Ze wilde rennen, rennen en nooit meer terug komen, ze wilde hem vertellen wat voor een eikel, klootzak en matennaaier hij was. Ze wilde naar Drake rennen, maar zou Drake dat wel accepteren van haar. Misschien wilde hij wel niets met haar te maken hebben, misschien mocht ze wel dood vallen van de zwartharige jongen. Waarom had ze nou persé ruzie met Drake, de enige die altijd voor haar klaar had gestaan. Waarom nou met hem, ookal had hij haar die pijn bezorgd ze wilde hem terug, net als dat ze bijna Laxus op haar knieën had gesmeekt niet weg te gaan. Waarom was zij nu elke keer die een relatie verpestte. Het enige wat ze nu wide was weg, het was de enige gedachte die constant was. Verder moest ze vooral in haar gedachtes gaan verzinken en hopen dat ze verder niets meer zou mee krijgen. For fucks sake! Think Zean, Think! What whould Raymond do..'' Ze hoorde de woorden de laatste klonken als een vraag en haar monotone stem sprak opnieuw. 'Probably rape or feed them serum, and since your too late for both, keep thinking.' Haar scherpe tong zou blijven, ze moest de waarheid spreken, dat deed ze hoe hij het ook zou wenden of keren. Ze sprak de waarheid, soms was de waarheid nu eenmaal erg hard. 'Ik had meer verwacht Heidi. Misschien moet je volgende keer er wat meer van drinken.' Het liefste zou de roepen dat de volgende keer ze geen drinken van hem zou aannemen hoe hard hij ook smeekte, het zou niet gebeuren.  'En hoe heet je zus dan?' Ze wilde weer grommen, hij kwam aan haar zusje, iets wat hij niet moest doen. Dat kon hij navragen bij zijn broertje. 'Sarah Sofie de Payens is de naam van mijn zusje.' Fijn nu wist hij ook nog eens haar achternaam en de volledige naam van haar zusje. De etterbak! 'Raymond zou vast trots op me zijn als hij ons zo zag, vind je niet?' Ze staarde met de emotieloze blik naar hem 'Hij zou mij waarschijnlijk herkennen en trots op je zijn. Zou er niet erg blij mee zijn als dat mormel trots op je is.' Het was haar gelukt, ze had een belediging er uit gekregen, ze had eindelijk iemand kunnen beledigen als was het niet Zean maar enkel Raymond.

Hayden wilde hem zo veel pijn bezorgen, hij was niet goed in zijn hoofd. Willen dat Raymond trots op hem was. Wat had Raymond hem allemaal aangedaan dat hij zo was gaan opkijken naar de man. Ze wilde Raymond nu meer wat aan doen. Hij had Drake zijn broer verpest en geïndoctrineerd. 'Oh, maar ik ben er wel trots op Heidi. Ik heb mijn leven te danken aan die gast.' Wat zielig dat hij dat dacht, zijn leven te danken aan Raymond, Raymond had enkel zijn leven verpest, hem opgesloten. Hij was net aan het vertellen wat hem was aangedaan. Opgesloten gezeten voor zes hele jaren maar hij had gelukkig wel zijn leven te danken aan de man. Het klonk meer alsof hij dankbaar was dat Raymond hem had opgesloten, zijn hersenen tot mush had geslagen. Ze voelde zijn hand over haar heupen glijden, haar huid rilde. Ze wilde wegduiken voor zijn handen ze kon niets. Ze wilde gillen en hem een klap verkopen, ze haatte het als dit gebeurde. Zijn slechtgezinde grijns joeg haar angst aan. Helemaal toen hij zijn bebloede handen verder over haar lichaam liet glijden. De rode vlekken voelde ze op haar huid ondat het blousje bijna helemaal droog was maar op vele stukken nog licht vochtig. Ze voelde zich smerig en ze wilde nu weg, en uren onder de douch staan tot ze zich weer schoon voelde. 'Thank God that you excist Heidi. Now give us a kiss.' Ze wilde nee schudden maar haar lichaam maakte de bewegingen naar hem toe terwijl ze haar haar handen op zijn heupen legde. Ze wipte zich op haar tenen om bij zijn lippen te kunnen. Ze drukte haar lippen op de zijne haar lippen openend. Ze haatte hem, ze werd gewoon gedwongen, hij zat aan haar en nu eiste hij ook nog eens een kus, de viespeuk.

Ze voelde haar lichaam betast worden, ze zou het liefste haar ogen dichtknijpen maar het lukte niet. Ze wilde hem een klap verkopen. Hij greep haar hand vast, zijn handen voelde raar zacht en teder. Nee Hay niet zo denken doe normaal waren de woorden die ze tegen zich zelf streng sprak. Hij smeerde het bloed over haar gehele onder arm. Hoe kon ze hier ooit terug mee naar school komen, haar blouse zat onder, haar arm bloedde nog steeds lichtjes en de pijn schuiten schoot door haar lippen uitend in een pijnlijke kreun. 'Onthouden Heidi. Je bent van mij.' Ze was niemands eigendom en ze volgde hem met haar ogen toen hij haar wond kuste. Ze wilde haar hand terug trekken hem vertellen dat dat pijn deed hem vertellen dat ze niet zijn eigendom was. Hij stapte dichterbij, wat was zijn plan nu weer, wat was zijn deze keer bedachte commando? Het gerinkel van waarschijnlijk een oud bierflesje trok zijn aandacht en meteen nam hij afstand. Ze zou opgelucht zuchten als haar lichaam het toe zou laten. Als ze haar uitdrukking kon wijzigen zou ze angstig naar hem kijken wanneer zijn stem weer te horen was. 'Ik heb een geweldige middag beleefd Heidi. We should do it again.' Ze volgde hem terwijl hij weg liep, ze had de tijd niet bij gehouden hoe ze daar zo had gestaan tot ze langzaam haar vingers kon bewegen. Haar gedachtes waren op hol geslagen, langzaam aan kon ze weer bewegen. Ze zakte meteen door haar knieën en pakte haar pols vast om te inspecteren of het nog bloedde. Ze beet hard op haar lip en trok haar colbertje aan hopende dat dat de bloedvlekken van Zean zijn hand op haar witte blouse zou verbergen. Ze sloeg met haar hand tegen haar hoofd en hield hem gedeeltelijk voor haar ogen. Ze was zo hulpeloos geweest, zo zwak. Ze had er meer tegen moeten vechten. Ze mocht het Drake niet vertellen, maar waarom zou ze ze haatte hem en hij haar. Ze had niemand om het aan te vertellen, ze zou zeker niet vertellen waarom ze zo zwak was. Ze zou niet vertellen hoe ze onder het bloed kwam. Ze stond langzaam op en hoopte dat alles zo bedekt was, haar zwakte zou nooit meer iemand zien daar was ze zeker van. Als Zean dacht dat ze dit nog een keer ging doen had hij het zo fout, ze zou hem niet eens meer dichtbij laten komen. Haar pols voelde zo pijnlijk terwijl ze richting school liep dwalend door de straatjes met haar pols hoog houdend.

-einde topic-