Candies ღ

Voordat hij en Naoko naar Oak's Field zouden gaan, had hij eerst nog zijn kamer betreden om geld te pakken voor snoep en dergelijke. Zijn irritante kamergenoot was er gelukkig niet. Die was vast ergens aan het mediteren of zo. Maar goed ook, anders was hij misschien meegegaan -de stalker die hij ook was- en was hun middagje uit verpest. Naoko mocht hem absoluut niet en Alan wist dat hij en Kanda toch wel weer zouden bekvechten en dat maakte het minder leuk voor zowel hem als voor Naoko. Bovendien had hij gewoon zin om met Naoko alleen te gaan en met niemand anders erbij. Naoko was gezellig, gezelliger dan de meeste personen die hij kende. Daarnaast was ze net zo gek op snoep als hij was dus dat maakte het tripje naar de snoepwinkel alleen maar leuker. Hij keek er heel erg naar uit. Al die suikerspinnen, de lolly's, de jellybeans. Al die zoete lekkernijen waar zijn mond van begon te wateren. Omnomnom.
Met een lichte glimlach op zijn gezicht, liep hij over de straten van Oak's Field. Het was druk, er waren veel mensen langs wie hij zich heen moest wurmen maar hij was klein, dus het lukte prima. De kleurrijke mensenmassa was bezig met inkopen doen, rondhangen, vrolijk lachen en smullen van het heerlijke voedsel wat ze hier altijd verkochten. Iedereen leek voor zijn ogen zo vrolijk. Zijn grijsblauwe ogen vielen even op een koppeltje die zich hand in hand tussen de mensen door wurmden. Hij glimlachte even mistroostig toen hij die combinatie van handen zag. Heel even dwaalden zijn gedachten weer af maar met een vlugge hoofd-schud beweging haalde hij zijn gedachten weer bij de stad. Hij zou Naoko naar de snoepwinkel brengen dus hij mocht nu niet afdwalen. Hij keek even naar Naoko, glimlachte en reikte naar haar hand, die hij vastpakte. 'Zodat we elkaar niet kwijtraken.' verklaarde hij, ookal was het meisje niet zo heel snel te missen met haar suikerspinroze haar. Hij keek weer rond en herrinerde zich nog dat de snoepwinkel naast een oude boekenwinkel met een vreemde naam zat. Hij zag de boekenwinkel alleen niet. Hij stopte even met lopen, ging op zijn tenen staan om te proberen over de lange mensenmassa te kijken. 'Waar is die winkel nou?' vroeg hij in een zeurderig toontje, meer aan zichzelf dan aan Naoko. Hij ging weer gewoon op zijn hielen staan en sleepte Naoko verder mee over de straten. Hij wist zeker dat de winkel in de Hoofdstraat te vinden was. Misschien iets verderop? Of hadden ze de winkel gemist dankzij zijn drukke gedachten? Of was de winkel gewoon gesloopt? Maar dan zou de boekenwinkel ook gesloopt moeten zijn... Hij keek zoekend rond. 'Nao, als je een oude boekenwinkel met de naam Nzarg nog wat - in ieder geval een vreemde naam - ziet, moet je het zeggen.'

Ik faal in beginposts.
N A O K O K O M H I E R

_{i'M THE PROOF THAT LOVE'S NOT ONLY BLiND BUT DEAF
Ze hield haar hoofd schuin en trok een grimas in de spiegel. Ja, nu ze met Alan naar de stad ging, had ze besloten om haar haren toch maar vast te doen. In de twee staartjes waarin ze altijd zaten. Vreemd genoeg leek het echter niet te lukken, waar het normaal altijd met de eerste keer goed ging. Gefrustreerd keek ze naar de spiegel, haar grimas zo bizar dat ze zelf bijna in lachen uitbarstte toen ze het zag. Waar was ze mee bezig? Met roze plukjes suikerspinhaar. Dat was de bedoeling niet, ze had alleen maar een schone rok en shirt aan willen trekken. Uiteindelijk propte ze haar roze haar in een paardenstaart en trok ze even aan de rode strik van haar schooluniform, waarna ze zich voor de laatste keer in de spiegel bekeek. Blozende wangen, een vrolijke lach, roze ogen zonder een zweempje rood. Zoals ze zichzelf gewend was. Geen rare rode strepen, geen verband op haar lichaam. Geen eens stemmen in haar hoofd. Het was goed. Op naar Alan's kamer. Waarom had hij eigenlijk een kamer die hij maar deelde met een persoon? Zij moest op de slaapzaal slapen, waarom hij niet? Waarschijnlijk had hij gewoon mazzel gehad, bedacht ze zich. Ach, ze lagen tenminste nog op dezelfde verdieping, niet?

De grote massa van mensen bruiste van de adrenaline, wat haar adrenaline weer stimuleerde, wat de adrenaline van anderen weer stimuleerde, wat het hare weer in gang zette, als een vicieuze cirkel. Het was een heerlijk, levendig gevoel. Goed, ze was verstandig genoeg om te weten dat stress niet slim was, maar als ze niet tegen een beetje stress had gekund, was ze toch al lang een keer uitgebarsten? Dat was niet gebeurd, dus alles was prima. Op het rare, warme gevoel in haar buik na, maar dat schreef ze af op opwinding. Ze gingen naar de snoepwinkel en daar had ze eeeeuwen op gewacht, dus nu helemaal blij worden was geen vreemde reactie. Maar toch. Ze had het niet eerder gevoeld. Het was niet een naar gevoel, gewoon anders dan alles wat ze ooit had gevoeld. En het werd alleen maar erger toen Alan haar hand vastpakte. Ze liet het niet zien, grijnsde alleen. 'Als ik je toch kwijtraak, dan roep ik je wel~' antwoordde ze, nam zich tegelijkertijd voor om zijn hand niet los te laten tot ze in de snoepwinkel waren.
Klunzig hobbelde ze maar achter Alan aan, terwijl hij de snoepwinkel zocht. Een paar keer bleef ze plotseling staan omdat er een straatkat haar aandacht trok, of omdat ze een mooie kei had zien liggen. Maar Alan stopte niet, dus tijd om de kat te aaien of om de kei op te rapen had ze niet. Pas toen hij begon over een boekwinkel, was ze weer met haar aandacht bij hem. Een meneer mus had haar aandacht eerst weten te vangen. 'Nzarg?' Haar hoge, vrolijke stem had een soort vragende ondertoon, maar ook iets spottend. 'Wacht, ik heb een beter idee.' Dit keer trok zij hem mee, haar neus achterna. Ze had eerder een suikerzweem opgemerkt, maar er geen aandacht aan besteed. Nu volgde ze de geur, keek ze niet waar ze heen ging. Haar hand had die van Alan stevig vast, terwijl ze hem door de mensenmassa loodste en uiteindelijk voor een snoepwinkel uitkwam. 'Ta-daaaah~' grijnsde ze, keek hem trots aan.}

Zijn helblauwe ogen gingen zoekend rond terwijl hij wat langzamer liep. Fronsend vroeg hij zich af waar die hele winkel nou gebleven was. Hij wist dat het hier in de buurt moest zijn maar als dat zo was, had hij de winkel toch allang gevonden? Bovendien was hij er vaak geweest en dan zou hij moeten weten waar de winkel was. Zijn geheugen liet hem weer eens in de steek. Of was het meer een gebrek aan concentratie op het moment? Stiekem wel. De naamplaatjes van de winkels drongen niet bepaald tot hem door, alsof hij een boek aan het lezen was maar aan de andere kant ook weer niet. Hij schudde zijn hoofd, waarbij zijn - inmiddels tot zijn schouders reikende - lokken meezwierden en spingerig op hun plaats vielen. Gedesoriënteerd als hij was keek hij weer rond en merkte toch echt dat hij op de verkeerde plaats was. Net toen hij weer wou omdraaien en een andere richting uit wou lopen, zei Naoko dat ze een beter idee had. 'O-Oké...' mompelde hij even voor hij meegetrokken werd door de kleine rozeharige.
Aan een licht gesnuif - ja, dat kon hij horen dankzij luchtmagie - merkte hij dat Naoko haar neus volgde. Heel even begon Alan te giechelen. Ze was ook zo apart. Wel leuk apart. Sommigen waren apart maar niet leuk doordat ze bijvoorbeeld geen leuke persoonlijkheid hadden. Maar Naoko was gewoon leuk apart. Het deed hem even denken aan de typetjes die hij in de laatste jaren had ontmoet. Sommigen dachten nog dat ze 7 waren, iemand was bang voor komkommers en weer een ander persoon zei dat hij een perzik was. Stiekem klopte dat ook wel. De persoon was rond en pluizig geweest. Het was voor hem redelijk komisch geweest, maar zij hadden hem net zo goed kunnen uitlachen om zijn tattoeage of zijn klunzigheid. Niet dat hij daarop zou gaan reageren. Hij wist net zo goed als anderen dat het ding op zijn gezicht vreemd was en dat hij struikelde over elke losliggende stoeptegel.
Haar reukzintuig was uitzonderlijk. Nee echt, want dankzij haar kwamen ze uiteindelijk aan bij de snoepwinkel. Hij glimlachte naar Naoko. 'Wauw, jij hebt echt een goede neus.' zei hij en gaf met zijn wijsvinger een tikje op het topje van haar neus. Hij grinnikte zacht en sleepte haar mee de winkel in. De deur zwierde open, samen met het geluid van een schattig belletje. De winkel was van binnen multi-coloured. Het leek bijna alsof er een regenboog gekotst had. Overal was kleurrijk snoepgoed te vinden. Suikerspinnen, hartjeslolly's, engelse drop, noga, zuurstokken. Echt alles. Nog iets kleurrijker en zoeter en je zou spontaan diabetes krijgen bij alleen al het kijken naar al het snoepgoed. Een zweem van suiker viel hem aan maar erg vond hij het niet. Hij werd er niet misselijk van. De meesten zouden dat wel doen maar omdat hij meer snoep at dan hem goed was, kon hij het gewoon hebben. Hij glimlachte vriendelijk naar de medewerkers en richtte zich op zijn favoriete soort pocky's, die met aardbeiensmaak en nam ook nog een zak marshmallows want marshmallows waren geweldig. Bovendien hadden ze een haardvuur in de leerlingenkamer en het leek hem leuk om daar met een willekeurig persoon marshmallows te gaan roosteren, sinds ze waarschijnlijk toch niet buiten in het donker een vuurtje mochten stoken. Bovendien was de leerlingenkamer gezellig en niet koud. Hij had geen zin in kou 's avonds. Hij keek even op van de zak marshmallows en keek naar Naoko. Die zou zeker helemaal genieten van deze winkel. Als hij er al zo van genoot~

Sorry for the wait~

_{Ze liet Alan's hand los, liet haar hand naast haar vallen en keek met grote ogen naar het tafereel wat zich voor haar uittekende. Een paradijs van roze suikerspinnen, feller dan haar haren, rode lolly's zo groot als haar hand, kauwgom die je kon opblazen tot de bel groter was dan je hoofd. Van zuurtjes in de vorm van aardbeien tot dropmuizen, brokken chocola tot boterbabbelaars. Ze hadden er alles waar Naoko ooit van had gedroomd en meer. Ze draaide haar hoofd naar Alan toe, keek hem aan en lachte breed naar hem, voordat ze hem in de voorkant van de winkel achterliet en haar neus achterna ging. Haar zoektocht was ten einde; dit was duidelijk de hemel.
Haar roze haren vielen amper op tussen de gigantische hoeveelheden felgekleurd snoep. Ze was net een ninja, perfect gecamoufleerd. Er waren minstens vijfendertig soorten zuurtjes en achttien smaken chocola - ze had het geteld. Maar die kocht ze allemaal niet, wetend dat er verder in de winkel nog grotere buit te behalen was. Lolly's in alle vormen en maten, met smaken die varieerden van aardbei tot augurk - die smaak leek bijna niet gekocht te worden, het pak was nog helemaal vol toen Naoko er nieuwsgierig in keek - en ze was dol op lolly's. Ze waren rond en zoet en groot en vurrukkulluk~ Haar blijdschap explodeerde bijna in haar maag toen ze op die afdeling was, maar het rozeharige meisje wist dat ze moest kiezen. Dat deed ze dan uiteindelijk ook. Drie ananaslolly's, twee grote aardbeienlolly's, een pakje met normale Chup-a-Chups en een lolly in de vorm van een hartje. Voor Alan, besloot ze. Alan was lief. Hij hield van snoep, kende haar, wist wat ze leuk vond, hij was slim. Hij was er en dat was al genoeg voor Naoko. Hij verdiende een lolly. Een grote ook.
Ze kwam hem weer tegen bij de kassa, waar ze een enorme stapel van ander snoep had neergelegd. Ja, Naoko had wel wát geld. Eerlijk verdiend, als je het zo kon noemen. Het waren de maandelijkse lonen die ze van de Suasama had gekregen. Die Thirteen had gekregen, eigenlijk. Naoko had al die tijd passief in haar hoofd gezeten, maar had niets vermoord en niemand pijn gedaan. Ze was soms gewoon verdwenen. Maar daar moest ze nu niet aan denken - nu was er snoep en was er Alan en dat was goed. Alles was goed. Ze rekende af met een glimlach, pakte de twee volle tassen die ze kreeg aangereikt aan en keek Alan aan, die ook klaar leek te zijn met zijn missie. 'Zullen we naar het park gaan, Alan? Dan kunnen we daar kletsen en snoepen en liggen en naar wolken kijken~!' Naoko zei gewoon wat ze wilde zeggen; het maakte haar weinig uit wat anderen over haar dachten. Maar ja, zo was ze nu eenmaal.}

Het was zo leuk om Naoko met wijde ogen tussen al dat snoepgoed te zien staan. Als hij haar dan zag, want haar roze haren vielen absoluut niet op tussen al het roze. Op school kon hij haar met gemak vinden. Een roze hoofd in zijn gezichtsveld en hij wist gelijk dat het Naoko was. Hier moest hij zeker tussen het snoepgoed duiken om haar te vinden. Hoewel snoep en suikerspinnen niet bewogen. Hij zag de aardbeienlolly's nou niet als pogosticks rond springen, of de pocky's ineen keer beentjes krijgen waardoor ze konden rennen. Het zou wel grappig zijn. Snoepgoed met beentjes, maar dan zou het jammer zijn om ze op te eten. Ze zouden er zo leuk uit zien! Misschien zouden ze ook een persoonlijkheid krijgen. Haha, pratend snoep. ''Eet me niet op! Ik heb kinderen!'' of ''Hey, ik ben Drop Veter. Dit is Lolly Pop en Suiker Spin.'' Hij grinnikte even toen hij het voor zich zag, glimlachte dan naar Naoko en richtte zich weer op al het snoepgoed, waar hij haast gehypnotiseerd door werd. Goed, pocky's en marshmallows. Wat kon hij nog meer halen? Hij had niet heel veel geld. De laatste keer dat hij pokerde was de inzet nogal laag geweest en een deel van het geld was al opgegaan aan nieuwe handschoenen, omdat zijn oude handschoenen heel oud waren geworden en er ook niet meer zo wit uitzagen. Hij groef even in zijn zak en telde het aantal muntstukken dat hij nog had. Oh, mooi. Hij kon nog wel wat halen~!
Vrolijk en half-huppelend, verplaatste hij zich verder de felgekleurde winkel in - keek nog even rond of hij Naoko zag maar ze was verdwenen tussen al het roze - en keek tussen de verschillende soorten lolly's naar een smaak die hij nog niet gehad had. Met een hoop geritsel en gekluns viste hij een paar lolly's uit de bult. De lolly's die hij gepakt had, hadden een granaatappel smaakje, eentje die hij nog nooit had gehad. Hij had eerder nog lolly's met peersmaak had gehad en daardoor had hij die met augurk-smaak geprobeert. Niet heel lekker maar het was leuk om te proberen. Alan hield niet van zuur. Wel het soort zuur van zure matjes maar dat was het enige zuur wat hij kon verdragen. Bovendien vond hij augurken niet heel erg lekker. Augurken waren niets voor hem. Ze waren meer iets voor Kanda. Hij giechelde even zacht en wendde zich af van de augurk-lolly's.
Uiteindelijk kwam hij de suikerspin tegen bij de kassa. Ze had een heleboel snoep op de toonbank gedropt en betaalde dat nu, kreeg twee volle zakken met snoep aangereikt. Het was een never-ending story, de relatie tussen Naoko en snoepgoed. Hij glimlachte vrolijk. 'Wat veeeel~ Je leeft zeker alléén maar op snoep,' zei hij licht grinnikend, aaide even over haar roze haren en rekende af bij de kassa, pakte de ook al roze tas met het snoepgoed erin. Daarna liep hij op de persoon af die verse suikerspinnen maakte en kocht er één voor Naoko, omdat hij even in een liefdadige stemming was en hij haar wou belonen. Ze maakte hem gelukkig, gelukkiger dan hij eigenlijk was. Hij dacht niet meer aan Kanda, of aan de psychobitch in zijn hoofd en had ook geen speculaties over de vloek. Hij moest vaker met haar uit. Hij liep terug naar Naoko en hield haar de suikerspin voor. 'Voor jou~ Gekocht van mijn laatste geld.' zei hij liefjes en krulde zijn lippen in een vrolijke lach. Vervolgens begon Naoko met een voorstel. 'Zullen we naar het park gaan, Alan? Dan kunnen we daar kletsen en snoepen en liggen en naar wolken kijken~!' stelde ze voor. Hij keek haar even een paar seconden aan, alsof ie het niet begreep hoewel het niet eens zo'n vreemd voorstel was. Hij had eigenlijk al een tijdje niks leuks gedaan met Naoko en om nou gelijk terug te gaan naar de school was ook weer zo sneu. Daar zaten ze immers de hele tijd en het was een zaterdagje vrij. Dan hoefden ze niet op school te zitten. Hij glimlachte liefjes naar Naoko en antwoordde vrolijk op haar vraag. 'Dat lijkt me heeeeel leuk, Nao~ Het is er vast heel mooi met de herfstbladeren.' Hij huppelde half naar de uitgang en keek achterom. 'Kom je, Nao?'

Double cuteness~

_{Ze was helemaal rood geworden van de opwinding. Ze had zich in geen tijden zo levend gevoeld, zo vrolijk. Natuurlijk, Naoko was altijd vrolijk, maar echt gelukkige momenten waren zeldzaam in haar simpele leventje. Ze was makkelijk gelukkig, maar er waren nog niet veel goede dingen in haar zestien jaren van leven gebeurd en de momenten waarop ze zich echt vrij en gelukkig voelde waren op twee handen te tellen. Een snoepwinkel was haar voorstelling van de hemel; zonder je zorgen te maken over misselijk worden eindeloos zoetigheden eten. Dat was namelijk niet in Naoko’s voordeel; ze kon misschien op drie boterhammen per week leven, maar ze werd nog steeds wel misselijk van teveel zoetigheid. Die grens lag bij iets van dertien suikerspinnen achter elkaar, waarbij ze van iedere hap genoot, maar dat was voor Naoko iets wat niet echt vreemd zou zijn; als zij het voor het zeggen had bestond iedere maaltijd uit suikergoed en chocolade.
Ze grijnsde naar Alan. ‘Dat weet je toch? Ik kan maar heel weinig eten en ik heb de energie nodihig~’ De verkoopster keek even raar naar het rozeharige meisje, maar besloot haar daarna te negeren. Het was waar. Door alle experimenten was er iets misgegaan in de maag van Naoko en dat had geresulteerd in hetzelfde wat Alan had – een enorm snelle spijsvertering – maar dan omgekeerd. Ze werd er niet dik van, kwam nooit een grammetje aan en moest goed uitkijken dat ze niet veel te veel afviel, maar ze kon maar weinig tegelijkertijd eten. Na een halve boterham was ze van vezels voorzien. Na een appel of een handje aardbeien kon ze twee weken vooruit op de vitaminen; ze was in feite een supermens als het op haar spijsvertering aankwam. In een hongersnood zou ze het overleven. Maar Naoko hield van eten en vooral van snoep, dus die hongersnood zou alsnog een vreselijke ervaring zijn voor het meisje. Maar goed, daar ging het nu niet om.
Het ging nu om de suikerspin die Alan in haar handen duwde. Ze hevelde haar tassen over naar een hand – ja, zo sterk was ze na jaren van experimenten, sterk genoeg in ieder geval om de tassen een tijdje vast te houden – en pakte het gigantische, roze pluisding aan. Het was net zo roze als haar haar en ongeveer anderhalf keer zo groot als haar hoofd – toch leek haar glimlach daar recht doorheen te stralen. ‘Dankjeweeheeeel~!’ klonk haar stem van achter het ding vandaan, waarna ze hem wat lager hield en een hap van de bovenkant nam. Ze bleef de hele tijd lachen, waarna ze knikte toen hij op haar voorstel reageerde. Ze huppelde naar hem toe, liet de tassen om haar pols glijden en pakte Alan’s hand, waarna ze hem naar de uitgang trok en de straat op. Daar stopte ze even om weer een hap suikerspin te nemen. Ze had altijd geleerd om de tijd te nemen voor het eten, dus dat deed ze braaf. ‘En nu,’ kondigde ze blij aan, ‘Gaan we naar de tuinen van Kovomaka. Want de herfstbladeren zijn oranje en dat is mooi, dus ik wil het zien~’ Het was een droge dag, dus waarschijnlijk konden ze op het gras liggen zonder al te nat te worden. Ze trok Alan weer mee. Op naar de tuinen.

Okay. Op naar een topic in de tuinen dan? Kan ik wel openen~}

PROFILE MAGICIAN