PortalIndexOnly listeners are good talkers.(Master Julius) HpD5UwnOnly listeners are good talkers.(Master Julius) 2q24v8xLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen



 

Deel
 

 Only listeners are good talkers.(Master Julius)

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Roselle
.
.
Roselle

Only listeners are good talkers.(Master Julius) UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Beamy
Posts : 136
Points : 19
Only listeners are good talkers.(Master Julius) UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Vuur en Donker
Klas: Master Savador
Partner: Do you want to burn your hands?

Only listeners are good talkers.(Master Julius) Empty
BerichtOnderwerp: Only listeners are good talkers.(Master Julius)   Only listeners are good talkers.(Master Julius) Icon_minitimevr jun 26 2015, 19:59

Roselle had zich stilletjes gezeteld in de buurt van het kalme meer. Het wateroppervlak bewoog nauwelijks, enkel hier en daar waren kringen in het water zichtbaar wanneer een vis opdook en weer naar de bodem zwom. Het was sereen en stil, een rust die het jonge meisje best wel kon gebruiken. Haar ogen had ze gesloten, om zo van de plek te kunnen genieten.

Tussen de bomen door viel er licht op haar gezicht, wat er voor zorgde dat ze haar ogen -als ze die al open had- tot spleetjes dicht kneep. Haar draakje, Cynder was in het water aan het spelen. Hij hield er altijd van om verkoeling te zoeken in natte plekken. Roselle was een echte Raziaanse, eentje die van de warmte hield. Razen was eigenlijk altijd wel warm, warmer dan de zomers op deze planeet waren. Toch was ze ergens ook wel blij me het feit, dat er zo weinig dingen waren die haar herinnerde aan haar tijd en leven in Razen.

Haar ouders waren nooit echt ouders geweest in haar ogen, waardoor ze bijzondere trekjes vertoonde. Ze was niet onbeleefd om het onbeleefd zijn, maar onbeleefd omdat vele gewoon niet haar respect leken te verdienen. Waarom zou ze iemand respect geven als diegene haar gewoon liet vallen als een zware kei. Nee, ze was veel liever zeker van wat ze wél had. Zeker van het feit dat ze Cynder had, en zeker van het feit dat Master Savador haar goed in het oog zou houden. Ergens vond ze het niet eens erg, dat de oude chagrijnige man, haar nogal duidelijk had gemaakt wat de regels op de school waren.

Een plons weerklonk, waardoor Roselle even iets verrast op keek. Haar draakje kwam net weer boven water en vloog met vlugge vleugelslagen weer terug naar haar. Waarna hij zich boven haar hoofd uitschudde. Spetters koud water kwamen in haar gezicht, en lieten haar haren in natte slierten langs haar oren hangen. Een geërgerde zucht verliet haar dan ook, voordat ze op stond en haar dieprode mantel glad streek. Het ging vast nog een hele lange zomer worden.

Toch trok Roselle zich niets aan van de nattigheid die aan haar kleefde, als lijm aan papier. Nee, eigenlijk was het best wel verfrissend en prettig. Dus wierp ze enkel nog een strenge blik op Cynder, die zich inmiddels in een boom had verstopt, voordat ze nietsdoend voor zich uit staarde. Ze trapte nutteloos tegen een klein kiezelsteentje, terwijl ze haar gedachten af liet dwalen. Misschien zou een zwempartijtje in het meer wel een leuke afwisseling zijn van de lessen en irritaties die ze op school op liep. Ze kneep haar handen even samen, terwijl ze nadacht over het feit dat volwassenen alles beter leken te weten. Iets waar ze het duidelijk niet mee eens was. Met een zucht deed ze haar prachtige donkerrode mantel af, zodat ze wat af kon koelen, en ging ze met een zachte plof op haar mantel zitten. Zo werden de rest van haar kleren ook niet vies. Ze was zuinig op haar spullen, wetende dat spullen vaak handig konden zijn op momenten dat je het niet verwachtte. Ze ging op haar mantel liggen, en sloot haar ogen weer, voordat ze door de warmte en de verkoeling langzaam in slaap dommelde.
Terug naar boven Ga naar beneden
//

//

Only listeners are good talkers.(Master Julius) UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Pom
Posts : 261
Only listeners are good talkers.(Master Julius) UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Aarde
Klas:
Partner: This tug of war; I'll always win; even when ur right.

Only listeners are good talkers.(Master Julius) Empty
BerichtOnderwerp: Re: Only listeners are good talkers.(Master Julius)   Only listeners are good talkers.(Master Julius) Icon_minitimeza jun 27 2015, 22:32

+

━━ forgotten sins ━━

Op een stralende zomer morgen, een morgen zoals geen ander, rolt Julius zijn bed uit. Het was een uur of tien misschien? Niet bepaald een verrassend wakker-word tijdstip voor een zaterdag morgen. Nee, het was eindelijk weekend en daar zou hij ook absoluut de vruchten van plukken, zoals hij dat altijd deed. Met duidelijke wallen onder zijn ogen klautert hij overeind vergezeld door luid gekreun en gejammer. Zijn spieren waren nog zuur van de dag te voren, toen hij besloot om te gaan berg beklimmen met een aantal leerlingen wat niet geheel goed was uitgepakt. Hij had zichzelf op moeten offeren voor een leerling diens voet van de steun was gegleden. In een sprint was hij naar de leerling toe gerend om uiteindelijk als 'kussen' te dienen en met zijn lichaam op de grond te belanden. Hij zucht al fronsend, terwijl hij terug denkt aan het event van gisteren, zijn spieren al jeukend bij het herleven van zijn eigen herinnering er aan. Hij haalt een hand over zijn gezicht heen die uiteindelijk door zijn haren glijdt, daarmee vrijwel al zijn slaapdronken zelf voorbereidend op de dag die hem te wachten stond.

Met een abrupte energiespurt verlaat hij zijn bed en verplaatst hij zich van zijn slaapkamer naar zijn kledingkast waar hij zich in zijn sportkleding omkleed. Zonder verder nog moeite in zijn uiterlijk te steken verlaat hij zijn kledingkast weer, loopt hij naar de badkamer en pakt hij daar een handdoek die hij om zijn hals legt. Als laatste loopt hij naar de kleine woonkamer waar hij uit de koelkast een waterflesje pakt. Voor een splitseconde bekijkt hij zijn evenbeeld in de reflectie van de televisie. Hij kan niet zeggen dat hij er ontevreden mee is, maar tevreden is ook weer heel iets anders. Kort blaast hij zijn haren uit zijn gezicht waarna hij met tegenzin de deur van zijn appartement achter zich dicht slaat.

De koele ochtendlucht bevrijd hem overigens van de drukkende gedachten en tegenzin waarmee hij rondliep. En maakt plaats voor een zeker gevoel van kalmte en... juist ja vermoeidheid. Vluchtig drukt hij op een aantal toetsen op zijn telefoon om de tijd van de timer te starten en begint hij daarna aan zijn, inmiddels, standaard looproute. Hij was er een paar jaar geleden mee begonnen; hardlopen. Iets wat hem eerst een pure tijdsverspilling leek en slechts een manier om je dag nog meer vermoeid te beginnen bleek het gevoel na de eerste paar keren heel anders te zijn. Ondanks dat het hem, vooral op het begin, volledig leeg en moe achterliet, gaf het hem ook een soort nieuwe energie. En zo was hij er langzaam in gerold om elke morgen te beginnen met een hardloop rondje, om zichzelf te testen en om iets van die mierzoete adrenaline te proeven.

Een klein uur later, is Julius hartslag nog even rustig als waarmee hij begonnen was, ook al waren zijn benen langzaam begonnen met een soort jeukend protest. Zweetdruppels glijden inmiddels vanuit Julius' haarlijn, langs zijn hals, zijn witte shirt in waar het half-half wordt opgenomen door de stretchy stof. Hijgend en puffend gaat hij zo ongeveer nog een keer drie kwartier door waarna hij uiteindelijk vanuit zijn hardloop ritme via een drafje terug naar een normale loop pas sukkelt. Kort zet hij zijn handen in zijn zij terwijl hij op een stevige pas blijft doorlopen. Met behulp van de handdoek die hij had meegenomen maakt hij zijn gezicht vrij van zweetdruppels, terwijl hij beetje bij beetje zijn ademhaling weer onder controle krijgt. Na een klein kwartier op deze manier gelopen te hebben is merendeel van zijn lichaam weer droog, afgezien van het glimmende zweet op zijn bovenarmen en borstkas. Julius draait het waterflesje open en neemt er een aantal gulzige slokken van, waarna hij het kleine restant over zijn gezicht gooit. Hij veegt zijn natte handen af aan zijn grijze losse joggingsbroek en vist zijn telefoon met zijn wijsvinger en duim uit zijn broekzak. Een uur, vierenvijftig minuten en een whatever aantal aan seconden geeft het schermpje aan. Julius grijnst, ergens wel tevreden met zijn vandaag geleverde prestatie. Nu had hij twee keuzes; hij kon terug naar huis gaan en daar zijn tijd verdoen met papierwerk, óf hij ging nog voor een kleine wandeling.

Het door de zon uitgedroogde grasveld van een half uur geleden maakt plaats voor een meer bos- en waterachtige omgeving. Misschien dat een duik in het stille meer nog niet zo'n slecht idee zou zijn. Rond dit tijdstip zouden de meesten nog veilig in hun nest liggen tenslotte. Julius gaat dus duidelijk voor keuze twee, en plakt er nog een redelijke wandeling aan vast, koers: het stille meer. In een oogwenk bevind hij zich bij de plek van bestemming; aan de oever van het stille meer. Net wanneer hij zijn shirt over zijn hoofd wil trekken wordt hij zich bewust van een andere aanwezigheid. Hij was nooit goed geweest in het hele aura-voel gedoe, maar ook de aarde leek hem te vertellen dat hij niet alleen was. Na nog een kort geluid weet hij te traceren waar het vandaan komt; een klein draakje die vrolijk spetterend door het water sneerde. Julius laat zijn witte shirt even voor wat het nu is, en loopt langs de oever in de richting van het dier. Nog voordat hij er werkelijk in de buurt bij is hoort hij de ademhaling van een derde partij, menselijk dit keer. Julius goudgele ogen draaien richting de bron en vallen daar op een meisje met haren de kleur van aarde en huid de kleur van sneeuw. De vraag wat ze hier deed zo vroeg in de morgen onderdrukt hij, en in plaats daarvan wil hij puur uit laksheid, weglopen zonder haar ook maar een blik waardig te gunnen. Sterker nog, hij is al aan zijn ontsnappings-manoeuvre begonnen wanneer een zeurende gedachte in zijn hoofd langzaam de overhand neemt. Als aan de grond genageld balt hij zijn vuisten en werpt hij een blik over zijn schouder naar het slapende ding. Hij zucht; hij kon haar moeilijk hier in het onbeschutte open laten liggen, gaat zijn gedachte. Julius slaat zijn armen over elkaar, al met al helemaal niet blij over de situatie dat zijn moraal hem niet liet weglopen van dit.

Uiteindelijk loopt hij naar haar toe als een leeuw op een antilope, en duwt hij met zijn voet zachtjes tegen haar schoen aan in een duwende beweging. ''Rise and shine.'' zegt hij, in zijn schorre maar mannelijke ochtendstem. Hij schraapt zijn keel lichtjes en duwt zijn handen in zijn zakken, zijn ogen op het individu onder hem gericht. ''Slapen moet je als je dood bent. Opstaan.'' zegt hij zacht maar tevens resoluut. Hij was geen babysitter, en al helemaal niet voor het uitschot wat vooral op deze school rondzwierf. Hij zucht en wrijft door zijn bruin krullende haren heen. Ze was open voor iedere aanval, hij zou haar hier en nu kunnen overmeesteren en haar achterlaten met permanente littekens. Oh die onbezorgde jeugd, zo naïef en, zorgeloos. Hij zou haar een les moeten leren, werkelijk...

[hier is hij dannnn, een beetje lang en nutteloos, woops.]  
Terug naar boven Ga naar beneden
Roselle
.
.
Roselle

Only listeners are good talkers.(Master Julius) UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Beamy
Posts : 136
Points : 19
Only listeners are good talkers.(Master Julius) UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Vuur en Donker
Klas: Master Savador
Partner: Do you want to burn your hands?

Only listeners are good talkers.(Master Julius) Empty
BerichtOnderwerp: Re: Only listeners are good talkers.(Master Julius)   Only listeners are good talkers.(Master Julius) Icon_minitimedi jun 30 2015, 14:28

Roselle had een heerlijke rust, eindelijk naar de dagen en nachten wakker liggen met een onhandelbare vlam. Waardoor ze eerst nauwelijks reageerde op de duwende voet van een wildvreemde. Haar ogen vlogen wel even open, enkel om de oudere man, met een minachtende blik aan te kijken. Ze had eindelijk wat rust gevonden, weliswaar in het open enkel was dat beter dan haar slaapkamer in de lichtelaaie zetten. Omdat ze even een nachtmerrie had, of gewoon uit balans was. 'Rise and shine.' Zegt de man, wiens blik op Roselle gericht was. Haar grijze ogen staan vermoeid en verveeld terwijl ze langzaam overeind gaat zitten. Geen enkele opmerking schiet over haar lippen heen, terwijl ze heel rustig haar haren wat ordent. Het schrapende geluid dat van de man afkomstig is. Maakt dat ze haar ogen rustig en redelijk emotieloos op hem gericht houdt. De man staat er wel heel ontspannen bij, met zijn handen in de zakken. Waardoor het meisje verveeld aan haar mantel begint te plukken. 'Slapen moet je als je dood bent. Opstaan.' Klinkt er zacht en resoluut. Het was duidelijk dat de bruinharige man haar geen enkele keuze liet. Dit was iets waar het meisje normaal gesproken erg onhandelbaar van werd. Enkel heeft Roselle ook wel door dat hij geen zin in gedoe heeft. Waar ze eigenlijk wel blij mee is, ze had geen zin om een gevecht -die ze sowieso zou verliezen- te gaan starten. Een zucht, en een beweging van de man, maken dat ze rustig overeind komt, en het kleine beetje zand dat op haar kleding terecht is gekomen, rustig af klopt.

Juist op dat moment, komt luid kraaiend en krijsend haar draakje op haar af gedoken. Zijn klauwtjes grijpen zich vast aan haar kleding. Normaal deed hij dat enkel als ze haar mantel om had, zodat ze zijn nageltjes niet in haar huid zou voelen drukken. Een korte blik, richt het meisje dan ook op haar draakje, voordat ze de man schaapachtig aan kijkt. 'Cynder, ga maar. Ik kom zo.' Murmelt het meisje zachtjes, en bijna liefkozend naar het diertje. 'Volgens mij...,' begon het bruinharige meisje langzaam. 'Volgens mij, slapen doden mensen niet.' Haar ogen glinsterden plagerig. Hij had het hoe dan ook verdiend. Een opmerking terug, want ze werd wakker gemaakt uit haar bijzonder broodnodige slaap. Ze was niet echt chagrijnig. Dat was ze bijna nooit, en als ze het was bleef zelfs haar draakje, Cynder uit te buurt. Haar handen laat ze soepel langs haar zij hangen. Haar ogen zijn gericht op het meertje even verder op. Haar gelaat staat neutraal, terwijl ze zo nu en dan een blik op de man richt. Hij had duidelijk al flink wat werk verricht, gezien het feit dat zijn shirt doorweekt was met zweet. Ze wist niet dat leraren van sporten hielden. Anders had ze al veel sneller respect gehad voor een aantal van de volwassenen.

Een zachte zucht komt nu over haar lippen. 'Zover ik weet Meneer. Is wat ik doe niet Uw probleem.' Zei ze zacht, en op een redelijk vriendelijke toon. Maar haar boodschap was duidelijk, ze hield niet zo van pottenkijkers. Of terwijl, mensen die haar stoorden, of deden alsof ze zich zorgen om haar maakten. In tegenstelling tot vele andere van haar leeftijd, was ze niet onaardig om het onaardig zijn. Maar was ze dat omdat ze mensen uit de buurt wou houden. Haar ouders hadden haar niet voor niets al vroeg duidelijk gemaakt dat ze er niet bij hoorde. Dat ze niet eens hoorde te leven. Dus waarom zou ze dan überhaupt mensen in de buurt laten. Ze waren waarschijnlijk toch beter zonder haar af. Zonder een meisje dat nauwelijks controle had over haar magie. Het zou in ieder geval minder gevaarlijk zijn. Haar grijze ogen gleden over het stille wateroppervlak van het meer. Het water was aanlokkelijk voor Roselle. Enkel had ze nog nauwelijks bewogen sinds de man er was. Haar ogen gleden naar de lucht. Het had enkel een paar schapenwolkjes, maar niets dat kon duiden op een natuurlijke verkoeling. Ze wist bijna wel zeker dat het nog een paar dagen zou duren voordat er een regenbui zou kunnen komen. Dus nog een paar dagen de verstikkende warmte. Al was het lang niet zo erg als op Razen. De thuisplanneet van het jonge meisje.

Ergens was Roselle blij dat haar draakje, al vast naar het water was gevlogen. Het dier leek nooit genoeg te krijgen van de verkoeling, die het meer hem bracht. Zo nu en dan bereikte zijn vrolijke geluiden haar oren. Enkel veel concentratie had ze er niet voor. Ze hoopte enkel dat de man snel weg zou gaan, en ze dus gewoon weer verder kon met waar ze mee bezig was geweest. Genieten van haar vrije zaterdag. Ze had door de weeks al vaak lessen en school. Dan hoefde ze er nu ook niet mee geconfronteerd te worden. Eerlijk gezegd kende ze de leraar niet. Dus keek ze hem met een vlaag van nieuwsgierigheid aan. Toch was er nog een soort afstandelijkheid in haar blik. Eentje die duidelijk aangaf, dat ze niet in was voor problemen, en dat ze het liefste gewoon van een klein beetje vrijheid genoot.

Ze wist ook wel dat ze vaak in de problemen kwam. Ze had dan ook een onrustige jeugd gehad. Haar ouders waren enkel bezig geweest met zaken op Razen, en dan bleek ze ook nog half Shadraanse te zijn. Alsof het niet erger kon, was er toen ineens niemand meer voor haar. Enkel hadden ze haar Shadraanse moeder wel vaak geaccepteerd. Maar een kind hebben dat een halfbloedje was, was gewoon te erg en te gek voor woorden. Een zachte zucht verliet het meisje weer, dat nu duidelijk in gedachten verzonken was. Haar ogen staarde afwezig voor zich uit, alsof ze zich in een andere wereld bevond.
Terug naar boven Ga naar beneden
//

//

Only listeners are good talkers.(Master Julius) UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Pom
Posts : 261
Only listeners are good talkers.(Master Julius) UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Aarde
Klas:
Partner: This tug of war; I'll always win; even when ur right.

Only listeners are good talkers.(Master Julius) Empty
BerichtOnderwerp: Re: Only listeners are good talkers.(Master Julius)   Only listeners are good talkers.(Master Julius) Icon_minitimewo jul 29 2015, 16:15

+

━━ forgotten sins ━━

Vanaf het moment dat Julius daar staat, gebogen over de studente, begint hij te twijfelen aan zijn acties. Misschien kon hij haar alsnog beter gewoon achterlaten voor de gieren, het zou hem een zorg zijn. Kort fronst hij, zijn wenkbrauwen naar beneden draaiend terwijl hij het slapende meisje aankijkt. Zo irritant jeugdig, bedenkt hij zich grimmig. Een zacht briesje haalt hem uit zijn irritatie en brengt hem naar een kortstondig genot van warme luchtstromen. Hij kon begrijpen waarom de studente juist dit plekje had uitgekozen voor haar middagdutje, het briesje en het uitzicht zijn beiden formidabel. Voor een enkele seconde sluit hij zijn goud-gele ogen, genietend van de sensatie van de wind die door zijn kort bruine haren danst. Het voelde net als lange slanke vingers die met de krullen in zijn haren speelden, ze om vingers gewikkeld worden, zachtjes aan getrokken worden en dan weer losgelaten worden. Het doet hem denken aan vroeger, toen hij nog deed aan dat soort passief-agressieve relaties met vrouwen. Het is hem nog steeds een mysterie waarom ze precies al die tijd bij hem gebleven was, ondanks zijn gedrag. Hij haar die vraag gesteld, vlak voordat hij besloot om haar te verlaten maar het enige wat ze had geantwoord was een warme glimlach en de woorden 'omdat jij het bent'. Julius heeft tot op de dag van vandaag nooit begrepen wat ze daarmee bedoeld had, maar wist wel dat zijn acties tot op een bepaald niveau verslavend waren geweest. Het hele push and pull gebeuren, letterlijk, gaf blijkbaar het verlangen naar meer. Ze kon hem simpelweg niet verlaten omdat ze van hem hield, van álles van hem, niet alleen het 'goede' gedeelte. Julius merkt dat hij weg aan het dromen is wanneer de zon plots achter de wolken duikt en een koude schaduw laat vallen op hemzelf en de studente die langzaam bij zinnen komt.

Haar ogen als regen staren in zijn eigen goudgele poelen. Haar blik was een van minachting en irritatie, een blik die Julius onderhand wel gewend was van zijn studenten. Er waren slechts enkelingen die hem aankeken met een andere, volgens hem, misplaatste emotie. Enkele vrouwen vielen als blokken voor zijn uiterlijk, iets wat zijn vorige vrouw in eerste instantie tot hemzelf gelokt had. Zelf ziet hij niets speciaals aan zichzelf, maar blijkbaar zag de vrouwelijke feromoon dat anders. De studente komt overeind nog altijd nietszeggend, iets wat hem meer zorgen baart dan als ze dat wel gedaan had. Stille wateren kennen diepe gronden, dat spreekwoord had tenslotte al meerdere malen waarheid gekend. De studente haar vingers verstrengeld in haar dieprode haren geven aanzet tot een flashback van zijn eigen fantasie een paar seconden geleden. Obsessief volgt hij haar vingers die door haar haren wikkelen tot hij haar regenachtige blik ontmoet. Een kleine smaal vormt zich op zijn lippen, ergens geamuseerd door de hele situatie. Nog steeds zegt ze niets, hoewel haar expressie er een van duizend woorden is. Het meisje had geen zin in hem, en dat gevoel was wederzijds. Maar net zoals haar had hij evenmin een keuze. Hij is een leraar en zij een studente, dit was hij behoorde te doen. In de meest extreme situatie was er iets met haar gebeurd en was er na onderzoek gebleken dat eerder die dag een leraar langs was gelopen. Alle pijlen zouden naar hemzelf wijzen en dat was ze niet waard. Net wanneer hij verwacht had dat ze wat ging zeggen vloog er een ongeleid projectiel op haar af. Een klein onvolgroeid draakje wat als een baby bij zijn moeder, zijn klauwen in haar vel zet. Wat krijgen we nu weer? Vraagt Julius zichzelf af, terwijl hij zijn pony uit zijn gezicht haalt.

De studente spreekt haar draakje toe, wat tevens de eerste keer vormt dat haar stem te horen valt. Een flauwe glimlach siert Julius lippen wanneer haar aandacht dan eindelijk op hem gericht wordt. Dat duurde... Haar reactie is er een van goud, dat moest hij toegeven maar toch had hij niet veel zin in haar woordspelletje. ''Natuurlijk, enkel een van permanente duur.'' zegt hij neutraal, zijn ogen op het water verderop richtend. ''Althans dat is wat ze zeggen, wie zijn wij levenden om te zeggen wat er zich werkelijk afspeelt als je dood bent?'' zegt hij met een flauwe grijns, het onderwerp daarmee voor zijn gevoel afrondend. De dood, is iets waar hij zich later zorgen over wil maken, over een aantal jaren, maar nu nog niet. De onmiskenbare plagerige blik in haar mysterieuze ogen was hem niet ontgaan, en hoewel hij er met liefde op in gaat, stoort haar attitude hem ergens ook. Julius draait zijn blik terug naar het meisje die op dat moment juist naar zijn bezwete bovenlijf kijkt. Hij kantelt zijn hoofd en zucht waarna hij zijn lichaam iets van haar afdraait. Als hij aangestaard of gekeurd wilde worden dan ging hij wel modellenwerk doen. Een korte zoete zucht glijdt over haar lippen, gevolgd door een zoveelste opmerking. Wat een betweter, bedenkt hij zich licht geïrriteerd. Julius negeert haar opmerking en focust zich op een nieuw onderwerp; ''Dus, was je auditie aan het doen voor sleeping beauty? Als dat het geval is kan ik je nu al vertellen dat je op bepaalde vlakken tekort schiet.'' zegt hij schaapachtig, zijn handen weer in zijn zakken stoppend.

Een korte stilte volgt, een stilte van woorden maar niet van communicatie. Er zijn vele soorten communicatie, verbale, fysieke en verborgen communicatie. Aan de hand van de andere twee soorten kan Julius gemakkelijk afleiden dat de studente er geen zin in had. Niet in zijn aanwezigheid, zijn woorden noch autoriteit. Het was overduidelijk dat ze niet uit was op ruzie of een pak strafwerk, wat de neiging groter maakte voor Julius om het juist wel uit te delen, puur omdat het kán. Maar nee, hij zou de 'leuke' leraar uithangen en haar haar gang laten gaan voor zover dat mogelijk was. Hij had inderdaad geen zaken met haar, en zij, als student, had evenveel recht op een prachtige vrije dag als hij dat zelf deed. Toch wilde hij haar niet zomaar met rust laten, puur om haar te stangen, want zo'n klein kind is hij zelf wel. Hij slaat zijn armen over elkaar heen en kijkt haar vanonder zijn krullende lokken aan. ''Geen zorgen, ik kom je vrije dag niet verpesten. Ik kom je slechts vergezellen.'' zegt hij met een grijns, een hint van speelsheid in zijn ogen. Oja, het kind in hem was er nog lang niet uit en hij durft te zeggen dat hij meer speels en irritant is dan de meeste studenten hier op de academie. Nu was aan haar de beurt hoe ze er mee op zou gaan. ''Noem me Julius, het u en uw gebeuren maakt me ongemakkelijk.'' zegt hij vluchtig terwijl hij een halve draai maakt en enkele passen richting het water zet. ''Van jou?'' vraagt hij met een vinger gewezen op het draakje. Meteen maakte hij hiermee duidelijk dat hij inderdaad niet zomaar van plan was om weg te gaan, en ze nog wel even aan hem vast zat. Hij zucht en kijkt met lichte smacht naar het water wat het draakje doet opspatten. ''Ik ben toe aan verkoeling...'' mompelt hij voor zichzelf, een blik op zijn natte shirt werpend. Kort werpt hij een blik over zijn schouder op de studente die een beetje in een trans lijkt te zijn. ''Jij ziet er uit alsof je ook wel wat verkoeling kan gebruiken...'' mompelt hij, onzeker of ze het wel gehoord heeft in haar droomachtige staat. Hij grijnst en rolt zijn broekspijpen op, traag het water inlopend en daarbij een genietende zucht uitlatend. Met een zwaai van zijn krachtige linkerarm spet hij water op in de richting van de studente, een plagerige blik op zijn gezicht. ''Nog steeds aan het dromen?'' vraagt hij met een grijns, zijn ogen tot spleetjes knijpend. Oh wat was hij toch soms een kinderachtig figuur.

[Excuses voor de vertraging! Hoop dat je wat kan met dit kinderachtig figuur xD]  
Terug naar boven Ga naar beneden
Roselle
.
.
Roselle

Only listeners are good talkers.(Master Julius) UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Beamy
Posts : 136
Points : 19
Only listeners are good talkers.(Master Julius) UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Vuur en Donker
Klas: Master Savador
Partner: Do you want to burn your hands?

Only listeners are good talkers.(Master Julius) Empty
BerichtOnderwerp: Re: Only listeners are good talkers.(Master Julius)   Only listeners are good talkers.(Master Julius) Icon_minitimeza aug 08 2015, 21:05

Op het moment dat ze haar handen door haar dieprode haren haalde, staarde de leraar haar aan. Een opmerking lag al klaar op haar tong, om hem duidelijk te maken dat ze niet van zijn gestaart gediend was. Ze hield er niet van als mensen haar aanstaarde, enkel omdat ze bewoog. Ze leefde, wat een verrassing. Het was niet alsof dat het grootste wonder in de wereld was, of wel? Haar grijze ogen, die soms op een stormachtige dag leken, staarde hem terug aan. In de hoop dat hij de eerste zou zijn, zijn blik te veranderen. Toch wist Roselle dat die kans erg klein, nee nihil was. De man leek te kikken op problemen, alsof hij nog niet door zijn kindertijd heen was gegroeid, echt iets waar ze op zat te wachten. Niet dus, de stilte was bijna ongemakkelijk, net zoals de dikke deken van warmte, die zelfs hier in de schaduw hing. Haar expressie was meerdere malen duidelijker dan woorden zouden zijn. Kon die man niet gewoon opdonderen? Ze had genoeg gezelschap aan enkel haar draakje. Net op het moment dat haar draakje, zich aan haar vastklemt, in een obsessieve manier, merkt het meisje op dat de man het niet bepaald begrijpt. Natuurlijk zag niemand een draakje elke dag op deze planeet. Al was het in Razen makkelijk te vinden, die dieren hielden van de warmte daar, en voelde zich dikwijls wel op gemak bij mensen. Enkel moest je wel respect op kunnen brengen. Haar ogen glijden langzaam weer dicht, de vermoeidheid was op deze afstand niet van haar gezicht te lezen, al was ze in een woord doodop.

Uiteindelijk besluit ze maar te antwoorden, dat was beter dan in eeuwige stilte blijven. Hopelijk zou de man haar naar het antwoord met rust laten. Dan kon ze gewoon relaxt in het halve zonnetje zitten, of de schaduw en van de natuur genieten. Ondanks dat haar magie verwoestend kon zijn, hield ze van vredige en eenvoudige dingen. Natuur, rust en stilte. Ze was dat misschien zelf niet, ze was misschien zelf niet in balans, maar dat betekende zeer zeker niet dat ze het niet wou. Blijkbaar vestigde het spreken tegen haar draakje, al aandacht op haar. Ongewilde aandacht, het was weekend. Dat betekende dat ze niets met een leraar of school te maken wou hebben. Ondanks dat, leek de man nieuwsgierig te zijn, of gewoon vervelend. Had hij niets beters te doen? Zoals nakijkwerk of iets in die trant. 'Natuurlijk, enkel een van permanente duur.' Reageert de bruinharige man neutraal. Alsof de dood iets prachtigs was. Het meisje kneep haar ogen tot spleetjes, haar grijze poelen stonden nu onheilspellend. Als de ondoordringbare mist, waarin je niet verder kon kijken dan enkele meters. De man zijn aandacht ondertussen bij het water hebbend. Roselle heeft een flauwe glimlach op haar lippen als ze ziet hoe haar draakje plezier maakt. Soms was het diertje nogal beschermend over haar, tenminste als het niet bang was. Draken konden nogal brutaal zijn, hoe jong ze ook waren. En Cynder was jong. 'Althans dat is wat ze zeggen, wie zijn wij levenden om te zeggen wat er zich werkelijk afspeelt als je dood bent?' Gaat de man met een flauwe grijns op zijn lippen verder. 'Zeggen ja, nu lijkt jou definitie van dood, anders dan die van mij. Ik sliep!' Een ruw randje op haar stem laat merken dat ze van slag is. Ondanks en mede door het mooie weer, kan ze niet ontspannen. Dit weer deed haar denken aan de warme dagen op Razen, aan de weerstand die de mensen haar daar gaven. Deze dagen waren vaak het zwaarst, en net toen ze dacht eindelijk wat rust te krijgen, moest die oude man opdagen. Haar ogen draait ze weg van de bezweette man, voordat ze die fronsend sluit. Een zachte en diepe zucht verliet haar lippen, terwijl ze ongemakkelijk op haar onderlip bijt. Roselle let niet altijd op haar opmerkingen, zeker niet als ze zich al niet op haar gemak voelt. Ze keek wantrouwig naar de man, nadat ze hem een korte blik op zijn bezweette lichaam had gegund en zucht diep. 'Dus, was je auditie aan het doen voor sleeping beauty? Als dat het geval is kan ik je nu al vertellen dat je op bepaalde vlakken tekort schiet.' Verklaard de man een beetje schaapachtig, voordat hij zijn handen weer in zijn zakken stopt. Een rustige, en kille blik is al wat de man op zich gericht krijgt. 'Het leven is geen sprookje, dus zou het absurd zijn daar auditie voor te doen,' murmelt het jonge meisje nors. Duidelijk niet van plan vriendelijk te blijven. Ook al kon dat problemen opleveren. Nu vroeg de man er om. Ze kon niet haar woede, verdriet en eenzaamheid eeuwig binnen houden. Zeker niet als de man haar uit daagde. Haar opvliegende karakter kwam langzaam boven, en dat deed zeker haar innerlijke en overactieve vlam niet goed. Ze zou misschien later nog eens naar Master Savador moeten als het zo door ging. Controle verliezen stond zeker niet op haar to-do lijstje.

In de korte stilte die volgt, probeert het meisje zich te herpakken. Haar innerlijke vlam, die eerst rustig was na haar broodnodige slaap, vliegt weer op. Alsof een heleboel bijen haar aan willen vallen en haar prikken. Het onrustige gevoel, maakt dat ze ongerust een blik op de bruinharige man werpt. Duidelijk uit haar doen en van slag. Stille wateren hebben diepe gronden, ongecontroleerde vlammen, zorgen voor verwoesting. Haar innerlijke vlam gaf haar altijd problemen, vaak zelfs ongewild. Ze wou geen aandacht op zich vestigen maar moest wel. De leraar wist vast niet hoe gevaarlijk de situatie kon worden, wanneer haar innerlijke vlam op hol sloeg. Ze zou alles in een ademteug in de lichtelaaie kunnen steken, zonder dat zelf te willen. Buiten was het vaak minder moeilijk haar vlam te kalmeren, maar nu hij op haar zenuwen begon te werken, deed dat haar zeker niet goed. Toch was ze nog steeds niet uit op extra huiswerk of strafwerk. Ze had niets fout gedaan bij dit meer, en was vastbesloten dat ook niet te doen. De bruinharige man kijkt haar vanonder zijn krullende lokken aan, voordat hij weer zijn mond open trekt. Zijn armen inmiddels uitdagend over elkaar geslagen. Hij had ook echt geen stop. Een frons staat weer tussen haar wenkbrauwen, terwijl ze diep en ritmisch ademhaalt. Hopelijk was de man straks klaar met zijn geintjes, dan kon ze weer ontspannen. 'Geen zorgen, ik kom je vrije dag niet verpesten. Ik kom je slechts vergezellen.' Klinkt er nu, meteen keek Roselle op en hield een nijdig geluidje in. De speelsheid in zijn ogen doet haar denken aan een ondeugende achtjarige. In plaats van een oudere leerkracht. 'Ik heb niet om U gezelschap gevraagd, dus nee dank U wel. Ik pas.' Reageert het roodharige meisje, op een zachte maar zelfverzekerde toon. Ze vraagt zich ergens af waar ze het zelfvertrouwen vandaan heeft gehaald, maar negeert die vraag meteen. Hij zou haar dag niet verder verstoren. Daar was ze vastbesloten in. 'Noem me Julius, het u en uw gebeuren maakt me ongemakkelijk.' zegt hij vluchtig terwijl hij een halve draai maakt en enkele passen richting het water zet. Roselle grijnst onmiddellijk. Gebruik makend van zijn nieuwe zwakke punt. 'Ik houdt het op U en Uw, Master.' Als hij toch haar dag wou verpesten zou ze dat ook bij die van hem proberen. 'Van jou?' vraagt de bruinharige man met een vinger gewezen op het draakje. Dat inmiddels helemaal onder het natte water zit. Een klein glimlachje en een tevreden blik staan op haar gezicht wanneer ze naar haar speelse draakje kijkt. 'Dat is Cynder,' haar stem klinkt eindelijk weer vriendelijk en rustig. 'Technisch gezien is hij van niemand behalve zichzelf, maar ik zorg voor hem. Het is prettig gezelschap.' Als ze over haar draakje sprak, sprak ze vol liefde en geluk. Hij was gedeeltelijk de reden waarom ze haar best deed zich te gedragen, haar best deed te leren. Haar ouders waren er niet voor haar, en hij had ook geen ouders meer. Maar ze hadden elkaar. De man kijk inmiddels met lichte smacht naar het water, dat haar eigenlijk ook al bijna roept. Verkoeling. Niets was prettiger op zo'n warme dag dan dat. 'Ik ben toe aan verkoeling...' mompelt de man tegen zichzelf. Het meisje reageert niet. Met haar gedachten nog helemaal bij haar ouders, bij Razen. Bij haar verschrikkelijke herinneringen. Die haar nog elke nacht angstig wakker lieten schieten. Enkel dan was er niemand om haar te troosten. De wallen onder haar ogen, waren door de lichte laag make up nauwelijks te zien. Toch was het duidelijk dat ze moe, nee bijna uitgeput was. Nauwelijks reactie meer gevend op de omgeving. 'Jij ziet er uit alsof je ook wel wat verkoeling kan gebruiken...' klinkt er nog vaag in haar oren. Toch kan ze niet reageren, verstijft is ze. De herinneringen brengen niet veel goeds naar boven. Haar gezichtsuitdrukking verraad haar gevoel gelukkig niet, toch is de blik in haar ogen, onrustig. Als een storm die langs een rustig landschap raast. Ineens hoort ze spetterend water, en schieten haar ogen naar de man, die inmiddels in het water staat. Een geschrokken kreet, verlaat haar mond al voordat ze in elkaar krimpt. Haar ogen staan onmiddellijk vol tranen, waardoor Cynder met een woeste kraai om haar heen vliegt. Een rilling schiet over het meisje haar ruggengraat, alsof ze net iets vreselijks had meegemaakt of gezien. 'Nog steeds aan het dromen?' Vraagt Julius met een grijns op zijn lippen. 'NEE!' Bracht het meisje op een harde, trillende toon uit. Het was duidelijk dat ze niet boos was, maar meer wanhopig.

Inmiddels was ze al gaan zitten, haar draakje had zich opgekruld op haar schoot. Iets wat het meisje iets leek te kalmeren. Haar grijze poelen, die als regendruppels tranen produceren, heeft ze stil op het meer gericht. Ze wou niet huilen, ze wou gewoon slapen. Roselle wou weg, weg uit de drama die het leven heette. Haar ogen sloot ze langzaam, terwijl de zoute tranen verder over haar wangen liepen. Cynder maakte inmiddels verwarde geluidjes, die bijna troostend overkwamen op het jonge meisje. Het was gewoon een kwestie van tijd geweest, dat was het elke keer. Een kwestie van tijd voordat haar oprechte emoties, herinneringen en kwalen naar boven kwamen. Een zachte snik rees uit haar borstkas, terwijl de eerste herinnering aan water weer door haar hoofd schoot. Trillend als een rietje blijft ze zitten, langzaam kalmerend terwijl de tijd langzaam voorbij tikt. Het draakje blijft bij haar liggen, totdat haar ademhaling weer kalm is, en het meisje met betraande wangen naar de man staart. De herinnering aan vroeger langzaam weer vervagend.

Terug naar boven Ga naar beneden
//

//

Only listeners are good talkers.(Master Julius) UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Pom
Posts : 261
Only listeners are good talkers.(Master Julius) UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Aarde
Klas:
Partner: This tug of war; I'll always win; even when ur right.

Only listeners are good talkers.(Master Julius) Empty
BerichtOnderwerp: Re: Only listeners are good talkers.(Master Julius)   Only listeners are good talkers.(Master Julius) Icon_minitimewo aug 26 2015, 00:02

+

━━ forgotten sins ━━

Vanaf het eerste moment dat Julius met deze meid in aanraking was gekomen, was haar houding buitengewoon slecht geweest. Elke mogelijkheid nam ze aan om hem van zijn apropos te krijgen, en ze hapte op elk stukje aas dat hij voor haar uitlegde. Ze was net een roofdier wat in een veel te klein hokje geduwd was en nu elke kans nam om haar klauwen in een levende prooi te zetten. Het meisje hoopte vast en zeker dat hij zomaar vanzelf weg zou gaan, of dat ze hem misschien zelfs zou kunnen wegjagen met behulp van haar attitude. Het feit is, helaas, dat ze met deze houding juist het kind in Julius los maakt. Hij wilde haar uit de tent lokken, haar spelletje meespelen en ook nog winnen als dat even kon. Haar reacties waren tot dusverre van formidabele kwaliteit geweest, en Julius kon haast niet wachten hoe de rest van hun gesprek zou aflopen. Waarschijnlijk zou het eindigen in een van de twee die weg zou lopen, zij het kwaadschiks of goedschiks. Julius had er verder geen voorkeur voor, hoe het ook zij, ze bleef een leerling en zij zou met hem moeten leven, niet andersom. Nee, daar waren al die snotapen hem te onbelangrijk voor. In die zin haatte hij zijn baan wel, aan de andere kant wilde hij ze wat bijleren. Die strijd zou in zijn hoofd waarschijnlijk over een aantal jaar nog steeds gaande zijn. Het wilde paard weigerde immers getemd te worden...

Julius merkt dat hij in gedachten verzeild is geraakt en hij Roodhaartje's reactie bijna gemist had. Julius grijnst ''En wie zegt dat onze definities overeen moeten komen? Dat heet een méningsverschil. Ooit van gehoord?'' vraagt hij haar sarcastisch, een hand door zijn bruine lokken halend. Van alle snotapen die hij tot noch toe in zijn les gehad had, spande deze tot nu toe toch echt de kroon. Roodhaartje had meer ego dan haar kleine lichaampje verdiende. Zijdelings werpt Julius een blik op haar terwijl ze uit dat het leven geen sprookje is. Nee, daar had ze gelijk in, daar kon hij moeilijk tegenin gaan. Daarmee was nog niet van de baan dat ze alles veel te serieus nam, en weer komt dat beeld van dat roofdier in het te kleine kooitje in Julius hoofd opzetten. Hij zucht en negeert haar opmerking, hij had geen behoefte om haar hier de les te lezen over hoe ze zich eens wat meer moest laten gaan. Pfuh, ze was bijna meer volwassen dan hij dat was. En dat maakte Julius nu misschien een beetje de dorpsidioot hier.

Julius hoort haar woorden in haar achterhoofd maar schud zijn hoofd. ''Geen zorgen, ik heb mezelf uitgenodigd op dit oh zo gezellige thee partijtje.'' zegt hij, inmiddels zelf een tikkeltje nors. Haar overmatige ego gepaard met haar gespannen en afstandelijke houding deden zelfs Julius op de zenuwen werken. Hij betwijfelde of ze vrienden had, mensen zouden dit soort gedrag niet lang kunnen volhouden, wat weer betekende dat ze waarschijnlijk eenzaam was. Ook dat nog. Hmpf, eenzaam of niet, een snotaap bleef het. Terwijl hij van haar weg stapt hoort hij haar opmerking en rolt hij zijn ogen in zijn kassen. Wat een opportunist. ''Ik heb je tenslotte niets verboden.'' zegt hij schouder ophalend. ''Enkel mijn voorkeur uitgesproken, het is aan jou wat en of je daar iets mee doet, roodlokje'' zegt hij simpel. Hij viel niet te 'pakken' op een simpele u of uw. Als ze dat gehoopt had, dan was haar inschattingsvermogen ergens flink de fout in gegaan. Zijn stem is rustig, maar Julius' houding begint langzaam defensief of zelfs offensief te worden. Ergens tolereerde hij haar insolente gedrag, maar ergens wilde hij haar gewoon een draai om der oren geven.

Julius richt kort zijn amber gekleurde ogen op haar wanneer ze over haar draakje, Cynder, begint te praten. Haar volledige houding lijkt te veranderen, even als de toon die ze gebruikt. Voor het eerst in zijn nochtans plagerige en, werkelijk, kinderachtige houding richt hij zich naar haar als een volwassene, de leraar die hij is. Een smalle glimlach siert zijn lippen, die hij eveneens op elkaar gedrukt houd. Hij had haar voor nu wel genoeg uit de tent gelokt en geplaagd. Julius berispt zichzelf kort om zijn eigen houding naar een student en wrijft met zijn hand langs zijn hals. Blijkbaar is het verschil nog niet helemaal duidelijk voor hem tussen vrienden en studenten. Misschien omdat zijn vroegere relatie met een student was geweest, misschien omdat de afstand daardoor kleiner leek te zijn tussen hun huidige rangen. Julius bijt op zijn onderlip,'' Jullie zien er uit als partners voor het leven.'' zegt hij met een neutrale blik. ''Werkelijk iets wat je moet koesteren.'' zegt hij, zelf een beetje een dromenland.

Kort nadat Julius het water in was gelopen en ervoor gekozen had om haar ook iets van die verkoeling te gunnen, bleek dat dat misschien niet de juiste keuze was geweest. Zelfs Julius schrok lichtjes van haar onmiddellijke onheilspellende schreeuw, dat was simpelweg iets wat hij níet had ingecalculeerd. Julius kantelt zijn hoofd, al zijn bewegingen ietwat traag. Cynder schiet langs zijn hoofd naar roodlokje toe die inmiddels in elkaar gehurkt op de grond zit. In slechts een seconde weet Julius zichzelf te herpakken en zich te focussen op wat nu belangrijk is, de student. Hij schiet uit het water en rent in volle vaart naar haar toe, zijn goud gekleurde ogen bezorgd op haar lichaam gericht. Tranen stromen langs haar wangen, en druppen via haar kin in alle stilte neer op het gras. ''Wat is er aan de hand?!'' vraagt hij haar in een soort fluistering, maar wel doordringend. Hij was bezorgd, ja. Wat moest hij anders zijn? Hij voelde zich schuldig, en was bang dat dit door zijn stomme kinderachtige acties kwam. De tijd om kind te zijn is gedaan, Julius. De tijd voor een volwassene om aan het roer te gaan staan is gekomen. Het liefst had hij zichzelf een mep verkocht om zijn kinderachtige houding, maar dat plezier wil hij zichzelf niet doen. ''Shh, het spijt me.'' komt er abrupt over zijn lippen gerold. Het was er uit voordat hij het zelf door had, maar tegelijkertijd voelde hij zich er ook niet minder over. Wat je rang of je leeftijd mag zijn, wanneer je je moet verontschuldigen dan moet je dat. Hij reikt met zijn hand naar haar schouder maar laat deze uiteindelijk bewegingloos in de lucht hangen. Hij wilde haar niet nog meer afschrikken dan hij al gedaan had, terwijl hij haar het liefst op de een of andere manier wilde troosten. Hij was slecht met verdriet van anderen, slecht met huilende mensen en vooral van vrouwen. Uiteindelijk houd Julius gewoon zijn mond, een eindje verderop plaatsnemend, zijn goud-kleurige ogen op haar gestalte gericht, elk van haar tekenen van leven in de gaten houdend.

Pas wanneer haar ademhaling iets rustiger lijkt te worden waagt hij het weer om met haar te praten. ''Ik moet me verontschuldigen voor mijn ongepaste gedrag.'' zegt hij simpel maar oprecht. ''Hoewel je er zelf ook wat van kan.'' mompelt hij er achter aan. Even kijkt hij bedenkelijk. ''Wat zit je dwars?'' vraagt hij dan maar uiteindelijk recht voor de raap. ''Oh, als je liever hebt dat ik weg ga, dan ga ik. We kunnen er ook op een ander tijdstip of helemaal niet over praten.'' zegt hij uiteindelijk op een toon die duidelijk maakt dat het hem werkelijk geen bal interesseert of hij nu moet vertrekken of niet. Iedere student had hier recht op dat eigen beetje privacy, zo ook het meisje voor hem. Wie was hij om haar dat te ontzeggen?

[Sorry voor het late tijdstip! zal ook het andere topics zsm beantwoorden(ryohei) >_<]
en de post loopt een beetje uiteen kwa emotie haha. Julius is zelf ook niet zo stabiel ;p
Terug naar boven Ga naar beneden
Roselle
.
.
Roselle

Only listeners are good talkers.(Master Julius) UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Beamy
Posts : 136
Points : 19
Only listeners are good talkers.(Master Julius) UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Vuur en Donker
Klas: Master Savador
Partner: Do you want to burn your hands?

Only listeners are good talkers.(Master Julius) Empty
BerichtOnderwerp: Re: Only listeners are good talkers.(Master Julius)   Only listeners are good talkers.(Master Julius) Icon_minitimema aug 31 2015, 17:54

Roselle was inmiddels redelijk geïrriteerd geraakt door de oudere man. Hij mocht misschien een leerkracht zijn, maar zijn uitdagende gedrag viel niet bepaald in het goede keelgat. Toch probeerde ze zo min mogelijk toe te happen, geen zin in problemen hebbende met iemand die hoger dan haar stond. Daarbij stond bijna vast, dat de man waarschijnlijk sterker was dan haar. Haal dat waarschijnlijk maar weg, hij was een getrainde leraar, eentje die duidelijk zijn conditie onder controle hield, terwijl zij gewoon een jong meisje was. Een jong meisje met een onderontwikkelde innerlijke vlam, de vlam die er voor zorgde dat het vuur, haar element te gebruiken was. Ze kon niet eens vechten, al zou ze het nog zo graag willen. Nu, kon ze het proberen, en kon ze veel schade berokkenen, maar niet omdat ze het wou, neen, omdat het soms gewoon gebeurde. De hoop die ze had dat de man weg ging, werd langzaam minder, ergens had ze het idee dat hij het geweldig vond haar op te fokken. En toch, en toch kon ze niet stoppen met reageren. Ze hoopte zeker dat de man zich uiteindelijk zou bedenken en haar met rust zou laten. Ze had al te weinig geslapen, veelte weinig. Ze sliep nauwelijks meer sinds de nachtmerries steeds vaker hun tol namen. Ze was moe, had weinig concentratie, en had soms bijna een angstaanval in de lessen. Gelukkig was het nog niet zo vaak opgemerkt, behalve door een leerkracht, de enige echte Master Savador. Het meisje had ergens de neiging om gewoon weg te lopen, maar wou de onbekende Julius dat geluk niet gunnen. Hij was hier niet als eerste geweest, en hij was zeker niet degene met slaapgebrek. Dus zou hij degene zijn die zich als volwassene diende te gedragen. Als hij dat tenminste kon...

De bruinharige en gespierd gebouwde man leek even in gedachten verzonken toen ze op hem reageerde, zijn veelzeggende grijns was op zijn gezicht geplakt alsof hij er altijd op stond. Ergens ergerde het meisje zich daar wel aan. Ze vond het niet erg dat mensen gelukkig waren, maar was de man echt nog zo'n klein kind! Zelfs een jonge Raziaan als zij was, wist dat er anders gereageerd diende te worden. Rustiger, en minder uitdagend. 'En wie zegt dat onze definities overeen moeten komen? Dat heet een meningsverschil. Ooit van gehoord?' Vraagt de man haar extreem sarcastisch, alsof ze een dom klein kind was. Haar grijzige ogen rolde ze even sarcastisch in haar oogkassen, terwijl ze zwijgend zijn bewegingen waarneemt. Hij had duidelijk iets met zijn haar, alsof dat echt een geweldig deel van zijn lichaam was. Het meisje rilde even, waarna ze haar ogen tot kleine spleetjes dichtkneep. 'Nee, natuurlijk niet!' Antwoorde het meisje even sarcastisch terug, alsof ze echt niet wist dat mensen verschillende meningen hadden. Al wist ze niet waarom ze de opmerking maakte, in haar thuisland mocht ze haar mening niet tonen. Enkel haar vaders wil was wet geweest, of beter gezegd iedereens wil behalve dat van het jonge opstandige meisje. Nu word er een blik op haar geworpen, en tot haar verbazing lijkt hij niks te zeggen. Toch lijkt haar opmerking over het leven, hem wel te bereiken. Ook al neemt hij de moeite niet om te reageren, zijn zucht bewijst dat hij haar opmerking wel heeft opgemerkt. Haar grijzige bijna stormachtige ogen, volgen de man alsof ze bang is hem haar rug toe te keren. Er was haar genoeg over het leven bekend om iemand niet zomaar één, twee, drie te vertrouwen. Als je iemand vertrouwde legde je meteen je zwakheden in zijn macht. Daar had ze genoeg ervaring mee, om te weten dat ze beter een gepaste afstand kon bewaren naar alles en iedereen. Al hoewel, haar draakje had toch een speciaal plaatsje in haar hart. Ze fronste even vermoeid, voordat ze haar hand door haar sluike haar heen haalde. Met dit weer was haar kapsel niet het beste, al was het een stuk koeler dan het lange haar dat de meeste mensen droegen.

Zodra ze duidelijk maakt dat ze de man niet had uitgenodigd, schud hij enkel zijn hoofd. Een frons staat nu bijna permanent op haar gelaat, terwijl ze gefrustreerd haar neusbrug masseert. Moest hij nu echt zo'n soort persoon zijn? Waarom kon hij niet gewoon nors en duidelijk zijn zoals Master Savador. Of vriendelijk en terughoudend zoals er vast ook andere leraren waren. Maar nee, degene die zij op haar vrije dag moest tegen komen was een vreselijke kinderachtige leraar, die haar ook nog strafwerk kon geven ook. Ze had toch niets fout gedaan? Nu, het enige wat ze kon bedenken dat ze fout gedaan kon hebben, was het laten liggen van huiswerk. Ze was dan ook te vermoeid om zich echt te kunnen concentreren. 'Geen zorgen, ik heb mezelf uitgenodigd op dit oh zo gezellige thee partijtje.' Zegt hij, inmiddels op een norse toon. Dit was iets waar ze wat mee kon. 'Waar is de thee dan?' Grinnikte ze opeens, een theepartijtje serieus, dat een volwassen man als hij daarmee aan kwam zetten. Ze kon hem echt geen thee zien drinken, misschien koffie maar zeker geen thee.

Jammer genoeg, of misschien toch wel beter, reageert Julius niet verder op haar volgende opmerking. Ze mocht hem ook gewoon u en uw noemen als ze wou. Ergens wist ze wel dat hij er niet een al te groot probleem mee zou hebben, gezien het feit het bijna een standaard was om zo aangesproken te worden door leerlingen. Toch verbaasde het haar enigszins dat hij ergens toch wel wat van zegt, maar niet wat ze had gehoopt. Al is gehoopt toch het verkeerde woord. Roselle hoopte gewoon dat ze hem ergens mee kon stangen. 'Ik heb je tenslotte niets verboden.' Besluit hij schouder ophalend, het meisje zucht zachtjes. Dat was waar, hij zei niet dat ze dat moest doen. Het was meer een voorkeur. 'Enkel mijn voorkeur uitgesproken, het is aan jou wat en of je daar iets mee doet, roodlokje,' vervolgde de man simpel. 'Mijn naam is Roselle, Julius.' Fluistert het meisje op een zachte toon, die een beetje nadenkend overkwam. Waarom noemde hij haar roodlokje. Ze had rode haren, en er waren niet al te veel anderen die haar haarkleur bezaten, maar dan nog. Roodkapje, werd ze dikwijls eerder genoemd, en ergens vond ze dat een betere bijnaam. Ondanks dat zijn stem al die tijd rustig was geweest, leek zijn houding wel langzaam te veranderen. Ze kon de vinger er niet helemaal opleggen, maar wist wel dat ze hem niet te veel lastig moest vallen. Ook al was het makkelijker gezegd dan gedaan. Toch leek hij verder haar gedrag wel redelijk te tolereren. Zo niet, dan had ze een klein probleem, maar niets waaraan ze dood zou gaan.

De amberkleurige ogen zijn kort maar nauwkeurig op haar gericht wanneer ze over haar draakje begint. Haar rustigere houding, en kalme stem, lijken een positieve reactie te geven. Voor het eerst lijkt Julius was volwassener geworden, en hoewel het haar onzeker maakt, lucht het haar ergens ook wel op. Dat betekende tenminste dat er toch een weg was, waarin de man niet altijd als een klein kind liep uit te dagen. Een glimlach siert zijn lippen, terwijl hij nog steeds een redelijk streng postuur behoud, misschien is dat wel door het feit dat hij zijn lippen op elkaar geklemd houd, waardoor hij er nog steeds onrustig uit ziet. Als dat het goede woord is tenminste. Roselle zuchtte zachtjes, terwijl ze haar blik naar haar draakje liet glijden, dat was een van de enige die al haar geheimen wist. Zolang ze leefde, was ze niet van plan er over te praten. Intussen bijt de man, nadat hij even -nadenkend misschien- over zijn hals heeft gewreven, op zijn lip. 'Jullie zien er uit als partners voor het leven,' Zegt hij op een neutrale toon. Dit was wel voor het eerst dat ze hem zo emotieloos hoorde praten. 'Werkelijk iets dat je moet koesteren.' Vervolgde hij een beetje dromerig. Met een verwarde blik kijkt het meisje hem aan, voordat ze langzaam knikt. Ergens had hij wel gelijk, ze wist niet wat ze aan zou moeten zonder haar dierlijke vriend.

En toen gebeurde het, Julius was het water in gedoken en had haar verkoeling gegeven. Ondanks het feit dat ze het een verstikkende hitte was, in haar dichte kleding. Had ze niet naar het water toe willen gaan. Ze ging enkel naar het water toe als haar draakje er was, en niemand in de buurt was die haar bedreigt overkwam. Dit was in dit geval, nu wel het geval. Niet dat Julius haar kwaad had gedaan natuurlijk, maar de manier waarop er onverwachts water op haar afkwam, had wel een reactie ontlokt. Geen reactie om tevreden mee te zijn, en zelfs onverwachts voor haar. Ze wist niet dat ze nog zo bang was. De schreeuw die zich inmiddels over haar lippen had gevormd, was afgezakt. Toch bleef ze doodsbang zitten. Alsof er elk moment een flashback aan kon komen, eentje die zeker niet prettig zou zijn. Gelukkig wist haar draakje, Cynder wel wat te doen. Hij kon haar altijd kalmeren, en was zelfs voor zijn leeftijd best nog wel een wijs draakje. Misschien kwam het ook wel doordat hij altijd zo nieuwsgierig was, misschien iets te nieuwsgierig voor zijn eigen bestwil, maar toch maakte Roselle zich daar niet al te veel zorgen over. Cynder kende de regels, en zou anders de consequenties wel ervaren. Ineens lijkt daar de leraar te staan, zijn bezorgde uitdrukking, maakt dat het meisje in angst, en met grote woeste ogen naar hem staart. Niet dat ze woest is op het feit dat hij haar nat had gemaakt, of dat hij haar liet schrikken. Nee, ze was woest om haar herinneringen, die haar elke dag najoegen, alsof ze er eeuwig in vast zou zitten. 'Wat is er aan de hand?!' Vraagt de man in een soort fluistering, al kwam de stem wel doordringend binnen. Ze kon er niet op reageren, haar bewegingen waren traag en onhandig. Nog te verward om werkelijk goed te kunnen reageren. De tranen druppen nog steeds langs haar kin op het gras, al doet ze haar best om zichzelf te herpakken. Ze wilde niet als een zwak, eenzaam meisje gezien worden. Ze moest sterk wezen, dat kon ze ook op Razen, maar waarom leek het hier dan niet te lukken? De trillingen worden langzaam minder, mede dankzij het feit dat de man geen aparte opmerkingen maakt, op een kinderlijke manier, en doordat Cynder bij haar is om haar te ondersteunen. 'Shh, het spijt me.' Klinkt er redelijk abrupt, waardoor het meisje haar hoofd vermoeid opheft, en naar de man kijkt. Haar onrustige ogen, als een wilde en woedende storm, laten nog blijken dat ze alles behalve rustig is. Al heeft ze de angst voor het grootste deel wel onder controle. Julius hand rijkt naar haar schouder, waardoor ze geschrokken iets opzij beweegt, en tot haar verbazing merkt dat hij zijn hand daar laat hangen. Ging hij haar niet slaan dan? Waarom bewoog hij naar haar toe, de rillingen hadden weer iets verergerd. De verwarring en vermoeidheid, eisten samen met haar nachtmerries en herinneringen een grote tol op de gezondheid van het meisje. Ondanks dat vond ze het nog steeds onnatuurlijk dat hij zijn excuses aanbood, terwijl hij nauwelijks iets fout had gedaan. Zij was zwak geweest, zij had niet goed genoeg opgelet. Dus hoe kon het zijn fout zijn? Uiteindelijk lijkt de man te begrijpen dat ze wat ruimte nodig heeft, waarna hij gewoon een eindje verderop ging zitten, en zijn mond dicht houd.

Diepe ademhalingen rijzen omhoog, zodat ze langzaam verder kan kalmeren. Ondanks dat werken haar herinneringen haar extreem tegen. 'Opzouten!' Klinkt haar stem, bijna piepend en bang. Een donkere schim staat lachend, en ruikend naar alcohol bij haar stoel. 'GEEF DAT TERUG!' Riep ze harder, met moeite, terwijl er een hoestbui aan komt. De dronken man, neemt enkele stappen naar haar toe, waarna hij haar volle glas water over haar hoofd heen gooit. Het water prikt in de wonden en op de blauwe plekken die hij had veroorzaakt. Toch wist het meisje dat ze niet naar haar vader moest gaan voor hulp. Haar betraande ogen kijken de schim vol afschuw aan. 'Nu moet jij wel water halen, zover ik weet is je vader niet van plan nog te komen kijken. Ik weet wel een manier,' zijn sinistere glimlach, zorgt ervoor dat het meisje haar ogen dichtknijpt en een rilling onderdrukt. Nog steeds blijft ze zo ver mogelijk uit de buurt van de man, terwijl ze verwoed haar tranen weg veegt. Nu haar ademhaling onder controle is, lijkt ze een stukken kalmer postuur te hebben, al was ze diep van binnen nog steeds van slag.

Haar ademhaling lijkt Julius op te vallen, waardoor hij het waagt weer tegen haar te gaan spreken. 'Ik moet mij verontschuldigen voor mijn ongepaste gedrag.' Zegt de man simpel maar oprecht. Met grote en verwarde ogen staart het meisje hem aan, alsof zij net getuigen was van het derde wereldwonder. 'Hoewel je er zelf ook wat van kan.' Mompelt de man er achter aan. Waardoor het meisje even met een rilling aan haar herinnering terugdenkt. Ja, ze kon er inderdaad wat van, enkel was dat haar manier om er mee om te gaan. Zou iemand dat ooit begrijpen. 'Misschien,' murmelde ze, niet wetende hoe ze toe kon geven dat hij gelijk had daarin. De man kijkt even bedenkelijk, waarschijnlijk komt er zo een vraag aan, eentje die ze misschien niet eens wou beantwoorden. 'Wat zit je dwars?' Vraagt hij recht voor zijn raap. 'Ik...,' begint het meisje zwakjes, terwijl ze probeerde een glimlach op haar gezicht te toveren. 'Oh, als je liever hebt dat ik weg ga, dan ga ik. We kunnen er ook op een ander tijdstip of er helemaal niet over praten.' Het meisje knikt even dankbaar, omdat ze toch niet wist hoe ze moest beginnen, en of ze het wel wou vertellen. Ze was bang het allemaal te herleven. 'Bedankt, maar ik denk niet dat,' fluisterde ze met een schorre stem. 'Dat, dat zo slim is,' eindigt ze haar zin met een lichte twijfeling. Wetende dat alleen zijn, nadat zo'n herinnering haar overviel niet de beste optie is. 'Wil je alsjeblieft blijven,' mompelde ze toen afwezig. De man leek het werkelijk niet te interesseren wat haar keuze zou zijn. Iets dat haar ergens wel gerust stelde. Uitgeput stond ze toen op waarna ze naast de man ging zitten, er zorgvuldig voor zorgende dat er toch een gepaste afstand tussen de twee was. Waarna ze uitgeput tegen de boomstam die in de buurt van de man lag aanleunde.



-haha geeft niet, heb wel een beetje geduld, en leuk toch dat hij zo'n karakter heeft!
- sorry een beetje een lange post....
Terug naar boven Ga naar beneden
//

//

Only listeners are good talkers.(Master Julius) UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Pom
Posts : 261
Only listeners are good talkers.(Master Julius) UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Aarde
Klas:
Partner: This tug of war; I'll always win; even when ur right.

Only listeners are good talkers.(Master Julius) Empty
BerichtOnderwerp: Re: Only listeners are good talkers.(Master Julius)   Only listeners are good talkers.(Master Julius) Icon_minitimeza okt 17 2015, 00:12

+

━━ forgotten sins ━━

Hij wilde zichzelf tegen zijn hoofd slaan, of beter, hij wilde dat zij hem zou slaan, het op hem af zou reageren voor zijn uiterst onvolwassen gedrag. Ze was een student, jonger dan hemzelf, en geen persoon om mee in discussie te gaan om wat voor reden dan ook of om als gelijke te zien. Zijn 'droom' om de barriere te doorbreken van leerling en leraar viel beetje bij beetje uit elkaar. Hij had zijn droom als een puzzel gezien, had deze stukje voor stukje bij elkaar gelegd tot hij compleet was. Jammer genoeg was hij vergeten om elk stukje aan elkaar te stortte zijn kaartenhuizen droom beetje bij beetje in. Eigenlijk, nu hij er over nadacht, was dit niet de eerste keer dat hij zo'n reactie had gekregen van een leerling. Hoe vaak? Éen keer? Twee keer? Of gewoon elke keer dat hij met een leerling in contact was gekomen? Julius, nu lichtelijk gefrustreerd met zijn eigen houding, haalt een hand door zijn hazelnootbruine haar heen, duidelijk in een dubio.

Haar reactie was er een die hij herkende uit duizenden, en het deed hem denken aan die tijden van vroeger, aan zijn jeugd. Hij was een dominante leeuw en zijn velen prooien waren allemaal even onschuldige maar prachtige lammetjes. Op het begin lokte hij ze naar hem toe met zijn weelderige manen en woorden gemaakt uit suiker en alcohol. Keer op keer kwamen ze terug bij hem, die onschuldige lammetjes. Na een keer of drie nam hij ze onder zijn hoede, nam hij ze mee naar zijn hol; het hol van de leeuw. De eerste paar nachten was er plezier, genot zelfs; van beiden kanten. Elke morgen huppelde het lammetje weer, volledig intact, zijn hol uit. Hij had er geen problemen mee, maar toen de leeuw op pad was en de lammetjes zag met andere leeuwen werd de leeuw jaloers, een allesoverheersende emotie. De lammetjes kwamen terug in het hol en kregen in plaats van zachte lippen en genot, een klap en blauwe plekken. De lammetjes begrepen niet wat ze verkeerd gedaan hadden, probeerde de leeuw te plezieren, zagen hém als slachtoffer en niet andersom. De lammetjes waren stom en ze bleven maar terugkomen door zijn woorden die spijt leken te betuigen van zijn acties. Maar de leeuw was niet te vertrouwen en het ritueel zou zich nog een aantal keren afspelen voordat het lammetje permanent zijn hol zou verlaten, gebroken. Was hij niets veranderd? Was hij nog steeds instaat om anderen pijn te doen en ze vervolgens te smeken voor vergiffenis? Julius kruipt enkele meters naar achteren, zijn honinggele ogen soms wel en soms niet op haar lichaam werpend. Alles in hem schreeuwde dat hij van haar weg wilde, en waar het niet voor haar woorden, was dat precies wat hij gedaan had. Die charmante, gevaarlijke maar bange leeuw.

Julius zucht, zijn lippen strak tegen elkaar geduwd, de spieren in zijn hals aangespannen. Hij laat zijn schouders afzakken en laat zijn hoofd vallen, zijn ogen sluitend. Hij had een serieuze fout begaan, en hij zou er van leren. De situatie was anders als een situatie zoals hij ze vroeger had, maar de schreeuw en de angst in haar ogen waren dezelfde. Roselle. is de naam die door zijn hoofd gaat, bezorgd om haar welzijn maar tegelijkertijd niet wetend wat ermee te doen. Haar ogen hadden gebrand met woede, zo sterk dat hij de hitte bijna in zijn hart kon voelen. Juist, ze mocht hem haten, hij had op een bepaalde manier, verdiend. Misschien was het niet eens voor dit moment, voor deze situatie, maar meer dat hij al tijden hunkert naar een straf voor al die ánderen die hij had pijn gedaan. Die straf die hij nooit gekregen had van al die lammetjes, die hij vroeger als de dood vermeden had, hij hunkerde er nu naar. Misschien dat hij haar daarom zou had uitgedaagd? Zodat dit allemaal zou gebeuren? Had hij zo ver vooruit gedacht? Of was het werkelijk gewoon het kind in zijn karakter?

Vanaf een afstandje kijkt hij naar haar, naar haar kleine schokkende beweginkjes die hem zeggen dat er meer schuilt onder die rode haren van haar dan ze in eerste instantie laat zien. Logisch, hij legde ook niet meteen zijn diepste geheimen neer op tafel, al helemaal niet zijn verleden waar hij oh zo trots op is. Ondanks alles lijkt haar lichaam nu hij op een afstand van haar zit rustiger te worden, en ook haar ogen stralen iets meer rust uit nu. Nadat hij zijn vraag in de lucht had geworpen is het even stil van de andere kant, hoewel hij, aan haar ogen te zien, wel haar aandacht had getrokken. Zou het ook niet als de meest kinderachtige leraar van de school je plots een oprechte verontschuldiging aanbied en hem vervolgens weer half inslikt? Roselle prevelt een woord en hoewel het een woord van niets is eigenlijk, is hij toch opgelucht om haar stem weer te horen. Alsof ineens een hele lading van hem af lijkt te vallen ontspannen langzaam zijn spieren weer, waardoor zijn houding weer net als tevoren is. Hij knikt, een kleine glimlach op zijn lippen; voorzichtig dit keer, ''Laten we het daar maar op houden.'' zegt hij zacht, maar hoorbaar. Het meisje twijfelt duidelijk even voordat hij ze aan het antwoord op zijn tweede vraag wilde beginnen. Waarschijnlijk wilde ze het niet eens delen met hem, hij had haar tenslotte nog geen enkel teken van warm meelevend gedrag laten zien. Hij onderbreekt haar door eerst aan haar te vragen of hij moest opzouten, maar daar leek haar een slecht plan. Kort daarna vraagt ze hem te blijven. Auwtsch, hij moest nog langer hier blijven zitten, zitten knagen op zijn eigen ego en zich schuldig voelend voor iets waarvan hij onzeker was of het wel werkelijk zijn schuld was? Julius knikt, lichtelijk verbijsterd. Hoe dan ook, hij voelde zich er wel verantwoordelijk voor en misschien zou wat tijd met haar spenderen de knoop in zijn maag lossen; hij zou blijven.

Hij geeft haar een zijdelings blik wanneer ze abrupt overeind komt en naar hem toeloopt en naast hem gaat zitten. Julius heeft enkele seconden nodig om de situatie tot hem te laten doordringen waarna hij abrupt overeind krabbelt, zijn houding ineens ongemakkelijk. Hij wiebelt wat heen en weer, zijn handen in zijn broekzakken stekend. Ondanks dat hij nu naast haar staat, in plaats van zit, blijft hij wel dicht bij haar. Ze wilde klaarblijkelijk niet alleen gelaten worden, en dat was wel het minste wat hij voor haar kon doen, ook al wist hij niet precies wat er allemaal speelde. ''Um, kan ik wat voor je doen?'' vraagt hij haar lichtelijk ongemakkelijk, zijn hand langs zijn nek glijdend. Hij wilde haar bijna wat verkoeling aanbieden, maar nadat hij haar reactie op water had gezien weet hij niet of dat nu nog wel het beste idee is. ''Of moet ik gewoon blijven staan?'' vraagt hij dan maar, lichtelijk nerveus om wéér wat fout te doen. Ineens lijkt hij op een idee te komen, en hij lijkt even op te beuren. Met snelle passen gaat hij voor haar zitten, gehurkt, met enige afstand tussen hen. Hij sluit zijn ogen en houdt zijn bruine pony iets omhoog, zijn voorhoofd ontblotend. ''Daar, zo hárd als je kan.'' zegt hij met een glimlach, hoe klein dan ook, vragend om 'gestraft' te worden. Misschien deed hij het voor zichzelf, om misschien deed hij het in de kleine kans dat zij zich er ook beter door ging voelen, wie weet. Het leek hem nu de juiste actie, god mag weten waarom. Intussen staat de zon hoog aan de hemel, in volle glorie, haar stralen op hen neer schijnend met volle kracht. Julius' mondhoek twitcht even waarna er plots een dun stenen huisje gebouwd is van aarde; koel en uit de zon. Zijn ogen houdt hij gesloten, afwachtend op Roselle haar reactie, hopend ditmaal iets goeds te hebben gedaan.

-Sorry, heb een aantal dingen even 'overgeslagen' omdat we anders telkens wel heel erg ver moeten terug schrijven en niet veel verder komen haah! ;'D Sorry voor de laatheid ook~

Terug naar boven Ga naar beneden
Roselle
.
.
Roselle

Only listeners are good talkers.(Master Julius) UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Beamy
Posts : 136
Points : 19
Only listeners are good talkers.(Master Julius) UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Vuur en Donker
Klas: Master Savador
Partner: Do you want to burn your hands?

Only listeners are good talkers.(Master Julius) Empty
BerichtOnderwerp: Re: Only listeners are good talkers.(Master Julius)   Only listeners are good talkers.(Master Julius) Icon_minitimewo okt 21 2015, 17:15

Dat de man gefrustreerd was, viel het meisje nauwelijks op. Ja, hij haalde een hand door zijn -voor een man- lange bruine haren, en leek in dubio. Maar veel wist het meisje er niet van, immers was ze zelf nog lang niet volwassen, en begreep ze volwassenen ook niet. De enige volwassenen waar ze mee in aanraking was gekomen, hadden haar respect niet verdiend, met een bijzondere uitzondering die Master Savador heette. Het denken aan mogelijk goede herinneringen hielp nauwelijks, ze was in paniek. Ze leek haast wel te hyperventileren. Gelukkig had ze dit vaak genoeg mee gemaakt, en verbaasde niets haar meer. Ze wist dan ook precies hoe ze moest reageren om zichzelf te ondersteunen. Natuurlijk hielp het ook wel dat haar draakje bij haar was, zolang dat wezen bij haar in de buurt bleef was ze niet bang. Het gaf een soort gevoel van onterechte veiligheid. Haar verleden speelde zich immers nog steeds af voor haar ogen. Alsof ze telkens opnieuw alles zou beleven. Ze was helder genoeg om zichzelf soms door de storm heen te slaan, maar telkens werd ze weer meegesleurd door diens harde wind en heftige regenbuien. Een orkaan dat over het eens zo mooie landschap woei, en telkens opnieuw alles vernietigde. Zou ze ooit in staat zijn alles achter zich te laten, nu ze die plek verlaten had? Ze vroeg het zich oprecht wel eens af. Degene die onvoorwaardelijk van haar dienden te houden, deden dat niet. Lieten alles gebeuren, de blauwe plekken, de pijn. Soms zelfs de brandwonden die ze opliep. Niemand leek zich er wat van aan te trekken. En nu, nu was ze opgescheept met een man, die ze al helemaal niet begreep. Die water naar haar toe had gegooid, water. En dat water dat over haar lichaam heen spetterde, hadden haar alarmbellen af doen gaan. En nu zat ze daar dan ook, trillend als een rietje, haar ademhaling onder controle proberend te krijgen.

Dat het lukt, is op zich al een feit, haar ademhaling zit niet meer zo hoog. Ze ademt juist langzaam en diep. De beelden en geluiden vervagen, in ieder geval kan ze weer de natuur zien. Zonder dat ze panisch in zichzelf duikt. Toch voelt ze nog een nare druk op haar borstkas, alsof ze net verdronken was, en geen adem kan krijgen. Ze weet dat het een illusie is. Niet echt, de waarheid was dat ze veilig was, toch? Maar kon ze zich ooit echt veilig wanen, ze zou uiteindelijk telkens weer terugkeren, naar de hol van de leeuw, of beter gezegd, de hol van de leeuwen. De mensen in Razen, mochten haar niet, zover was het wel duidelijk. Het water prikte in haar oude wonden, en niet alleen emotioneel, maar ook fysiek. Ze beet voorzichtig op haar onderlip terwijl ze antwoorde op de stem van de leraar. Een leraar die zijn excuses aanbood voor zijn gedrag, niemand had dat ooit richting haar gedaan. Niemand was zo eerlijk geweest om zijn excuses aan te bieden als hij dacht iets verkeerd te hebben gedaan. De man begreep vast niet hoe waardevol dat voor haar was. Normaal was zijzelf degene die smeekte om vergiffenis, om vergiffenis dat niet eens nodig was. Ze had niets verkeerd gedaan, en toch werd ze telkens opnieuw gestraft. Ze kende het niet, ze kende het niet dat iemand zich zwak opstelde richting haar. Dus durfde ze haar deur niet open te zetten. Nee, haar raam op een kiertje kon wel. Daarom wist ze ook niet wat ze moest antwoorden, en had ze enkel twijfelend wat ingebracht. De man lijkt ondanks het woord, dat weinig waarde heeft, zich eindelijk weer iets te ontspannen. Haar grijze ogen glijden naar zijn goudgele ogen, terwijl ze ongerust haar blik weer naar de grond richt. Hij was toch niet boos op haar? Ze wou niet weten wat er komen zou, het was toch geen masker van hem? Want vele mensen droegen toch alleen maar maskers. Gespannen sloeg ze haar armen om haar fragiele lichaam heen, beschermend. Niemand zou haar beschermen, behalve Cynder misschien, niemand zou het toch kunnen schelen of ze in pijn was of niet. Het water prikte in een van de wonden op haar schouder, waardoor ze zachtjes siste. Ze was niet kwaad op hem, veel eerder op zichzelf. Waardoor ze nauwelijks doorhad dat hij verder sprak. 'Laten we het daar maar op houden.' Klonk er zacht, maar toch hoorbaar. Het meisje knikte langzaam, niet wetende wat ze erop in kon brengen. Ze had niets nuttigs te zeggen, dus kon ze beter gewoon stilletjes naar zijn stem luisteren. Gelukkig klonk zijn stem niet dreigend, waardoor ze zichzelf dwong wat te ontspannen. De volgende vraag van de bruinharige man, was waarschijnlijk goed bedoeld, toch deed het de haren op haar armen opstaan. Ze wreef ongemakkelijk over haar armen heen, al was het natuurlijk niet zichtbaar voor de man dat ze rilde. Ze probeerde antwoord te geven, twijfelend weliswaar, maar nog steeds een antwoord. Toch wist ze niet of ze het wel wou delen, het was háár geheim, en dat hoefde en wildvreemde niet perse te weten. Ze had al zolang haar best gedaan, om het zo goedschiks als het maar kon te verbergen. Ze zou niemand pijn willen doen, enkel en alleen omdat haar verleden in de weg zat. Maar was dat niet wat ze nu al deed. Straks voelde die man zich schuldig door haar heftige reactie. Welnee, niemand zou zich schuldig voelen om een kind als haar! Haar grijze ogen gleden weer naar haar handen, en voorzichtig slikte ze. Veel tijd om in gedachten weg te zinken heeft ze niet, want de volgende vraag volgt al. Ze kon hem niet wegsturen. Niet in deze staat. Ze beet op haar lip, voordat ze haar antwoord duidelijk door liet schemeren. Kort daarna hees het meisje zich uitgeput op, en overbrugde ze de afstand tussen haar en de leraar. Langzaam ging ze zitten, wel op gepaste afstand van haar en de leraar zelf. Haar ogen gleden ongemakkelijk naar de grond, ze wou niet nog meer aandacht op haar vestigen dan ze al had gedaan. Onzeker was ze niet, tenminste, dat liet ze niet snel zien. Natuurlijk kende ze het gevoel wel, alleen ontkende ze het altijd. De bruinharige man lijkt moeite te hebben met het feit dat ze nu naast hem zit, en krabbelt abrupt overeind. Ongerust kijkt het meisje op, bang dat ze iets verkeerd heeft gedaan. Inmiddels klapperen haar tanden langzaam, alsof ze het koud heeft. Koud op een warme zomerdag. Ze had het eerder koud door haar emoties, emoties die ze niet goed wist te plaatsen, en dus kon ze ook niet handelen. De man lijkt haar emoties te delen, en staat ongemakkelijk wiebelend met zijn handen in zijn zakken naar haar te kijken. Toch haalde het meisje opgelucht adem zodra ze doorhad dat de man niet weg ging. Ze sloot haar ogen langzaam terwijl ze vermoeid in elkaar duikt. Hopende zichzelf wat warmer te houden, terwijl er pijnlijke rillingen door haar lichaam heen schoten. 'Um, kan ik wat voor je doen?' Vraagt de man, nog steeds lichtelijk ongemakkelijk. Langzaam richtte het meisje zich dan voorzichtig en onhandig ook op, nu was ze dan ook verstijft, verstijft van alles wat ze net weer had meegekregen. 'Ik,' murmelde ze moeizaam, met een zachte, krakende stem. 'Eh,' ging ze onbewogen verder, ze wist echt niet wat ze kon antwoorden. 'Ik weet het niet,' verklaarde ze uiteindelijk maar, een beetje op een verbaasde toon. Ze had niet verwacht dat iemand haar dat zou vragen, waardoor ze haar ogen vragend op de man richt. 'Waarom vraag je dat?' Vroeg ze zachtjes, de neiging onderdrukkend om haar schild weer op te trekken. Haar mantel, die ze normaal altijd omhield, om alles goed te kunnen verbergen, irriteerde haar nu enorm. Met een verrassend snelle beweging, verloste ze zichzelf dan ook van dat kledingstuk. Ze had verder toch dichte kleding aan, haar hals was nog steeds nauwelijks te zien. 'Of moet ik gewoon blijven staan?' Vraagt de leraar ineens, lichtelijk nerveus. Waarom zou hij nerveus zijn, het was niet zo dat ze hem enige schade kon berokkenen. 'Eh, maakt mij niet uit?' Mompelde het meisje enigszins verward. Ze richt nog steeds haar blik niet op de leraar, zichzelf afschermend van alles en iedereen. Haar draakje blijft in de buurt, alsof hij bang is dat ze nog eens in paniek zou raken. De man overbrugt een deel van de afstand die het meisje nog steeds hield. 'Daar zo hárd als je kan.' Klonk er ineens, waardoor het meisje hem verward aan keek. De man hield zijn bruine pony iets omhoog, waardoor ze zijn voorhoofd kon zien. Niet begrijpend, haalt ze met een pijnlijk gesis haar schouders op. Ze merkte nauwelijks de glimlach op, waarom zou iemand überhaupt pijn willen hebben? Ze fronste een beetje, voordat ze zijn handen weg haalt. 'Nee, ik ben niet zoals hen!' Riep ze gefrustreerd en ongerust uit. Nog steeds niet in staat, het nu en het verleden van elkaar te scheiden. Natuurlijk heeft ze nog niet door, dat ze zichzelf versproken heeft, waardoor ze niet meteen op staat en vlucht.

Pas enkele seconden later merkte ze het op. Ze had iets gezegd wat ze beter niet had kunnen zeggen. De man vroeg zich vast al af, waarom ze zo heftig had gereageerd. Haar grijze ogen, keken toch eventjes op, toen er ineens een schaduwplek was. De zon had zich dan ook duidelijk op hun gericht. Toch hield ze het koud, waardoor ze ongemakkelijk de leraar aan keek. Ze begreep wel dat hij het warm had, de zon scheen immers en het was zomer. Haar ogen gleden weer naar haar handen toe, waarna ze ineens impulsief tegen hem aan kroop. Een reactie die het meisje normaal nooit had. Ze bewaarde normaal gesproken altijd grote afstanden. Expres, ze wou niemand in de buurt hebben. Ze wou liever alleen zijn, want dan kon niemand haar pijn doen. Tranen prikken in haar ogen, waardoor ze haar gezicht snel verbergt. Rillingen van angst en onmacht trekken door haar kleine lichaam heen. Vermoeid dat ze was, had ze haar actie dan ook niet door. Als ze doorhad dat ze tegen iemand was aangekropen, zou ze een heftigere reactie hebben gehad. Normaal ging ze liever nog zelf vrijwillig het water in terwijl ze een nachtmerrie had, dan fysiek contact te hebben.

-geeft niet dat het laat is en ja Roselle heeft ook soms rare reacties hahahaha
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



Only listeners are good talkers.(Master Julius) UTL8oxA PROFILE
Only listeners are good talkers.(Master Julius) UTL8oxA MAGICIAN

Only listeners are good talkers.(Master Julius) Empty
BerichtOnderwerp: Re: Only listeners are good talkers.(Master Julius)   Only listeners are good talkers.(Master Julius) Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 

Only listeners are good talkers.(Master Julius)

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» Not the perfect time ~Master Julius ~
» Julius Tchaikovsky
» Check-up }{ Julius Tschaikovsky
» Be good
» A day away and having a good way.

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Starshine Academy ::  :: Quiet Lake-