Blijkbaar had ze zich direct moeten melden, zodra ze aangekomen was. Nou ja, nu dan maar! Ze was nog niet echt te laat, hoopte ze. Ze was toch in het weekend aangekomen en dan had je geen school. Gelukkig was ze er op tijd achtergekomen, toen ze aan mensen was begonnen te vragen hoe je moest weten waar je naartoe moest. Met een rooster. Oké, heel leuk, maar hoe kreeg ze dat rooster? Dat was het moment dat er een hele hoop roddels op gang kwamen; ze moest naar het kantoor van de Hoofdmeester. Er scheen een slang te zijn, maar de man was volgens de meiden vele malen enger dan zijn huisdier. Ilya was er, na het woord 'slang', echter al niet meer helemaal bij. Een reptiel! Een ontzettend schattig wezen dat kennis kon maken met James, zodat hij ook niet alleen was! In haar ogen, dan. Daarom had ze niet kunnen wachten om naar de Hoofdmeester te gaan, alle roddels over hoe erg en eng en duivels hij wel niet was direct vergeten. En nu stond ze hier; voor de grote deur, voor haar groot dan, tenminste, en keek ze naar James, die op de grond naast haar zat. 'Zou het echt hier zijn?' vroeg ze hardop aan haar huisdier. Een rooster trouwens, ze snapte niet echt wat ze daarmee moest. Als je altijd thuis les kreeg moest je een paar uur lang gewoon in een kamer zitten en naar één persoon kijken die je geduldig alles uit wilde leggen, hoewel jij je maar voor een paar dingen interesseerde. Ilya was niet zo'n slechte Magician; voor haar eigen magiën had ze aanleg. De rest deed haar niet zoveel en ze was er gewoon niet echt mee bezig. Alsof het haar veel kon schelen, buiten spelen was zoveel leuker dan in een duffe kamer zitten! Het mocht dan wel haar enige contact zijn met een menselijk persoon anders dan de bediendes of Papa en Mama, maar het kwam allemaal op hetzelfde neer: ze zaten niet in haar leeftijdscategorie en besteedden geen aandacht aan haar. Gelukkig was James heel erg anders.
Ilya bleef naar de deur kijken. Zou ze moeten kloppen? Thuis mocht ze zomaar overal binnenlopen, hoefde ze zich nergens voor te verantwoorden. Maar hier zou dat vast anders zijn, aangezien dit niet van Papa of Mama was, en al helemaal niet van haar. Uiteindelijk besloot ze te kloppen, hoewel haar klopje zo zacht was dat het eigenlijk niet eens goed te horen was. Haar hand streek eerder over het hout, in plaats van dat hij sloeg. En het effect daarvan was ook niet eens merkbaar, alleen voor haarzelf omdat zij wist dat ze iets moest verwachten. Nu vouwde ze haar armen over elkaar, wachtte tot er een antwoord kwam. Seconden tikten weg en het meisje werd een beetje chagrijnig; ze kreeg immers altijd wat ze wilde, en op het moment zag het er niet naar uit dat dat ging gebeuren. Ze zuchtte, wachtte, wachtte, tot ze er na anderhalve minuut genoeg van had. Resoluut pakte ze James op in haar armen en duwde de deur open, huppelde bijna naar binnen. Haar rode ogen wilden eerst zoeken of er iemand was, maar voordat ze daar ook maar actie toe kon ondernemen viel haar blik op het befaamde beest; de slang. 'Oh!' riep ze uit, haar gezichtsuitdrukking veranderde van geïrriteerd naar totaal gelukkig. Met James nog steeds in haar armen huppelde ze naar de andere kant van de kamer, naar het dier toe. 'Zie je dat, James? Hij is zo mooi!' Ze vergat totaal dat er mensen in het kantoor konden zitten, zag alleen nog hetgeen dat zij als doel gesteld had voor zich. Ze begon de slang grondig te bekijken, al was het voor haar al helemaal duidelijk hoe schattig het dier wel niet was. Ze drukte James tegen zich aan als in een soort knuffel. 'En zo schattig!' Nou ja, dan hadden ze er maar voor moeten zorgen dat ze hadden gereageerd op dat kloppen, als iemand er problemen mee had. Ilya vermaakte zich in ieder geval kostelijk.

De hele dag had hij zich in een rap tempo van hot naar her moeten begeven om steeds op een andere locatie die schandalig ver van de vorige was verwijderd een leraar of lerares te helpen met zekere zaken binnenin het vak van docent. Lieve goden, waarom had hij werknemers onder zijn hoede die nog niet eens de fijne kneepjes van het vak schenen te weten? Hij had vandaag onderhand heel het kasteel gezien, de school van onder naar boven uitgekamd om zijn collega's en werknemers te vinden. En nu zat hij met erge rugkrampen onderuitgezakt achter zijn bureau, amper in de conditie om zich te kunnen bewegen. Hij had zelfwarmende straps nodig voor op zijn onderrugspieren, een kopje hete thee en een oosterse massage. Maar welke ontbrekende secretaresse ging hem dat geven? Ongenoegd sloeg Savador een been over het andere, ritselde en kreukte een bladzijde van de dikke pil over de geheimen van Shadraanse magie waarin hij momenteel aan het lezen was nijdig om. Verdomme, hij haatte zijn leven. En ja, hij was nu kinds genoeg om te beslissen lekker puh iets voor zichzelf te doen in plaats van zich te richten op de noodkreetjes van collega's en de bergen nakijkwerk. Zo. Hij zette het glas wijn aan zijn smalle lippen en dronk met opgeheven pink nog een paar slokken voor hij zich op de alinea waar hij was gebleven focuste. Manieren had hij ook, zelfs als er niemand behalve zijn slang was die het in alle glorie kon aanschouwen. Het zou anders toch weinig verschil maken. Eenzaamheid was zijn beste vriend.
Glazig keek hij even van zijn boek op toen hij dacht iets van een vegend geluidje te horen. Hij staarde even wezenloos de kamer in, zijn blik ook even op de deur gericht, maar richtte zich toen onverschillig weer op het boek. Bij Medusa, dat was ongetwijfeld die halfblinde schoonmaakster weer die zijn afdeling kwam doen en met haar bezems half de muren af ging. Hij moest nog een vrije datum in zijn agenda pikken om haar te ontslaan. Hij werd gek van dat mens. Na een paar minuten keek hij weer op, want daar dacht hij het geluid weer te kunnen horen. Nog geen seconde later vloog de deur open en keek Savador beduusd toe hoe er een witharig meisje met een alligatorbeest in haar armen doodleuk binnen kwam gehobbeld en vrijwel direct recht op zijn Saethion afliep. 'Oh!' riep ze uit ter bewondering. Hobbeldebobbel naar de andere kant van de kamer. Nee hoor, hij zat hier zogenaamd niet. 'Zie je dat, James? Hij is zo mooi!' Over zijn boekje kneep Savador zijn ogen tot spleetjes. 'En zo schattig!' Als leerlingen dat voor één keertje nu eens over hem konden zeggen. Maar nee - een uit zijn kluiten gewassen worm die toevallig wel een fascinerend uiterlijk had voor zijn soort lag weer mooier te wezen. En hij werd niet eens opgemerkt. Hij had zin om met zijn minderwaarde in een eenzaam zielig hoekje te gaan spelen. Ergens voelde hij lichte schaamte nu hij serieus iets van benijd voor zijn eigen huisdier baarde. Saethion vond het allemaal niet zo leuk en aardig en lag doodstil in zijn hoekje, zijn grote flinke lijf als een tros touw over de vloer gedrapeerd. De slang onderdrukte een zacht, aanhoudelijk gesis terwijl het zijn halsflappen opzette en met zijn felle lichtblauwe ogen waarschuwend naar het onbekende meisje omhoog tuurde, dat hem zo onvoorzichtig en rap benaderd had dat hij ervan was geschrokken. Nog even, en hij zou in een venijnige hap uithalen. En daar was Savador van op de hoogte.
Met grote tegenzin en inspanning werkte hij zich als een oude bejaarde man uit zijn stoel omhoog, zijn hand tegen zijn pijnlijke rugholte gedrukt, maar zijn ontdane blik nog op het meisje met James de alligator gericht. Medusa, hoe had ze het lef zo'n gigantisch en imponerend beest als Saethion zo angstloos te kunnen benaderen? En waar had ze die alligator nu weer vandaan gehaald?
Zacht kreunend beende Savador op haar af, versperde haar half de weg door beschermend voor Saethion te gaan staan en liet zijn blik weer vallen op het draakachtige beest in haar armen. Er vormde zich een moeilijke, bedenkelijke frons tussen zijn wenkbrauwen. Wat een.. bizarre keuze voor een huisdier. 'Wat zijn we aan het doen?' vroeg hij op norse toon. Zijn slangachtige ogen richtten zich fel op de blik van het meisje. 'Mijn slang is niet aaibaar!' gooide hij er snauwend als waarschuwing achteraan. Niet alleen omdat hij het niet plezierig vond als leerlingen met hun ongewassen handen aan zijn slang liepen te plukken - vooral nu Saethion aan het vervellen was - , maar ook om de bestwil van het meisje. Het was een feit dat de slang de vaste gewoonte had om op vicieuze wijze in de aanval te schieten tegenover onbekenden.

De grote slang had zijn halsflappen opengezet en siste, wat Ilya niet direct als een waarschuwing opvatte. Ze had nooit echt fatsoenlijke uitleg gekregen over hoe gevaarlijk slangen konden zijn; toen ze er één wilde hadden haar ouders ervoor gezorgd dat ze het een of andere niet giftige beest kreeg dat niet langer werd dan een meter. De bediendes hadden hem alsnog weggewerkt, maar ze hadden niet meer de moeite genomen haar te vertellen dat er dieren waren die wél gevaarlijk waren, groot en giftig. Ilya vond alle reptielen schattig en zou er zomaar op af rennen, mede doordat ze het gewoon niet wist. Alsof ze het nu nog zou geloven. Ooit had Mary haar proberen te vertellen dat James een heel groot monster zou worden, dat haar in één keer door kon slikken. Ilya had haar lachen toen niet in kunnen houden en was naar haar kamer gestuurd, waar ze nog een tijdje in een lachstuip gelegen had. Echt hoor, James, haar lieve, kleine James was een alles verscheurend monster? Maak dat de kat wijs! Hij was misschien niet knuffelbaar zacht, maar dat betekende dat ze niet meer zou hoeven niezen als ze hem tegen zich aandrukte. Nee, ze zou James niet kwijtraken zoals ze haar slang kwijtgeraakt was. Hij zou altijd zo lief blijven als hij nu was, wat de bediendes ook zeiden. Misschien zou mama haar kunnen overtuigen, ware het niet dat mama waarschijnlijk niet eens meer zou weten dat haar dochter een huisdier had.
Ilya keek naar het mooie schubbenpatroon van de slang, keek daarna recht in de blauwe ogen die haar aanstaarden. Ze raakte de slang echter niet aan, stak haar hand niet eens uit. Wie weet, wat voor vieze bacteriën er op het dier zaten! Het lag hier op een vloer die misschien vanochtend al schoongemaakt was, of misschien zelfs wel gisteren. Misschien droeg het dier wel een ziekte met zich mee, het kon allemaal. Want de bacillen die zich in een tapijt zoals hetgeen waar ze nu op stond konden zitten, daar kon je dood aan gaan. Toch? Een schaduw viel opeens over de grote slang heen, blokkeerde haar zicht volledig. Ilya fronste even, alhoewel de brede lach die ze op haar gezicht had gekregen vanwege de slang nog steeds te zien was. Met haar 1.33m was ze gedwongen om omhoog te kijken, waardoor ze haar hoofd steeds iets verder naar achteren moest doen tot ze naar het gezicht van de grote man voor haar kon kijken. Hij had redelijk lang, zwart haar en opvallende ogen, die haar wel een beetje aan die van de slang deden denken. Oh, ze had nog nooit iemand met zulke ogen gezien! Hij was echt lang, zoals hij daar stond voor de slang. De man keek echter lang niet zo blij als het jonge meisje voor hem, eerder zorgelijk. Alsof zij die slang wat aan zou doen! 'Wat zijn we aan het doen?' Zijn stem was hard en nors, niet echt gemeen maar eerder geïrriteerd en fel. Ilya bleef omhoog kijken en wilde antwoord geven toen een snauw erachteraan gooide, over aaien. Ze zou nooit, maar dan ook nooit zonder handschoenen iets aaien anders dan James, omdat ze zelf wist hoe goed ze James schoon hield. Ze durfde het gewoon niet; haar smetvrees zat al in een redelijk ver stadium. Waarschijnlijk zou ze niet durven gaan zitten hier, of haar handen ook maar op het bureau leggen, zonder dat ze het eerst zelf schoon zou maken. Misschien had ze haar handschoenen aan moeten houden, in plaats van in haar zakken laten zitten. Nou ja, ze kon ze aandoen. Ze hield haar hoofd een tikje schuin, hoopte dat ze niet zolang omhoog zou hoeven kijken, omdat haar nek daar anders wel wat van zou gaan voelen. 'Goedemiddag, Master,' groette ze hem eerst, waarna ze James met één arm losliet om een reverence te maken waarbij ze toch tenminste één hand wilde gebruiken. 'Ik ben Ilyasviel von Einzbern. Mijn rooster zou hier zijn,' antwoordde ze daarna, slaagde erin om zichzelf beleefd en bedeesd te laten klinken. Ze had echter nog steeds geen antwoord gegeven op zijn vraag, wilde dat gaan doen. 'En uw slang is zo lief!' Dat kwam er veel enthousiaster uit, ook minder stijfjes en meer kinderlijk. Mary zou nu wel verzuchten dat het nog lang zou duren voor Ilya echt een dame was. Ze pakte James weer met beide armen vast en keek afwachtend naar de man, maakte geen aanstalten om te bewegen. Hij zou toch wel weten waar haar rooster was?

Bij Medusa, dat kwam hier zomaar onaangekondigd binnen gehuppeld zonder rekening te houden met zijn privacy. En dat beest in haar armen, in godsnaam - wat voor ouders had dat kind? Waren ze er niet van op de hoogte dat als het mosgroene dier tot zijn volle lengte volgroeid was haar in één keer kon verorberen? Hap slik weg, want het schriele meisje was er klein genoeg voor en de kaken van zo'n beest waren ijzersterk. Weer een kleuter op zijn school. Savador liet zich het liefst met een diepe frons terugzakken in zijn stoel, maar werd wel gedwongen op te staan toen Saethion zoals gewoonlijk duidelijk liet blijken zulk dicht contact met een onbekende gast niet te waarderen. Verdomme, waarom moesten leerlingen het hem zo moeilijk mogelijk maken?
Verveeld ging hij tussen het kleine meisje en Saethion die al op het punt stond zich dreigend op te richten staan voor alle veiligheid en staarde recht op het kind neer, zijn blik gewoonlijk weer kil en strikt zoals hij er woordloos respect mee af kon dwingen. Nu hij vlak voor haar stond besefte hij dat het meisje echt klein van stuk was. Hij voelde de neiging om heel gemeen een hand boven zijn ogen te zetten en met halfdicht geknepen ogen naar beneden te turen alsof hij een afgrond inkeek, zoekend naar het mini-kind. Als hij wat meer glaasjes op had gehad zou hij om zichzelf hebben gelachen, als een soort stiekem binnenpretje. Maar dat was nu niet het geval, en dus klonk zijn stem al net zo ijzig en snijdend als de penetrerende blik in zijn slangenogen. Saethion was niet aaibaar, allemensen. Ze mochten op eigen risico wijzen en kijken, maar ze hielden hun handen thuis. Het kleine meisje hield haar hoofd even schuin bij zijn opmerking. 'Goedemiddag, Master,' besloot ze hem allereerst te groeten met een beleefdheidsbetuiging van haar minihandje. Savador bleef zwijgend en hard op haar neerstaren. Zo goed was deze middag niet. 'Ik ben Ilyasviel von Einzbern. Mijn rooster zou hier zijn.' Rooster; dat leek nog het enige belangrijk te zijn voor nieuwe leerlingen om langs zijn kantoor te gaan. Niet om hem aan te komen moedigen en te zeggen dat hij de beste en fijnste leraar hier op school was, en zelfs als het leek dat ze even langskwamen om een gezellig praatje te houden kwam het op het punt neer waar ze heimelijk voor kwamen; rooster. Een stukje papier was belangrijker dan hij. 'Werkelijk,' gooide hij er daarom vreugdeloos uit. Er was nog net geen snik in zijn stem te horen. Bang om haar per ongeluk te vertrappen schuifelde hij zonder zijn blik van Ilyasviel af te scheuren bedeesd een paar stapjes achteruit. Hij wuifde een beetje onverschillig in de richting van de gastenstoel. 'Neem allereerst maar even plaats met je.. krokodil.' Het dier had geen haren, geen veren, en was dus acceptabel in zijn kantoor. Mits het zich koest hield en niet op zijn Saethion ging kauwen als een soort zure mat. 'En uw slang is zo lief!'
Savadors zwevende hand in de lucht maakte nog een paar wuivende beweginkjes terwijl hij zich allang wijdde aan het moeizame proces van neerzijgen op zijn stoel, maar verstarde plotseling bij die ongewenste opmerking. Meteen vormde zich een diepe, vruchtloze frons tussen zijn wenkbrauwen. 'Maar geen attractie!' schoot hij opnieuw snauwend uit zijn slof. Slangen lief? Dat was niet het juiste woord voor slangen. Slangen waren kil, streng, statig, trots, mysterieus, sinister. Ze waren alles wat hij ook was. En vriendelijkheid blonk nu niet echt uit in zijn karakter.

Hij leek op een slang. In Ilya's ogen was dat een ontzettend pluspunt, omdat dat wel moest betekenen dat die persoon aardig was. Slangen waren meestal niet aardig, maar goed, dat gold niet in haar wereld. Net zoals het feit dat James vlees at volgens haar alleen maar was omdat hij dan gezond zou blijven en niet omdat hij een dikke carnivoor zou worden die het liefst in warme klimaten door modderige rivieren schuimde in plaats van in de armen van een klein meisje te liggen dat hem tegen die tijd niet meer kon tillen zonder een hernia te krijgen. Ze had overduidelijk weinig interesse in de biologie getoond, anders had ze het voorbeeld van de krokodil vast wel gezien. Of serieuzer bekeken. Het viel haar nauwelijks op hoe chagrijnig de hoofdmeester keek, vooral omdat ze zijn gezichtsuitdrukking niet helemaal kon zien vanaf hier beneden. Nou ja, dat viel wel mee, maar ze was niet zo'n ster in interpreteren. Wat wilde je ook, als je altijd alleen was. Oké, hop, naar haar rooster vragen; ze kwam dat ding ophalen en zou er dan een studie van maken of in ieder geval uitzoeken wat ze ermee moest en het ding proberen op te volgen. Dit kantoor zag er niet echt vies uit, maar het was nu niet bepaald te vertrouwen. Bacteriën waren overal, daar kon je echt niet onderuit. De man zei de hele tijd maar niets, was hij een stenen wachter die alleen in beweging gekomen was om de slang te bewaken? Oh, dat zou zo geweldig zijn! Ze had nog nooit een bewegende stenen wachter gezien! Haar ogen glommen, ze zag er blij uit. Dat kon natuurlijk zomaar weer veranderen; Ilyasviel was niet echt positief te boek komen te staan bij de bediendes vanwege haar moodswings. Als ze haar zin niet kreeg of iets dergelijks kon ze heel boos of verdrietig worden, als alles goed ging was ze ronduit hyperactief. 'Werkelijk,' zei de man, waarbij Ilyasviel helemaal het depressieve of lichtelijk geïrriteerde aspect aan hem miste. 'Neem allereerst even plaats, met je.. krokodil,' zei hij. 'Dat is James,' stelde ze het dier vrolijk voor, waarna ze naar de stoel liep.. en zich realiseerde dat ze niets van plastic of wat dan ook mee had om te zitten. Dat had Mary haar meegegeven; een stuk plastic om op te zitten en om haar tafel te leggen als ze geen tijd had om die helemaal schoon te maken, bijvoorbeeld in de les. Maar ze was ervan uitgegaan dat ze een vodje papier in haar handjes gedrukt zou krijgen en weer uit het kantoor geschopt zou worden. Niet dat ze ook echt moest gaan.. zitten. Op die stoel. Waar heel veel mensen op gezeten hadden. Die waarschijnlijk nooit echt schoongemaakt was. Ilya knipperde met haar ogen, bedacht zich dat ze ook niets mee had om alles schoon te maken en dat de stoel echt veel te groot was voor haar om ook echt bij de bovenkant te kunnen. Ze beet op haar lip, tilde James wat hoger op waarna ze nog een aarzelende stap in de richting van de grote stoel deed. Maar.. wat was die.. groot en glimmend vies en.. Het ding werd in haar gedachten een steeds groter obstakel. En dan die leuningen! Ze had het idee dat ze erop zou moeten klimmen en het ding was zo.. Nee, ze durfde niet meer. Er zaten vast veel bacillen op van iedereen die ook maar geniest had, of ergens aan gezeten had voor ze binnenkwamen, want die deurklink werd waarschijnlijk ook niet al te vaak schoongemaakt.. en daar had ze ook aan gezeten! Zonder dat ze het door had kwamen er tranen in haar ogen. Ze drukte James dichter tegen zich aan, alsof hij een knuffel was, en staarde naar de stoel alsof ze wenste dat hij weg zou gaan. 'Maar.. Ik..' Haar blik richtte zich op de Hoofdmeester, die iets snauwde over attracties, maar het kwam niet helemaal meer aan. De eerste tranen begonnen over haar wangen te lopen en ze stond bevroren op haar plaats, staarde nu weer naar de stoel, niet in staat om er verder iets mee te doen. 'Ik d-durf n-niet,' stotterde ze, wanhopig. Als hij al een dossier van haar had gekregen stond daar vast een hele uitleg in over de smetvrees en de hypochondrie, maar zij was nu niet in de mood om dat uit te gaan leggen.

Het meisje - Ilyasviel - leek hem een beetje apathisch en kinds over de hele situatie over te komen. Alsof ze er niet van op de hoogte was wat voor groot en verwoestend reptiel de alligator in haar armen bij tijd kon worden. Het enige waar hij nog een beetje blijmoedig van werd was haar naam. Ilyasviel; het klonk immers puur Shadraans, en puur Shadraanse ouders bezaten meestal ook een bepaalde striktheid en een belang voor discipline. Het hield al op toen hij vleugjes van Puffoonse magie in haar bron kon voelen. Bah. Een zweverig typje was ze wel. Zo erg op de hoogte van de dingen om haar heen was ze blijkbaar niet, het achteloze kind. Ergens kon hij ook niet ontkennen haar soort van.. irritant te vinden. Het kleine bleekharige meisje leek zich aangetrokken tot hem te voelen, en als hij ergens van walgde dan waren het wel ergerlijke en bemoeizuchtige kinderen. Sommigen dan. De meesten waren in zijn ogen lief, aantrekkelijk en eenvoudig voor de gek te houden als de pedo die hij was, en hij voelde zich vaak meer aangetrokken tot hen dan andersom. En als het de mensen uit de omgeving van de kinderen die hij ooit benaderd had belastte kon hij zich binnen no-time tientallen rechtzaken op de hals halen. Medusa, wat haatte hij de ontoegeeflijke maatschappij toch. Straffen op moorden, stelen, intimidaties, pedofieli, efebofilie. En dat noemden ze dan vrijheid. Wat kon hij eraan doen dat het in zijn persoonlijkheid zat?
Anders dat Ilyasviel zich nogal onverschillig voordeed, leek ze zich ook nauwelijks iets aan te trekken van de zichtbare nukkigheid op zijn bleke gezicht. Nu vormde zich ook nog eens een enthousiaste glinstering in haar ogen, al kon hij niet plaatsen waarom. Jonge kinderen ook. Altijd misvatbare vlagen van glundering om iets waar volwassenen gewoon ongegeneerd voorbij zouden lopen. Als ze maar niet als een overblije poedel om hem heen ging dartelen, of nog erger; op zijn voet ging zitten, haar benen om de zijne klemde en gierend van plezier met hem mee zou 'liften'. Dat haatte hij. En hij haatte het als hij jonge kinderen dan van zijn been moest schudden en dat zijn schoen half uit glipte en hij snel en zogenaamd van niets wetend door moest lopen voordat hij boze ouders op zijn dak zou krijgen als ze in huilen uitbarstten. Hij zocht wel toenadering bij hen, niet andersom. Hoezeer hij ook als een attractie in jonge kinderogen mocht lijken met zijn lange lokken om in vast te grijpen en zijn schoenveters om mee te spelen.
'Dat is James,' corregeerde Ilyasviel vrolijk op zijn oppering om plaats te nemen met het logge groene dier in haar armen. Een ergerlijke frons tussen zijn wenkbrauwen verried dat het hem allemaal wel best was, als ze maar ging zitten.
'Neem even plaats met.. James,' verbeterde Savador zichzelf met een onverschillig wuifje van zijn hand terwijl hij zich al half van het meisje afwendde. Puike naam voor zo'n nukkig beestje. Met zijn voet schoof hij de stapels aan documenten en zacht klingelende lege wijnflessen aan de kant onder zijn bureau. Zo, even de troep weg. Kon hij ook even zitten. Daar had zijn rug wel behoefte aan, nonde. Met zijn rug naar Ilyasviel toe plukte Savador hier en daar nog wat spulletjes van de vloer, totaal niet bewust van de benauwende aarzelingen waarmee het meisje hevig in tweestrijd was en het feit dat ze waarschijnlijk een opstapje nodig zou moeten hebben om ook echt op de stoel te kunnen gaan zitten. 'Maar.. Ik..,' klonk Ilyasviel' stemmetje kleintjes. 'Ja - je weet hopelijk toch wel hoe je op een stoel moet gaan zitten?' mompelde Savador norsig tussen neus en lippen door terwijl hij langzaam overeind kwam en aandachtig één zojuist van de vloer geraapte documenten bekeek. Fronsend wierp hij vervolgens een snelle blik over zijn schouder, en zag tot zijn grootste ontzetting dat het piepkleine kwetsbare meisje in grote tranen stond. De expressie op zijn gelaat leek ernstiger te worden terwijl hij Ilyasviel een tijdlang aan bleef staren. Zonder zijn starende blik van haar af te scheuren draaide hij langzaam zijn hele lichaam naar haar toe, het documentje nog half voor zijn neus in zijn hand. 'Ik d-durf n-niet,' stotterde het meisje wanhopig door haar tranen heen. Zijn hart leek zich even samen te trekken bij dat zielige aanzicht, en dan dat troosteloze stemmetje. Bij Medusa, God - nee. Geen huilende jonge meisjes. Geen tranen op schattige kinderwangetjes. Daar kon hij absoluut niet tegen. Zijn verbijsterde gestaar hield aan, want veel anders lukte het hem niet om te doen - hij kon zijn hand er alleen toebrengen om het document traag te laten zakken. 'Vergeef me,' verontschuldigde Savador zich zo snel en gehaast dat hij bijna over zijn eigen woorden struikelde. Zijn schuldgevoel ebde matig wat weg toen zijn strengheid voor even weer de overhand leek te nemen. 'Maar je moet toch wel ergens plaatsnemen, lieve kind - ik heb geen voorkeur in het staand afhandelen van mijn gesprekken, het is slecht voor mijn rug, en..' Hij onderbrak zijn woorden even met een klein ademteugje, want om zinnen in één zucht te vormen was hij op deze leeftijd te kortademig voor. 'Wat wil je dan? Zittend op de vloer?' Hij draaide zich half om om het document op zijn bureau neer te leggen. 'Of.. wellicht - op mijn schoot?' Bijna voorzichtig wendde Savador zich weer tot Ilyasviel, afwegend in omvang met haar reactie. Wat voor oplossing moest hij hier nu weer op verzinnen? Waarom het kind überhaupt zo'n drama moest maken over een simpele stoel kon hij niet echt begrijpen. Het enige wat haar kon overkomen was eraf donderen en van die hoogte voor haar een of twee botjes breken.

- Pedosnake is pedo

Even plaatsnemen, heel leuk hoor, en ze wilde het best doen omdat die man het zo lief vroeg, maar.. maar.. ze kon zichzelf er gewoon niet toe zetten. De stoel was in haar denkbeeldige wereld al tot een metershoog obstakel gegroeid waar ze nooit op zou kunnen komen, zelfs niet als ze dat wilde. Als ze zich goed concentreerde en de stofdeeltjes door de lucht zag zweven, die zich dan weer op de stoel nestelden.. Ze werd er misselijk van, wanhopig panikeerde. De Hoofdmeester zei nogal kortaf dat ze maar gewoon moest gaan zitten, niet moeilijk doen. Maar stel nu dat er een van die vijfhonderduizend griepvirussen die bekend waren op die stoel zat? Die kans was best groot, hoor! Niet dat ze nu een rekenwonder was, maar de kans dat er zo’n ziekte op iets zou zitten was echt enorm.. te gevaarlijk.. Ze had haar plastic placemat-iets mee moeten nemen, want haar handschoenen zouden nu niet helpen. Ja, voor haar handen misschien maar verder.. helemaal niet. Het enige waar die dingen haar tegen konden beschermen waren vieze deurkrukken, vieze blaadjes en potloden en pennen. Perfect voor in de klas en als iemand haar zou dwingen ze af te doen, nou, dan zouden ze eens wat beleven. Kijken of James zijn tanden nog moest scherpen, niet? ‘Je weet toch wel hoe je op een stoel moet gaan zitten?’ Bingo, helemaal de juiste attitude. Ilya drukte James nog dichter tegen haar borst, voelde zich bijna een standbeeld dat met grote ogen naar haar vijand staarde. Tranen begonnen over haar wangen te lopen, eerst langzaam maar steeds sneller, steeds meer. Mary dwong haar nooit om op een stoel te gaan zitten! Ze mocht rondrennen wat ze wilde, schoonpoetsen wat ze wilde, al was er nooit iets terecht gekomen van haar voornemen om het bos schoon te poetsen. Iedere keer als ze terugkwam was het weer vies, dus dat had ze opgegeven. Een voordeel aan het koude klimaat; ze kon altijd dik ingepakt lopen, beschermd tegen de grote gevaren van de wereld. Niets was er meer over van haar eerst zo brede glimlach, haar enthousiaste gedrag, haar huppelende loopje. Een complete persoonlijkheidsshift in 1-2-3 met behulp van de magische stoel en zijn hulpjes. Ze haatte het, voelde zich altijd zo hulpeloos als dat gebeurde. Ze had er rekening mee moeten houden. Had James daarom zo lastig gedaan bij het vertrekken, dat hij niet opgepakt wilde worden? Hij had haar vast willen waarschuwen maar ze had het niet doorgehad! Ilya slikte, wilde haar blik van de stoel losscheuren maar kreeg het niet voor elkaar. Het ding was gewoon way te angstaanjagend, te groot, te onoverwinnelijk. Ze had niet eens door dat de Hoofdmeester naar haar staarde, omdat hij er hoogstwaarschijnlijk niets van begreep. Had Mama dan toch moeten bellen naar school om te vertellen dat haar dochter een beetje een geval apart was? Niet als het ging om intelligentie, Ilya kon alles prima bijbenen ondanks haar kleuterachtige uiterlijk. Op het gebied van lichamelijke ontwikkeling liep ze ook achter, maar dat behoorde ook geen probleem te zijn op een school. Het was die angst, die alles overheersende angst die in staat was haar in een vingerknip uit te schakelen, stil te laten vallen, te laten crashen. Boem, kortsluiting, explosie en dan was er weer drama. Geen wonder dat de bediendes zo gek van haar werden, maar alsof zij er zelf geen last van had! Ze zou het veel leuker vinden als ze ook buiten kon spelen zonder al die lagen kleding, maar de keren dat ze het probeerde ging het faliekant mis. Het zat te diep.
‘Vergeef me,’ zei de Hoofdmeester snel, al wist ze niet waarvoor hij zich nu moest verontschuldigen. Zij had het ontsmettingsmiddel mee moeten nemen! Maar ze moest toch ergens gaan zitten, ja.. kon allemaal wel, maar ze durfde het echt niet, voor geen goud! Slecht voor zijn rug, ja, leuk, dan ging hij toch zitten? Maar zij zou niet zitten. Niet op die stoel. ‘Op de vloer?’ Ze schudde heftig haar hoofd, snikte een beetje. De vloer was zo mogelijk nog viezer dan de stoel! Daar liep iedereen overheen, daar lagen alle besmette cellen gewoon te wachten tot ze opgepikt werden door een nieuwe koerier. Op schoot? Dat mocht bij Papa ook altijd, dus dat zou in principe wel veilig moeten zijn. Toch? Ze nam aan dat die man zijn kleding iedere dag waste, misschien deze ochtend nog wel. In ieder geval meer dan dat die stoel schoongemaakt werd. Ze haatte dat ding, eerlijk waar. Ook al kende ze meneer Stoel nog geen vijf seconden, ze wist nu al dat ze hem nooit meer aan kon kijken. Uiteindelijk besloot ze dat op schoot dan toch de veiligste oplossing was. ’U bent toch niet verkouden?’ vroeg ze voor de zekerheid, met haar trillende, zachte stemmetje. Stel dat ze alsnog een ziekte opliep! Verdoemde hypochondrie, ze moest echt naar een psychiater of wat ook, maar die vond je niet zo snel. Tenminste, niet eentje waar Ilya naartoe wilde gaan. Sessies zouden ook veel te lang duren als ze iedere keer de fameuze sofa daar schoon moest maken en huisbezoeken deden dat soort mensen niet vaak. Plus dat Papa en Mama vonden dat ze compleet normaal deed, iedere keer als zij er waren. Die twee keer per jaar, ja, dan was er niet zoveel aan de hand. Als ze iedere dag flipte was ze heus niet zo vrolijk geweest als ze zich normaliter gedroeg, dan was ze wel getraumatiseerd geweest. Jammer dat James geen advies kon geven, zeg. Ilya begon naar de man toe te lopen, verslapte haar greep op James een klein beetje om het beestje niet te stikken. Lieve, lieve James. Eerste indruk, verpest. Positive.

De stoel was te hoog. Zelfs met een poolstok zou het meisje er met haar onderdrukte lengte niet op kunnen komen. Misschien alleen als hij Saethion een klein commando gaf om los te gaan in al zijn wildelijke en agressieve glorie. Maar zelfs dan zou het meisje ongetwijfeld met een big smile op haar gezicht op haar plekje blijven staan, haar ogen gefascineerd gevestigd op de Raziaanse Reuzencobra die met kronkelend lijf en flitsende tong op haar kwam afgesneld. Bijna overwoog Savador om het in de chagerijnige bui waar hij zoals gewoonlijk mee te kampen had handmatig te doen. Zo stoel pakken, kind erop kwakken, basta ermee. En ze zou luisteren, of ze nu wilde of niet. Maar die grote fonkelende tranen over die rozige wangetjes, dat gepruilde lipje en haar zielig opgezette ogen - nu kon hij het niet meer. En de simmende woordjes die ze eruit perste. Bij Medusa. Hij kon alleen een goed vaderpersoon zijn voor zijn eigen kinderen, en zelfs dat ging op de momenten met de taken die een vrouw eigenlijk behoorde te vervullen niet altijd even soepeltjes. Behalve stoeien met Elwin moest hij ook staartjes maken bij Asema, kindersprookjes voorlezen met zijn bittere stem, achter een winkelwagentje aansloffen in een babywinkel als ze weer eens door de voorraad luiers waren gekomen. Tegenover de meeste andere kleine kinderen stelde hij zich ijskoud op of hij bood een veel te zuur snoepje aan, dat lag maar net aan zijn bui. Maar zijn instelling tegenover andere.. kleinere kinderen bleef een probleem. Aan oppassen moest hij zijn geld maar niet verdienen.
In Ilyasviel' geval speelde deze ongemakkelijkheid ook deels op. Wat moest hij ook met een huilend kind in zijn kantoor dat behalve irritant ook om op te vreten was? Waarom kreeg hij überhaupt altijd de tragedie en de moeilijkere af te handelen zaken voorgeschoteld? Hij was ook maar een mens.
Een beetje van zijn stuk geslagen stond Savador met een bekrompen uitdrukking op zijn gelaat op Ilyasviel en haar angst voor het simpele ding achter haar neer te staren. Werkelijk, het was een vriendelijk ogend ding van hout, met een fraaie rugleuning en een zitvlak dat ieder menselijk achterwerk de nodige comfort bood. Had ze dan een fobie voor meubilair? Medusa, op momenten als deze wenste hij dat de post wat sneller kwam. Dan had hij haar dossier van tevoren ook even op zijn gemakje door kunnen lezen, onder het genot van een glas wijn en Saethion die gedrapeerd over zijn schoot lag.
Het pruilende gezichtje met de grote tranen die over haar wangen biggelden gaf hem een steek in zijn hart. Het was werkelijk nog een klein meisje, misschien nog helemaal niet klaar voor de 'grote school'. Als hij haar op straat was tegengekomen zou hij menen dat ze een basisschool-leerling was. Maar Ilyasviels opgewekte gedrag was met een simpele wending weggeveegd om plaats te maken voor verdriet en angst - eerder door een levenloos ding dan door hem - , en dat moest toch wel iets zeggen.
Zoals het in de vroegere tijd van belang was om de schuld op je te nemen over iets kleins, zelfs als dat niet terecht was, wist Savador niets anders te doen dan zich snel te verontschuldigen over de hele situatie, wat die dan ook in mocht houden. Hij wist zelf niet eens precies wat hier nu gaande was. Voorstellen, voorstellen. Snel; goede opperingen om het meisje meer op haar gemak te stellen. Voordat ze luidkeels ging jengelen. Op de stoel was te hoog, op de vloer vond ze ook geen denderend idee. Hij meende zelfs dat ze er nog neerslachtiger van werd en het haar verdriet enkel en alleen maar vergrootte. In dat bewustzijn raakte Savador al bijna in paniek, met zijn handen half opgeheven om er iets, wat dan ook, mee te doen waarmee hij de hele situatie kon verbeteren. Maar hij wist bij God niet wat, hoe en op welke manier, en dus liet hij zijn armen weer slapjes hangen. Het werd op schoot. Veilig op schoot, met geen direct contact met elkander meubilair dat haar nog meer traumatische ervaringen kon geven. Goed, dat was goed. Met een beklemmend gevoel in zijn borst van de spanning of dit wel beter zou uitpakken zeeg Savador voorzichtig op zijn bureaustoel neer - met zulk beleid dat het leren zitvlak geen angstaanjagend pufje zou maken en Ilyasviel huilend wegrende. Benen iets breder neerzetten, maar niet te dicht naar de armleuningen toe. Hij wilde immers niet dat Ilyasviel het in haar broek deed op het moment dat ze op zijn schoot zat.
'U bent toch niet verkouden?' haalde het meisje hem uit zijn opperste concentratie toen hij bijna de juiste houding gevonden had. Licht fronsend legde Savador zijn armen te rusten op de armleuningen en draaide zijn hoofd naar Ilyasviel toe. Hij bleef een klein poosje zwijgzaam neerstaren op het meisje met haar tranen en schriele ledemaatjes die hij zelfs dacht lichtjes te zien beven. 'Ik ben niet verkouden,' verzekerde hij haar uiteindelijk met kalme overtuiging. Om de geruststelling iets te vergroten krulden zijn mondhoeken vervolgens lichtjes om tot een zuinig glimlachje dat net zo snel weer verdween als dat het gekomen was. Maar hoezeer hij ook vriendelijk of warm mocht glimlachen, de imponerende strengheid in de smalle pupillen van zijn ogen verdween nooit echt geheel. Toch vond hij zijn poging vrij geslaagd, en hij draaide zijn bovenlichaam iets meer naar Ilyasviel toe om over te gaan op de volgende stap. Dit hele incident had meer weg van een operatie die in zorgvuldige stappen uitgevoerd moest worden dan een kennismakingsgesprek. Een beetje wezenloos keek Savador op het kleine kind neer, zijn handen wat nietsdoend opgeheven om haar op de een of andere manier op te pakken. Hoe was de vraag? Hij was bang om haar breekbaar ogend lichaampje letsel toe te brengen, dat ze losbarstte in een uiting van tegenstrijdigheid als bleek dat hij haar verkeerd vastpakte, en zag dat lederachtige beest in haar handen zijn handen niet voor geschikt voedsel aan? Alligators aten geen mensen, bij de minder agressieve soort was het zelfs veilig voor mensen om iets dichterbij te komen. Misschien dacht dit beest daar anders over. Uiteindelijk besloot Savador om Ilyasviel op de manier op te pakken waarvan hij dacht dat het beste was. Met alle beleid schoof hij zijn handen onder haar oksels en tilde haar langzaam op, maar meteen toen haar voeten van de grond kwamen kwam hij tot de ontdekking dat ze verbazend licht was. Voorzichtig plaatste hij het meisje vervolgens op zijn linkerbovenbeen en hield haar op haar plaats met een arm langs haar rug en een hand op de plaats van haar middel. Veilig bij de enge armleuningen vandaan. Bij Medusa, ze was echt klein. Hij kon het zo van bovenaf niet goed inschatten, maar hij meende dat ze nog niet eens tot zijn schouder kwam. Waardoor haar kruin zich onder zijn neusgaten bevond en hij alle kinderlijke odeuren waar hij stiekem van genoot in zich op kon nemen. De zoetsappige kinderaroma's van snoep, vingerverf, babyshampoo en jonge hondjes. Zo, bij de pedofilische kerstman op schoot. Hij hoopte nu wel vurig dat haar blijmoedigheid niet met een klap terug zou keren en ze vervolgens in haar nieuwsgierigheid aan zijn paarse oorbellen ging trekken, een streng van zijn sluike haar greep en in ging vlechten of in zijn ogen ging porren om na te gaan of hij geen kleurlenzen droeg. 'Goed,' leek Savador ter zaken te willen komen. 'Ilyasviel, meisje.' Hij schraapte zachtjes zijn keel, helde wat voorover naar zijn bureau en hield Ilyasviel terwijl hij dat deed stevig vast, trok vervolgens een lade van het kastje rechtsonder zijn bureau open om er met duim en wijsvinger een vel papier uit te plukken. Hij hield het papier - een rooster - op enige afstand voor Ilyasviels neus waardoor hij wel genoodzaakt was dichter naar haar toe te buigen en over haar schouder mee te kijken alsof hij haar een verhaaltje aan het voorlezen was. 'Heb je enig idee hoe het rooster hier in zijn werk gaat?' stelde hij de vraag zacht.

Haar gezicht was enigszins vertrokken doordat ze nu een pruillipje had en de tranen liepen langzaam over haar wangen. Ze had ze weggeveegd als ze James niet vastgehad had, maar het dier was nu even haar persoonlijke stressbal en knuffel. Daar was hij al wel aan gewend, al bleef het voor anderen waarschijnlijk vreemd om een meisje met een alligator rond te zien huppelen. Ze had er nooit over nagedacht dat het dier wel eens zou kunnen proberen een lichaamsdeel af te bijten. En Papa en Mama ook niet. Toen ze James wilde laten zien was alleen Papa thuis en die keek meer naar de deur dan naar zijn dochter. Ze zag Papa en Mama nooit samen, ze waren altijd aan het werk. Tenminste, dat was haar verteld. Ze zou het niet anders weten en ze wist ook dat beiden niet vaker thuis konden zijn dan ze waren, al wilde ze dat nog zo graag. Oké, dan zou ze misschien toch naar de dokter moeten voor haar gedoe als Mary Mama wist te overtuigen, maar dat was niet zo erg als Mama meeging. Anders durfde ze niet. Ze durfde zoveel niet.
En wat maakte ze het iedereen weer moeilijk, besefte ze zich vaagjes door het waas van haar tranen heen. Ze was weer een hoop gedoe aan het veroorzaken. Alleen maar omdat ze haar doekjes en dingen vergeten was. Dit keer was het echt haar schuld, daar kon ze echt niet omheen. Ze wilde er ook niet per se omheen, maar momenteel zat haar keel te dicht om te praten. Ilya probeerde diep adem te halen, met als resultaat een zacht snotterend geluidje. Niet al te charmant, maar dat gebeurde nu eenmaal als kinderen een paniekaanval kregen en begonnen te huilen.
De Hoofdmeester leek wel een beetje op Papa, een heel klein beetje. Hij was ook lang en had ook zwart haar, alleen een heel ander kapsel. En hij had in de laatste minuten al meer tegen haar gezegd dan Papa als die een dagje thuis was. Allemaal best grote verschillen, maar ze zag het nu even niet zitten. De stoel was gewoon.. te eng. Niet dat het ding haar op zou eten, ha, wat een belachelijke gedachte! Het was gewoon.. de.. dingen erop, de dingen ja. Dat was de enige manier om het te beschrijven. Het liefst zou Ilya een keel opzetten en keihard gaan gillen, waarbij ze met haar armen in de lucht rondjes kon rennen door het kantoor heen - zonder op de reuzeslang te trappen natuurlijk. Het probleem was alleen dat ze haar armen niet in de lucht kon gooien zonder James pijn te doen, dus besloot ze dat niet te doen en gewoon huilend op de grond te blijven staan tot ze een paar handen onder haar oksels voelde, die haar optilden en toch naar hogerop brachten. Weg van de vieze stoel, weg van de vieze vloer. Ze haalde diep adem, blij dat de man niet verkouden was. Dan was ze nog harder gaan huilen en had ze zichzelf spontaan op de grond laten vallen wat alles alleen nog maar erger had gemaakt. De stoel had bijna een doos van Pandora geopend; plots zag ze in alles wat ze net aangeraakt had of wat ze nog aan moest raken demonen vol bacillen en ziektes die erop uit waren haar gezonde toestand te vernietigen. De wereld zelf was één grote bedreiging!
Trouwens, nu ze erover nadacht, was haar paranoia naar dat soort dingen toe geen ziekte? En had ze nu laatst niet moeten hoesten en hoofdpijn gehad? En haar gewrichten.. Het had allemaal niets te maken met de koude lucht en haar buitenspelen, hoe kwam je daarbij. Ze was ziek aan het worden! Ze raakte nu in ieder geval de stoel niet, anders had de Hoofdmeester heel wat tegenstand kunnen verwachten. Nu ze zo zat kon ze James loslaten, het dier bleef wel op haar schoot zitten. Ze wreef met haar handen in haar ogen in een poging de tranen een beetje weg te vegen en snifte nog een beetje na, hoewel ze begon te kalmeren. Weg bij de enge stoel. Roosters? Een nieuwe vraag waar ze geen antwoord op wist. Lang niet zo choquerend als de vraag om op die stoel te gaan zitten in ieder geval. Daarom schudde ze haar hoofd, ze wist er vrij weinig over. 'Ik heb gehoord dat je lessen erop staan,' zei ze, haar stem klonk nog geaffecteerd door de tranen. Nou ja, ze raakte de vloer nu ook niet meer. Gelukkig was dit geen rommelhok.. En er was een slang! Focussen op de positieve dingen, positief denken en ze werd vast niet ziek.. Eigenlijk wel, ja, de symptomen wezen erop. Ze moest naar de bibliotheek om er iets over op te zoeken en voorzichtig zijn niet teveel boeken aan te raken. Ach, school had haar weer eens in een lastig parket gekregen.

Het arme onvolgroeide beest in haar korte armpjes werd knuffelachtig fijngedrukt en als moedgevend draagbaar toevluchtsoord gebruikt als de teddybeer die het moest vervangen dat Savador zich erover verbaasde dat James de alligator geen zichtbare deukjes aan de zijkanten van zijn lijfje had. Een zandloperlichaampje om het zo maar te zeggen. Inmiddels moest het beest al het geknuffel en de snikachtige omhelzingen wel gewend zijn met al dat meubilair in de maatschappelijke, zakelijke wereld. Zelfs thuis zou het meisje niet veilig zijn voor haar angsten. Of haar ouders hadden er expliciet voor gezorgd om heel het huis te ontruimen van iedere meubilairvorm, van bedden tot kasten en tafels en stoelen. Hoe en waar sliep het meisje dan? Voor de grond had ze kennelijk ook een soort van angst ontwikkeld. Wat een geval apart allemaal weer op zijn school. Waarom op zijn school? Hij had zin om hier een potje over te gaan zitten grienen.
Een zacht snotterend geluidje als van een kind dat zojuist hard op de solide stoep neergesmakt was en besloot luid zijn neus ophaalde na eens besloten te hebben even luid te gaan blèren verliet Ilyasviel' keel, en Savador voelde er veel voor om even mee te gaan zitten doen. Wat was zijn leven weer moeilijk. Nou, huspakee dan maar. Hoog op zijn schoot, veilig van de vloer en van al het meubilair, en ze kreeg nog een gratis uitzicht over zijn kantoor ook. Klein grut met haar kleine beentjes. Om de een of andere reden hadden kinderen altijd een harde kont, en dat werd al snel voelbaar in zijn bovenbeen. Maar geen denken aan dat hij haar zo snel alweer neer zou zetten, zeker niet. Misschien iets te overdreven dan nodig was boog Savador zich naar Ilyasviel toe, haalde een rooster tevoorschijn en snifte tijdens dit alles even onopvallend aan haar haar. Waarom ook niet? Ze was zo onschuldig en zo preus en zo.. gewoon kinds. Waar hij van hield. Dat was toch niet verboden? Even vroeg hij zich af of als hij zijn armen strak om dat kleine lichaampje sloot er een hoog schriel geluidje als van een piepbeestje uit zou komen. Dat zou hij fabelachtig vinden. Hij kreeg het al lichtelijk warm om de hele situatie, met een klein meisjesachtig kind op zijn schoot met een schattige angst voor meubilair en een fascinatie voor reptielen en zo proper en schoon en dicht in de buurt van delen die hem iets te persoonlijk waren. Wat zou hij eens doen, anders dan uit te testen of Ilyasviel toen ze nog kleiner was - vrijwel onmogelijk, maar alsnog - misschien een piepbeest had ingeslikt? Nee - daar mocht hij niet aan denken. Dat was fout, werd waarschijnlijk door vele andere mensen bestempeld als onmenselijk. Bij Medusa toch. Waarom dat nu eigenlijk weer? Hij was toch echt een mens met een.. ja, hoe wilde je het noemen? Een man met een aantrekkingskracht tot kinderen, dat was het. Maar daarom was hij nog geen pedofiel. Hoe kom je erbij.
Hij kon toch nog niet aan persoonlijkere dingetjes toekomen, want ze zakelijkere aspecten kwamen eerst. Allereerst even het rooster erbij pakken. Over het ranke kleine schoudertje van het meisje keek hij op het blaadje mee. Ilyasviel schudde echter haar hoofd als reactie op zijn vraag, alle verleidelijke aroma's daarmee los slingerend. 'Ik heb gehoord dat je lessen erop staan,' klonk haar huilende timide stemmetje vervolgens kleintjes. Even keek Savador het meisje beduusd aan, maar schoot toen onvermijdelijk met een XD-gezicht in de lach. Ha ha ha, inderdaad. Hij moest nog even schokschouderend bekomen, veegde met een tweetal vingers langs zijn oogleden. Serieus?
Hij slaakte even een nog klein nalacherig zuchtje toen hij helemaal bekomen was van zijn pret. 'Dat is wel vaker zo op een rooster,' luidde zijn simpele reactie uiteindelijk, nog een brede glimlach zichtbaar op zijn bleke gelaat. Dat was eigenlijk alleen maar zo op een rooster. Maar dat zei hij er niet bij.
'Om halfnegen beginnen de eerste lessen, hierzo, overzichtelijk aangegeven bij de tijden. Zie je dat?' Na zijn zoetige woordjes wees hij vaderlijk op de aangegeven tijden. 'We eten gezamenlijk in de grote zaal en leerlingen slapen op hun etages apart gescheiden per geslacht. Verder zijn onder andere het donkere bos en Oak's Field 's nachts verboden te betreden, maar in vakanties kun je doen wat je begeert,' vervolgde hij kalm.
Zijn blik viel per toeval op een bruinig mapje onder de troep op zijn bureau, en Ilyasviel' hele naam stond er trots op bestempeld alsof het hele pakketje een nieuwe aanvullende leerling voor de school aan wilde kondigen. Bij Medusa, hij was weer eens onorderlijk bezig geweest. 'Heb even geduld, lieve kind.' Hij schudde het mapje onder de andere troep vandaan, haalde de touwtjes waarmee het veilig dichtgebonden was los en pakte het hele pakketje uit - alles heel voorzichtig en zorgvuldig om Ilyasviel niet om het minste of geringste te laten schrikken. Savador schraapte zacht zijn keel, nam een meer onderuitgezakte houding aan in zijn stoel - al bleef hij Ilyasviel wel veilig met een arm vasthouden - en hield met de andere het document voor ogen om het eens globaal te bekijken. Om het geheel door te lezen had hij nu geen tijd voor, maar af en toe glijden zijn slangachtige ogen over een aantal regeltjes om toch een beeld over het meisje te vormen. En uiteindelijk kwam dan de reden voor haar angstvallige houding, haar afkeer jegens de stoel en de vloer en het gevolg van haar dikke levensechte tranen aan het licht: hypochondrie, smetvrees, en meer van zulke klinisch klinkende begripjes. Geen fobie voor meubilair en vloeren. God, hoe kwam hij daar ook bij?
Met licht opgetrokken wenkbrauwen liet Savador langzaam het papiertje zakken en keek Ilyasviel afwachtend aan, alsof hij nu een meer beduidende reactie van haar kant verwachtte. 'Dus jij wilt alles proper hebben?' vroeg hij concluderend. In een plots veel strenger aangenomen houding schoot hij plotseling naar voren, zijn ene hand het kleine gezicht omvattend en de ander onder haar kin. 'Laat mij je tandjes dan eens even zien!' De woorden kwamen er zuur en plotseling zo dreigend uit dat het angstaanjagend was, en zo had hij in zijn vorige baan al menig kind dat op controle kwam de nodige angst aangejaagd. Want het was toch geen doen als een kind met smetvrees en hypochrondrie - in het bijzijn van een ex-tandarts die het ook allemaal niet op een rijtje had - haar gebit niet eens bijhield? Zonder tegenspraak te tolereren trok Savador met een duim de onderlip van het meisje al omlaag, haar willend een gratis tandenborstel met afbeeldingen van bekende stripfiguurtjes mee te geven zoals hij in zijn praktijk deed aan kinderen met een gebit vol tandsteen, gaatjes en lelijk scheef gegroeide verstandskiezen.

James was hulpeloos in haar armen, maar hij leek er niet al teveel om te geven. Hij was er wel aan gewend en Ilya had er nooit ook maar een moment aan gedacht dat het dier geen zin zou hebben om platgedrukt te worden in haar armen. Hij liet het immers al heel lang toe en had haar nog nooit gebeten, geen tanden in haar armpjes geboord of ’s nachts geprobeerd zo op haar te gaan liggen dat ze stikte. Niet dat Ilya nu echt stillag als ze sliep, ze bewoog dan eerder heel veel. Alsof ze altijd teveel energie had, ondanks haar buitenspelen overdag. Sneeuwballen gooien, achter vlinders aanjagen, ze had het allemaal gedaan. Maar nu zat ze hier en moest ze rustig kunnen blijven, op school vonden ze het niet fijn als je rond stuiterde en je nergens iets van aan trok. Die man was al boos geworden toen ze nog maar zijn slang had willen knuffelen, en dat was toch helemaal niet erg, dus om kleinere dingen kon hij wel bozer worden. Misschien. Maar nu moest ze haar best doen om proberen te bedenken wat een rooster in ’s hemelsnaam inhield. Ja, je lessen stonden erop met tijden, toch? Anders wist ze het ook niet. Was dat zo erg? Ilya fronste, kon zich echt niets bedenken dat haar meer in de richting zou kunnen brengen naar de ware aard van ‘het rooster’. Nu ze zich geen zorgen meer hoefde te maken over vieze vloeren en monsterachtige stoelen kon ze zich hierop concentreren, maar het hielp niet echt. Ze voelde zich een beetje klunzig, dat ze zelfs zonder basiskennis naar SSA gestuurd was. Hoe had zij dat nu moeten weten? Bij thuislessen was het simpel, je zat met een leraar in een kamer en je deed je opdrachten en de leraar hield alles voor je bij. Je hoefde zelf niets te onthouden, wat haar ook nooit zou lukken, ze was veel te vrolijk en te druk. Snel afgeleid, haar concentratie was als een vogeltje dat niet wist welk takje nu lekkerder zat en ze daarom maar allemaal probeerde. En voor lichte, kleine vogeltjes zoals zij waren er heel veel takjes beschikbaar.
Ze fronste, waarom kon ze er niet opkomen? Wie had trouwens ook die naam bedacht, rooster. Wat voor een domme naam was het ook. Daar kon je helemaal niets uit afleiden! Het had helemaal niets met wat dan ook te maken, met de functie. Tenminste, dat vond zij. Als het nu heette; lessentijdtabel of iets dergelijks. Ze schrok op uit haar gedachten en keek nogal verbaasd op naar de man bij wie ze op schoot zat toen deze begon te lachen. Waarom dat nu weer? Had ze dan zoiets doms gezegd? Ilya beet op haar lip en versterkte haar grip op James nog iets meer. De man had een rooster gepakt en ze wilde erop kijken, maar het schokte teveel mee met zijn hand omdat hij moest lachen. Nou! Ze werd er alleen maar onzekerder van, richtte haar blik op James en bleef zitten wachten tot hij niet meer moest wachten. Gemeen.
‘Om halfnegen beginnen de lessen,’ trok hij haar aandacht zodra zijn gelach weggestorven was, al hoorde zij nog steeds de echo, tenminste, dat meende ze. Ze probeerde nu in ieder geval zijn uitleg over de regels in haar hoofd op te slaan. Eten in de Grote Zaal – waar was die – op de slaapzaal zitten – welke moest zij dan hebben – en in de vakanties mocht je doen wat je wilde. Misschien kon ze Papa en Mama een keer uitnodigen! Ze kwamen toch niet maar het was het proberen waard, dan kon ze laten zien hoe het hier was en dan wist ze vast de weg al en kon ze vrolijk vertellen en rennen door de gangen – mocht dat eigenlijk wel – en en en…
Even geduld? Maar natuurlijk, ze had alle tijd van de wereld. Zolang ze maar niet op een stoel hoefde te gaan wachten. Huh, wat ging hij nu lezen? Ilya probeerde het te zien maar kon niet zoveel onderscheiden aangezien de man erin ging lezen en zij niet helemaal onderuit ging om te kijken wat het was. Dan zou ze James nog pletten. Waar zou het over gaan? Als het over haar zou gaan zou er vast een heleboel gezeur instaan over al die dingen die ze zou hebben, maar ze vond zelf dat het wel meeviel. Echt waar! Volgens haar bediendes kwam het omdat ze opgegroeid was als een ontzettend rijk en dus lui kind, dat ze een bezigheid had gezocht en teveel was gaan denken over dingen als bacteriën. En dat het tot haar gedrag geleid had. Maar ze snapte er niet veel van en het deed haar ook niet zoveel nu. ‘Dus jij wilt alles proper hebben?’ Wacht even, was dat een beschuldiging? Maar hij had haar kin al omvat met zijn vingers, vroeg naar haar gebit. Ilya murmelde een beetje, ontdekte dat ze niet fatsoenlijk kon praten als iemand haar onderkaak vastklemde.
Maar voor zover zei wist wat haar gebit prima, ze poetste iedere keer als ze iets gegeten had. Stel je voor dat er etensresten bleven zitten! En iedere week eiste ze een nieuwe tandenborstel. Het voelde vreemd om je onderlip naar beneden getrokken te hebben, ze vond het niet zo fijn maar het overdonderde haar zo dat ze vergat tegen te stribbelen. ‘Maar,’ murmelde ze protesterend. Wat deed hij nu? Sinds wanneer had dat iets te maken met roosters? Ilya vond het maar vreemd. ‘Waarom controleert u mijn tanden?’ vroeg ze, nieuwsgierig. Hij zou er toch wel een reden voor hebben? Anders vond ze hem heel erg vreemd.

Het was echt nog maar een kind, zo bleek maar weer. Ging spontaan huilen in zijn kantoor, droeg een carnivorisch dier met haar mee als een pluche knuffel en wist niet eens wat een rooster was. Wat moest hij er mee aan? Zo iemand kon je toch moeilijk als jongvolwassene behandelen. Maar omdat Ilyasviel zo onwetend, jong en schattig leek resulteerde het wel in een dwang van emotie waarin hij dacht geheel de overhand te kunnen nemen. Jonge kinderen wisten immers de helft van de tijd niet wat er nu precies gaande was in een situatie. En zo leek Ilyasviel ook nauwelijks te weten dat hij stiekem genoot van haar aanwezigheid. Zo lang ze zo ongelofelijk kinds bleef doen meende hij vrij spel te hebben. Haar timide reactie op zijn vraag over het rooster brak hem even. Nooit lachte hij om zijn leerlingen - hij was geen sympathieke man tegenover respectloze vlegels, het klikte daarbij ook niet tussen hem en zijn leerlingen. Maar Ilyasviel was werkelijk een geval apart, in alle punten. Zijn borst en schouders schokten ervan. Hij kon er niets aan toen. Zeker een halve minuut later slaagde hij er pas in zich te vermannen en het meisje het één en ander uit te leggen over de regels hier op school. En daarbij slaagde hij erin om dit zowaar op een meer zakelijker toontje te doen. Want hij was en bleef leraar en hoofdmeester, en Ilyasviel was een leerlinge van hem. Kalmpjes legde Savador het meisje een aantal dingen omrent de school en de normale zaken voor, daarbij helemaal niet lettend op de zichtbare onzekerheid op haar jonge gelaat. Die paar solide basisregeltjes en de waslijst aan normen en waarden die gewoon zo logisch waren dat je er amper over hoefde na te denken - maar gek genoeg was het in de meeste gevallen met leerlingen wel zo, tot zijn grootste ergernis - zo moeilijk was dat toch niet? Hij glibberde het mapje met Ilyasviels dossier onder alle troep vandaan om het eventjes snel over te kijken. Zijn slangachtige ogen gleden kort over regels, omvatten het geheel, en schoten geen enkele keer in Ilyasviels richting. Het nieuwsgierige meisje probeerde kennelijk te zien wat het precies was. Nee nee - geheime informatie. Mocht alleen hij zien. Met alle specifieke en gedetailleerde aspecten van dien. Smetvrees, bij Medusa. Hypochondrie, jezus. En hoe in hemelsnaam was een meisje zo jong daar aan gekomen? Als kind speelde je toch in de buitenlucht, met teentappende moeders die terechtwijzend op je neerkeken als je weer eens met vuile kleren thuiskwam. Hij hing met zijn bleke vingers nu een beetje aan haar lippen om fronsend haar tanden na te gaan op ernstige kwalen, niet echt op Ilyasviel zelf lettend die een beetje zat te murmelen. Haar gebit was nu meer van belang. 'Maar,' protesteerde ze tussen haar gemurmel door. 'Waarom controleert u mijn tanden?' Savador, die half voorover gebogen zat en haar gebit bij gebrek aan een spiegeltje en haakje vanuit een laag punt beschouwde in een geconcentreerde en doodserieuze houding, reageerde er niet op. Hij kwam tot de conclusie dat haar gebit - zag hij op sommige plekken nu serieus nog een paar melktanden zitten? - schoon en verzorgd was. Zoals gehoopt en verwacht. Zijn mondhoeken krulden lichtjes om tot een voldaan glimlachje terwijl hij weer terugzakte in zijn stoel en zijn handen langzaam tegen zijn onderbuik vouwde. Hij zou gek worden als een kind met smetvrees en hypochondrie rondliep met een slecht verzorgd gebit - juist iets waar hij uit zijn ex-baan een soort ernst voor gegroeid had. Het mocht misschien niet zo blijken omdat hij oud en versleten was - hijzelf hield zijn gebit ook nog iedere dag bij. Zijn tanden waren recht en wit, niet geel en vol kwalen wegens zijn drankprobleem, en hij stonk ook niet uit zijn mond. Uit tevredenheid had Savador zijn ogen even gesloten, maar opende deze weer om licht glimlachend op Ilyasviels vragende gezichtje neer te staren. 'Ex-tandarts,' zei hij alleen. Hij bleef nog een poosje in een roerloze houding zitten terwijl hij nog met dezelfde glimlach op het kleine meisje neerkeek voor hij met een ademteug weer in beweging kwam. 'Goed,' kondigde hij met een iets luidere stem aan dat hij weer ter zaken kwam terwijl hij een hand om Ilyasviels bovenarm sloot om haar vast te houden toen hij naar voren helde om het rooster en het dossier op zijn bureau neer te kwakken. 'Ilyasviel.' Hij zakte met een klein trekje door gevolg van een pijnscheutje in zijn rug weer terug in zijn stoel. Zijn andere hand sloot zich nu ook om haar bovenarm, kneep er even zachtjes in. 'Heb je verder nog vragen of mogelijke problemen die je kwijt wilt?' Savador keek met een vaderlijke glimlach op haar onschuldige gestalte neer terwijl hij geduldig op antwoord wachtte. Hij ging zich nog schuldig voelen als hij haar hier te lang vast zou houden.

Wat was dat nou voor een papiertje? Er moest wel iets belangrijks of op z’n minst interessants instaan als de man zich er zo op ging concentreren, toch? Anders wilde ze het niet geloven. Zou het geheime informatie zijn? De Hoofdmeester wilde het niet aan haar laten zien. Misschien was het wel persoonlijke geheime informatie! Maar dan was ze nog nieuwsgieriger, als het over andere mensen ging. Niet dat ze er iets van snapte, over het algemeen, maar gewoon om het te weten was al leuk genoeg. Jammer genoeg kon ze maar een paar letters onderscheiden, een ‘I’, een ‘a’, voordat het alweer buiten haar bereik was en ze nog steeds niet wist waar het over ging. Het maakte haar erg nieuwsgierig, echt! Maar als ze het niet mocht zien had vragen zeker ook geen zin. Nou ja, ze kon het altijd proberen.. Hé, wat? Ze had niet zien aankomen dat vingers haar kin zouden omsluiten om vervolgens haar gebit te controleren. Je moest toch geen schone tanden hebben om hier les te mogen volgen? Dan was ze blij dat ze haar gebit altijd goed bijhield. Ze had niet zoveel andere dingen te doen, dat was waar. Ze had werkelijk alle tijd van de wereld om zichzelf en haar omgeving schoon te houden! Zo stond ze er ook op dat ze alles mocht controleren wat schoongemaakt was en dat er nooit ergens een vlekje bleef zitten. Als dingen niet glommen waren ze afgekeurd, als ze nog een ingedroogd waterdruppeltje vond mocht iedereen het weten ook. En ze zou niet rusten voor het weg was. De bediendes mochten misschien in het begin gedacht hebben dat ze niet veel zouden hoeven te doen; Ilya wakker maken in de ochtend, naar bed sturen in de avond, eten geven en voor de rest buiten laten spelen. Maar waarschijnlijk had geen van beiden erop gerekend dat ze alle tijd die ze niet aan Hare Majesteit Ilya besteedden aan het schoonmaken op konden maken. Nooit verveling, hoor. Altijd schoonmaken, de vloerkleden, de schilderijen, de spiegels. En dat allemaal voor een meisje met smetvrees. Haar ouders hadden de situatie nooit meegemaakt, anders hadden ze haar vast wel naar een psycholoog gestuurd of iets dergelijks. Maar Papa en Mama waren er niet, dus kon Ilya gewoon haar gang gaan. Zelf had ze haar gedrag nauwelijks in de gaten, was langzaamaan zo gaan denken. Zeker sinds ze biologieles gekregen had, over allerhande ziektes en wat er allemaal kon gebeuren als ze zoiets opliep… Ook de huisarts draaide overuren voor het bezoeken van het kleine meisje, wist op voorhand al dat er eigenlijk niets aan de hand zou zijn. Allemaal voor haar gemoedsrust; Papa en Mama von Einzbern hadden meer dan genoeg geld en checkten ook niet bepaald hoe vaak de huisarts langskwam. Ze waren van zo weinig op de hoogte.
Maar Ilya had zichzelf niet binnenshuis opgesloten, nee, ze was dol op de buitenlucht. Want als je binnen zat en alleen maar stof inademde… Zolang ze dik ingepakt naar buiten ging en ze dingen aan kon raken met handschoenen om, zolang niets in direct contact kwam met haar huid was ze tevreden en kon ze rondrennen wat ze wilde. Waarschijnlijk was James de schoonste krokodil in dit zonnestelsel! Daar zou ze wel trots op zijn, maar voor haar was het normaal dat een krokodil bijna glom in plaats van dat hij een wat groezelig uiterlijk had. Na het buitenspelen werd hij dan altijd extra goed schoongemaakt, net als haar kleding. Ze weigerde haar kleding opnieuw te dragen als het niet gewassen was, net zo goed als ze weigerde buiten te spelen in iets anders dan haar dikke kleren. Ergens had ze geluk om altijd in een koud klimaat te moeten leven; het maakte dat ze zichzelf niet dood rende in de hitte. Want van buitenspelen hield ze en dat zou ze ook altijd doen, ze was veel te kinderlijk om zoiets aan zich voorbij te laten schieten. Ze had het hele fenomeen echter wel wat… aangepast.
Ex-tandarts. Wat verklaarde dat? Ze fronste een beetje. Hij was geen tandarts meer, dus dan was hij toch juist de interesse in het gebit verloren? Anders zou je niet stoppen, zo redeneerde zij. Hmm, nog een mysterie dat onopgelost zou blijven. Ze wilde er net wat over gaan vragen toen de man naar voren leunde en haar arm vastpakte. Als ze gevallen was, dan was het misgegaan. Een nieuwe huilbui, misschien een twijgbreukje hier en daar. Een Ilya die zich doodsbang aan het afkloppen was van het stof op de grond. Verdere problemen of vragen? Ilya begon te denken, zette daarbij het gezicht op dat de meeste kinderen vertoonden als ze hun best gingen doen om de vraag zo volledig mogelijk te beantwoorden. Ilya was het de persoon die niet kon liegen, daar was ze te spontaan voor. Maar voor ze een echt antwoord had, moest ze wel even goed nadenken. Uiteindelijk klaarde haar gezicht op, toen ze een vraag gevonden had. ’Mogen Papa en Mama hier langs komen als ze tijd hebben? Want Mama zei dat ze heel vaak op deze planeet kwam en dat ze wel een keer een dag kon stoppen. Mama is wel vaker thuis dan Papa, maar altijd net als ik heen en weer moet tussen Shadra en Puffoon dus eigenlijk zie ik haar nooit,’ legde Ilya uit, hoopte dat de uitleg voldoende was om de Hoofdmeester ervan te overtuigen dat ze het echt heel erg leuk zou vinden als het mocht. Haar ogen verwijdden onbewust een klein beetje als in een smeekgezichtje, wat ze zichzelf door de tijd heen aangeleerd had. Het deed wonderen bij reptielenverhandelaars.
Verder had ze niet echt vragen, zou ze het zelf wel uitvogelen hier op school. En anders stormde ze hier opnieuw naar binnen maar er waren vast wel mensen die haar wilden helpen! Toch? Momenteel zat Ilya met haar hoofd bij haar ouders, nu ze hier bijna de hele tijd op school zat zag ze Papa en Mama nog minder. Dus over die vraag wilde ze even uitsluitsel hebben. Nu ze hier toch was.

Een snelle gebitscontrole op dat kinderlijke mondje uitvoeren was nog wel het minste wat hij kon doen. Hij had ergens op de bodem van zijn hutkoffer toen hij van zijn appartement op Razen, waar hij destijds zijn studie in vuurmagie had afgerond, naar Starshine kwam om de baan als leraar op zijn schouders te nemen nog ergens wel wat tandartsinstrumenten liggen. Misschien moest hij hier, gewoon op de school zijn praktijk maar voortzetten. Iedereen van de leerlingen eens per maand langs de martelkamer komen, want daar zou hij dan heel toepasselijk de tandartsstoel plaatsen. Hij had een groffe hekel aan zijn ex-baantje gehad om al die menselijke beerputten te ontdoen van vieze aandoeningen, van de stinkende smoelen van bejaarde mannen tot vetkleppen die alles opschrokten wat ze tegenkwamen, daarbij nauwelijks rekening houdend met de zuren en de suikers die het glazuur aan konden tasten. Uitzonderlijk belangrijk. En toch, jaren later, had hij nog altijd de neiging om zich te fixeren op het gebit van anderen, en ze linea recta door te wijzen naar zijn praktijk tot hij tot de conclusie kwam dat die niet meer draaide. Hij meende ook nog een doosje te hebben waarin hij alle getrokken melktanden van kinderen bewaarde. Om ze onder genot van een glaasje wijn nauwkeurig te bestuderen, maar ook onder het genot van de kleine kiezen en snijtanden tussen duim en wijsvinger zelf. Het was immers geen onbekend feit meer dat hij het graag op kleine kinderen en alles daaromheen had. Van Ilyasviel zou hij jammerlijk genoeg geen tanden ontvangen; haar gebit was zo schoon en stralend alsof ze als een tandarts voor haarzelf figureerde. Wat viel er ook anders te wachten van een meisje met zulke aparte reinigingskwalen? Onder een lichte greep hield Savador Ilyasviel op zijn schoot terwijl hij iets voorover boog en de spullen in zijn handen op de desk van zijn bureau legde. Of het meisje verdere vragen of problemen had lag bij haarzelf, maar diep van binnen hoopte hij vurig dat ze nog lang in zijn aanwezigheid zou blijven. Hij genoot er stiekem van. Met een joviaal glimlachje op zijn smalle lippen keek Savador afwachtend op Ilyasviel neer toen het meisje een moeilijk gezichtje opzette bij het nadenken over een eventuele vraag. Haar kinderlijke gelaat klaarde spontaan op, want kennelijk schoot er haar eentje te binnen. 'Mogen Papa en Mama hier langs komen als ze tijd hebben? Want Mama zei dat ze heel vaak op deze planeet kwam en dat ze wel een keer een dag kon stoppen. Mama is wel vaker thuis dan Papa, maar altijd net als ik heen en weer moet tussen Shadra en Puffoon dus eigenlijk zie ik haar nooit,' brak Ilyasviel los in een enthousiast gebrabbel over haar mama en papa en heen en weer reizen tussen planeten dat Savador met een licht gefronsd gezicht allemaal maar moeilijk kon volgen. Zijn mondhoeken krulden al gauw weer gladjes om tot een klein glimlachje, want wat deerde het ook?
'Als je mij een knuffel geeft,' zei hij met een glunderende glimlach, bijna fluisterend, zijn armen daarbij in een al iets gespreide positie. Voor wat hoort wat, zo luidde immers het gezegde.

Nou. Ze had heus wel een schoon gebit, hoor. Daarvoor hoefde ze geen vingerafdrukken in haar wangen gegraveerd te hebben. Ilya vond de man maar een beetje vreemd, maar goed, omdat hij haar gered had van de monsterlijke stoel. En hij lachte wel vriendelijk, maar verder was het maar een vreemde kwast. Of hoe noemde Mary mensen altijd die ze niet begreep. Niet dat die er vaak waren, maar als ze het over de leraar had die Ilya weer eens buiten liet spelen in plaats van huiswerk op te geven, dan zei ze dat wel eens. Vooral als ze hem probeerde over te halen het niet te doen, maar Ilya zorgde altijd wel dat ze weg was voor iemand haar tegen kon houden. Met geliefde James in haar armen, natuurlijk. Zo had ze ook wel eens geprobeerde de 'Grote Verhuizing' te ontlopen. Als een guerillastrijdster had ze zich verscholen achter de bomen van het landgoed en zich zelfs nog een tijdje verschanst in het kleine vervallen hutje wat daar stond. Ze had het een tijdje volgehouden, tot ze tevoorschijn was gekomen om in haar nieuwsgierigheid uit te zoeken of er überhaupt wel iemand naar haar zocht. Op het hele landgoed was niemand te bekennen geweest, dus was Ilya het huis ingeslopen. Mary was zo slim geweest het kleine, domme meisje op te wachten en de deur achter haar in het slot dicht te slaan. Daarna had ze het opgegeven, het lukte haar gewoonweg niet om aan de bediendes en de shuttles te ontsnappen. En al met al was het ook niet het ergste wat er was.
Zijn vraag maakte een hele stortvloed aan woorden los bij het kleine meisje, dat van de hak op de tak sprong in haar antwoord omdat ze alles uit wilde leggen in één keer maar het niet echt voor elkaar kreeg. Ze bleef afdwalen in het doolhof van dingen die ze wel of niet verteld had en kon ze soms niet eens meer uit elkaar houden. Wat knap dat de man haar al bij kon houden! Of misschien had hij maar een half woord nodig om te begrijpen wat iemand bedoelde. 'Als je mij een knuffel geeft.' Hé. Ze gaf alleen knuffels aan James, zo aardig vond ze de man die ze nog maar net kende nu ook weer niet. Als het echte kleine kind dat ze was perse Ilya haar lippen op elkaar en blies ze haar wangen een beetje op en sloeg ze haar armen zo goed als het ging over elkaar. Opstandig. Twijfelend. Want hij was wel aardig geweest, maar zo vrijgevig was ze nu ook weer niet. Charmant zijn was nooit haar sterkste kant geweest, Mary bleef maar zeggen dat ze een dame moest worden. Ilya was er tot nu toe nog niet in geslaagd. 'U bent geen reptiel,' constateerde ze. Ja, dat had er veel mee te maken; voor de meeste mensen betekende dat juist dat ze Savador wel zouden knuffelen en het reptiel niet. Bij Ilya betekende iets anders. Nou ja, het was voor nu in ieder geval nog dat ze er nog niet helemaal over uit was. Ze begon haar interesse in dit alweer een beetje kwijt te raken, zoals gewoon voor kinderen, nu ze haar rooster zo ongeveer bemachtigd had. Dat was toch het doel geweest, niet dan? James wurmde een beetje in haar armen, ze liet wat losser omdat het dier anders waarschijnlijk zou stikken. En dat was niet de bedoeling!

Dat hij zich wat liet gaan in zijn drift om jongere kinderen drong niet geheel tot hem door, en eigenlijk voelde hij daar ook niet de noodzaak toe. Want ze waren hier met z'n tweetjes alleen in zijn kantoor, buiten zicht- en hoorbereik van ouders, leraren, leerlingen of stagiaires die de roddel dat hij aan pedofiele trekjes lijdde maar al te graag voort wilden zetten. Maar het was nog niet zo erg dat hij zich als kinderlokker opstelde en de drang meer was dan enkel het confronteren en het associëren. Het was een ander verhaal geweest als Ilyasviel wat ouder en meer puber was, maar dit kwam nog niet eens in de buurt. Zolang ze maar fijn kinds en onwetend bleef had hij er alleen maar profijt van. Naar zijn mening zelfs beter dan dat ze zich aansloot bij de rest van de respectloze, haatdragende leerlingen en zelf een misplaatste vlegel werd. Zijn hartelijkheid zou in dat geval ook meteen wegsmelten tot er niets anders overbleef dan een hard, robuusk masker dat zich al die tijd onder de zachte laag verscholen hield. Datzelfde masker kregen de meeste overige leerlingen alleen maar te zien, die waren de vriendelijkheid niet waardig. Maar je moest toch zeker harteloos zijn als je bij het zien van het gezichtje dat Ilyasviel trok niet zo vertederd raakte dat je haar het liefst dood zou willen kroelen? Dat was precies ook wat hij wilde, maar niet zo zeker voortkomend uit zijn aantrekkingskracht tot jonge kinderen. Het lag wat anders. Ilyasviel leek er met alle kinderlijke tegenstrijdigheid kennelijk niet mee eens te zijn. Als een echt klein meisje blies ze haar wangen op en sloeg eigenzinnig haar armen over elkaar. Ze mocht dan nog een kind lijken, zo onwetend was ze blijkbaar niet. 'U bent geen reptiel,' luidde het tegenargument. Wat een halsstarrig tantetje. Dus toch enige koppigheid onder die hoop wezenloosheid. Een beetje zielig staarde Savador op het meisje neer, zijn wenkbrauwen daarbij naar elkaar toegetrokken in een licht jammerlijk fronsje. Langzaam liet hij zijn half gespreidde armen weer zakken en liet zich traagjes terug in zijn stoel zinken. Toch bleef er een klein bedroefd glimlachje aanwezig op zijn dunne lippen, alsof hij het Ilyasviel ergens ook niet kwalijk wilde nemen. Een oudere man knuffelen die je nauwelijks kende deed je immers ook niet iedere dag. Maar hij was eenzaam en had ook broodnodig de liefde nodig in een omgeving vol haatdragende pubers waarvan hij gehoopt had dat het een brave cohesie zou worden. Dus zo vreemd was het toch niet dat hij het vroeg? Vreemd moest het voor Ilyasviel in ieder geval ook niet zijn, met haar infantiele houding. Als ze wat minder een eigen willetje had gehad, had hij hier nu met een kind tegen zich aangedrukt gezeten, een beetje simmend en zichzelf hatend en zelfmedelijdend tot zijn aandachtsmeter ook weer gevuld was. Ilyasviel moest hem zeker ook eng vinden. Goed, spijtig, dan wist hij genoeg. Hij forceerde zijn mondhoeken verder om te krullen tot een volledig, maar nog maar zwak en nog altijd neerslachtig glimlachje.
'Vriendelijk van je dat je dat zegt,' kwam er uiteindelijk zachtjes uit. Voor de meeste anderen was hij immers wel een reptiel dat het best gewoon gemeden moest worden, alsof hij geen mens met ook gevoelens had. De gang naar zijn kantoor was ten alle tijden verlaten, zijn collega's schoven liever een eindje van hem vandaan als hij tijdens de maaltijden aan de lerarentafel zat in de grote zaal, leerlingen weken als een angstig groepje prooidieren uiteen zodra hij eraan kwam gebeend. Zelfs zijn eigen kinderen leken soms bang van hem te zijn als hij streng op ze neerkeek wanneer ze iets hadden gedaan wat hem niet tevreden stelde. Dus ja, stiekem was hij wel een emotioneel wrak. Hij voelde weinig voor een discussie met een kind of gekrijs en gejengel als hij alsnog iets tegen haar wil in zou doen, dus in plaats daarvan tilde Savador het meisje onder haar oksels op en zette haar voorzichtig weer neer op de grond. 'Tú leanbh, off you go,' zei hij in zijn eigen Noord-Shadraanse (aka Iers/Brits owo ) accent, want hij veronderstelde dat ze door haar afkomst de taal wel verstond. Met een aantal bleke vingers tegen de zijkant van zijn voorhoofd gedrukt alsof hij hoofdpijn had zakte hij terug in zijn stoel en maakte met zijn andere vrije hand zacht glimlachend een wuifachtig gebaar dat hij haar niet langer meer vast zou houden en ze vrij was om te gaan. Ze had immers haar rooster, en tenzij ze geen vragen of problemem meer had was er geen reden voor haar om haarzelf te blijven associëren met een vreemde oude man.

Ze knuffelde alleen James. Punt uit. Oké, ze maakte wel eens een uitzondering voor echt schattige dingen, maar ze kon de Hoofdmeester nu niet echt schattig noemen. Hij was juist heel groot en hoewel hij aardig was, voldeed hij niet aan het ideaalbeeld van schattigheid; waar was de pluizige vacht dan gebleven? Misschien zou ze wel gek genoeg zijn om de man te knuffelen als ze niet zo bang was geweest van zijn kantoor; want hij zat waarschijnlijk heel vaak in het kantoor en.. misschien ook wel op die stoel.. Ze besloot er niet verder aan te denken, had iets nodig om zichzelf af te leiden voor ze spontaan zou gaan huilen, nu écht zonder goede reden. En dat wilde ze de man ook weer niet aandoen, want Mama had haar verteld dat mensen het niet leuk vonden als ze ging huilen. Ze had die techniek wel eens toegepast om dingen die ze graag wilde te krijgen, zoals James, maar verder was ze zich nog niet goed van de uitwerking van haar tranen bewust. En voordat ze dat helemaal doorhad, wilde ze het niet gebruiken. Als ze vragen had wist ze in ieder geval waar ze binnen moest huppelen - misschien kon ze die slang nog wel een keer te pakken krijgen om te knuffelen - want hij zou vast wel veel weten. Niet omdat hij oud was, en omdat dat volgens sommige kinderen wijsheid betekende, maar omdat hij op al haar andere vragen antwoorden had geweten. Dus dan later ook!
M-maar.. waarom keek hij dan nu zo zielig? Was dat haar schuld? Dat was niet de bedoeling geweest! Vond hij het zo erg om geen reptiel te zijn? De meesten wilden dat niet en vonden haar opmerking niet beledigend, maar als de man er zo verdrietig van ging kijken. Zo kon ze iemand toch niet achterlaten. De man zette haar echter alweer neer, met James, rooster en al en vertelde haar dat ze kon gaan. Dat het in een andere taal was had ze nauwelijks door, ze verstond het en daar ging het om. En nu? Zou ze gewoon weglopen en vrolijk, onwetend haar weg vervolgen? Dat was ook niet echt leuk voor haar gemoedsrust, want hij keek toch echt zo.. gekwetst? Haar vermogen om lichaamstaal te lezen was nu niet echt groot, al voelde ze als het kind dat ze was sommige dingen wel aan. Waarvan zou hij weer moeten lachen? Ilya fronste heel lichtjes, dacht er diep over na terwijl ze James stevig vast bleef houden onder een arm. Oh! Dat was het! Haar te blije uitdrukking kwam weer terug toen ze dacht de oplossing gevonden te hebben. Het was dat de man te ver weg was, maar ze sloeg - met de beste bedoelingen, al moest het best lomp zijn achteraf gezien - een armpje om zijn been heen, het enige waar ze bij kon. 'Dankuwel!' Meteen daarna liet ze weer los en huppelde het kantoor uit. Missie volbracht!

---

Behalve het feit dat het vast ook wel bij ieder kind op het hart werd gedrukt om je niet te laten onderwerpen door de wil van vreemde, volwassen mensen - door mee te gaan voor snoep of andere frapante zaakjes - kon hij Ilyasviel weigering ergens ook wel begrepen door haar belang voor hygiëne. Hij was niet vies, en ondanks de zwavel- en vuurachtige aroma's die zijn lichaamsgeur droeg stonk hij ook niet. Zijn kleding was gewassen en gestreken zoals hij dat als letterlijk alleenstaande ouder alleen moest doen, want Uda deed het niet. Maar het was gewoon een feit dat je altijd bacteriën bleef behouden, hoe rein je ook was en hoe goed je je ook verzorgde. En dus was het niet vreemd als iemand met smetvrees er nu niet bepaald om stond te springen om een ander in de armen te nemen. Hij wist alleen niet of Ilyasviel ook al zover was met haar biologische kennis. Het leek hem beter het het kleine meisje niet te vertellen voor ze daar ook in huilen over uitbarstte, want het werkte ook niet bepaald in zijn voordeel. Bovendien was het iets waar weinig tegen gedaan kon worden, en hij wilde het kind niet de rest van haar leven een permanente angst meegeven. Daar was ze veel te snoezig voor. Nu hij er even over nadacht meende hij wel te vermoeden dat Ilyasviel hem plat zou knuffelen als hij zijn dierlijke tweede vorm aannam; een grote witte slang. Maar het kostte hem zoveel magie en inspanning dat hij het alleen gebruikte wanneer het nodig was. Daarbij was het niet zo dat hij er zoveel moeite voor over had, het was immers duidelijk dat ze het niet wilde. Dus zette hij het idee uit zijn hoofd, ondanks dat hij de drang moeilijk kon weerstaan bij het zien van dat behuilde gezichtje. Hij liet zich niet overmeesteren door zijn hebzucht en zette Ilyasviel weer met beide benen op de grond, waar ze vrij was het kantoor te verlaten en nu haar eigen weg te gaan. Tot zijn grootste spijt. Hij zag het immers niet snel gebeuren dat ze nog een keer aan zou kloppen om alsnog haar armen even om zijn nek te slaan. Oh well.
Hoewel hij zijn teleurstelling moeilijk kon maskeren liet Savador haar verder begaan en keek met in elkaar geschoven handen rustend tegen zijn onderbuik zwak glimlachend op haar neer, wachtend op het moment dat ze zich om zou draaien en terug naar de deur zou hobbelen met James in haar armen. Ze bleef echter voor zijn stoel staan. Peinzend. Nadenkend. Het wakkerde zijn nieuwsgierigheid aan. In een uiting van licht verwarde verbazing trok Savador zijn beide wenkbrauwen op toen Ilyasviel met een vreugdevolle uitdrukking een arm om zijn been sloeg en meteen daarna weghopste voordat hij haar van de grond kon plukken om hetzelfde in een iets uitgebreidere versie te doen. Zijn mondhoeken krulden lichtjes om tot een monter glimlachje, en hij sloot zijn vermoeide ogen in een tevreden gebaar waarbij hij zacht binnensmonds lachte. Een typisch kinderlijke handeling. En het was toch beter dan niets. 'Dankuwel!' Traag opende hij zijn ogen weer om Ilyasviel na te kijken toen het meisje zijn kantoor uit huppelde, James' meezwierende staartje in de vrolijke lichaamsbewegingen van zijn jonge bazin daarbij het laatste wat hij nog kon zien van de krokodil in haar armen - en met de vurige hoop dat de komende herontmoetingen van aangename aard mochten zijn.