I've sinned, but I will not run from it!

Norwood liep met langzame passen door de gangen van het schoolgebouw. Het was nu een dag na alles met Malaika was gebeurt en een onwee gevoel in zijn maag had hem laten lopen richting de ziekenzaal. Hij moest Madeline bekennen wat hij had gedaan. Hij moest gewoon. Zwijgen was hetzelfde als liegen in zijn ogen. In dit geval dan. Norwood zuchtte moeilijk. Eyolf had hij de laatste tijd veel mee gesproken. Zelfs de wolf begreep hem. Echter dacht Norwood dat de begrip die Eyolf hem gaf, nog niet half van Madeline af zou komen. Norwood zuchtte. "Het enige wat verschilt is dat ik niet betrapt ben..." zuchtte hij kort. Bij Madeline was hij degene die er achter kwam of dat Madeline weer bij Savador was. Echter was Norwood niet van plan het te verzwijgen hij wilde niets liever dan eerlijk zijn. Hoeveel moeite het ook zou kosten.

De kalme passen werden nerveuzer. Strakker naarmate de ziekenzaal dichtbij kwam. En even later in zicht kwam. Nu hij er zo over nadacht vond hij het fijner dat Malaika er niet bij was. Hij wist niet hoe Madeline zou reageren. Misschien viel ze Malaika wel aan. Iets wat Norwood wel als laatste wilde. Norwood zuchtte kort en legde zijn hand op de deur. Hij trok echter terug alsof hij een shock kreeg van elektriciteit. Hij zag kort een flashbak hoe hij binnen kwam en Madeline 'alleen' in de badkamer was. Norwood zuchtte. Dat was de eerste echte keer dat de angst om haar kwijt te raken opspeelde. Norwood wilde weer de deur open doen maar ditmaal ging het goed. Hij liep verder. Het was leeg. Op een paar enkele zieke leeringen na. Norwood negeerde ze en liep langzaam, zeer langzaam de trap op. Richting het appartementje waar Madeline vertoefde. Norwood klopte op de deur. "Madeline?" sprak hij hees maar daarna nogmaals met een wat hardere stem. Norwood liep verder en zag Aageth liggen in zijn wiegje. Hij liep er naar toe en streek over het wangetje. "Ik kan je moeder toch niet vertellen wat er gebeurt is...." sprak hij zachtjes. Norwood zuchtte kort en rammelde met een plusche knuffeltje waarin de vorm van de shuttle die af en aan vlogen van SSA. Norwood glimlachte toen het kindje lachtte. Echter bekroop een bekend gevoel hem. Er was een lichtbron aanwezig. Sterk aanwezig in deze omgeving. En het was ongetwijfeld Madeline.

[Madeline en Norwood only]

'Wat zou je me dan moeten vertellen Norwood?' klonk plots een zachte stem achter Norwood. Toch had de stem een krachtige ondertoon. Madeline stond in de deuropening. Ze had simpele kleren aan die een beetje vies mochten worden. Op har wang zat een verf veeg. Ze was haar handen aan het afdrogen die nat waren. Haar blonde lokken zaten in een staart. Ze liep pal langs Norwood zonder hem ook maar enigszins verder te begroeten. Ze liep naar de muur waar ze schilderingen op aan het aanbrengen was. Ze pakte haar kwasten weer op en ging verder met schilderen. 'Wat kom je doen Norwood?' vroeg ze vervolgens zonder zich om te draaien.

Norwood zijn ogen sloten zich toen hij de maar wat bekende stem hoorde. En de krachtige ondertoon zei genoeg. Madeline had er al lucht van en het zou hem niets verbazen als ze al uitgedoktert had heo ze er op zou reageren. Norwood rechtte zijn rug waardoor hij wat groter was dan Madeline. Hij liep naar het raam en keek naar buiten. "Ik heb het verkeerde pad bewandeld...." sprak hij echter. "En dat is wat ik je kom vertellen..." sprak hij met lage ondertoon maar duidelijk zonder angst. Het voelde net alsof ze allang wist hoe dit zou aflopen. Alsof ze hem zo ieder moment aan kon vallen. Norwood bleef echter met zijn rug naar haar toe. Zag een stel kinderen buiten rond rennen. "Ik...." sprak hij zuchtend. "Ik heb een fout gemaakt." sprak hij en draaide zich om. Echter keek hij naar haar rug. Ze schilderde rustig verder. Kort bekeek hij haar maar keek toen weg. Hij wist dat hij van haar hield. Wat leidde dat hij niet tegen haar kon liegen. Maar de waarheid zou misschien meer kapot maken dan hij lief had. Norwood duwde zich van de vensterbank af en liep naar Aageth. Tilde hem op en legde hem over zijn schouder. Hij zuchtte. "Ik heb een fout gemaakt die ik niet kan omkeren, Madeline." sprak hij en legde na dat hij Aageth een paarkeer over zijn rugje had gestreken neer in het wiegje. Norwood keek naar Madeline. "Ik heb met iemand gezoend Madeline. Iemand anders dan jou...' sprak hij toen ineens met serieuze stem. Zijn ogen stonden strak, wachtned op de vonnis die er uit zou komen.

Madeline ging kalm door met schilderen. Soms maakte ze haar kwast even schoon om daarna een nieuwe kleur verf te pakken en weer verder te gaan. Met lange, rustige halen schilderde ze grote kleurrijke bloemen op de muren. Ondertussen luisterde ze naar Norwood. Zonder hem aan te kijken. Zonder hem te onderbreken. Toen hij haar vermoedens had toegegeven stopte haar arm even midden in een beweging. Ze liet hem langzaam zakken en staarde een paar seconden naar de muur. Vervolgens pakte ze haar werk weer op en ging verder met de kalme strepen over de muur. 'Wat een verrassing,'
Het kwam eruit alsof het haar totaal niks boeide al ging die toon gemengd met lichte sarcasme. Toch wees niks in haar houding op woede. 'Het is Malaika hé?' zei ze meer ter conclusie dan als vraag. Daarna zweeg Madeline weer een paar minuten waarin alleen de geluiden van het schilderen te horen was. 'Hou je van haar, of was je dronken?' vroeg ze vervolgens. Ze bleef er ontzettend kalm onder. Bijna alsof het haar elke dag gebeurde. Het enige waaraan te merken was dat het niet zo was, was dat haar stem alle vriendelijkheid verloren had. Hij klonk streng maar bevatte geen woede.

Norwood had het verteld, het was er uit, geen gedonder meer met speculaties. Hij draaide zich naar Aageth. Zijn ogen keken richting het kleintje. Hij glimlachte. Hij zag dat de beweging kort gestopt was maar daarna opgevat werd. Norwood beet zijn kaken op elkaar toen hij haar reactie hoorde. Hij balde een vuist naast zijn bovenbeen. Is dat alles? Wat een verassing. Norwood hoorde haar woorden en rolde met zijn ogen. "Als je het zo goed weet, waa..." Norwood stopte halverwege toen hij haar vraag hoorde. Norwood draaide zijn rug naar Madeline en grinnikte kort. Zijn gegrinnik ging over in kort gelach. "Wat een verassing..." sprak hij kalm toen hij een sarcasitsch applaus uit zijn handen haalde. "Je blijft me verassen zelfs na het huwelijk, Madeline..." zei hij toen serieuzer. "Denk eens logisch na Madeline. Hoe vaak? Hoe vaak ben ik dronken geweest in de periode dat we bij elkaar zijn." sprak hij kalmpjes en haalde zijn schouder op. Hij grinnikte opnieuw. "Zero..." sprak hij kalm. "Nada, nopes..." voegde hij. "Als ik drink is het hooguit een klein flesje of glas..." sprak hij. "Verder drink ik vruchtendrak en water. En zo af en toe een theetje. Een kopje koffie is ook wel gezellig..." sprak hij en zuchtte kort. De strenge toon in haar stem drong maar wat goed tot hem door maar hij negeerde het. "IN tegenstelling tot sommige personen grijp ik niet naar de fles wanneer het slecht gaat met me..." sprak hij kalm. Hij draaide zich naar Madeline toe. "Dus hoe groot is de kans dat ik dronken was?" sprak hij en keek haar strak aan. Hij had zijn kaken stevig op elkaar.

Madeline legde haar kwasten en andere spullen neer en draaide zich om naar Norwood. 'Hoe moet ik weten of je dronken bent of niet Norwood. Ik zie je haast nooit!' beet Madeline hem toe. Ze sloeg haar armen over elkaar. 'Ik heb alleen maar jouw woord om vanuit te gaan, maar valt dat wel te vertrouwen? Als ik alles zou slikken wat je me verteld dan vraag ik me wel af of je wel naar me toe was gekomen met dit verhaal. Dus nee, ik weet niet hoe vaak je dronken bent. Kennelijk heb je er ook geen moeite mee om achter mijn rug om lekker met andere vrouwen te gaan zoenen, dus waarom zou ik je nu op je woord moeten geloven?' vroeg ze kalm. 'Dat ik in het verleden wel eens de fout in ben gegaan met drank is nu niet van toepassing. Ik ben al maanden lang nuchter Norwood,' sprak ze kil. Ze draaide zich vervolgens weer om en pakte haar werk weer op. 'Maar goed, als dat alles was, prima. Leuk dat je even langs kwam Norwood. Aageth moet binnenkort trouwens langs de dokter om te kijken of hij wel goed en gezond groeit. Ik zou het op prijs stellen als je mee zou willen, er wordt namelijk naar beide ouders gevraagd,' vervolgde ze weer kalm alsof ze zich nooit ergens druk om had gemaakt en ging verder met schilderen.

Norwood hoorde de woorden van Madeline. Ze kwamen hard aan maar Norwood voelde het amper. Het was alsof iedere cel die hij bezat meer woede kreeg bij iedere woord die ze uitsprak. "Je ziet me haast nooit! Wat wil je daar mee zeggen. Dat ik een van de belabberste mannen ben. Ik doe mijn best Madeline, mijn best om er voor je te zijn. En je bent kwaad op me omdat ik je amper zie! Dat is niet alleen van mij kant. Kijk eens naar jezelf. Je wil me zien? Kom dan eens een keer naar mij dan hier zitten wachtent ot ik eens langs kom!" beet hij haar net zo ruw toe. "Ongelofelijk. Ik kom hier netjes bekennen dat ik een fout heb begaan. En ik meen me te herrineren dat je de eerste keer zo nuchter was als maar zijn kan. Je weet maar wat goed hoe het is om verliefd te zijn op twee personen. JE GAAT HET ZELF DOOR, ZELFS NU. Ik geloof niet dat e niets ziet in Savador, je voelt nog steeds iets voor hem." sprak Norwood. Hij haalde zijn schouders op tot hij haar woorden hoorde. Hij knarste met zijn tanden van woeden. "Ik bied de mogelijk om hier het op te lossen. En alles wat ik er voor krijg....IS EEN REACTIE ALSOF ER NIETS GEBEURT IS..." sprak hij ineens uit met luide toon. "Er is altijd iets geweest wat jij niet wist van me. Altijd. Vanaf het eerste moment dat je je truces uitvoerde met Savador, ongeacht dronken. Ik leef constant in de angst dat je naar hem toe gaat en weer een fout begaat. Ik heb misschien een fout gemaakt. MAAR JE KUNT OOK IN DE SPIEGEL KIJKEN MADELINE. DENK ER EENS OVER NA HOE IK ME VOEL...." bulderde zijn stem over de ziekenzaal. Aageth begon ineens te schreeuwen. Norwood liep naar het jongentje en aaide hem kort over het buikje. Aageth kalmeerde wat en Norwood ging weer recht staan. Norwood draaide zich om. "Ik ga mee, omdat ze vragen om beide ouders. En omdat het mijn zoon betreft. Maar als dit zo door gaat, Madeline. Heb ik geen toverkracht nodig om de toekomst te voorspellen..." sprak hij en snoof kort even. Daarna liep hij naar de deur. "Je weet waar ik ben, geef de tijd en datum maar door..." sprak hij bars en liep toen de deur uit. Hij had zijn vuist gebald en de magie die zich er in verzameld had nam een groene gloed onder zijn huid aan. Norwood beende door. Weg van de ziekenzaal. Weg van Madeline.

Madeline bleef koppig naar de muur staren terwijl Norwood tegen haar schreeuwde. Ze moest zich in alle macht inhouden om niet uit te barsten en op zijn woorden te reageren. Ze liet hem uit tieren. Ze deed niks toen Aageth begon met huilen. Ze luisterde naar hoe Norwood hem troostte en weg liep. Zonder haar arm te bewegen knipte ze in haar vingers. Alle deuren van de ziekenzaal sloegen dicht en op slot. 'Ik ben nog niet klaar met jou,' zei ze zachtjes. Ze draaide zich om en verliet haar kamer. Haar groene ogen keken strak naar Norwood. 'Hoe wil je dan dat ik reageer Norwood?' vroeg ze zacht. 'Woedend? Moet ik je hoofd eraf trekken uit pure jaloezie? Moet ik in huilen uitbarsten en me wentelen in zelf medelijden? Moet ik blij zijn voor je en je voor deze actie de hemel in prijzen?' vroeg ze. 'Wat ik voelde voor Savador is al heel lang geleden verdwenen. Als je me niet gelooft...best. Dan is dat jouw probleem, daar zit ik niet mee. Maar Norwood...jij was mijn voorbeeld. Ik heb onvergefelijke dingen gedaan en nog, nog bleef je bij me. Daar had ik diep respect voor. Ik wilde net zo sterk zijn als jij. Ik wou de verleiding van de drank en de andere slechte paden ook kunnen weerstaan zoals jij. Ik ben niet boos, verdrietig of blij. Ik ben teleurgesteld. In mezelf vooral, omdat ik zo naïef was te geloven dat jij als een soort god al die dingen wel kon weerstaan,' sprak ze zacht. 'Jij zei dat je me een mogelijkheid bied om het op te lossen. Maar ik zie die mogelijkheid niet. Je hebt iemand anders gekust. Wat valt daaraan op te lossen. Als je meer van haar houd...best. Vertrek dan maar. Ik zal je niet tegenhouden. Niet omdat ik niet om je geef. Juist omdat ik zoveel om je geef. En als je mij niet langer wilt, dan ben je vrij om te gaan,' zei ze. Daarna draaide Madeline zich om en liep terug naar haar kamer. Achter haar gingen de deuren weer van het slot en vlogen open.

Norwood liep richting de deur en zag dat deze voor zijn neus dicht sloeg. Hij zuchtte. Norwood hoorde Madeline naar hem toe komen en luisterde zwijgend naar zijn woorden. Norwood's hoofd sloeg op hol, wat moest hij doen? Hoe moest hij verder? Toen Madeline weer weg wilde lopen pakte hij haar pols plots vast. "Je zag me als een voorbeeld, dat ik alle verleidingen kan weerstaan, en dat ik sterk was." sprak hij ineens. "En dat terwijl je een van de zwakste personen van SSA hebt gekozen. Iedere dag dezelfde angst, angst om ou totaal kwijt te raken." sprak zijn stem zacht maar duidelijk hoorbaar. "Ik wil niet bij je weg, voor geen goud. Maar ik kan niet ontkennen dat ik ook iets zie in Malaika..." sprak hij zacht. "Het spijt me dat ik zo uitviel, het was niet terecht. Maar je reactie, ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan..." sprak hij. Zijn woorden traag, kalm en zacht. "Madeline, ik wil je heus wel, en als het neit werkt tussen ons als man en vrouw, dan wil ik als nog een vriend voor je zijn. Ik wil dat je weet dat ik voor je klaar sta wanneer je het nodig hebt. Geen duizend ruzies zou mij jou laten haten. Geef me de tijd om na te denken, ik weet het zelf amper wat ik moet doen. Ik ga met Aageth mee, ik zal er voor jou en hem zijn, waar nodig...." sprak hij kalm. Tijdens iedere woord hield hij haar pols vast en keek van haar weg. Er was een schaduw over zijn ogen gevallen. Daarna liet hij haar pols los. Norwood draaide zich naar het raam dat zich opende. Hij rende er op af. Zette zijn handen op het kozijn en duwde zich af. In de lucht veranderde hij in een groenige glinsterig. Die overging in een prachtige paradijsvogel die op Gren leefde. Norwood vloog in deze vorm richting het bos, zich afzonderen van alles op SSA, even nadenken over de huidige situatie.

PROFILE MAGICIAN