Night Stroll~

And I never thought I'd take it this hard,
But it's already too late, it's piercing my heart.

Om de één of andere reden voelde hij zich thuis in het donker, in de schaduwen van de nacht die de gang opslokten in hun schimmen. Er was geen enkel licht in de gangen, alleen de duisternis die hem zowel een veilig als een onrustig gevoel gaf. Dit was ongetwijfeld één van de donkerste nachten die hij had meegemaakt. Geen sterretje aan de hemel, geen maan te zien en hij kon in de gangen verder ook niks zien, ondanks zijn nachtvisie. De aangestoken kaars die hij vasthield was een goede hulp en tevens ook het enige licht. Niet dat hij naar licht verlangde. Hij wou gewoon zien waar hij naartoe liep, anders had hij de kaars inmiddels wel uitgeblazen en was hij verder gegaan zonder een lichtbron, steeds maar meer één-wordend met de schaduwen. Ondanks dat hij deels Puffoons was, de luchtige magie van Puffoon beheerste en net zo luchtig was als de Puffoonse bevolking, voelde hij zich het best in het donker, iets dat niemand van hém zou verwachten. Niemand wist echter van de duisternis in zijn hart, niemand wist dat hij ook een ontzettend duistere kant had, puur en alleen omdat hij altijd alles een glimlach toewierp en vrolijker was dan de gemiddelde Shadraan. Maar niemand wist ook dat dat façades waren. In werkelijkheid voelde hij zich niet vrolijk, wou hij eigenlijk niet glimlachen. Hij wou schreeuwen, zijn vuisten kapot slaan tegen een muur tot ze onder het bloed zaten, de hele wereld vervloeken en voor eens te laten zien hoe erg hij onder alles - zijn gevoelens, de druk van de vloek, de vermoeidheid, de verwarring - leed. Hij wou gewoon tieren, misschien zelfs huilen. Maar dat kon hij niet doen. Hij kon het alleen doen wanneer hij alleen was, zoals nu dus. Want hij wist dat als hij ergens op een willekeurige plaats uit zou barsten, mensen zich zouden gaan bekommeren om hem en zouden hem proberen te helpen. Maar hij wou verdomme geen hulp. Hij hoefde geen hulp, hij hoefde helemaal niks. Het enige wat hij wou, was weg zijn van alle drama. De drama die al bij zijn geboorte was begonnen en nog steeds aanhield, hoewel het nu wel weer een ander drama was. Ik ben gewoon verdoemd... Verdoemd om nooit rust te krijgen... Hij zuchtte diep en liep verder in het holst van de nacht. Vaak was alle druk ook de reden dat hij nooit kon slapen. Het was niet alleen het trauma van een jaar of 8 geleden, de slaapstoornis die hij gekregen had in het lab, maar ook de druk van alles en zijn drukke gedachten. Hij was altijd in de weer met zijn gedachten, wist ze eigenlijk nooit te stillen, ook al wou hij zo graag dat het voor één keer stil was in zijn hoofd. Hij wist dat het aan hem lag, dat hij eigenlijk wel een soort drama-king was en hij veel te veel over dingen nadacht, maar ja, wie kon dat eigenlijk oplossingen? Juist. Niemand minder dan hemzelf, ondanks dat het een behoorlijke opgave was. Misschien zou hij kalmeren als alles voorbij was, als hij Kanda's vloek verbroken had en eindelijk zijn gevoelens zou snappen. Of als hij Kanda's vloek verbroken had en daarna zou sterven. Dat kon ook. Dan hield alles ook gelijk op. Maar zo wou hij eigenlijk niet denken. Hij wou gewoon de vloek des doods verbreken en daarna kijken of het wat werd tussen hem en Kanda. Misschien konden ze daarna gelukkig samen verder leven, zonder enige problemen. Nou ja, er zouden natuurlijk wel problemen zijn maar niet zulke zware en erge als het probleem dat ze nu hadden. Juist van die problemen was Alan zat en juist ook daardoor kon hij nu niet slapen en wandelde hij als een verloren ziel door de gangen langs de klaslokalen, omringd door de simpelheid van het donker. Niks lichts, niks gecompliceerds. Alleen hem en de schaduwen.

R H I N E <3

Rhine lag wat op haar bed ze kon al een hele tijd niet goed slapen, en dan bedoelde ze nog slechter dan anders. Sinds de dood van haar familie had ze haast nooit een nacht met veel slaap en sinds de recente liefdes crisissen was dat alleen nog maar verslechterd. Rhine vond het allemaal zo ingewikkeld en aangezien ze haar gepieker voor Sasuke moest verbergen zodat hij zich geen zorgen om haar maakte werd al dat gepieker naar de nacht verschoven. Ja het was niet goed om dingen op te kroppen want dan werden ze alleen maar erger maar Rhine had het altijd zo gedaan altijd haar emoties voor anderen verborgen gehouden een soort muur van haat opgetrokken. Maar die muur was Sasuke aan het afbreken hij liet haar beetje bij beetje haar emoties tonen. Ja de goede dingen liet ze nu sneller zien dingen zoals een glimlach of iets dergelijks maar de duisterde emoties die van pijn en verdriet bleef ze verborgen houden voor het daglicht. Ja en woede en haat toonde ze alleen aan mensen die ze niet kende of mocht. Rhine werd stilletjes aan echt gek van haar kleine donkere kamer die verlicht werd door het schemerige licht van de maan. Ze moest hier weg ontsnappen van deze vier muren ze veerde recht en ze trok vlug weer wat kleren aan en haar enkel hoge zwarte laarsjes. Ze gebruikte geen sleutel nee haar deur was altijd op slot ze gebruikte haar gaven gewoon steeds om onder de deur te kruipen. Ze slenterde wat door de donkere gangen haar ogen leken haast licht te geven in het duister en haar blonde haar glansde elke keer als ze in een straaltje maanlicht liep dat door de ramen naar binnen scheen. Ze ademde een paar keer diep in dit was veel beter dan daar liggen piekeren en waarom zou ze nog proberen te gaan slapen? Het enige wat ze dan deed was nog harder piekeren en als het zeldzame moment dan eens voorviel dat ze haar ogen kon sluiten schoot ze toch weer wakker door de levensechte nachtmerries, kwelgeesten uit haar verleden. Rhine deed dit eigenlijk wel vaak zo rondslenteren ’s nachts meestal ging ze naar buiten in naar de sterren staan staren. Maar vandaag wilde ze eens naar een plek waar ze bijna nooit kwam: de hal bij de klaslokalen. Ja naar de les gaan was niet echt iets wat ze dagelijks, mischien zelfs wekelijks deed. Rhines aandacht werd getrokken door voetstappen ze ging in een nog duisterder hoekje staan haar ogen gesloten tot ze hoorde dat de voetstappen vlak voor haar waren ze opende haar ogen om de schim van een jongen te zien. Aan zijn houding te zien was hij ook niet echt in een goede emotionele staat. “Leerlingen mogen ’s nachts niet door de gangen dolen” Zei ze droogjes terwijl ze zich nog steeds verschool in de duisternis.

Voor heel even stopte Alan met lopen, sloot hij zijn ogen en spitste hij zijn oren en gevoel. De luchtstromen waren neutraal, stootten tegen niks of niemand aan en uit de trillingen in de lucht bleek dat er niets bewegends was in de gang. Geen leraren dus of andere mensen die hem konden betrappen. Stiekem was het namelijk niet toegestaan om 's nachts door de gangen te dwalen maar Alan was niet in de bui om naar die regel te luisteren. Hij kon gewoon niet langer in zijn kamer blijven, zeker niet met zijn ''aardige'' kamergenootje die er naar zijn mening veel te schattig uit zag als ie sliep, eveneens onschuldig. Dat waren gedachten die hij niet kon uit staan. Absoluut niet. Het deed hem alleen maar meer denken aan steeds dezelfde vraag: 'Hoe heeft hij mij gestolen?' Je kamergenootje schattig vinden kon wel, maar je kamergenootje schattig vinden en de neiging krijgen om hem vol op zijn mond te zoenen... Nee, dat kon niet. Want ondanks alles was hij nog steeds vreselijk aangetrokken tot hem, naar zijn mening op een ziekelijke manier. De gedachten aan hem, de aanrakingen waar hij naar verlangde, alles vond hij zo vreselijk ziek. Alsof hij in de macht van een incubus was, een slachtoffer dat steeds maar weer hunkerde naar de demoon op een haast obsessieve manier, terwijl het slachtoffer dat niet eens wou. Ziek. En niet alleen ziek maar ook verwarrend en gestoord en om helemaal gek van te worden!
Alan opende zijn ogen weer en keek radeloos naar het kaarsje wat hij vast had. Hij lette niet meer op de omgeving, staarde slechts naar het dansende vlammetje dat steeds meer wax deed smelten. Het liep in sporen langs de gladde lengte van de kaars als tranen die over een wang rolden en belandden op de houder die hij mee had gebracht. De kaars en de houder trilden lichtjes, doordat zijn hand ook trilde alsof hij het koud had. Maar het was alles behalve koud. Hij wist niet waardoor hij zo rillerig was de laatste tijd. Misschien werd hij ziek, of was het een bij-effect door de vermoeing. Hij wedde op het laatste, sinds hij niet heel snel ziek werd. Als hij nou eventjes een uur of drie zou slapen, zou het zoveel beter gaan. Maar drie uur slapen zou sowieso niet lukken. Hij schrok zeker na een half uur al wakker van een nachtmerrie dus veel nut had slapen niet. Vaak was de enige oplossing een zware trainingsessie in de gymzaal tot hij flauw zou vallen of vanzelf in slaap zou dommelen en dan maar hopen op geen nachtmerries. Er waren soms periodes waarin hij gewoon goed sliep met geen nare dromen maar die periodes duurden nooit erg lang. Of hij moest constant bij Kanda slapen. Gek genoeg zag hij nooit nachtmerries als hij in zijn armen lag maar hij vertikde het om elke nacht bij hem te moeten slapen. Nee, dan zag hij nog liever nachtmerries... Nou, nee. Nu loog hij.
Dat er een meisje achter hem in de gang stond, ontging Alan compleet. Hij was te diep bezig in gedachten om haar op te merken of om een verandering in de luchtstromen te voelen. Als ze een moordenaares was geweest, had ze hem zo kunnen onthoofden maar dat was het meisje gelukkig niet. De stem die achter hem vandaan kwam, deed hem opschrikken. 'Leerlingen mogen ’s nachts niet door de gangen dolen.' klonk er. Hij maakte bijna een sprongetje van schrik en keek met een ruk om, maar zag niemand. Waar? Waar kwam het vandaan? Wie was het? 'K-Kom tevoorschijn!' stamelde hij, nog steeds geschrokken.

Die knul was echt wel vreemd hij maakte een sprongetje van schrik toen hij haar stem hoorde. Had hij dan echt niets gemerkt? Blijkbaar was zij dus niet de enige die met haar hoofd in de wolken rond doolde. Nja in de wolken was misschien wat te liefjes uitgedrukt eerder in het zwarte gat van verdriet pijn en wanhoop. Ja dat kwam dichter in de buurt dan die donzige dingen die de mens tot wolken had gedoopt. Vreemde naam eigenlijk wolk. En waar sloeg die uitdrukking trouwens op? Mischien voor mensen op puffoon ja daar sloeg het nog ergens op maar hier? No I didn’t make sence. Maar wacht eens? Nu was ze dus alweer aan het piekeren! Waarom stopte dat nooit? Alhoewel dit natuurlijker een iets vrolijker onderwerp was om over te piekeren dan sasori of haar familie. Wel verdraait nu dacht ze weer aan hen. Ze kon zichzelf wel mentaal voor de kop slaan. Waarom hadden mensen geen aan en uit knop? Dan zou ze tenminste wel aan rust toekomen gewoon haar verstand uitzetten en in bed kruipen. Maar ja dat was dus helaas niet het geval. 'K-Kom tevoorschijn!' stamelde hij, nog steeds geschrokken. Een zachte lach was te horen, haar zachte lach. Ze had haar ogen gesloten zodat ze niet te zien was in de duisternis. Ze opende ze waardoor hij nu heel makkelijk een bleuwe schijn kon zien. Ja je kon Rhines ogen vergelijken met kattenogen. Met langzame passen kwam ze uit het donkere, of liever gezegd donkerste hoekje aangezien de hele hal vrij donker was. “Relax ik ben niet in een moordlustige bui je hoeft echt niet zo op en neer te springen.” Zei ze met een gedempte stem. Ze had geen zin om gesnapt te worden omdat er één of andere gast zo nodig moest staan gillen als een klein meisje. Maar natuurlijk kon ze makkelijk ontsnappen door gewoon op te lossen in rook. Ze keek de licht verlichtte jongen aan met een onderzoekende blik. Ze keek met een schuin hoofd naar de half opgebrande kaars in zijn hand. Vuur vasthouden met zulke trillende handen in een gebouw dat grotendeels uit hout bestond was nu niet echt een slim plan. “Ik zou die kaars doven of hem stabieler vasthouden voor je het hele gebouw opfikt.” Zei ze droogjes met een kleine grijns maar haar ogen lachtte niet mee nee die stonden eerder droevig. Ja je kon je emoties verbergn door gezichtsuitdrukkingen maar je ogen die verraadde je altijd, zij waren de sleutel tot de ziel. En dan mocht je nog zo’n goede leugenaar of bedrieger zijn je ogen kon je niet trainen in liegen die spraken altijd de waarheid.

Zijn reactie was misschien erg abrupt en vreemd geweest, zeker voor de persoon zelf, maar hij had het niet kunnen helpen. Hij moest eerst zeker weten of het geen plaaggeest was die hier rond dwaalde. Hij had sinds zijn jeugd al een hekel aan spoken en geesten en als hij nu geen figuur tevoorschijn zag komen, zou hij freaken en waarschijnlijk maken dat hij weg kwam. Het zou hem niet eens zoveel uitmaken als het een leraar was, voor zijn part mocht het een moordenaar zijn, maar in ieder geval geen geest. Ja ja, bijgeloof, onzin, geesten reisden naar de hemel, bla bla. Mensen mochten er niet in geloven, maar dat deed hij wel. Hij had er immers één gezien! Het was op de nacht van Mana's verjaardag. Hij was in de circustent geweest, helemaal alleen in het gedeelte van de hokken waar de dieren verbleven en de wind was behoorlijk aan het waaien. Hij was de manen van de leeuwen aan het kammen tot hij opeens iets wits zag. Één blik op de witte verschijning en hij was gillend weggerend met in doodsangst de gedachten dat de wind het geluid van de geest was. Het was misschien een kleine gebeurtenis van jaren geleden maar alleen al de gedachten eraan waren... brr. Hij was zo bang geweest dat de geest hem zou pakken dat hij de eerste paar nachten met allerlei spullen was gaan slapen die als afwering tegen geesten zouden werken. Natuurlijk werkten de spullen sinds er eigenlijk helemaal geen geest was en zo bleef hij met de middelen slapen. Het was na een half jaar dat hij ermee ophield en er langzaam zeker van werd dat de geest hem niet achterna zat. Toch was de angst gebleven. Niet dat mensen ervan wisten. Niemand wist van zijn geestenangst.
Zijn ogen gingen de gang rond en merkten na een tijdje iets op in de schaduwen. Twee blauwe schitteringen... Godzijdank, het was dus toch een solide wezen. Een meisje ook nog. Het meisje kwam tevoorschijn uit de schaduw op nog geen drie meter afstand van hem. Dat hij haar aanwezigheid niet had gevoeld! Was hij zo erg afgedwaald in gedachten geweest? 'Relax ik ben niet in een moordlustige bui je hoeft echt niet zo op en neer te springen.' sprak het meisje. Alan bekeek het meisje dat nu zichtbaar was. Ze had blond haar, een blanke huid en felle blauwe ogen, die hij eerder in de schaduwen had opgemerkt, waarin een droevige uitdrukking lag. 'Sorry, maar je liet me echt schrikken. Ik verwachtte niet dat iemand rond deze tijd nog wakker zou zijn.' zei hij zacht terwijl hij haar aankeek, zijn handen nog steeds trillend, wat het meisje dus opmerkte en hem daarop wees op een ietwat droge manier. Hij wist wel dat zijn handen trilden maar hij moest toch wát licht? Anders zou hij binnen de kortste keren struikelen of van een trap vallen en dan zou hij betrapt worden door het lawaai dat hij daarmee zou maken. Hij pakte de houder met beide handen vast, verstrakte zijn greep eromheen zodat het niet zo erg meer zou trillen. Het werkte. Gelukkig. Hij had niet de behoefte om een brand aan te stichten, zeker niet nu. Hij keek het meisje weer aan en schonk haar een vriendelijke glimlach. 'Slim plan... Zeg, jij hoort nu eigenlijk ook niet door de gangen te dolen! ... Waarom ben je nog wakker? Het is al heel laat...'

Hmmm mannen altijd al ingewikkelde wezens geweest maar deze gast sloeg toch echt alles. Al hoe wel nee misschien toch niet nee ze had we al erger gezien zoals die alois of Savador. Brr de gedachten aan hem alleen al bezorgde haar de neiging om naar een toilet te lopen en over haar nek te gaan. Ja en Alois had eigenlijk hetzelfde effect op haar. Nu ze er zo over nadacht had ze door veel mannen braak neigingen. Raar… Ach ja het zou ook wat. 'Sorry, maar je liet me echt schrikken. Ik verwachtte niet dat iemand rond deze tijd nog wakker zou zijn.' zei hij zacht terwijl hij haar aankeek, zijn handen nog steeds trillend. Ze bekeek hem heel nauwlettend. Hij zag er niet echt alledaags uit nee hij had wit haar en iets vreemds op zijn gezicht. Ze kon niet precies zien wat het was maar het leek op een litteken. Hmmm vreemd hoe kwam iemand aan een litteken op zijn gezicht? Ze kon er makkelijk achter komen door hem gewoon even aan te raken. Maar dat wilde ze niet het was niet altijd even gezellig om alle vernederende duistere dingen van iemand te weten. Nee ze zou zijn privecy niet op die manier schenken. “Vreemd genoeg schrikken mensen nogal vaak van mij, ik heb de vervelende gewoonte om op de verkeerde momenten op te duiken” Zei ze met een geamuseerd grijnsje. Haar hagelwitte tanden glommen in het licht van de flakkerende vlam. Hij volgde haar raad op en hield de kaars steviger vast. Brave jongen dacht ze. En al snel kreeg ze ook een glimlach van hem. Dat verbaasde haar wel mensen glimlachte niet zo vaak naar haar en zeker niet als ze hen had laten schrikken. Verbazing was een fractie van een seconde op haar gezicht te zien tot ze ook een kleine glimlach toonde. Glimlachen iets wat ze de laatste tijd steeds vaker deed maar het wendde nooit. Het was niet meer zoals voor de dood van haar ouders. Glimlachen voelde gewoon niet meer zo natuurlijk. 'Slim plan... Zeg, jij hoort nu eigenlijk ook niet door de gangen te dolen! ... Waarom ben je nog wakker? Het is al heel laat...' Rhine haalde haar schouders op. “Ik kon niet slapen. En wat rondwandelen is leuker dan in die duffe kamer blijven liggen.” Zei ze kalmpjes. Maar nu kreeg ze ook een vragende blik op haar gelaat. “En jij wat doe jij hier eigenlijk? “ Vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. Hij zou toch niets hebben uitgestoken dat hij zo schrikachtig was?

Oh fuck... Oh nee, hoe kon dit gebeuren? Waarom kwam hij nú iemand tegen, precies op het moment dat hij geen handschoenen droeg? Hij had niet verwacht dat hij iemand zou tegenkomen, dus had hij zijn handschoenen maar even niet aangedaan(want echt, soms vond hij die dingen zo vervelend zitten) sinds hij toch alleen zou zijn en niemand hem in het holst van de nacht zou komen opzoeken, maar dan nog gebeurde het! En nu stond hij daar met zijn ene gezonde hand en de andere verminkte hand met de pikzwarte gerimpelde huid. Blijkbaar had ze zijn hand nog niet gezien maar oh, het was zeer zeker dat ze hem zou opmerken vooral nu hij die kaarshouder met beide handen vasthield. Binnen een mum van tijd zou ze wegrennen, hij wist het zeker. Mensen schrokken zich vaak te pletter van zijn hand en maakten vaak dat ze weg kwamen. Ze noemden hem daarna ook nog eens ''de jongen met de misvormde hand'' of andere beledigende namen waardoor Alan nog meer in de put raakte. Hij haatte zijn arm(de meesten wisten niet dat ook zijn arm verminkt was: Het voordeel van altijd lange mouwen dragen), maar er viel niks aan te doen. De helers konden het niet oplossen en als de helers dat niet konden, kon niemand het.
'Vreemd genoeg schrikken mensen nogal vaak van mij, ik heb de vervelende gewoonte om op de verkeerde momenten op te duiken.' Alan lachtte zachtjes toen ze dat zei. Ze had gelijk. Ze was echt op een verkeerd moment opgedoken. Hij had bijna een hartaanval gekregen, puur en alleen omdat hij er eerder nog van overtuigd was geweest dat er absoluut niemand in de gang was. In zijn momentje van onoplettendheid was ze waarschijnlijk verschenen. En hoe. Hij keek haar weer aan, zijn grijsblauwe ogen schitterend in het licht van het dansende vlammetje en glimlachtte toen zij dat ook deed. Mooi, ze was dus geen luguber typje. Of dat was wat hij dacht. Het maakte eigenlijk ook vrij weinig uit. Hij kon zich prima aanpassen aan mensen, had zoveel verschillende mensen gekend dat hij zich bij elke persoon hier wel kon aanpassen. Maar hij ging nooit heel ver met het aanpassen. Bij Kanda ging hij zich niet rustig gedragen, ergens omdat hij hem die rust niet gunde en hij voor de lol wel eens een irritatiefactor probeerde te zijn. Bij Naoko ging hij niet opeens heel druk doen omdat zij ook heel druk was. Maar bij sommige mensen deed hij wel weer rustig, zoals nu. Het was ergens ook wel vanzelfsprekend. Hij kon immers niet slapen en het was ergens 3 uur 's nachts. Dan ging je niet als een stuiterbal rond stuiteren.
Ik kon niet slapen. En wat rondwandelen is leuker dan in die duffe kamer blijven liggen. Precies dezelfde reden als die van hem dus. En jij wat doe jij hier eigenlijk? vroeg ze daarna, een vraag die hij al had verwacht. 'Ik kon ook niet slapen, en ik had geen zin om de hele nacht in mijn kamer te blijven liggen. Dat verveelt ook.' Hij glimlachte mistroostig naar haar en bedacht zich nu pas dat hij haar naam niet eens kende en dat hij zich niet had voorgesteld. 'Ik bedenk me nu pas... Ik heb me nog niet eens voorgesteld. Ik ben Alan Walker.' Hij liet de houder met zijn gezonde hand los en stak die uit naar Rhine.

Ze had eigenlijk nooit gedacht dat ze op dit uur iemand zou tegenkomen. En zeker niet zo’n schrikachtig type. Nee op dit uur van de nacht zou je eerder wat engere types verwachten. Haar type mensen dus. Maar dit was eigenlijk wel leuker ze had vandaag echt geen zin meer om nog te gaan zitten knokken. Nee nu wilde ze rust na alle gebeurtenissen van de afgelopen week was ze echt toe aan wat rust. En aangezien een goede nachtrust met slaap geen optie was was gewoon rustig naar de

maan staren of wat rondslenteren beter en daar kon ze nu echt even geen psychopathisch typetjes in haar buurt verdragen. Hij moest zacht lachen toen ze zei dat ze steeds op verkeerde momenten opdook. Ach ja voor hem was het grappig voor haar eerder vervelend. Je wil echt niet weten wat ze daardoor allemaal te zien kreeg, echt heel verkeerde dingen! Zijn lach was zo aanstekelijk dat ze zelf ook zacht begon te lachen. Eigenlijk was het goed te begrijpen dat hij zo geschrokken was. Als Rhine niet voor niets bang was geweest en hem niet als eerste had opgemerkt was ze waarschijnlijk ook geschrokken. . 'Ik kon ook niet slapen, en ik had geen zin om de hele nacht in mijn kamer te blijven liggen. Dat verveelt ook.' Hij glimlachte mistroostig naar haar. Ze knikte dus hij kon ook niet slapen hmmm. Ze vroeg zich af wat zijn rede was. Maar daar zou ze later mischien nog wel achter komen. 'Ik bedenk me nu pas... Ik heb me nog niet eens voorgesteld. Ik ben Alan Walker.' Hij liet de houder met zijn ene hand los en stak die uit naar Rhine. “Rhine LaFee” Zei ze terwijl ze met haar hand naar de zijne toeging voor ze zich nog net optijd bedacht en haar hand terug trok. Ze mocht hem niet aanraken met haar handen ze wilde nu echt niet elke afschuwelijk moment uit zijn leven zien. Ze had deze week al genoeg negativiteit gezien. Ze keek hem een beetje schaapachtig aan. Oké dat zag er best vreemd uit maar hoe moest ze dat nu weer gaan verklaren? Ze kon toch moeilijk gaan zeggen dat ze vervloekt was en daardoor alle duistere gebeurtenissen uit iemands leven zag als ze hem aanraakte? Dan zou hij zeker gillend wegrennen of haar een freak noemen was namelijk al zo vaak gebeurd. Ze richtte haar blik wat lager omdat ze hem even niet in zijn ogen wilde kijken waardoor haar blik viel op zijn andere hand die verlicht werd door de kaars. Ze staarde er even naar dat ding was helemaal zwart? Ze trok verbaasd een wenkbrauw op en ze richtte haar blik weer naar omhoog. “wat is er met je hand.” Vroeg ze doodkalm alsof het de normaalste zaak van de wereld was. In haar geval was het ook best normaal na haar leven keek ze echt nergens meer van op.

PROFILE MAGICIAN

» Going for a stroll // [Oase]
» In the night, the stormy night away she'd fly...[&MinWoo]
» What a Night...
» Just to get me through the night 'til we're twins again
» When the night falls

Night Stroll~

Night Stroll~

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen