With Mineko

Mizuki liep met huppelende pasjes naar de licht magicians etage. Ze floot een vrolijk deuntje en keek achterom of Mineko haar wel kon volgen. Ze ging meestal erg snel vanwege haar huppelende haast zwevende pas. Ze glimlachte en stopte aan een deur “Ik heb een geheim plekje hier waar ik alles heb staan, een bed een wastafel, een klein keukentje, een tafeltje, twee stoelen en een cd-speler. Ze opende de deur en ze ging de trap op. Ze telde zachtjes te treden en na de 27ste trede was er een deur. Ze opende de deur en daar was haar kamer. Ze rende binnen en plofte op haar bed. Heerlijk! Ze sloot haar ogen en grinnikte. Ze sprong al snel weer recht en opende de koelkast, ze had genoeg ingrediënten voor een ontbijtje voor morgen. Ze grijnsde “ Zin in een ontbijt morgen?”. Ze ging haar variant van pannenkoeken maken. In pannenkoeken bakken was zij echt de beste. Daar had ze zichzelf al in geperfectioneerd, dat was zeker “Hoe lust je je pannenkoeken graag? Weinig vanillesuiker in het beslag of juist veel? Ik heb namelijk twee versies.” Ze huppelde de hele kamer rond en nam dan een cd die ze opzette. Het was van haar favoriete band. Ze begon mee te zingen en te springen. Ze had in de avond altijd het meeste energie. Dat zou Mineko vast nu wel merken. Ze nam zijn hand en begon met hem rond te huppelen. Ze grinnikte en plotseling struikelde ze. Daar lag ze dan, op de grond. Ze moest lachen en stond al snel weer overeind. “K-klungelige i-i-ik.” Ze ging op bed zitten en klopte op het plaatsje naast haar. “Ik ben nog lang niet moe” zei ze al grinnikend. Ze keek Mineko met een speelse grijns aan en ze keek op haar horloge. Nog tijd genoeg vond ze. Ze zette haar cd-speler zo zacht mogelijk. Alleen hoorbaar voor mineko en haar. Ze stond op en schenkte voor zichzelf een glaasje water in, net 25 centiliter op de kop. "Jij ook iets?" vroeg ze met een glimlach aan Mineko.
[Mineko]

Mizuki rende de hele kamer door en pakte een cd die ze opzette. De muziek vulde de kamer en Mizuki pakte zijn hand vast. Ze trok hem de kamer door in een soort hyperactief gehuppel. plotseling struikelde ze en viel op de grond. Gelukkig stond ze meteen weer op. Ze was in orde. Mizuki ging weer op haar bed zitten en klopte uitnodigend naast haar. Ze schonk zichzelf een glas water in en vroeg of hij ook iets wilde. Hij pakte het kopje uit haar handen en zette het weg. Toen reikte hij naar voren, zodat zijn wang bijna haar wang raakte en fluisterde in haar oor ''Ik wil weten hoe jij bent... wie jij bent...'' Zijn mond kwam nog iets dichter bij haar oor. ''Ik wil weten wat je voelt...'' Zijn lippen streken zachtjes langs haar oor en zijn gezicht was heel dichtbij dat van haar. Hij gaf haar heel zachtjes een kus op haar wang. Zijn lippen raakten haar nauwelijks aan maar toch tintelde hij door zijn hele lichaam. ''Wat voel je nu, Mizuki?''

Hij wilde weten wat ze dacht. Hij wilde weten hoe ze over hem dacht om precies te zijn. Maar tegelijkertijd was hij bang, het ging allemaal zo snel. Hij kon het nauwelijks bevatten. Hij had haar pas net leren kennen en nu zat hij op haar bed, de muziek zachtjes aan en hij had haar gevraagd wat ze voelde. Hij was een beetje overrompeld door alle gebeurtenissen die elkaar zo snel opvolgden. Hij was in de war en zijn gevoelens voor Mizuki waren onduidelijk. Hij vond haar lief en aardig, maar vond hij haar ook leuk? hij wist het niet en had nog tijd nodig om zijn gedachten en gevoelens op een rijtje te zetten.

(héél late reactie sorry)

Mineko fluisterde in Mizuki's oor, hij was heel dichtbij en dat deed haar helemaal gloeien. "Ik wil weten hoe jij bent... Wie jij bent...". Ze slikte en probeerde uit haar woorden te komen. "Ik ben Mizuki, ik ben 17 jaar, mijn ouders staan op het punt te scheiden, ik ben een natuurtalent in koken, ik heb het syndroom van Asperger, ehm..." ze haalde even adem "Ik ben 1 meter 73,4 groot, ik weeg 52 kilogram en 324 gram, ik hou van perfectie..." ze wist niets meer wat ze nog kon zeggen eigenlijk. Hij kon het haar eigenlijk beter vragen "Misschien is het beter als je wat duidelijker bent met je eerste en tweede vraag" en ze grinnikte. Dan vroeg hij wat ze nu voelde: "Ik weet niet wat het is maar ik voel, dingen in mijn buik... Ik ken dit niet, weer jij wat het is? Ik voel me opgetogen, verlegen en heel blij bij jou.". Ze glimlachte en kuste zijn kaak terug dat was toch het minste wat ze kon doen. "Wat voel jij Mineko?". Ze keek hem met een lichtelijk vragende blik aan. Zij was ook bang, ze wist niet wat die rare kriebelingen waren in haar buik en waarom ze zo heel blij was in zijn buurt. Ze snapte het allemaal niet en misschien moest ze maar wat meer vragen over dat aan Mineko, misschien wist hij het wel. Ze nam het kopje weer en begon met kleine slokjes te drinken. Met haar pink omhoog goot ze de inhoud van het kopje in haar mond en ze slikte. Ze zette het kopje weer weg en keek naar Mineko.

"Ik weet niet wat het is maar ik voel, dingen in mijn buik... Ik ken dit niet, weer jij wat het is? Ik voel me opgetogen, verlegen en heel blij bij jou." Zachtjes raakten haar lippen zijn kaak. "Wat voel jij Mineko?" Ze keek hem vragend aan. ''Ik voel me verward. Ik heb nog nooit zoiets gevoeld... Ik weet dat ik zo weg moet en dat maakt me verdrietig. Ik wil bij je blijven. Maar ik weet dat ik je morgenochtend weer zal zien en dat maakt me zenuwachtig en blij tegelijkertijd. Ik weet ook niet goed wat ik allemaal voel, het is een grote warboel daarbinnen.'' Hij wees naar zijn hart. ''Maar maak je niet ongerust. We zullen nog heel veel tijd samen zijn, totdat we allebei precies weten wat we voelen.'' Hij keek op zijn horloge en schrok. De tijd was snel voorbij gegaan en hij wist dat hij niet lang meer kon blijven. De teleurstelling was van zijn gezicht af te lezen en hij vond het spijtig dat hij moest gaan, maar hij had geen keus. Als hij zo laat op de gangen werd betrapt zou hij naar het schoolhoofd gestuurd worden en nog meer problemen was wel het laatste waar hij behoefte aan had. ''Hoe laat zal ik morgen naar je toekomen? Dan breng ik je naar je les.'' Hij omhelsde haar en streek zachtjes door haar haar. ''Morgenochtend sta ik weer voor je deur oke?''

~minder dan een dag --> geen late reactie... maak je maar geen zorgen, ik kan wel even wachten Razz

~

(volgende post van jou zet er even ochtend in? :3)

Mizuki glimlachte en knuffelde Mineko "Ik zie je morgen weer dan heb iets om naar uit te kijken terwijl je wegbent, kom vroeg als je kan dan ga ik wat lekkers maken. En om even naar mijn hart te luisteren". Ze sloot haar ogen en gaf hem een lichte kus bijna op zijn lippen. Ze glimlachte en gaf hem nogmaals een dikke knuffel. "We kunnen morgen ook even rondhangen hier, dan geef ik je een uitgebreid ontbijt met versgeperst fruitsap enzo. Ze ging naar de badkamer en kleedde haar om. Ze waste zich uitgebreid en na 15 minuten was ze terug. Ze grinnikte en gaf hem nog een laatste knuffel "Kom ik wil dat je enorm wakker bent morgen. Ze opende de deur en zette de cd-speler uit. Dan kroop ze onder de lakens en ze sloot haar ogen. "Slaapwel Mineko "zei ze zachtjes en ze legde zich goed. Ze krolde zich op in een bolletje en na tien seconden lag ze al te slapen. Ze snurkte niet dus dat was een voordeel als je bij haar sliep. Je werd niet wakker van haar gesnurk.

In de ochtend:
Mineko was vandaag vroeg opgestaan. Hij was naar buiten gegaan en had binnen een paar minuten een groot aantal zaadjes verzameld. De zon begon op te gaan en verwarmde zijn gezicht. Met behulp van zijn woudmagie liet hij de zaadjes tot bloei komen. Al snel hield hij in zijn armen een aardig groot boeket. Hij liep weer terug naar binnen. Op de gangen was nog bijna niemand en het was doodstil. Hij kwam aan op de lichtmagie etage en even moest hij zoeken waar haar kamer ook al weer was. Gisteren had hij Mizuki blindelings gevolgd en niet echt opgelet. Hij herkende plotseling de gang en trefzeker liep hij verder. Het gras was nog vochtig van de dauw geweest en zijn kleren waren klam en vochtig, maar hij had geen tijd meer genomen om iets anders aan te gaan trekken. Hij rilde en voelde de kou in zijn botten trekken. Hij liep naar haar deur toe en klopte hard aan. Hij hield de bloemen voor zich uit gestoken om aan haar te geven wanneer de deur open zou gaan.Hij hoorde voetstappen van achter de deur en gespannen wachtte hij af.

~http://www.zerochan.net/273748 zijn kleren, hij heeft geen rozen maar gele bloemen bij zich <3 ~

De wekker ging af, geeuwend stond ze op en liep ze naar de badkamer om te douchen. Na een kwartiertje had ze gedaan en kleedde ze zich om. Ze had een geruit rokje aan en een zwart topje. Ze grinnikte en begon aan de pannenkoeken die ze Mineko had beloofd. Ze mengde twee pakjes van 50 gram vanillesuiker, 200 g bloem, mespuntje zout, 3 eieren, 1/2 l melk, 75 g boter. Ze deed de bloem in een kom en maakte een kuiltje, ze deed daar de eieren in, ze deed het zout aan de zijkant van de bloem, dan volgde de melk en begon ze met de hand te mixen. Opeens hoorde ze geklopt. Ze hing vol bloem en ze zuchtte, achja ze liep naar de deur. Ze deed de deur uit het slot en opende. Opeens zag ze alleen maar prachtige gele bloemen. "Zijn deze voor mij?" zei ze verrast en ze keek verlegen naar de grond "Kom binnen" zei ze zachtjes en ze beende naar de keuken voor een vaas. Ze zette die op de tafel en ze toverde er water in. Ze liep terug naar de keuken om het eerste beslag in de pan te doen die ze op het vuur zette "Goed geslapen?" vroeg ze ondertussen.

De deur ging piepend en krakend open en even later zag hij Mizuki's verraste gezicht. Zijn hart maakte een sprongetje van vreugde en een gelukkig gevoel verspreidde zich door zijn lichaam.
"Zijn deze voor mij?" vroeg ze verbaasd. ''Ligt er aan...Vind je ze mooi?'' vroeg hij verlegen, hij hoopte maar dat ze het niet stom vond dat hij als een ouderwetse modelman voor haar deur stond met bloemen. Hij wilde haar omhelzen en haar lippen voelen en opeens ergerde hij zich aan de bloemen die hem die kans ontnamen. "Kom binnen" zei ze uitnodigend. Omdat hij zijn handen vol had zag hij geen mogelijkheid om haar te omhelzen, dus hij leunde iets voorover en gaf haar een zacht kusje op het topje van haar neus. ''Je ziet er prachtig uit.'' zei hij op plagerige toon. Ze zat helemaal onder het meel. Van haar kleren tot haar haar, alles was bedekt met een fijn laagje witte poeder. Maar toch meende hij wat hij zei, zelfs onder deze omstandigheden vond hij haar een van de mooiste meisjes die hij ooit had gezien.
Hij liep haar achterna naar boven en zag de bloemen in een vaas staan. Mizuki begon pannekoeken te bakken en heerlijke geuren bereikten zijn neus. Hij snoof diep in en genoot van de lekkere geur. "Goed geslapen?" vroeg ze aan hem. Hij liep naar haar toe en ging vlak achter haar staan. Hij sloeg zijn armen om haar middel en gaf antwoord op haar vraag. ''Ja heerlijk. Ik heb over je gedroomd... Je stond in een veld vol bloemen en... toen kwam ik naar je toe.. en we dansten samen tussen de bloemen, daarom heb ik ze voor je meegebracht.'' Hij schaamde zich voor zijn droom en was bang dat ze hem zou uitlachen. Hij leunde met zijn hoofd lichtjes op haar hoofd en hield haar stevig vast. [hij is toch wel langer hoop ik?] Hij probeerde haar niet te hinderen bij haar gekokkerel maar was niet van plan haar los te laten. Haar aanraking en aanwezigheid werkte als een drug op hem en hij was nu al verslaafd, zwaar verslaafd.

~toch nog een plaatje ^^ ik kan het gewoon niet laten xD: http://www.zerochan.net/774072 Mineko in het bloemenveld(zulke bloemen heeft hij haar ook gegeven)

Mizuki grinnikte "Ahja heb ik je al verteld dat mijn broertje hier ook is? Ik ben super blij!". Ze legde de eerste pannenkoek op een bordje. Normaal was het dat de eerste altijd mislukte maar deze was gewoonweg goed gelukt. Mineko sloeg zijn armen rond haar middel en ze grijnsde toen hij dit zei: ''Ja heerlijk. Ik heb over je gedroomd... Je stond in een veld vol bloemen en... toen kwam ik naar je toe.. en we dansten samen tussen de bloemen, daarom heb ik ze voor je meegebracht.'' Ze antwoordde "Een super leuke droom, ik heb gedroomd dat mijn pannenkoeken heerlijk waren haha.." Haar droom was wel wat erger. Hup de tweede pannenkoek was klaar. Zo maakte ze er acht en na tien minuten waren ze allemaal klaar. Zo ze konden geserveerd worden. Ze nam twee borden, mes en vork en de pannenkoeken. Ze nam alles tegelijkertijd vast en het was verbazingwekkend dat ze niets liet vallen. Ze legde alles op tafel en ze ging zitten. Ze nam de eerste pannenkoek en legde deze op Mineko zijn bord. Ze schoot weer omhoog, ze was de suiker en de stroop vergeten. Snel beende ze weer naar de keuken en nam ze deze twee dingen en een lepel. Ze legde dit neer op tafel en zei zachtjes "Smakelijk.". Ze nam zelf een pannenkoek, nam twee lepeltjes suiker en rolde behendig met mes en vork de pannenkoek op. Ze had dit allemaal geleerd van haar moeder.

"Ahja heb ik je al verteld dat mijn broertje hier ook is? Ik ben super blij!" Geinteresseerd luisterde Mineko naar haar. Een broertje... In zijn hoofd ging hij alle jongens die hij kende af.Hij kon niemand bedenken die leuk genoeg was om familie te zijn van Mizuki. Ze was zo te horen erg blij dat haar broertje nu ook hier was. Hij genoot van haar blije opgewonden energie.

"Een super leuke droom, ik heb gedroomd dat mijn pannenkoeken heerlijk waren haha.." zei Mizuki lachend toen hij over zijn droom vertelde. 'Ik hoop dat dromen uitkomen..'' zei hij lachend.''Het ziet er in ieder geval heerlijk uit.'' Zachtjes begon hij het meel uit haar haar en kleren te halen. Het witte poeder stoof op in de lucht en vormde een mist. Ze pakte alle benodigdheden voor het heerlijke ontbijt en zette dit op tafel. Hij ging zitten en keek verlekkerd naar het eten. Vrolijk deed hij een paar flinke scheppen suiker op zijn en rolde hem slordig op. Hij nam een flinke hap en genoot van de lekkere smaken. ''Je droom is zeker uitgekomen, nu de mijne nog. Wil je straks met me dansen?'' Hij at verder met een big smile op zijn gezicht.
''Hoe heet je broertje? Vertel eens wat meer over hem.'' vroeg hij toen hij zijn pannenkoek op had. Hij dacht aan zijn eigen zusje, Miku. Als ze klaar was met vertellen zou hij haar het nodige over Miku vertellen zodat ze niet voor verassingen zou komen te staan wanneer ze haar zou ontmoeten. Want dat ze haar een keer zou ontmoeten stond vast, hij kon niets voor zijn zusje verzwijgen en als hij haar eenmaal verteld had dat hij een heel leuk meisje had leren kennen zou Miku niet rusten voordat ze Mizuki had ''gezien'' en goedgekeurd.

"Yay mijn droom is uitgekomen" zei Mizuki met een grijns en ze zag hoe slordig hij zijn pannenkoek oprolde en ze moest lachen. Toen vroeg hij hoe haar broertje heette "Sasori" zei ze met een grijns. ''Je droom is zeker uitgekomen, nu de mijne nog. Wil je straks met me dansen?'' vroeg hij. Mizuki knikte en at haar derde pannenkoek op, daarna had ze genoeg en wou ze zeker met hem dansen. Ze stond recht en ruimde voor zichzelf op.
"Mijn broer heeft het vaak lastig met zijn emoties onder controle te houden. En woede aanvallen heeft hij ook, maar hij is een hele lieve kerel die me vaak wat overbeschermd, hij is heel lief voor mij. Ik ben zo blij dat hij hier is. Hij was zowat het enige wat ik had vroeger."
Ze keek naar Mineko die genoot van zijn pannenkoek. "Ik ben zo blij dat ze lekker zijn. Op welk liedje wil je dansen en ik heb iets wat ik je moet vertellen. Ik heb nagedacht over mijn gevoelens van gisteren en ik weet denk ik wat er 'mis' is.".
Ze glimlachte verlegen en ze zette de cd-speler op radio, liet hem zachtjes spelen. "Zo wil je iets drinken?"ze nam een glaasje water en dronk dat op.

"Sasori.'' Hij hoorde de naam en meteen ging er een lichtje branden. Dat was de jongen die hij op het landingsplatform had ontmoet. Hij was de laatste waarvan hij had verwacht haar broer te zijn. ''Mijn broer heeft het vaak lastig met zijn emoties onder controle te houden. En woede aanvallen heeft hij ook, maar hij is een hele lieve kerel die me vaak wat overbeschermd, hij is heel lief voor mij. Ik ben zo blij dat hij hier is. Hij was zowat het enige wat ik had vroeger." Hoe herkenbaar was dat. Woedeaanvallen als iemand zijn zusje ook maar aanraakte, check. Overbeschermend, check. Die Sasori leek meer op hem dan hij had gedacht. ''Die woedeaanvallen heb ik ook ervaren.'' zei hij met een grijns. ''Hij was aan het vechten met een jongen... Deidara heette hij als ik het me goed herinner. Hij zei iets over een oude ruzie... en iets over zijn moeder. Heb je enig idee waar hij het over had?''
Toen hij was uitgegeten zette Mizuki haar cdspeler weer aan.
"Ik ben zo blij dat ze lekker zijn. Op welk liedje wil je dansen en ik heb iets wat ik je moet vertellen. Ik heb nagedacht over mijn gevoelens van gisteren en ik weet denk ik wat er 'mis' is." Verlegen lachte ze naar hem. Hij liep naar de cdspeler en sloot zijn mp3 aan.
Hij had het liedje gisteren opgezocht en meteen gedownload. Het liedje begon te spelen en hij liep naar haar toe. Hij hield haar stevig vast en kuste haar zacht op haar mondhoek. Hij sloot zijn ogen en voelde zijn adem sneller gaan. Hij hield even op met haar kussen en keek haar in de ogen. ''Wat dan? Wat voel je dan?'' Hij wilde het van haar horen. Haar het horen zeggen, een bevestiging dat ze hetzelfde voelde als hij. Nogmaals kuste hij haar, deze keer vol op haar lippen.
~https://www.youtube.com/watch?v=wCFmawMZCz8 song <3

"Ken je hem?"vroeg Mizuki toen hij precies keek alsof hij hem kende. Ze glimlachte en hoorde dan wat hij zei: ''Hij was aan het vechten met een jongen... Deidara heette hij als ik het me goed herinner. Hij zei iets over een oude ruzie... en iets over zijn moeder. Heb je enig idee waar hij het over had?''.
"D... Deidara is hier?! Oh nee... Niet hem... Deidara heeft mij vroeger heel veel pijn gedaan.. En ja... Hij heeft het me gezegd via sms, mijn moeder is gestorven" zei ze zachtjes.
Ze begonnen te dansen en opeens kuste Mineko haar mondhoek. Ze verstijfde helemaal "I-i-ik...".
Ze kon haar zin niet afmaken. Ze werd gekust vol op haar mond. Ze kuste hem terug en zei zachtjes "d-d-dit". Ze grinnikte en sloeg haar armen rond zijn hals en grijnsde . Ze begon met hem te dansen, het was een enorm mooi liedje. Maar zij begon een ander liedje te zingen eenmaal het liedje van Mineko gedaan was "You'll never be alone, when darkness comes, I'll light the night with stars, hear my whispers in the dark.".
Ze keek hem aan en kuste hem nog eens op zijn neus "Heb jij een broer of zus?" ze was benieuwd, ze wou zijn familie allemaal ontmoetten. Ze wreef zachtjes door zijn haar en wachtte af op een antwoord.

~~song van Mizuki https://www.youtube.com/watch?v=qmRZNFnF7F0 <3

"Heb jij een broer of zus?" vroeg Mizuki en hij voelde hoe ze hem op zijn neus kuste. Hij bloosde en voelde zich werkelijk fantastisch. ''Ik heb een jonger zusje, Miku. Ik bescherm haar ook zoveel mogelijk...Ik denk dat dat nou eenmaal is wat broers doen. Ze zal je zeker willen zien als ik haar over je vertel. dat vind je toch niet erg?''
Miku zou zodra ze hem zag weten dat hij verliefd was. Daarna zou ze hem dwingen om te vertellen wie het was en meteen naar haar op zoek gaan. Aangezien het toch geen zin had iets voor haar te proberen verzwijgen of verbergen zou hij het haar zonder dat ze hoefde aan te dringen vertellen. Meestal was het fijn dat Miku hem zo goed doorzag en begreep, ze had aan een woord genoeg om te weten wat er in hem omging, maar in zulke situatie's altijd wat minder. Zeker nu hij zelf nog aan het worstelen was met zijn gevoelens. Het was raar om zo veel voor iemand te voelen, terwijl je elkaar pas net kent. Hij had nauwelijks ervaring met serieuze relaties en hij wist niet zo goed wat hij moest doen. Hij stond tegenover haar en pakte haar beiden handen stevig vast. Hij keek haar echt in de ogen en zei: ''En ik zal ook jou beschermen, zo goed als ik kan.''

Mizuki luisterde aandachtig en Mineko zei: ''Ik heb een jonger zusje, Miku. Ik bescherm haar ook zoveel mogelijk...Ik denk dat dat nou eenmaal is wat broers doen. Ze zal je zeker willen zien als ik haar over je vertel. dat vind je toch niet erg?''.
"Ik vind het niet erg dat ze me wilt zien. Dat is wel normaal denk ik." Ze glimlachte en zag hoe veel hij wel niet voor hij voelde: "Ik zal jou beschermen, zo goed als ik kan." Ze glimlachte en ging dan op haar bed zitten. "Ik ben voor Sasori zijn kleine zusje."
Ze moest zachtjes lachen en ze keek weer naar Mineko "Ik ben blij dat ik jou heb leren kennen, anders was ik nog altijd ongelukkig.." ze keek hem serieus aan.
"Je hebt ervoor gezorgd dat ik me nu zo... Gelukkig voel en blij en... Verliefd. ".
Ze bloosde bij het woord en wou zichzelf weer verstoppen. Ze greep naar haar kussen en verstopte zich weer. Ze grinnikte en rolde zich op in een bolletje. Ze was soms toch zo verlegen. Ze kon er niets aan doen, dat was nu eenmaal haar karaktertrek. Ze dierf het kussen niet meer loslaten en ze bleef zo liggen. Misschien kon Mineko haar kussen nog afpakken, maar als hij dat niet deed zou ze zo blijven liggen.

"Ik ben blij dat ik jou heb leren kennen, anders was ik nog altijd ongelukkig..Je hebt ervoor gezorgd dat ik me nu zo... Gelukkig voel en blij en... Verliefd. "
Hij hoorde het laatste woord en voelde vlinders in zijn buik en een licht gevoel in zijn hoofd. Maar haar woorden schokten hem, was ze zo ongelukkig geweest... Hij vroeg zich af hoe dat kwam, wiens schuld het was geweest dat zijn lieve Mizuki zo verdietig was geweest. Hij wist niet eens wie het was, maar in zijn hoofd zag hij al voor zich hoe hij diegene in elkaar sloeg. Hij schrok van zichzelf. Normaal gesproken was hij niet zo aggressief, tenzij Miku's veiligheid en welzijn echt op het spel stonden. Hij begon dus inderdaad al beschermend gedrag te vertonen.

Mizuki verkleurde tot een rood tomaatje en hij zag dat ze verlegen was. Mizuki greep haar kussen vast en liet zich op bed vallen. Ze rolde zich op tot een balletje en lag nu verstopt op bed. Even was Mineko verbaasd, maar toen herpakte hij zichzelf en sloop zachtjes naar haar toe. Hij kietelde haar even in haar zij. ''Laat me je mooie gezicht zien, Zuki... Kom, kijk me aan, alsjeblieft... Ik wil je in je mooie ogen kunnen kijken...' fluisterde hij met een grappig zeurderig stemmetje. ''Kijk me aan, ik heb een gedichtje voor je...'' Zachtjes prikte hij haar in haar zij. ''Maar dan moet je me eerst aankijken, Mizuki. Alleen dan krijg je het te horen.'' zei hij op plagerige toon. Hij kon natuurlijk ook gewoon het kussen uit haar handen trekken, maar wilde eerst proberen of hij haar kon overhalen om haar hoofd weer te laten zien.

''Laat me je mooie gezicht zien, Zuki... Kom, kijk me aan, alsjeblieft... Ik wil je in je mooie ogen kunnen kijken...' fluisterde Mineko met een grappig zeurderig stemmetje. ''Kijk me aan, ik heb een gedichtje voor je...'' Zachtjes prikte hij Mizuki in haar zij en ze piepte als resultaat. ''Maar dan moet je me eerst aankijken, Mizuki. Alleen dan krijg je het te horen.'' Mizuki haalde het kussen weg en sloeg hem er zachtjes mee "Jij zeurkous" zei ze al lachend en ze giechelde zelfs een beetje. “Mij zo chanteren.” En ze stak plagerig haar tong uit. Dan deed ze expres nep boos en ging ze in een hoek van 180° met haar rug naar hem zitten. “Ik ben niet mooi trouwens. Jij bent dat” zei ze zachtjes en ze draaide zich weer om. Ze nam zijn handen vast op een extreem voorzichtige manier. Ze geeuwde en hield haar hand voor haar mond. “Sorry” zei ze al glimlachend en dan ging ze weer in het rond springen. “Ik ben happy happy happy.” Zei ze vol plezier en ze keek geamuseerd naar Mineko “En jij?”. Ze sprong nog wat in het rond en keek dan weer richting Mineko. Zou hij meedoen in haar hyperactieve bui of niet? Die vraag spookte in haar hoofd ze wou het enorm graag weten eigenlijk. Ze was te vrolijk om saai te zijn. Ze wou springen, dansen en zingen! Daar had ze het meeste zin in, gewoon zot doen. Gewoon zichzelf zijn.

Zachtjes voelde hij het kussen tegen zijn borst aankomen. ''Auw! Gemenerik! Hoe durf je me te slaan.'' zei hij lachend.
Mizuki stak haar tong uit en draaide zich quasi boos van hem weg.
“Ik ben niet mooi trouwens. Jij bent dat.” Hij voelde het bloed naar zijn hoofd stijgen en zijn gezicht vertrok in een grote blije glimlach. Hij was even helemaal van de wereld door die woorden. Zijn handen werden vastgepakt en hij keek hoe Mizuki uitzinnig begon te springen.
“Ik ben happy happy happy. En jij?'' Hij tilde haar hand op en liet haar voorzichtig een rondje draaien. ''Als ik bij jou ben, ben ik altijd happy.'' zei hij. ''Wil je je gedichtje nog horen? Je hebt hem helemaal zelf verdient.'' fluisterde hij zachtjes in haar oor.Hij tilde haar op zoals je dat altijd zag bij pasgetrouwde stelletjes en liep voorzichtig naar de deur. Hij zette haar aan de andere kant van de drempel weer neer. Hij keek haar streng aan en zei: ''Hier rustig wachten dan pak ik je tas. Waar zijn je spullen, schoonheid? We moeten maar eens op weg naar de lessen.'' Hij liep alweer naar binnen en keek zoekend om zich heen. Waar lag haar tas? Hij zou haar netjes bij haar les afleveren, aangezien ze nog nieuw was wist ze de weg natuurlijk nog niet.

"Grrr ik wil geen les" jammerde Mizuki "Ik wil bij jou zijn" zei ze zachtjes "Jij bent prachtig". Ze werd opgetild en jammerde nog meer "ik wil niet naar de les.". Ze keek hem zielig aan toen hij streng deed. Ze zuchte en ging op de trap zitten. Hey hij vond haar tas niet. Zo kon ze misschien nog wat tijd trekken. Ze grinnikte en nam hem vast "Boe" zei ze zachtjes en ze kuste hem op zijn mond, zoals ze nog nooit had gedaan. Ze streek met haar tong zachtjes langs zijn lippen. Ze wreef met haar handen door zijn haar en ze sloot haar ogen, ze had hem nog nooit zo gekust, misschien werd het eens hoog tijd ook. Ze wou dat haar eerste goede kus ineens perfect was. Ze stopte even en keek hem glimlachend aan. HIj had vast tijd nodig om te recupereren. Dan na vijf secondjes stipt kuste ze hem weer, weer met haar tong langs zijn lippen. Ze wou niets overhaasten, zeker niet met Mineko. Ze wou hem niet kwijt. Na de kus zei ze zachtjes "Ik wil je niet kwijt, blijf nog even toe. Het is net zo leuk en trouwens, we hebben tijd genoeg." ze grinnikte en legde haar handen op zijn middel. "Ik wil nog even praten of dit doen." ze gaf hem een kusje op zijn lippen en grinnikte, dat ze al zoveel dierf. Dat was werkelijk een wonder.

"ik wil niet naar de les."
''wat een zeurpietje ben je toch...'' zei hij grinnikend. Nog steeds zocht hij haar tas. Plotseling twee handen op zijn rug. ''Boe'' klonk haar mooie stemmetje. Ze kuste hem weer, maar het was anders dan die andere keren. Toen waren ze voorzichtig geweest en verlegen, maar nu was hun kussen zekerder en hij hapte naar adem toen ze even ophield. Voor hij iets kon zeggen kuste ze hem weer met dezelfde intensiteit. "Ik wil je niet kwijt, blijf nog even toe. Het is net zo leuk en trouwens, we hebben tijd genoeg." Ze hield hem vast rond zijn middel. Op dezelfde manier pakte hij haar vast en rok haar dichterbij. "Ik wil nog even praten of dit doen." een lief zacht kusje op zijn lippen. ''Jij zal me nooit kwijtraken.'' en hij kuste haar passievol terug. Hij herinnerde zich wat hij haar wilde vertellen en dwong zichzelf zijn lippen los te maken van de hare. ''Gedichtje.'' bracht hij moeizaam uit. Hij wilde haar dolgraag vertellen wat hij voelde en het rijmpje dat hij in zijn hoofd had verwoorde dat perfect. Maar dan moest ze wel eerst luisteren en stoppen met hem zo af te leiden door hem te zoenen.

~haast, dus kort, sorry Razz

Mizuki grinnikte toen ze het woord zeurpiet hoorde en ze nep gromde. Ze duwde hem voor de grap op haar bed en zei "hmpf ik ben lekker sterker dan jou." ze stak haar tong uit en kruiste haar armen. Ze gaf hem haar tas maar zei "Je krijgt hem alleen als je nog even blijft." zei ze op een strenge toon en ze grinnikte daarna al snel weer. Ze had zin om wat gek te doen dus dat deed ze dan ook. Ze begon wat rond te huppelen en te springen en ze zong zachtjes een vrij belachelijk liedje, oke nee gewoon belachelijk. Ze zong het alleen haast onverstaanbaar dus veel zal Mineko er vast niet van opmaken. ''Jij zal me nooit kwijtraken.'' zei hij en Mizuki grinnikte "Jij mij ook niet hoor daar ben ik zeker van." Ze begon in het rond te dansen en ze keek dan weer richting Mineko. Dan kreeg ze een idee en nam ze wat zoetigheden uit de ijskast. Daarmee zou hij vast en zeker wel blijven. Ze haalde perfect recht gesneden brownies uit de ijskast en ze gaf deze zorgvuldig een voor een aan Mineko. "Alstjeblieft"zei ze zachtjes en ze gaf hem een kusje voordat hij vast begon aan het verorberen van de brownies.

Hij werd op het bed gegooid en schijnbaar geschokt viel hij achteruit. Hij ging lekker languit liggen en keek blij toe hoe Mizuki rond begon te dansen. Ze opende de koelkast en haalde er tot zijn blije verassing brownie's uit. ''Voedselllll!'' riep hij met een enthousiaste langgerekte kreet en hij begon lekker te knagen. Na een paar hapjes keek hij haar aan. ''Er is maar een ding dat me blijer maakt dan eten en muziek....'' Hij strekte zijn handen naar haar uit en deed een poging om haar op het bed te trekken. Deze poging mislukte jammerlijk en bijna stootte hij een kastje om. ''Oepss...'' grinnikte hij. ''En dat ben jij!'' vervolgde hij zijn zin met een glimlach.
Hij stond op en ging vlak voor haar staan. Hij haalde diep adem en begon op lieve toon zijn liefdesboodschap voor te dragen. ''Ik zoek een woord... Een heel mooi woord... Een woord dat niemand kent.'' Even viel hij stil en hij keek haar aan. ''Ik zoek een woord dat zeggen wil...'' Hij tilde haar op en draaide een rondje. ''De liefste bent!'' En zachtjes kuste hij haar op haar mond. Hij was benieuwd hoe ze op zijn liefdesverklaring in dichtvorm zou reageren, dus met tegenzin maakte hij zijn lippen los van de hare.

(late reactie sorry heb last met mijn toegepaste informatica)
"Voedselllll!" riep Mineko blij en Mizuki grinnikte toen ze ze afgeefde. Hij nam een paar hapjes en keek haar aan. ''Er is maar een ding dat me blijer maakt dan eten en muziek....'' hij reikte zijn hand uit naar haar en probeerde haar op haar bed te trekken. Helaas, hij stootte haast het kastje om. "Oepss..." grinnikte hij en Mizuki zei met grijns "Onhandig schatje toch" Hij vervolgde zijn zin met een glimlach: ''En dat ben jij!''. Mizuki kon zich niet meer bewegen, meende hij dit allemaal? haar hartje maakte een sprongetje van blijdschap en plots stond Mineko voor haar. Ze keek hem vragend aan en dan zei hij : ''Ik zoek een woord... Een heel mooi woord... Een woord dat niemand kent.'' Even viel hij stil en hij keek haar aan. ''Ik zoek een woord dat zeggen wil...'' Hij tilde haar op en draaide een rondje. ''De liefste bent!'' En zachtjes kuste hij haar op haar mond. Mizuki kuste hem terug, "je bent zo'n schatje en kijk wat ik kan." Ze pakte Mineko op en draaide ook een rondje. Ze grinnikte "Jij bent echt een pluimpje." Ze keek dan naar haar kastje en zette het zorgvuldig recht zoals het hoorde. Ze wou dat hier alles perfect was. Dan keek ze naar Mineko en grinnikte.

(No problemo, honey. i am patient...niet echt maar goed Razz

geeft niets)

"je bent zo'n schatje en kijk wat ik kan." Vragend keek hij haar aan en voelde plotseling hoe hij werd opgetild. Mizuki draaide een rondje. Hij was verbaasd door de kracht die er in dat tengere lijfje zat, zoals wel vaker bedroog de schijn. "Jij bent echt een pluimpje." Mizuki zette het kastje netjes recht. ''Jij bent echt... werkelijk perfect! En alles wat je doet ook''
Hij keek naar de klok en zuchte. Het was al vrij laat en hij wilde niet dat ze door hem te laat zou komen. Hij liep naar haar toe en ging vlak achter haar staan.
''Je moet naar je les, miss perfect.'' fluisterde hij zachtjes in haar nek en hij voelde haar haar tegen zijn lippen kietelen. ''Ik wil niet dat je te laat komt door mij. Vanmiddag na de lessen zie je me weer...' dit laatste zei hij vooral om zichzelf gerust te stellen, het zou niet lang duren. En misschien zou hij haar op de gangen nog wel even zien. Hij was zenuwachtig omdat hij wist dat hij Miku zou zien en haar alles zou moeten vertellen. Hij zag er tegenop om het haar te vertellen omdat hij bang was dat ze verdrietig of boos zou worden. Op zijn gezicht een zorgelijke uitdrukking en alleen al de gedachte aan een verdrietige Miku maakte dat er een traan van machteloosheid over zijn wang gleed. Vlug veegde hij het weg en keek haar zou blij mogelijk aan. In zijn ogen was het verdriet nog te zien, maar hij probeerde de schijn van geluk op te houden om de sfeer niet te verpesten. Het was net zo gezellig en hij zou het niet door een negatieve gedachte laten verpesten.

''Jij bent echt... werkelijk perfect! En alles wat je doet ook'' zei Mineko en Mizuki grinnikte "Jij ook hoor mister perfect van me, alleen laat je soms wat rommel achter en daar hou ik niet echt van." Ze glimlachte, ze was niet boos, ze wou gewoon alles perfect hebben staan en daar hield ze zich enorm aan vast wegens haar autisme. maar het viel ook op dat Mineko een traan wegveegde, alle detail viel haar op. Ze keek hem bezorgd aan "Wat is er?" ze nam hem vast en knuffelde hem "Je kan me alles vertellen schatje ik ben er voor je. Voor altijd als je wilt". Ze kuste zijn nek zachtjes en keek hem dan aan. ''Ik wil niet dat je te laat komt door mij. Vanmiddag na de lessen zie je me weer...''. Ze grijnsde "Dat weet ik maar je bent verdrietig ik wil eerst weten wat er mis is, en dan kan ik je helpen." Ze knuffelde hem weer en aaide met haar handpalm over zijn rug. Ze sloot haar ogen en dacht aan haar broer. Ze zou hem ook alles moeten vertellen. Hij zou zo blij voor haar zijn, ze glimlachte breed bij de gedachte. Ze sleurde Mineko naar het bed en liet hem er op zitten. Dan kwam ze op zijn schoot zitten en keek ze hem aan "Kom op, zeg het me, wat scheelt er?". Ze glimlachte bedroefd. Ze wou hem niet ongelukkig zien.

PROFILE MAGICIAN

» What's wrong, Mineko?
» Mineko Nīsu de la Faiette
» Les: Droomdivinatie || Mineko en Lias
» ~Mineko, your sweet singing bird~

With Mineko

With Mineko

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen