PortalIndexYou're the prince of the playground, little alphabet boy HpD5UwnYou're the prince of the playground, little alphabet boy 2q24v8xLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen



 

Deel
 

 You're the prince of the playground, little alphabet boy

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Shia

Shia

You're the prince of the playground, little alphabet boy UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Esmée
Posts : 243
Points : 10
You're the prince of the playground, little alphabet boy UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Earth & light
Klas: Miss Eres
Partner: Ik kan niet zeggen hoeveel geliefden ik heb: ik weet niet goed wat het verschil is tussen liefde en iemand die ik af en toe zie

You're the prince of the playground, little alphabet boy Empty
BerichtOnderwerp: You're the prince of the playground, little alphabet boy   You're the prince of the playground, little alphabet boy Icon_minitimedi feb 09 2016, 11:51

If I were someone else I think I would still be mentally ill.
Zijn handen gingen voor even over de verschillende soorten stoffen. Hij bekeek de tekst die op de doos geschreven stond, hij inspecteerde de soort karton waaruit de doos bestond. De stoffen die er in lagen - of beter gezegd; de kleren die er in lagen -, maakten hem mentaal misselijk. Afkeur. Het waren aangename stoffen, zeer aangenaam, maar de kleuren maakten hem ziek. Hij had een hekel aan kleuren. Hij verkoos zwart, wit, grijs en aardetinten boven alles. Als hij al moest kiezen in kleuren, verkoos hij pastelkleurtjes. Hij vond die ook nog wel mooi, omdat ze zo zacht waren. Maar felle kleuren, neon kleuren, die maakten hem ziek, ziek, ziek. De jongeman tilde voorzichtig de doos op en wou die naar zijn bed brengen, maar bedacht zich. Ook omdat hij de druk niet goed had. De doos woog zwaarder in zijn linkerhand dan de rechter. Meteen gaf het hem een knoop in zijn maag. Shia zorgde ervoor dat de doos even veel druk uitoefende op al zijn vingers - of waren het zijn vingers die druk uitoefenden op de doos? Hij wou de doos ook niet op zijn bed zetten, dan kwamen er kreuken in de lakens. Hij zette daarom de doos met kleren op zijn bureau. De kledij in de doos was niet eens netjes opgeplooid. Hij vervloekte zijn moeder kort in zijn gedachten, of wat je vervloeken kan noemen. Hij vervloekte nooit echt iemand, hij vroeg zich gewoon af waarom, waarom sommige mensen zo dom, achterlijk, stom en debiel waren. Zijn moeder kende hem nu toch echt al heel lang, nog wist ze niet dat Shia een hekel had aan felle kleuren. Ze wist dat zijn vader hem de kleuren verkeerd aangeleerd had, maar dat maakte haar niet uit. Hij refereerde trouwens niet eens meer naar zijn vader als 'vader', hij noemde hem bij zijn naam, Reuben, als hij al over zijn vader sprak (meestal met zijn moeder). Wegens het gebrek aan familiale gevoelens die hij jegens Reuben voelde, en Reuben jegens hem, waren ze niet echt meer zoon en vader. Hij bekeek het tekstje van zijn moeder nog een keer. "Voor mijn lieve jongen, hopelijk vind je deze kleren wat en kan je ze dragen. Braaf zijn met je vrienden! Niet te laat uitgaan, hé. x Mama". Hij noemde zijn moeder nooit 'mama'. Hij noemde haar altijd ma, moeder of Kyoma. Braaf zijn. Hij was de definitie van braaf zijn. Nee, Shia deed letterlijk nooit wat dat hij niet door de beugel vond kunnen gaan. Eén keer enkel, toen hij dronken geraakt was bij Sareth. Met Sareth, meer, niet echt bij. Maar toen was ook de verjaardag van de scheiding van zijn ouders. Hij had er een cadeautje aan over gehouden. De ijzeren accessoire in zijn tong maakte een klein geluidje toen Shia kort zijn tong tegen één van zijn tanden liet komen. Dit was een aandenken aan Sari. Kauwgom kauwen met de tongpiercing was een hel. Niet dat hij echt kauwde, hij plakte altijd vreemd smakende kauwgommen achter zijn tanden, maar dan nog was het zeer ergerlijk. De jongeman met het bruine haar haalde de kleren uit de doos, plooide ze netjes op tot er zo goed als geen kreuken meer in zaten en legde ze naast de doos op zijn bureau. De doos haalde hij uit elkaar zodat hij het - wat een verrassing - netjes weg kon steken in zijn vuilbak. De Leif-zoon had een beslissing genomen, hij wist wat hij met de kleren kon doen. Wat hij moest doen. Het moest.

Ontbijt werd overgeslagen, het was toch al tien uur, dan was het niet meer gezond om te ontbijten, het was te kort op het middagmaal. Had hij lessen vandaag? Hij besloot om niet te kijken of hij die had. Hij moest eerst zijn idee met de kleren uitvoeren. Om ze netjes te houden had hij ze allemaal in een tas gestoken, er rekening mee houdend dat de stoffen mooi bleven en niet weer zouden kreuken. Hij moest de school uit raken. Zou hij Duif gaan halen om mee te gaan? Nee, Duif kon wel kleuren uitstaan, geloofde hij. Vincent was wel oké met kleuren. Shia probeerde zich weer het gesprek voor te halen wat ze gehad hadden over kleuren, toen hij - nu zijn beste vriend - hem ontmoette aan de ruïnes. Ze hadden het gehad over waarom de lucht blauw was en over de maan, de zon en de sterren. Waren ze gek? Nee, de rest van de studenten was gek en buitengewoon, extraordinair. Bepaalde gewoon marginaal. Zelf was hij volkomen normaal, vond hij, het ideaalbeeld van de god waarin hij niet eens geloofde. Hij geloofde in niets, helemaal niets. Niet in mensen, niet in goden, niet eens in zichzelf. Hij kende. Hij kende zichzelf, hij hoefde niet in zichzelf te geloven. De trappen leken eindeloos te duren, maar uiteindelijk was hij op de gelijke vloer, gelijkvloers, das Erdgeschoß, le rez-de-chaussée, kortom; de begane grond, de begane vloer. Hij was blij dat hij geen light magician was, of dat dat niet zijn overheersende vorm van magie was. Hij wou niet op de hoogste verdieping slapen. De Erd-étage was prima, buiten dat er een hoop vervelende studenten lagen (onder andere: Ryan, Thaddeus, Ravenna (al kende hij Raaf niet zo goed) en een hoop anderen). Hij kon nu naar de ruïnes. Hij had Aki me willen nemen, maar toch ook weer niet. De Hollandse herder had hij dus gewoon op zijn kamer achter gelaten. Hij moest ook terugdenken aan een tekstje uit zijn boek; "je bent een psychopaat" stond er, waarop de ander antwoordde: "nee, ik verkies de term creatief". De student verliet het schoolgebouw, na even moeite gedaan te moeten hebben om leerkrachten te ontwijken. Dit was dus precies waarom zijn moeder soms zo een slechte invloed was op zijn ingewikkelde brein. Ze zei dat hij braaf moest zijn, maar hij miste misschien lessen (hij had echt beter even gekeken welke lessen hij had). Nu was hij 'stout' doordat hij van deze kledij af moest raken. Shia's voeten brachten hem vervolgens richting de prachtige, impressionante maar vrij oude ruïnes.

Zijn schoenen waren lichtelijk nat en dat stoorde hem mateloos. Ook dit maakte hem emotioneel misselijk. Shia liet zijn tassen op de grond vallen. Hij had er twee bij, ja. Eén met de kleren, één met materiaal. Een spade. Vooral die spade. De jongen haalde de kleren uit zijn tas en legde ze netjes op de grond. Netjes was wat Shia beschreef, als het ware het stopwoord dat hem samenvatte. Hij wou dit helemaal niet doen, maar het moest. Hij werd gedwongen door de tirannen in zijn hoofd. Hij had vijf T-shirts, vijf kledingstukken dus. Met de spade begon hij vijf gelijke kuiltjes te graven in de g-aarde, wat moeilijk ging want de aarde was ontzettend hard. Hij wou zich ook niet vies maken, zijn mooie schoenen, zijn nette broek, god. Hij mocht er niet aan denken. De jongen met de bruine haren, wiens kledij redelijk matchte met zijn haar want hij droeg die dag veel bruintinten en wit, kreeg in zo'n kwartiertje tot twintig minuten de kuiltjes gegraven, en keek toen met een innerlijke zucht naar de shirts. Spuuglelijk. Felgeel, felblauw, felgroen, rood/blauwgestreept en een zwarte, maar met een afgrijselijke zilveren print op. Shirts die zelfs iemand die amper wat heeft nog niet zou willen dragen. Hij voelde de sleutel die aan de ketting hing tegen zijn borst gloeien, al beeldde hij zich dat gewoon in, zoals anderen fantoompijnen hadden, had hij soms het gevoel dat de sleutel tegen zijn borst gloeide.
Shia begon de kledingstukken één voor één in de kuilen te leggen, en toen dat gebeurd was, bleef hij kort doelloos staren naar wat hij gemaakt had hier. Waarom aan de oude ruïnes? Waarom eigenlijk de kledingstukken begraven? Hij hoopte - al boeide het hem eigenlijk nul komma nul - dat er niemand in de buurt was en zich zou mengen met zijn ritueel. Dit was belangrijk, vond hij. "Moge jullie afgrijselijke uiterlijk de mens zijn blik niet meer pijnigen", sprak hij, ook al konden T-shirts natuurlijk niet luisteren, laat staan begrijpen wat Shia bedoelde. Hij dacht weer aan Yagami, zij had gezegd dat onzijdige voorwerpen, mensen en gegeven toch met 'zijn' aangesproken werden. Was dat discriminatie? Seksisme? Of simpelweg was de mens te dom en te verwaand om een nieuw, beter woord te bedenken. Evolueren was lastig.

OOC: Kheldar <33 Hoop dat je er wat mee kan, Pomm~
It is impossible to imagine a color you have not seen.
Terug naar boven Ga naar beneden
///
.
.
///

You're the prince of the playground, little alphabet boy UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Prince
Posts : 95
You're the prince of the playground, little alphabet boy UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Air x/-
Klas: Miss Eres
Partner: Dive deeper into my streaming heart.

You're the prince of the playground, little alphabet boy Empty
BerichtOnderwerp: Re: You're the prince of the playground, little alphabet boy   You're the prince of the playground, little alphabet boy Icon_minitimezo feb 21 2016, 23:06

Tien over tien; grijze hemel, grijze wolken aan de hemel en een waterig zonnetje. Zwart. Tien over elf, semi-blauwe hemel, wit-grijze wolken en een doorbrekende zon. Nieuws? Een zacht briesje uit het Zuidwesten en tien minuten na het laatste observatiepunt verscheen er een lichtvoetig klein dier in het struikgewas van de bomengroep ten noorden van Kheldar's positie. Het dier had kort rond gesnuffeld, op zoek naar eten, en was vervolgens weg geschoten door een plots geluid van zeker een aantal kilometer verderop. Zwart. Half een, de zon staat hoog aan de hemel, de temperatuur is duidelijk gerezen naar een graad of 7 en de zuidwester wind is veranderd van richting naar zuidoost. Speciale gebeurtenissen? Geen. Afgezien van die ene keer dat Kheldar's maag rommelde dan. Licht. Kheldar opent zijn hemelblauwe ogen onder knipperend geweld. Na 3 uur lang op dezelfde plek te hebben vertoeft, op een (duh) niet zo gemakkelijke steen in het donker van zijn eigen hoofd, leken zijn ogen onwennig te zijn geworden aan het licht. Normaal was Kheldar's zit-en-luister-naar-de-natuur-ritueel langer door gegaan dan een paar uur, maar zijn biologische klok had daar een vroegtijdig einde aan gemaakt. Rommel, rommel. ,,Ja...ja.'' zegt Kheldar zuchtend, alsof zijn maag een ander persoon was dat luisterde en begreep. Kheldar glijdt overeind, de zwart opgetrokken mouwen van zijn trui weer naar beneden wrijvend. Misschien had hij de temperatuur eerder overschat, beseft hij zich verwonderd en een beetje bitter. Hij deed dit al jaren en nog steeds was de natuur en het weer hem te slim af. Waarom was hij een luchtmagiër als hij zijn eigen element nog niet eens begreep? Het antwoord, hoewel het hem al een tijd ontwijkt lijkt continu voor het oprapen te liggen, tot het hem elke keer weer tussen zijn vingers glipt. Gladde dingen, die antwoorden.

Deze vorm van meditatie, die hij de afgelopen 3 uur had uitgevoerd, was een vorm die hij van zijn pa geleerd had. Meer dan geleerd werd het in zijn huishouden er in gestampt. Als je later een luchtkrijger wilde worden moest je niet alleen fysiek voor jezelf kunnen zorgen, moesten je vleugels niet alleen ieder weer kunnen trotseren maar moest je mentaal minimaal even sterk en puur zijn als de rest van je lichaam. Makkelijker gezegd dan gedaan zou je kunnen zeggen. Wereldse lusten waren niet toegestaan volgens Kheldar's vader. Dat hield in: Intieme handelingen zonder toestemming van de ander, jaloezie, gierigheid en andere 'menselijke' stemmingen. Een luchtkrijger is puur van geest, is bijna te vergelijken met een monnik, hoewel sommige dingen bij de luchtkrijger wel zijn toegestaan. Oh maar niet iedere luchtkrijger's zoon werd zo opgevoed als Kheldar, nee dit waren puur de praktijken van zijn vader en moeder, beiden trotse luchtkrijgers met één droom; die linie voort zetten. Nou, hadden ze daar mooi even gefaald, zijn Kheldar's bittere gedachten over het hele topic. Het liefst stak Kheldar zijn hoofd in het zand of in de wolken over wat er gebeurd was. Hij heeft het er liever niet over, met niemand. Het is gebeurd en ... daar zal hij het maar mee moeten doen.

Kheldar trapt een steen van de berg, waarop hij staat, af; zijn ogen diens rollende beweging volgend tot het onderaan in het water plonst van een nabij waterlichaam. Hij zucht, en keert zijn ogen naar de blauwige hemel. Als hij zo door ging kon hij zo dadelijk weer een paar uur gaan zitten bedenkt hij zich melancholisch. Dit soort... bitterheid die in hem is komen opwellen na het event, is alleen maar sterker geworden in de tijd dat hij hier op de school is beland. Misschien omdat hij tot dusverre nog alleen was? Ja, hij was een outsider, en nee, niet omdat anderen dat van hem gemaakt hadden, maar omdat Kheldar de andere studenten bewust op afstand had gehouden. Zijn eerste ontmoeting op deze planeet was zelfs begonnen met gesnauw en geduw. Waar gaat het met hem naartoe? Menig persoon die Kheldar kende van vroeger zou hem beschrijven als een pure wolk, doorzichtig en prachtig puur, vol potentie, passie en in het bezit van een paar grote hemelwitte vederen vleugels. Iedereen was jaloers, maar respecteerde hem tegelijkertijd. Misschien is hij gestraft voor zijn nederige gedrag. Misschien moest de wereld gewoon zijn eigen straaltje licht bevuilen met vies smerig as. Hij is nu gebrandmerkt -letterlijk-; lelijk voor het oog en lelijk vanbinnen.

Plotse herrie haalt Kheldar uit zijn nauwe depressieve spiraaltje en keert zijn lichaam en gezicht in de richting er van. Wat wás dat? Vraagt hij zich onmiddelijk af. Zeker geen natuurlijk geluid, meer iets waar de mens mee te maken heeft. Door kort de wind naar zijn wil te buigen, via geur, klank en simpele berekeningen van object plaatsing. Ja, het ging duidelijk om een persoon, een man; te ruiken aan hem. Niet dat hij specifieke geuren met zich meedroeg, het was meer dat vrouwen van nature iets zoeter leken te ruiken. Nieuwsgierig dat Kheldar stiekem is, baant hij in de richting van het kloppende, geluid. Het kloppende geluid wat steeds luider was naarmate hij dichterbij kwam en uiteindelijk geschep bleek te zijn. Een X aantal meters van de jongen met donkere haren gaat Kheldar zitten, in kleermakerszit, zijn hoofd ondersteunt door de palm van zijn hand. De jongen was aan het graven, had er zelfs een schep voor mee genomen. Waar was hij naar op zoek? Een schat? Oude verborgen spullen die hij jaren eerder begraven had? Een lijk? Kheldar haalt zijn wenkbrauw iets op bij de gedachten en houdt de jongen daarna iets nauwer in de gaten.

De jongen lijkt iets op te pakken en weg te leggen, maar de jongen zijn lichaam blokkeert Kheldar's zicht om te kunnen zien wat het is. Kort daarna staat de jongen stokstijf stil, zijn ogen op... wat het ook is- gericht. Plots opent hij zijn mond en woorden in een matig hoge jongens-mannen stem. Afgrijselijke... uiterlijk? Dit intrigeert Kheldar genoeg om een plotse matig-harde windvlaag in de jongen zijn rug te geven. Niet genoeg om hem om te duwen, op z'n meest om hem uit balans te brengen maar normaal om gevoeld te worden. ,,Handen omhoog of ik schiet.'' mompelt Kheldar, de linker hoek van zijn mond omhoog getrokken in een grijns. Kheldar springt overeind van de plek waar hij zat en loopt nonchalant tot waar de jongen zich bevind, naast hem plaats nemend zijn ogen allereerst op de graven gericht. Kleding. Kleding in slechte maar vooral goede kleuren. Geel, blauw, zilver en zwart. Waar was het joch mee bezig!? Het groene en roodblauw gestreepte shirt deed Kheldar van de hoopjes aarde wegdraaien, de neiging onderdrukkend om het uit zijn nabije omgeving te halen. ,,Weet je, er zijn betere manieren om over je dode vriendinnetje/vriend/familie heen te komen.'' zegt Kheldar, ongemeend gissend en tegelijkertijd vragend om why the heck hij kleding aan het begraven was. Kheldar's ogen worden weer getrokken naar het blauwe shirt wat er écht om vraagt om gered te worden van deze ondergang, maar Kheldar weet zijn postuur in stand te houden. Hij wilde niet als een loony overkomen, nóg niet althans. De jongen zelf was in aarde bruine tinten gehuld, niet een twee drie Kheldar's favoriet maar nog voldoende 'vriendelijk' om naar te kijken. ,,Of heb ik je nu tijdens een heel emotioneel of crimineel moment gestoord?'' vraagt Kheldar neutraal, een antwoord uitlokkend. Mmm daar ging hij weer in het bittere, sarcastische spiraaltje, iets wat zijn lessen hem verboden hadden, iets waar hij nu weer verwoed in beland was. Hij deed niet eens meer pogingen om het te voorkomen. Het was al deel van hem en het zou misschien wel jaren duren voordat het er uit ging. Nee, tenzij hij plots twee nieuwe glanzend nieuwe vleugels zou ontpoppen wilde hij niet uit deze put klimmen. Laat hem maar lekker zitten, hij hoeft niet gered te worden.

Late en ik hoop dat je er wat mee kunt. Khellie is nog zoooo wennen voor me xD
Your post was v good tho! Kon er voldoende mee c:
TOM HARDY MADE ME THIS BRACELET
Terug naar boven Ga naar beneden
 

You're the prince of the playground, little alphabet boy

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Starshine Academy ::  :: Old Ruins-