Seeking for warmth~

Waarom kan het niet warm blijven? vroeg Mikhail zich af terwijl hij langs alle planten liep, zijn violet-gekleurde ogen flitsend van de ene naar de andere plek, alsof hij iets zocht. Tja, waarom kon het niet warm blijven? Mikhail had geen idee waarom. Hij wist wel dat hij nooit meer die vreselijke kou wou voelen op de dag dat zijn ouders het loodje hadden gelegd. Hij wou het sindsdien nooit meer koud hebben, hij wist gewoon dat dat onheil betekende. Elke keer dat hij die kou weer voelde, voelde hij de verschrikking van die bloedvergoten dag die hij het liefst wou vergeten, maar helaas stond alles op zijn netvlies gegrift. Voor eeuwig en altijd.
Natuurlijk lag het puur aan het klimaat dat het winter werd, maar hoe kon Mikhail dat nou weten? Hij was 7 toen hij de bergen in liep en had op school nog niks gehad over klimaatverandering. Hij vroeg wel altijd aan zijn ouders waarom het warm en koud werd. Zij zeiden dat het jaar 4 seizoenen had, lente, zomer, herfst en winter, maar ze waren er nooit verder op in gegaan. Hij had niet veel problemen met herfst maar dat was dan het seizoen waarin hij langzamerhand bang werd voor de winter. En als de winter eenmaal kwam, was hij niet meer naar buiten te krijgen. Hij zou zich verstoppen, de persoon weg slaan of hem bewerken met een of ander voorwerp om niet naar buiten te gaan. Hij haatte het, hij haatte het gewoon!
Mikhail kneep zijn ogen dicht en schudde zijn blonde hoofd. Hij wou er niet aan denken, hij moest zich fixeren op iets anders en dat waren... Zonnebloemen! Zijn hele gezicht werd vrolijk toen hij de vrolijke gele bloemen zag en rende haast op de hoge planten af om daarna met glinsterende ogen ernaar te kijken, alsof de zonnebloemplanten enorme snoepjes waren. Hij stak zijn hand uit naar een iets lager plantje met een iets kleinere zonnebloem en knakte de stengel door. Met een glimlach keek hij naar de zonnebloem, blij dat deze planten bestonden. Ze gaven hem een warm zonnig gevoel. Het gevoel dat hij altijd wou voelen maar het helaas niet altijd voelde.

Het begon weer winter te worden en eigenlijk was dat de enige reden waarvan Wren aan zichzelf toe wilde geven dat ze in de kassen kwam. Het was hier lekker werm, dus waarom niet. Ze had nooit echt veel met planten gedaan, maar dat kwam omdat ze ze vaak per ongeluk in de fik stak als ze weer eens mislukt probeerde haar Vuurmagie iets nuttigs te laten doen. Zoals het warmer krijgen. Maar altijd ging het mis, dus probeerde ze het de laatste tijd niet echt meer, alsof ze het opgegeven had. Maar tegelijkertijd was ze hier toch steeds vaker gekomen, ondanks het gevaar. Het was hier in ieder geval lekker warm en ergens, hoewel ze het niet verwacht had, hield ze wel van planten. Waarom, was echt één van die vragen die ze gewoon niet kon beantwoorden. Ze wilde het ook niet echt toegeven dat een plaats die ze altijd vermeden had nu haar 'vaste stekje' werd. Ach ja, verandering was er altijd.
Haar vingers kwamen in contact met de glazen wand van de deur die geruisloos open gleed en haar toegang verschafte tot de kassen. Ze stopte even toen ze binnen was en de deur weer dicht liet vallen, zo zacht mogelijk. Allerlei geuren en kleuren kwamen op haar af en het voelde bekend, als een soort van thuiskomen in iets wat nooit haar thuis geweest was. Een vreemd gevoel. De winter was weer begonnen, dat zag ze nu ze naar buiten keek en zich pas echt bewust was van de grijze lucht die ze eerder als normaal had aangenomen maar die haar nu vreemd voorkwam nu er een soezigere warmte om haar heen hing. 'Blegh, winter,' mompelde ze in zichzelf, terwijl ze even over haar armen wreef om de laatste sporen van kou de verdrijven. Langzaam begon ze de kassen in te lopen, bewonderde de bloemen die zelfs nu nog in bloei waren en hun kleuren tentoonspreidden. Zelfs de zonnebloemen waren nog zo geel als anders, zelfs nu er geen zon meer was om hen mee te vergelijken. Wren hurkte bij de bloemen en ging even met haar vingers over de bladeren, die nog vol voelden van leven, zelfs voor iemand zonder Woudmagie. Ze concentreerde zich een moment op de lucht rond haar en liet met haast een schok de bloem los. Er was nog iemand! Waarom? Ze moest beter opletten.. Meteen veranderde haar dromerige uitdrukking naar een geschrokken, geïrriteerde uitdrukking. Ze probeerde dwars door de zonnebloemen heen te kijken en zag aan de andere kant een hoofd, van een onbekend iemand. Dit kon ook alleen haar overkomen. Hij had haar toch niet gezien? Misschien moest ze weggaan. Wren zuchtte. Ze was nogal duidelijk binnengekomen en het bijna onmogelijk om haar te missen.. jammer genoeg. Ze was dan wel klein, maar niet echt stil. Ze kon de jongen niet goed onderscheiden, maar ze zag dan wel dat het een jongen was. Blond, dat ook nog. Verder kon ze hem niet echt zien. Als hij haar nu ook niet zag.. Misschien zei hij wel niets en kon ze hier blijven zitten. Als ze nu iets zou zeggen, zou het er heel onaardig uitkomen, omdat ze zo geschrokken was. Nee, dan maar stil blijven.

Met een iets vrolijker gezicht dan voorheen keek Mikhail naar de zonnebloem en draaide de stengel wat rond tussen zijn vingers. Zijn ogen glinsterden alsof een 7-jarig kind zojuist een heerlijk snoepje had gekregen. Het was misschien raar voor anderen dat hij zo blij van een zonnebloem werd maar dat maakte hem niet uit. Hij werd sowieso al raar gevonden door zijn soms intimiderende acties. Hij kreeg soms gewoon het gevoel dat hij weer in een psychose zou raken en dan iemand zou gaan vermoorden. Hij probeerde het vaak terug te dringen, waardoor er van die vage maar enge reacties ontstonden terwijl zijn hand gewoon jeukte om de ogen van de persoon uit de kassen te trekken. Makkelijkste manier van iemand pijn doen zonder iemand echt te doden, al ging dat niet altijd even soepel. Meestal vermoordde hij de persoon gewoon en dat was doordat hij in de hitte van het moment de moordenaars voor zijn ogen zag. Het was op dat moment voor hem echt de moordenaar die hij aan het vermoorden was. En wanneer hij bij zinnen kwam, voelde hij dat hij nog krankzinniger was geworden.Mikhail zuchtte diep en keek naar de zonnebloem, waarvan de stengel inmiddels doorgeknakt was doordat hij hem zo stevig had vastgehouden terwijl hij aan die bittere gedachtes had gedacht. Hij legde de zonnebloem maar neer en meende toen dat hij net wat gehoord had, ookal had hij er niet op gereageert. Hij keek om, een kalme blik in zijn ogen en zijn ogen vingen het blauwharige meisje op die langs de planten aan het lopen was. Hij glimlachte alleen vriendelijk naar haar en wist van zichzelf dat het beter was om haar te vermijden, anders liep hij weer dat vreselijke risico. En dat wou hij liever laten. Hij wou niet dat de zonnebloemen besmeurd zouden worden door bloed.

Ze keek nieuwsgierig naar de jongen met het blonde haar, die geobsedeerd leek door de zonnebloemen. Daar gaf ze hem wel gelijk in; zonnebloemen waren en bleven mooi, dat kon ze niet ontkennen. De jongen glimlachte even, hij zag er wel aardig uit, op zich. Niet zo gemeen als die dingen in haar dromen.. Wren haalde haar hand even snel door haar haren en begon om de bloemen heen te lopen, om ze ook van de voorkant te bekijken. Normaal was ze zo chagrijnig als de pest, maar nu vond ze het wel leuk om de bloemen van voren te bekijken. Kleuren konden haar meestal niet opvrolijken, maar in de winterse kou was ze er meer dan blij mee. Wist zij veel dat ze beter niet op de jongen af kon lopen. Door zijn glimlach zag hij er juist heel aardig uit. 'Hey,' groette ze. Ze miste de geknakte zonnebloem bij zijn vingers helemaal. 'Gelukkig groeien ze hier ook als het kouder wordt,' zei ze, terwijl ze met haar hand naar de bloemen toeging, niet uit een kwade bedoeling, al had ze er niet over nagedacht dat het eruit kon zien of ze een bloem wilde molesteren. Foutje.

PROFILE MAGICIAN

» The warmth of friendship
» Bijles Tender Warmth || Syo
» Bijles Tender Warmth || Rhine
» Bijles Tender Warmth || Wren
» (Missie) The Warmth Within - Wren & Moyra

Seeking for warmth~

Seeking for warmth~

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen