This is only getting worse||Malekith

Niemand die ze had gevraagd was vrij geweest of had geen zin. Dus had ze haar gemakkelijke jurk aangetrokken, was een enorm lange wandeling gaan maken en had zich uiteindelijk voor het eerst aan een biertje overgegeven. Het was lekker geweest, maar haar geweten had haar gestopt na twee glazen. Het was ook verder oké zo. Nu zwierf ze over de donker geworden straat die zwak verlicht werd door lantaarnpalen en heel ver boven haar de sterren en de maan. Al het licht weerspiegelde in haar blauwe ogen terwijl ze een beetje rondzwierde op denkbeeldige muziek. Zo kwam haar zeventiende verjaardag dan tot een einde, een beetje gehaast, zonder een uitgebreid feest en ze voelde zich gelukkig.

Een beetje licht in haar hoofd, want ze was dit toch niet gewend, drentelde ze rond. Ze kon het niet helpen dat ze aan Malekith dacht. Hun nachtelijke vlucht toen ze allebei licht hadden gegeven, zat haar nog vers in het geheugen. Zeker nu ze de sterren zo helder zag staan, kon ze zich duidelijk herinneren wat ze had gezien. Ze schudde haar hoofd, ze mocht haar eigen feestje niet verpesten door die herinneringen. Ook voor haar ging het leven door.

(kijk maar wanneer je tijd hebt Razz

)

Het was weer zoals vroeger. Malekith vloog alleen door de zwarte nacht, zoals hij het liefst deed. Het weer was kalm, en de sterren waren duidelijk te zien. Zonder enig gevoel van onrust of verdriet gleed hij door de koele lucht, wat alweer een tijdje geleden was. De laatste keer was met Enya geweest, die toen op haar rug had gezeten. Een knagend gevoel welde even op in zijn lichaam, maar dat stopte hij gauw weer terug. Hij had geen zin in depressie, daar had hij een hekel aan. Depressie maakte je zwak, het was beter om je vol te voelen, en te weten dat er niets aan de hand is. Toch miste hij Enya, daar kon hij niet omheen. Opeens kwam het in Malekith op dat hij helemaal naar Oak's Field was gevlogen. Zonder na te denken, alsof iets hem hier had geleid was hij hier beland. Malekith geloofde altijd dat wanneer je onbewust iets deed, of wanneer je een bepaald voorgevoel over iets had, dat dat gevoel dan zou uitkomen, en dat het altijd ergens voor was. "Wat zou me nu weer te wachten staan? Vroeg hij zichzelf, waarna er even een klein, kort lachje op zijn gezicht verscheen. Vredig vloog hij door, maar toch ging het knagende gevoel niet weg. Zonder dat hij er grip op had liet hij een traan vallen, wat erg bijzonder was voor zijn doen. Het was een zilveren traan, en de vinder ervan kon hem voor zowel het goede als kwade gebruiken. Wat diegene maar wenste, het kwam altijd uit. Zonder dat Malekith door had dat er iemand liep, vloog hij door. Uiteindelijk liet hij zich neerzakken op een dakrand, zonder verder om zich heen te kijken. Hij was weer terug bij af, alleen had hij normaal nooit zo'n verdrietig gevoel.

Maar onverstoorbaar kwamen de gedachten aan hem op. Haar eigen Malekith. Wieweet had hij nu iemand anders gevonden die hem wel gelukkig kon maken, iemand zonder een onbekende toekomst. Kon ze die gedachte verdragen, haar Malekith met een ander? Ze zou wel moeten. Er was niets meer aan te doen.
Een druppel op haar hoofd, verbaasd keek ze naar de lucht. Ging het regenen? Maar de lucht was toch helder geweest. Ze veegde met haar hand over haar haren. Een zilverachtig iets was op haar hoofd geland. Nu was het uitgeveegd op haar hand. Dat zilver kende ze maar al te goed. Het was hetzelfde als er in haar eigen ogen geschitterd had toen...
Angstig keek ze opnieuw omhoog. Nee, asjeblieft niet nu... Ze zou zijn gezicht niet eens kunnen verdragen, laat staan zijn woorden. Dit was haar speciale dag, waarom moest het perse zo aflopen?!
Ze verborg zichzelf in de schaduw van een huis, al wist ze dat dat weinig zin had. Malekith's ogen konden in het donker vanboven een spitsmuis zien zitten. Toch hoopte ze dat hij haar niet gezien had. Ze vouwde haar handen en bad innig dat hij door zou vliegen. 'Asjeblieft...ga weg....asjeblieft....' daarna had ze haar tong wel kunnen afbijten. Hij kon haar op een mijl afstand horen, gefluister of geschreeuw.
Ze drukte zich toch tegen de muur aan. De lucht afspeurend naar zijn silhouet.

Malekith schrok op uit zijn gedachten, en spitste zijn oren. Dat kon toch niet waar zijn? Nu?! Hij had Enya iets horen mompelen, en hij was er erg zeker van dat het naar hem gericht was. Een traan liep over zijn wang toen hij Enya had horen vragen of hij weg kon gaan. Hij speurde het donker in, en daar was ze. Ze stond tegen een muur gedrukt, in de hoop dat Malekith haar daar niet zou zien. Even grinnikte hij, niemand kon zich ooit voor hem verstoppen. Daarna vertrok zijn gezicht weer, en dacht hij aan hoe graag hij nu zijn armen om haar heen zou willen slaan. Hij probeerde zich goed te houden, en zei uiteindelijk maar iets terug. "Nee, ik ga nergens heen." weerklonk het in het Duister. Hij was zo'n 100 meter ver weg, dus moest voor Enya iets harder praten. In een ommezien was Malekith van het dak verdwenen, en stond achter Enya's rug. Even legde hij een hand op haar schouder, om haar daarna zachtjes om te draaien. "Hoe lang moet dit nou nog doorgaan?" Vroeg hij wanhopig. "We weten allebei dat we elkaar missen, wat houdt ons tegen?" Hij begon een beetje rond te benen op zijn typische Malekith manier, om vervolgens even te stoppen voor een uitsteekseltje op de muur. Het was kennelijk decoratie, maar nu niet meer. Onhandig brak Malekith het perongeluk af toen hij wilde kijken (oftewel: het aanraken) wat het was. Nors gooide hij het stukje ijzer op de grond, om vervolgens weer door te benen. Af en toe keek hij Enya even aan, wat hij niet had moeten doen. In zijn onoplettendheid liep hij vol met zijn gezicht tegen een uithangbord aan, wat vervolgens ook afbrak. Lekker bezig, Malekith.

Ze sloot haar ogen weer en kreeg het idee dat hij haar toch niet gehoord had. Ze drukte zich nog steviger tegen de muur aan, alsof het een schild kon worden. "Nee, ik ga nergens heen." Het kwam van het dak. Ze schrok zich een ongeluk en sperde haar ogen wijd open. Ze voelde zijn aanwezigheid nu achter haar. Een hand op haar schouder, zachte dwang om hem vervolgens te moeten aankijken. Ze slikte, hij zag er slechter uit dat ze zich herinnerde. Zijn wangen waren verder ingevallen, zijn haar was bijna futloos en zijn ogen...God, wat had ze die ogen gemist. Ze wilde niet liever dan in zijn armen wegkruipen, maar het kon niet.
"Hoe lang moet dit nou nog doorgaan?" Vroeg hij wanhopig. "We weten allebei dat we elkaar missen, wat houdt ons tegen?" Ze gaf geen antwoordt. Ze keek alleen maar toe hoe hij op en neer liep en haar een theater á la Malekith bezorgde; een ring in de muur en een uithangbord van een al lang gesloten kroeg sneuvelde. Tegen de laatste was hij met zijn hoofd aangelopen. Normaal zou dat haar in lachen doen uitbarsten, maar de situatie was te erg om nu iets grappig te vinden.
'Wat ons tegen houdt,' begon ze bijna kil want ze voelde een brok in haar keel die ze wilde verbergen, 'heb ik je al duidelijk gemaakt. Ik heb geen zin om het nog een keer te zeggen en je weet het al, dus laat me met rust.' Harde woorden, maar het moest. Ze moest hard tegen hem blijven, afstotelijk, het was voor haar de enige manier om haar kalmte te bewaren.
Ze streek een kreukel uit haar rok en keerde hem de rug toe. Ze liep niet weg, maar bleef het stuk muur vasthouden. Ze wilde hem niet meer aankijken, de wil om hem veilig te houden was te groot.

"Wat ons tegen houdt," Begon Enyana kil, maar Malekith wist dat dat niet zo was, "Heb ik je al duidelijk gemaakt. Ik heb geen zin om het nog een keer te zeggen en je weet het al, dus laat me met rust." Malekith was er niet van onder de indruk, hij vond het eigenlijk wel grappig. Hij grijnsde, en zodra Enya zich omdraaide sloeg hij zijn vleugels uit en ging voor haar staan. Zijn tanden blonken een beetje in het licht van de sterren, en er was een gevaarlijke schaduw over zijn ogen gevallen. Die kon je nu niet meer zien, en dat maakte hem altijd wat extra onvoorspelbaar. "Wil je me nu ook al niet meer aankijken...?" Vroeg Malekith een beetje onheilspellend met zijn hoofd een beetje scheef, terwijl hij nog een stap naar Enya toe zette. Hij stond nu ongeveer over haar heen gebogen, aangezien hij ondanks zijn eigen lengte altijd nog een stuk langer dan haar was. Een zacht grommetje ontsnapte uit zijn keel. "KIJK ME AAN!" Schreeuwde hij opeens uit het niets, met een veel gevaarlijkere stem dan normaal. Één van Malekith zijn handen pakte Enya's keel vast, om haar vervolgens tegen de muur te drukken. "Niemand heeft het ooit gewaagd om niet naar mij te luisteren... DUS JIJ OOK NIET!" Schreeuwde hij al grommend in haar gezicht. "En vertel me nu nog eens wat ons ook alweer tegenhield... WANT ZOALS JE MISSCHIEN BEGRIJPT, BEN IK HET WEER VERGETEN!" Malekith was nu echt razend, hij zou Enya zo iets aan kunnen doen. Hij was totaal zichzelf niet meer, of eigenlijk wel. Hij was totaal zichzelf, en hij vond het heerlijk! Zo had hij zich in geen tijden meer gevoeld! Bij die gedachte verscheen er een trotse, gemene lach op zijn gezicht, en gaf een enorme grom in Enya's gezicht. Hij vouwde zijn vleugels ver uit, om Enya vervolgens aan haar nek mee naar boven te trekken. Ze kwam met een harde smak weer neer op het dak van het gebouw waar ze net tegenaan was gedrukt, met Male erbovenop! Hij had haar armen vast, en haar vrijwel in de houdgreep; ze kon nergens heen. "En wat ga je nu doen hè... met je knappe gezichtje?" grinnikte hij. Hij streek met zijn neus over haar wang, om vervolgens zijn adem in haar nek uit te blazen. Er ontsnapte nogmaals een grommetje uit zijn keel, maar deze keer klonk het heel anders... Even keek hij haar met zijn helder zilveren ogen diep aan, maar wende toen zijn blik weer af om een enorme grom richting de maan te geven.

Ze had zichzelf gehard tegen de tranen, ze moest doorlopen, of ze wilde of niet. Trillerig liep ze verder.
Hij was echt een idioot, of gewoon traag van begrip. Opnieuw lande hij voor haar, ze weigerde naar hem te kijken. Maar vanuit haar ooghoeken zag ze wel wat er anders aan hem was. Een donkere schaduw bedekte zijn ogen. "Wil je me nu ook al niet meer aankijken...?" Vroeg Malekith een beetje onheilspellend met zijn hoofd een beetje scheef, terwijl hij nog een stap naar Enya toe zette. Ze verzette zich hardnekkig tegen het aankijken en balde kwaad haar vuisten.
"KIJK ME AAN!"
Een hand om haar keel. De lucht werd uit haar longen geperst toen Malekith haar tegen de muur aandrukte. De resterende zuurstof kwam haar mond uit als een langgerekte gil die door de straten heen vloog en door merg en been ging. "Niemand heeft het ooit gewaagd om niet naar mij te luisteren... DUS JIJ OOK NIET!" Schreeuwde hij al grommend in haar gezicht. "En vertel me nu nog eens wat ons ook alweer tegenhield... WANT ZOALS JE MISSCHIEN BEGRIJPT, BEN IK HET WEER VERGETEN!" Nu keek ze hem wel degelijk aan, recht in zijn niet meer zichtbare ogen. Ze gilde nogmaals en de tranen begonnen over haar wangen te stromen. 'Male....laat...me....' ze kreeg eer niks meer uit, ze had het gevoel dat ze zou gaan stikken. Een tweede grom, vlakbij haar gezicht, die zich vermenigvuldigde met haar snikkende geschreeuw om hulp. Wat er nu in haar omging kon ze later niet meer beschrijven. De doodsangst maakte zich bezit van haar.
In een ogenblik kreeg ze weer lucht binnen. Ze lag nu in een houtgreep onder Malekith's gewicht. "En wat ga je nu doen hè... met je knappe gezichtje?" grinnikte hij. Hij streek met zijn neus over haar wang, om vervolgens zijn adem in haar nek uit te blazen. Ze schreeuwde nogmaals en spartelde uit alle macht tegen. '...Male...ik....laat...' Malekith gromde als een wolf naar de maan. Ze sperde haar ogen wijdopen en liet zijn gegrom weer met haar schreeuw vermengen. Nu was ze wel degelijk gedwongen hem aan te kijken. Haar ogen waren wijdopen gesperd en in die donkere blauwe ogen was voor het eerst sinds vele jaren de vreselijk emotie van doodsangst te lezen. Dit was dus Malekith, als haar goede herinneringen betekende niets in vergelijking met dit....dit....monster dat haar nu waarschijnlijk zou afmaken....of erger....
Ze bleef zich verzetten en huilen, vrij geluidloos nu. Asjeblieft....iemand.....als was het maar....
De aanblik van de jongen die haar eens zo dierbaar was geweest, nu te zien als een wezen dat ze niet wilde kennen, was teveel voor haar.
Enya's laatste gil verstomde. Ze bleef op het dak liggen en bewoog niet meer.....