PortalIndexDon't Psychoanalyse Me~ HpD5UwnDon't Psychoanalyse Me~ 2q24v8xLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen



 

Deel
 

 Don't Psychoanalyse Me~

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
August

August

Don't Psychoanalyse Me~ UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Ruuzjeeh
Posts : 617
Don't Psychoanalyse Me~ UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Earth & Water
Klas: I'm the Medic;
Partner: So often I thought to replace that one slot;

Don't Psychoanalyse Me~ Empty
BerichtOnderwerp: Don't Psychoanalyse Me~   Don't Psychoanalyse Me~ Icon_minitimezo nov 10 2013, 22:59

Het menselijk lichaam was een vreemd iets... Logisch in elkaar gezet, gebouwd om veel klappen op te kunnen vangen en alle functies synchroniseerden perfect met elkaar, hielden het lichaam staande. Complex, omdat er meer dan tien onderdelen samen moesten werken om iets simpels als een vinger te kunnen buigen, omdat er 206 botten aanwezig waren in het lichaam, omdat een grijze materie binnenin de schedel alles kon besturen, terwijl maar een klein deel van het klompje cellen ook  daadwerkelijk iets deed. Zij het zo dat dat ‘’iets’’ het complete lichaam besturen was... Het menselijk lichaam bleef hem eindeloos fascineren, nog steeds na al die jaren van diepgaande studie.
Met een lichte maar zachte kreun van pijn rechtte hij zijn rug, rolde hij zijn brede schouders naar achteren om zijn spieren wat te rekken. Een paar wervels schoten in plaats, wat gekenmerkt werd door licht gekraak, waar August opnieuw om kreunde. Hij wist waar de pijn tussen zijn schouderbladen door kwam, hij kende de pijn als geen ander. Het kwam niet door rugproblemen, die had hij immers nooit gehad. Nee, het kwam door de standaard situatie: uren van onderzoek in dezelfde gebogen houding om door zijn vergrootglas te kunnen kijken. Een simpele reden en iets waar het menselijk lichaam nooit aan zou kunnen wennen, jammer genoeg voor hem.  
Er lag een ietwat bittere uitdrukking op zijn gezicht terwijl hij zijn hoofd van links naar rechts boog, zijn nek krakend in het proces. Hij richtte zijn ijsblauwe ogen op het prepareer glas waar een lichtgele substantie in lag. Niet zijn meest favoriete substantie om te onderzoeken, maar een leerling bleek problemen te hebben en voor hem was het het makkelijkst om via bloed of enig ander lichamelijk vloeistof onderzoek te doen naar het DNA. Zijn röntgenstralen werkten niet altijd, soms was hij niet geconcentreerd genoeg en soms was hij gewoon te moe. Eigenlijk dus de huidige situatie, want hij had zo’n zin om zijn gezicht op die tafel te leggen en te dutten.
Hij mocht het niet van zichzelf, moest van zichzelf wakker blijven en gewoon werken. Werken was het beste, werken leidde hem van dingen af waar hij niet aan wou denken. Het hield hem in controle, hielp hem een soort balans en stabiliteit te houden. Elke dag hetzelfde doen was saai, maar het was precies hoe hij het wou en daar wou hij bij blijven. Uiteraard wist hij dat er altijd veranderingen konden komen: hij kon ontslagen worden om verschillende redenen, hij kon uit zichzelf gewoon weggaan, er kon hem plotseling iets gebeuren. Maar daar hoopte hij uiteindelijk toch niet op. Hij wou gewoon werken en zijn dagelijkse sleur erin houden.

Die dagelijkse sleur was echter niet altijd saai. Er waren vaste dingen die hij op een dag deed, maar zijn omgeving had dat niet. Soms had zijn omgeving zin om hem met rust te laten, maar soms wou zijn omgeving dat hij wat in actie kwam en zich met andere dingen dan vloeistoffen en kristallen ging bezighouden, bijvoorbeeld leerlingen. Hoewel dat zijn taak was, zich bezighouden met leerlingen, had hij er nooit echt zin in. Ja, al wetende dat hij zich met tieners moest bemoeien, had hij de baan aangenomen, maar dat betekende niet dat hij er plezier in vond.
Toen er geluid kwam van de andere kant van de kamer – het geluid van een opengaande deur – stond August gelijk op van zijn plek. Hij wreef even in zijn ooghoeken met zijn duim en wijsvinger, zijn ogen licht prikkend van het concentreren van zijn zicht. Hij liet zijn hand zakken, draaide zich met een soepele quasi elegante beweging om en richtte zijn blik op de opengaande deuren van de ziekenzaal. Een leerling die zijn hulp nodig had, vast en zeker. Er was geen andere reden waarom iemand de ziekenzaal zou betreden, tenzij het mensen waren die hem wouden bezoeken, maar August kon nog niet eens op één hand het aantal mensen tellen die hem zouden willen bezoeken. Sociaal zijn was niet zijn vaardigheid. Eigenlijk vond hij het niet eens zo nodig. Zijn taak was mensen helen. Daar had hij geen sociaal gedrag bij nodig, slechts wat verbandjes. Sociaal zijn liet hij wel aan Thomasso over.
Met een lichte zucht hief hij zijn bril wat verder op zijn neusbrug en liep kalm op de leerlinge af die de zaal betrad. ’En waar heb je hulp mee nodig?’ vroeg hij gelijk, viel gelijk met de deur in huis. Waarom zou hij erom heen winden? Hij was een dokter!

cutiepie Doce & later Thom~
En sorrynotsorry voor de titel <3 It was just very very legit.
Terug naar boven Ga naar beneden
Doce
.
.
Doce

Don't Psychoanalyse Me~ UTL8oxA PROFILEReal Name : SanNi
Posts : 496
Don't Psychoanalyse Me~ UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: dαrĸ
Klas: master Savador
Partner: ɪ ωᴀɴɴᴀ ғᴇᴇʟ ᴛʜᴇ ʙʀᴏᴋᴇɴ sʜᴇʟʟs ᴀɴᴅ ʟᴇᴛ ᴛʜᴇᴍ ᴄᴜᴛ ᴍʏ ᴛᴏᴇs. ɪ ᴀᴍ ᴛɪʀᴇᴅ ᴏғ ᴍʏ ᴇsᴄᴏʀᴛ, ɪ ᴀᴍ sɪᴄᴋ ᴏғ ʜɪɢʜs ᴀɴᴅ ʟᴏωs.

Don't Psychoanalyse Me~ Empty
BerichtOnderwerp: Re: Don't Psychoanalyse Me~   Don't Psychoanalyse Me~ Icon_minitimezo nov 10 2013, 23:37

Een zachte sis ontsnapte tussen haar tanden door terwijl haar vingers langs de geschaafde huid streelden. Ringen waren oneerlijk in een gevecht. Zeker als de ringen gedragen werden door een jongen – die konden sowieso al harder slaan. Ze had misschien als eerste uitgehaald, maar het was niet haar schuld geweest. Haar lange, blonde haar was iets over haar gezicht heen gevallen: verborg haar oog waar zich nu al een blauw kring om heen vormde. Haar vingertoppen verstopten de wond naast haar mondhoek. Ze was niet mooi. Haar lelieblanke huid was opengescheurd en vertoonde sporen van een tint die te dichtbij haar eigen bloedrode oogkleur kwam. Boos, maar ergens ook bang, staarde het meisje naar de reflectie in de spiegel. Het was niet haar schuld geweest. Hij had zijn handen thuis moeten houden. Haar jurk mocht kort zijn, haar woorden uitdagend en het mocht ook maar al te duidelijk zijn waar ze op uit was... Hij had zijn handen thuis moeten houden. Zoals altijd had ze weg willen fladderen als een vlinder naar de volgende bloem. Haar gevoelige pols herinnerde haar aan zijn reactie. Zij had geschopt, geslagen, gekrijst, gekrabd en hij had haar stil gekregen met één harde klap op haar popachtige gezichtje. Een klap die langs haar mondhoek was door gegleden naar haar oog. Een klap die een pijnlijke kras op haar gezicht had achter gelaten en het meisje nu herinnerde aan haar zieke spelletjes. Misschien had ze hem niet gelijk voor klootzak en al het mogelijke uit moeten schelden. Misschien had ze hem daar niet zonder broek moeten laten staan zonder dat ze ook maar iets gedaan had. Misschien had ze hem niet moeten verleiden. Maar hij had zijn handen thuis moeten houden. Haar mooie gezichtje was nu voor een week verpest. Voor een week kon ze zich niet vertonen in de school. Er zouden verhalen op duiken. Verhalen die ze zich niet met haar imago kon permitteren.

Hij had zijn handen thuis moeten houden.

Ze was naar een toiletgebouw gegaan, de eerste die ze was tegen gekomen. Ze had haar gezicht schoon gemaakt en de wond geïnspecteerd. Waarschijnlijk moest het ontsmet worden. Wie weet waar die klootzak met zijn handen had gezeten. Wie weet wat voor ranzige ziektes die ring met zich mee kon dragen. Een kleine sis, die meer klonk als een grom, volgde de eerste op. Niet eerlijk. Haar handen schikten haar lange haar zo dat de wond onzichtbaar was voor een snelle voorbijganger, maar tevens niet slordig uit zag. Ze moest een reputatie hoog houden.

Haar voeten kende de route naar de ziekenzaal. Niet dat ze er ooit was geweest omdat ze verwond was, het was eerder... nachtelijk plezier. Maar ook weer niet dat er ooit iets gebeurd was. Zoals gezegd: ze was weg voordat er iets gebeurde. Liet jongens in de meest onmogelijke situaties vloekend achter. En soms werd er dan gevochten. Ze wist niet beter. Negen van de tien keer begon ze zelf. Niet dat dat veel voorstelde. Ze was te klein en te dun om rake klappen uit te delen. Tevens negen van de tien keer reageerde de jongen dan ook amper. Ze was simpel weg niet iets om bang voor te zijn. De deur van de zaal was snel gevonden. Zonder twijfeling opende ze hem en trad naar binnen. Haar blote voeten stapte zonder vrees over de koude vloer en haar ogen zochten de dokter op. Doce had over hem gehoord, maar nooit gezien. Haar rode ogen gleden koeltjes over zijn lichaam. Oud, brede kaaklijn, bril, pak. Ze kon hem verleiden. Natuurlijk. Maar haar hoofd stond er niet naar. De wond prikte, de angst naar ontsteking was aanwezig en irritatie rotzooide met haar gedachten.

Hij had zijn handen thuis moeten houden.

Bij de vraag van de dokter zijn kant stond met het meisje abrupt stil. Haar – te – korte, roze jurkje bewoog zelfs nog even langs haar lichaam door de plotselinge staken van haar passen. Zonder iets te zeggen, veegde Doce het blonde haar uit haar gezicht en toonde zo de wond en de blauwe plek. Koeltjes, stille agressie op de achtergrond van haar blik, staarde ze naar de oudere man. Het moet ontsmet worden. De normaal zo perfect zoete stem, was nu koud en afstandelijk. Better get this done and over with. Then, maybe – perhaps, the fun could start.


Bliep. Een beetje hakkelige post - but... I posted :3 hope you can work with it ~
Terug naar boven Ga naar beneden
August

August

Don't Psychoanalyse Me~ UTL8oxA PROFILEAscendant
Real Name : Ruuzjeeh
Posts : 617
Don't Psychoanalyse Me~ UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Earth & Water
Klas: I'm the Medic;
Partner: So often I thought to replace that one slot;

Don't Psychoanalyse Me~ Empty
BerichtOnderwerp: Re: Don't Psychoanalyse Me~   Don't Psychoanalyse Me~ Icon_minitimedi nov 12 2013, 15:29

Zijn voetstappen galmden licht door de grote open ruimte, waar niemand behalve hij en zijn duiven aanwezig waren. De drie witte vogels zaten op hun zitstokjes - hij had ze eindelijk het op bedden en zijn werktafel zitten afgeleerd - en brachten zachte koerende geluiden uit, alsof ze aan het fluisteren waren. Fluisterend over hoe hun baasje zich altijd zo op zijn werk stortte, fluisterend over degene die de zaal binnen kwam lopen... Misschien fluisterend over hoe ze het voer niet lekker vonden. Wist August veel, hij kon Duits, niet Duifs.
Toch wist hij ergens dat zijn duiven slimmer waren dan ze zich voordeden. Archimedes knalde tegen vanalles op, Socrates was dol op rommel en Hippocrates wou altijd slapen, maar hij kende ze en kon aan hun gedrag zien dat ze dingen wisten. Hoe Archimedes hem altijd kritisch aan leek te kijken wanneer hij gefrustreerd raakte, hoe Hippocrates en Socrates altijd op zijn schouders gingen zitten wanneer hij wachtte op de werking van zijn medicatie om hem moreel te steunen. Zo leken ze nu ook kritisch naar het meisje te kijken, maar August besteedde zijn aandacht momenteel eerder aan het meisje dan aan zijn veroordelende vogels.

Hij wist niet helemaal wat hij van haar moest denken. Dat was gelijk zijn eerste gedachte. Niet zijn tweede, niet zijn derde, maar de eerste. Normaal had hij zijn oordeel vrij snel geveld, maar sommige verschijningen maakten dat niet mogelijk. Op haar gezicht lag een geïrriteerde uitdrukking, ze was binnengewandeld zonder schoenen, haar jurkje was te kort maar haar gezicht was rond en zou onschuldigheid uitstralen als ze de irritatie van haar gelaat zou vegen. Het was een verwarrende verschijning voor hem, maar hij besloot er gewoon niet op te letten, haar wonden te verzorgen en haar weer weg te sturen. Hij hoefde niet sociaal te doen of haar te kennen. Dat was zijn regel. Patiënten waren patiënten en niet meer. Ze lieten hun wonden verzorgen en waren weer weg. Zo simpel was het.
Het meisje schoof haar blonde haren weg, zodat de twee wonden zichtbaar werden: een blauwe kring rondom haar oog en een wond bij haar mondhoek die misschien ontsmet moest worden en een pleister nodig had. Hell, had ze dat niet zelf kunnen doen? Gewoon wat jodium erop en een pleister, daarmee was het gewoon klaar... Hoewel hij niet moest vergeten dat zijn vermoedens over de leerlingen en jongeren nog steeds bestonden: ze waren gewoon dom, dus waar konden ze het idee dan ook maar vandaan halen?

'Laat me eens kijken.' sprak August in zijn kalme Erdse accent en hief haar kin met zijn hand ietsje omhoog, zodat hij de wond beter kon bekijken. Hij kneep zijn ogen ietsje samen in het proces, een soort tik van hem. 'Oppervlakkige wond, je zal er geen litteken aan overhouden.' mompelde hij. 'Neem plaats op die kruk daar, ik ben zo bij je.' Hij knikte met zijn hoofd naar een kruk bij een bed en liep naar zijn voorraadkast toe, waar een groot rood kruis op stond. Hij trok de kast open en pakte wat ontsmettingsmiddel, een pleister en een lege witte zak waar hij later een compres mee zou maken. Hij liep terug naar het meisje en legde de pleister en de witte zak op het nachtkastje, waarna hij voor het meisje ging staan. 'Het kan iets prikken.' waarschuwde hij, waarna hij het ontsmettingsmiddel op en rond de wond aanbracht. 'Hoe ben je verwond geraakt?'


Crap crap craaaaaaaaap. *opera-stem*
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



Don't Psychoanalyse Me~ UTL8oxA PROFILE
Don't Psychoanalyse Me~ UTL8oxA MAGICIAN

Don't Psychoanalyse Me~ Empty
BerichtOnderwerp: Re: Don't Psychoanalyse Me~   Don't Psychoanalyse Me~ Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 

Don't Psychoanalyse Me~

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» still dont know how
» Snow... Please dont let it snow!

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Starshine Academy ::  :: Hospital Ward-