PortalIndexAlways expect the unexpected || Avaria & Nathan HpD5UwnAlways expect the unexpected || Avaria & Nathan 2q24v8xLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen



 

Deel
 

 Always expect the unexpected || Avaria & Nathan

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Gavriil
.
.
Gavriil

Always expect the unexpected || Avaria & Nathan UTL8oxA PROFILEReal Name : Linima
Posts : 100
Always expect the unexpected || Avaria & Nathan UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Water en duisternis
Klas: -
Partner: As Helen danced over the roads to Troy, so will my heart dance to her who is destined to fall in love.

Always expect the unexpected || Avaria & Nathan Empty
BerichtOnderwerp: Always expect the unexpected || Avaria & Nathan   Always expect the unexpected || Avaria & Nathan Icon_minitimewo sep 25 2013, 21:17

De winter kwam weer. Het was een koude bries die Gavriil waarschuwde. Het trok aan zijn lange grijze lokken die sluik langs zijn gezicht vielen. Zachtjes legde Gavriil zijn pen neer op de tafel en stond op. Bij het raam legde hij zijn handen op de vensterbank. Zijn chemisch groene ogen richtte zich voor een moment naar buiten. Het regende. De wolken hadden dezelfde kleur aangenomen als zijn haar terwijl ze dikke druppels water de grond lieten bevochtigen. Al het water dat tegen het raam tikte waar Gavriil stond bevroor ter plekke en maakte ijsbloemen op de ruit. Met een zachte klik deed Gavriil het raam dicht. Het was meteen een stuk stiller in de ruimte. Gavriil bleef nog een paar seconden roerloos staan waarna hij terug liep naar de tafel waar hij aan had zitten werken. Gavriil nam zijn schoolwerk erg serieus. Hij had wel verwacht dat hij een tijdje niet meer aan de slag zou kunnen als kapper. Hij had er zelfs vrede mee dat hij een tijdje niet meer terug kon naar Cassia. Maar dat het zo lang zou duren voordat alles volledig over geblazen was. Hij moest serieus een andere carrière overwegen ook al was het maar tijdelijk. Zijn schoolwerk was dus erg belangrijk voor hem. Daarom was Gavriil dankbaar dat de leraar het lokaal open had gelaten zodat hij in volledige stilte kon werken. Als hij maar om vijf uur weer weg was. Deze gedachte liet Gavriil op de klok in het lokaal kijken. Tien voor vijf. Tijd om te vertrekken. Gavriil verzamelde zijn spullen en verliet het lokaal. Hij trok de deur achter zich dicht en draaide hem op slot waarna hij richting de lerarenkamer liep om de sleutel weer af te geven.

Terug op de gang merkte Gavriil hoe rustig het was in vergelijking met tien minuten geleden. Waarschijnlijk waren de meeste leerlingen op weg naar de eetzaal waar straks het avondeten werd opgediend. Toch was dat niet de kant die Gavriil op ging. Hij at bijna nooit in de grote zaal. Meestal ging hij enkel heen om eten te halen maar nuttigde dat op zijn kamer. Echter was dit zo'n dag dat hij al een vreemd gevoel wat hem bestookte. Er was iets veranderd in de sfeer, dat voelde hij al de hele dag. Maar hij kon het niet plaatsen. Gavriil hield even halt en sloot zijn ogen, proberend het gevoel van paranoïde worden te verdrijven. Het bezorgde hem alleen maar hoofdpijn. En zijn aspirines waren op. Gavriil slaakte even een zachte zucht. Op naar de ziekenzaal dan maar.

De ziekenzaal was stil vandaag. En verrassend genoeg vrijwel leeg. Met de plotselinge omslag van warm naar koud weer had Gavriil wel verwacht meer grieperige leerlingen te zien. Nu deden er ook geruchten de ronde dat de huidige schoolarts echt een harde was. En anders waren ze wel bang om door de assistent onderzocht te worden. Sinds Gavriil had gehoord dat de nieuwe assistent van de schooldokter een psychiater was, had Gavriil nog beter zijn best gedaan om niet op te vallen. Als er iets was wat hij niet wilde, dan was het op gesprek bij een psychiater. Maar als een leraar hem zou sturen had hij geen keus.

De dokter leek op het moment nergens te bekennen. Waarom zou hij ook? Het was rustig en hij had vast genoeg andere dingen te doen. Wel een beetje onhandig nu Gavriil aspirines nodig had. Hij wilde net roepen of er wel iemand aanwezig was toen hij achter zich voetstappen hoorde. Maar toen hij zich omdraaide keek hij in het gezicht van een onbekende jongen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Nathan
.
.
Nathan

Always expect the unexpected || Avaria & Nathan UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Wuuz~
Posts : 671
Points : 10
Always expect the unexpected || Avaria & Nathan UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Air &nd Fire
Klas: Miss Summer
Partner: I'm your Lion Heart

Always expect the unexpected || Avaria & Nathan Empty
BerichtOnderwerp: Re: Always expect the unexpected || Avaria & Nathan   Always expect the unexpected || Avaria & Nathan Icon_minitimezo okt 06 2013, 20:58


Adem kwam hem bijna tekort. Waar zijn longen normaal genoeg lucht naar binnen konden zuigen en waar hij een grote longinhoud had door het vele sprinten en sporten, voelde hij zich nu alsof hij nauwelijks adem kreeg, alsof hij adem door een rietje haalde. Al de hele dag had hij het gevoel gehad dat hij kon stikken, dat hij elk moment kon flauwvallen door het gebrek aan adem. Hij werd er duizelig van, hij werd er nog zieker van en hij had het gevoel dat hij deze griep niet zou gaan overleven...
Stiekem overdreef Nate heel erg graag. Verminder de dramatische factor in het bovenstaande verhaal met tien en dat was Nate's situatie. Waar hij het gevoel had dat hij bijna niet kon ademhalen, was het slechts een verstopte neus en een aan de binnenkant opgezwollen keel. Zijn neus zat gewoon compleet dicht en elke ademhaling door zijn neus voelde alsof hij neusdoppen in had en deze naar binnen probeerde te snuiven. Hij kon niet ademhalen door zijn neusgaten, dus moest hij ademhalen door zijn keel, maar ook dat voelde naar door zijn pijnlijke keel. Het waren niet zulke diepe ademhalingen als normaal, maar het ging nog gewoon. De pijn was echter irritant. Nate beschreef het gevoel van zijn keel als ''geschuurd door schuurpapier en dan in de woestijn gelegd om te drogen voor een aantal dagen''... Voor zover dat kon.
Gekleed in een dikke sweater met zijn handen in de mouwen en zijn kin weg gegraafd in de dikke kraag liep hij door de gangen richting de ziekenzaal. Zijn stappen waren traag, lui, niet erg in de stemming om Nate's lichaam te transporteren maar toch werkende omdat hij nu eenmaal ziek werd van de griep. Figuurlijk dan. Hij haatte het om verkouden te zijn, hij haatte het om met een verstopte neus en een belachelijk slechte ademhaling rond te lopen en hij haatte het nog meer dat hij die idiote beslissing had genomen om te gaan rellen bij het stille meer, sinds hij het leuk vond om mensen in het meer te gooien, maar niet nadacht over de mogelijke twists daarbij. Wat uiteindelijk had betekend: de jongen had hem meegetrokken, zo het meer in. Daar was het stoeien nog even verder gegaan, allebei in gevecht met als doel om de ander te verdrinken, maar uiteindelijk had een watermagiër ze het water uitgegooid en kwamen de leraren om de boel te sussen. Resultaat: Nathan was kletsnat geweest, het was 5 graden buiten en hij moest nog op het kantoor van het schoolhoofd zitten in die kletsnatte bui. Wel, daar werd Nate niet blij van, zeker niet omdat hij nu de gevolgen ervan zag.

Er kriebelde iets aan zijn neus. Of nee, er kriebelde eigenlijk niets aan zijn neus. Niets fysieks in ieder geval. Het voelde als die bekende kriebel wanneer er een nies op zou komen dagen, een kriebel die men altijd wegsnoof in een poging om de nies te stoppen. In Nate's geval kon hij hem niet wegsnuiven, sinds zijn neus verstopt was en moest hij eraan toegeven. Hij voelde tranen in zijn ogen opwellen en zijn mond al licht open gaan, waarna hij vlug een hand voor zijn mond sloeg en met een schok van zijn lichaam hard nieste. Zijn bovenlichaam boog wat naar voren, zijn ogen sloten zich en zijn ademhaling verliet zijn lichaam in een vlugge stoot.
'Eugh, god damn it.' mompelde Nate en haalde zijn neus op, wat niet echt ging. Hij zuchtte in lichte frustratie en liep verder naar de ziekenzaal. Hij hoopte dat de dokters iets aan de verkoudheid konden doen, want hij haatte het absoluut. Hij liep in slome passen verder en keek op toen hij aankwam bij de grote deuren, die half open stonden. Nietsvermoedend liep hij zo naar binnen, om dan de blik van een andere leerling te ontmoeten. Hij had hem wel eens gezien, maar had er nooit over nagedacht om hem aan te spreken. Gewoon omdat hij er wat... vreemd uitzag. Hij had lang grijs haar, elektrisch groene ogen en hij leek soms alsof hij uit een andere tijd kwam. Maar zoals Nate binnen de tijd hier op SSA had geleerd: schijn bedroog.
'Hey, heb jij één van de dokters gezien?' vroeg hij, zijn stem ietwat schor. Hij schraapte zijn keel even en trok wat aan zijn kraag, alsof zijn keel te weinig lucht kreeg. 'Sorry, ben nogal verkouden. Een duik in het meer nemen was achteraf gezien een slecht plan.'


Sorry voor de laatheid.
Terug naar boven Ga naar beneden
Avaria
.
.
Avaria

Always expect the unexpected || Avaria & Nathan UTL8oxA PROFILEReal Name : ɐuou
Posts : 88
Always expect the unexpected || Avaria & Nathan UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Water||Woud
Klas: Master Norwood
Partner: Run rabbit, run; Alice is on the Hunt

Always expect the unexpected || Avaria & Nathan Empty
BerichtOnderwerp: Re: Always expect the unexpected || Avaria & Nathan   Always expect the unexpected || Avaria & Nathan Icon_minitimema okt 07 2013, 02:15



C . H . I . L . D _ O . F _ G . L . A . S . S

Het meisje hield niet van de koudere seizoenen. Het duwde iedereen naar binnen en daar werd de lucht zo bedrukkend en muffig van. Zéker in de herfst, wanneer de lucht al zo vochtig was en het alle geuren absorbeerde, tot één gore mottenbal aan stank. En alsof dat nog niet genoeg was, werd het ook nog eens zo. Koud! Het dwong je warme, dikkere kleding aan te trekken wat je lichaam bedekte en het liet lijken alsof je 10 kilo was aangekomen. Ze had er een hekel aan! Maar het ergste in deze situatie was nog wel het zieken-aantal. Een griepepidemie aan het begin van de koude seizoenen leek altijd standaard bij de herfstmaanden inbegrepen te zitten, wat de plannen van het meisje bijzonder moeilijk maakte. Veel zieke betekende een overschot aan mensen op de ziekenzaal. Een overschot aan mensen betekende drukke, werkende dokters, die continu aanwezig moesten zijn. Continu aanwezig, betekende dat Avaria het nodige ‘gereedschap’ niet ongevraagd kon lenen. Maar sinds afgelopen week was de hoeveelheid verminderd. De leerlingen waren langzaam maar zeker uit de zaal gedruppeld, tot er niemand weer aanwezig was. Een opgedroogde put. Perfect!

Met lichte, vluchtige tip-tap pasjes snelde Avaria naar de ziekenzaal toe, haar zwarte jurkje zwierig meezwaaiend op haar bewegingen. Tip-tap, tip-tap. Ze moest snel zijn, voordat ze terug kwamen. Tip-tap, tip-tap. Snel naar binnen, ook weer snel naar buiten zodat niemand haar zo zou zien, nog verdenken. Tip-tap, tip-tap. Pakken wat ze wilde en nodig had, zodat ze snel terug kon en nog op tijd zou zijn om vlug een salade met wat jus d'orange te verorberen. Tip-tap, tip-tap. Dat moest toch wel mogelijk zijn? Tip-tap, tip-tap. Het enige wat ze wilde waren een paar scalpels, scharen en een paar grote spuiten. Misschien, als ze geluk had zou ze zelfs een bottenzaag kunnen vinden en meesmokkelen, zoals de stemmen haar hadden verteld. Dat had ze nodig om die duivels van zich af te vechten, mochten ze op een dag haar komen halen.
Tip-tap, tip-tap, bijna daar! Haar passen verminderde zich toen het meisje bijna bij de ziekenzaal was. Ze had de dokters met elkaar zien vertrekken. Dat wist ze, ze had er extra goed op gelet! Maar toch wilde ze nog even zeker zijn van haar zaak. Straks was de assistent terug gekomen en zou hij haar zien. Dan zou het plan in duigen vallen. Zo ‘pats’! in duizenden stukjes, helemaal kapot!
Met voorzichtige stappen naderde Avaria de ziekenzaal, ogen zoekend naar menselijke figuren en verdere vormen van leven. Geschrokken, als een hert wat recht in de koplampen van een vrachtwagen staarde, bleef ze staan bij het zien van iemand. Haar adem stokte in haar keel en een koude hand greep haar hart vast. Nee… nee! Nee! Nee! Er hoorde niemand te zijn om dit uur, dat hoorde niet! Een vuile blik gleed over de persoon heen, terwijl Avaria haar voeten in een traag tempo voor zich neer zette. Stap voor stap, stil als een schaduw… Met vijandigheid in haar felle, rode irissen brandend nam ze het figuur in zich op. Lang, sluik haar. Grijs en grauw gekleed. Lang en slank… en ogen… gifgroen als een zure appel… Opnieuw werd het meisje tot stilstand gebracht. Versteend staarde ze met grote ogen naar het mannelijke figuur, ogen groot en ongelovig. Opnieuw kon ze haar ogen niet geloven, maar dit maal voelde ze geen koude vingers rond haar warm-kloppende hart. Nu klopte haar hart sneller en harder dan ooit tevoren. “Gavriil,” rolde de naam zachtjes van haar lippen, niet luider dan een fluistering. Ze… -ze had hem gevonden! Hij was hier, vlak voor haar! Ze kon hem zien met haar eigen ogen! Ze had hem echt gevonden! En nog zo onverwacht ook! Tranen van geluk zwollen zich bijna op in haar ogen, maar Avaria hield zich in. Straks zou haar make-up nog uitlopen en moest ze Gavriil in zo een rampzalige staat tegemoet gaan. Dat wilde ze toch niet? Nee, hij verdiende beter dan dat.
Maar het meisje haar vreugde was slechts van korte duur. Als dun, kwetsbaar glas werd het moment alweer verbroken en werd haar geluk met een harde ruk van haar ontnomen. De wereld stortte in en voor een moment grepen de duivels haar vast bij haar ontblote, bleke, slanke enkels, om haar terug de onderwereld in te trekken. Hij stond met iemand te praten… Een vreemdeling. Geschat van ongeveer dezelfde leeftijd. Jong, energiek, humoristisch. Het soort waar iedereen graag mee praatte. Gavriil viel onder ‘iedereen’. Ze kende elkaar vast al een tijdje. Dat kon niet anders. Ze was te lang weggeweest, te lang had hij haar gezicht niet gezien. Te lang zonder vrienden, familie, dierbaren. Hij had vast zijn eigen, nieuwe kring gemaakt en daar zou dat vreemde figuur bij zitten. En ze praatte met elkaar, lachte met elkaar, leerde met elkaar, geen twijfel mogelijk. En Avaria was aan de kant geschoven. Verdreven en vergeten, als oud speelgoed. En hij had haar plaats in genomen en daardoor zou Gavriil haar straks helemaal niet meer herkennen en dan zou ze helemaal alleen zijn en en en en… PATS! … …
En de knop was omgezet.

Langzaam ontwaakte de echo’s van verbitterde stemmen die in haar hoofd huisde. Als slangen kronkelde ze rustig, maar chaotisch door haar gedachtegang heen, vreselijke scenario’s en ernstige uitkomsten haar influisterend. Avaria haar ogen werden groot opgezet, terwijl haar pupillen niks meer waren geworden dan twee kleine, zwarte puntjes. Hij… Ze wist wel wat híj probeerde. De duivel probeerde Gavriil van haar te stelen, tussen neus en lippen door, in de veronderstelling dat ze het niet door zou hebben. Even snel, uitgebeeld als een onschuldig, klein schouwspel. Oh… oh-hoho… AHAHAHAHAHA! Hoe durfde hij. HOE. DURFDE HIJ!? Hij was één van hen. Ze wist het wel, ze kon het wel zien! Ze dachten dat ze kleine Avaria voor de gek konden houden. Oh! Wat zaten ze er vies naast! En wat zouden ze daar eens achter gaan komen!
Opnieuw zette Avaria haar tocht naar de zaal voort, maar de laatste afstand verliep een stuk minder soepel. Haar stappen waren slungelig en chaotisch, alsof ze teveel gedronken had. “Jij…” siste ze vijandig vanaf een afstand. Vlakbij het tweetal verminderde ze haar snelheid en schoof ze zichzelf tussen de twee, gezicht naar de vreemdeling gericht. “Jij…” herhaalde ze, vijandiger en vuiler dan voorheen. Giftig als een slangenbeet. “Oh-hoho… hihihi… Jij maar denken dat ik niks door zou hebben, hmm? Thahaha… Achter mijn rug om zomaar je plannetjes uitvoeren, niet? Hahaha… ha… Oh, maar ik zie dingen. Ik wéét dingen. Dingen die jij niet weet. Haha… Avaritia is niet zo dom als jij denkt… Hihi… Haha… hahahahahaha!” schaterde ze met een vals lachje uit. Abrupt kwam haar schaterlach echter aan zijn eind en greep ze met een vlugge, harde beweging de vreemdeling vast bij zijn kraag. Met een harde sjor trok ze hem een stukje naar beneden, zodat hij wat meer op ooghoogte met haar kwam. “Dwaas,” fluisterde ze.
De stemmen in haar hoofd waren langzamerhand in de volle bloei van het leven geraakt, straffen bij haar influisterend. Elke suggestie zoet en pijnlijk op zijn eigen manier. ‘Steek z’n ogen uit met een paperklip…’ ‘Trek z’n nagels eruit met een pincet en leg houtsplinters in de open wonden…’ ‘Brandt z’n tong vast aan zijn gehemelte…’ ‘Naai z’n lippen aan elkaar…’ ‘Snij z’n neus eraf met een bot mes…’ Oh, de mogelijkheden, de mogelijkheden…




OOC: Zo, de overgang van 'normal' naar 'broken' uitwerken nam iets meer woorden in dan ik eerst verwacht had, sorreh about that. En het is laat, so sorry voor de spelfouten.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gavriil
.
.
Gavriil

Always expect the unexpected || Avaria & Nathan UTL8oxA PROFILEReal Name : Linima
Posts : 100
Always expect the unexpected || Avaria & Nathan UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Water en duisternis
Klas: -
Partner: As Helen danced over the roads to Troy, so will my heart dance to her who is destined to fall in love.

Always expect the unexpected || Avaria & Nathan Empty
BerichtOnderwerp: Re: Always expect the unexpected || Avaria & Nathan   Always expect the unexpected || Avaria & Nathan Icon_minitimeza nov 16 2013, 22:56

De jongen waar hij ineens oog in oog mee stond had hij nog nooit gezien. Hij zag er vlot uit, modern. Waarschijnlijk populair bij zijn vrienden en bijdehand tegen zijn vijanden. Maar Gavriil kon niet zeggen dat hij een naam bij het gezicht kon plaatsen. De jongen sprak tegen hem. Zijn stem klonk schor. Niet lang na die getrokken conclusie kwam Gavriil erachter waarom. De jongen had een duik in het meer genomen bij deze temperatuur en was dan ook onvermijdelijk verkouden geworden. Terwijl die gedachte door hem heen ging schudde de lange grauwe jongeman zijn hoofd. 'Ik was eveneens naar hen op zoek. Maar ik geloof niet dat ze aanwezig zijn,' deelde hij zijn eigen bevindingen met de jongeman tegenover hem, zijn stem nauwelijks zijn Cassiaanse accent verhullend.

Veel tijd om verder te praten werd hen niet gegund. Een meisje leek uit het niets te zijn verschenen. Ze begon agressief uit te vallen tegen de jongen waar Gavriil zoeven nog mee had staan praten. Wat ze de ander toe siste ontging Gavriil volledig. Zijn aandacht werd opgeëist door iets anders. Die donkere sluike lokken, dat postuur, doch enigszins veranderd, nog steeds vertrouwd. En bovenal die felle rode ogen die hem ooit met één blik hadden kunnen kalmeren als zijn woede de overhand had genomen of zijn angst hem probeerde te onderwerpen. Gavriil bleef onbeweeglijk naar de jonge vrouw kijken terwijl zijn smalle lippen zich van elkaar weken en geluidloos de naam ''Avaritia'' vormde. Het kon niet. Ze was meegenomen, opgesloten, weggevoerd. Hij had het zelf gezien terwijl hij zich had verscholen in de duisternis. Hij had gezien hoe ze haar hadden meegesleurd uit dat vervloekte huis. Haar en zijn vader. Beide om opgesloten te worden en nooit meer enig daglicht te mogen aanschouwen. Hoeveel uren had hij wel niet met die gekmakende stemmen in zijn hoofd gediscussieerd waar ze kon zijn, hoe het met haar was. Uiteindelijk had hij geprobeerd haar dood te wanen. Maar er was altijd iets in hem geweest dat had geweten, het had gevoeld, dat ze nog steeds leefde. Haar woorden kwamen aan als donderslagen. Toen ze haar eigen naam noemde leek Gavriil weer te ontdooien en kwam weer in beweging. Hij kwam naar voren toen Avariatia de jongen ruw bij zijn kraag had vast gegrepen. Maar eenmaal vlak achter haar twijfelde hij even. Hij legde zijn trillende hand op haar schouder en kneep er zachtjes in als om extra te laten merken dat hij er was. 'Avaritia,' zei hij met zijn vertrouwde Cassiaanse tongval en koude stem alsof er een laagje ijs over zijn stembanden zat.
Terug naar boven Ga naar beneden
Nathan
.
.
Nathan

Always expect the unexpected || Avaria & Nathan UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Wuuz~
Posts : 671
Points : 10
Always expect the unexpected || Avaria & Nathan UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Air &nd Fire
Klas: Miss Summer
Partner: I'm your Lion Heart

Always expect the unexpected || Avaria & Nathan Empty
BerichtOnderwerp: Re: Always expect the unexpected || Avaria & Nathan   Always expect the unexpected || Avaria & Nathan Icon_minitimeza nov 23 2013, 17:45

Hij wou hier niet zijn. De ziekenzaal was een plaats die hij het liefste wou vermijden, ondanks dat hij toch elke keer langs moest komen vanwege gekneusde gewrichten of blauwe ogen. Hij had een gloeiende hekel aan dokters en hun apparatuur en al helemaal als ze een bepaalde persoonlijkheid hadden - of beter gezegd: geen persoonlijkheid. Nathan had zich al een paar keer laten behandelen door de dokter en hij kon niet bepaald zeggen dat de man hem blij maakte of gerust stelde. Het tegenovergestelde juist. Dat gold niet alleen voor hem, maar voor alle doktoren. Ze hadden iets waar hij gewoon niet tegen kon, waar hij bij rilde en waar hij zich compleet ongemakkelijk bij voelde. De man was er nu echter niet en het deed hem afvragen of hij niet gewoon de berging moest doorzoeken naar een medicijn. Hij wou niet weer onderzocht worden, zeker niet omdat hij zo langzamerhand een vaste patiënt werd en hij kon zich voorstellen dat dat niet erg op prijs werd gesteld. Tuurlijk, een schooldokter moest voor de leerlingen zorgen, maar Nathan zou er ook gek van worden om steeds de minimalistische wonden van een roekeloze leerling te behandelen.

De andere leerling die ook in de zaal stond, was compleet anders dan hij zelf was. Hij zag er niet bepaald uit als iemand van deze tijd en had waarschijnlijk heel andere interesses dan hem, waarschijnlijk literatuur of kunst - saaie interesses volgens hem. Waarom hij hier stond, wist hij niet. Hij leek niet echt ziek, tenzij hij iets als medicijnen moest ophalen of iets dergelijks. 'Misschien moeten we even wachten.' zei hij kort, niet echt van plan om nu behoorlijk naar te gaan doen. De jongen had niks gedaan of gezegd waar Nathan zich aangesproken of beledigd bij voelde en pesten was nu even niet iets waar hij zin in had. Hij zou zijn woorden niet eens volledig af kunnen maken of hij zou niezen. Niet erg indrukwekkend.

Net toen hij iets anders wou zeggen, werd zijn aandacht getrokken naar een persoon die de ziekenzaal betrad. Eerst vermoedde hij dat het de dokter was, maar het bleek een zwartharig meisje te zijn. Normaal zou hij haar wel een charmante glimlach hebben geschonken, maar dit meisje was anders. Haar stappen waren slungelig, klunzig en wiebelend, haar houding was alles behalve in orde en haar uitdrukking... Haar uitdrukking stond vijandig, vuil, alsof ze een stuk afval aankeek en het probeerde te verbranden met haar blik. Als het echt kon, was het afval zeker een hoopje as geweest.
Nathan had voor eens echt geen idee van wat hij had gedaan. Hij had het meisje maar een paar keer in de gang gezien, maar had voor de rest niets tegen haar geplot. Ze was geen doelwit van hem, ze was niet eens een bekende. Zag ze hem aan voor een ander persoon of was aan het acteren? Zelfs na haar woorden werd het niet veel helderder. Ze stond recht voor hem, haar blik op hem gericht en haar lichaam iets te dichtbij de zijne. Hij rook onheil, hij kende de geur maar al te goed. 'Zeg, ik weet niet waar je het over hebt, maar ik weet toch--' Met een ruk trok het meisje aan zijn shirt en siste een woord in zijn gezicht. Hij fronste en pakte haar hand vast, klaar om deze los te wrikken. 'Hey, ik heb jou niets gedaan, oké? En als ik al iets heb gedaan, wil ik horen waar je me in fuck's naam van verdenkt.' Gavrill leek het meisje te kennen, want hij legde zijn hand op haar schouder en zei haar naam. Hij keek de jongen even aan en keek weer terug naar het meisje genaamd Avaritia. Oh, als hij eens wist wat er ging gebeuren, dan had hj hier helemaal niet willen zijn.
Terug naar boven Ga naar beneden
Avaria
.
.
Avaria

Always expect the unexpected || Avaria & Nathan UTL8oxA PROFILEReal Name : ɐuou
Posts : 88
Always expect the unexpected || Avaria & Nathan UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Water||Woud
Klas: Master Norwood
Partner: Run rabbit, run; Alice is on the Hunt

Always expect the unexpected || Avaria & Nathan Empty
BerichtOnderwerp: Re: Always expect the unexpected || Avaria & Nathan   Always expect the unexpected || Avaria & Nathan Icon_minitimevr jan 03 2014, 00:40



C . H . I . L . D _ O . F _ G . L . A . S . S

De duivel speelde gewoon verder. Het toneelspel was nog niet over, het doek was nog niet gevallen. Natuurlijk niet, duivels gaven nooit op. Ze hielden vol. Het meisje vervloekte ze erom, maar ze hielden altijd vol. ‘Ik weet niet wat ik gedaan heb.’ ‘Sorry, maar kennen wij elkaar?’ ‘Waar heb je het over?’ Ja, natuurlijk, doe maar alsof. Speel onwetend. Toe maar, houd de schone schijn maar op. Maar ze was niet dom. Avaria wist deze dingen. Ze zag het, rook het, voelde het in haar botten, gevoelig als glas. En natuurlijk hielpen zíj haar ook. ‘Duivel,’ fluisterde ze. ‘Dood vlees,’ siste ze. Oh nee, ze zou niet in zijn onwetende kuil vallen. Hij was hier om Gavriil de diepe, zwarte poelen in te trekken. Ze wíst het wel. En als hij eenmaal erin getrokken was, zou hij er niet meer uit kunnen komen. Maar hij hoefde er niet bang voor te zijn. Niet meer. Zij was er nu voor hem. Ze zou hem beschermen tegen hun hebzucht. Ze zou het niet toelaten.
Haar volgende zet was meer vijandigheid geweest, maar de stemmen wisten dat idee snel weg te blazen. Vijandigheid was niet de juiste aanpak nu. Ze moest haar nek voor nu minder ver uitsteken, haar blik omdraaien, alsof ze dacht dat het gevaar geweken was. Excuses aanbieden voor een fout inzicht. Zoals een net meisje het zou doen. Een braaf, beleefd meisje. Ja, ze zou gehoorzamen. Ze zou doen wat de stemmen haar zeiden. Want zíj wisten het het beste. Hun idee stond.

De haat in haar ogen dreef weg in de verte. De rode kleur bleef alleen achter, zonder een verdere emotie die er als een vlag uitsprong. Niks meer dan kleur en leegte. Haar grip verslapte wat op zijn kraag, maar spande zich bijna direct weer aan toen ze koude vingertoppen door het stof van haar kleding door voelde dringen. De kille aanraking ging gepaard met koude klanken. Een koude siddering die haar nog steeds kippenvel wist te bezorgen, maar niet op een negatieve manier. Oh nee, alles behalve. Het was kou waar ze haar vertrouwen in had genesteld, als een vos in de sneeuw van hartje winter. De welkome kou liet haar spontaan vergeten wat voor een wezen voor haar neus stond, maar zíj trokken voordat ze het los kon laten al snel aan haar haren. Ze mocht de focus niet verliezen, niet nu. Ze hadden gelijk. Natuurlijk hadden ze gelijk. Ze moest eerst het nodige werk verrichten, voordat ze haar Gavriil, háár Gavriil weer mee terug kon nemen. Eerst werk, van Gavriil. Wees braaf, eerst werk, dan Gavriil.

Haar vrije hand legde ze op de zijne, waarmee hij haar andere hand vastgegrepen had. Haar aanraking, ondanks dat haar hand steenkoud was, leek bijna geruststellend te zijn. Spijt sprak in haar actie. “Oh,” zuchtte ze zachtjes, bijna triestig. “H-het spijt me. Ik, ik was er niet helemaal bij met mijn hoofd. Het spijt me zo.” Een treurige blik, samen met een lieflijk glimlachje maakte voor een spijtige uitdrukking op haar gezicht. Het arme kind leek zo verward. Tot de haat in haar ogen als een plotse wervelwind terug keerde. In nog geen seconde veranderde haar gezichtsuitdrukking en verijsde ze. Haar hand greep zijn middel- en wijsvinger vast, om ze met een harde schok naar achteren te trekken. Pas toen ze die bevestigende klik kon horen en het voelde schuiven in zijn hand, wrikte ze zich los uit zijn greep en liet ze hem los.
Met een vlugge draai keerde ze zich naar Gavriil, haar rood nu gevuld met paniek en wanhoop. “Gavriil! Je moet hier weg, nu! Ze willen je pakken, meenemen, bij me weghalen. Ze weten het, ze weten het! Toe, ga, nu!” Ze sprak snel en haar stem trilde, struikelde steeds bijna over haar eigen woorden. Maar hij moest weg. Die duivel wist nu hoe serieus ze hierover was, dus was Gavriil een makkelijker doelwit geworden. Hij hoefde de schone schijn niet meer op te houden, het doek was gevallen, handdoek en al erbij. Hij moest weg tot ze het lichaam in stukjes had gesneden. Klein genoeg tot het in de freezer zou passen, zodat ze het kon opruimen en ze het in de kantine als feestmaal konden opdienen. Want het was toch zonde om zulk goed vlees te verspillen, niet?


Terug naar boven Ga naar beneden
Nathan
.
.
Nathan

Always expect the unexpected || Avaria & Nathan UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Wuuz~
Posts : 671
Points : 10
Always expect the unexpected || Avaria & Nathan UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Air &nd Fire
Klas: Miss Summer
Partner: I'm your Lion Heart

Always expect the unexpected || Avaria & Nathan Empty
BerichtOnderwerp: Re: Always expect the unexpected || Avaria & Nathan   Always expect the unexpected || Avaria & Nathan Icon_minitimewo jun 11 2014, 15:53

Rode woeste ogen boorden zich in de zijne, de robijnen kijkers koud en kil als metaal, maar woedend als een heuze vlammenzee, alsof ze hem probeerde te verbranden met enkel haar blik en hem mee wou slepen naar de onderwereld waar hij eeuwig moest branden. Hij was gevangen door haar blik en kon voor een moment niet wegkijken. Hij voelde iets naars, iets heel naars bij haar in de buurt. Hij wist niet of het aan hem lag, maar de atmosfeer om haar heen was… anders… Killer, enger, obscuurder… Zelfs iemand zo down-to-earth als Nathan kon voelen dat ze geen goed nieuws betekende.
Desondanks bleef hij stevig in zijn schoenen staan, zijn grip nog even strak als eerst en zijn uitdrukking niet minder fel. Ze gaf hem misschien een verkeerd gevoel, maar hij zou zich daardoor niet gek laten maken. Hij probeerde, hij probeerde zo hard om haar blik te vermijden, maar zijn zeeën van blauw bleven op haar ogen gericht.

Plotseling vertoonde het meisje een verandering in haar gedrag. Haar grip om zijn kraag verdween langzaam en de haat op haar gezicht zwakte af tot op het punt dat er niets over leek te zijn. Zijn blik ging naar haar ijskoude hand, die nu op de zijne lag en bijna geruststellend voelde, ondanks de kou. Haar stem klonk zacht, treurig en toen Nathan op keek zag hij niets anders dan een spijtige uitdrukking op haar gezicht, bedekt met een dikke triestige laag van lieflijkheid. En Nathan viel ervoor, hij geloofde haar. Hij geloofde dat het een misverstand was en ze er niet bij was geweest met haar hoofd – iets vertelde hem sowieso al dat er een steekje bij haar los zat.
Zijn grip om haar hand verzwakte tot op het punt dat zijn hand losjes om die van haar lag. Hij hield haar nog even vast, gewoon voor het geval dat. ’Ah, het is niet erg, maar pas—‘ Zijn zin liep tot een eind op het moment dat hij die wilde woeste blik weer op haar bleke gelaatstrekken zag. Hij wou zich terug trekken, terug deinzen en afstand van haar nemen, maar ze greep zijn hand weer vast in een ijzeren greep en trok zijn wijs- en middelvingers ver naar achteren.

De kraak was het meest misselijkmakende geluid ooit. Hij had vaak dingen gebroken, maar nog altijd werd hij niet goed van het geluid en het gevoel. In reflex trok hij zijn hand terug, uit zijn keel steeg een kreet van pijn op die door de ziekenzaal galmde. Hij deinsde naar achteren en hijgde lichtelijk, de pijn dominant aanwezig in zijn hand. Het was gruwelijk, alsof messen in zijn hand werden gestoken en steeds opnieuw zijn vlees doorboorden. Hoe vaak hij zijn botten ook zou breken, hij zou nooit aan die pijn wennen. ’Y-You bitch!’ riep hij pissig uit en keek op van zijn vreemd gevormde vingers naar het meisje. ’Who the fuck do ya think ya are!?’ Hij kon zijn vingers niet meer bewegen, dus liet hij ze slechts hangen en raakte ze verder niet aan. Dat zou het alleen maar erger maken. Hij wou haar wat aandoen voor het breken van zijn vingers, maar dan zou hij een meisje pijn doen… Maar hij wou ook niet nog verder letsel oplopen… Hij moest haar gewoon wegjagen, ervoor zorgen dat ze uit zijn buurt bleef en ook zou blijven. Hij verwachtte niet dat ze verder wat zou kunnen doen. Het acteren was een slimme act geweest en ze had hem net op een onoplettend moment gepakt. Nu zou hij er niet voor vallen en moest hij haar weg zien te krijgen. ’You stop that bullshit!’ Gepaard met die woorden ging hij vlug naar voren en gaf haar een flinke duw met zijn onderarm, zodat ze om zou vallen. Hij wachtte niet en snelde achter haar aan om met zijn hand haar schouder tegen de grond te drukken. Niet twee schouders, maar één. ’Je hebt twee keuzes: je gaat hier nu weg, dan zal ik je verder niets doen, of je blijft, dan zorg ik er wel voor dat je weg gaat.’ Hij keek haar dringend maar fel aan. ’Jouw keuze.’

I tried. EPIC FAIL.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



Always expect the unexpected || Avaria & Nathan UTL8oxA PROFILE
Always expect the unexpected || Avaria & Nathan UTL8oxA MAGICIAN

Always expect the unexpected || Avaria & Nathan Empty
BerichtOnderwerp: Re: Always expect the unexpected || Avaria & Nathan   Always expect the unexpected || Avaria & Nathan Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 

Always expect the unexpected || Avaria & Nathan

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» Pets can cause things you never expect [Kriss]
» Unexpected
» The unexpected meeting
» unexpected visiter
» Unexpected meeting || Dayé

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Starshine Academy ::  :: Hospital Ward-