PortalIndexPain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] HpD5UwnPain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] 2q24v8xLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen



 

Deel
 

 Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED]

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Laica

Laica

Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Lala ~
Posts : 27
Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Aarde
Klas: 5de klas
Partner: None.

Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] Empty
BerichtOnderwerp: Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED]   Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] Icon_minitimeza apr 12 2014, 21:13

Nadat ze tot het besef was gekomen dat ze onder het bloed zat, begon de paniek pas echt op te komen. Oké, soms leek het bloed zo verspreid dat het de wond erger maakte dan het in feite was, maar de pijn leek alles nog meer te verergeren. Ze vond dan ook dat het warme gevoel dat ze kreeg toen Andrew haar een aai over haar bol gaf heel ongepast kwam en wilde zichzelf daarvoor straffen, maar vond de fut niet om dat te doen. Ze kneep haar ogen dicht terwijl ze een beweging uit probeerde te voeren, maar het lukte niet. Haar rug leek dienst verlenen te weigeren. Laica kreeg meteen van allerhande rampscenario's voor ogen. Wat als ze nooit meer zou kunnen lopen? Wat als ze nu voor altijd in een rolstoel zou moeten zitten? Dan zou ze misschien teruggestuurd worden naar huis, naar Edward. Die gedachten liet de tranen weer binnen een mum van tijd over haar wangen stromen en het meisje beet angstig op haar onderlip. Ze had in de tussentijd niet doorgehad wat Andrew was gaan doen en slaakte een kreetje toen ze opeens het koude water op haar rug voelde. Haar wond reageerde onmiddellijk en Laica had zin om het uit te krijsen toen het koude vocht zich door haar wond verplaatste. Haar zeiknatte kleren hielden het water nauwelijks tegen, waardoor het vocht goed contact kon maken met de wond. Ze voelde weer een nieuwe scheut nattigheid op haar rug en kneep met haar handen in het gras. Ze besefte dat Andrew pogingen deed om de wonde schoon te maken en besloot om die reden om niet tegen hem uit te vliegen. Wat eigenlijk best ironisch was, want ze kon dit namelijk ook helemaal niet. Ze kon zich alleen maar aan hem overlaten en wachten wat hij met haar zou doen. Hij had nu het heft in handen en zou haar moeten verzorgen. Ze zuchtte opgelucht toen er geen water meer op haar rug werd gegooid en keek bang naar Andrew toen deze zijn idee voorlegde. 'Oké,' fluisterde ze zachtjes. Het had geen zin om hem tegen te houden. Ze wist dat hij gelijk had en dat ze zo gauw mogelijk hulp moest hebben. Ze voelde zijn armen onder haar schouder en vlakbij haar onderbenen. Ze leunde voorzichtig tegen zijn borst en met angst om te vallen sloeg ze gauw losjes haar armen om zijn nek heen.

Bruidspaar. Ze leken wel een of ander bruidspaar. Oké, misschien een nogal jong bruidspaar, maar ze leken er toch wel op. En waarom dacht ze hieraan? Waarschijnlijk omdat ze niet helemaal goed bij haar hoofd was dankzij de pijn en omdat ze afleiding zocht. Ze voelde haar hart sneller slaan terwijl ze naar zijn ogen keek en verweet het aan de pijn. Ze had haar armen zo losjes mogelijk om zijn nek hangen en hoopte dat ze hem hiermee geen pijn deed, want ze wist dat hij dankzij die klappen op zijn rug ook flink pijn geleden moest hebben. 'Ik wil dat jij jezelf ook laat onderzoeken, nog voordat ik aan de beurt ben,' zei ze zacht kreunend. Ze keek hem aan. Eigenlijk was hij best knap, zo met zijn bruine haar. Zijn borstkas voelde aangenaam om tegen te leunen en als de omstandigheden niet zo vervelend waren geweest, had ze misschien best graag in die armen willen blijven liggen. Oké. Nee, stop. Ze ging nu echt te ver. Ze was gek aan het worden van de pijn. Ze moest ophouden met die rare gedachten. Het kwam vast en alleen door de pijn dat ze zo raar begon te denken. Zij kon namelijk niet verliefd worden of ook maar iets voelen voor een jongen. Edward had al genoeg kapotgemaakt bij haar om ook maar iets voor een andere jongen te kunnen voelen. Bovendien waren alle jongens toch alleen maar hetzelfde, nietwaar? Maar waarom had ze dan toch zo'n goed gevoel bij Andrew? Ze werd uit haar gedachten gerukt door een ferme pijnscheut en kreunde zachtjes. Ze voelde haar wangen rood worden toen ze een paar leerlingen naar haar zag kijken en zag hoe ze elkaar aanstootten en grinnikten. Ze voelde haar wangen nog roder worden en verborg tegen instinctief tegen Andrews borst, zoals ze eerst ook haar schaamte had proberen te verbergen voor het groepje dat haar getreiterd en mishandeld had. Ze was opgelucht toen ze geen leerlingen meer tegenkwamen en toen ze de ziekenzaal bereikten. Bezorgd keek ze naar Andrew, of hij het nog wel aan kon allemaal. Vanaf het moment echter dat ze de ziekenzaal betraden ging het allemaal heel snel. Verpleegsters kregen hun algauw in de gaten. Een mannelijke verpleegster die nog het meest leek op een chirurg met zijn outfit nam Laica gauw over van Andrew. 'Wacht jij hier maar,' hoorde ze hem tegen Andrew zeggen.

'Nee,' bracht Laica hulpeloos uit, terwijl ze met haar handen in de richting van Andrew graaide. 'Laat me los!' Ze keek bang naar de man en daarna naar Andrew. 'Andrew.. ook hulp nodig!' Ze keek hulpeloos naar de man en daarna naar de verpleegsters die naast Andrew stonden. Die haalden hun schouders op. 'Andrew,' zei Laica. 'Help!' 'Ik ga je niks doen. Ik ga je alleen maar verzorgen. Rustig maar, meisje,' zei de man sussend. 'Andrew.. hulp nodig,' probeerde Laica opnieuw te verduidelijken. Deze keer leek te man haar wel te begrijpen en hij riep orders naar de verpleegsters. Of deze Andrew ook echt begonnen te onderzoeken wist Laica al niet meer, want een gordijn werd voor haar gezichtsveld geschoven en scheidde haar zo van Andrew. Ze kon nog net een laatste hulpeloze blik op hem werpen, kon nog net in zijn ogen kijken en daarna was het moment voorbij. Ze voelde hoe ze op een behandeltafel werd gelegd. De man draaide haar om en bekeek haar rug. 'Operatie,' zei hij direct tegen de verpleegster. Laica had het gevoel alsof ze gek werd. 'Nee!' riep ze angstig. De injectiespuit met daarin het middel om haar in slaap te brengen was opeens erg dichtbij. 'Andrew!' krijste ze in volle macht. Het meisje werd wild dankzij de pijn en de machteloosheid die ze voelde tegenover deze mensen. Ze wilde Andrew weer bij zich, wilde een persoon waarbij ze zich goed voelde en die haar zou kunnen beschermen. Ze begon te huilen toen de injectienaald dichterbij kwam. De dokter hield haar stevig vast en Laica sloot haar ogen toen de injectienaald haar huid binnendrong. Het duurde niet lang of Laica voelde een verdoofd gevoel door zich heengaan. 'Ga maar lekker slapen,' hoorde ze de man zeggen. 'Je zult van de gruwelijke pijn verlost zijn als je weer wakker bent.' Laica's ogen rolden weg en ze voelde hoe ze steeds meer dichter naar de zwarte diepte getrokken werd. 'Andrew,' was het laatste wat ze fluisterde voordat ze helemaal wegzakte in de duisternis.


Laatst aangepast door Laica op vr jul 11 2014, 20:46; in totaal 2 keer bewerkt
Terug naar boven Ga naar beneden
Andrew
.
.
Andrew

Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Olga
Posts : 112
Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Vuur&Licht
Klas: Master Savador
Partner: Geen

Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED]   Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] Icon_minitimema apr 21 2014, 22:06


'Ik wil dat jij jezelf ook laat onderzoeken, nog voordat ik aan de beurt ben,’ Hoorde Andrew nog net Laica zachtjes uitkramen tijdens het lopen. Andrew had geen idee wat hij van haar uitspraak moest denken. Zij was er erger aan toe dan hij en moest eerder behandeld worden. Hij zweeg dus op haar opmerking, zij kreeg de voorrang. Ze bereikten het schoolgebouw al spoedig, ondanks de wonden waarmee de twee liepen. Andrew had nog amper energie en wilskracht over om de trap op te gaan en de ziekenzaal in te stappen. Een blik echter op de meest gewonde van de twee, Laica, gaf hem dat laatste energiestoot om de trap op te lopen en de gang op volle snelheid door te rennen. De gang was gelukkig leeg, maar toch waren er een paar scholieren die de twee vanuit de trap begluurden met of een geschokt of een jaloerse blik in hun ogen. De jongen stapte de ziekenzaal binnen die ditmaal drukker bezaaid was, niet met scholieren, maar met artsen. Waren ze op de juiste moment gekomen? Wauw. Dat ze eens toeval zouden hebben ook! De blikken van de artsen waren echter niet op hem gericht, maar op Laica die bewegingsloos in zijn armen lag. Zij was de meest urgente zaak hier. De op een chirurg-lijkende arts liep voorop de brigade van artsen en nam Laica van hem over met de mededeling of Andrew hier zou blijven. Dit resulteerde in een diepe frons op Andrew’s gezicht. Uhm, excuse me? Ze hielpen Laica, die het meeste hulp nodig had, maar schonk geen aandacht aan zijn toestand? Dit was geen alledaagse kneuzing of stoot tegen zijn buik. Dit was net een tikkeltje erger. Wat een arrogante-‘Nee!’ Bijna de hele zaal keek naar de roodharige student die fel naar Andrew greep vanuit de armen van de arts, ‘Laat me los!’ Andrew was volkomen bevroren, niet wetend wat hij moest zeggen. Waarom wilde ze dolgraag naar hem toe als ze geholpen zou worden door de arts? De man zag buiten zijn pak, niet intimiderend en gevaarlijk uit. Moeizaam wist hij woorden uit te kramen die klonken als ‘je wordt geholpen door de arts’ en ‘maak je geen zorgen’. Het had geen enkel effect, zoals Laica toen de overige artsen haast opdroeg om hem te helpen. Hij wierp een blik op de verpleegsters die om hem verschenen waren, maar enkel nuchter erop reageerden. Als artsen moest je jouw emoties kunnen buitensluiten, maar waren haar worden dan niet duidelijk geweest? Ze wilde dat híj hulp kreeg. Of zag hij er niet afgemarteld genoeg uit? Met een nog diepere frons probeerde hij iets in te brengen of zelfs zijn wond te laten zien. De volgende woorden van Laica wekte de arts en uiteindelijk ontfermden de verpleegsters direct om hem, zonder een verdere blik op Laica te werpen. Andrew was volledig overwelmd door wat er gaande was en ontmoette nog net de blik van de zwaar bezorgde en angstige Laica. “Laica” Wist hij enkel zachtjes uit te kramen, voordat het gordijn de twee uit elkaar hadden gescheiden.

Een brok verscheen in zijn keel, terwijl de verpleegsters hem direct van zijn shirt en hemd ontdeden en zijn rug behandelde met alcohol. Zijn gezicht rustte op het zachte kussen onder hem die vrij muf rook, terwijl de situaties van eerder als een filmscene telkens opnieuw afspeelde op zijn achterhoofd. Ze was zo angstig geweest en hij had daar als een lafaard niets bij gedaan, verlamd door het spontane eraan. Hij was geen held. Zeker niet. Dit was een moment waar er letterlijk op hém gerekend werd op een redding, maar nee, hij deed niets. Andrew verborg zijn gezicht dieper in de kussen, terwijl het schuldgevoel toenam en zo ook de pijn bij zijn rug. Een paar keer hoorde hij de hysterische stem van Laica die naar zijn naam riep en hier en daar allemaal verontrustende woorden, zoals ‘beschadigt weefsel’  en ‘operatie’. Hij was een complete lafaard. Na een paar minuten wat als uren aanvoelde waren de verpleegsters klaar en zat er dik verband om zijn middel heen en kreeg hij de opdracht om een week niet te douchen en dan terug te komen om het verband eraf te halen. Zij beweerden dat hij geluk gehad had dat er geen infectie plaats gevonden had en ondanks het zwaar intensieve actie, het dragen van Laica en een stuk lopen en rennen, maar weinig gevolgen had voor zijn rug. Hier en daar had hij enkel een schram en op zijn wang zat een vrij diepe en daar hadden ze een watje tegenaan geplakt die hij de volgende dag eraf mocht halen. Toen Andrew van de behandelplaats vertrok snelde een verpleegster naar hem toe met een gerustellende lach op haar gezicht en… Hij kende haar! Andrew schoot direct naar achteren en beet haast zijn wang kapot toen hij de pijn van zijn actie voelde bij zijn rug. Zachtjes wreef hij over zijn rug, of eigenlijk het verband. “U-U bent..” De verpleegster glimlachte breder en hield haar vingers in elkaar. ‘Ja, ‘ik’ ben het. Maar goed, het meisje is oké. Zij zal morgen bijkomen en gezien….. jullie ‘relatie’ neem ik aan dat je haar morgen naar haar kamer begeleidt?’ Andrew snoof lichtjes, maar knikte waarop de verpleegster met een zwaar irritante hoffelijke lach, voorbij hem liep. Zij had hem de vorige keer behandeld toen ze hier waren en had vaker zulke opmerkingen weten te maken. De jongen sloeg een zucht en draaide zich om, recht naar de uitgang. Hij durfde niet naar Laica’s operatieruimte te kijken, geeneens naar het gordijn.

De volgende dag had hij beroerd geslapen, zoals altijd, maar deze keer om een andere reden. Hij hoorde de hele nachten haar wanhoopskreten weergalmen in zijn achterhoofd. Het was niet normaal. Uiteindelijk had hij al om vijf uur ‘s ochtends opgegeven om nog fatsoenlijk te slapen en was hij al maar gelopen naar de ziekenzaal. Met zijn handen in zijn zakken liep hij de ruimte door en stopte hij pas voorbij de behandelkamers. De rust was zwaar aanwezig, gezien de meeste patiënten sliepen en zo ook de meeste artsen. Helaas was ‘zijn arts’ nog in rep en roer en had ze met een smakelijke grijns gezien hoe hij de zaal had binnengelopen. Direct liep hij langs de geïmproviseerde kamertjes van de patiënten en bleef hij even stil zijn bij de ruimte waar op de deur de naam ‘Laica Jones’ stond. Je, dit was de juiste kamer. Zijn hand beefde lichtjes. Hij was vrij nerveus om haar op te halen en hij vroeg zich af of zij hem nu haatte. Hij had niets gedaan, terwijl zij naar zijn hulp verlangde. Hij bleef daar maar verbaasd staan. Andrew beet op zijn onderlip en greep voorzichtig de deurhendel vast. Het was nu of nooit. De jongen trok de deur open en werd verwarmd door wat hij zag: Laica, diep in slaap, en de raam naast haar liet de laatste lichtstralen van de maan op haar vallen. Ze zag er zo vredig uit en ook best mooi, eigenlijk. Wacht, wat dacht hij eigenlijk?! Andrew schudde zijn kop, maar er was een blos verdwenen bij zijn wangen. Onzeker stapte hij geruisloos de kamer verder in en plofte hij neer op het stoeltje naast haar bed, recht voor het raam. Ze zag er écht vredig uit, niet in pijn.  Andrew sloeg een zucht uit en sloeg zijn ogen neer, terwijl zijn blik op haar hand viel. Zachtjes kneep hij in haar hand met zijn rechterhand. “Sorry, dat ik niets deed,” Mompelde Andrew zachtjes, waarna hij voorzichtig haar hand losliet en uit het raam begon te staren richting de maan en de zon die langzaamaan begon op te dagen. Meer herinnerde Andrew zich niet meer. Hij had het volgende moment zijn gezicht op het bed gerust, zelf ditmaal vredig in slaap.
Terug naar boven Ga naar beneden
Laica

Laica

Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Lala ~
Posts : 27
Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Aarde
Klas: 5de klas
Partner: None.

Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED]   Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] Icon_minitimevr apr 25 2014, 21:18

De pijn was over, maar in plaats daarvan was er een groot zwart gat. Laica hoorde van alles om zich heen, werd zowat misselijk door al die geluiden. Daarna lieten haar gehoorgangen het ook afweten en viel ze in een diepe slaap. Het volgende moment dat ze wakker werd was ze alleen. Aan haar hand kon ze een infuus zien zitten. Ze lag op haar rug, maar zodra ze beweging uitoefende, deed dat pijn. Ze kon gewoon nauwelijks bewegen. Ze vroeg zich af of haar rug naar de vaantjes was, of ze nooit meer zou genezen. Misschien zou ze de rest van haar leven wel moeten doorbrengen in een rolstoel. Die gedachte panikeerde haar, maar ergens stelde het haar ook wel gerust. Als ze ooit eens terug moest gaan naar Edward, zou hij in elk geval niet veel kansen meer hebben om haar echt aan te raken zonder dat de artsen het zouden merken. Als Edward iets zou beschadigen, zouden ze er gegarandeerd achter komen dat de jongen zijn poten niet kon thuishouden. Dan zou hij in de gevangenis belanden en zou zij eindelijk vrij zijn. Dan hoefde ze niet elke vakantie tegen een leerkracht te liegen dat ze vanwege de gezellige sfeer op deze school niet naar huis ging. Ze zou nooit iets over Edward kunnen zeggen zonder zichzelf erbij te lappen. Als ze over hem zou vertellen, zou iedereen weten wat er met haar gebeurd zou zijn. Ze zouden verafschuwd van haar zijn. Andrew zou verafschuwd van haar zijn. Wacht.. Andrew! Ze herinnerde zich plotseling weer wat er zich had afgespeeld vlak voor ze was afgevoerd naar de operatiekamer. Zij, die om hulp schreeuwde. Andrew had daar maar gestaan, maar Laica had het hem niet kwalijk genomen. Wat had de jongen kunnen doen? Helemaal niets. Hij kon moeilijk de artsen belemmeren om haar te helpen, maar ze was gewoon zo bang geweest. Ze zou blij zijn als ze hem weer terug zou zien, als ze zich weer veilig kon voelen bij hem. Laica voelde haar wangen kleuren bij die gedachten. Wat voelde ze nu eigenlijk als ze bij Andrew was? Een vreemd gevoel in haar onderbuik, dat kon ze al wel zeker zeggen. Angstige gevoelens ook als ze eraan dacht dat Edward erachter zou komen dat ze met een andere jongen dan hem omging, dat ze haast close begon te worden met die jongen. Nee, Edward mocht hier niets van weten.

Laica hield haar ogen dicht toen ze de kamerdeur hoorde opengaan. Dadelijk was het een van die vreselijke verpleegsters die weer opgewekt vrolijk tegen haar gingen doen. Het was niet de eerste keer dat ze op een ziekenkamer lag. Dankzij Edwards uitbarstingen was het meermaals gebeurd dat ze iets gekneusd of gebroken had. Hij was echter altijd van haar rug afgebleven. Dat was dan ook het enige waar hij vanaf was gebleven, bedacht ze zichzelf grimmig. Ze schrok toen ze opeens een hand over de hare voelde schuiven. Nee, dit was zeker niet een van de verpleegsters. Ze hoorde Andrews zachte stem. Haar hart reageerde meteen op zijn stem en begon hard te bonken. Laica was bang dat haar hart haar zou verraden, maar dit was niet het geval. Ze hoorde zijn woorden met verbazing aan. Met spijt moest ze aanvoelen dat hij haar hand losliet. Ze hoorde voetstappen en deed één oog open. Hij stond uit het raam te kijken. Ze wilde iets tegen hem zeggen, wilde zeggen dat het haar helemaal niks uitmaakte. De jongen slofte echter weer terug naar haar toe, ging op de stoel zitten en legde zijn hoofd op haar bed. Ze voelde hoe zijn hoofd op haar buik terechtkwam en voelde haar wangen rood worden. Lichtelijk verbaasd keek ze met één oog open toe hoe de jongen in een diepe slaap wegzakte. 'Arme Andrew,' mompelde ze. Ze liet haar hoofd opzij zakken en keek met half toegeknepen ogen naar buiten. De zon begon al langzaam op te komen, maar ze was nog zo moe. Ze zou het niet erg vinden om ook nog wat te slapen. Ze was echter wel al nieuwsgierig naar het resultaat van haar rug. Zou de operatie gelukt zijn? Zou ze er met de schrik vanaf komen? Ze hoopte eigenlijk van wel. Ze hoopte ook dat Andrew oké was, maar buiten een schuldgevoel leek hij niet veel te hebben. Gelukkig maar. Dat schuldgevoel zou ze nog wel uit zijn hoofd kunnen praten, maar pijn zou moeilijker te behandelen zijn door haar. Alleen een pijnstiller zou zijn pijn kunnen stillen, iets wat zij niet bij zich had. Bovendien had zijzelf ook een pijnstiller nodig, want de pijn in haar rug begon weer erger te worden. Als ze zichzelf een beetje bewoog kon ze voelen dat er hechtingen gezet waren. Met die gedachten viel ze vervolgens in slaap.

Laica werd wakker van een deur die openging. Ze keek verbaasd naar de arts die binnenkwam en met een raar gezicht naar Andrew keek. Deze sliep nog altijd. Hij wendde echter zijn blik af en keek naar Laica. 'We hebben goed nieuws voor je,' begon hij glimlachend. 'Je hebt nog redelijk geluk gehad met je rug. De operatie was geslaagd. We hebben hechtingen gezet die je over een week weer moet laten controleren. Voor de rest raden we je aan om voor de korte afstanden een stel krukken te gebruiken en echt voor lange afstanden een rolstoel, zodat je je rug zo min mogelijk belast. Nadat de hechtingen eruit zijn zullen we kijken of we deze hulpmiddelen kunnen laten verdwijnen.' Met een kort knikje draaide hij zich om en sloot de deur achter zich. Laica zuchtte opgelucht. Dit moest ze Andrew vertellen! Ze beet op haar lip terwijl ze naar hem keek. Hij was zo schattig als hij sliep. Rood wordend om haar gedachten legde ze instinctief haar hand op Andrews hoofd. Haar vingers vlochten zich in zijn verrassend zachte haren en woelden ze zachtjes heen en weer. 'Andrew?' vroeg ze met haar zachte stem. 'Wakker worden!' Ze bleef zachtjes door zijn haar woelen totdat ze besefte waarmee ze bezig was. Met een rood hoofd trok ze gauw haar hand terug, maar de schokjes bleven maar door haar onderbuik gaan. Haar buik zou misschien best wel een zacht kussen kunnen zijn, aangezien Andrew nog steeds niet wakker geworden was. Voorzichtig streelde Laica met haar vingertop langs zijn wang zodat hij dankzij het kriebelende gevoel wel wakker moest worden. Jeetje, hij was echt knap... Ze moest moeite doen om haar blozende wangen te verbergen en haar gedachten te onderdrukken. Ze besefte dat ze langzaamaan verliefd aan het worden was op de jongen, ook al wilde ze dat vermijden omwille van wat er met Edward was gebeurd. Edward! Laica voelde haar bloed koud worden. Hoe zou haar broer reageren als hij zou merken dat zij verliefd was op een andere jongen? Waarschijnlijk zou hij haar doodslaan. Letterlijk.
Terug naar boven Ga naar beneden
Andrew
.
.
Andrew

Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Olga
Posts : 112
Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Vuur&Licht
Klas: Master Savador
Partner: Geen

Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED]   Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] Icon_minitimezo apr 27 2014, 20:45


Er zat iets warms onder hem. Het was zachter en warmer dan een alledaagse kussen en zelfs haast levend te noemen. Wat was dat waarop hij zijn hoofd had gerust en ook zo anders aanvoelde? Of was het maar een illusie en had hij iets verkeerds gegeten en een verhoging gekregen? Hij had geen flauw benul waarop zijn hoofd lag, maar het was aangenaam en vrij knus. Het was zeker zijn bed niet, hoewel hij elk moment zijn ogen zou openen met het besef dat hij in zijn kamer in zijn bed lag. Dat klopte dus voor geen meter, maar dan kwam Andrew snel genoeg achter. Zijn naam begon op de achtergrond te galmen, een zachte, maar hoge stem die steeds duidelijker werd. Hij herkende het ergens van. Ma? Nee, het was zijn moeder niet. De stem vervolgde met de boodschap dat hij wakker moest worden. Maar waarom? “Laat mij slapen..” mompelde Andrew zachtjes en draaide zijn hoofd iets. Een hand wroette echter een tijdlang door zijn haar en het was aangenaam, maar… wie deed dat bij hem buiten zijn moeder? Het was onmogelijk dat zijn moeder op SSA was, toch? Ach, in ieder geval gaf hij dat persoon zijn zin. Moeizaam sloeg Andrew zijn ogen open, maar werd direct verblind door een zonnestraaltje. Alles was wazig en vrij wit, maar er zat iets naast hem. Pas toen hij zachtjes zijn arm langs zijn ogen wreef en zachtjes gaapte was alles scherp en viel zijn mond tegelijk open.

Hij had liggen slapen op het kamertje waar Laica verbleef. Was hij zo moe dan? Dat had hij weer voor elkaar gekregen. Wacht, wat lag er dan onder hem? Andrew liet zijn blik over Laica gleden tot de plek waar hij boven zat. In een snelle beweging schoot hij naar achteren, zo snel dat hij bijna van zijn stoel aftuimelde. Direct verborg hij zijn hoofd achter een hand, terwijl zijn hard stevig van de schrik klopte. Hoe had hij verdomd daar nou in slaap kunnen vallen?! “Sorry, echt waar,” Pruttelde Andrew uit, voordat hij snel uit het raam keek om haar niet aan te kijken. Stom, stom. Hij had gewoon meer moeten relaxen, dan had hij goed geslapen en zou hij haar nu keurig ophalen. Hé. Over ophalen gesproken, was zij er wel goed aan toe sinds gisteren en de…. Drama. Alles kwam terug van gisteren, een dag waarop alles misging. Had Laica hem al vergeven? Van haar gedrag leek het er wel op, maar misschien was het maar schijn. Hij moest haar een boel vragen en dat terwijl ze ook maar net wakker moest zijn geworden. De jongen ademde diep in en uit en keek Laica weer aan, ditmaal serieus. “Het spijt mij van gisteren, werkelijk waar.  Wat trouwens de uitslag ook is met je rug, het is mede mijn schuld,” Andrew probeerde zijn stem niet over te laten slaan, het zou Laica angst in boezemen. De emoties waren echter te hevig betreft gisteren. Ondanks dat oogde Laica kalmer dan hij zou hebben verwacht. Bizar. Misschien was ze toch echt dapper.
Terug naar boven Ga naar beneden
Laica

Laica

Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Lala ~
Posts : 27
Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Aarde
Klas: 5de klas
Partner: None.

Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED]   Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] Icon_minitimeza mei 03 2014, 21:25

Het duurde even tot Andrew wakker werd. Laica grinnikte toen ze het signaal kreeg dat hij met rust gelaten wilde worden. Ze voelde zich lichtelijk gevleid dat haar buik een lekker kussen was, maar ze kon hem daar toch niet voor eeuwig laten liggen? En bovendien wilde hij vast wel weten wat het nieuws was dat de dokter haar gemeld had. Toch kon ze het niet laten om een keer te lachen. Ze merkte dat haar strelen wel effect had. Ze bloosde lichtelijk toen Andrew eindelijk zijn ogen opendeed en naar haar keek. Hij leek niet goed te weten waar hij was. Ze schrok zich dood toen hij opeens naar achteren schoot. Ze hield haar handen beschermend voor haar gezicht en keek hem met een geschrokken uitdrukking aan. Ze dacht even dat hij een bevlieging kreeg en haar zou neerslaan omdat ze hem wakker had gemaakt. Toen ze zijn opmerking hoorde besefte ze dat hij achteruit geschoten was omdat hij op haar buik had liggen slapen, niet omdat hij haar neer wilde slaan. Ze zag hem uit het raam kijken en moest moeite doen om haar glimlach te verbergen. Hij was dan ook zo schattig als hij zo reageerde. Net alsof hij echt iets verkeerds gedaan had. Haar warme blik bleef hem aankijken. 'Maakt niet uit,' zei ze. 'Mijn buik werd er wel lekker warm van. Net goed in deze koude ruimte.' Ze grinnikte even. Ze hoopte dat ze het ongemakkelijke gevoel bij hem kon weghalen, maar ergens vond ze het wel jammer dat hij er zich zo duidelijk beschaamd over voelde. Eerlijk gezegd had zij het helemaal niet zo erg gevonden. Ze had het juist wel leuk gevonden, moest ze eerlijk toegeven. Ze voelde haar wangen weer rood worden en concentreerde zich op wat hij zei. Ze schudde haar hoofd. 'Het hoeft je niet spijten,' zei ze verbaasd. 'Je deed wat je kon om mij te helpen en dat vind ik al meer dan genoeg.' Ze twijfelde even voordat ze verder sprak. 'De uitslag viel mee,' begon ze vervolgens. 'Ze hebben hechtingen gezet die ik over een week eruit moet laten halen. Voor de rest mag ik kleine afstanden overbruggen met krukken en voor hele grote afstanden moet ik een rolstoel gebruiken.' Op het laatste ogenblik klonk haar stem opstandig en in haar blik was duidelijk te lezen dat ze de optie van de rolstoel al uitgesloten had en krukken ging gebruiken voor de grote afstand.

Laica keek opzij toen ze een geluid hoorde. De deur werd open gedaan en vol afschuw zag Laica de rolstoel. De dokter keek haar lang aan. 'Toch met krukken?' vroeg hij zuchtend. Laica knikte opgewekt en de dokter ging zuchtend weg. Ondertussen kwam er een andere verpleegster, eentje die Laica meteen herkende en ze voelde haar wangen rood worden. De verpleegster was van het moment dat zij Andrew naar de ziekenzaal had gebracht nadat hij twee pubers vol hormonen had neergeslagen. Ze keek grijnzend naar Laica en Andrew, liep toen op Laica af en begon het infuus in Laica's arm weg te halen. Laica keek strak naar Andrew om niet te hoeven zien hoe het infuus weggehaald werd en kreunde zachtjes toen de verpleegster stevig een kompres duwde op de plaats waar net het infuus nog had gezeten. Handig haalde ze uit haar zak een pleister en plakte het kompres vast. Toen de dokter de krukken kwam brengen haalde ze haar wenkbrauw even op. 'Voor de eerste dag kun je beter de rolstoel gebruiken,' zei ze. Vervolgens begon ze Laica omhoog te helpen. Deze kreunde zachtjes omdat haar rug erge pijn deed. 'Goed,' zei de dokter. 'Laica, tot nog eens.' Vervolgens ging hij weg. De verpleegster keek even naar Andrew en toen naar haar. 'Ook al is het niet leuk, gebruik voor de eerste dag de rolstoel,' zei ze. 'Je kunt de krukken meenemen voor later. Belast je rug vandaag zo min mogelijk. Je vriendje zal je wel helpen met omkleden. Je kleren liggen daar,' zei de verpleegster, waarna ze naar een bundeltje kleren wees die ze net op het krukje verwijderd van Laica's bed had gelegd. Laica vroeg zich af of dit expres gedaan was en waarom de verpleegster haar nu niet gewoon meteen wilde helpen. De verpleegster grijnsde even en liep toen weg, Laica en Andrew alleen achterlaten. Laica keek hulpeloos naar het bundeltje kleren. Ze zag dat het haar jurkje was en zuchtte opgelucht. Ze keek opzij naar Andrew. 'Je hoeft me niet te helpen, hoor,' zei ze kalm. 'Ik kan het zelf wel.' Maar ze wist dat ze het zelf maar met moeite en veel pijn zou kunnen. Ze vervloekte de verpleegster omdat ze in deze ongemakkelijke situatie geduwd werden. Ze wachtte tot Andrew de rolstoel tot haar bracht en ze eindelijk uit dit vervelende kamertje konden vertrekken.
Terug naar boven Ga naar beneden
Andrew
.
.
Andrew

Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Olga
Posts : 112
Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Vuur&Licht
Klas: Master Savador
Partner: Geen

Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED]   Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] Icon_minitimedo jul 10 2014, 11:44


Het leek erop dat het haar niet leek uit te maken dat hij zijn hoofd op haar buik gerust had, maar dat gold nog niet voor hem. Zachtjes wreef hij met zijn vingers langs zijn bruine haren, nog steeds zijn gezicht verwijderd van Laica. Ze vervolgde haar verhaal en verrast keek hij haar een tel in zijn ooghoeken aan. 'Het hoeft je niet spijten,' sprak Laica verbaasd, 'Je deed wat je kon om mij te helpen en dat vind ik al meer dan genoeg.' Vond ze dat werkelijk? Zijn blik gleed weer naar de interieur van de kamer. Hij had haar inderdaad gered, maar de wonden die ze opgelopen had waren nog altijd iets wat hij had kunnen voorkomen. Als hij nou de pestkoppen anders had benaderd had ze misschien minder wonden opgelopen en misschien zelfs geen. Even bleef het stil bij Laica, alsof ze ineens haar draad verloren was in haar woorden. Ze vond deze op het moment dat hij zijn aandacht weer op haar gericht had. 'De uitslag viel mee,' Een zachte glimlach maakte plaats op zijn gezicht. “Dat is echt geweldig, Laica,” Sprak Andrew oprecht, waarna hij zijn rug iets rechtte en zijn handen om zijn knieën plaatste. Ze was dus verder nog aardig oké, een hele opluchting. Ze zag er namelijk behoorlijk beroerd uit toen hij haar nog in zijn armen droeg, continu in pijn en nauwelijks in staat een stap te nemen. Maar nu, ze lag vredig in een ziekenhuisbed zonder duidelijke tekenen van pijn. 'Ze hebben hechtingen gezet die ik over een week eruit moet laten halen. Voor de rest mag ik kleine afstanden overbruggen met krukken en voor hele grote afstanden moet ik een rolstoel gebruiken.' Andrew knikt aandachtig en merkte een lichte koppigheid in Laica’s stem op toen ze over de rolstoel begon. Wilde ze die niet nemen? Ach, krukken waren toch ook prima al leek een rolstoel verstandiger voor haar rug. Het leek hem ook niet fijn om vooruit geduwd te worden door een ander en afhankelijk van dat persoon te zijn, maar er was altijd de optie om zelf een rolstoel te besturen. Dat was al iets. Verder kon hij niet raden waarom ze deze optie niet aannemelijk vond.

Plotseling sloeg de deur zachtjes open en stapte een dokter binnen die een rolstoel voor zich uit schoof. ‘Toch met krukken,’ Vroeg de dokter licht geïrriteerd en Laica beantwoordde het met een knik. De dokter verdween spoedig en met een frons keek hij de man na. Niet zozeer om de dokter maar Laica’s beslissing. Hij wilde het vragen, maar of het verstandig was? Andrew trok zijn mond al open om het haar te vragen, maar ze kregen toen een tweede bezoeker. Een bekende. Een verpleegster die hij eerder de dag gezien had, niet dat het er beter op werd. Hij keek verrast op toen Laica rood begon te worden, beschaamd over iets. Had hij iets gemist? De verpleegster liet in ieder geval niets merken en leek hier eens te zijn voor haar daadwerkelijke taak. Andrew schoof opzij om haar de ruimte te geven om de infuus in Laica’s arm te verwijderen. Stilletjes keek hij toe en merkte hij haar blik op hem gevestigd staan zonder zich af te wenden. Ze leek niet te willen kijken naar het infuus, dus was ze simpelweg bang? Hij gaf een wrange glimlach, want ook hij vond het uitzicht met dat infuus niet heel comfortabel. De verpleegster vervolgde haar taken, totdat de dokter nogmaals bij de deur verscheen, ditmaal met krukken. 'Voor de eerste dag kun je beter de rolstoel gebruiken,' Beweerde de zuster die Laica overeind hielp. Beleefd stapte Andrew naar achteren om meer ruimte voor hen te scheppen. Licht ongemakkelijk bleef hij stilstaan, terwijl Laica langzaam en kreunend overeind kwam uit haar bed. De dokter verdween spoedig weer uit het zicht nadat hij afscheidt genomen had van Laica. Andrew keek hem kort na, maar richtte zijn aandacht spoedig weer op de twee voor hem. Zijn blik ontmoette die van de zuster die toen Laica weer aankeek. Hij kruiste zijn armen voor zich, lichtelijk verward van de plotselinge blik. Was er iets? Al spoedig bleek de zuster iets in petto te hebben, soort van. 'Ook al is het niet leuk, gebruik voor de eerste dag de rolstoel,' Begon de zuster, 'Je kunt de krukken meenemen voor later. Belast je rug vandaag zo min mogelijk. Je vriendje zal je wel helpen met omkleden. Je kleren liggen daar,' Andrew snoof kort bij het woord ‘vriendje’. En moest hij haar omkleden? Alstublieft enkel een trui en sokken en schoenen. En waarom werd het zijn taak? Kon de zuster niet Laica omkleden, ze waren van hetzelfde geslacht én het was haar taak. Spoedig verliet de zuster ook de ruimte, hen achterlatend.

.'Je hoeft me niet te helpen, hoor,' Zei Laica, 'Ik kan het zelf wel.' Verast keek hij haar kant op. Was ze gek geworden? Dat kon ze niet, zeker gezien ze al veel pijn leed door op te staan. Andrew zuchtte en greep de rolstoel en bracht deze naar het bed toe. “Neem maar plaats. Op je kamer kan je dan omkleden en help ik hier en daar,” Het was ongemakkelijk om dat laatste deel te zeggen, want ze zou voor hem omkleden en zelden had hij een naakte vrouw gezien. Buiten zijn eigen moeder onder de douche dan. Een blos trok over zijn wangen, maar hij merkte het zelf niet op en wachtte totdat Laica op de rolstoel ging zitten. Voorzichtig greep hij hierna de stapel kleren die de zuster neergelegd had en overhandigde het aan Laica. Het werd eens tijd om naar Laica’s kamer te gaan, verlost van de bizarre zuster.

OOC: Sorry, dat het zo lang duurde en er weinig inhoud in zit om mee te werken.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] UTL8oxA PROFILE
Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] UTL8oxA MAGICIAN

Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] Empty
BerichtOnderwerp: Re: Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED]   Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED] Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 

Pain. [&ANDREW] [TOPIC ENDED]

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» Protect me, please [&ANDREW] (TOPIC ENDED)
» Pain...but more then that...
» Andrew Aragon
» Weird feelings. [&ANDREW]
» Elliot Andrew Bigby - School Assistant

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Starshine Academy ::  :: Hospital Ward-