this night's almost over. Honest, let's make, this night last forever

Save our Last Goodbye ||Tári Empty
BerichtOnderwerp: Re: Save our Last Goodbye ||Tári   Save our Last Goodbye ||Tári Icon_minitimedi maa 08 2016, 17:43

Hij was Tári een hele boel verschuldigt, maar dat was zij ook aan hem. Beiden waren ze een hele boel verschuldigt aan elkaar. Het enige waar Damian werkelijk echt geen zin in had was een hele hoop verwijten en beledigingen naar zijn hoofd gesmeten te krijgen, maar misschien was dat wel weer kleinzerig langs zijn kant of net niet. Hij tolereerde heel veel van haar, maar soms ging het gewoonweg te ver. De blondharige jongen wilde gewoon verdergaan met zijn leven maar dat liet Tári niet toe want ze bleef over het verleden doorratelen van hoe Sam hen had verraden, misschien maakte het hem kwaad, gefrustreerd, maar het verleden was het verleden en veel kon er niet meer aan verandert worden want ze hadden met zijn gedrietjes in de gevangenis gezeten en ze hadden hun tijd uitgezeten, simpel als dat. Ze sprak over hoe hij zich niet hoefde te verontschuldigen, dat hij het toch weer zou intrekken en door dit rolde hij zijn ogen als reactie dat ze echt wel uit dat holletje van het verleden mocht gaan kruipen, het was welletjes geweest en dit liet hij merken door de verveelde houding die hij aannam. Verveeld speelde hij met een lok goudblond haar terwijl zijn blauwe ogen op haar gericht waren, nogsteeds met die verveelde uitdrukking, ook al was ze al verder aan het spreken. Ze ging verder over hoe ze nooit in de gevangenis was terecht gekomen, dat ze kennelijk vriendjes was met een of andere flapdrol van een agent en verveeld zuchtend schudde hij zijn hoofd. Het kon hem werkelijk geen ene worst schelen. Ze grijnsde en hij reageerde er alleen maar op door recht te staan en zijn vioolkoffer beet te nemen met zijn linkerhand. "Klaar met je 'ik haal herinneringen naar boven in de hoop Damian te kwellen' gezeik? Het boeit me niet dat je een agent hebt omgekocht met je mooie gezichtje of niet. Ik wil het verleden loslaten en achter me laten maar ook dat lijk je niet te snappen. Heb je stront in je ogen? Misschien moet je even eens door je ogen wrijven en beseffen dat ik volwassener ben geworden dan je wilt inzien. Misschien wordt het tijd dat jij ook eens stopt met in het verleden te leven," sprak hij voor hij Taars de rug toe draaide en hij vertrok. Hij had er geen zin in om nog meer uitgescholden te worden. Het feit dat hij hier niet welkom was werd maar weer eens duidelijk.

//Topic uit
Terug naar boven Ga naar beneden
http://cidsbanana.tumblr.com/
Gesponsorde inhoud



Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA PROFILE
Save our Last Goodbye ||Tári UTL8oxA MAGICIAN

Save our Last Goodbye ||Tári Empty
BerichtOnderwerp: Re: Save our Last Goodbye ||Tári   Save our Last Goodbye ||Tári Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 

Save our Last Goodbye ||Tári

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» Save us!
» After save the cat!!
» Save the Arctic!
» Save me from this boredom.
» Hai! [Letter to Tári]

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Starshine Academy ::  :: Classrooms :: Het Muzieklokaal-