Hij had zijn handen de hele dag al lopen te wringen, hij had meerdere keren een pen opgepakt en naar papier gegritst, maar iedere keer als hij nadacht kon hij geen enkel mooi woord bedenken om de brief me te beginnen. Het enige dat hem lukte, was van die stomme, kleine hartjes tekenen in de kantlijn van het blad. En dat was niet wat hij nodig had, hij kon geen brief afgeven die er zo uitzag. Dat was hopeloos. Net zo'n oververliefd schoolmeisje. Als je het schoolmeisje verving door schooljongen dan scheelde het nog niet zo heel erg veel van de waarheid. Kai haalde gefrustreerd een hand door zijn haar en maakte van het blad een mooie prop papier, ook al was het nog compleet blanco en was het dus een beetje papierverspilling. Hij wist ook dat als hij wou laten zien dat hij het echt meende, hij het face to face zou moeten doen. Was hij bang? Ja. Hij was doodsbang. Er kon zo veel misgaan en er was ook zo veel kans dat hij er zijn beste vriend mee zou verliezen. Wie had hij dan nog? Niemand. De jongen met de blauwe haren slikte en schudde zijn hoofd licht. Als hij het niet zou bekennen, zou hij gek worden. Want hij kon alles met zijn eigen gedachten niet meer aan. De jongeman was opgestaan van zijn bed, waar hij geprobeerd had te schrijven, en haalde diep adem. Hij voelde hoe zijn hartslag versneld was door alleen nog maar te denken. Het was haast zielig hoe er een hoop zinnen door zijn hoofd schoten terwijl hij in zijn kast aan het zoeken was naar een nieuw T-shirt om aan te trekken. I know what's best for me but I want you instead. De jongen gooide een hoop shirts opzij en trok toen zijn welgekende grijze blink-182 shirt uit de kast dat hij ook aangehad had toen hij Ryan voor de eerste keer gesproken had, want hij had hem al eens eerder in de gangen zien lopen. Het shirt. Er kroop voor kort een glimlach op zijn gezicht. Het draadje dat hij er uit getrokken had toen was niet meer te zien natuurlijk, en vlekken van de gênante bloedneus waren ook weggewassen, het ging meer om de herinneringen die aan de stof vasthingen. Kai trok het shirt over zijn hoofd heen nadat hij het ander uitgetrokken had en nonchalant in de hoek van zijn kamer gooide. Maar toen dat klaar was wist hij dat hij geen reden meer had om langer op zijn kamer te blijven. Hij kraakte met zijn schouders alsof hij iets belangrijks te doen had, maar liep toen zijn kamer uit en trok de deur dicht achter zijn rug. Hij moest die niet meer op een kier laten nu die stomme vleermuis er vandoor was. Nooit had hij gedacht dat hij Ty zo niet-hard zou missen. Kai liep naar de trappen en was opgelucht dat hij maar één verdieping naar onder lopen moest. Halverwege de trap bleef hij toch even stilstaan. I don't think it's very nice to walk around my head all night. Het moest. Hij spoorde zichzelf aan om weer in gang te schieten en begon weer te wandelen. Toen zijn voeten de grond van de Earth Magicians floor vonden, voelde hij zijn hart tot in zijn keel kloppen. Hij herinnerde zich nog vaag waar Ryan sliep, maar nu wist hij niet of hij er wel aan durfde te gaan kloppen. Wie weet wie hij tegenkwam, misschien werd hij zelfs wel teruggestuurd naar zijn eigen verdieping als hij een leerkracht tegenkwam, want blijkbaar mocht je niet echt op elkaars floor komen. Whatever I feel for you, you only seem to care about you. Is there any chance you could see me too? Cause I love you. Hij wreef over zijn gezicht en richtte zijn ogen even naar het plafond voor hij zijn weg vervolgde, richting de deur die hij als Ryans deur herkende. Hij hefte zijn arm op en klopte met zijn knokkels, die voor eens een keer niet compleet gehavend waren, op het hout. Het doffe geluid van geklop deed hem voor enkele seconde zwart zien. Het was niet dat hij bang was, maar hij was bang. Het klonk niet logisch maar voor hem was het superlogisch en zo helder als een kristal. "Ryan?" sprak hij toen hij geen vlekken meer voor zijn ogen zag dansen. Het was zo nodeloos om zijn naam er ook bij te zeggen, maar hij hield van de naam uitspreken. Wie weet zou hij hem nooit meer uit kunnen spreken na wat hij ging zeggen tegen de jongen met de ambergekleurde ogen. Hij haatte het allemaal, de ambergekleurde ogen en het tweekleurige haar. Ryans glimlach en de manier waarop hij kwaad werd. Maar toch was het niet haten zoals hij andere mensen haatte. Dit was een mooie vorm van haat. Kailee wachtte tot Ryan open zou doen, als hij dat zou doen, en besefte dat hij er nu wel stom bijstond. Hij had letterlijk niets buiten zijn woorden om te vertellen wat hij van zijn hart wou. Hij blies zijn wangen vol lucht en sloot zijn ogen, maar was nu al kalmer dan toen hij zijn kamer verliet. Dit ging of slecht, of goed, en hij was al helemaal voorbereid op een slchte afloop, dus teleurgesteld worden zou al lastig worden. Hij schraapte zijn keel nog, maar daarna wachtte Kailee echt gewoon tot er reactie zou komen.

OOC: Ryan

Het was winderig, de raam stond wagewijd open en het dekbed van Marco was zo opgemaakt dat het leek alsof er nooit iemand had gelegen, alsof er nooit iemand was geweest. De kast was leeg, de boekenkast was leeg en de foto’s waren van de muur gehaald. Waar de jongen met de sproeten heen was, kon Ryan alleen maar naar raden. Met een zucht prikte hij foto’s tegen de muur met punaises, in alleen zijn pyjamabroek, blootvoets. Zijn amberkleurige ogen keken elke keer eerst naar de foto voor hij ze ophing. Het was niet dat hij ergens heen kon, dus dan kon hij het hier gewoon beter naar zijn zin maken. Met een moeilijke expressie keek hij naar de volgende foto waar hij wel degelijk op de achterkant wat had geschreven. Het was een foto van Kai en hem die vrolijk naar de camera keken. Ryan draaide de foto om waar hij zelf had opgeschreven: ‘I wished you understand what I feel for you.’
Om eerlijk te zijn haatte hij zijn gevoelens voor de kerel, want hij wilde niet hetgene vielen wat hij nu voelde, want het was duidelijk, in zijn ogen dan toch, dat Kai niet hetzelfde voelde. Met een zucht hield hij de foto tegen de muur en duwde hij er een punaise door. Hij gunde onbewust deze foto meer bewondertijd dan hij de andere had gegeven. Maar dan werd hij gestoord door een gegil van hiernaast en met een luide bons liet hij horen dat hij het niet appreciëerde, ze wisten hiernaast goed genoeg wie hun buurman was, ze zouden maar beter op hun tellen passen. Met een gefrustreerde brom nam hij de laatste foto’s vast en pinde hij ze tegen de muur om dan naar zijn posters te gaan en deze er in te hameren met spijkers. De spijkers had hij tussen zijn tanden geklemd nadat hij klaar was met de eerste poster van Blink-182, die hij deels was gaan halen voor Kailee. Natuurlijk vond hij ze ook fijn om naar te luisteren maar het was meer voorde herinneringen die deze band hadden voor hem, Kai had namelijk dat blinkshirt aan gehad toen en om de een of andere manier was het belangrijk voor hem. Vermoeid wreef hij in zijn ogen terwijl hij besloot een shirt aan te trekken. Altijd maar magie gebruiken voor zichzelf te verwarmen was niet echt de way to go en fronsend keek hij naar het stapeltje brieven in de kast, die hij had geschreven, hopend dat er een van goed genoeg was om af te geven aan Kai. Met een gefrustreerde expressie griste hij de brieven uit de kast en plofte hij neer op bed, zijn hoofd leunend op Eren’s buik, die gewoon ongestoord verder sliep. Het beest sliep echt letterlijk 18 uur per dag, dus echt veel last van de draak had Ryan niet, buiten dat hij nog maar amper in zijn bed paste en hij was niet van plan om zijn nieuwe kussen een plek op de grond te geven, dus Eren moest maar genoegen nemen met het bed als slaapplek. Ryans neus was nog net zichtbaar tussen al het fluf van zijn draak terwijl hij al na de allereerste letters de eerste brief liet opgaan in as en al snel volgden de anderen ook. Een gefrustreerde grom stootte hij uit en hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht. Waarom was opbiechten zo lastig? Waarom was hij verliefd op Kai geworden in de aller eerste plaats? Waarom kon hij zijn emoties niet gewoon deïnstalleren? Het was een hoop makkelijker geweest als hij gewoon zijn emoties en gevoelens kon uitschakelen voor altijd. Veel makkelijker. Met een klop geluid werd hij uit zijn gedachten gehaald en met grote amberen ogen keek hij naar de deur. Het was verdorie kwart na 10! Met een protesterend gebrom stond hij op en wandelde hij naar de deur om deze open te doen. Maar eenmaal hij zag wie het was, stopte hij met brommen, want zijn adem stokte in zijn keel en zijn hart begon sneller te slaan. Zijn gezicht werd rooskleurig bij het horen van zijn naam en zijn amberkleurige ogen keken naar de jongen met zijn haar in een sidecut, zijn crush, Kailee. “Kai,” waren de enige woorden die nog enigszins serieus over zijn lippen kwamen terwijl hij een stap opzij deed zodat hij kon binnenkomen en ook meteen zicht had op zijn slapende fluffige draak. “W- wil je... binnen komen...?” stamelde hij zachtjes terwijl hij zijn blik naar de grond richtte en zichzelf binnensmonds uitschold omdat hij zich letterlijk als een idioot gedroeg.

Het voelde ontzettend lang aan, de tijd tussen dat hij zijn vuist op de deur van hem had laten neerkomen en dat hij Ryans naam uitgesproken had om die toch nog één keer te kunnen zeggen voor het te laat was een voor er zo veel kon veranderen. De deur was door iemand geopend die aan het brommen was, en Kai kromp zonder het te beseffen en beetje ineen. Had hij zijn vriend geïrriteerd? Was Ryan boos of lastig of humeurig? Maar het gebruik stopte toen de jongen hem aankeek. Doordat hij zo druk aan het nadenken was, doordat hij zo bezig was met hoe en wat, had hij niet door dat Ryans kaken roder waren dan normaal gezien. Als hij het al door gehad had, had hij vast de warmte of de koude de schuld gegeven want hij zou er geen oorzaak aan vast kunnen breien doordat hij de bloos niet zag als een gevolg. "Kai", sprak de jongen, en de persoon die de naam droeg knikt kort en haalde een mondhoek op als een groet, want en glimlach als groet was altijd leuker, maar die de zenuwen en die de onzekerheid trilde zijn mondhoek en keek hij al gauw weer serieus om niet er uit te zien alsof hij in de knoop zat vanbinnen. Ryan had een stap opzij gedaan, maar in plaats van de kamer binnen te kijken, bleef hij zijn ogen op de jongeman houden. "W- wil je... Binnen komen...?" Kai kauwde nadenken op zijn onderlip. Vanuit de deurenopening zou hij sneller weg kunnen lopen nadat hij verteld had wat er was. Hij bleef nog even twijfelend kijken maar toen hij Ryans blik op de grond gericht zag, knikt hij. Daar kon de kerel onmogelijk ooit gezien hebben, en zo kon Kailee later zeggen dat hij nooit binnen wou zijn gegaan, stel dat het uit de hand zou lopen en dat er een ruzie zou ontstaan. Zou dat kunnen? Ruzie? Doordat hij zijn beste vriend vertelt over zijn gevoelens? Ja, die gevoelens voor juist die vriend... Maar maakte dat wat uit? Hij liep de deur door, aan Ryan voorbij, en keek naar het dier dat hij opgemerkt had zodra hij de kamer ingekeken had, en binnen gewandeld was. Het fluffy beest zorgde er voor dat Kai en tel lang het gemis voelde voor zijn eigen weggevlogen huisdier, maar al gauw verdween dat gevoel toen hij besefte waarom hij bij Ryan was. "Ja, euhm, zie... " begon de jongen ongemakkelijk toen hij zich naar Ryan toedraaide. Hij keek de jongen van wie hij zoveel was gaan houden kort aan. De kerel om wie hij was gaan geven. De vervelend person met wie hij vriendschap had weten te sluiten. De person die hem - vast zonder het te beseffen - meer geleerd had over hoe hij het leven aan moest leven dan Kai had durven dromen. Hij keek naar de grond en verzamelde zijn moed, of dat beetje dat hij bezat. "Het is zo allemaal ingewikkeld", mopperde Kailee en hij schoot ongewild in een nerveuze lach. Zijn blauw ogen liet hij door de kamer gaan en hij naam de details in zich op, zoals de blink poster, de foto's. Die ene foto. Hun foto. Het wou hem doen lachen en huilen tegelijk. Misschien kwam hij nooit met terug op deze kamer. "Ik heb geen bloemen of mooie woorden of zo, maar ik kon écht niet meer wachten met die te zeggen." Gauw slikte hij. En toen zei hij de worden waarmee hij nu al een hele poos aan het vechten was: "Ik hou van je, Ryan. Heel veel. En al een tijdje." Hij wou niet zeggen 'van de eerste keer dat ik je ontmoette'. "En wijs me alsjeblieft af als dit niet wederzijds is want ik kan deze gevoelens niet meer aan, ze maken me gek. Jij maakt me gek." Hij beet op zijn lip en staarde neer op zijn schoenen. Daar was het. En nu was er geen weg meer terug.

Een per een verbrandde Ryan de brieven die hij voor Kailee had geschreven, ze trokken allemaal werkelijk op niets dus hij wilde ook niet dat ze ooit zouden gelezen worden door iemand. Tot as liet hij het perkament vergaan, beschaamd om de inkt die er op stond, de woorden die in inkt waren vereeuwigd. Het waren stomme krabbels, hartjes, alles door elkaar. Gefrustreerd was hij door zijn eigen idiote gedrag, want waarom was het per sé nodig dat hij gevoelens moest krijgen voor een jongen die ver buiten zijn bereik lag? Die veel te goed was voor zijn eigen goed en dus iemand was waar Ryan alleen maar over kon dromen, kleine fantasietjes over kon hebben, wetende dat het nooit werkelijkheid zou worden? Natuurlijk maakte dit zijn humeur al niet opperbest en verborg hij zijn gezicht ietsjes meer in de vacht van Eren, compleet in gedachten verzonken tot er op zijn deur geklopt werd, brommend stond hij recht, het was al kwart voor tien! Wie kwam hem nu nog storen op dit ongoddelijke uur?! Maar toen Ryan zijn deur open deed, keek hij recht in de ogen van zijn crush. Meteen begon zijn hart twintig tellen sneller te slaan en stokte zijn adem in zijn keel terwijl zijn kaken al lichtjes rood begonnen te verkleuren. “Kai,” waren de enige woorden die nog enigszins serieus over zijn lippen kwamen terwijl hij een stap opzij deed zodat hij kon binnenkomen en ook meteen zicht had op zijn slapende fluffige draak. “W- wil je... binnen komen...?” stamelde hij zachtjes terwijl hij zijn blik naar de grond richtte en zichzelf binnensmonds uitschold omdat hij zich letterlijk als een idioot gedroeg. Kon hij nu niet gewoon voor één keer zich normaal gedragen? Hij sloeg innerlijk een vuist in zijn gezicht, misschien dat hij hierdoor zich misschien een beetje redelijker kon gedragen. De grond was op dit moment een betere optie dan naar Kai te kijken, want hij wilde vermijden om nog een graad of twee erger te gaan blozen, dat wilde hij gewoon niet, zo zette hij zichzelf alleen nog maar meer voor schut. Eenmaal Kai binnen was, sloot hij de deur en besloot hij toch op te kijken, zich vermannend voor de brandende kaken waaraan je je zou kunnen verbranden als je ze aanraakte. Even bleef het stil tussen hen beiden, een awkward silence zoals men het wel eens noemde. Ryan was zichzelf al mentaal aan het voorbereiden om op te biechten, maar zijn gedachtenreeks werd onderbroken door Kai's stem, die Ryans maag een ongezonde salto liet maken. "Ja, euhm, zie... " begon Kai en de jongen draaide zich naar hem om, Ryan beet zachtjes op zijn onderlip, ongemakkelijk door het feit dat ze alleen waren, in zijn kamer en dat de drang om de kerel gewoon op zijn bek te nemen te groot aan het worden was elke seconde dat er voorbij ging. De jongen mopperde wat woorden en Ryans wenkbrauwen begonnen te fronsen, onzeker van wat er werkelijk aan de hand was op dit exacte moment. Was er iets mis? Iets dat niet goed liep tussen hen? Was de vriendschap ten einde door wat er allemaal was gebeurd? Al deze negativiteit speelde op in hem en creërde een brok in zijn keel. Hij wilde huilen, maar dit was zo ongepast, dus hij slikte de brok in zijn keel moeizaam door, maar dan sprong zijn hart in versnelmodus met de volgende woorden: "Ik heb geen bloemen of mooie woorden of zo, maar ik kon écht niet meer wachten met dit te zeggen." Zijn mond viel al half open en ongelovig gingen zijn amberkleurige ogen naar de jongen die hij doodgraag zag, de jongen die hem in stand hield. "Ik hou van je, Ryan. Heel veel. En al een tijdje." Zijn hart bonsde in zijn keel, dit was te goed om waar te zijn, te mooi, net een droom waarin hij nu ongeveer zou moeten bij wakker schieten omdat niets hem gegund werd. Ryan wist ook goed genoeg dat hij niets verdiende en dat hij zelfs niet eens hoorde te leven, zelfs niet hoorde te bestaan. Zijn amberkleurige ogen dwaalden af naar Kai's lippen terwijl de jongen weer verder ging met spreken, terwijl Ryan nog steeds vol ongeloof naar de jongen zijn lippen aan het gapen was. "En wijs me alsjeblieft af als dit niet wederzijds is want ik kan deze gevoelens niet meer aan, ze maken me gek. Jij maakt me gek."
Ryan wreef ruw door zijn ogen en beende met een ruwe handeling naar Kai toe, niet begrijpend waarom hij nu nog altijd aan het dromen was. "Gast, als dit een droom is, maak me alstjeblieft wakker! Ik word gek van je! Je maakt me gek! M-mijn hart... Ik... Verdomme Kai, ik hou ook van je jij verdomde klootzak!" kwam er in agressieve horten en stoten uit voor hij de jongen die hij zo graag zag, bij zijn  shirt vastgreep. De stof van het shirt herkende hij, zijn ogen gleden naar het logo en nog meer tranen vormden zich in zijn ogen. Het shirt dat hij aanhad, was ook hetgene waar hij Kai voor het eerst mee had zien lopen. Zijn kaken klemde hij op elkaar, denkende dat dit nog altijd een droom was, dat dit gewoon een of andere fantasie was van zijn remslaap. Dus in zijn ogen moest hij nu grijpen wat hij kon voor deze droom eindigde en dus trok hij Kai tegen zich aan om dan zijn ruwe lippen op de zijne te drukken. Het was zelfs niet eens agressief gedaan, zoals de eerste keer, maar voorzichtig en bang, tonende dat hij echt wel onzeker was over wie hij was. Onzeker of dit wel werkelijk echt was. Zijn hart bonsde verder olijk verder in zijn keel terwijl de vlinders in zijn buik net een oorlog aan het voeren waren en over Ryans wangen liepen tranen terwijl de jongen zelf ondertussen zijn ogen had gesloten, proberend deze kus voor altijd in zijn geheugen te griffen, want in zijn ogen voelde dit allemaal veel te goed om waar te zijn.

Hij kon het echt niet bevatten waarom hij zo plots besloten had zijn kamer te verlaten, puur om naar Ryans kamer te gaan om daar te gaan bekennen wat hij voelde. Maar hij hoopte dat het hem zou helpen, dat als hij afgewezen werd dat hij over de gevoelens heen zou kunnen komen en dat hij eindelijk op zou kunnen letten in de lessen zonder alles aan Ryan te gaan linken. Want hij kon letterlijk alles met Ryan associëren als hij wou. En ook wou hij kunnen opletten zonder ieder schrift vol te kladderen met zijn naam of tenminste iets dat verwees naar de jongen. Maar Kailee was werkelijk naar de deur gelopen van zijn vriend, leerkrachten ontwijkend en waarschijnlijk zou hij hierna ook niet meer avond gaan eten, want hij wist dat hij geen honger zou hebben als hij afgewezen werd. Kon hij nog een beetje afvallen. Hij keek een beetje ontevreden en triest naar dat zijn shirt niet meer mooi aansloot tegen zijn buik, maar dat er een ruimte tussen zijn huid en het stof zat. Het shirt was te groot geworden doordat hij afgevallen was. Hoeveel kon hij nog afvallen voor het te ongezond was? Een moeilijk gevoel bekroop hem en hij besloot het lastiger te maken voor zichzelf door aan te kloppen en Ryans naam uit te spreken. Eerst had hij zijn naam gehoord toen de deur open gedaan werd en hij in het gezicht van de persoon die hij zocht keek. Hij trok zijn mondhoek op in een glimlach, of soort van, maar hij hield die niet lang aan wegens angst voor een te ernstig trillede mondhoek. Hij wou er niet uitzien alsof hij ieder moment in huilen kon uitbarsten of zo, ook al voelde hij zich zo wel half. De jongeman had de vraa of hij binnen wou komen een beetje onbeantwoord gelaten omdat hij niet echt naar binnen wou. Van bij de deur zeggen 'he ik hou van je, het spijt me' en weglopen was verleidelijker dan binnen gaan, zich in de kamer bevinden met een Ryan in de deuropening waardoor hij waarschijnlijk minder gauw en minder gemakkelijk weer weg kon lopen als hij verted had wat hij wou vertellen. Maar Ryan keek naar de grond, en Kai knikte voor hij dan toch de kamer binnen liep, wat hem van binnenuit al deed roepen dat het geen goed idee was. De kerel met het blauwe haar wou gewoon omdraaien en terug naar zijn eigen kamer lopen. Waarom wou hij zijn gevoelens opbiechten? Kon hij niet gewoon naar een andere school gaan? Over de gevoelens heenkomen? Hij kon proberen. Toch? Maar hij zou het niet aankunnen om Ryan nooit meer te zien. Hij zou het ook niet aankunnen om hem te verliezen, daarom dat hij zo twijfelde aan dit hele opbiecht idee. Alyssa was al weg. Wat als Ryan nu ook wegging door Kai's stomheid? Hij durfde er niet eens aan denken. Binnengekomen in de kamer viel zijn oog op het dier dat op zijn vriends bed lag. Het was zo fluffy en het zag er zo leuk uit dat Kai haast glimlachte, maar hij had echt de wilskracht niet om op dat moment te glimlachen doordat hij gek werd van de stress en de onzekerheid die binnen in hem heerste. Beseffen waarom hij hier was gaf hem gewoon zo veel vreemde gevoelens dat hij niets meer durfde te doen dat leek op lachen of glimlachen. "Ja, euhm, zie...", sprak hij terwijl hij naar Ryan keek. Blijkbaar had die de deur gesloten. Hij had het niet eens gehoord. Was hij zo druk bezig geweest met kijken naar de draak op het bed of was hij zo in gedachten verzonken dat hij te stom geweest was om de deur te horen? Zijn ogen deden een poging om die van Ryan te vinden, maar hij was blij dat dat niet helemaal lukte en dat zijn ogen niet bleven haken bij de zijne. Dan zou hij sowieso niet de moed gehad hebben om verder te spreken. Toch was hj zichzelf wel dankbaar voor de moed te hebben om toch überhaupt Ry's richting uit te kijken. Het gaf hem een gevoel dat hij niet goed kon beschrijven. Het maakte hem to vrolijk en ongelukkig tegenlijk. Vooral gelukkig wel, het voelde altijd alsof zijn maag een beetje naar onder viel of of er iets hevig in rondvloog. Vlinders. Zo zei men dat toch, niet? Maar vlinders vond hij zo een dromerige vergelijking. Het voelde gewoon alsof zijn maag in elkaar kromp en het deed hem een brede glimlach op zijn gezicht willen toveren. Hij mompelde iets over dat het allemaal ingewikkeld was en hij schoot vervolgens kort in de lach, deels door de stress maar ook deels doordat het nu eenmaal zo heel erg ingewikkeld was. Ryan was ingewikkeld. "Ik heb geen bloemen of mooie woorden of zo, maar ik kon écht niet meer wachten met dit te zeggen." Hij had geslikt en sloeg iedere herinneringen aan de foto's en de poster en alles aan Ryan op in zijn gedachten voor het geval dat hij nooit meer terug zou kunnen komen op deze kamer. "Ik hou van je, Ryan. Heel veel. En al een tijdje." Hij keek Ryan nu niet meer helemaal aan, want hoe stom het ook klonk, hij was echt bang dat hij alles verpest had tussen hen. "En wijs me alsjeblieft af als dit niet wederzijds is want ik kan deze gevoelens niet meer aan, ze maken me gek. Jij maakt me gek." Kailee keek hem wel weer aan toen hij merkte dat Ryan door zijn ogen wreef en vervolgens naar hem toe gelopen was. Op precies dat moment wou hij zich omdraaien en weglopen. Hij wou dit niet verder doen, hij wou niet horen dat Ryan niet van hem hield en dat ze iet langer vrienden konden blijven. Zijn wereld zou instorten. Kai zou geen flauw idee meer hebben wat hij moest doen, want hij voelde dat dit niet was zoals een andere verliefdheid. Dit voelde zo serieus. Hij keek Ryan aan met een blik die zowel hoop en spijt als verlangen en wanhoop liet zien. Hij wou horen wat de kerel te zeggen had, maar terwijl ook niet. "Gast, als dit een droom is, maak me alstjeblieft wakker! Ik word gek van je! Je maakt me gek! M-mijn hart... Ik... Verdomme Kai, ik hou ook van je jij verdomde klootzak!" Kai wou zijn mond open doen om iets te zeggen, maar wat zou hij zeggen? Hij kon geen woord uitbrengen, hij was zo gelukkig om dat te horen, al vreesde hij even dat Ryan gewoon een grap maakte om Kai zich slecht te doen voelen, maar hij besefte dat die dat niet zou doen. De agressieve klank in Ryans stem deed Kai er zekerder van zijn dat de jongen het serieus meende. Terwijl zijn shirt vastgegrepen werd bleef hij gewoon een beetje omhoog kijken, in Ryans gezicht, omdat hij nog nooit een mooiere expressie op iemand gezicht gezien had. En hij was zeker dat hij er zelf ook best mooi uit zag, zo met een gezicht met kringen van vermoeidheid om zijn ogen, maar wel met een glimlach en glanzende ogen. Er vormden zich tranen in de ogen van de jongen van wie hij hield. En zijn buik gaf hem weer het rare, onbeschrijfbare gevoel toen Ryan hem zich naar zich toe trok en zijn lippen op de zijne drukte. Hij glimlachte voor hij de jongen terugzoende. Zijn armen, die hij eerst langs zijn lichaam had hangen, legde hij om Ryans hals heen terwijl hij lichtjes zich op zijn tenen omhoog moest duwen door die idiote zes centimeter verschil tussen hen en zijn ogen sloot. En hij was blij. Hij was zo vreselijk opgelucht, vrolijk en blij. Hij wou dat dit moment voor eeuwig en altijd in zijn gedachten kon blijven en hij wou dat dit voor eeuwig zou blijven duren. Simpelweg, Kai wou gewoon bij Ryan zijn. Na even haalde hij voorzichtig zijn lippen van die van Ryan af, om naar hem te glimlachen en met zijn duimen de tranen van de wangen van zijn vriend weg te vegen. Zijn vriend. Kon hij dit nu gebruiken in de vorm van 'ik hou van hem en hij houdt ook van mij'? De gedachte alleen al deed hem zijn glimlach aanhouden. "Dit is geen droom, klootzak, ik ga je niet wakker maken", zei hij, zijn woord herhalend. "Dit is echt. En ik zal het herhalen zo vaak als je wilt." Zijn glimlach vervaagde licht, maar enkel zodat hij op zijn onderlip kon bijten om de tranen die opgeweld waren, tegen te houden. "Dit is geen droom", herhaalde hij, meer voor zichzelf om het te geloven dan wat anders. Hij wou dit geloven. Hij legde zijn handen op Ryans wangen. "B- Ben je serieus?" vroeg hij stil, over wat de jongen gezegd had. Hij wou het zeker weten. Hij wou niet nog een keer gekwetste gevoelens. Maar hij had in zijn hart wel het gevoel dat dit geen leugen was. Hij hoopte het zo onzettend hard dat het de waarheid was.

De jongen met het blauwige haar had voor de ander - maar ook voor zichzelf - een paar keer herhaald dat het geen droom was en dat er nooit iemand wakker gemaakt zou moeten worden. Hij hoopte tot met de laatste cel in zijn lichaam dat het geen droom was. Dit was te mooi om waard te zijn. Maar je kon toch geen lichaamswarmte voelen of je alles zo levendig inbeelden als het enkel en alleen een droom was? En in dromen was hij nooit magerder dan hij lief had. Hier was hij wel degenlijk magerder.
Hij glimlachte terwijl hij luisterde naar wat Ryan te zeggen had over hoe de gevoelens onstaan waren, over wanneer, en het deed hem gek genoeg een plezier dat hij niet de enige van hen tweeën was bij wie de gevoelens voor elkaar bijna direct na hun eerste ontmoeting gekomen waren. “Wat... zijn we nu?” vroeg Ryan toen, en dom als hij was moest Kai even denken voor hij de ander begreep, “I- ik zou graag je vriendje willen zijn,” ging de jongen verder terwijl hij zijn ogen terug oprichtte. De jongen met de neuspiercing twijfelde heel, heel kort aan de serieusheid van de jongen voor zich, maar toen sprak hij weer, want meerdere factoren overtuigden hem er van dat Ryan meer dan serieus was. ”Ik wil die van jou ook zijn. En ik wil ook dat je mijn vriendje bent. Dus wat zijn we nu… Ja… Een koppel?” Hij knikte even om zijn eigen woorden te bevestigen. Dat klonk zo als het moest, vond hij. ”En… Alsjeblieft, maar denk nooit meer dat ik te goed voor je ben… want ik denk net hetzelfde over jou. En ik lig niet buiten je bereik, want het is wel werkelijk jij die mijn handen nu vast heeft, niemand anders.” Hij glimlachte naar hem en liet zijn handen dan los, wat misschien niet de meest geschikte timing was maar hij hoorde Ryan noch zichzelf er over klagen, dus waarom er moeilijk over doen. Ryan had vrolijk geleken toen hij zei dat ze een koppel waren, dus dan was het zo een beetje erg officieel. Hij klemde zijn armen om Ryans onderrug heen, gelukkig en in het beste humeur dat hij in maanden gehad had. ”Ik hou van je.” De glimlach op het gezicht van de jongeman voor zich was enkel nog maar gegroeid, en Kai kon er niet genoeg van krijgen om ie te zien. ”En van je lach. En van je persoonlijkheid. En van je uiterlijk. En van je ogen. En van alles”, ging hij verder. Kai lachte kort. "Ik heb geen idee hoe ik het moet zetten. Je hebt geen idee hoe gelukkig ik me nu voel. Ik kan alleen maar zeggen dat ik alles aan je geweldig vind, je haar, je glimlach, je ogen, die kleine inkeping in je oor", sprak Ryan en hij drukte zijn voorhoofd tegen dat van Kai aan. Kailee moest denken. Van alle dingen die hij aan zichzelf haatte of alle dingen die hij minder leuk vond aan zichzelf, om het een beetje positiever te zeggen, vergat hij de inkeping in zijn oor meestal. Het bleef vreemd om er over te wrijven, want het was vreemd om en deel van je oor te missen. Gelukkig was het nog niet zo'n groot stuk missend. Toch zou hij de personen die het hem aangedaan hadden nooit vergeven. "Alles aan jou is geweldig," sprak Ry toen waardoor Kai ophield met denken en zelf ook een glimlach op zijn gezicht kreeg, net zoals die van Ryan. "Ik hou ook van jou, meer dan je denkt." De glimlach bleef op zijn gezicht tot en nadat hij besloten had zijn lippen nog een keer op die van zijn vriend te drukken. Maar niet bijzonder lang, want hij deed een half stapje terug. "Dank je", zei hij, al was mompelen of fluisteren net geen beter woord ervoor. Hij sprak het in ieder geval heel stil uit. Want hij vond het zo stom dat hij Ryan weer een keer bedankte, maar hij wou hem bedanken voor hij gelukkig hij zich op dat moment voelde.
Kailee wreef door zijn ogen heen en voelde hoe zijn hart een iets regelmatiger ritme weer aannam. Niet dat het weer rustig was, maar alles was beter dan het onregelmatige geklop. "Sorry dat ik zo laat nog binnen kwam vallen," excuseerde hij zich met een halve lach, weer eens zich realiserend hoe laat dat het al was, maar echt spijt had hij er niet van, "Als je wilt, laat ik je nu wel gaan slapen, hoor." Terwijl hij dat zei, wist hij dat hij nog helemaal geen zin had om terug naar zijn eigen étage te gaan, om daar op zijn kamer te gaan zitten. Hij wou liever de hele tijd bij Ryan blijven, maar dat kwam zo vervelend over, en wie weet wou Ryan liever slapen of alleen zijn of wat dan ook. Hij zou Kai's overthinking erbij moeten nemen, want die eigenschap was niet bepaald één die van de een op de andere dag over zou gaan. Net zoals hij de eigenschap had om van alles het slechtste in te zien, al noemde men het vaker gewoon pessimisme. Van het feit dat zijn tanden nit honder procent recht stonden, kon hij maken dat hij het lelijkste gebit van de school had, van het feit dat hij wallen onder zijn ogen had, kon hij maken dat hij er altijd vreselijk uitzag, etc. Hij haalde een hand door zijn haar, niet eens beseffend hoe vaak hij dat in zijn hele leven nu wel niet al gedaan had. Misschien moest hij een keer het bij laten knippen, of bij verven, niets erger dan half vervaagd blauw. "Al zou ik liever nog even bij je blijven." Hij wist dat hij bloosde, en ook al vond hij het nu een stuk minder vervelend, nog steeds was hij blij toen hij zijn aandacht op iets anders kon richten, weer op de foto's die Ryan op had hangen. Kai had ook een foto van Ryan en hem, maar hij had al spijt want hij had het ding niet zo netjes bijgehouden als zijn vriend. Hij viste het fotootje uit zijn achterbroekzak en lachte er even naar. "Dat je het nooit door had wat ik voor je voel", sprak Kailee ongelovig, de lach waarmee hij naar de foto gelachen had nu doorgevend aan de zin die hij gesproken had. "Ik dacht dat het wel overdruidelijk geweest was, zo met toen in de gymzaal en alles."

OOC: Nhh sorry voor de trekt-op-niets.

Hij was blij dat de glimlach op Ryans gezicht zelfs nog breder geworden was nadat Kai aan de kerel verteld had wat hij zo perfect aan hem vond. Ryan sprak op zijn buurt ook woorden uit terwijl hij zijn voorhoofd tegen dat van de iets kleinere jongeman aan drukte. "Alles aan jou is geweldig", had Ryan nog gezegd voordat Kai hem opnieuw een zoen gaf. Ryan zoende terug, maar lang duurde de kus niet voor de jongen met de blauwe haren een half stapje terug deed en zijn vriend bedankte voor de complimenten. Het was niet dat hij de zoen niet langer wou laten duren, maar het was zo vreemd om te beseffen dat hij Ryan nu kon zoenen en omhelzen zo vaak als hij wou. Als reactie op het bedankje dat hij Ryan gegeven had, kwam een grijns.
"Sorry dat ik zo laat nog binnen kwam vallen", zei Kai, en hij merkte dat Ry zijn hoofd schudde. Echter sprak Kailee toch verder: "Als je wilt, laat ik je nu wel gaan slapen, hoor." Het geschud van het hoofd werd dus ook omgezet in woorden. “Maak je er niet te druk in Kai, ik sliep niet, ik dacht gewoon dat er een of andere flauwe plezante me zou komen lastigvallen, dat is alles. Maar jij, jij mag me altijd storen jij.” Hij lachte naar Ryan, al ging zijn lach vervolgens over in een gelukzalige glimlach omdat Ryan zijn vingers over Kai's wang liet gaan. De hand werd wel weggetrokken, dus sprak Kai weer: "Al zou ik liever nog even bij je blijven." Hij haalde de foto die Ryan op had hangen uit zijn broekzak toen en terwijl hoorde hij Ry's stem ook weer. “Ik zou ook graag willen dat je blijft.” Kai knikte met een schuine glimlach terwijl hij de twee foto's nog een keer vergeleek. De zijne was helemaal niet zo netjes bewaard gebleven, maar ze hadden nog momenten zat nu om nieuwe foto's te nemen, toch? "Dat je het nooit door had wat ik voor je voel", sprak Kailee terwijl hij de foto weer opborg en richting Ryan keek, die zijn schouders ophaalde. "Ik dacht dat het wel overdruidelijk geweest was, zo met toen in de gymzaal en alles." De herinnering alleen al deed Kai een beetje zijn mondhoek extra omhoog trekken. Hij had Ryan toen verteld dat hij een crush had, maar niet dat hij ook die persoon was. “Als je het hebt over blozen enzo, dat zie ik eigenlijk gewoon niet, dus met zo van die kleine details ben ik niets. Maar kan ook gewoon zijn dat ik blind ben voor zo’n dingen, naief?” Nu haalde Kai zijn schouders op. “Maar weet je, nu maakt het niets uit toch? We weten beiden van elkaar, we hebben een relatie en alles heeft voor nu een goed einde, laten we er van genieten”, zei Ryan, die ondertussen weer dichter bij Kai gekomen was en zijn lippen weer op die van de andere jongen gedrukt had. Net zoals de kerel met het bruine haar deed, sloot Kai zijn ogen. Ook al was dit de vierde zoen die ze ooit deelden, de vlinders die in zijn onderbuik leken te zitten, werden er niet minder op. Hij wist niet of ze er überhaupt ooit minder op zouden worden. Als hij zo tegen Ryan aan stond, wist hij dat er niets was dat hij liever zou doen, en hij wist ook dat hij voor geen geld ter wereld dit gevoel zou willen inruilen. Hij wist niet wat hij met zijn armen moest doen, maar hij wou niets liever dan tegen Ryan aangedrukt blijven staan, dus sloeg hij ze weer om zijn vriend heen. “Ik weet niet meer of ik het ooit heb gezegd of heb laten horen, maar ik zing en schrijf nummers. Wil je eens horen anders?” Kai knikte. "Ik heb je al een keer horen zingen, ja", zei hij. "Maar ik wil het graag horen nog eens horen." Hij glimlachte zacht naar hem. Het deed hem denken aan dat korte gesprekje dat ze ooit over muziek gehad hadden, van een boyband starten. Hij was toen al een heel stuk vrolijker geweest dan ooit, gewoon doordat hij op dat moment besefte dat je zelfs met weinig vrienden een gelukkig persoon kon zijn. Hij trok de mouwen van zijn trui over zijn handen heen en wreef door zijn ogen heen. Kailee ging op het bed zitten, voorzichtig, omdat hij niet op de draak wou gaan zitten die daar zo lui lag te liggen. Met nog steeds een halve glimlach op zijn gezicht keek hij even naar het beest voor hij zijn blik weer tot Ry richtte. Zijn dag kon bijna niet meer beter. Ja, het was echt een dag die hij voor eeuwig zou koesteren, in goede en slechte tijden. Hij geeuwde kort en liet zich omvallen, hij had geen zin meer om te zitten, hij ging gewoon liggen, Ryans huisdier moest maar een beetje opletten. Hij verstopte zijn mond achter zijn hand toen hij geeuwde, en zijn ogen sloot. Hij kon er echt niets aan doen, maar hij was zo moe door deze hele dag, er was ook zo veel gebeurd. Zonder dat hij er verder nog wat aan kon doen, viel hij in slaap met een kleine glimlach op zijn gezicht.

OOC: Topic afff~ c: