Oh nee. Onee, onee. Wat had hij zich nu weer op de hals gehaald? Hij had haast en moet nog hartstikke veel dingen doen. Aan de laatste punten op zijn lijstje kwam hij gewoon niet meer toe. En dat allemaal voor zo'n stomme- gevaarlijke- idiote- missie. Maar natuurlijk had hij ja gezegd toen het gemaskerde wezen, oftewel Riku, hem vol vuur en passie kwam vertellen over de vulkaan die op het puntje van uitbarsten stond. Lust was gewoon geen slecht persoon en om dan nee te zeggen tegen iemand die met zulke glimmende ogen vertelde dat ze een superbelangrijke missie moesten voltooien, een opdracht die de mensheid vooruit zou helpen, die onschuldige mensen van onheil zou bevrijden.. Bah, konden de Razianen het zelf weer eens niet oplossen? Of de Shadranen,
voor zijn part. Nocte was nota bene zelf met het plan gekomen, maar het uitvoeren- ho maar. En nu had hij dus haast. De adviseur krabbelde vlug wat op een geel briefje en plakte die op een brief die ze hadden ontvangen. Op het papiertje werd in kriebelige woorden uitgelegd dat deze kwestie beslist met SPOED in behandeling genomen moest worden. Omdat het toch best wel belangrijk was besloot Lust maar een kopje zachte kamillethee te regelen en de mok dampende thee op de hoek van de brief te zetten, heel voorzichtig om geen vlekken te maken. Hopelijk zou Eodan er niet zomaar overheen kijken zo en dan had de man ook nog eens een lekker drankje, wat niet zo snel af zou koelen (voordelen van krachtige licht magie zaten soms in een klein hoekje). Nadat hij de laatste kleine zaakjes had opgeruimd besloot lust dat het tijd was om te gaan. Het was onbeleefd om iemand te laten wachten en hij was zeker niet van plan te laat te komen bij Riku, degene waarmee hij vandaag samen zou werken.

Echt, hij had geen enkel probleem met het helpen van mensen. Maar een demon versloeg je niet zomaar, ook niet als je 2 eeuwenoude krachtige magiebronnen had. Ach, wat maakte het ook uit. Eodan had hem probleemloos toestemming gegeven om naar Razen te vertrekken. Hij mocht van Eo sowieso een groot deel van zijn doen en laten zelf inrichten. Em samen met Riku zou er vast geen probleem zijn, samen konden ze die demon wel elimineren. Nee, heus, het kwam allemaal goed. Lust had oorspronkelijk het plan gehad om de shuttle te nemen, aangezien hij de af naar Razen niet exact kende. Maar die had hij dus gemist. Er zat niets anders op. Lust concentreerde zich en gelijk begonnen er straaltjes licht uit zijn lichaam te ontsnappen, uit zijn vingertoppen, uit zijn haarpuntjes. Wanneer er genoeg licht was omhulde dat licht Lust en al zijnkleding en spullen volledig en was hij klaar om te gaan. Met een snelheid net iets onder de maximale lichtsnelheid raasde Lust naar boven, zichtbaar als haast een omgekeerde bliksemflits die gretig de hemel tegemoet schoot. Omdat hij niet al te moe aan wilde komen op Razen speurde Lust toch snel de juiste shuttle op, die ergens in het luchtledige zweefde, door raketten aangedreven. Lust nam plaats in een lampje op de zijkant van de shuttle, maar kwam er op onprettige wijze achter dat die iets te klein en onbeduidend was voor een reusachtige lichtflits. De lamp brandde door, barstte, en schoot hem weer af. Stel je voor dat je een kamer binnen gaat, je gaat zitten op de bank en in één keer functioneert die als een springstoel, die jou door het dak heen afvuurt en daarna de kamer vlak achter je deed ontploffen. Niet zo fijn dus. Nu verspreidde Lust zijn energie maar over de andere lampen en elektronische apparaten, uiterst kalm en voorzichtig om geen cruciale netwerken te laten crashen, waardoor de shuttle zou stoppen met werken. Zo vlogen ze verder, hij en de onwetende inzittenden in de shuttle, samen nauwer verbonden dan de mensen ooit zouden weten. Zodra Lust merkte dat ze de atmosfeer binnen gingen maakte hij zich los en schoot richting het hete aardoppervlak van Razen.

Met uitgekiende mikkunsten -of was het toch ook een portie geluk?- kwam hij slechts enkele meters van Riku's plek op het lanceringsplatform aan. Het was een bijzonder gezicht: Een helwitte lichtflits raakte de grond, waarna paarse sparkles in alle richtingen vlogen en een volledig geklede jongeman met een koprol soepeltjes uit dat geheel tevoorschijn kwam, opstond en de eerste passen richting een gemaskerde freak zette. Dat alles ging razendsnel, wat maar goed was ook, voordat allerlei mensen vragen zouden stellen was het weer voorbij.

Na deze professionele entree was het natuurlijk niet meer dan logisch dat de arme adviseur dit niet vast kon houden. Hij zag Riku's gezwaai, tilde ietwat awkward zijn hand op om de groet te beantwoorden en ging bijna voluit op zijn bek. Gelukkig wist wat snel reactievermogen dit te voorkomen, maar zijn struikelactiewas toch genoeg om een lichte blos op zijn wanen te brengen. “Ben je er klaar voor?” Klonk het alsof ze een verjaardagstaart op gingen halen of een bezoekje brachten aan de dierentuin in plaats van een demonische vulkaan. Maar enthousiasme was beter dan pathetisch negatief geneuzel, bedacht Lust zich. "Eh- nou.. Ja, ik denk het." Sprak hij, niet zonder twijfel, maar wel gemotiveerd. "Heb je enig idee welke kant de vulkaan op is of zal ik kijken of ik het kan ontdekken?" Hij wilde zichzelf niet opdringen, wilde niet stoer doen met een soort showoff, a la ik kan het wel en jij niet. Nee, Lust bedacht gewoon dat hij het door middel van het zien van magische sporen ook kon ontdekken, maar dat was onnodig als Riku het al uit had gezocht.

Razen leek hem best wel een interessante planeet en als de planeet interessant was, waren haar bewoners dat waarschijnlijk ook wel. Tot nu toe was hij nog niemand van Razen tegengekomen, maar daar zou hij bij terugkeer waarschijnlijk snel verandering in gaan brengen. Of hij heelhuids zou terugkeren? Daar had hij werkelijk geen idee van. Het kon goed zijn dat hij iets ontzettend doms zou doen dat hij zichzelf wat in gevaar bracht, maar dat wilde niet zeggen dat hij onherstelbaar gewond zou raken. Daarbij zou Lust er ook zijn om rugdekking te geven moest dat nodig zijn, dus een echt probleem was er volgens hem niet. Riku moest er wel voor zorgen dat hij terug was voordat Vrouwe Reà hem zou missen –niet dat zoiets echt snel zou gebeuren aangezien ze hem soms precies liever kwijt dan rijk was-. Hij had namelijk niet echt toestemming gevraagd om de missie te mogen doen, was gewoon vertrokken met de mededeling dat hij iets te doen had. De vrouw had ook niet echt vragen gesteld waardoor hij ook geen een van de smoesjes die hij verzonnen had, had moeten toepassen. Soms was het toch wel handig als je zogezegde ‘baas’  je eigenlijk amper nodig had. Misschien, heel misschien was het op sommige momenten niet zo leuk dat ze amper naar hem omkeek, maar dat ging hij toch mooi niet laten merken. Het was haar beslissing of ze echt naar hem wilde luisteren of niet, daar hoefde hij zich niet al te veel van aan te trekken. Zolang hij nog maar zijn ding kon doen en niet helemaal onnuttig was, was voor hem alles best.

Vanuit zijn ooghoek merkte Riku iets fels op, maar nog voordat hij zijn blik echt op dat punt gefocust had, was het al voorbij en zag de hemel er terug redelijk normaal uit. Rode, gele en oranje kleuren van de opkomende zon en hier en daar een paar wolken die voorbij zweefden. Uitgedroogde wolken waarschijnlijk, want ze zagen er niet echt uit alsof ze water met zich meedroegen. Riku had zo het gevoel dat, als de wolken al water met zich mee zouden dragen, het bijna volledig zou verdampen door de warme temperaturen die Razen telde. Zijn overpeinzingen en gestaar naar de lucht, werden onderbroken door een tweede beweging die hij opmerkte vanuit zijn ooghoek. Deze keer was hij wat sneller met het omkijken en merkte hij Lust langzaam in zijn gezichtsveld verscheen. Vanaf het moment dat Riku de ander herkende, begon hij enthousiast te zwaaien en als hij zijn masker niet op had gehad, zou de brede grijns waarschijnlijk ook wel zichtbaar geweest zijn. De wat onwennige begroeting die hij terugkreeg, zorgde ervoor dat hij zijn hand toch terug liet zakken en ze allebei in de zakken van zijn broek stak. Misschien was het een klein beetje te opvallend als hij bleef staan zwaaien en zouden de mensen die toevallig voorbij kwamen hem alleen maar raar aankijken. Dat Lust half struikelde en bijna languit op de grond viel, zorgde er dan weer voor dat er een grinnik over zijn lippen rolde. Ok, misschien moest hij ergens wel medelijden hebben met de adviseur van het licht omdat deze zich alles behalve op zijn gemak leek te voelen, maar het was gewoon grappig om te zien.

Om de ander toch een beetje op zijn gemak te stellen, probeerde Riku deze toch op een enthousiaste manier te ontvangen door te vragen of hij er klaar voor was. Vanaf het moment dat hij de woorden gesproken had, besefte hij toch dat het misschien een beetje raar kon overkomen. Nee, hij had absoluut geen doodswens, had na al die jaren gewoon nog eens een beetje spanning en sensatie nodig. De missie die Nocte had vrijgegeven, was daar perfect voor. In de woorden die Lust sprak, zat toch wat twijfel in, maar als je goed luisterde kon je ergens wel ontdekken dat de ander er wel klaar voor was. Mooi, want Riku zou niet alles zelf kunnen gaan doen. Als dat wel zou moeten, was de kans groter dat hij er niet ongeschonden zou uitkomen. De vraag die gesteld werd, maakte nogmaals duidelijk dat hij hem niet zomaar zou laten zitten, anders zou je niet gaan vragen waar ze juist moesten zoeken. “Volgens mij lag die ergens in het noorden, maar het zou misschien inderdaad een goed idee zijn moest jij het toch nog eens voor alle zekerheid kunnen checken.” Nee, hij was er niet meer zo heel zeker van waar de vulkaan juist lag, had eigenlijk amper geluisterd toen er wat uitleg werd gegeven. Het enige dat hem echt geïnteresseerd had, was dat ze een vulkaan terug moesten laten slapen en een demoon moesten zien te verslaan. Het feit dat Nocte zelf niet achter dat wezen aanging, bewees maar eens dat de adviseur van het duister gewoon een mietje was. Komop zeg, wie durfde het niet eens tegen zijn eigen soort op te nemen?  Hij zou het in ieder geval wel durven, moest er nog een ander iemand zoals hem bestaan. Zo moeilijk was het opzich niet echt om hem echt te raken, maar hij kende zijn eigen zwakke punten dan ook, zwakke punten die niemand te weten zou komen moest het aan hem liggen. “Eum.. weet jij misschien hoe we het best een demoon kunnen aanpakken? Als het moet kan ik hem best een tijdje weghouden zodat we ons ding kunnen doen met die vulkaan, maar ik zou niet weten hoe je een demoon moet doden.” Als hij eerlijk moest zijn, had hij daar niet erg lang over nagedacht. Hij had gedacht dat hij tegen dat ze eraan zouden beginnen wel een plan zou hebben klaarstaan, maar dat bleek dus ijdele hoop te zijn. Improvisatie dan maar.

Na de ietwat ongemakkelijke aankomst stonden de twee jongemannen -of eerder oude mannen- naast elkaar op het platform. Zo. Lust was klaar om te gaan, maar gaan waarheen eigenlijk? Dat was altijd handig om te weten. “Volgens mij lag die ergens in het noorden, maar het zou misschien inderdaad een goed idee zijn moest jij het toch nog eens voor alle zekerheid kunnen checken.” Hij knikte ijverig en sloot kort zijn ogen. Toen hij die weer opende was zijn blikveld veranderd. Waar eerst alles normaal was geweest zag hij nu alles door een wazige lens, maar de aura's en magiestromen van mensen waren zichtbaar. Tussen enkele kwaadwillende sporen van bijvoorbeeld oplichters of dieven liep er één duidelijk signaal. Lust zag namelijk een vurig rode magie, maar ook duister, het was vernietigend vuur, geen warmtebron. Daar. daar moesten ze zijn. ''Het is inderdaad noordelijk, zo te zien slechts een steenworp weg van hier.'' Dus ze hadden de locatie te pakken, wat mooi was. Dan konden ze erheen gaan en beginnen, nietwaar? Nee, dat was niet zo simpel. Zoals Riku nu opmerkte, of eerder vroeg. Hoe? Hoe gingen ze dit doen? De twee adviseurs waren beiden sterk en intelligent, maar een strijdplan hadden ze nog niet.
“Eum.. weet jij misschien hoe we het best een demoon kunnen aanpakken? Als het moet kan ik hem best een tijdje weghouden zodat we ons ding kunnen doen met die vulkaan, maar ik zou niet weten hoe je een demoon moet doden.” Dat.. Was een hele goede vraag. Lust werd er even stil van. Demonen waren sterk, eeuwenoud meestal, en afkomstig van de krochten van de wereld. Hoe doodde je zoiets? Een vuurdemon, zoals deze was, zou vast vatbaar zijn voor water en wind, maar een simpel emmertje water zou niet voldoende zijn. ''Het is een vuurdemon, toch? M-misschien.. Kan je hem uitblazen, net als een kaarsje?'' opperde Lust voorzichtig. Ok, dat klonk dom, maar hij bedoelde het goed. ''Of we moeten gebruik maken van de hitte van de vulkaan, gecombineerd met verzengend licht.. als we hem erin krijgen zal de temperatuur zelfs voor hem te hoog zijn. Denk ik. Of niet, dan wordt hij er sterker van.'' Even was hij stil. ''Of we nemen een tuinslang mee,'' grapte hij dan verlegen. Riku was aardig en hij wilde graag vrienden zijn met de adviseur achter het vreemde masker. Maar vrienden maken was niet echt iets waarvoor hij een stappenplan had. Hij had eigenlijk voor heel weinig dingen een plan. Dus deed hij maar wat. En hoopte dat het werken zou. Dat uithalen bij de vuurdemon was misschien onverstandig. Maar in de omgang met Riku kon een opmerking vast geen kwaad.