PortalIndexNever be the same again|| Reá HpD5UwnNever be the same again|| Reá 2q24v8xLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen



 

Deel
 

 Never be the same again|| Reá

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Riku

Riku

Never be the same again|| Reá UTL8oxA PROFILEElite
Real Name : Kaatje =D
Posts : 317
Never be the same again|| Reá UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Air
Klas: none
Partner: Roses are red, voilets are blue. So is your face when I'm done with you

Never be the same again|| Reá Empty
BerichtOnderwerp: Never be the same again|| Reá   Never be the same again|| Reá Icon_minitimeza mei 11 2013, 23:51




Een vrolijke glimlach lag om zijn lippen heen terwijl de jongen voor het eerst echt een stap het gebouw in zette om zich meteen naar de toren te begeven. Tot nu toe was hij eigenlijk alleen nog maar buiten geweest en had een paar leerlingen ontmoet die hij in de gangen of zelfs in de lessen wel nog eens zou tegenkomen. Het was altijd fijn om al mensen te kennen als je naar ene les moest zodat je niet helemaal alleen aan een tafeltje zou zitten aangezien er altijd wel kliekjes gevormd worden en dezelfde mensen altijd wel samen gingen zitten. Onderweg stopte de jongen even om nog een paar mensen te leren kennen, maar volgens hem was Tsunami toch nog altijd de coolste persoon die hij tot nu toe tegengekomen was. C’mon, die dude had rooskleurige haren, iets dat je toch ook niet zo heel snel tegenkwam. Natuurlijk wist hij ook wel dat zijn haarkleur ook wat aan de aparte kant was, maar iedereen van zijn familie had het gehad dus was het voor hem al niet zo heel raar meer. Na een tijdje had Elliott Angani bereikt en klopte zachtjes met zijn knokkels op de deur. Toen hij geen antwoord kreeg, zorgde hij ervoor dat hij wat vervaagde en stak zijn hoofd door de deur heen om zo de kamer in te kijken. Het kwam helemaal niet in hem op dat de vrouwe van de lucht zich misschien wel bijna dood zou kunnen schrikken als ze hem zag, kwam helemaal niet in hem op. Van zodra de jongen tot de conclusie kwam dat er niemand aanwezig was, liet hij de rest van zijn lichaam ook door de deur heen gaan en liet zijn violette kleurige ogen nieuwsgierig door de kamer heen gaan. Hij had nog nooit de kamer van een legendarisch magician gezien, al moest hij wel toegeven dat het niet echt iets speciaals was. Gewoon een studeerkamer die je in elk huis kon vinden, al waren de documenten die er lagen misschien net iets belangrijker dan diegene die je in een gewoon huis kon vinden. Zijn nieuwsgierigheid werd alleen maar groter vanaf het moment dat hij de naam Gibson op een van de documenten die over het bureau lagen zag staan en even keek hij terug om zich heen om te zien of er echt niemand aankwam voordat hij het document oppakte en begon te lezen.

Hoe verder hij verder las, hoe minder breed de glimlach op zijn gezicht werd totdat er helemaal niets meer van over was. Heel het document ging over zijn familie. Blijkbaar waren ze een groot voorbeeld geweest voor veel mensen op Puffoon en natuurlijk diegene die de oorlog tegen de regering startte. Mensen hadden het vreselijk gevonden dat ze een jongen van veertien zonder ook maar een proces hadden opgehangen. Dat was dus bij veel mensen in het verkeerde keelgat geschoten waardoor ze het alleen maar goed vonden dat de regering wat op hun plek werd gezet door verschillende piraten. Natuurlijk had het ook gekunnen zonder al dat bloedvergieten, maar zo waren de piraten vroeger nu eenmaal. Pas toen Elliott bij het stuk over zijn moeder kwam, werden zijn ogen vochtig en gleed hij langs de muur naar beneden totdat hij op de grond zat. Ze hadden haar samen met het huis laten verbranden omdat ze de vrouw van een piraat was, iets dat ze helemaal niet verdiend had. Nee, ze had nog een gelukkig leven met een andere man en een rustige dood verdient. Ze had nooit iets verkeerd gedaan, maar blijkbaar hadden ze daar heel anders over gedacht. Langzaam begonnen de tranen over zijn wangen heen te stromen en viel het papier uit zijn handen terwijl hij zijn knieën optrok en zijn hoofd in zijn handen stak. Het feit dat ze zijn moeder zo wreed vermoord hadden, had toch iets geraakt bij de jongen waardoor er gewoon niets meer van de vrolijkheid die hij eerder uitgestraald had te zien was. Zachte snikken vulden de kamer en hij merkte het niet eens toen de deur opengedaan werd en er iemand de kamer binnenkwam.

Einde is wat afgeraffeld en als er btw iets is waar je het niet mee eens bent, mag je het gerust zeggen. Dan verander ik het wel x)
Terug naar boven Ga naar beneden
Ronodan
.....
.....
Ronodan

Never be the same again|| Reá UTL8oxA PROFILEElite
Real Name : Aylan
Posts : 1167
Points : 0
Never be the same again|| Reá UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Lucht, beetje aangeleerd vuur
Klas: none
Partner: Leave me breathless...

Never be the same again|| Reá Empty
BerichtOnderwerp: Re: Never be the same again|| Reá   Never be the same again|| Reá Icon_minitimedo mei 23 2013, 07:50

Gedachteloos stond Reá wat voor zich uit te staren terwijl haar handen verder gingen met het werk waar ze mee bezig was geweest. Voor haar stond haar trouwe Goudvalk rustig stil te wachten tot zij klaar was. Het dier was aan zijn wekelijkse schoonmaakbeurt toe. Dus Reá maakte zijn veren en snavel grondig schoon. En ze vijlde zijn klauwen nadat ze de rotzooi eronder vandaan gehaald had. Het was niet dat hij dit zelf niet kon. Maar ze gaf hem er gewoon de tijd niet toe om het zo grondig te doen. Als ruil hadden ze woordeloos afgesproken dat zij dat dus voor hem zou doen. Maar Reá was er niet bij met haar gedachten. Uiteindelijk was ze helemaal gestopt met bewegen. Een zacht gekras van de Goudvalk bracht haar echter weer terug op aarde en met nieuw hervonden energie ging ze weer aan de slag. Ze rondde haar werk af en gaf de enorme vogel een streek hem zacht over zijn veren terwijl ze hem wat lekkers gaf omdat hij de hele tijd kalm en rustig stil had gestaan. Reá was niet bepaald de persoon voor huisdieren. Zo zag ze de Goudvalk dan ook niet. Hij was enkel een vervoersmiddel die ze niet nodig zou hebben als ze nog gewoon haar vleugels had gehad. Maar ja, ze had hem nu eenmaal nodig om die lange afstanden te overbruggen. Ondanks dat kon niemand van haar zeggen dat ze gemeen was tegen om of het beest slecht verzorgde. Reá wist heel goed dat als er iets aan hem mankeerde, zij ook nergens meer kwam. Dat was de zakelijke relatie die de twee met elkaar hadden en daar waren ze allebei gelukkig mee. 'Ik ga terug naar Angani,' sprak Reá zacht tegen de vogel. Het dier keek haar vragend aan of hij haar moest brengen maar Reá schudde haar hoofd. 'Ik loop wel,' sprak ze tegen hem. Als de Goudvalk zijn schouders op had kunnen halen had hij het nu gedaan. Hij nam wat afstand van Reá, spreidde zijn immens grote vleugels en steeg op om als steeds kleiner stipje in de lucht te verdwijnen. Reá keek hem na waarna ze koers zette naar de academie en de Toren waar zij haar kamers had.

Reá wist wel dat ze zelf tegen de vogel had gezegd dat ze zou gaan lopen. Maar halverwege de trap die om de Toren heen slingerde had ze daar al weer spijt van. Op de rug van de Goudvalk had ze helemaal naar de bovenste verdieping, naar Angani kunnen vliegen en daar door het raam kunnen stappen die juist voor dat doel groter gemaakt was dan de meeste andere ramen in de Toren. Nu ze was gaan lopen betekende dat, dat ze de wenteltrap naar boven moest nemen. Op dat soort momenten voelde ze een diepe verachting voor de oorspronkelijke bouwers van de Toren die het stompzinnige idee hadden gehad Angani helemaal bovenin te plaatsen. Boven aan de trap bleef ze even staan. Uitrusten was niet nodig, Reá beschikte over een bijzonder goede conditie door eerst al die training en later het constante lopen. Ze was gestopt omdat ze iets hoorde. Het klonk als zacht gesnik. Toen Reá het geluid volgde merkte ze dat het afkomstig was van achter de deur die de toegang tot Angani verschafte. Zachtjes duwde ze de klink van de deur naar beneden en ging de deur langzaam open. In het midden van de kamer zat een jongen met zijn knieën opgetrokken snik geluiden te maken. Qua uiterlijk schatte ze hem op een jaar of veertien. Maar hij had iets aparts over zich wat Reá niet kon plaatsen. Ze verliet haar plek bij de deur en liep op de jongen af. Ze wist alleen niet goed wat ze tegen hem moest zeggen. Moest ze hem proberen te troosten, of wat? Uiteindelijk schraapte Reá haar keel om haar aanwezigheid duidelijk te maken. 'Mag ik vragen wie je bent en waarom je in het midden van de kamer aan het huilen bent?' vroeg ze uiteindelijk. Het klonk vreselijk bot, maar Reá had gewoon echt niet geweten wat ze ermee aan gemoeten had.

(Sorry voor de late reactie, hopelijk kan je er iets mee)
Terug naar boven Ga naar beneden
Riku

Riku

Never be the same again|| Reá UTL8oxA PROFILEElite
Real Name : Kaatje =D
Posts : 317
Never be the same again|| Reá UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Air
Klas: none
Partner: Roses are red, voilets are blue. So is your face when I'm done with you

Never be the same again|| Reá Empty
BerichtOnderwerp: Re: Never be the same again|| Reá   Never be the same again|| Reá Icon_minitimevr mei 24 2013, 23:07




Het was niet erg moeilijk geweest om de kamer in te raken, waarschijnlijk omdat hij eigenlijk niet meer leefde en meer als een zuchtje wind dan als een echt persoon gezien werd. Andere mensen zouden het waarschijnlijk veel moeilijker gehad hebben met het binnenkomen van de kamer omdat ze de deur dan eerst los hadden moeten zien te krijgen, iets dat voor Elliott niet echt hoefde. Het enige wat hij moest doen was zichzelf doorzichtig maken waardoor hij makkelijk door de deur heen had kunnen lopen. Wat hij daar aangetroffen had, had ervoor gezorgd dat zijn optimisme volledig verdwenen was en plaats had gemaakt voor angst en verdriet. Hij was nog altijd een kind van veertien die zijn ouders feitelijk nog nodig had en lezen over de dood van zijn beide ouders had ervoor gezorgd dat er vanbinnen lichte paniek ontstaan was. Natuurlijk zwierf hij nu al een aantal decennia rond op de aarde zonder ouders, maar het was eigenlijk nooit echt tot hem doorgedrongen dat hij ze waarschijnlijk nooit meer terug zou zien, tenzij hij die ene brug opstak natuurlijk. Een soort brug in een tussenwereld die naar het paradijs leidde en eenmaal je daarover gegaan was, was er geen weg meer terug. De jongen was tot in het midden van de brug gegaan, maar had zich daarna gewoon omgedraaid en was teruggelopen omdat hij wilde zien hoe de verschillende planeten evolueerden en hoe de mensen zouden worden. Tot nu toe had dat hem alleen maar teleurgesteld, maar hij bleef hopen dat alles terug goed zou komen. Zachtjes was hij door zijn knieën gezakt en had zijn tranen de vrije loop gelaten terwijl het papier op de grond dwarrelde. Het was gewoon allemaal teveel geweest en als hij eerlijk moest zijn had hij op dit moment spijt dat hij niet gewoon met zijn vader en de andere crewleden mee was gegaan. Dan had hij nu bij zijn familie kunnen zijn en had hij misschien terug gelukkig kunnen zijn. Natuurlijk zou hij nu direct weg kunnen zippen en de brug oversteken, maar ergens weigerde hij gewoon om de vrouwe van de lucht in de steek te laten. Het voelde alsof het zijn plicht was om haar te helpen, zodat hij de dingen die hij in het verleden had gedaan terug goed kon maken.

Wat geschrokken keek hij op toen hij een stem hoorde en snel krabbelde hij overeind terwijl hij de tranen van zijn wangen veegde. Dit was niet echt hoe hij het had voorgesteld. Hij had meer gedacht dat hij zijn diensten op een manier zoals het hoorde had kunnen aanbieden en dat was iets dat nu jammerlijk mislukt was. Toch probeerde hij om alles nog wat te redden door zijn kleren recht te trekken en de das -die losjes om zijn nek heen hing- fatsoenlijk aan te doen. De kraag van zijn witte hemd liet hij gewoon rechtop staan terwijl hij zijn rug rechtte en de Reá recht aankeek. "Mijn naam is Elliott Gibson, mevrouw en ik ben hier om de functie als adviseur te vervullen..." Even beet hij op zijn onderlip toen de woorden zachtjes wegstierven en hij nadacht over een gepast antwoord op de tweede vraag. "Ik wist niet dat ze mijn moeder zo bruut vermoordt hadden en dat... schokte me even." Zijn violette kleurige ogen dwaalden even af naar de grond, maar al snel hief hij zijn hoofd terug op en stak zijn kin zachtjes in de lucht zoals hij soldaten het wel al eens had zien doen. "Het spijt me voor het binnendringen van uw kamer en het lezen van een document. Dat zal niet meer gebeuren." De woorden pasten gewoon niet bij de redelijk hoge stem die hij had, klonken te volwassen. Dat verraadde het feit dat hij al een paar eeuwen op de verschillende planeten ronddwaalden en makkelijk dingen in zich op nam.

Beetje crap, hopelijk kan je er iets mee c:
Terug naar boven Ga naar beneden
Ronodan
.....
.....
Ronodan

Never be the same again|| Reá UTL8oxA PROFILEElite
Real Name : Aylan
Posts : 1167
Points : 0
Never be the same again|| Reá UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Lucht, beetje aangeleerd vuur
Klas: none
Partner: Leave me breathless...

Never be the same again|| Reá Empty
BerichtOnderwerp: Re: Never be the same again|| Reá   Never be the same again|| Reá Icon_minitimedi sep 03 2013, 09:01

Zodra de jongen in de gaten kreeg dat Reá zich inmiddels ook in de kamer bevond was hij overeind gesprongen en probeerde zichzelf met een beetje fatsoen over te laten komen door zijn kleding recht te trekken en zijn rug rechtte. Pas toen hij dat allemaal gedaan had gaf hij haar antwoord. De jongen bleek Elliot Gibson te heten. En blijkbaar was hij hier als adviseur. Eerst dacht Reá dat de jongen een zieke grap met haar probeerde uit te halen en ze wilde hem al wegsturen. Maar de woorden over zijn moeder legde haar het zwijgen op nog voordat ze adem had gehaald om aan de zin te beginnen. Met een simpel hand gebaar manipuleerde Reá de lucht zo dat er een kleine windvlaag opstak en de documenten naar haar toe blies. Ze plukte de bladzijden uit de lucht en maakte er een nette stapel van. Haar ogen gleden over de documenten heen. Ineens wist ze waar ze de naam Gibson eerder had gelezen. Ze was die ochtend begonnen met oude documenten opruimen. Alles lag door elkaar en moest even goed georganiseerd worden. Maar zoiets duurt lang. Reá had een kleine pauze willen nemen en had daarom de documenten waar ze mee bezig was geweest op het bureau gelegd. Elliot had ze waarschijnlijk zien liggen, zijn naam herkend en was ze gaan lezen. Volkomen begrijpelijk als je er zo over nadacht. En vrij onbeschoft. Het waren documenten die informatie bevatte die niet iedereen zomaar mocht lezen. Voor deze keer zou Reá Elliot er niet zo op aankijken. Maar blij was ze er niet mee, dat was een ding dat zeker was.

Reá’s felle oranje irissen keken weer op naar Elliot toen hij zijn excuses maakte naar haar voor het lezen van haar documenten. ‘Dit is zo’n geval waarin ik het begrijpelijk vind dat je deed wat je gedaan hebt. Maar als je de volgende keer iets uit de documenten wilt weten, heb ik liever dat je dat even aan me vraagt. Maar ja, gebeurd is gebeurd. Laten we er maar verder geen woorden aan vuil maken,’ sprak ze op zijn verontschuldiging om aan te geven dat ze het onderwerp nu maar beter konden laten rusten. ‘Ik neem aan dat je wel zo ongeveer weet wat je taken als adviseur zijn?’ vroeg ze hem vervolgens terwijl ze het nette stapeltje documenten weer op het bureau legde. Daarna keek ze hem weer recht aan, wachtend op antwoord.

(Wauw, echt vreselijk laat. Deze wilde gewoon echt niet)
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



Never be the same again|| Reá UTL8oxA PROFILE
Never be the same again|| Reá UTL8oxA MAGICIAN

Never be the same again|| Reá Empty
BerichtOnderwerp: Re: Never be the same again|| Reá   Never be the same again|| Reá Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 

Never be the same again|| Reá

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Starshine Academy ::  :: Headmaster's Office :: The Tower :: Angani - The Room of Air-