Roxas' New Room.

Zijn stappen weergalmden in de lege hallen. Diep ademde Roxas in. Alweer een nieuwe school. Opnieuw weer dat hoop gevoel, de hoop om geaccepteerd te worden. Het was eventjes zoeken geweest naar de juiste etage, maar hij was er uiteindelijk goed van afgekomen. Hij had de weg gevraagd aan een conciërge, die ergens zijn werk deed… of zo. Het was een vrij aardige man geweest, maar wat Roxas wel een beetje bang maakte was het feit dat hij precies wist wie hij was. Hij had met moeite zijn mondhoeken omhoog gehouden en wist nog net op het nippertje niet te fronsen in zijn bijzijn. Toen hij de weg in zijn hoofd had geprent was hij er vrijsnel vandoor gegaan, de rillingen die over zijn rug liepen bezorgde hem kippenvel.
Voor een deur bleef de jongen staan. Weifelend staarde hij ernaar, nog steeds niet wetend wat het lot nu weer voor hem in petto zou hebben. Hij hapte een keer naar adem en klemde toe een van zijn handen om de deurklink om vervolgens de deur te openen. Hij deed hem langzaam open, waardoor er een akelig piepgeluid ontstond. Eenmaal in de kamer gaf hij zijn ogen de kost om alles te bekijken. Rustig legde hij zijn tas neer en gooide zijn rugzak erboven op; hij zou later wel zijn spullen uitpakken, of niet… Misschien zou het op deze school net zo gaan als de vorige, misschien zou hij weer vroegtijdig verhuizen naar een ander vertrek. Peinzend ging de jongen op de rand van het bed zitten. Er vormde zich een ernstige frons boven zijn wenkbrauwen. Duizenden vragen begonnen in hem op te komen en steeds meer te branden. Hij wou antwoorden, maar wist heel goed dat hij ze niet zo makkelijk zou kunnen krijgen. Langzaam hief hij zijn hoofd op en staarde hij naar het andere bed. Het was opgemaakt… Zou hij alweer gedoemd zijn alleen op een kamer te slapen? Zijn hart kromp ineen bij de gedachte.

- Had een grotere post gewild als mijn eerste post... Maar mijn verlangen om te posten nam de overhand xD -

Andorias liep met kalme passen door de gangen. Meestal ging hij niet via de Nova etage naar zijn eigen etage maar voor deze keer had hij besloten dat een kleine omweg geen kwaad kon. Het enige wat hem opwachtte op de etage van Razen was toch alleen maar huiswerk. Nu was Andorias wel puntueel, mede dankzij zijn opvoeding, maar dat hield niet in dat hij het leuk vond om schoolwerk te moeten maken.
Andorias kwam net de hoek omgelopen toen hij een jongen die hij nog niet eerder gezien had bij de etage van Nova naar binnen zag gaan. Ook al was hij geboren op Razen, Andorias voelde toch enige verbondenheid met het Novaanse ras om hij er al vanaf zijn tweede woonde. Dat feit haalde hem over om de nieuwe maar eens te gaan begroeten. Over het algemeen was de eerste die je hier tegenkwam het schoolhoofd, Savador. Andorias het het geluk dat Savador hem wel mocht. Maar hij wist hoe dat met sommige andere leerlingen zat.
Hij duwde zijn bril verder op zijn neus die wat naar beneden was gegleden toen hij peinzend naar de grond had gestaard, en liep met zelfverzekerde passen op de deur af. Hij duwde hem open en liep daarna door de de slaapzaal van de jongens. Althans, Andorias hoopte dat hij naar die zaal liep. Als het niet hetzelfde was op de etage van Razen dan zou hij een erg genante fout maken. Gelukkig voor hem had hij de goede deur te pakken. Zijn blauwe ogen hadden een rustige, kalme glans over zich heen. Hij keek met een kleine glimlach naar de jongen. 'Nieuw hier?' vroeg hij, eigenlijk overbodig. Het was ook meer om een gesprek te beginnen.

Roxas had zijn blik laten afglijden naar het eenzame raam. Afwezig staarde hij erdoor naar buiten. Hoe de wind de bladeren in de bomen beroerde en een zacht suizend geluid maakte. Het gaf een hem een rustgevend gevoel en toch voelde zijn mondhoeken als loot aan. Hij slaakte een diepe zucht en sloot zijn ogen eventjes. Hij had nog niemand ontmoet… Zou dat al een teken zijn dat hij ook hier niet thuis hoorde? Het geluid van een opende deur ontging hem, te ver in gedachten verzonken. Met doffe ogen en een afwezige blik staarde hij naar de grond. Een stem deed hem opschrikken vanuit zijn gedachten. ’Nieuw hier?’ klonk de stem vragend. Geschrokken keek Roxas op en ontmoette hij de helder blauwe ogen van een onbekende jongen. Ze hadden een rustige en kalme glans over zich heen wat ervoor zorgde dat Roxas zich op zijn gemakt voelde. Instinctief trok hij zijn mondhoeken omhoog, een glimlach makend die een grote leugen was over zijn ware gevoel op dit moment. Hij beantwoordde de vraag van de jongen door langzaam te knikken. Hij bekeek de jongen. Hij was overduidelijk groter dan hem. Hij had een bril, blond haar… En die rustige blauwe ogen. Roxas zijn ogen daarentegen liepen over van emotie. Verdriet, blijdschap en zelfs een klein glimpje woede was erin af te lezen.
Na een tijdje te hebben gezwegen besloot de nieuwe leerling maar zijn mond open te trekken. Hij hapte een keer naar adem, wachtte nog even en begon toen te praten: ’Ik ben hier vandaag aangekomen… Heb geluk gehad dat ik de weg kon vinden,’ legde hij uit. In de laatste zin was een bescheiden lachje te horen. Hij realiseerde zich dat hij zich nog helemaal niet had voorgesteld. Ben goed bezig, dacht hij nogal sarcastisch. ’Mijn naam is trouwens Roxas, aangenaam,’ stelde hij zich voor met een onderdrukte glimlach die zijn gezicht sierde.

Andorias' glimlach werd ietsje breder toen de jongen knikte. Hij was niet bepaald spraakzaam. Maar hoeveel nieuwelingen waren dat wel? En vooral zulke jonge. Hij schatte dat de jongen in de eerste of de tweede klas moest zitten. Dat was wel anders dan Andorias die al achttien was en hier dus bijna klaar was.
Andorias richtte zijn aandacht weer op de jongen toen hij weer begon te praten. 'Doet me denken aan mijn eerste dag hier' zei hij met een kleine grijns. 'Ik liep eerst twee keer verkeerd voor ik de juiste etage gevonden had. Om nog maar te zwijgen van de klaslokalen. Je krijgt wel een plattegrond maar...het blijft zoeken' zei hij zacht in de hoop de jongen ze een beetje op zijn gemak te stellen. 'Andorias, wederzijds' stelde hij zichzelf kalm voor toen de jongen hem even later vertelde dat hij Roxas heette. Hij liet de ellelange namen die hij er meestal achteraan plakte voor nu maar achterwegen. Dan zou Roxas zich misschien nog ongemakkelijker voelen dan hij al was. Trouwens, wat zou hij hebben aan al die namen. Roxas zou hem toch alleen maar Andorias noemen. De rest van zijn namen, Avarante de la Belloisoir, was alleen maar als formeel feit bedoeld voor de leraren. Leeftijdsgenoten zouden er maar weinig baat bij hebben.

’Doet me denken aan mijn eerste hier. Ik liep eerst twee keer verkeerd voor ik de juiste etage gevonden had. Om maar te zwijgen van de klaslokalen. Je krijgt wel een plattegrond, maar… het blijft zoeken’ gaf de onbekende jongen toe. Roxas grinnikte zachtjes en keek hem toen met een kinderlijke glimlach aan. Een warm gevoel bekroop hem. Tot nu toe ging alles goed. Misschien zou hij weer daadwerkelijk een echte vriend krijgen. Dat was een fijne gedachte. ’Andorias, wederzijds,’ stelde de jongen, die dus blijkbaar Andorias heette, zich nogal formeel voor. Hij was dus blijkbaar met goede manier opgevoed. En zijn naam instemde ook nog in bij die gedachte. Roxas keek nog eens eventjes de kamer rond en richtte zijn blik toen weer op Andorias. Misschien dat als hij vrienden met hem kon worden hij weer vrienden met zijn vrienden zou kunnen worden en zo door. Dat zou geweldig zijn. Vriendschap was hem nogal onbekend geworden sinds hij zijn magie had ontdekt. Afwezig liet hij zijn blik naar zijn hand palmen glijden. Zijn glimlach verdween langzaam en hij leek van de wereld de zijn verdwenen. Terugblikken. Tranen prikte achter zijn ogen, maar hij vermande zich. Met een ruk keek hij weer op naar Andorias. Hij was eventjes zijn aanwezigheid vergeten. ’Maar er zijn hier toch genoeg mensen om de weg aan te vragen?... Want ik heb ook hetzelfde gedaan om deze kamer te vinden,’ verklaarde Roxas zachtjes. Althans, als ze me niet zouden gaan negeren, bedacht hij zich. Hij slaakte een nauwelijks merkbare zucht en richtte zijn concentratie toen weer op zijn gesprekspartner.

Andorias glimlachte opnieuw toen Roxas moest grinniken. Het was Andorias in elk geval gelukt ervoor te zorgen dat Roxas zich niet meer zo ongemakkelijk voelde. Hij leunde ondertussen gemakkelijk tegen de deurpost aan met zijn handen in zijn zakken. Ook zijn gedachten dwaalde weer een beetje af. Maar hij keek terug naar Roxas toen hij diens stem weer hoorde. 'Natuurlijk, maar ik zou wel uitkijken aan wie je dingen vraagt en wie niet. De meeste Shadranen kun je bijvoorbeeld als Novaan beter ontlopen. Ook sommige leraren zou ik niet lastig willen vallen met vragen over waar je heen moet. Niet allemaal hebben vaak een goed humeur namelijk. Ik weet niet of je het schoolhoofd al ontmoet hebt. Hij is Shadraans en waarschijnlijk een van de norste mannen hier op school. Ik denk dat jij er beter aan doet hem zo min mogelijk in de weg te zitten' gaf Andorias als advies mee. Dat was waar veel nieuwelingen de fout in gingen. Ze onderschatte Savador. Die man was niet bepaald iemand om ruzie mee te zoeken.

’Natuurlijk, maar ik zou wel uitkijken aan wie je dingen vraagt en wie niet. De meeste Shadranen kun je bijvoorbeeld als Novaan beter ontlopen. Ook sommige leraren zou ik niet lastig willen vallen met vragen over waar je heen moet. Niet allemaal hebben vaak een goed humeur namelijk. Ik weet niet of je het schoolhoofd al ontmoet hebt. Hij is Shadraans en waarschijnlijk een van de norste mannen hier op school. Ik denk dat jij er beter aan doet hem zo min mogelijk in de weg te zitten,’ gaf Andorias de jongen advies, terwijl hij tegen de deurpost aanleunde en zijn handen in zijn broekzakken stopte. Roxas had de hele tijd zwijgend geluisterd en knikte enkel af en toe, hij hing half aan zijn lippen. Hij onthield echter maar een paar steekwoorden, die hij in zijn hoofd prentte. De opmerking over het ontmoette van het schoolhoofd zette hem weer aan het denken. Hij had de man nog nooit gezien en niet eens van gehoord. Hij slikte eventjes. De omschrijving was nogal negatief en je kon er niet echt een positief beeld mee maken. Roxas schraapte zijn keel. ’Moet ik alleen naar hem toe?... Of kun jij met me meegaan?’ vroeg hij zachtjes. ’Ik weet per slot van rekening niet waar ik hem kan vinden,’ voegde hij er snel aan toe om de vraag minder gênant te maken. Hij had weer rillingen over zijn rug gekregen en het zweet begon hem uit te breken. Dadelijk zou hij alweer naar een andere school moeten, van wegen het schoolhoofd. Want uit de omschrijving was duidelijk te maken dat hij mensen niet echt snel accepteerde.

- ~~Meh, moet gaan... Nou ja; ik kan ineens verdwijnen. Probeer tijd te rekken (;~~ -

Met kleine twijfel passen liep Emrahnaiya door de gangen. Ze was compleet verdwaald. Dit kon onmogelijk de etage van Shadra zijn. Het was hier veel te licht. Plotseling hoorde ze stemmen. Ze twijfelde even maar wat had ze te verliezen? Het was beter iemand de weg te vragen dan doelloos ronddwalen. Dat had helemaal geen nut. Emrahnaiya haalde diep adem en liep met passen die zekerder waren dan ze zich van binnen voelde naar de deur waar het geluid vandaan kwam. Maar toen ze die open duwde zakte de moed haar al in de schoenen. De stemmen waren van twee jongens en waren afkomstig uit een zaal wat ongetwijfeld de jongens slaapzaal moest zijn. Emrahnaiya dacht in elk geval niet dat jongens en meisjes bij elkaar sliepen. Dapper liep ze door en klopte even op de open staande deur om haar aanwezigheid bekend te maken. Ze keek naar de twee blonde jongens. Ze leken haar grof in leeftijd te verschillen. Een van hen was lang en nogal duur gekleed. Vast iemand uit een welgesteld gezin vermoedde ze. Haar zwarte ogen met het vleugje zilver als een sterrenloze nacht met enkel een volle maan aan de hemel bleven bij de tweede jongen hangen. Hij leek haar jonger. Ze glimlachte even terwijl ze nerveus een look bloedrood haar achter haar oor streek. 'Excuseer me dat ik stoor. Maar ik ben nieuw en een beetje verdwaald' zei ze met een zenuwachtig lachje. Ze voelde zich zo stom nu.

Andorias keek op bij Roxas' vraag of hij mee wou gaan. 'Naar Savador? Is goed' zei hij kalm. 'Is Starshine je eerste middelbare school?' vroeg hij daarna kalm. Maar nog voor Andorias antwoord van Roxas kon krijgen hoorde hij een andere stem. Zuiver maar zachtjes. Zelfs zonder om te kijken wist hij dat het een meisje moest zijn. Ze leek hem nogal nerveus. Maar hij was voor een moment betoverd door haar verschijning. Vooral haar ogen. Hij glimlachte even vriendelijk naar haar. 'Wat moet je zijn? Misschien kunnen wij je helpen' zei hij kalm. Als hij zo naar haar keek zou Andorias nooit geraden hebben dat ze van Shadra zou zijn. Ze zag er niet precies uit als een doorsnee Shadraan. 'Mijn naam is trouwens Andorias' zei hij met een beleefde hoofdknik. Hij gaf Roxas de kans om zichzelf even voor te stellen.

’Naar Savador? Is goed,’ was Andorias kalme reactie op Roxas zijn vraag. Er verscheen een dankbare glimlach op het gezicht van de jongen, maar die verdween al snel weer door de vraag die Andorias hem stelde. ’Is Starshine je eerste middelbare school?’ Gelijk sloeg Roxas zijn ogen neer. Het liefst zou hij die vraag gewoon compleet willen negeren, misschien kon hij dat ook wel doen… Maar uiteindelijk hoefde hij hem niet te beantwoorden omdat een stem hun gesprek onderbrak. ’Excuseer me dat ik stoor. Maar ik ben nieuw en een beetje verdwaald.’ Het was een zachte stem, maar toch goed hoorbaar omdat hij zuiver was. Met een ruk keek Roxas op en ontmoette hij de donkere ogen van een meisje. Het waren diepe zwarte poelen, die je gewoon opslokten. Met moeite trok Roxas zijn blik van haar af en bekeek hij haar. Opnieuw een persoon dat groter dan hem was. Lichtjes geïrriteerd hierdoor fronste hij een beetje. ’Wat moet je zijn? Misschien kunnen wij je helpen.’ Het was de stem van Andorias, weer zo vriendelijk en kalm als altijd. Roxas keek naar hem terwijl hij zich voorstelde. ’Mijn naam is trouwens Andorias.’ Er viel een kleine stilte, het duurde een tijdje voordat Roxas doorhad dat hij zich ook moest voorstellen. Een beetje van zijn stuk gebracht keek hij weer naar het meisje. ’Ik ben Roxas, aangenaam,’ stelde hij zich voor met een kinderlijke glimlach op zijn gezicht. Langzaam stond hij op, hij zag wel in dat ze haar gingen begeleiden. Maar dat zou in zijn voordeel zijn; zo kon hij ook een beetje inschatten hoe het gangenstelsel in het gebouw moest zijn.

- Meh, minipost. Sorry Guys DX -

Emrahnaiya glimlachte lichtjes bij de woorden van de lange jongen met de bril. 'Ik zoek mijn etage, maar het is hier nogal groot' gaf ze wat beschaamd toe. De lange jongen stelde zichzelf even later voor als Andorias terwijl de kleinere jongen Roxas heette kennelijk. 'Emrahnaiya, aangenaam' stelde ze zichzelf daarna voor. 'Ik moet naar de etage van Shadra. Weten jullie waar dat is?' vroeg ze daarna voorzichtig. Ze was even vergeten dat ze op de etage van Nova stond. En Novanen en Shadranen schenen slecht met elkaar overweg te kunnen. Emrahnaiya had zelf geen flauw benul waarom. Ze was opgegroeid tussen demonen en monsters. Ze kende niet anders dan de Shadraanse wereld. Maar ze was des te meer geïnteresseerd en andere werelden. Dus ook die van Nova. Dat Roxas Novaan was leek haar wel duidelijk. Tenminste bij hem voelde ze duidelijk haar tegenpool. Maar van Andorias was ze niet zeker. Hij zag er Novaans uit. Maar zijn magisch aura verwarde haar. Ze voelde wel licht magie. Maar ook vuur.

Andorias had wel gemerkt dat Roxas zijn ogen had neergeslagen toen hij had gevraagd of dit zijn eerste middelbare school was. Gevoelig punt dus. Het was maar goed dat het meisje dat zich later als Emrahnaiya voorstelde ertussen kwam zodat Roxas geen antwoord hoefde te geven. Hij glimlachte even kalm naar haar zodra ze zich voorgesteld had. Maar die glimlach verdween toen ze zei dat ze naar de etage van Shadra moest. Aan haast niets was te zien dat ze Shadraan was. Misschien alleen aan haar ogen. 'We kunnen je wel even brengen. De etage van Shadra zit dicht bij die van Razen. Ik moest zelf toch nog iets ophalen dus ik moest sowieso die kant op' zei hij met een hernieuwde glimlach tegen Emrahnaiya. Hij keek even opzij naar Roxas. 'Ga je mee?' vroeg hij zich beseffend van het feit dat Roxas zich misschien niet zo comfortabel op de etage van Shadra zou voelen.

’Emrahnaiya, aangenaam,’ stelde het meisje, dat dus blijkbaar Emrahnaiya heette, zich voor. Roxas knikte enkel. ’Ik moet naar de etage van Shadra. Weten jullie waar dat is?’ De ogen van de jongen werden groter bij het woord Shadra. Was zijn een Shadraan? Dat verklaarde wel dat vreemde nare gevoel dat hij een beetje voelde bij haar komst, waarschijnlijk omdat ze tegenpolen waren. Hij slikte eventjes nauwelijks merkbaar. ’We kunnen je wel even brengen. De etage van Shadra zit dichtbij die van Razen. Ik moest zelf toch nog iets ophalen dus ik moest sowieso die kant op,’ bood Andorias aan. Roxas kreeg een frons op zijn gezicht toen hij zag dat Andorias opzij naar hem keek. ’Ga je mee?’ Het duurde eventjes voor de vraag doordrong tot Roxas. Hij zou dan naar een plek gaan waar het stikte van Shadranen… Maar aangezien Emrahnaiya niet zo fel tegen hem deed voelde hij zich niet echt heel erg bang om ernaartoe te gaan. Hij zou immers samen met Andorias zijn, die zou hem wel helpen als het moest. Een beetje weifelend knikte hij. Dan zou hij gelijk ook weten waar hij absoluut nooit naartoe moest en kon hij dat gebied vermeiden. Komen er ook minder problemen, viel hem in. Kalm liep hij al de kamer uit, maar hij ging geen bepaalde kant op… Omdat hij eigenlijk niet wist welke kant hij op moest. Met een opgewonden glimlach keek hij naar de twee. ’Waar wachten we nog op?’ daagde hij ze een beetje speels uit, zoals een jongen van zijn leeftijd hoorde te doen.

Emrahnaiya slikte toen ze de reacties van Andorias en Roxas zag toen ze vertelde dat ze Shadraans was. Dat ging minder goed dan ze gehoopt had. Maar dit had ze kunnen verwachten. Het dwaas als ze gedacht zou hebben dat ze Shadranen met open armen zouden ontvangen. Vooral op de etage van Nova. Ze voelde zich iets opgeluchter toen Andorias daarna weer sprak tegen haar. 'Raziaans dus' concludeerde ze zachtjes op een toon waaraan duidelijk merkbaar was dat ze zoiets had vermoed. Ze wachtte, een beetje nerveus, af toen Andorias aan Roxas vroeg of hij mee ging. Ze zou het hem niet kwalijk nemen als hij hem vriendelijk zou bedanken maar toch liever op de etage zou blijven. Ook al was Emrahnaiya hier zelf nog niet zo lang. De etage van Shadra en zijn reputatie hadden haar ondertussen ook al bereikt. Ze glimlachte echter en grinnikte zachtjes toen ze de latere woorden van Roxas hoorde. Zijn opgewonden glimlach was gek genoeg aanstekelijk. In elk geval moest Emrahnaiya ook glimlachen waarna ze langzame passen naar de deur zette. Ze nam aan dat Andorias de weg wist dus ze wachtte op hem.

Andorias glimlachte even op Emrahnaiya's conclusie. 'Voor de volle honderd procent' bevestigde hij dat hij inderdaad Raziaans was. Daarna keek hij naar Roxas om diens antwoord af te wachten. Er verscheen een glimlach om zijn lippen toen Roxas eerst knikte en daarna de kamer uitliep maar even later zijn hoofd weer om de hoek van de deur stak. Met rustige, maar grote passen liep Andorias de kamer uit, in het voorbij gaan Emrahnaiya wenkend terwijl hij verder liep. Hij hield de deur van de etage voor Roxas en Emrahnaiya open waarna hij voor hen uitliep naar de etage van Shadra.

(Maken we hiervoor een nieuw topic aan en zo ja wie?)

PROFILE MAGICIAN

» Roxas
» Talking with Roxas...
» Gefeliciteerd Roxas!
» How much power can there be in one room...[LM'rs only]
» Enter my new room

Roxas' New Room.

Roxas' New Room.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen