’Heh, w-wat—‘
Langzaam ging zijn hoofd omhoog, een bos rossig haar wat enigszins warrig zat en een heel ongewoon iets: een vel papier in plaats van een wang vol stoppeltjes. Groenblauwe ogen openden zich langzaam maar pijnlijk, al het opgedroogde troep plakte aan zijn wimpers waardoor zijn ogen maar met moeite open gingen. En ook al gingen zijn ogen wel succesvol open, hij sloot ze weer omdat het licht te fel was. Zijn ogen waren zo gewend aan het donker van zijn oogleden geweest dat het plotselinge licht hem nu pijn deed. Booker liet een lichte grom horen en wreef in zijn ogen, waarbij zijn het witte vel papier loskwam van zijn wang en terug op zijn bureau landde. Toen hij in schatte dat hij weer normaal kon kijken, opende de oudere man zijn ogen en knipperde nogal loom. Wat was hij ook al weer aan het doen?

Oh ja, nakijken… Hij was aan het nakijken geweest. Een toets die de leerlingen hadden moeten maken, maar waarvan hij steeds het nakijken had uitgesteld. Blijkbaar had hij het opnieuw weer uitgesteld, want hij was tijdens het nablijven in slaap gesukkeld. Booker zuchtte diep en liet zijn vingers door zijn haar glijden, zodat een groot deel van zijn achteruit gekamde lokken weer enigszins normaal zaten. Hij gaf totaal geen aandacht meer aan de toetsen van de leerlingen en stond op van zijn plaats, liep naar het raam toe en pakte zijn leren platvink uit de binnenzak van zijn gilet. Hij flipte de zilveren dop open en zette het aan zijn lippen, waarna hij een slok nam van de whiskey die erin zat. Beneden de maat-whiskey, sinds hij alleen maar Puffoonse merken had gehad en nu opeens moest leven met de Kovomakaanse merken, waar hij de smaak niet zo van kon waarderen. Hij zuchtte diep en tuurde wat uit het raam, de lucht witgrijs en oneindig. Het was droevig weer, het weer had een sterke neiging om te gaan regenen maar de stortbui leek maar niet te willen komen. Alsof de regen er geen zin in had, parallel aan Booker’s stemming.

Net toen Booker nog een slok nam van zijn whiskey schoot hem iets te binnen. Hij had een gesprek met een stagiair ingeroosterd… Hoe laat was dat ook al weer? Hij kon zich herinneren dat het vandaag was, maar… Shit, hij had nú een gesprek met de man. Booker haastte zich naar buiten, stopte in de tussentijd zijn platvink terug in zijn giletje en fatsoeneerde het verband om zijn linkerhand wat, sinds dat er ook bijna af viel. Zijn haar maakte hem niet zo uit, het zat toch altijd wel goed en voor de rest had hij zijn dagelijkse kleding aan, dus daar hoefde hij niets aan te doen. Zijn kleding was prima, nonchalant maar met een tintje elegantie uit de oudere tijden. Daarbij vermoedde hij niet dat hij indruk moest gaan maken op een stagiair. De stagiair moest maar een indruk bij hem achterlaten.
Booker vertraagde zijn pas vlak voor het lokaal en stapte vervolgens door de open deur het luchtige lokaal in. Het was altijd prettig om zijn lokaal in te stappen omdat het er altijd zo fris was. Hij werd er gelijk wakker van en de constante luchtstromen in het lokaal maakten het makkelijk voor hem om praktijkvoorbeelden te laten zien – of tenminste dingen die hij niet per se buiten hoefde te doen.
De hele atmosfeer om Alphard heen maakte het lokaal echter wat minder luchtig. De hele Puffoonse sfeer werd in zijn omgeving opgeheven en voelde als een zware laag op zijn schouders. Shadraanse aura, perfect om je gehele dag droevig te maken. Maar hij lette er niet zo op en kuchte even om de attentie van de jongeman te krijgen die bij het raam stond.
’Hallo Alphard.’ zei Booker met een lichte vriendelijke toon in zijn stem en liep naar zijn bureau toe. ’Excuses voor mijn laatkomen. Ik vergat de tijd onder het nakijken.’ Haha, was dat maar waar. Hij ging op zijn bureaustoel zitten en gaf een korte luchtstoot met zijn been onder zijn bureau, waardoor een kruk op wieltjes vanonder het bureau vandaan kwam, zodat Alphard tegenover hem kon gaan zitten. ’Neem plaats.’ sprak hij en merkte niks van de inktvlek op zijn wang die er al een tijdje had gezeten. ’Dus, nog een prettige reis gehad of ben je net zo reisziek als ik kan zijn?’

Show your hands
If you need a new coat of paint
If your bones are now heavy things
Like anchors hidden somewhere 'neath your skin

Or if your head's just an empty box
If your heart has become spare parts
If your days are now just something you must bear

Zijn blik stond vast gehamerd in het sombere, schimmige uitzicht vanuit het raam. Bomen wuifden zachtjes op en neer in het ritme van de wind, alsof ze hem wenkten naar buiten te komen. Maar terwijl ze hem naar zich toe riepen stootten ze hun eigen bladeren af. De bladeren gelegen op hun sterfbed namen een laatste vlucht voordat ze de grond zouden vinden om langzaam weg te sterven. De stenen muren van de school waren zichtbaar van de hoek waar hij stond en leken als een zowel beschermende als een insluitende wand om hem heen te staan. Zo gauw als het komende gesprek zou eindigen zou Alphard de lonkende uitnodiging van de bomen accepteren en zijn weg naar buiten maken; terug in de kou, uit de muren van de school.
Een zachte kuch kondigde echter het begin van wat zou komen aan en trok hem gelijk terug de realiteit in. Langzaam, bijna alsof hij een marionetten pop was wiens hoofd werd bestuurd met iele touwtjes, draaide hij zijn hoofd om, de donkere kringen om zijn ogen die bijna make-up evenaarde blootgevend, maar die  in werkelijkheid werden veroorzaakt door een ongezond slaapritme. Een van zijn handen liet de stevigheid van het venster los en viel terug naar zijn heup om daar te blijven hangen. 'Hey..' zei Alphard, de nonchalante toon in de groet kopiërend al eindigde hij het toch maar met ',..meneer.' Hij was toch de algemene manieren van de universiteit niet totaal vergeten.
Nu hij de man dan eindelijk in levende lijve kon zien kon hij Alphard zijn eerste indruk geven, niet dat die zo belangrijk was voor Alphard, maar het was toch een automatisch -en menselijk- iets om te doen. Eigenlijk wist hij niet zo goed wat hij verwacht had van de man, van deze Master DeWitt. Waarschijnlijk zoiets. De leraar had een nette maar geen stijve kledingstijl, een verouderend gezicht zonder teveel vitaliteit te verliezen en een soort van natuurlijke autoriteit. Zijn hele houding, zijn gelaatstrekken hadden ook iets typerend Puffoons. Of dat dacht Alphard in ieder geval op te kunnen maken uit die relatief korte tijd gespendeerd op Puffoon. Toch was geen van deze dingen het eerste dat hem opviel aan deze man. Nee, het eerste waar zijn ogen gelijk naartoe werden getrokken was de zwarte vlek op DeWitt's gezicht. In eerste instantie dacht hij dat het een tattoo was, maar na nadere inspectie kon hij vaststellen dat het een inktvlek was. Nakijken? Jazeker. 'Geen probleem,' antwoordde Alphard met een tekort aan een beter respons. Hij had zich prima weten te vermaken en zó lang had hij hem ook weer niet laten wachten of dat leek maar zo doordat de tijd in zijn mentale afwezigheid sneller ging dan dat het voor hem aanvoelde. Nu volgde Alphard zijn mentor naar het bureau en stopte de op hem afkomende kruk met zijn voet alvorens hij plaats nam tegenover DeWitt. Hij maakte het zich comfortabel, maar in tegenstelling tot de emoties die normaliter over een nieuwe stagiaire heen zouden komen tijdens zijn eerste gesprek, voelde Alphard vrij weinig. Hij was niet enthousiast, bang of zelfs maar geïntimideerd door de situatie. Misschien gaf die lichte steek in zijn onderbuik ietwat van nervositeit aan, maar daar zou het dan ook bij blijven. Het was niet alsof de jongen onverschillig over de situatie was. Het maakte gewoon geen al te grote impressie op hem meer. Het was gewoon iets wat hij moest doen, een iets waar hij niet omheen kon draaien en gewoon tot een goed einde moest praten. Bovendien voelde hij zich ook niet als een ondergeschikte aan deze man. Voor Alphard was het meer iemand waar hij mee samen moest werken. Het enige echte verschil was DeWitt de opdrachten zou geven en Alphard zou die vrijwillig uitvoeren. Ze hadden verschillende taken en DeWitt mocht dan de belangrijkere man zijn, Alphard was geen onderhorige. Nooit geweest ook.
'Een prettige reis.' Meer een neutrale reis. Het werd immers pas fun als het met een twist verliep, maar zover waren zijn shuttle reizen altijd succesvol verlopen. Het was wat gebeurde ná de aankomst wanneer het pas echt misging. 'Ik ben niet zo snel ziek.' Nee, na al die fucked-up ervaringen met vrijwel elke soort alcohol en elke soort drug was ook zijn lichaam niet meer zo snel onder de indruk. Alphard legde zijn bovenarmen op het bureau van DeWitt, de slangen tattoo openleggend maar hij was er te aan gewend om daar nog op te letten. Hij was nog niet helemaal ingekomen. Praten wanneer dat onnodig was, was immers niet zijn ding dus hield hij zijn mond tot DeWitt puntje bij paaltje zou komen.

*Sorry voor zijn lusteloze // stille houding. Naarmate het gesprek vordert pikt hij het wat meer spontaan zijn wel op.

You dug yourself into places
You never thought you would be
But don't you fret, and don't you mind
The only constant is change
And you never know what you'll find

Yeah, tomorrow I might wake up nice and clean
And I might believe the things I said I didn't mean
And this might turn and wind up just the way we'd dreamed
And I might become the things I swore I'd always be
We’re on our way